Verplichte vakantiesluiting
spoedig totaal op de helling
Noodzaak niet
langer aanwezig
„Als ik liet over mocht doen, deed ik het weer"
DESKUNDIGEN VERWACHTEN:
'3/m«
Hartekreet
om hulp
voor Wereld,
winkel in
Schiedam
BEZWAREN
andere baas
KvK
ivïénmt
Geslaagden
„Stikken in
kosten"
De heer De Bree 41 jaar arbeidsbemiddelaar:
DUITSLAND
SCHIEDAMSCHE COURANT VE3JDAG II jL'XI 1371
3
Schiedam In navolging van
de Schiedamse kappers blij
ken thans ook enkele kruide
niers in deze gemeente al te
willen van een verplichte
winkelsluiting. Als eerste re
den hiervoor wordt opgegc-
ven, dat de tijden verande-*
i ren en wat vroeger een eco
nomische noodzaak was,
thans een economische te
genkracht is. De dameskap
pers hebben vorig jaar om
ontheffing gevraagd en
gekregen de herenkap
pers hebben met ingang van
deze zomer de ontheffing
doorgevoerd.
Hoewel noch de Kamer van
Koophandel, noch de Schie-
damse Handels- en Bedrijfs-
raad hiervan officieel in
kennis zijn gesteld, hebben
enkele kruideniers reeds de
hoofden bij elkaar gestoken
om voor het volgend jaar
een ontheffing te verkrijgen,
Naar verluidt zullen detail
listen in andere branches
spoedig volgen.
Ken herenkapper: Meneer, de
tijd dat men bong moest zijn
dat de ene kapper klanten zou
afsnoepen van de ander, is lang
voorbij. Nietwaar, ik kan een
Want kwijtraken als ik weg
ben, maar dat kan dc ander
ook, de kansen daarop liggen
60-53. En wat wilt u, iedereen
moet er wel eens uit. Het zal
met on2e welvaart wel meeval*
len, of tegen, maar tegenwoor
dig heeft iedere vrouw een ijs
kast, een wasmachine, noem
maar op'1.
De kapper voorts: „Bij al die
welvaartszaken hoort ook ecu
vakantie. Jc hebt het het hele
jaar door druk met de zaak, ik
ben een verwoed kampeerder en
daarom wil ik geen weekje,
maar veertien dagen weg. Dat
k&n natuurlijk wel, toen de va*
iantiesluiting verplicht gere
geld was, maar daaraan waren
ook hezwaren verbonden.
Je moet namelijk je vakantie al
in januari, februariopgeven.
Nu ga ik altijd met een. stel an
deren die hun vakantie nog niet
hebben vastgesteld. Maar de
kapper moet dat al lang te vo
ren hebben gedaan. Met d<-
kans, dat hij de overigen mis
loopt,
Wel is het waar. dat je achteraf
tóch nog je vakantie kan ver
zetten, ten minste in de meeste
gevallen, maar het was toch
beter om de vakantie dat a zelt
vast te kunnen stellen".
Deze herenkapper stelt voorts
vast dat de kleinere zaken In
Schiedam -met een of twee man
personeel reeds verdwenen zijn
of gedoemd zijn te verdwijnen.
Waardoor de zaken overblijven
met méértallig personeel, die
sluiten, omdat 't personeel af
gaan.
"Een kruidenier met een grotere
zaak voert aan: „Met de ver
plichte vakantiesluiting krijg
ie omstandigheden als deze:
Een winkelmeisje móet vakan
tie nemen, maar wil met haar
vriendje op een andere datum
omdat liet vriendje anders niet
kan. Het meisje zegt, meneer,
als ik dan en dan niet met va
kantie mag, ga ik naar een an
dere baas.
Kietwaar, er zijn bazen genoeg.
