- 1
WOENSDAG 27 FEBRUARI 1974
Westerse muziek op eert
oosterse 'avond.
Er bestaan nogal wat mis
verstanden rond de vele
Indische Nederlanders die
ons land rijk is. De een
noemt ze allemaal Indone
siërs, of het nu Ziiidmo-
lukkers of Javanen zijn,
vwr de leek is het één pot
nat. Ofschoon er grote
verschillen zijn tussen de
ene en de andere bevol-'
kingsgroep. Ongeveer,
zoals bij ons een Italiaan
van een -Zweed kan ver
schillen om maar iets te
noemen.
Het jongste misverstand
is onlangs in de Botlek
ontstaan. Daar is enkele
maanden geleden een ver
eniging opgericht voor alle
Indische Nederlanders die
in de Botlek wonen bi wer
ken of allebei. Onmiddel
lijk na het bekend worden
van dit' initiatief hoorde
men opmerkingen als:
moeten die Indonesiërs
zich nou een beetje gaan
afscheiden, een aparte
kliek vormen? Die voelen
zich zeker niet thuis in Ne-,
der land en nou zoeken ze
de gezelligheid onder el
kaar.
Dit "grote misverstand willen
de initiatiefnemers liever van
daag dan morgen uit de we
reld helpen. De nieuwe vereni
ging is weliswaar opgericht
door mensen die zo'n twintig
jaar geleden vanuit Indonesië
de overtocht waagden, maar is
besterad voor iedereen. Voer
iedereen. Al heeft u de blauwste
ogen van de wereld en de
blondste haren, als u geïnte
resseerd bent in de Indische
landgenoot en ook in zijn cul
tuur, dan bent u van harte
Welkom,.
»;,Dat Is het doel van onze ver
eniging", vertelt voorzitter R.
Simon, een spontane goedlach
se inwoner van Spijkenisse.
„Wij willen iedereen die wat
meer over onze'cultuur wil we
ten, alles vertellen over onze
achtergronden. Het is toch te
gek, dat bijna geen. enkele Ne
derlander wat van,ons afweet.
"Wij zijn na zo'n twintig jaar
geleden naar hier gekomen, en
nog weten de mensen niks van
ons".
Hij komt even terug op het
misverstand aan het begin van
dit verhaal: „Weet u het ver
schil tussen een Indische Ne
derlander en een Indonesiër?
.Nou, negen van de tien men
sen. weten dat niet".
Zijn'vriend en mede-initiatief
nemer, de heer P .Rangton,
neemt het over: „Je kunt je
natuurlijk over zoveel .onwe
tendheid kwaad maken, maar
omdat de mensen de vergis
sing niet bewust maken, moe
ten wij het geduld hebben om
het steeds weer opnieuw rit te
leggen. Welnu, een Indische Ne
derlander ïs iemand die welis
waar in Indonesië is geboren,
maar die beschikt over de Ne
derlandse nationaliteit. Een In
donesiër daarentegen bezit
staatsburgerschap van Indone
sië". Van nu af aan dient der
halve het onderscheid duidelijk
te zijn. Er is echter meer,
Simon: „Wij zijn inmiddels be
hoorlijk geïntegreerd, wij heb
ben ons aangepast, maar toch
komen van tijd tot tijd vragen
naar boven als: waar kom je
vandaan, waar ben. je gebo
ren? En wij willen onze af
komst niet verloochenen".
„Integendeel", vervolgt de
heer Rangton, die de functie;
van adviseur bekleedt bij de
kersverse vereniging, „Wij
kunnen toch niet.ontkennen dat
wij een heel stuk 'cultuur heb
ben meegenomen van ginds.
Een stuk beschaving, die onze
identiteit bepaalt. Het, is- im
mers zo, dat de erkenning van
een volk geschiedt op basis
van zijn cultuur. Vandaar dat
.wij die cultuur, die van oor
sprong hoge beschaving, nooit
of te nimmer mogen verloo
chenen. Het zou namelijk beté
kenen dafje op die manier een
volk zonder gezicht wordt".
Via de vereniging willen de In
dische Nederlanders hun cul
tuur uitdragen en levend hou
den. Voor de Nederlander, die
er kennis van willen nemen:
„Een heleboel Nederlanders
zien ons nog teveel als de
stumpers die hier. door politie
ke verwikkelingen als ver
schoppelingen terecht kwamen.
