Leden geloven
er niet meer in
Er is al zoveel
hulp voor
minder-validen
Jaarlijks offert het Nederlands
publiek zo'n half miljoen gulden
aan een vereniging, die volgens
haar eigen leden kunstmatig in
leven wordt gehouden. Een ver
eniging die, zoals een plaatselijk
voorzitter het uitdrukt: haar
kaarsje brandende houdt voor
een eigen heilige".
AVO-Nederland is de naam van
deze vereniging, die zich het be-'
vorderen van het welzijn van
gehandicapten ten doel stelt. In
een. enthousiast rondschrijven
heeft de AVO zeer onlangs ge
vraagd om de jaarlijkse collecte,
die in de derde week van mei
wordt gehouden, van harte aan
te bevelen bij het publiek. Niet
temin zijn de meeste AVO-afde
lingen in Zuid-Holland allesbe-'
halve van plan om met de col--
lecte-bus rond te gaan.
Eén aantal telefoontjes naar die'
plaatselijke afdelingen leert dat
de AVO vrijwel alleen nog op
papier een bloeiende vereniging
heet. Onafhankelijk van'elkaar
geven de voorzitters toe dat hun
afdeling „al jaren slapende is"
of „op sterven na dood is". Ani
mo voor het werk dat deze in
stelling zich een halve eeuw ge
leden ten doel stelde, is er niet. VEROUDERD
Het algemeen geldend argumen-
t: „Och,- op sociaal gebied wordt
al zoveel gedaan, dat een instel
ling als de AVO zich maar het
beste zou kunnen opheffen".
NATUURLIJKE DOOD
Een van die AVO-mensen/die eerlijk toe
geeft hel allemaal niet meer zo te zien
zitten is de voorzitter van de Delftse
.afdeling, de heer Mors, tevens direkteur
van het. arbeidsbureau.Ik zou het aüe-
rucMu graag positief willen zien", zegt hij.
-•maar ais «k nel nuchter bekijk dan
moet ik toegeven dat het AVO-werk niet
meer zo noodzakelijk is". „Het klinkt
misschien hard, maar als we geen fonds
hadden, dan hadden we het allang een
natuurlijke dood laten sterven."
Voor Delft' betekent dat echter niet dat
men het bijltje er bij neer heeft gegooid.
De heer Mors beredeneert dat als volgt*
„We hebben nu eenmaal wat geld en we
proberen om dat zo goed mogelijk te
besteden". Dat houdt in: speciale koop
avonden voor de gehandicapten in sint
en kersttijd en toerritten door het ver
lichte Delft.
„Maar", geeft de voorzitter toe, „ons AVO-
werk richt zich thans wel op andere
gebieden dan waarvoor de vereniging
destijds is opgericht". De Drifts? afde-
ling is dan ook niet van plan on inn.n ALS N PIER
.te collecteren. „Je krijgt er geen sterve
ling-meer voor. Ik weet trouwens niet „Zo dood als een pier" is de omschrijving
eens wat voor doeleinden ik de collectan- die gemeente-secretaris R. J. Smooker in
ten zou moeten voorspiegelen", aldus de. Goudswaard gebruikt als voorzitter van
heer Mors. de afdeling Hoeksche Waard. „Jaren ge
in de loop der tijd heeft AVO-Nederland leden hebben we nog eens een propagan-
haar naam tot twee maal toe veranderd, da-avond georganiseerd. Uit de hele
omdat de vlag de lading niet langer
dekte.„Dat illustreert het feit dat de
doelstellingen niet meer dezelfde zijn
aLs vijftig jaar geleden. Aanvankelijk
stonden de letters AVO voor Arbeid
Voor Onvohvaardigen. In 1954 werd dat
geschrapt omdat men de benaming „oii-
volwaardïgen" te discrin ïnerend begon
te vinden.
Gekozen werd: „Actio'Vincit Omnia", wat
zoveel wil zeggen1 als: Arbeid overwint
alles. Thans echter voelt men meer voor
dë 'vertaling ''Arbeid,.Vervoer, "Ontspan-'
ning, ómdat arbeidsbemiddeling voor ge
handicapten steeds meer wordt overge
nomen door andere instellingen, zoals de
'plaatselijke arbeidsbureaus.
Toch heeft AVO-Nederland de arbeidsbe-
middeling nog.hoog in het vaandel ge
schreven staan. Tn een zeer uitgebreide
folder schrijft men Öat de AVO zich
beijvert voor „Het verwerkelijken van;
een aantal wensendie belangrijk zijn'
voor de integratie van gehandicapten in.
de samenleving, zoveej mogelijk met mc-.
dewerking van -de gehandicapten zelf'.
