I
romen van dansen en broodverkoop
Nooit dansles aan
%dn moderne
baardaap
Un.. deux., trois
changez les dames!"
„Weinig dingen die
ik in mijn leven
niet verkocht heb"
I
lil
Zakenman geworden met zeventig
gulden bedrijfskapitaal
STAD
II
uit g3?ootxnoedes«'jS tijd.
I
I
I
25 APRIL
1970
i Algemene
Disco-bal.
<cHIEDAMSCHE COURANT ZATERDAG 25 APRIL 1970
'N COMPROMIS
Schiedam „Ik ben in Schiedam wereldberoemd ik heb duizenden leer
lingen gehad", zegt dansmeester Arie Schilperoord, die thans 79 jaar telt en
van de vier dansende Schilperoorden in onze stad de laatste overlevende
schijnt te zijn, „ik geef nou geen les meer dat houdt een keer op maar
's nachts droom ik er nog van: mijn tachtig leerlingen op een rij en dan
moesten ze mij nadoen: ééne twéèje ééntwee drie. En dan gingen ze
Dat was de Valeta herkennen we. „Inderdaad, dat was de Valeta", bevestigt
Schilperoords jonge echtgenote, mevrouw Willemien SchilperoordKoenradi,
dochter van een Rotterdamse slager, die bij het bombardement van 1940
daar alles is kwijtgeraakt maar toen hier in Schiedam een nieuwe bestem
ming heeft gevonden, die haar helemaal voldoet.
„Maar, Arie", zegt ze, „je droomt soms ook dat je nog achter de bakkers
wagen liep". „Nou, dat kan toch ik vond het fijn om brood te verkopen.
Ik heb in mijn leven van alles verkocht. Zo gek niet of ik heb het ver
kocht. En met dansen of met verkopen ik heb altijd mijn beste been
tje voorgezet".
Een merkwaardig leven. Geboren in het Spinhuispad tegenover het hofje
van Beloys „o daar heb ik later nog heel wat klantjes gehad" op
school gegaan op de oude school in de Sint Annazusterstraat zijn start in
het leven gemaakt toen hij dertien was loopjongen bij Bertels op de Dam.
nig als wat en breidde elke
week zijn negotie met een
halve gulden uit.
WÊrnmmm
de tabakswinkel van Zoet'
ACHT MAN MET
ROOMIJS
chiedam Arie Schilper
oord heeft in zijn jonge ja
ren ook zelf wel dansen op
gezet, b.v. de ijswals. Die
danste hij samen met zijn
vrouw. Hij had een Engels
boekje met de beginselen
van de choreografie. Maar
het meest ging hier de qua
drille er in: de dansers staan
daarbij in een vierkant en
komen naar elkaar toe. „Da
mes en heren: Un.... deux....
trois... quatrième partie!" Ze
kruisten elkaar en dan be
gon de muziek te spelen en
als de eerste en tweede partij
waren afgelopen, dan kwam
de polonaise: „Changez les
dames" en aan het eind van
de avond was het potpourri:
je begon met de kruispolka,
dan de Valeta en de Mazur
ka, de Reform-wals en de
Uswals, die ik dan zelf had
gemaakt. Daarachter kreeg
je dan de „Galop" een
heel ander tempo met een
markant ritme. Ik zou ze al
lemaal nog kunnen ge-
I ven...."
VERZORGEN EN
GEHUWD ZIJN
mulder op de Dam. Inkoop
sprijs 2ih cent per stuk, ver
koopsprijs zaterdagsmiddags
aan de poort van de machi
nefabriek 3 cent per pakje.
Bij elke klant een halve cent
winst, maar Arie was zo zui-
door
Gerard
Lutke Meijer
lpgiiilpg
TELEVISIE
KIJKERIJ
STUNT
OFFICIERSTUIN
VLAARDINGEN
OP ZONDAG
1
I
ienstraat 35
iff Pers NV.
EHBO,
st KNMTP
aad.
nden.
Dimensions (ruimte.
Iderom, Peter Lowe
Law). e'
i mei. Jan Vegter
Bezeten", 18 j.
en 20.15 uur. Zater-
en 21.15 uur. Zondae
n 21.15 uur.
