GELUK
betekent voor mij:
In plaats van glorie een zakhorloge
'Geluk geeft hoop
1 NeefKees droomde van roem en glorie en werdgelukkig met een zakhorloge.
Soms zit geiuk in kleine dingen.
Neem nou mijn neef Kees. Hij
droomde van roem en glorie en
werd gelukkig met een zakhor
loge. Op aandringen van zijn
vrouw Annie stuurde hij een
videoband naar het programma
'De leukste thuis'. De tweeen-
eenhalve minuut durende opna-
me lag al een paar jaar op de
plank. Het ging om spelende
kinderen en een 'tandje-door-
de-lip' valpartij. Eigenlijk niks
bijzonders, hooguit tragisch.
Maar gezien het niveau van het
programma dacht Annie dat het
filmpje van Kees zeker een kans
zou maken.
Neef Kees draaide het filmpje honderd
keer af en wist zich daarna verzekerd
van de hoofdprijs. De band werd in een
brievenbus gedeponeerd en het wach-
ten op antwoord begon. Tot onze stom-
me verbazing ontving hij zowaar een
uitnodiging om de opname van twee
afleveringen bij te wonen.
Neef Kees behoorde - zo stond in de
brief-met-routebeschrijving - beslist tot
de kanshebbers. Hij kon dus rekenen op
een vip-behandeling. Of hij even wilde
bellen om door te geven met hoeveel
personen (maximaal twee) hij dacht te
komen. Neef Kees probeerde een hele
middag de studio aan de lijn te krijgen.
Pas tegen vijfen had hij geluk. Hij liet
bescheiden weten op de uitnodiging te
zullen ingaan en dat hij twee personen
zou meenemen. (Hier kom ik in beeld,
neef Kees is niet in het gelukkige bezit
van een rijbewijs, laat staan van een
auto). Oeps, misverstand. Er was slechts
plaats voor twee vip's per filmpje. DM
had neef Kees aan het denken moeten
zetten. Helaas, in zijn overtuiging tot
66n van de drie genomineerden te beho-
ren, trapte neef Kees met open ogen in
de val. Na enig aandringen kreeg hij het
toch voor elkaar dat we met z'n drieen
vaart de toiletten binnen. Hb hb, dat
luchtte op.
Koffie met cake
ledere gast kreeg tegen inlevering van
een bij aankomst verstrekte consump-
tiebon bij een stalletje een kop koffie
met een plak cake. Broodjes (het was
inmiddels rond lunchtijd) kostten twee
gulden per stuk. Gelukkig waren wij tot
dan aan toe geen vip-behandelingen
gewend, dus klagen deden we niet. Ook
niet nadat wij ruim een uur op plastic
terrasstoeltjes de gebeurtenissen had-
den afgewacht. Inmiddels was neef
Kees er achter gekorpen dat iedere
inzender van een videoband dezelfde
brief had ontvangen. Wij bleken dus in
het goede gezelschap van vele vips.
de opnamen mochten bijwonen. Dus
togen wij op een doordeweekse dag
richting toekomstdroom.
Plassen
Nu moet u weten dat Kees en Annie
midden in de polder wonen. Ik stond
dus voor de keuze een eind om te rijden
en via snelwegen naar de televisie-
wereld te gaan of een binnendoorroute
te kiezen. Dat zou in kilometers korter
zijn, maar qua tijd net zo lang duren. De
fllemeldingen van die morgen maakte
de keuze gemakkelijk.
Ik stippelde een tocht uit via provincia-
le en andere binnenwegen. Dat bleek
een goede gok. De rit verliep voorspoe-
dig, zij het dat we met enige regelmaat
op de bumper werden gezeten door
'lokalen-met-diepe-doodsverachting'Ik
liet mij echter niet opjagen en bleef keu-
rig onder de maximaal toegestane snel-
heden. Het enige nadeel tijdens deze
tocht was dat praktisch iedere gemeen-
te snelheidsbegrenzers had laten aanleg-
gen. Annie, net zo zenuwachtig als neef
Kees, moest tien minuten na vertrek al
plassen. iedere drempel veroorzaakte
een aanzienlijk leed en de druk op de
blaas werd steeds groter.
Naarmate de eindbestemming dichterbij
kwam steeg de nood naar ongekende
hoogte. Het lag dus voor de hand dat
wij opgelucht (Annie mauwde
inmiddels om de paar minuten 'dat-ze-
moest-plassen') de plaats van bestem-
ming bereikten. Helaas moesten wij nog
drie keer dezelfde rotonde rond, voor-
dat wij met behulp van de bijgeleverde
routebeschrijving de juiste afslag wisten
te vinden. Uiteindelijk parkeerden we
bij een fabriekshal met daarop de aan-
duiding 'Studio Baarn'. Nieuwsgierig
trok ik een 'backstage' deur open en
warempel, wij belandden in de bordkar-
tonnenwereld van de televisie. Binnen
stond een lange rij mensen te wachtten
op officiele toegang tQt dit paradijs.
Annie kon zich nog net inhouden totdat
de naam van neef Kees van de lijst was
afgestreept. Daarna stormde zij in voile
'In de pauze voor
de crew en
presentotor
mochten wij niet
von onze ploatsen
komen en kregen
wij ter vermaak
een van de plank
getrokken serie
'kindervalpartijen
voorgeschoteld.
Waarschijnlijk
nooit uitgezonden,
omdat het gehalte
'schedelbasis-
fracturen' hier in
veel te hoog was.
teerd op eerder uitgezonden filmpjes en
opnamen van Amerikaanse komaf. Het
lachen verging ons nu geheel. De
getoonde beelden waren van een hoog
'ach..., wat zielig'-gehalte.
