Halloween in Nederland... gediplomeerde
Bericht uit Calcutta
Miriam Steeman (26) werkte al
een aantal jaren als HBO ver-
pleegkundige toen ze besloot
om 10 maanden onbetaald ver-
lof te nemen om in Calcutta,
India, te gaan werken. Miriam
ging in Calcutta aan de slag via
het Calcutta Rescue Fund. Over
haar ervaringen kan men regel-
matig lezen in de Postiljon.
"Ik moet eerlijk toegeven, bij tijden vind
ik het leven in Calcutta echt vrij moei-
lijk. De stad en zijn inwoners, of liever
gezegd gewoon de meeste Indiers, con-
fronteren je erg met jezelf en kunnen je
soms flink verwarren. Ik had verwacht
moeite te hebben met de onrechtvaardi-
ge armoede en ellende die ik om mij
heen zou zien, maar het komt als een
negatieve verrassing dat de grootste
moeilijkheid bij mezelf blijkt te liggen.
Vergist
De armste mensen, de mensen waar-
voor ik hier ben gekomen, zijn ook juist
de mensen die irritatie en boosheid bij
mij opwekken door hun claimend en
passieve gedrag. Hoe moet ik daar mee
omgaan? Misschien heb ik mij ooit flink
vergist door te denken dat de armste
mensen waarvoor ik wilde werken
automatisch ook vriendelijk en dank-
baar zouden zijn. Dit is echt absoluut
het tegendeel. Ze kunnen ontzettend
moeilijk zijn, claimen hulp en tonen
voor de rest absoluut geen eigen verant-
woordelijkheid of interesse.
Ik ben hier op het moment zo mee
bezig omdat menig dakloze van
Sudderstreet, de straat waarin ik woon
in een echte toeristenwijk, mij de laat-
ste tijd erg veel negatieve gevoelens en
frustratie oplevert. Ze zijn er achter
gekomen dat ik nu 'in charge' ben van
de kinder- en TB-kliniek van Calcutta
Rescue. Nu claimen ze mijn hulp echt
op elk, en dan ook absoluut elk niet-
welkom, moment van de dag. 's
Morgens aan het ontbijt, als ik's mid-
dags in grote haast van de kliniek naar
het 'office' ren of als ik van mijn vrije
tijd geniet. Het feit is dat ik ze graag wil
helpen en aandacht aan ze wil geven,
maar dit werkt gewoon niet. De proce
dure (eerst naar het ziekenhuis en
alleen als men de voorgeschreven
behandeling niet krijgt, kan men naar
de kliniek komen) heb ik met een toe-
vallige voorbijganger als vertaler al zo
vele keren uitgelegd, maar men klampt
mij elke "keer weer voor hetzelfde ver-
haal aan.
Hand ophouden
Medicijnen wil men, zeep, rijst en
natuurlijk dat ik ze meeneem op de
metro (luxe vervoermiddel hier) naar
'mijn' kliniek. Ze zijn zo gewend hun
hand op te houden. De medewerkers
van de kliniek kunnen hier absoluut
niet aan beginnen. Eens een gift bete-
kent dat je voor altijd geclaimd wordt
door mensen die liever iets krijgen van
een 'witte' dan dat ze er zelf iets voor te
doen. Zelfs als het gaat om de eigen
gezondheid of die van hun kind.
Ik voel allemaal negatieve gevoelens
voor juist die mensen waarvoor ik hier
ben gekomen. Erg verwarrend. Het zet
me er wel toe aan om mezelf nog eens
flink onder de loep te nemen.
Rotgevoel
Nou is de Sudderstreetpopulatie inder-
daad een groep waar je wel je vraagte-
kens bij kan zetten. Maar hetzelfde
geldt voor de rest van de bedelaars op
de straten. Natuurlijk gun ik ze een deel
van mijn geld en bezittingen, maar er
zijn aardig wat beweegreden waarom je
ze niet iets moet geven. Dat betekent
dan wel dat je met een rotgevoel rond-
loopt omdat je zeer arme mensen af
moet wijzen. Maar het blijkt dat veel
bedelaars bedelen meer zien als een
veel lucratievere business dan gewoon
werken. Bovendien moeten de bede-,
laars hef geld wat je geeft vaak afgege-
ven aan een soort mafiaman. Kinderen
moeten het geld vaak geven aan een
ouder. Als je ze een pak biscuits geeft,
verkopen ze het gewoon terug aan de
winkel en geven het geld vervolgens
weer af.
Het is moeilijk een onderscheid te
maken wie je wel en wie je niet kan
geven en het lijkt wel een gebed zonder
end. Daarbij geldt weer, eens gegeven is
voor de rest van je verblijf voor altijd
aangeklampt worden. En die energie
heb ik gewoon niet meer, na mijn werk
wil ik naar huis en echt vrij zijn. Geen
geklamp en geclaim.
Maar daardoor krijg ik wel het gevoel
dat ik slecht ben. Lekker makkelijk; tot
zo laat ben ik bereid iets voor de arm-
sten hier te betekenen en daarna ben ik
lekker voor mezelf. Het klinkt heel
slecht, maar eerlijk gezegd is dit nu pre-
cies hoe ik erover denk. Ik kan niet alles
geven en altijd paraat staan. Zeker in
zo'n stad als deze wordt dat echt teveel.
Daarbij vind ik dat de mensen hun
eigen verantwoordelijkheden moeten
nemen; de iets beter bedeelden voor de
armere landgenoten en de (mogelijke)
patienten meer voor hun eigen welzijn.
Het klinkt zo simpel.