Net als de joden en hun Exo-
De Indische Nederlanders zijn
er ook op gebrand hun cultuur
over te dragen aan hun kinde
ren: „Dat is verschikkeüjk be
langrijk. Natuurlijk eten zij
thuis het authentieke Indische
eten en zo, maar dat is maar
een onderdeel van onze be
schaving. Zij moeten ook op de
hoogte zijn van de cu'turete
achtergronden van hun volk.
Niet dat ze het hoeven over te
nomen. Maar je moet het hen
wel vertellen, want anders
kunnen ze nooit kiezen".
De heren Rangton en Simon
zijn beide typische vertegen
woordigers van het Indische
volk. Zij zijn er trots op en
door
Trix Broekman
willen andere mensen vertellen
waarom, zij er trots op zijn. En
daaruit blijkt al dat zij met
hun vereniging geen besloten
club willen: want tegen andere
Indische Nederlanders hoeven
zij niet te vertellen wat het
mooie van hun cultuur is, want
die wéten dat immers "al.
„W-ij staan juist ook helemaal
open voor degenen die het nog
niet weten. Wij hebben ook het
gevoel dat Indische Nederlan
ders en Nederlanders nog veel
goede eigenschappen kunnen
uitwisselen" is het credo van
voorzitter en adviseur.
„Zo zouden wij zo graag de
mensen een stukje echte Indi
sche gastvrijheid willen tonen.
Dat is echt een typisch Indi
sche eigenschap", betoogtde
heer Rangton onder enthou
siaste bijval van de voorzitter
en zijn vrouw, „Ja, je hebt je
natuurlijk op allerlei manieren
aangepast, want dat wordt je
gevraagd. Maar opdie ma
nier, met het in allerlei hokjes
ingedeeld zijn, moet je oppas
sen dat het intermenselijke
contact niet verloren gaat. Ook
eigenschappen als die gastvrij-»
heid dreigt dan verdrongen te
worden. En andere zaken, die
voor ons zeer belangrijk zijn".
Hij voegt een glimlach aan
zijn lange betoog toe: „En met
dat feit kan ik niet gelukkig
zijn".
Beide mannen geloven, dat. zij
de Nederlanders, na jarenlang
veel goede zaken van hen
overgenomen te hebben, op
hun beurt iets positiefs kunnen
bijlbrengen: „Wij hebben de
nuchter zakeHjke manier van
denken en overwegen van. de
Nederlanders overgenomen, zo
dat wij nu westers denken met
een oosters hart. Dat is een
goede combinatie. Maar wij
zouden de Nederlanders kun
nen ieren. bijvoorbeeld bij het
beoordelen van de mensen
meer rit te gaan van het indi
vidu. Niet van zijn status, of
zijn geloof".
Da heer Rangton: „In Indone
sië was het begrip oecumene
allang een realiteit, terwijl het
hier nog een ideaal begrip is.
Daar geldt het als iets vanzelf
sprekends. Net als het verschil
in rangen en standen. Daar be
staat dat lang niet zo. Hier
hoor je je plaats, afhankelijk
van de positie, te kennen".
Zo lichten deze pioniers van de
nieuwe vereniging een klem
stukje van de sluier op, dat
voor veel Nederlanders nog
om hénheen hangt. Wie er
schuld heeft aan deze duidelij
ke lacune aan informatie, wil
len zij liever ia het midden la
ten. ook al kan de heer Rang-
tón niet nalaten te zeggen, dat
van de kant van de regering
wel wat meer voorlichting had
kunnen komen („nu zijn wij
zomaar nonchalant verspreid")
en de komst van de vereniging
moet veel opheldering ver
schaffen.
Misschien zijn wij wel wat te
idealistisch, maar als je het
nooit probeert zul je ook nooit
weten of het haalbaar is", legt
de heer Rangton uit.
Het oprichten van de vereni
ging is overigens pas de eerste
stap van het duo en met hen
een handvol andere Indische
Nederlanders. Als alles een
beetje gaat lopen en er genoeg
reacties uit het gehele Botlek-
geibied en ook .'aarbuiten ko
men, dan wordt de volgende
stap gezet: het overeind helpen
van een buurthuis.
Waarom willen de Indische
Nederlanders een eigen buurt
huis? Elke gemeente heeft
toch altijd wel een paar buurt
huizen voor de verschillende
wijken?