Gelukkig bleek presentator Ron iets van
een clown in zich te hebben. Tot groot
vermaak van het publiek brak hij regel-
matig zijn tong op de tekst die hij vanaf
een scherm oplas. Dat de opname
daardoor overmoest vonden wij geen
probleem. Ook niet wanneer een
publieksgesprekje soms wel tot drie
keer herhaald werd. De wisselwerking
tussen presentator en publiek was het
enige dat op deze middag waar voor
zijn geld opleverde.
Blokken
De inzendingen van de aanwezigen
waren in een soort blokken gegoten. Zo
had je een 'dierenblok', een 'kinderblok'
en een 'sportblok'.
Filmpjes van een hoger amusementsge-
halte kregen wat meer zendtijd.
Eindelijk, na drie kwartier, brak het
moment van glorie voor neef Kees aan.
Slechts vijf seconden van de tweee-
neenhalve minuut kinderleed van neef
Kees flitsten voorbij. En niet met de
leuke begeleidende tekst die hij zelf in
gedachte had.
De teleurstelling was groot. Die werd
nog groter toen de drie finalisten
bekend werden gemaakt. Neef Kees
vond zijn filmpje duizend keer leuker.
Helaas konden wij na de vertoning niet
met opgeheven hoofd het pand verla-
ten. Wij waren genoodzaakt ook de
opname van aflevering twee uit te zit-
ten. In de pauze voor de crew en pre
sentator mochten wij niet van onze
plaatsen komen en kregen wij ter ver
maak een van de plank getrokken serie
'kindervalpartijen' voorgeschoteld.
Waarschijnlijk nooit uitgezonden,
omdat het gehalte 'schedelbasisfractu-
ren' hierin veel te hoog was. Daarna
zaten wij opnieuw een vol uur onder
gloeiende studiolampen. Uitgedroogd
en oververhit strompelden wij uiteinde
lijk ruim twee uur na aanvang naar bui-
ten. Van het koffiestalletje was geen
spoor meer te bekennen.
Neef Kees kreeg zijn videoband terug
en een" 'exclusief De-leukste-thuis-pols-
horloge. Volgens Annie leek dat ding op
een klokje van een bekend Zwitsers
merk. Wij konden echter nergens een
daarbij passend merkje ontdekken. Zelfs
niet op de plastic verpakking.
In het donker reden wij naar huis. Bij
Mijdrecht doken wij de polder weer in,
opnieuw op onze hielen gezeten door
'inlanders-met-grote-haast'. Annie hoef-
de zowaar niet te plassen. Nu was het
neef Kees die de hele rit lang klaagde.
Nee, niet over een voile blaas, maar
over een gevoelige achterwerk. Die
twee uur op de houten tribune, hadden
net iets te lang geduurd.
EG
Een kwartier v66r aanvang klom een
meneer-met-draaiboek in zijn hand op
een wankel stoeltje. Met enkele kwink-
slagen probeerde hij de aanwezigen in
een uitgelaten (commerciele televisie-
jstemming te krijgen. Dat lukte maar
matig. Het publiek dat van heinde en
verre was komen opdraven, toonde zich
weinig toeschietelijk na dit uitgeklede
vip-ontvangst.
Na een kwartier een mislukte conferen
ce te hebben aangehoord werden wij
eindelijk, ruim anderhalf uur na aan
komst, in groepjes de opnameruimte
binnengeloodst. Daar werden we door
een mevrouw op soort en maat geselec-
teerd. Neef Kees en Annie mochten niet
naast elkaar zitten, omdat zij qua kle-
ding 'vloekten'. Ik werd dus tussen het
paar ingezet om de zaak te neutralise-
ren.
Wij mochten plaatsnemen op houten
tribunes met kussentjes waaruit door
veelvuldig gebruik de fut was verdwe-
nen. Nadat iedereen was neergezet,
probeerde de man-met-draaiboek op
nieuw een uitbundige stemming te cre-
eren. Tevergeefs. Ik denk dat de zenu-
wen bij de filmpjesmakers te hoog
zaten. Neef Kees zat handenwringend
naast mij, terwijl Annie alweer verdacht
begon te wiebelen.
Clown
Het grote moment was daar. Presentator
Ron betrad de arena. De voorstelling
kon beginnen. Eerst werden korte opna-
men-met-publiek gemaakt die zouden
gaan dienen als vooraankondiging (een-
tje v66r en eentje na het reclameblok of
zoiets). Daarna werd het publiek getrak-
Nasi
Inez: Geluk is als het opengaan van deuren die lang gesloten bleven.
(Foto: Seert)
Ze straalt, geniet van haar omgeving en kijkt belangstellend rond. Wat Inez uit-
straalt brengt ze ook onder woorden.
"Je moet tevreden zijn met jezelf. Geluk betekent voor mij hoop, een teken van
vrijheid. Een teken van meer mogelijkheden. Daar werk je aan en die moet je
benutten. Als er wegen voor je opengaan waar je naar hebt verlangd moet je
niet te lang aarzelen, maar die weggaan bewandelen en ervan genieten. Geluk
is als het opengaan van deuren die lang gesloten bleven. Soms heb je er zelf
aan meegewerkt en soms komen ze op je pad. Houd je ogen open en zoek
naar je eigen mogelijkheden.
21 DECEMBER 2000
DE POSTILJON EDITIE 12
PAGINA 15
Geluk zit soms in kleine dingen
•V
