uirr
mm/A
Annette op pad met de ambulance
Luister niet te veel
naar anderen
Afgelopen weekend hebben we pakjes-
avond gevierd. Voor ons gezin was het
vanzelfsprekend dat we het feest van
de guile bisschop op zijn verjaardag
hielden. Mijn vrouw en ik bespraken
eerder of we de goedheiligman (of zijn
vervanger) moesten 'inhuren', omdat
onze kinderen nu nog de leeftijd heb
ben om er uitbundig van te genieten.
Misschien wel om bevestiging te krij-
gen, legden we het idee aan vrienden
voor. De meesten adviseerden negatief.
Geloven in de sint was niet meer van
deze tijd, het was ouderwets, kinderen
moesten zo jong mogelijk worden voor-
bereid op een volwassen plek in de
maatschappij en sprookjes bestonden
niet. Alleen een oude, goede vriend
van 78 jaar raadde ons aan om de Sint
ons huis niet voorbij te laten gaan.
Natuurlijk zoudeh de kinderen ervan
genieten, maar bovendien: "Wat is er
op tegen om nog in wonderen te gelo
ven?", zei hij met een vrolijke twinke-
ling in zijn ogen. Voor mijn gevoel had
hij gelijk. Maar toch..., zouden zoveel
anderen het dan fout hebben. Vanwege
dat laatste, maar vooral door tijdgebrek
kwamen we er niet meer toe om een
bezoek van de sint te 'regelen
Eigenlijk is dit een voorbeeld van hoe
onze hedendaagse maatschappij in
elkaar steekt: beslissingen nemen we
omdat 'iedereen' vindt dat het zo
hoort, terwijl het gevoel anderszegt.
Kortgeleden kwam een moeder van
drie kinderen op spreekuur om te pra-
ten over problemen rond het naar-bed-
gaan van haar koters. V66r tien uur's
avonds deden ze hun ogen niet dicht.
Bovendien kwamen ze 's nachts hun
bed uit om bij de ouders tussen de
dekens te kruipen. "Maakt u dat nou
nooit mee met uw kinderen?", vroeg de
vrouw, toen ze een foto van mijn kin
deren op het bureau ontwaarde. Ik
kuchte even: diezelfde ochtend nog
was ik rond vijf uur uit mijn bed geval-
len omdat mijn jongens, die tussen
mijn vrouw en mij inlagen, nogal
onrustig lagen te draaien. "Vindt u het
niet fijn dat de kinderen bij u in bed lig-
gen?", vroeg it "Dat wel", antwoordde
de vrouw, "het is juist ontzettend gezel-
lig als we zo met z'n alien in bed lig-
gen. Maar ik hoor anderen zo vaak zeg-
gen dat het niet goed is...
Ach, in de jaren zestig en zeventig luid-
de de algemene opinie, dat kinderen
zich niet in het bed van vader en moe
der rpochten ophouden. Nu, in de
jaren negentig, lijken de regels van
toen achterhaald. Tuurlijk moet men de
situatie bekijken op nadelen, zoals een
slechte nachtrust voor de ouders,
afhankelijkheid van kinderen en bezits-
drang van vader of moeder. Als zulke
zaken niet aan de orde zijn, is er in
principe geen bezwaar. Bovendien, als
je zoon of dochter straks twintig jaar is
zal hij ofzij echt niet weer 'zomaar' 's
morgens bij je in bed komen liggen.
Terug naar zondagavond 5 december.
Mijn vrouw en ik zaten met onze drie
oudsten rond de eettafel te genieten
van een stuk warm banket, toen bene-
den fiink op de voordeur werd gerof-
feld. In de veronderstelling dat het een
patient betrof rende ik vlug de trap af.
Ik opende de voordeur en Sint Nicolaas
stapte naar binnen. "Dag", zei hij vrien-
delijk, "je dacht toch niet dat ik jullte
was vergeten?" Ik wist niet meer uit te
brengen dan: "Nee, Sinterklaas". De
goedheiligman werd enthousiast door
mijn jongens ontvangen. Terwijl hij
hen omhelsde keek hij heel even aan
met een blik van: "Hoe kun je ze nou
zoiets ontzeggen?" En plotseling zag ik
in zijn ogen een bekende twinkeling.
Pieter Vlasveld
huisarts
SCHIEDAM - "Doe je de gordel
wel even om", zegt ze vriende-
lijk tegen me als we al een poos-
je onderweg zijn vanaf de thuis-
basis Schiedam. Of ik die nog
niet om heb! Ik zou niet zonder
durven. Het lijkt wel of we op
twee wielen door de bocht
gaan, zo hard gaat het en dat
met een vrouw achter het stuur
denk ik nog. Ik geniet er stie-
kem van - het is natuurlijk heel
serieus zo'n 112-melding - maar
dit maak ik maar een keer in
mijn leven mee (hopelijk trou-
wens) zo snel, racen gewoon.
Het blauwe geflits op het dak
maakt het allemaal nog span-
nender.