Drie kleine detec-
gesprekken tevo-
's hadden getracht
telkens krachtiger
flikkerde de ani-
de avond van 'n
telijkheid te doe»
andiozer werden de
in Emmy opgewon-
en, waarom zouden
klein soupeetje van
e hoofdschotel, bui-
van pa's schatkist
ovisiekast er was?
aar d'r gang maar
gaan
cherts en geplaag
et menu op: eerst
asse, dat kon, want
r de volgende dag
;kken, dan de ra-
s, die papa besteld
le kreef: homard
arachtig, dat ze 't
lachte papa, aan-
ar haar geestdrift
ran op kijken", be-
ithousiast. En ook
teunde haar plan.
;n de tafel in orde
was juist leuk zo'n
improviste.
goed, stemde
le meisjes moesten
s laten zien wat ze
met 'n enigszins
st overhandigde ze
;el van de provisie-
ormde Emmy toen
;kamer, waarheen
et haar kalme gra-
e daar overlegden,
lanwijzing van z n
tje betere sigaren
e zorgvuldig ges'°"
vaar de keuken-
angs liep en waar
de droogte, de sl
id werd geborgen,
inriet dit momen-
nen-alleen-zijn oM
te vertrouwen:ze
is, dat Suus nj
n Henri MeerhoW
üe kon dat aan ar
:n. Nu weer aan
ning met Emmy s
igenlijk was da
Suus; zelden staK
it voor huishoude-
en nu zo in eens-
ed Leyter naden-
ik had dat wel
Je wil natuurlijn
ren hè
iciële gedeelte d
bijna geen bete'
nen doen
/eet op z'n gec*r 3
te merken
i vader... Ja"'
dikwijls gen°eS
iriet.
>rdt ze dan?" v°r'
euwsgierig.
rdt vervolgd
Schiedam De mode veran
dert, ook in de danszaal.
Jazeker", zegt dansmees
ter Schilperoord, „het be-
„on met lange rokken en ik
«af daarbij de flessendans.
Die flessen stonden op de
«rond en ik deed om de
rokken van de dames een
elastiekje, zodat ze dat
fleswerk niet onderstebo
ven veegden. Later ging
•t tot aan de knie. Sïcu
ia, dat vind ik wel mooi
di'c dames ermooi uitzien
ik mag dat wel. Zo veran
deren de dingen geleide
lijk". Maar er is toch 'n
verandering, waar de heer
Schilperoord voor is blij
ven stilstaan. vol af
grijzen en ontzetting,
,e weten de lange haren en
de baard. „Nee, ik zal
nooit iemand les geven met
lange haren en een baard.
Ik kan het niet aanzien. Ik
vind het misselijk staan".
Al de bekende argumenten
tegen het lange haar ko
men naar voren - ik vind
het verwijfd - het is onna
tuurlijk ik zou nooit en
nooit zo'n kerel dansles
willen geven.
We pleiten voor de jeugd van
tegenwoordig: „Mijn
grootvader: zo'n baard. En
iedereen in het derp noem
de hem eerbiedig: Vader".
Mijn vader: 'n krulsnor
en ik was gek op hem.
M'n overgrootvaders: lok
ken tot op hun schouders-
geziene burgers in hun
stad. De vissers van Urk
hebben ringetjes in hun
oren, zilveren knopen in
hun buik" - Niets helpt.
Nee, nee, nee. Arie
vindt deze jeugd te
ver gaan. Wijlemien denkt
er wat genuanceerder
over. Maar dat helpt ook
niet. Nee. Nee. Nee. We
worden het eens tenslotte.
Een glad gezicht is geen
garantie voor innerlijke be
schaving. Een ruige baard
geeft geen zekerheid dat
iemand werkelijk niet
deugt. Jongens met gladde
kaken hebben een kans in
het leven te slagen, jon
gens met lange haren «een
kans om te mislukken. De
mode verandert, ook in de
danszaal. Elke generatie
een nieuw begin.
Dansmeester
Schilperoord
is in Schiedam
wereldberoemd
'..■-I,,.