De AVO wil, aldus de folder, het welzijn
van de gehandicapten bevorderen. Pas
sende werkgelegenheid, onderwijs en.
vorming, deskundige begeleiding, hulp
op 'vrijwel elk gebied vormen de ant
woorden, op de vraag: -Hoe doet de AVO
dat dan. Toch zijn; dat tamelijk vage
omschrijvingen voor zo'n vereniging. Zo
vaag zelfs dat een plaatselijk voorzitter
verzucht: ;lEr zijn- al zóveel instellingen-'
die dezelfde doelstellingen nastreven".-
Hoeksche Waard kwamen misschien
tien of twaalf mensen".
„We kunnen er net zo goed" mee stoppen",
gelooft de heer Smooker, „van rijks- en
gemeentewege wordt, al voldoende ge
daan. Het enige waar in de AVO nog
zou kunnen voorzien van die kleine aan-
.-/• vullende dingen.Ik denk bijvoorbeeld
aan een pick-up of een televisietoestel
voor cèn gehandicapte die altijd thuis
•n pet zitten. De franje dus.
Volgens mij hebben de plaatselijke afdelin
gen geen .enkele.-zin meer.: Misschien dat'
"'er'provinciaal nog iets'te regelen.is. Zelfs
in streekverband zie ik het niet meer
zitten. Mijn persoonlijk advies zou zijn:
gooi het allemaal op een hoop, dat werkt
bovendien kostenbesparend.
En wat die collecte betreft, men geeft er
nog wel aan, maar in feite spreekt het
niemand aan. Men denkt: het zal wel een
goed doel zijn, maar men denkt er toch
niet bij na waarvoor men geeft.
ook op plaatselijk niveau. Het bevorde
ren van goede oversleekmogelijkheden
door het aanbrengen van trottoirveria-,
gingen, het propageren van de bouw van
aangepaste woningen, èn zeker niet in
de laatste plaats het scheppen van re
creatiemogelijkheden vind jk een taak
voor de afdelingen. Ter plaatse de zaak
stimulerèn, invloed uitoefenen 'op de
lagere overheden en die gevallen, die er
net buiten vallen, opvangen".
fDe AVO, speelt met de gedachte de vereni
ging een nieuwe structuur te geven. De*
zaken op provinciaal niveau bundelen
lijkt een oplossing voor het verminderd
enthousiasme onder de leden ter plaatse;.
Deze schaalvergroting stuit echter' óp
financiële bezwaren, aldus de heer Fa-
vier. „Ik kan dan ook op stukken na niet
zeggen of dat volgend-jaar rond
SUBSIDIE
OP PAPIER
[Overigens ontvangt de AVO-Nederl and ier
der jaar een rijkssubsidie van een mil
joen vóór haar arbeidszorgbureau. Een
instelling die zoekt naar nieuwe arbeids
mogelijkheden voor gehandicapten. Die
adviseert bij;een omschakeling van het
eigen bedrijf als een gehandicapte" dat
jn de huidige vorm niet meer. kan uitoe-
fenen en vóór het heroriënteren.van
bedrijven voor gehandicapten.
Het bureau stelt zich tevens ten doel het
realiseren van aangepaste woningen, ze
helpt bij het vertrekken van invaliden-
wagens en andere vervoermiddelen, en-
treedt op als pleitbezorger iri beroepsza^
ken bij aanvragen ingevolge'de Algeme
ne bijstandswet, de wet op de Arbeidson
geschiktheid en de tijdelijke rijksgroep-
regel ing mindervaliden, Een .werkterrein,
waarop het" „normale" arbeidsbureau
zich immers ook beweegt
VANTWEE KANTEN
Over het ióerk van AVO-Néderland cancïu-
deert een woordvoerder van het ministe
rie voor sociale zaken: „Jè kan zoiets
vanuit tweeinvalshoeken benaderen-
Aan de ene kant kunnen we zeggen, dat
er inderdaad veel gerealiseerd is van de
doelstellingenHet is dan aan AVO zelf
om te beslissen of ze de zaak liquideren
of niet. Aan de andere kant geloof ik
dat het toch wel nuttig is dat mer. pro
beert om een stuk particuber initiatief
mobiel te houden. Er wordt zo vaak
gezegd: O, daar zorgt het rijk wel voor".
„De subsidie die het 'rijk verleent is uit-,
sluitend voor het bureau arbeidszorg, de
vereniging op zich krijgt geen steun",
stelt de woordvoerder van het n iniste-
rie. „Wat ze met de opbrengsten van de
elzen collectes doen is hun zaak".
Niettemin wijst de AVO-di-
rekteur Favier iedere
discussie over het be
staansrecht van zijn ver
eniging van de hand met
de opmerking: „Het feitr
dèt we een rijksbijdrage
krijgen lijkt me gènoeg
zeggen. Dat zouden ze
toch niet doen als we
zijn?"
Het komt hier op neer", aldus.de heer'
Smooker, „dat de vereniging op papier
nog we! bestaat, maar in feite niets
meer doet. Het spreekt niemand meer
aan. fk wil er dan ook geen kapsones
over maken. Gewoon laten laten dood
bloeden lijkt mij het beste. Het is toch
niet meer wat het vroeger was".