Wat er aan de hand is met degenen
waar we naar toe gaan? Dat wil ik liefst
wel weten, ik heb nog niet zo veel mee-
gemaakt, ze zullen toch niet vergeten
mij'te waarschuwen als ik beter niet
kan kijken? Helaas. Eef, verpleger en
Annemiek, chauffeur, weten ook niet
wat hen te wachten staat. Het adres is
voor hen voldoende. Nog even had
Annemiek, voor we vertrokken, een
snelle blik geworpen op de kaart aan de
muur, tijdens het voorbijrennen op de
basis aan de Hargalaan. Verkeerd rijden
kan een mensenleven kosten.
Bovendien duurt een rit naar Maassluis
al gauw zev.en minuten en dat is lang als
elke seconde telt.
We stoppen, Eef en Annemiek rijden de
brancard achteruit de auto en gaan snel
naar de flatlift. Nog iemand stapt bij ons
in de lift. Die laat de lift stoppen om zelf
uit te stappen. Annemiek kan het niet
laten daar iets van te zeggen. "We heb
ben haast man, dit is een 112-melding!"
De man reageert niet. Zou hij doof zijn?
Dan heeft hij de sirene ook niet
gehoord, maar dan zou hij de zwaai-
lichten Waar zijn wij nou helemaal
mee bezig? We rennen over de galerij.
De goede kant op? Ja, daar staat familie
in de deur, daar is het. De brancard blijft
buiten staan.
Druk
In het halletje is het druk. Een zweten-
de huisarts, geschrokken familieleden,
een behulpzame buurvrouw.
Middelpunt is een oude mevrouw hij-
gend, hoestend in een emmer, zwaar
benauwd en onder het overgeefsel. Eef
probeert contact te krijgen met
mevrouw, hetgeen niet meevalt;
mevrouw heeft haar gehoorapparaat
niet in. Ze reageert niet. De omstanders
vertellen dat mevrouw op het toilet niet
goed is geworden, zonder enige aanlei-
ding. Eef vraagt naar het medisch verle-
den van de vrouw en of ze medicijnen
gebruikt. De huisarts denkt aan een her-
seninfarct. Met een lampje kijkt men in
haar ogen. Kan ze beide kanten van
haar lichaam nog bewegen?
Eef denkt aan iets anders. Samen met
Annemiek sjorren ze mevrouws corset
los. "Ja, ze is nog wel ijdel op die leef
tijd", grapt de buurvrouw. Eef plakt
plakkers op haar borst, die aangesloten
zijn op een draagbare kleine monitor.
Haar hartslag verschijnt in beeld en ook
het zuurstofgehalte in haar bloed wordt
weergegeven. Er wordt een uitdraai van
gemaakt. Een en ander bevestigd het
vermoeden van een hartinfarct.
Ondertussen heeft Eef een infuusnaald
aangebracht in mevrouws hand. Ze is
klaar voor het ziekenhuis. Mevrouw
gaat op de brancard, vast met riemen en
krijgt een zuurstofkapje op. Pas bij de
lift zegt ze voor het eerst iets.
Rotterdam
Gelukkig maar, want zelfs op de komst
van haar dochter had ze niet gere-
ageerd. In de buurt zijn geen cardiologi-
sche bedden meer beschikbaar, zodat
uitgeweken moet worden naar het Sint
Franciscus Gasthui's in Rotterdam.
Vervelend voor haar familie. Toch mag
die eigenlijk nog niet mopperen, soms is
De ambulance is een klein ziekenhuis, alles is aanwezig. (Foto: Bert Visser)
zelfs de hele Rijnmond vol, zodat naar
Dordrecht of Utrecht wordt gereden.
Tijdens de rit houdt Eef mevrouw in de
gaten. Hij controleert nog eens extra
haar bloedsuiker en bloeddruk. Al zijn
handelingen noteert hij op een over-
drachtsformulier voor het ziekenhuis.
De ambulance is een klein ziekenhuis,
alles is aanwezig. Alleen snijwerk
behoort niet tot de mogelijkheden. Eef
is nu alleen verantwoordelijk. Hij is
geen arts, maar verpleger, met ervaring
van twaalf jaar Intensive Care en een
opleiding voor de ambulance. "Vaak.
overtroeven we een huisarts. Het is wel
eens gebeurd dat toen wij ergens aan-
kwamen hij zijn koffertje pakte en
opstapte! 'Medicus' is misschien een
beter woord voor ons vak."
Hartpatient
Eenmaal in het ziekenhuis aangeko-
men, gaat mevrouw van de brancard in
bed. Verplegend personeel en een arts
worden bijgepraat, waarna de ambuian-
cespullen worden ontsmet en de auto
weer op orde wordt gemaakt voor een
volgende patint.
Wanneer we in de buurt van het
Schielandziekenhuis rijden, meldt de
centrale zich. Of wij een hartpatient van
Schieland naar Ikazia Rotterdam willen
brengen? Dat gaan we doen. Meneer de
patient vertelt dat veel van zijn familie
leden al voor hun zestigste aan hun hart
stierven. Zijn vrouw is er ook niet blij
mee. "Dat je geen zin had om je ver
jaardag aanstaande donderdag te vieren,
had je ook op een andere manier duide-
lijk kunnen maken", zegt ze. In het
Ikaziaziekenhuis worden ze goed ont
vangen. Meegekomen familie krijgt een
kop koffie aangeboden. (Wij moeten dat
de hele avond al missen).
