NEL BOS:
Zomers
tennis
's winters
badminton
TE LAAT
TRAINING
VRIJDAG 27 NOVEMBER 1970
Schiedam Vandaag op de PAGI-
NA EXTRA aandacht voor de
vrouw in de sport. De tijd, dat
sporten voor vrouwen eigenlijk
maar een onzedelijk gedoe was,
ligt gelukkig al weer lang achter
ons.
0e vrouw heeft duidelijk gemaakt
dat ze haar plaats in de sportwe
reld waard is. Ja, soms beter
voor de dag komt dan de man. Is
in de zwemwereld ooit wel eens
een man tot de top doorgedron
gen. Ja, soms, maar het waren
steeds weer de Nederlandse
meisjes zoals Ma Braun en na de
oorlog Nel van Vliet en Ada
Kok, die de naam van Nederland
als zwemnatie op de lippen van
iedereen bracht. Fanny Blan-
kers-Koen, ook al een naam die
boekdelen spreekt. Zij, de snel
ste huisvrouw van de wereld,
kwam vanuit Londen, waar de
Olympische spelen werden ge
houden, beladen met goud naar
Nederland terug.
De schaatsmeisjes, gevreesd op ie
dere ijsbaan in de wereld, staan
hun „mannetje". Overal waar zij
komen nemen zij de „leiding"
om deze niet meer af te staan. In
de huidige atletiekwereld zijn
het de dames die nog prestaties
leveren die in de wereld enig
ontzag kunnen inboezemen. Op
de fiets zijn het gezusters Haage
die grossieren in titels.
Het is maar een greep. Een greep
die duidelijk maakt dat de
vrouw haar plaats in de sport
heeft veroverd. Ja, soms duide
lijk „haantje" vergeef ons de
kromme beeldspraak de voor
ste is. Daarom nu een hele pagi
na waarin de sportvrouw van
Schiedam aan het woord komt.
Handbal wordt vertegenwoordigd
door Nel Bos. Een vrouw die
haar hobby in de sport zoekt.
„Je blijft er gezond bij", is haar
stelregel- Els Ruseier is weer
van een jongere generatie. Zij
koos voor korfbel toen het er 0111
ging te gaan sporten.
Ellen van Bragt zoekt het op de
tennisbanen. In de winter speelt
zij badminton en als de zon
schijnt tennis. De vrouw in de
sport. Vandaag aan de dag heel
gewoon.
Tekst: Bas van Bochove en Hennij
Klumpers.
Foto's: Wim Schultz en Henk
Speksnijder.
Handbal
geweldige
sport voor
vrouwen
Schiedam De sport houdt je niet alleen fit, maar ook jong,
Daarvan is Nel Bos een duidelijk voorbeeld. Reeds 21 jaar
speelt zij handbal en nog steeds gaat haar dat niet vervelen.
Erger nog: ze zal geen training overslaan. „Dan ben ik ziek
als ik niet kom trainen", lacht ze;
Ellen
van
Bragt
Ellen van Bragt: „In de zomer buiten in de winter binnen'
O Nel Bos: „Liever de jeugd trainen".
Deze vrouw, vaak een voor
beeld voor de jongeren,
heeft er nu nog spijt van niet
eerder met handballen te
zijn begonnen. Want Nel Bos
had een grote kunnen wor
den. Toen DWS speelde om
het kampioenschap van Ne
derland maakte Nel Bos deel
uit van de Schiedamse for
matie. Was goed genoeg om
deel van dat team uit te ma
ken omdat haar conditie
In het Rotterdams team wel,
maar voor de districtteams
vond men haar „te oud". „Je
conditie is prima, zei men
steeds. Maar ja de leeftijd".
Daarom vindt Nel Bos het ei
genlijk jammer niet eerder met
handbal te zijn begonnen. Zij
had er gewoon aanleg voor.
Niet alleen in de handbalsport D® v?°r handbal Saa»
is Nel Bos al sinds 21 jaar ac- Ne'B.0^ niet zover dat zij er in
tief, ook als scheidsrechtster verdrinkt. Enkele malen is
haar gevraagd de training op
zich te nemen van een of ander
team.
haar voorliefde voor veldhand-
bal boven zaalhandbal: Zij:
„Zaalhandbal is een goed sur
rogaat. Maar ik vind het net
een doodlopende straat. Geef Want spelen doet ze nog bijna ie-
mij de ruimte maar van het dere zondag in het tweede da-
grote straf voor mij zijn als ik
niet meer zou mogen trainen of
spelen".
veld. Je kan daar breeduit spe
len".
tijdens de schoolwedstrijden is
ze steeds present.
„Dat zou ik niet willen missen.
Ieder jaar kijk ik er weer met
belangstelling naar uit.
goed was. Maar alle succes- En weer bij de jeugd", lacht ze.