De 79-jarige dansleraar Arie Schilperoord speelt nog vlot een melodietje op
het huisorgel.
Later vele baantjes: drukker
bij de Cartonnagefabriek in
de Boterstraat, magazijn
meester bij een machinefa
briek. Zijn handelsgeest ont
waakte toen hij met vijf gul
den negotiegeld tweehon
derd pakjes tabak kocht bij Een poosje sorteerder geweest
1- 1 -ï J - «VAM t\/T rti aUI A».
heer Schilperoord laat nog
e(m of andere melodie horen.
Mevrouw Willemien straalt:
„We gaan nog met elkaar om
°f we twintig zijn. We dansen
nog vaak de Valeta, zo hier in
huis. Soms ook nog wel in een
zaal."
I ,a' ik ben nog een snotneus als
'k aan het dansen ben
si°nd alleen en wilde
och een taak vervullen, iets
Soeds doen. Ik ben gek op da
uishouding. Ik kwam met Arie
aanraking en hij zei: „Mijn
louw is gestorven. Hoe zou jij
1 over denken?" En ik vond
Wel leuk. Iemand verzorgen
net zo gehuwd zijn als ge-
uwd zijn. Ik ben 49 en hij is
tina tachtig. Ik zorg zo goed
ogelijk voor hem. Ik doe dat
o aag en ik hou van het huise-
IKe leven. Wij kunnen het best
vi«- n' Arie? 's Avonds tele-
kijken. Eén keer in de
t] ek naar een restaurant. Ver-
"er erg huiselijk. Voor zijn kle-
I ziel Z0Igen, dat hij er netjes uit-
■zelfwaag niks voor me-
lo h6b n°S S;®ans Senoeg..."
ket huiselijk leven trekt
I aJ' kou van.regel en orde.
om 6r !®mand komt moet het in
6 zijn. Reken er de. avond
van te voren al op. Alles klaar
zetten. Maar, hij móet op tijd
thuis komen om te eten. En als
hij ziek is en van de dokter niet
naar buiten mag, dan kómt hij
niet naar buiten. Daar laat ik
mij niet van afbrengen..."
bij de glasfabriek van Melchior
en toen de grote stunt: een ei
gen winkeltje in de Kerkstraat.
Een zaak overgenomen. Eï
kwam een taxeerder aan de
pas. Die vroeg: „Maar hoeveel
geld heb je dan?" Zeventig gul
den contant, zei Arie benepen
Nou vooruit, zei de man, je
bent ook de kwaajste niet, het
hele zaakje voor zeventig gul
den. Bakker Vlug en Jurgens
douwden zijn winkel vol en zo,
eerlijk betalend en nog aflos
send ook, begon Arie Schilper
oord het leven van de midden
stander. Denk er niet te min
over: Na acht jaar had hij vijf
ijswagentjes lopen en acht man
personeel. Weet je, mijn vader
was meesterknecht in een bran
derij en mijn beide broers ook.
Ik heb vijf broers gehad en nou
ben ik nog maar alleen over.
Van mijn zes zussen zijn er nog
twee, de ene is negentig en zit
in het Rodekruis-gebouw in
Delft, de andere zus is 76 en
woont in Rotterdam. Ik bezoek
haar nog regelmatig iedere
donderdag. Dan ligt ze al uit
het raam te kijken of broei
Arie er nog niet aan komt. Och,
je bent samen opgegroeid he?"
Ik had twee neven, die dansles
gaven, die hebben er mijn
broer ook toe overgehaald en
later ook mij. Weet je hoe dat
zo komt? De oorlog 19141918
was uitgebroken en alle man
nen waren in militaire dienst.
Ik was afgekeurd. „Je moet
meedoen met de Franse qua
drille," zeiden mijn neven. Ik
naar mijn vriend Jan Krom
menhoek, die ook dansles gaf
en die leerde mij en mijn
vrouw de verschillende figuren,
Ik schreef de woorden op en
nog geen drie maanden later
riep ik ook de quadrulle af.
Eerst gaf ik de lessen in De
Vriendschap, later in Odeon in
de Tuinlaan, daar waar het
oude postkantoor is geweest.