En omdat je goed personeel
graag wilt houden, zeg je, voor*
uit meid. neem die veertien da
gen maar. Je móet dat wei zeg-
geiu Daarom zou het wel ple
zierig zijn, wanneer de kruide
nier zélf de vakanties van 'het
personeel kan regelen. Waarbij
de zaak niet gesloten behoeft te
worden".
Kamer van Koophandel sluit
®e mogelijkheid geenszins uit,
óat in de nabije toekomst vele
fluddenstanders zullen aandrin-
gen op ontheffing van de ver
plichte winkelsluiting.
deze instantie voorziet een
«rugloop in het aantal kleine
2aken. De kamer wijst in dit
verband naar de wijken Groen*
Wegens vakantie gesloten. Volgend [aar wéér?
oord en Kcthcl, waar alle krui
deniers en groentehandelaren
en uiteraard nu ooio de kap
pers reeds ontheffing hebbes
gekregen,
De Kamer van Koophandel acht
de noodzaak van ontheffing in
déze tijd zeker aanwezig, om
dat de huidige toestand niet
langer gewenst is.
De Kamer: „Destijds is op ver
zoek van*de middenstanders de
verplichte sluiting ingevoerd;
dat was toen noodzakelijk in
verband met de concurrentie
Naarmate de zaken echter gro
ter worden, is deze noodzaak
nauwelijks meer aanwezig; do
concurrentie ligt op een totaal
ander vlak".
De Schiedamse Handels- en Be-
cfrijfsraad heeft, evenals de Ka*
mer van Koophandel, nog geen
verzoeken binnen, gekregen, be*
halve destijds van de kappers,
om de verplichte sluiting op te
heffen.
Niettemin deze raad: „De bran*
ches vervagen steeds verder,
de zaken worden steeds groter,
met het personeel ontstaan
steeds meer moeilijkheden, do
verplichte vakantiesluiting be
tekent thans onrendabele be<
dri ffsvoering".
Ook gezien de arbeidsschaarst©
zal de raad niet verbaasd zijn,
wanneer in de nabije toekomst
ook andere branches dan de
kappers om ontheffing van de
verplichte vakantie-sluiting
gaan vragen,
Uroenoord en Kethel zijn, met de
kruideniers en groentehandela
ren voorop gegaan; de anderen
zullen ongetwijfeld volgen. De
resultaten daarvan kunnen in
november van dit jaar reeds in
de Schiedamse Handels- cn Be-
drijfsraad tegemoet worden ge-
Wonneer de overleggers van
het eerste uur hun doel herei
ken, lullen de winkels in Schie
dam spoedig, mogelijk volgend
/oor, hun winkels in de vakantie
niet meer s/uiten. Hef over/eg
is gaande en duurt voort.
Schiedam Aan do Eerste Chris*
telijke Praktijkschool voor
LEAO te Schiedam zijn ge
slaagd voor het •eindexamen
Hendrika Elisabeth de Regt, Pe
ter Johannes Smits, Maria Go-
belina Verbeek, Hendrika Eli
sabeth Verdam, Cornelia Ver
haal, Wilhelmina Verhaal, Ma
ria y. Veth en Pieter Dirrek
Weygertze. Er werd één kandi
daat afgewezen.
Schiedam Henk Richter uit
de Korte Achterweg in
Schiedam heeft een harte
kreet. In ronde taal besluit
hij de schriftelijke harte
kreet met de mededeling, dat
„als de Wereldwinkel dade
lijk in de kosten stikt, de
Schiedamse burgerij weer
een zoveelste kulturele
moord heeft begaan"
Aldus Henk. Die weet waarover
hij praat omdat hij, volgens
zijn brief, alweer een jaar in
Schiedam woont en nogal wat
negatieve dingen over deze
stad en haar bevolking heeft
gehoord; er zou geen sfeer zijn,
er zou een grenzeloze inaktivï-
teit op maatschappelijk en cul
tureel gebied heersen.