Met Nel Nos kan je een goed
gesprek voeren over handbal.
Zij zegt zinnige dingen. Over
sen, die zij heeft behaald in
de handbalwereld vervagen
als de jeugd ter sprake
komt.
Jk ben gek op de jeugd. Jaren
heb ik het hoogste jeugd-
team van DWS onder mijn
hoede gehad. Wij werden
kampioen van Nederland.
Dat vergeet ik nooit".
Enorme tijd was dat. Wij
speelden goed, maar onze
successen waren voor een
groot deel te danken aan de
onderlinge band die er tus
sen ons was. Ik was heel wat
ouder dan de meisjes, maar
die afstand tussen twee leef
tijden heb ik zelf verkleind-
Net ver boven de jeugd gaan
staan. Nee, meedoen. De hu-
mor van de jeugd begrijpen
an zelf daarin niet achter
lijven. Gewoon meedoen
®6t de jeugd, maar ook
Weer niet over je laten lo-
Pen. Dat begrepen ze wel.
aarom hadden wij toen
20 h fijn team. Een aantal
^an die meisjes spelen nu in
fi hoogste seniorenteams".
1 el Bos zou uren kunnen
Praten over de jeugd en.
over haar sport.
bPi?en er eigenlijk te Iaat mee
Voor mijn huwelijk
e0 ik niet aan sport. Mijn
jan wel. Hij speelde in DHS.
tfn n w'j een poosje waren ge-
In w Pakte hij zijn voetbaltas
Viï »uat ga J"e doen?, vroeg ik.
ben allen> zei hij. Nou toen
via 00k. 'ets gaan zoeken en
ha een nichtje kwam ik met
tont I*1 aanraking. Eerst bij
ut°n en later bij DWS".
Ken °S Peeft nooit in een verte-
awoordigend team gespeeld.
,Dat zou ik wel willen, maar dan
gaat het ten koste van mijn ei
gen training en ik train zo
graag. Als mijn eigen plezier
om de training en de wedstrij
den er onder zou lijden en
dat zal het dan begin ik er
liever niet aan. Het zou een
mesteam. Weer tussen de
jeugd. Maar met haar routine.
„Ik .kan bijzonder goed tegen
mijn verlies. Loopt men enkele
keren tegen mij aan dan kijk ik
maar eens. Is het dan steeds
dezelfde speelster dan kijk ik
een beetje vuil. Eigen rechter
spelen doe ik niet".
Handbal heeft in het leven van
Nel Bos steeds een grote rol
gespeeld. Ze is dan ook nog
lang niet van plan er mee te
stoppen. „Zolang de conditie
goed is blijf ik spelen. Het is
een geweldige sport voor
vrouwen".
wisselt twee maal
per jaar 't racket
Schiedam 's Zomers is Ellen van Bragt vaak te vinden op het rode gravel van de tennis
baan. 's Winters op het beton van de Sporth al Margriet. Maar zomer of winter, als Ellen
sport bedrijft, heeft zij een racket in haar han d. Tennis en badminton kunnen blijkbaar heel
goed samengaan: negentienjarige Ellen hee ft er in ieder geval geen moeite mee.
„In het begin wel. Toen ik pas met badminton begon nu drie jaar geleden was het wel een rare
gewaarwording"., vertelt ze. Het verschil tussen het hanteren van een tennisracket en een badniin-
tonracket ligt hierin dat men by tennis de arm zoveel mogelyk strak dient te houden, terwijl het
bij badminton meer een kwestie van „het polsje" is. Wie diep in Ellens hart kykt merkt dat ze toch
aan tennis de voorkeur geeft. Waarom dan toch badminton? „Eerst tenniste ik 's winters binnen,
maar dat vond ik niet zo leuk. Een kennis zei toen dat ik eens badminton moest gaan spelen. Het
is toch wel leuk. En omdat het sport is die 's winters gespeeld wordt (van eind september tot eind
maart) blijf je in een goede conditie en het is bovendien 'n goede sport voor je reactievermogen".
Els Ruseier is voor korfbal
gaan trainen dan kan ik daar
toch niet bij zijn. Ik studeer
nog voor stenotypiste en dat
vraagt veel van mijn vrije
tijd".
Schiedam De keus van Els Ruseier te gaan korfballen, was
'n vrije keus en werd haar niet „opgedrongen" door moeder
en vader Ruseler. Niet eens zo'n vreemde veronderstelling
als je nagaat dat haar ouders zelf ook aardig overweg kon
den met korf en bal. Els stamt uit een echte „Succesfamilie"
want de naam Ruseler komt al heel wat jaren op de ledenlijst °°k de reden waarom zij
van de korfbalvereniging Succes voor. Sinds drie jaar weer
in het eerste team want Els (19) kwam reeds op zestienjarige
leeftijd in het eerste.