Een prachtzaal met parketvloer
van honderd vierkante meter
en boven een galerij. Het was
in die tijd een dooie boel in
Schiedam. Er was niets te
in Maassluis in de Moriaan. Ie
dereen moest dansles hebben
van de kleine Schilp; ik had er
veel leerlingen, maar het gek
ste was, dat ze zondags met
zijn allen naar me toekwamen
in Schiedam."
doen, alleen een klein bioskoop- Dftt zat ZQ. had een vriend in
je in de Vriendschap aan de vi»nrrirnen»n -zi-m naam was
Zijn jonge echtgenote Willemien
Schiedam Behalve tabak, siga
ren, roomijs en bakkersproduk-
ten heeft Arie chilperoord ook
wringers voor wasmachines
verkocht. Dat deed hij in de
tijd dat hij werkte voor Van der
Meer en Schoep. Wringers zijn
wel geen bakkersprodukt, maar
hij wist altijd het een aan het
andere te koppelen Un...
deux., trois.. en hij zag het
de wringer van uw wasmachine
is versleten Mens, koop toch
een nieuwe: op afbetaling
één gulden per week. En van 't
een komt 't ander heb je ook
geen bedstel geen pak voor
mijn man? Dat werd een com
pléte winkel op de Lange Ha
ven. Radio, stofzuigers en
strijkijzers alles laat zich op
afbetaling verkopen. En dan
natuurlijk een frijne neus voor
hetgeen een ander nodig heeft.
In het begin van de radiotijd:
hij liet zijn zoon een grote radio
bouwen en Ijceft toen de jielc
Kamerlingh Onneslaan van
luidsprekers voorzien. Dat wa
ren er minstens zeventig.
Na die radio's werden het meu
bels en televisieapparaten met
een showroom aan de Tuinlaan.
Eigenlijk was hij in Schiedam
de eerste die televisie had. Ze
kwamen bij hem aan huis, de
kijkers, zelfs Willems van Be-
Vlaardingen, zijn naam was
Wim Berveling, die er doorde-
week dansles gaf. Maar zon
dags ging dat in Vlaardingen
niet. Men was daar nogal ker
kelijk georiënteerd. Ik werkte
met Berveling samen: soms
gaf hij les bij mij, soms ver-
beurtte ik hem daarginds. Ik
ging er altijd op de fiets naar
toe. Maar zondags kwamen de
leerlingen uit Vlaardingen hier
naar toe, veertig of vijftig tege
lijk. Het was daar al net zo als
hier. Niks te doen op zondag.
De jongelui kwamen hier naar
toe omdat ze voor hun ouders
niet wilden weten dat ze op zon
dagmiddag gingen dansen. Na
afloop brachten ze me vaak
met zijn allen zingend naar
mijn woning in #e Sint Liduina-
straat Dat was dan geen les op
zondagmiddag, maar gewoon
een dansmiddagje."
„Ik had alleen maar pianomu
ziek, maar toen een dansmees
ter uit de Gorzen begon met
piano en viool, zag het er in
eens beroerd uit. Dat kostte me
zo'n zondag tachtig man. Nu
waren er in die tijd Duitse mu
zikanten in de stad; ze lagen in
de kost bij de Vijfsluizen. Jk
naar hen toa: Wat kost het me
als jullie komen spelen van 4
tot 6 en van 7 tot 10? Ze ver
langden vijfentwintig gulden
plus drie vrije consumpties. Zo
trok ik dan met elf muzikanten
van leer in de Officierstuin.
Omdat het hele orkestje kwam,
kreeg ik de zaal gratis. Ik heb
er toen 's middags vierhonderd
mensen gehad en 's avonds
weer vierhonderd, misschien
wel meer, want ik moest in do
grote zaal in twee partijen dan
sen. Ja, dat waren grote tij
den."
de oorlog. Ik kreeg krediet van „Ook op Koninginnedag gaf ik
Vlaardingerdijk. Ik had dan
ook veel leerlingen, maar soms
nog meer mensen ojj de galerij
dan in de zaal."