„Inderdaad", aldu3 Rangton,
„maar de activiteiten in zo'n
buurthuis zijn allemaal geënt
op het binnen-gemeentelijSce le
ven. Er worden allerlei cursus
sen gegeven en nou ja, de
doorsnee Indische Nederlander
voelt zich nu eenmaal niet
aangetrokken tot het potten
bakken of zoiets. Hij zal mis
schien hooguit een cursus van
de va'ksun: vers' te it vo'gen,
een of andere talencursus. Of
een cursus van de EHBO.
Maar over het algemeen heeft
zo'n buurthuis voor ons func
tioneel weinig inhoud.
Wat wij willen is een plaats
waarvan de andere Indische
Nederlanders zeggen: hé, hier
voelen we ons thuis, dit heb
ben we jarenlang gemist".
Het nog te bouwen buurthuis
zou geheel in Indische stijl
moeten worden ingericht,
waarvoor rnen deskundigen wil
aantrekken. „Geen bestaand
buurthuis, waar we na een In
dische avond alles weer moe
ten aübreken. Het moet iets
blijvends zijn", stelt de heer
Simon.
De burgemeester van hun ge
meente, de heer P. J. Bliek,
heeft inmiddels een delegatie
van de vereniging ontvangen.
Hij bleek volgens de initiatief
nemers zeer positief tegenover,
de plannen te staan. „We moe
ten volgens hem gewoon door
gaan met onze. activiteiten, zo
dat wij kunnen bewijzen dat
wij in een behoefte voorzien",
aldus de heer Simon.
Het buurthuis is er dan nog
wel niet, een naam heeft het
al: „Bunga Mawar". Het bete
kent Ontluikende Bloem. Om
aan te geven dat alles in een
pril stadium moet beginnen.
En tot het buurthuis er is
(„wie weet beleeft de genera
tie na ons dat pas") zal de
vereniging zich behelpen met
„geleende" onderkomens,. Zo is
onlangs de eerste ■bijeenkomst
van Indische Nederlanders ge
weest. Het werd een groot suc-
O Ook op de gebatikte doe
ken korrien de Wajang-karak
ters terug.
ces. Alles was in Indische
stijl: het eter, de dansen en
zelfs een demonstratie van
Kembangan Pet jak Si Jat Kant-
po, een Indische gevechts
kunst.
De belangstelling voor deze
avond, die gegeven werd in De
Schans in Rozenburg, was
overdonderend. Er bleken niet
alleen veel Indische Nederlan
ders uit de Botlek en wijde
omgeving gekomen te zijn.
maar ook uit Rotterdam, Den
Haag, Amsterdam en zelfs de
Veluwe. Wel een teken dat het
initiatief van de mensen uit
Spijkenisse op p-rijs is gesteld.
Trouwens, er waren lang niet
alleen Indische Nederlanders.
Opvallend was het aantal niet-
Ind:sche landgenoten, die zich
naar zeggen van adviseur en
voorzitter kostelijk vermaakt
hebbea. „Wij hebben 2elfs de
leukste reacties van hen ge
had", aldus de heer Simon.
Avonden als die in Rozenburg
hoopt de vereniging met regel
matige tussenpoze te organise
ren. Op de eerste plaats voor
de uitwisseling van Nederland
se en Indische cultuur onder
het genot van meer aardse za
ken als eten en drinken. Maar
ook om aan dc benodigde gel
den te komen, die voor het vu
rig gewenste buurthuis nodig
2ijn. En dat is eigenlijk hét
doe! waarnaar gestreefd
wordt.
Intussen schrijven de bestuurs
leden van de vereniging gretig
elk nieuw lid, dat zich meldt,
In. Zij die zich willen opgeven
kunnen bij onderstaande men
sen terecht: P. Rangton. Ve-
nusstraat 3, tel. 01580-11301; H.
Wolff, A. M. de Jongstraat 24,
tel. 01880-14292; Rozenburg: H.
Ramscbe. Beukenlaan 81; R.
F. Teunenbroek, Ruijsdacl-
straat 147, tel. 018894109;
HeenvUet: H. Duvai, Schepen
straat 5. tel. D188S7-2352; A. W.
P. Kuster, Brasenstraat 67, tel.
010-167186; Bridle: H. Gabe
lier, Jacoba van Beijerenstraat
60, tel. 01886-3145.
Vereniging
voor
Indische
Neder
landers
in
de Botlek
O Een bingo-spelletje tussen de bedrijven door.
Het Wajang-spel: eindeloos boeiend, maor de Nederlander heeft er geen weet van.