Bij nader onderzoek echter heeft
Henk ondanks het gebrek aan
bioscopen, theaters en weinig
terrasjes waardoor er kortom
geen sfeer in het centrum van
de stad zou zijn, tóch enige leu
ke dingen gevonden. Zoals het
Stedelijk Museum en de films
die daarin gratis worden ver
toond.
Schiedam heeft, aldus Henk Rich
ter, nóg iets leuks. Dut is de
Wereldwinkel van de Vredes-
werkgroep in het rustige Provp.
niershuis.
Henk: ,,Zij wil de burgerij van
Schiedam wijzen op de proble
men van de Derde Wereld; zij
probeert de arme landen de
morele steun te geven die ze zo
hard nodig hebben".
Hoewel het de wercldwinkeliers
niet in de eerste plaats te doen
zou zijn, veronderstelt Henk,
om de financiële hulp, is het
toch noodzakelijk dat de Schie
damse Wereldwinkel wat meer
klanten gaat trekken dan tot
dusver. Want de hufdige omzet
is te gering, dat de winkel de
vaste lasten kan dekken. Met
het gevolg, dat de Wereldwin
kel gedoemd zou zijn te ver
dwijnen. Een „zoveelste kultu
rele moord". Aldus Henk, die
klanten en donateurs zoekt.
Voor de Wereldwinkel in het
Proveniershuis.
#>- i*.» A
'My
Schiedam De heer O. J. P. de Bree
constateert met genoegen de vele
veranderingen, die de maatschappij
in de loop' der jaren ondergaan
heeft. Hij kan het weten, want
sinds 15 maart 1930 is hij werk
zaam als arbeidsbemiddelaar. Nu
werkt hij op het Gewestelijk Ar
beidsbureau Nieuwe Waterweg
Noord aan de Van Slingelandstraat
in Vlaardingen. Vorig jaar vierde
hij zijn veertigjarig jubileum. Door
een ambtelijke dwaling werd hij
pas dit jaar met koninginnedag ge
huldigd. Maar de ontvangsi van de
gouden ere-medaille in de Orde van
Oranje Nassau maakte alles goed.
Dc vijfenvijftig jarige heer De Bree, die
een rasechte Schiedammer is, begon in
1930 als jongen van vijftien jaar bij de
Arbeidsbeurs in Schiedam, die de eer
ste in heel Nederland was. Deze beur9
was in 1902 opgericht, daarvoor tra
den de kroegbazen op als bemiddelaar.
Het kantoor in Schiedam was geves
tigd op het Broersveid. In 1934 begon
nen de crisisjaren.
De heer De Bree; „Ja, dat was een heel
vervelende tijd. Vooral in Schiedam
was er veel werkeloosheid, omdat niet
alles om de scheepvaart draaide. Maar
in de havens voeren geen schepen
meer, er waren geen schepen meer no
dig, dus de werven hadden ook niets te
doen, en dat was de oorzaak er weer
van, dat alle samenhangende indus
trieën, zoals de machinefabrieken,
ook allemaal stil lagen. Deze periode
duurde tot 1938. Het was verschrikke
lijk, je kreeg ook gauw ruzie met ie*
mand, want als cr eens een baantje
kwam, wat niet vaak gebeurde, en je
gaf het aan iemand, was de rest
kwaad, dat je het niet aan een van hen
gegeven had.
Toen begon het stempelen. Eerst was dat
eens per week, maar later liep dat op
tot twee keer per dag. Dan stonden ze
in rijen te wachten voor een stempelt*
tje. De werkloosheid werd echter steeds
groter en zo werd de DUW, de Dienst
uitvoering Werken, in het leven ge
roepen. Dat was een soort werkver
schaffing. Op allerlei manieren zocht
de overheid karweitjes om iedereen
maar aan het werk te houden".
