Jaartje Canada
DOKTER
in de praktijk
In goede en in
slechte tijden
Pieter Vlasveld
huisarts
Dianne Kaelen neemt deel aan
een uitwisselingsproject van
Rotary International. Sinds
augustus 2000 verblijft ze voor
een jaar in de Canadese stad
Saskatoon. Regelmatig schrijft
zij in de Postiljon over haar
ervaringen.
"Ik zit nu ruim een half jaar in Canada
en ik heb het nog steeds erg naar mijn
zin. Ik mis alleen mijn familie. Maar ik
heb net een droomreis achter de rug. Ik
heb een hele week samen met mijn
ouders en zusje Lotti doorgebrachtin de
Amerikaanse staat Colorado. Een fan-
tastisch weerzien.
In eerste instantie was ik van plan om
alleen naar Colorado te gaan op uitno-
diging van een collega van mijn vader
die daar woont. Ik mocht komen loge-
ren en we zouden met zijn gezin gaan
skien. Mijn gastzus die voor Air Canada
werkt, had voor mij voor zestig dollar
een standby ticket geregeld. Allemaal
perfect dus. Bellen mijn ouders op met
de verrassende mededeling dat zij naar
Colorado komen om mij te zien. Helaas
kon mijn oudere zus Mieke niet meeko-
men vanwege een al eerder geplande
wintersportvakantie met haar vriend.
De vakantie duurde 7 dagen en-het zou
achteraf de kortste week van mijn leven
worden.
Pech
Tijdens de vakantie hebben we veel
geluk, maar ook veel pech gehad. Mijn
vliegtuig vertrok om 8.00 uur vanuit
Saskatoon naar Toronto. Omdat ik een
standby ticket had, kon ik alleen mee
als er een plaatsje vrij was. Gelukkig
lukte dat en om 12.00 uur stond ik op
het vliegveld van Toronto. De vlucht
naar Denver, Colorado, zou om 15.25
uur vertrekken. Nadat ik opnieuw mijn
bagage had ingecheckt, probeerde ik de
tijd te doden met een boek en een
lunch. Ik zou precies twee minuten na
mijn ouders in Denver aankomen. Maar
ik had natuurlijk weer de pech dat de
vlucht afgeladen vol zat, ik kon er niet
meer bij. Daar baalde ik enorm van.
De volgende vlucht vertrok pas om
18.00 uur. Ik heb dus in totaal acht uur
met hetzelfde boek, in hetzelfde restau
rant op het vliegveld doorgebracht.
Gelukkig zijn er, als je alleen aan een
tafeltje zit, altijd wel mensen die bij je
komen zitten om een praatje te maken.
Op die manier heb ik weer veel ver-
schillende mensen ontmoet.
Vertraging
In de tussentijd waren mijn ouders met
anderhalf uur vertraging aangekomen in
Denver. Ze hadden een goede vlucht
gehad, mijn moeder en zusje hadden
zelfs bussinessclass mogen zitten. We
hadden in Denver op een bepaalde tijd
bij een autoverhuurbedrijf afgesproken.
Europese mobiele telefoons werken niet
in Amerika en ik kon ze op geen enkele
wijze bereiken. Tegen de tijd dat ik aan-
kwam, waren mij ouders behoorlijk
ongerust. Mijn naam was al verscheide-
ne keren over de intercom van het
vliegveld omgeroepen. Mijn ouders
waren net van plan om naar het hotel te
gaan, toen ik, terwijl ik op mijn koffers
stond te wachten, mijn naam hoorde
via de omroepinstallatie. Dus ik op een
drafje naar het informatiecentrum. Daar
stond een zielig groepje familieleden
gespannen op mij te wachten.
