Het angstige
avontuur van
de ondeugende
Pedro
houden vast aan jaarlijkse traditie
Let Iers per post
warm karwei
voor bakkers
fS
Pedro was de kleinste zwarte
Piet van Sinterklaas. Hij
werkte er al heel lang. In het
snoepgoedmagazijn. Hij had
altijd opperpiet willen worden.
Dan mocht je mee. Naar Ne-
derland. Cadeautjes uitdelen
f enzo. Waarschijnlijk kwam
het oradat hij zo klein was.
Hij at iedere dag veel Spaan-
se boterhammen. Maar groter
werd Pedro niet.
Het kleine zwarte Pietje was
daar vaak verdrietig om. Ten-
slotte wilde iedereen wel mee
- naar Nederland. Hij werkte
daarom hard. Misschien zou
het dan toch nog lukken.
Het was al oktober geworden
toen Pedrootje in zijn snoep-
goedmagazijn via de geweldi
ge luidsprekersinstallatie uit
de mond van de opperkamer
heer hoorde: „Attentie
wil Pedro Fambino (zo heette
hij met z'n achternaam) bij
'L 'de Sint komen".
Ineens was hij dolgelukkig. Ja
zult zien, had hij tegen de gro
te Pieten gezegd, dat ik nu
ook meemag. In gedachten
was hij al in Nederland. Hij
gaf alle kinderen die hij te-
genkwam taai-taai poppen, pe
pemoten, marsepein en grote
1 dikke chocoladeletters.
Pedro klopte erg beleefd op de
deur van de kamer van de
,c Sint. Toen hij binnen was, zei
Sinterklaas „Och ja,
Pedro... kom eens even
hiér, luister eensik heb
l_ je wat belangrijks te vertel
len".
„Dat zit goed", dacht het kleine
Pietje.
Pedro", zei de Sint, „ik heb
-..besloten
Zijn oogiés' glinsterden even
s.^.kTOOoi. als. het.zwart .pp.. zin ge-
zicht.
ik heb besloten om jou
baas te maken van mijn
speelgoedpakhuizen!"
Pedro kon even niets terugzeg-
gen. Zijn glinsterende oogjes
werden vochtig van ver-
driet. De Sint dacht dat het
van blijdschap was en had
Pedro nog op de schouders ge-
klopt toen hij wegging, ,,'t Is
een geweldige knecht", zei
Sinterklaas tegen zichzelf.
laatste schip." Binnen die tijd
moest hij kans zien 2ieh op
nieuw ongezien in de doos te
verstoppen en warempel:
daar ging het kleine pieter
mannetje.
Arme Pedro
Had hij kunnen denken dat 't
onderweg zo hard zou gaan
stormen, dat krachtige wind
stoten de doos waarin hij zat
van 't dek zouden rukken en
In de metershoge golven zou
den smijten?
Toch gebeurde 't. De reis had al
drie dagen geduurd en ze wa
ren bijna in Nederland.
Pedro was radeloos. „Ik
verdrink riep hij in rt
Spaans, maar niemand hoor
de hem. Gelukkig ontdekte
Pedro nog net op tijd dat in de
doos, waar hij al uitgeslingerd
was, ook nog een rubberspeeh
goedboat zat. Het slimme Pie
termannetje gebruikte het als
vlot, maar toch zou dit avon
tuur niet-lang moeten duren.
De golven waren zo verschrik
kelijk hoog en 't water ijs
koud.
Toen de nood 't hoogst was,
kwam voor Pedro de redding.
De kapitein van een Neder,
lands schip had met een grote
verrekijker gekeken wat er
gebeurd was. Hij gaf de stuur
man onmiddellijk opdracht er
heen te varen.
Pedro mocht in de hut van de
kapitein zijn kleren drogen en
op verhaal komen. Hij vertel
de hoe hij uit het speelgoed-
magazijn van Sint Nicolaas in
Soanje aan boord was gegaan
van een van de schepen die
naar Nederland voeren.
„Naar Nederlandzei de
kapitein.
Pedro knikte.
„Daar varen wij ook heen". De
kapitein pakte de zeekaart en
vertelde aan Pedro hoe ze
zouden varen en waar ze uit
eindelijk zouden afmeren.