„Ik danste 's middags van twaalf
tot twee met tachtig leerlingen
en 's middags van vier tot zes
opnieuw. Ik sloot met een pot
pourri en na afloop stonden
mijn mensen met roomijs voor
de deur en dat ging er altijd
grif in. Ik gaf zelfs dansles bij
me thuis. Voor meisjes, die van
hun pa en ma niet in een zaal
mochten dansen die had je indie
tijd. Later begon ik met avond
lessen van zeven tot tien. Je
kunt wel zeggen, dat ik in alle
Schiedamse zalen dansles heb
gegeven in de kleine zaai
Musis, de grote zaal Musis, het
verkooplokaal, de Eendragt, bij
Rebers in de Hoogstraat boven
de banketwinkel, en Odeon, dat
er al lang niet meer is en
ook in Vlaardingen, Maassluis
en Rotterdam. In Vlaardingen
danste ik aan de Have'nkade en
veren en zijn vrouw kwamen
om Patas en Perlemer te zien.
Na afloop zei Arie „Mensen ik „Toen
de Amsterdamse Bank, stopte
mijn pakhuis, aan de Tuinlaan
vol met keukengerei en begon.
Nou, ze stonden in de rij, want
in de oorlog waren alle pannen
versleten van halverwege de
Tuinlaan tot aan het eind en
Arie stond aan de deur om ze
binnen te laten. Ze noemden
me de krentenkoopman in die
tijd en dat was ik ook wel een
beetje"
ik broodbezorger was
hoef geen geld te hebben, maar
ik kom met een bakje rond
voor een ziek mens, die plat
moet liggen, een invalide
vrouw, die een ledikant op wie
len wil om er eens uit te kun
nen. Ik heb inderdaad het geld
bijeengekregen en die zieke
vrouw, een bewoonster van de
Baan, is er een paar keer mee
naar de stad geweest. Mijn af
betalingszaak ging opperbest.
Het is dat ik er geen zin meer
in had toen dertien jaar gele
den mijn vrouw stierf, maar
mijn jongste zoon heeft de zaak
overgenomen; we hebben win
kels in de Gorzen, in de Tuin
laan en op de hoek van de Ha
venstraat. Mijn laatste grote
slag was de pannenverkoop na
maakte ik nieuwe klanten aan
de lopende band, soms wel tien
per dag en elk leverde mij een
gulden premie op. Zie je, dat
zat hem in die dansbeweging.
Iedereen kende mij. Nu nog.
Dag, Arie, zeggen ze, hoe gaat
het er mee, leuk dat ik je nog
eens zie Ik heb ook grammo
foonplaten verkocht in een win
kel in de Passage. Maar toen
brak de oorlog uit. De jongens
kwamen niet meer. Ik verkocht
geen plaat meer en heb die
winkel opgedoekt. En altijd op
de fiets. Verkocht ik een stof
zuiger van Stovis en ik had
hem niet in voorraad, dan fiet
ste ik naar Rotterdam om hem
te halen, ik kwam er soms twee
keer per week".
een dansavond. Ik ging de men
sen op straat opzoeken om
kaarten te verkopen. En de Sint
Nicolaasavonden met de extra,
tractatie: Ik werd een begrip in
de sstad. Ik bracht wat. Ik le
verde vertier in aen sombere
tijd. Ik heb ook veel bruilofts
feesten geleid; dan was ik cere
moniemeester en ik voeude al
tijd dat stuk op: twaalf dames
in lange witte jurken met een
groene palmtak boven hun
hoofd. Dan zongen ze:
Vit de donkere bergkloven
Treden wij u tegemoet
En wij vragen voor u tweeën
Zegen van de goede God.
Daarvoor zijn we hier gekomen
En wij brengen u een groet.
Na dat lied waren er drie Ben
gaalse vuren op het toneel en
dan werden bloemen naar
bruid en bruidegom gegooid.
De bruid was doorgaans in 't
wit, de bruidegom in smoking,
met een bloem in 't knoopsgat.
Na afloop polonaise met bruid
en bruidegom voorop. „Dat
was een mooi nummertje, met
dat Bengaalse vuur. Gossiepitje
dat ik er nou niet opkomen
kan hoe dat heette!"
I