Het weerzien was echt heel fljn. Mijn
moeder vloog me in tranen om de hals
en ik werd ook flink geknuffeld door
mijn zusje en vader. Ik had ze allemaal
z6 gemist. Nadat ze me goed bekeken
hadden en nadat ik had uitgelegd waar-
om ik zo laat was, liepen we naar de
bagageband om mijn twee koffers op te
halen. Maar ik had weer pech. M'n kof-
fer met kleren was er, maar die met
cadeautjes, foto's en ski-uitrusting, was
er niet. Dus op naar de informatiebalie,
waar we na drie uur wachten en dis-
cussieren uiteindelijk het adres van ons
hotel maar achterlieten. Vervolgens
reden we in een buitengewoon smerige
huurauto naar ons hotel.
Nachtbraken
De volgende morgen werden we rond
10.00 uur wakker. Ik was niet echt uit-
gerust omdat ik met mijn zusje een bed
deelde. Behalve dat zij het hele bed in
beslag nam en ik met mijn kont buiten
het bed sliep, werd mijn zusje ook nog
eens om twee's nachts wakker met de
mededeling dat het voor haar nu negen
uur's ochtends was. Ze kon niet meer
slapen en ging televisie kijken. Dat
werd door mij en mijn ouders niet echt
op prijs gesteld. Gelukkig viel Lotti na
een tijdje toch weer in slaap.
Na het ontbijt verkenden we Denver. Er
waren veel leuke winkels en er was veel
te zien. Ik kreeg van mijn ouders een
prachtige jurk voor mijn 'graduation
prom' (een bal na het slagen voor
Highschool). Het was echt de mooiste
jurk die ik ooit heb gehad en ik was er
enorm blij mee.
Na het shoppen was het tijd om terug te
gaan naar het vliegveld om te zien of
mijn koffer was aangekomen. Uiteinde
lijk werd duidelijk, na uren vragen, zoe-
ken, bellen en mopperen, dat mijn kof
fer inmiddels naar het hotel gestuurd
zou zijn. Ik was tegen die tijd behoorlijk
pissed off. Als 'schadevergoeding' kre
gen we bonnen ter waarde van 90 dol
lar die we op het vliegveld aan eten of
drinken konden besteden. We kregen
ook voor 125 dollar aan kortingsbonnen
voor vluchten met United Airlines.
Hebben we dus helemaal niets aan,
omdat United Airlines niet in Nederland
of in Canada vliegt.
Terug in ons hotel bleek, tot onze niet
geringe verbazing, dat daar mijn koffer
inderdaad op ons stond te wachten. Die
avond kon ik mijn ouders en zusje ein-
delijk hun cadeautjes geven en alle foto
's uit Canada laten zien. Helaas was er,
volgens mij, gevoetbald met mijn koffer,
want twee van de cadeautjes hadden de
reis niet overleefd.
Later die avond wilde ik mijn prachtige
jurk nog een keer aandoen om foto's te
maken. En ja hoor, daar was het pech-
duiveltje weer. Blijkbaar had ik die mid-
dag een broodje te veel gegeten, bij het
aantrekken knapte de rits. Mijn
prachtige jurk was helemaal naar de
mallemoer. Hij kon niet meer gemaakt
worden, we moesten hem terugbren-
gen.
Skien in Vail
De volgende dag, na weer een onrusti-
ge nacht dankzij zuslief, pakten we
onze koffers voor een roadtrip naar Vail,
het meest luxueuze skioord van de VS.
Maar eerst stopten we bij de winkel om
mijn jurk terug te brengen. Ik had het
geluk dat ik daar opnieuw een prachtige
nieuwe jurk vond. Onderweg naar het
gehuurde appartement in Vail, genoten
we van het prachtige uitzicht en
bezochten we een oud indianenreser-
vaat. Maar volgens mijn moeder was de
oude hoop stenen die we daar zagen het
geld van de entree niet waard. Vail viel
wel mee. Het is echt een prachtig
plaatsje op meer dan 3.300 meter hoog-
te in de Rocky Mountains. We reser-
veerden onze skilessen voor de volgen
de dag en na heerlijk gesmuld te hebben
van de door mij lang gemiste kookkunst
van mijn moeder, begon het nachtelijke
gevecht met mijn zusje weer.