„Kijk", zei de kapitein, hier is
dan de Noordzee, daar ligt
Nederland, dat zijn de pieren
van Hoek van Holland. Daar
gaan we tussendoor de Nieu
we Waterweg op en meren
even later in een van de ha
vens.
ALs jullie straks een klein zwart
Pietje op straat zien lopen,
tveet je dat het Pedro is. Hij
..zal vast blij zijn. En z'n oog
jes zullen wel glinsteren, even
mooi als't zwart op z'n
gezicht
'''■he kleine pieterman was zo ver-
drietig, dat hij niet meemoeht
'naar Nederland, dat hij er *s
nachts niet van kon slapen.
Hij had de klok 12 uur horen
slaan, toen 1 uur en nu was
het al 2 uur in de nacht. Op-
eens zat hij kaarsrecht in bed.
,,Ik weet 't. Ik weet 't
zei hij tegen zichzelf. Hij ging
daarna rustig slapen. De an-
dere morgen zou hij z'n plan
'uitvoeren.
De werkdag voor de zwarte Pie
ten was aangebroken. De
schepen voor Nederland lagen
klaar om volgetast te worden
met de honderden dozen uit
het speelgoedmagazijn, Pedro
had alle dazen klaargezet.
Een. doos, de laatste, zat niet
helemaal vol. Behalve wat
kieine geschenken, zat er ook
een rubberspeelgoedboot ln.
„Die doos dacht Pedro. En
toen niemand keek en alle an
dere dozen al bij de schepen
«tonden, klom het kleine
zwarte Pietje de doos in, deed
hem goed dicht en maakte
voor en achter een paar lucht
en kijkgaatjes."1 „Zo", zei hij
zachtjes tegen zichzelf en
wreef in zijn handen van
blijdschap.
Maar wat Pcdro niet wist, was.
dat alle schepen voor Holland
vol waren en dat er niet één
ruim meer was. waar nog
plaats was voor zo'n grote
doos. De sjouw zwarte Pieten
wilden dat tegen Pedro gaan
zeggenmaar ze konden
i hem nergens vinden. Nou.
dachten zo, dan nietZe
lieten die doos staan, sleepten
hem nonchalant in een hoek
en verdwenen
_\Vat moest Pcdro nu? Waarom
was zijn doos blijven staan?
Hij keek op z'n horloge en zag
dat 't al Iaat geworden was.
Hij besloot om uit de dons te
kruipen en in z'n eigen bed te
gaan slapen. Voordat hij in
slaap viel dacht hij diep
na
;Ee andere morgen vroeg, nog
juist voordat de schepen zou-
- - den vertrekken, deed de klei
ne Pedro, rood van woede,
zeer verbaasd tegen de sjouw-
pieten. Ze hadden niet alie do
zen ingeladen. Hij rende naar
't schip van de Sint om dat te
rapporteren en net zoals Pe
dro wilde ook de Sint er niets
van weten dat er één doos
met speelgoed in Spanje ach-
ter'zou blijven. „Als de doos
niet in een ruim kan, dan des-
noods maar op 't dek", had de De ,etters komen in een bijna ononderbroken
Sint gecommandeerd en Pe
dro riep even later tegen de
- sjouwers: „Laatste doos over
een kwartier op 't dek van
Honderden postpakketten met
sinterklaaslekkernijen, zorg
vuldig in karton, hout- en pa-
pierwol verpakt, zwermen
deze week uit naar alle land
streken en ver daarbuiten.
Wat voor de klant een simpel
telefoontje is. betekent voor
de bankethakkers bet sein om
enorme bergen boterletters en
marsepein te verzetten.
De bakkers hebben er wel wat
voor over een traditie levend
te houden. Ze besteden er
graag een dag aan om alle
postpakketjes klaar te maken
voor verzending. Wel is beslo
ten de geschenken voor over
zee de deur uit te doen. Men
voert nu een landelijke aktie
onder de naam Sint Nicolaas
Overzee. Een grote bakkerij
maakt maar liefst zo'n 200.000
standaardpakketten met drop,
marsepein, pepemoten, een
«ouvenier en natuurlijk de on
vermijdelijke banketletter. De
bakkers zijn zo van heel wat
rompslomp af met douanever
klaringen en vrachtbrieven.