Badminton gaat Ellen goed af. Ze
speelt deze sport pas drie jaar
en speelt in het eerste team
van T.S.F. in de eerste klas.
Lesgehad? „Het eerste jaar
had ik iedere week één avond
les. Dat was aan één kant wel
jammer want wc konden maar
één avond per weck terecht en
dus bleef er geen tijd over om
te trainen. Het tweede jaar heb
ik zo af en toe lesgehad maar
nu helemaal niet meer".
De overeenkomst tussen badmin
ton en tennis is: een racket om
mee te slaan en de puntentel
ling. Maar dat is het dan wel
zo'n beetje.
geen functie meer heeft iri ..Een partij duurt gemiddeld een
half uur, drie kwartier. Het kan
ook wel eens uitlopen tot 1V»
„Ja", lacht de blonde en goed
„ogende" Els Ruseler, „wel
wat jong. Maar korfbalver
enigingen kampen altijd met
een gebrek aan dames".
Toch voelde zij zich op de
dag dat zij in het eerste
moest spelen niet voor de
leeuwen geworpen. „Samen
met mijn vriendin, Marijke
Groenendijk, kwam ik in het
eerste en wij zijn goed door
de ouderen opgevangen. Ge
lukkig wel, want al speel ik
al vanaf mijn tiende jaar in
Succes, toch blijft het grieze
lig om al zo jong in een eer
ste team te debuteren".
een twee drie kunnen zeg
gen. In de aanval moet je
echt fel zijn en dat ben ik
nou net niet". De resultaten
van Succes in dit vedkorfbal-
seizoen zijn nog niet best.
Daarvan weet Els Ruseler de
oorzaak wel, dacht ze. Zij:
„Wij maken niet voldoende
doelpunten. Wij komen
moeilijk tot scoren. Want
echt: we spelen niet slecht.
Tegen koploper BKC verlo
ren wij ongelukkig en had
den, dacht ik, het beste van
het spel. Er komt nog een,
tweede competitiehelft dus
wachten wij maar rustig af".
Trainen doet Els maar één
keer in de week. Trouwens
het gehele eerste team traint
één keer per week.
Els Ruseler: „Wy maken geen doelpunten
Bij de eerste opstelling staat
zij in de aanval. Dat bevalt
haar maar matig. „Ik zou lie
ver beginnen in het midden- „Dat is eigenlijk niet genoeg,
vak. Waarom zou ik niet zo Maar ook al zou Succes meer
het bestuur. Ook aan de ko
mende microcompetitie kan
ze niet meedoen. „Die wed
strijden worden voor het
grootste deel op avonden in
de week gespeeld. Dan kan
ik niet. Die enkele wedstrijd
die op zondag wordt ge
speeld doe ik niet mee. Dat
is niet leuk voor de spelers
die midden in de week wél
spelen en dan op de zondag
voor mij uit het team moe
ten". Els Ruseler is realist
genoeg om dat te begrijpen.
Toch speelt ze graag micro
wedstrijden. „Wel in de
Margriethal, maar niet in de
Energiehal. Wat een ongezel
lige sporthal is dat toch",
lucht ze haar hart.
Pratend met Els Ruseler kom
je tot de ontdekking, dat ze
veel voor haar sport over
heeft, het korfbalspel bijzon
der graag speelt, maar dat ze
daarbij haar studie niet wil
verwaarlozen. Dat diploma
stenotypiste moet er gewoon
komenvindt ze.
uur. Maar dan ben je doodmoe.
Eigenlijk te moe om nog meer
partijen te spelen". Een ander
verschil is de duur van de com
petitie (bij tennis zes, hooguit
acht weken)„Wij spelen tegen
zeven andere teams in de dis
trictscompetitie. Dus veertizn
weken lang. Van tevoren wordt
dan gepland op welke avonden
op middagen in het weekend".
Ellen vindt het enige bezwaar
van die onregelmatige tijdstip
pen het feit dat zij er op dins
dagavond wel eens haar viool
les voor moet laten schieten.
Maar dat bezwaar is toch lang
niet groot genoeg om er de
competitie voor te laten schie
ten.
Met tennis heeft zij weinig voor
keur voor een single, dames-
dubbel of mixed. „Met badmin
ton heb ik een beetje hekel aan
een mixed. Die mannen kunnen
zo hard slaan. Dan ben ik een
.beetje bang aan het net. Ik heb
wel eens een shuttel op mijn
hoofd gekregen, vlak boven
mijn ogen. En als je tijdens het
spel naar achteren wilt lopen
en ze slaan een shuttel naar je
toe, blijf je ook nergens".
Dat is dus het zwakke punt bij
Ellen. Maar aan de tegenstan
ders om dat zwakke punt te
ontdekken: en dat is vaak nog
een hele kunst.