Ik werd de volgende ochtend met zwar-
te kringen onder mijn ogen wakker,
maar Lotti verklaarde dat ze heerlijk
had geslapen.
Skiles
Mijn vader kan goed skien, maar mijn
moeder, Lotti en ik hadden nooit eerder
op de lange latten gestaan. Daarom
waren we ingedeeld in het 'Never Ever'
klasje (absolute beginners). Mijn vader
ging de grote heuvel op en wij gingen
naar het oefenbultje waar een oude,
lelijke skileraar ons stond op te wach
ten. Ik was teleurgesteld, omdat ik had
gehoopt op de knappe, jonge, sportieve
skileraar waar mijn vriendinnen het
altijd over hadden als ze terugkwamen
van wintersport. Gelukkig was onze
leraar wel heel aardig.
We begonnen op 66n ski met het oefe-
nen van bochtjes en remmen. Toen we
dat na en uur op twee ski's mochten
proberen, paste mijn ene ski niet meer.
Later bleek dat ik de ski met die van
mijn moeder had omgewisseld.
Terwijl ik me concentreerde op het
nemen van een linkerbocht, zag ik
opeens mijn moeder languit in de
sneeuw liggen. Door de inspanning in
de ijle berglucht was ze flauwgevallen.
Dat betekende dus het einde van mijn
moeders skiles.
Na de twee uur durende skiles gingen
mijn zusje en ik van het 'Bunny heuvel-
tje' af, een hele overwinning.
Later op de avond dook ik, na serieus de
bank overwogen te hebben, toch maar
weer bij mijn zusje in bed.
Op naar beneden
De volgende dag werd ik chagrijnig
door slaapgebrek wakker. Op de piste
nam mijn moeder een nieuwe les, mijn
vader ging weer van de echte piste af en
Loti en ik hielden het maar bij het
'Bunnyheuveltje'. Na een paar uur zei
het meisje van de skilift tegen me, dat ik
nu wel klaar was om de echte piste te
nemen. Ikzelf vond dat ook, dus ik leen-
de mijn vaders jas, met zijn skipas, en
stapte in de grote skilift. In de lift dacht
ik: O nee, waar ben ik nu weer aan
begonnen!
Eenmaal boven op de berg, die heel wat
hoger was dan ik verwachtte, moest ik
natuurlijk wel naar beneden. Vraag me
niet hoe, maar ik ben uiteindelijk na een
anderhalf uur durende martelgang
beneden gekomen. Onderweg viel ik
een paar keer. Ook verloor ik mijn stok-
ken. Ik was te uitgeput om ze te pak-
ken. Dus daar lag ik dan midden op de
piste. Twee mannen kwamen naar me
toe met mijn stokken. Een van hen
bleek de skileraar. Hij vroeg me of ik
met de sneeuwscooter naar 'beneden
wilde, maar ik wilde koste wat het kost
op eigen kracht naar beneden.
Onderaan de heuvel stond mijn zusje
ongerust op mij te wachten, omdat ik
wel heel erg lang weg bleef. Mijn moe
der was uiteindelijk ook, begeleid door
de skileraar, van het 'Bunnyheuveltje'
gegaan, wat voor haar (en voor hem)
een hele overwinning was.
Boerenkool met worst
Eenmaal terug in het appartement at ik
de lekkerste maaltijd ooit: zelfgemaakte
boerenkool met rookworst. Onbegrijpe-
lijk hoe erg je de Nederlandse kost gaat
missen als je het niet krijgt voorgezet.
's Avonds doken we in de hottub en we
maakte een wandeling door het gezelli-
ge, drukke stadje.
Die nacht bereikte de nachtelijke mar-
teling een climax. Toen ik mijn knieen
optrok, stootte ik per ongeluk tegen
mijn zusjes rug. Persoonlijk zag ik daar
het kwaad niet van in, omdat ik al vier
nachten met haar knieen in mijn rug of
haar kont in mijn maag had geslapen.