Als de klanten erop staan zijn
ze echter vaak bereid de ver
zending zelf te verzorgen. De
vrachtkosten zijn met zo'n ze
ven gulden niet gering, want
je zou er een tweede letter
voor kunnen kopen. Het aan
tal pakketten neemt daardoor
de laatste jaren wat af. De
tijd dat de bakkers met auto's
tot het dak toe vol naar het
postkantoor reden is voorbij.
Toch krijgen ze nog tientallen
bestellingen.
Er 2ijn in ons land bakkerijen,
die elk jaar in een soort post
kantoor veranderen. Soms ge
beurt dat van vader op zoon
en door de jaren heen heeft
men een klantenkring gekre
gen die soms wel door het ge
hele land gaat. „Pas," vertelt
zo'n bakker, „kwam er een
mevrouw uit Leeuwarden, die
verrolde niet beter te weten,
al van kindsbeen af aan, dat
de boterletters uit deze plaats
kwamen. Ze liep eens aan om
door
KEES 1/EtrftAH
te kijken welke bakkerij dat nu
was." Ter gelegenheid van
Sinterklaas maakt deze bak
ker iets speciaals, waar hij
toen hij zich destijds op deze
plaats vestigde ook nooit
van gehoord had: beulingen.
Het lijkt wei een boterletter,
maar de bakker geeft er net
als zijn voorgangers een apar
te vorm .een soort A aan
en een aparte smaak. Hoe,
dat blijft natuurlijk het ge
heim van de bakker. Hoewel
er meer werk aan vastzit, wil
hij de prijs niet boven die van
een „ordinaire"' boterletter
uit laten komen.
Eén keer heeft hij spijt als ha
ren op zijn hoofd gehad van
een overzeese verzending. Het
pakje voor een Turks adres
bleek onbestelbaar. De bak
ker moest nog negen gulden
voor de retourzending na at
Nederland betalen ook en dat
voor een pakket dat niet om
aan te zien was: allemaal ga
ten erin. Grijpgrage handen
hadden de chocolade er al uit
gegapt. De eens zo verse let
ter v/as totaal uitgedroogd na
enkele maanden een hele
reeks Europese landen aange
daan te hebben. Als het zó
moet heeft de bakker er niet
veel aardigheid meer in.
Gelukkig komen dergelijke din
gen zelden voor. De bakkers
doen er alles aan om de spul-
Jen zo goed mogelijk te ver
pakken. Het moet nog secuur
gebeuren ook, want er komen
klachten als de letter gaat
schuiven. Daarom moet het
pak zo goed opgevuld -worden
dat je er bij wijze van spre
ken op kunt gaan zitten. Als
het goed. verzorgd is kunnen
de bakkers garanderen dat de
December mag de ban
ketbakkers gouden
bergen beloven, ze
zijn niet gemakkelijk
te veroveren. Om de
naar boterletters en
marsepein verlangen
de klant geen nee
te hoeven verkopen
moet een geweldige
hoeveelheid klaarge
maakt worden. Het
houdt de bakkers er
echter niet van af om
oude tradities in stand
te houden, zoals het
verzenden van ban
ketletters per post.
inhoud vers overkomt. Het
enige wat de gelukkige ont
vangers nog wordt aangera
den is het banket op de war
me schoorsteenmantel te leg
gen, waardoor het allemaal
nog lekkerder wordt.
.November," zegt de bakkers-
vrouw, haar man bijvallend,
„staat altijd in het teken van
de sint." Samen maken ze nu
al vele malen de drukte mee
in hun zaak. „Het gaat goed,
hoewel het moeilijk is om per
soneel aan te trekken, tegen
woordig." De bakker is er
vaak een beetje trots op alles
zelf te doen en niet, zoals
sommige andere bakkers, ar-
tïkelen van de groothandel te
kopen. Desondanks lukt het
hem doorgaans de avonden
vrij te houden. Van zeven uur
's morgens tot vijf uur
's middags vindt hij lang.zah
Alleen in de sinterklaastijd en
straks in de tijd van de kerst
kransen zal dit principe mis
schien wel eens sneuvelen......
