Blinde
Capellenaar
verricht
paranormale
genezingen
im&ü
Patiënten stromen naar magnetiseuse
mevrouw
De Boer
toe
fiS SHI
Patiënten
over hun
genezing
„MBN
DROOM
VAN DIE
HEMELVAARTS
NACHT
WERD
WERKELIJK
HEID"
~-y.:
f,
&;ri&Vc**dt
;7!>\"iv
V^.V- *s V
j ij'~;y .X47 1 f
'*-Vi»E *V'«&
-'«••4
m&SM
vs1?!-
Capelle a.d. IJssel „Deze laat
ste vijf jaar zijn de gelukkigste
van mijn leven geweest. Deze
gave geeft mijn leven weerzin,
ik pot er enorm veel kracht
nit". De vrouw, die dit zegt, is
al bijna vijftien jaar blind,
maar ondanks dat riet zij er
stralend gelukkig nit. Zij is een
kleine, zwartharige vrouw, met
donkerblauwe ogen, die op hef
eerste gezicht elke gedachte
aan blindheid lijken te ontken
nen: de magnetiseuse mevrouw
H. M. de Boer.
Kort geleden is zij uit de Rotter
damse Vignoliastraat verhuisd
naar de Akkerwinde in Capelle
a.d. IJssel. Voor haar vele hon
derden patiënten was die ver
huizing geen probleem: van
heinde en verre komen zij naar
de flat in Capelle om genezing
te zoeken en te vinden,
„Ik heb tot 1968 een gelukkig
leven gehad", vertelt mevrouw
De Boer, „Ik ben geboren met
een oogafwijking een erfe
lijkheidskwestie waardoor ik
altijd heel slecht heb kunnen
zien. Ik had een harde jeugd,
mijn eerste huwelijk werd een
mislukking, en rond nijn veer
tigste merkte ik, dat ik hele
maal blind werd. Ik was wan
hopig. Toen de dokter mij ver
telde, dat ik als gevolg van die
kwaal waarschijnlijk ook nog
doof zou worden, was ik hele
maal op een dieptepunt aange
land. Wanneer je in die tijd „A1
tegen me zei, jankte ik het hele
alfabet uit
EEN DROOM
Wat triest zwijgt mevrouw De
Boer even bij de herinnering
aan die afschuwelijke tijd.
„Maar ze zeggen weieens, als de
nood het hoogst is, is de red
ding nabij. In de nacht van
Hemelvaart 1963 had ik een
droom, een heel vreemde, won
derlijke droom. Ik voelde een
windvlaag door de slaapkamer
trekken, en toen zag ik in een
violet schijnsel het cijfer twee
van een halve meter hoog ver
schijnen. Er ontstond daarnaast
een roze gloed, die op mij toe
leek te zweven en vlak langs
mijn gezicht trok. Het was een
heerlijk gevoel. De kamer was
er helemaal door verlicht en ik
kon alles zien hoewel ik toen
toch al jarenlang blind was.
„Toen ik mijn man de volgende
dag die droom vertelde, haalde
hij er zijn schouders over op.
Maar ik was er helemaal ver
ward door. De volgende avond,
toen ik naar bed ging en het
Echt uittrok, zag ik plotseling
de kamer weer helder verlicht
Het duurde maar één enkele
seconde, toen was het voorbij.
Ik weet zeker, dat ik niet
droomde. Maar mijn man, die
naast mij lag, had niets gezie-
n... De.daaropvolgende avon
den bleef dat verschijnsel zich
herhalen, maar het duurde
steeds langer".
KRANTENARTIKEL
In diezelfde tijd werd baar een
kranteartikel voorgelezen over
pater Pio, een priester, die In
Italië vele wonderbaarlijke ge
nezingen verrichtte. Mevrouw
De Boer, die gelovig roons-
katholiek is en op genezing van
haar blindheid bleef hopen, wil
de naar pater Pio toe, maar de
financiën lieten dat niet toe. Zij
stuurde toen haar foto naar
pater Pio, met een briefje,
waarin zij hem vroeg haar van
haar blindheid te genezen.
Een paar weken later kwam het
antwoord: een foto van de
priester, op de achterkant
waarvan was geschreven, dat
zij moed moest houden, en dat
hij voor haar zou doen wat in
zijn vermogen lag.
Dat was een grote teleurstelling
voor mevrouw De Boer en het
fotootje werd in een lade ge
stopt Het verschijnsel van de
verlichte kamer bleef echter
voortduren en haar fascineren.