Mijn zusje daarentegen schrok wakker
en begon te schreeuwen dat ik mijn
knieen weg moest halen. Ze kneep en
krabde me. Ik wilde geen ruzie, dus rea-
geerde niet, totdat mijn zusje begon te
schoppen. Ik werd kwaad en sloeg
terug, waarop zij nog harder begon te
schreeuwen en te huilen. Mijn ouders
werden wakker, gelukkig ging mijn
moeder nu bij mijn zusje liggen. Zo
kreeg ik de kans op de eerste rustige
uren slaap die ik tot nu toe in mijn
vakantie had gehad.
's Ochtends pakten we onze koffers
voor de terugreis naar Denver.
Onderweg stopten we in Colorado
Springs, waar we de natuurlijke bron-
nen zagen. Een leuk idee dat daarin
celebrities zoals Jesse James en Clint
Eastwood hadden gebaad.
Terug in het hotel fristen we ons op om
buiten de deur te gaan eten. Mijn moe
der bestelde voor mij een glas witte
wijn, waarop de ober mijn identiteits-
kaart wilde zien. Mijn moeder, die
dacht dat je negentien moest zijn om
alcohol te mogen drinken, zei dat ik
twintig was, waarop de ober antwoord
de dat je pas met eenentwintig een
glaasje wijn mocht drinken.
's Avonds gingen we na een potje kla-
verjassen slapen. Deze nacht was min
der erg. Elke keer als Lotti overdwars
ging liggen maakte ik haar gewoon wak
ker. Vrijdagochtend was het dus mijn
zusje die moe wakker werd omdat ik
haar om het half uur wakker had
gemaakt.
Van de laatste dag samen maakten we
een winkeldag. We waren nu eenmaal
met drie vrouwen, dus mijn vader had
niet zoveel in te brengen. We hadden
eerder een 'outlet mall' gezien. Dat is
een winkelcentrum met alleen maar B-
choice merkwinkels, met extra goedko-
pe kleding. Hier waren we dus wel een
dagje zoet. Helaas brak zaterdag de tijd
aan om afscheid te nemen. Mijn vlieg
tuig vertrok een half uur eerder dan dat
van mijn ouders. Mijn ouders en Lotti
liepen met mij mee. Het afscheid
nemen bleek minder moeilijk dan in
Nederland. Misschien omdat ik nog
maar vier en een halve maand te gaan
heb. Na flink geknuffeld te hebben liep
ik naar mijn gate en stapte ik, zonder
problemen dit keer, op het vliegtuig
terug naar Saskatoon. We hadden alle
maal een fantastische vakantie achter de
rug. Ik was voor het eerst in Amerika
geweest, had voor het eerst van mijn
leven geskied 6n mijn ouders en Lotti
weer gezien. In het vliegtuig bedacht ik
dat ik er hele fijne herinneringen bij
had. En stof voor een artikel.'
Dianne Kaelen
26 APRIL 2001
DE POSTILJON EDITIE 12
PAGINA 7
Weerzien in Colorado
Dianne Kaelen beleefde een geweldige vakantie in Colorado.
(Foto: Dianne Kaelen)
Een paar dagen geleden kregen mijn
vrouw en ik's avonds laat nog bezoek
van oomTheo. Eigenlijk behoor ik oud-
oom tegen hem te zeggen, maar vanaf
mijn jeugd is het al 'oom'. Heel veel
fijne herinneringen heb ik aan de
logeerpartijen als kind bij hem en tante
Dirkje. Hij was altijd vrolijk en zat vol
grappen. Nog steeds eigenlijk; mijn kin-
deren zijn dol op hem. Een bezoek van
oom en tante zorgt altijd voor een
hoop gezelligheid.