'De meest duidelijke reactie komt uit Zoe-
termeer: Zuster Vork antwoordt op de
vraag „hèbt u iets te maken met het
AVO-werk":'; „Ja ik heb er de spullen
van"; Nadat de voorzitter door. ziekte het
werk moest laten liggen en de secretares-
se naar het. buitenland vertrok heeft de
Zoeterrnëerse wijkverpleegster van In-
térkruis de AVO-besognes tot zich geno-
men. Maar'dat wil [niet zeggen, dat zij
overloopt van geestdrift. Haar houding
varieert van „nog even aanzien of het
iiog een kans op leven heeft" tot. „wat
wij op dit gebied kunnen doen is niet
meer dan een druppel op een gloeiende
plaat".
Dat het enthousiaste hoofdbureau In Am
sterdam nauwelijks notie heeft van het
verminderd anirao bij haar „werkers In
het veld" lijkt duidelijk.. Contact met
die afdelingen lijkt geen. overbodige lu
xe. De telefoonnummers van de plaatse
lijk. voorzitter in Dordrecht die het
hoofdbureau doorgeeft, blijken "zeer ver-
ouderd...
In Dordrecht reageert de secretaris-pen-
nïngmeéstèr op het verzoek om iets te
vertellen over het AVO-werk met: „'Och,
ikwil wel een enthousiast verhaal afste-
ken,-maar dan [praatik Avel van ::j aren
terug, want ónze vereniging is al jaren-
slapend". Erwordt de laatste tijd óp dit
gebied al zoveel gedaan dat er nog maar
moeilijk een terrein overblijft voor de.
AVO". Hij en de voorzitter zijn rioig de
enige overblijfselen van ..vruchtbaarder
tijden'; .u-r1*
Een tweede telefoontje, naar Vlaardingen,":
levert niet meer geestdrift op. De klacht,
daar: „Dezë instelling is niet meer van;
deze tijd. We willen echt wel"wat doen,;
maar er zijn diverse van deze. verenigin
gen en allemaal werken ze langs elkaar
heen. De fut is er uit. In naam bestaan
wè nog wél, maar daar houdt het wel
mee op". Hier geldt: géén nieuwe activi
teiten. Waehten tot het hoofdbureau mét
nieuw plannen kómt
JUISTE DEURTJE
Ze zegt ook: „Er wordt al zoveel hulp
geboden aan hinder validen,..allés is-
wettelijk geregeld. Als je het juiste
deurtje maar weet te vinden". In Zoeter-,
meer zal dan ook vermoedelijk geen
collecte plaats vinden. Zuster Vork
daarover: „Als je als de AVO een be
paald karwei op je neen t zit het risico
er in dat men van rijks- of gemeentewe
ge zegt: dat is prima, dan trekken wij'
onze handen daar van af. Ik bedoel: je
moet het dan ook waarmaken ook. En,'
als we eerlijk zijn, wat kunnen we
uitrichten? Het probleem is, dat de
AVO een vacuu-m wil opvullen dat:er.
nlct is".
Een totaal ander geluid kont uit Amster-
dan-, waar AVO-dirêkteur A. L. Favier
wel degelijk de vlag wil. hooghouden. Hij'
zegt: „Het is waar dat. onze doelstellingen
in de loop der tijd zijn veranderd, maar'
ons uiteindelijk doel streven we nog
steeds na, Er is inderdaad al veel gereali
seerd maar nietten in is. er nog.een hele'
grote groep gehandicapten die tussen:
wal. en schip raken. Om maar een voor-1
beeld te noemen,: een huisvrouw valt niet:
onder de wet op de arbeidsongeschikt-.
held. Kinderen en .bejaarden evenmin."
Als je niet eerst iri loondienst bent ge-
weest hoef je daar niets van te verwach-
ten". -v
Het oog gericht houden op die gevallen is
volgens de heer Favier de taak van de'
AVO. Die lacunes opvullen.
Favier:„Er.is een aantal verenigingen dat
zich beweegt op dit gebied, maar. eerder
adviserend dan uitvoerend. Wij zijn in
feite het enige vrij grote apparaat dat
uitvoerend te werk gaat. Dat kost nogal-
wat en daarvoor zijn de collectes hard
1 nodig,- De SOO.QpO gulden, die we ér n ee
ophalen zijn niet genoeg. Om een.invali-
de een aangepaste auto te geven kost al.
zeker acht tot tienduizend gulden".
TAAK
Over het verminderd animo bij de plaat
selijke afdelingen zegt de AVO-direk-
teur: „Ik kan me indeuken dat er men
sen zijn die hel een aflopende zaak-
vinden. Door al die voorzieningen heeft
men me ook al eens gezegd dat de dagen
van de AVO geteld zijn. Toch geloof ik
dat we wel degelijk een taak hebben,