Bovendien vroeg zij zich nog
steeds af wat de betekenis toch
kon zijn van het cijfer twee, dat
zij in die eerste droom had
gezien.
door
Gonnie Dijkstra
LICHTSCHIJNSEL
Het antwoord liet niet lang meer
op zich wachten: „Op 23 sep
tember hoorde ik, dat pater Pio
was overleden, en precies twee
weken later gebeurde het Mijn
droom van Hemelvaartsnacht
werd werkelijkheid. Ik zag 's-
nachts plotseling weer een
lichtschijnsel en daarin ver
scheen een gezicht Het was het
gezicht van een man met een
baard. Later heb ik uit be
schrijvingen begrepen, dat het
pater Pio was. De verschijning
stond eerst aan het voeteinde
van mijn bed en zweefde daar
na langzaam langs mij heen. Ik
kreeg een heel vreemd gevoel.
Het leek op een soort elektri
sche stroom, die door mij heen
trok.
Een paar uur later herhaalde het
zelfde visioen zich, alleen zag ik
dit keer een vrouwenfiguur met
een prachtig gezicht. En weer
voelde ik die kracht door mij
heen stromen".
De volgende ochtend begon zij te
twijfelen aan hetgeen zij 's-
nachts had gezien. Maar steeds
zag zij voor haar ogen het ge
zicht van pater Pio zweven,
zoals hij die nacht aan haar
was verschenen. Waar zij ook
haar blik wendde, dat gezicht
bleef zij zien tot op de dag
van vandaag.
Haar man, die al geruime tijd
ernstig ziek was, voelde zich die
dag erg slecht. Hij had on
draaglijke maag- en buikpijn.
Plotseling kreeg mevrouw De
Boer het gevoel, dat zij hem
kon helpen en min of meer
instinctief maakte zij een paar
strijkende gebaren langs de
pijnlijke plekken.
Tot haar verbijstering kreeg zij
toen zélf hevige maag- en buik
pijnen, terwijl haar man zich
met de minuut beter ging voe
len. Aanvankelijk kon me
vrouw De Boer niet geloven,
wat er aan de hand was, maar
toen het vaker gebeurde, kon
zij niet meer twijfelen. Hoewel
haar man erg bang was voor
deze plotselinge paranormale
begaafdheid van zijn vrouw,
bleef zij doorgaan.
GELUKKIG
Mevrouw De Boer voelde rich
misschien wel voor het eerst in
haar leven gelukkig, Haar
blindheid was voor haar niet
meer een onoverkomelijke han
dicap (al blijft zij tot op de dag
van vandaag bidden om gene
zing), omdat rij het gevoel had
gekregen - „van binnen uit" té
kunnen zien.
Zij stortte zich hierna bevrijd
van alle wanhoop in het
nieuwe leven dat zij had gekre
gen. Zij ging een cursus anato
mie volgen, ingesproken op een
foto's:
Henk Speksnijder
bandrecorder, en sloot zich aan
bij de Nederlandse Werkge*
meenschap voor Paranormale
Genezingen, een genootschap,
dat een zeer strenge controle
uitoefent op het doen en laten
van zijn leden.
Voordat iemand namelijk als lid
kan worden aangenomen moet
men minstens veertig blijvende
genezingen op zijn naam heb
ben staan. Bovendien schrijft
zij haar leden voor, dat hun
patiënten een officiéle aanvrage
tot behandeling moeten indie
nen. Op deze aanvrage die
absoluut vertrouwelijk wordt
behandeld komt onder meer
de zin voor „Uit de behandeling
'Sf
van de vragen moet blijken, dat
u voor de betreffende riekte of
kwaal een arts hebt geraad
pleegd. Is zulks niet geschiedt,
dan mag ik niet tot behandeling
overgaan".
Op deze manier wil men zoveel
mogelijk voorkomen, dat de
aangesloten leden, die zich vrij
willig onder toezicht cn contro
le hebben gesteld, hun bonafide
naam zouden verliezen.
De patiënten stroomden al gauw
toe bij mevrouw De Boer.
Eerst enkelen, toen tientallen,
«n ten slotte honderden. Het
diploma, dat mevrouw De Boer
vorig jaar van de Néderlandse
Werkgemeenschap ontving,
vermeldt niet minder dan 296
behandelde patiënten, van wie
het grootste deel min of meer
blijvend baat heeft gevonden
bij haar behandelingen.
Mevrouw De Boer geeft uiteraard
geen garanties voor genezing,
maar zij is er toch wel trots op,
dat zij tot op heden bijna elke
patiënt zo dan niet volledige
genezing, dan toch wel grote
verlichting van kwalen en pijn*
heeft kunnen geven.