Nu kwam hij evenwel op een tijdstip
waarop m'n kroost al in dromenland
vertoefde. Zijn gezicht stond zorgelijk.
Bea maakte vlug koffie en zette koppen
met dampend bruin vocht op tafel.
Oom Theo keek eens aandachtig naar
z'n kop en zei: "Zo, hebben jullie nog
steeds dat boerenbont?" Bea lachtte
en antwoordde: "Alleen wat er nog
heel is." Oom Theo moest ook even
lachen, maar dan werd zijn gezicht
weer ernstig. "Sorry dat ik zo laat nog
langskom, maar ik wilde jullie even zeg
gen dat we volgende week niet mee-
kunnen naar het koninginnefeest in de
wijk."
Bea en ik hadden met oom afgespro-
ken dat we met z'n alien dit jaar de
oranjefestiviteiten zouden bezoeken.
"Is er iets met tante Dirkje?", vroeg ik
vanwege haar afwezigheid tijdens dit
bezoek. Wat heet, antwoordde oom,
"er is heel wat aan de hand, vrees ik."
Het vermoeden dat ze een ernstige,
lichamelijke kwaal zou hebben, werd
snel weggenomen. "Maar haar geest
gaat achteruit", wist hij te vertellen.
Nu was het ons de afgelopen tijd
opvallen dat tante Dirkje enigszins ver-
geetachtig was. Dat bleek onder ande-
re uit gesprekken met haar, waarbij zij,
zeker het laatste jaar, een soort afwe
zigheid ten toon spreidde. Ook haar
doen en laten werd erdoor beinvloed.
Tijdens een visite, een paar maanden
geleden, had ze voor de koffie een
ketel zonder water op het gasstel
gezet. Gelukkig vergat ze het gas aan te
steken. Sinds dat moment zorgde oom
Theo voor het 'keukengebeuren', zoals
hij dat zelf uitdrukte.
Oom Theo was altijd al zorgzaam. Hij
nam graag huishoudelijke werkjes van
zijn vrouw over. Dat deed hij om haar
te 'plezieren'. Dat hij dat ooit om vei-
ligheidsredenen zou moeten doen,
nee, dat had hij nooit gedacht. En nu,
ging m'n oom verder, was er eigenlijk
heel langzaam en heel sluipend een
ander, vervelend aspect bijgekomen. "Je
tante laat weleens, tja, hoe zal ik dat
zeggen, wat lopen. Ja, begrijp me goed,
iedereen op die leeftijd verliest wel
eens wat urine. Maar tante Dirkje
heeft er geen grip meer op."
Het werd stil in de kamer. "Heeft u er
weleens aan gedacht om hulp te vra-
gen?", doorbrak ik na een tijdje de stil-
te. "Enerzijds kan Maatzorg u een
handje helpen met het huishouden,
anderzijds is er via het Riagg een
mogelijkheid om je vrouw te laten
testen op die vergeetachtigheid en het
mogelijk verlies van vaardigheden. Het
zou ook kunnen zijn dat ze een onder-
liggende ziekte heeft; iets met haar sui-
ker of met de schildklier." Mijn oom
leek even na te denken. Na enige aar-
zeling zei hij: "Weet je, ik wil haar
beslist niet laten vallen. Toen we
trouwden hebben we gezegd dat het
voor goede en slechte tijden zou zijn.
Maar het lijkt of het allemaal een
beetje te zwaar is. Het belast me zo..."
Oom Theo wist eigenlijk niet meer
hoe hij verder moest. Maar hij wilde
zijn vrouw beslist niet kwijt en zo
moest het ook niet overkomen.
Omdat ik zelf een familielid ben (en
omdat het daarom niet wijs is om hem
als arts te helpen), beloofde ik dat ik
contact zou opnemen met zijn eigen
huisarts; die zou bekijken wat de
mogelijkheden voor ondersteuning
waren om hem en tante te helpen. Om
ook de slechte tijden leefbaar te hou-
den.