Als voorbeeld noemt de heer Dc Bree h^t
Volkspark in Schiedam, dat voor het
overgrote deel door werklozen met de
hand is aangelegd. „In de oorlog ging
het allemaal heel anders. Toen waren
er ook veel werklozen, maar dat twee
keer per dag stempelen was er niet
meer bij, want de Duitsers waren als
de dood voor grote groepen mensen,
die konden ze met een paar man niet
aan, wanneer het uit de hand hep. Na
tuurlijk kwam men toch regelmatig
stempelen, want wat moest men zon
der geld beginnen. Dat was dan in het
begin van de oorlog. Op elk kantoor
van 't Rijksarbeidsbureau, want-de ar
beidsbemiddeling was in 1941 in han
den van het Rijk gekomen, zat een
Duitser.
Toen die het reilen en zeilen van de
werklozen zo eens aangekeken hadden,
vonden ze dat al die mensen, die niets
te doen hadden, maar naar Duitsland
moesten gaan, daar was werk genoeg.
In het begin was het nog vrijwillig om
te gaan, maar later werd het verplicht.
Na de oorlog werd het allemaal beter,
toen moest iedereen ingeschreven wor
den voor een baantje in de fabrieken,
die weer gingen draaien.. Natuurlijk
bleven er werklozen, over. De pech in
die tijd was, dat we in een gebouw za
ten, v/aar cle Arbeidsbeurs naast het
Burgerlijk Armen Bestuur zat. Ieder
een, die dan zonder werk zat, schaam
de 2ich om zich tc komen laten in
schrijven. want iedereen kon je zien,
en don werd je al gauw voor steuntrek
ker versleten".
De heer De Bree is een boeiend vertel
ler. Hij raakt niet uitgepraat over wat
hij allemaal al beLeefd heeft. Dat is
dan ook niet gering, want elke dag
maak je wel weer nieuwe gevallen
mee. Na de oorlog is er veel veran
derd, vindt hij. Er zijn meer regis ge
komen, waar werknemer cn werkge
ver om moeten donken. Je staat mei
meer een twee drie op straat. Zo kan
een werknemer alleen maar ontslag
nemen, of ontslagen worden met weder
zijds goedvinden. De directeur van het
Arbeidsbureau neemt uiteindelijk do
beslissing.
Ook is men zich meer gaan specialise
ren. Zo zijn er nu verschillende afde
lingen op het Arbeidsbureau, zoals de
metaalindustrie, de bouw, jeugdbege-
leiding, vakantiewerkers en gehuwde
vrouwen. Voorts beschikt het bureau
over een dokter, die zich belast met de
eventuele medische keuringen, ook
wordt er vee! aan voorlichting over be
roepen op scholen gedaan. De bemid
delaars zelf moeten tegenwoordig ook
een bepaalde opleiding genoten heb
ben.
Voor mensen die meer dan een half jaar
werkeloos zijn, bestaat de Wet voor de
Sociale Werkvoorziening. Men wordt
dan op basis van vrijwilligheid aan het
werk gezet in dienst van de overheid.
Het is allemaal aangepast werk. Zulke
mensen worden bijvoorbeeld geplaatst
in een gemeentearchief of, wanneer ze
beter hun handen kunnen gebruiken bij
de plantsoenendienst.
De heer De Bree heeft het overigens nog
best naar zijn 2ln.„Als ik het over
mocht doen, ging ik weer werken op
een arbeidsbureau. Het is een afwisse
lende baan, je ziet veel mensen, je
wordt voor de meest vreemde situaties
geplaatst en nu ik al zo'n tijd in dienst
ben, moet ik vaak overal inspringen,
omdat ik kennis heb van alie afdelin
gen. Op het ogenblik heb ik de functie
van commies. Dat is dc hoogste rang
die je kunt haten bij de arbeidsbemid
deling. Daarna word je chef van een
afdeling".
De heer De Bree, die nu in Vlaardingen
woont, zou nog lang niet wegwillen bij
het bureau. Hij hoopt tot zijn pensioen
de mensen met raad en daad bij te
staan. Voor hem is het contact met de
mensen langzamerhand een levensbe
hoefte geworden.