Mirjam Steeman
lesgevers
Pompoenen worden bij een tuincentrum klaar gemaakt voor halloween. (Foto
Cok van den Berg)
REGIO - Of het aanslaat zal
moeten blijken. Komende zon-
dag, 31 oktober, is het hallo
ween, een traditioneel Iers feest
dat bij het grote publiek bekend
is als een Amerikaanse traditie.
En niet te vergeten van de
bloedstollende film over een
nietsontziende ontsnapte delin
quent die huishoudt in een stad-
je in de Verenigde Staten.
Maar zo bloederig zal het er dezer
dagen niet aan toegaan. Halloween is
van oorsprong een Keltisch feest dat
door Ierse immigranten, die in de 17de
en 18de eeuw in groten getale naar
Noord-Amerika vertrokken, werd ver-
spreid. Tegenwoordig trekken in de
Verenigde Staten op halloween de kin
deren verkleed langs de deuren. De uit-
geholde, verlichte pompoenen die ze bij
zich hebben, zorgen voor een spook-
achtig decor. Overal waar de kinderen
komen, hopen ze snoep te krijgen. Of
ze mogen even binnenkomen; sommige
mensen hebben een soort spookhuis
gebouwd, waar de kinderen dan even
mogen kijken.
Amerikaanse volwassenen weten er ook
raad mee. Gigantische feesten worden
georganiseerd waar men verkleed en
uitgedost verschijnt. Soms komen
honderdduizenden mensen op derge-
lijke parades af.
Kwade krachten
Bij de Kelten, die zo'n tweeduizend jaar
geleden voornamelijk op de Britse
Eilanden leefden, was halloween de
laatste avond van het oude jaar. Het
Keltische nieuwjaar begon op 1 novem-
ber, tevens de eerste dag van de winter.
De Kelten vreesden de winter die hon-
ger en dood kon brengen. In de koude
en duisternis van dit jaargetijde hadden
de kwade krachten vrij spel, zo dacht
men.
Op 31 oktober werd daarom Samhain,
de Keltische god van de doden, vereerd.
Op die avond keerden de geesten van
de overledenen van het afgelopen jaar
terug om de levenden schrik aan te
jagen.
Door zich te verkleden hoopten de
Kelten aan de pesterijen van de geesten
te ontsnappen. In de bossen en moeras-
sen ontstaken de mensen enorme
vreugdevuren om de geesten te verja-
gen en tevens werden dieren geofferd
om de goden gunstig te stemmen. En
met mensen die zich met hekserij bezig-
hielden werd ook afgerekend: zij
belandden op de brandstapel.
Toen het Christendom zijn intrede deed
in de Keltische gebieden vormden vele
uitingen van het heidendom een pro-
bleem. Zo ook de verering van Samhain.
In de achtste eeuw bedachten geestelij-
ken hiervoor een oplossing. 1 november
werd de dag van Allerheiligen (All
Saints Day); deze dag werd voorafge-
gaan door All Hallow's Eve (hallow is
een Oudengels woord voor een heilige),
dat werd verbasterd tot halloween. De
dag voor de herdenking van de overle
denen, Allerzielen, werd 2 november.
Op deze wijze werden heidense ritu-
elen omgevormd en samengevoegd met
de christelijke gebruiken, een construc-
tie die vaker is toegepast.
Halloween is een carnavaleske feestdag.
Een chaotisch feest, waarin voor 66n
avond wordt afgerekend met orde en
regelmaat. Het langs de deuren gaan
voor snoepjes kennen wij in Nederland
natuurlijk al langer: op 11 november is
het weer Sint-Maarten, compleet met
uitgeholde koolrapen en andere 1am-
pionnen. Maar of Nederlanders zin heb
ben om binnen twee weken twee keer
snoepjes te geven aan kinderen die
langs de deur komen, is nog maar de
vraag. Meestal blijft halloween in
Nederland dan ook beperkt tot optoch-
ten van, voornamelijk, verklede kinde
ren.
.urn i.
REGIO - Tekort aan gediplomeerde les
gevers bedreigt het voortbestaan van
gymnastiekgroepen voor ouderen in de
provincie Zuid-Holland. Er dreigt een
ernstig tekort te ontstaan aan lesgevers
voor gymnastiekgroepen Meer Bewe-
gen voor Ouderen. Daarnaast is het te
verwachten dat door de toenemende
vergrijzing het aantal ouderen dat deel
gaat nemen aan MBvO-gymnastiekacti-
viteiten groter wordt. Hierdoor zullen
nog meer gediplomeerde lesgevers
nodig zijn.
De wekelijkse bewegingsuurtjes zijn
voor de deelnemers onmisbaar. De
MBvO-activiteiten brengen ouderen in
contact met leeftijdgenoten. Men ont-
moet elkaar in een ontspannen plezie-
rige sfeer en ontdekt de eigen bewe-
gingsmogelijkheden. Donderdag 18
november is er een voorlichtingsavond
over de MBvO-gymnastiekopleiding,
die begin december in Den Haag start.
De avond begint om 19.30 uur. De
opleiding bestaat uit dertig bijeenkom-
sten van drie uur op de donderdag-
avond. Daarnaast moet twintig uur
stage worden gelopen. Belangstellen-
den, die enkele dagdelen per week
beschikbaar zijn voor dit werk en die
een vooropleiding hebben in de sfeer
van fysiotherapie, oefentherapie
Caesar/Mensendieck of een onder-
wijs/bewegingsopleiding (CIOS, MO-P)
zijn welkom. Informatie en folder met
aanmeldingsformulier: Sportraad Zuid-
Holland, Postbus 70, 2685 ZH Poeldijk,
(0174) 244940.
27 OKTOBER 1999
DE POSTILJON EDITIE 12
PAGINA 10
'Ik wil geen geklamp
en geclaim meer'