AFSTANDSGENEZING
Zij maakt lange dagen: het is
geen uitzondering dat zij van
's ochtends acht tot 's avonds
tien uur in haar behandelkamer
bezig is. Tussendoor en ook
vaak 's nachts krijgt zij dan nog
telefoontjes om hulp. Het won
derlijke is, dat mevrouw De
Boer ook op grote afstand
puur door concentratie gene
ringen blijkt te kunnen bewerk
stelligen.
Haar patiënten zijn zonder uit
zondering geestdriftig over de
ze vrouw, die altijd voor iede
reen klaar staan, en met een
vriendelijk en opbeurend
woord een ieder op zijn gemak
weet te stellen. Die beslist
geen hoge honoraria vraagt
voor de behandelingen en die
bij mensen, die het moeilijk
kannen betalen, nogal eens
„vergeet" een rekening te stu
ren.
De patiënten dragen mevrouw De
Boer dan ook op handen. Sta
pels dankbetuigingen en blijken
van erkenning worden haar
toegestuurd. Ook wanneer rij
met vakantie zijn, vergeten zij
mevrouw De Boer niet en stu
ren uit alle hoeken van de we
reld poppetjes in klederdracht
voor baar verzameling. Op aan
dringen van haar patiënten ook
heeft mevrouw De Boer een
boek geschreven, dat eerst-
daags zal uitkomen. Het heet:
„De blinde genezeres".
De dankbaarheid van veel pëtien-
ten doet hier en daar denken
aan een soort verering, al rijn
er ook velen die wat nuchterder
tegenover de prestaties van me
vrouw De Boer staan. Vaak zijn
rij aanvankelijk nogal sceptisch
naar haar toe gegaan, onder het
motto.' baat het niet, dan
schaadt het niet.
Toch wensen rij allen één ding:
erkenning voor de magnetiseu
se, Hoewel mevrouw De Boer
namelijk diverse doktoren on
der behandeling heeft één
van hen is zelfs de geneesheer-
direkteur van een ziekenhuis in
Milaan is de samenwerking
van de kant van de doktoren
vrijwel nihil
Veel artsen weigerden ten enen-
male hun patiënten toe te
staan mevrouw De Boer te con
sulteren. In het gunstigste ge
val wordt er gereageerd met
een mentaliteit van: „tk zie het
niet zitten, maar u doet maar
wat u niet laten kan".
Capelle a.d. Ussel
Hoezeer de patiënten
vechten voor de er
kenning van de zeer
vele ongetwijfeld
wonderbaarlijke ge
nezingen, die me
vrouw De Boer heeft
bewerkstelligd, blijkt
wel uit, het /eifl ïlat
vele tientallen vertel
len hoeveel baat zij
hebben gehad bij de
behandelingen van
mevrouw De Boer.
Enkele van hun opzien
barendste verhalen la
ten we hieronder ver
kort volgen:
Een jonge vrouw, die
als gevolg van een
ruggegraatsvergroeing
kreupel was en ten
slotte verlamd raakte,
loopt na enkele behan
delingen weer zeer
goed en zonder kruk
ken.
Een driejarig jonge
tje, dat vaak last heeft
van hevige hoofdpij
nen, pakt wanneer hij
hoofdpijn heeft, zélf
de hand van mevrouw
De Boer, legt die op
zijn hoofdje, en zegt
na enige tijd opge
lucht dat de pijn over
is.
Een 19-jarige jonge
man, die al tien jaar
onder behandeling
was voor zware hoofd
pijnen bij allerlei spe
cialisten en doktoren,
is na vï"r behandelin
gen vei lost van rijn
hoofdpijn.
Een vrouw kreeg een
punaise in haar oog,*
waardoor zowel
hoornvlies als ooglens
werden doorboord. De
lens dreigde als gevolg
daarvan te vertroebe
len, hetgeen een staa
roperatie nodig maak
te. Na enkele behan
delingen stopte het
proces van de lensver-
troebeling. De opera
tie is nu overbodig en
de vrouw kan, welis
waar met een bril,
weer redelijk goed
zien.
Een vrouw, die al
twaalf jaar last had
van een voorhoofdhol-
teontsteking, daaraan
diverse malen is geo
pereerd, zonder daar
van blijvend baat te
hebben ondervonden,
was na vijf behande
lingen voorgoed van
de ontsteking en de
pijn genezen.
Een vrouw, die twee
maal aan een hernia
was geopereerd, tien
tallen pijnstillende
middelen per dag slik
te, en uitsluitend'nog -
met krukken kon lo
pen, kan nu weer nor
maal lopen en. heeft
nauwelijks pijn meer.