Op de terugweg naar Schiedam doen
we aan filerijden. Helaas, zwaailicht en
sirene zijn echt alleen voor noodgeval-
len. Elf uur, einde diensttijd. "Je had de
hele dienst moeten meegaan joh. Had je
nog een bevalling of ongeval kunnen
meemaken. Nu hadden we toevallig
alleen twee hartpatinten", zegt Eef. "Ja,
ja..."
Annette Vink
WISEGUYS - Wiseguys is een intieme
en directe voorstelling voor iedereen
vanaf 12 jaar. Het stuk wordt gespeeld
door het MUIZtheater, vier jonge
acteurs van de Toneelschool
Amsterdam en geeft een scherpeTdjk op
de huidige maatschappij. Het is een dra-
matisch, gewelddadig, maar tegelijker-
tijd zeer geestig portret van jongeren
aan de onderkant van de samenleving.
Een verhaal over hun familieleven, hun
vriendschap en het leven op straat.
Zuidpleintheater, 11 december 19.00
uur. Entree f 17,50. Reserveren: (010)
4816500.
Het MUIZtheater speelt de toneel
voorstelling 'Wiseguys'.
MIJN TANTE EN IK OP VAKANTIE -
In deze muzikale kinderkomedie (5+)
gaat Heddy met haar bazige tante Wies
en mevrouw Serensia op vakantie naar
Suriname. Onderweg met de boot bele-
ven ze allerlei avonturen waarbij de kin
deren in de zaal volledig betrokken wor
den. Zuidpleintheater, 12 december
15.00 uur. Entree f 10,:. Reserveren:
(010) 4816500.
DE KONINGIN VAN PARA
MARIBO - De toneelvoorstelling 'De
koningin van Paramaribo' beschrijft het
leven van de beroemde Surinaamse
hoerenmadam Maxi
Under. Door zeelieden en
soldaten uit Nederland
werd ze liefkozend de
'Koningin van de West'
genoemd. De monoloog
gespeeld door actrice
Helen Kamperveen, ver
telt over de opkomst en de
ondergang van Maxi
Under. Zuidpleintheater,
15 december 20.30 uur.
Entree f 17,50. Reser
veren: (010) 4816500.
HANS TEEUWEN - De
recensies waren overweldigend. Hans
Teeuwen, 66n van de grootste talenten
van de honderdjarige cabaretgeschiede-
nis is terug in Rotterdam. 'Trui' inste-
ken, omslaan, doorhalen en af laten
gaan is net zo absurdistisch als onvoor-
spelbaar. Het toont de cabaretier in al
zijn facetten. Luxor Theater, 9 t/m 11
december 20.00 uur. Entree f 30,- en f
35,-. Reserveren: (010) 4138326.
ALICE IN WONDERLAND - Alice in
Wonderland is een familievoorstelling
(vanaf 4 jaar) gespeeld door Cox
Habbema en 85 leerlingen van het
Jeugdtheater Hofplein. Het is een bij-
zonder verhaal waarin het titelpersona-
ge terechtkomt in een absurde wereld
temidden van de meest fantastische en
werelbekende figuren: de
Hoedenmaker, de Maartse Haas, de
Hertogin en de Kollummer Kat.
Jeugdtheater Hofplein op tijdelijke loca-
tie Westzeedijk 469. Try outs 18, 19 en
24 december, daarna van 26 december
t/m 20 februari op alle vrijdag- en zater-
dagavonden en op zondagmiddagen,
bovendien alle dagen van de kerstva-
kantie 's middags en 's avonds.
Reserveren (010) 2435050/2445020.
BOI AKIH - Boi Akih brengt Molukse
muziek gecombineerd met jazz, wereld-
muziek (uit Afrika, Brazilie en India),
pop, blues en funk. Er wordt gebruik
gemaakt van traditionele instrumenten
als gongs uit Indonesie en bukarabu's
uit Ghana. Een nieuw element voor Boi
Akih is het verwerken van dans in de
voorstelling; zowel traditioneel
Monica Akihary van de Molukse
band Boi Akih
Indonesisch als modern. Zuidplein
theater, 10 december 20.30 uur. Entree
f 23,- en f 18,-. Reserveren: (010)
4816500.
CARTOONS VERWEY - De Kunsthal
Rotterdam presenteert een over-
zichtstentoonstelling van het werk van
cartoonist Stefan Verwey. Verwey
(1946) is al jaren werkzaam als teke-
naar. Momenteel werkt hij onder ande
re voor de Gelderlander, de HP/De Tijd
en de Volkskrant. Hij vervaardigt zijn
sobere lineaire tekeningen met kroon-
tjespen en Oostindische inkt. Kunsthal
Rotterdam, 18 december 1999 t/m 6
februari 2000. Infolijn: (010) 4400301.
8 DECEMBER 1999
DE POSTILJON EDITIE 12
P PAGINA 5
'Je had de hele dienst
moeten meegaan'
Oi/
