jongeren
Laten bedrijven
het afweten?
man
BELFAST-JONGEREN KOMEN.MAAR
ONZEKERHEID OVER PROGRAMMA
Sam Elliot, 'n steeds verhuizende actievoerder:
DINSDAG
18 FEBRUARI 1975 X
SCHIEDAMSCHE COURANT
door Willem van der Kooij
Een „gewoon"', straatbeeld in Belfast.
Jongeren in oorlog.
Belfast Eén prikkeldraadversperring en een
plaatijzeren schutting scheiden in Belfast de
wijken Shankill en Unity, een kleine rooms-
katholieke enclave in een overwegend protes
tantse omgeving. De macabere afrasteringen
kunnen de kinderen, die in januari drie we
ken in Nederland geweest zijn, niet beletten
eikaar veelvuldig op te zoeken. Een opmerke
lijke vermenging die bij ouderen wederzijds
nogal kwaad bloed zet. De buurt pikt het niet
als „één van hen" oversteekt en dat betekent
dat vele kinderen na terugkeer in hun land
op forse problemen zijn gestuit.
Organisator Onno de Haan van de „vrede'srei-
2en": „Het is eigenlijk te goed gegaan zou
je kunnen zeggen. Daar lijden nu een hele
boel kinderen onder. Ze zitten niet langer vol
haat en nijd ten opzichte van de mensen die
een paar straten verder, achter dat prikkel
draad wonen. En dat moeten ze bekopen
want de ouders vindendat kennelijk ver
schrikkelijk. Een voorbeeld is een meisje dat
spijbelde in ShankilL Ze dook onder bij een
vriendinnetje in de katholieke wijk, wat een
tijdje geleden volkomen onmogelijk geweest
Wijken,
waarin
vermenging
heel traag
op gang
komt
zou zijn. Toen ze gevonden werd, ontstonden
enorme scènes.
De nog altijd doorgaande strubbelingen hebben
de stichting „Hulp Noord Ierland" er deze
week toe gebracht het oog opnieuw op deze
wijken te richten en daar de jongeren te gaan
verzamelen die in april onder meer Vlaardm-
gen gaan bezoeken. „We moeten snel het
aantal kinderen, die naar Nederland zijn
geweest en dus contacten krijgen met andere
leeftijdgenoten groter maken. Dan spreid je
het risico en zit het er dik in dat de tolerantie
van beide kanten snel zal groeien. Een uiter
mate belangrijke zaak."
•Overbodig te 2eggen dat de drie weken die de
kinderen in de Haringstad zullen doorbren
gen dan wèl prima gevuld moeten worden
en niet met een schamel budget slechts enige
activiteiten gerealiseerd zullen worden, 't Is
2aak dat de tienduizend gulden die nu nog
ontbreken om een goed programma te verwe
zenlijken zo spoedig mogelijk zullen verschij-
nen zodat het prikkeldraad tussen Shankill
en Unity wellicht ooit nog eens verwijderd
zaj worden en die 20 lang verbeide verbete
ring van contacten meer vorm zal krijgen.
Vla ar din gen Als op I april
honderdtwintig Noordieren
aankomen op Schiphol is
ook Sam Elliot weer van de
partij. Hij heeft de leiding
over de groepen, die in Oos-
jterbeek/Renkum, Halfweg
^waar/gehandicapte kinderen
ondergebracht worden en
Vlaardingen drie weken va-
kantieplezier krijgen voorge-
zet Sinds de allereerste
groep, die in juli 72 in een
tehuis in Oostvoome verwel
komd werd, is hij bij het
werk betrokken. „Het gaat
steeds om ernstige geval
len", vertelt Elliot, die "omdat
hij dit zo belangrijke werk
doet, al drie keer moest ver
huizen, wijken voor aansla
gen en bedreigingen. „De
kinderen komen meestal uit
grote gezinnen waarin de va
der niet werkt, tenminste
meestal niet Selecteren is
daar een enorm moeilijke
zaak. Moet je Peter van elf
jaar meenemen of John van
jdertien? Echt, we vechten
meer tegen tranen dan tegen
die smerige oorlog".
Elliot is, hoe kan het anders,
volledig overtuigd van het
'gunstige effect dat de reizen,
die nu reeds ruim driedui
zend Noordiertjes naar Ne
derland brachten, op de si
tuatie in zijn land hebben.
„Die kinderen ontdekken,
dat de vijanden ook maar
gewone mensen zijn, die ook
een hekel aan al die ellende
hebben- In "t begin staan ze
een beetje raar elkaar aan
te kijken, maar na een paar
dagen zijn het de beste
vrienden. Kinderen zijn in
«if- die dingen heel wat „gezon
der" dan volwassenen. Als
je alle kinderen hierheen
zou kunnen halen en vooral
ook die contacten goed kan
vasthouden, nou dan weet ik
zeker dat het ooit nog een
keer heel normaal wordt
Dat die waanzin absoluut
afloopt".
GOED
Over het algemeen verlopen
de latere contacten redelijk
tot goed. Voor de groepen,
die in Nederland zijn ge
weest worden regelmatig sa
menkomsten gehouden en
buiten die georganiseerde
bezigheden zoeken de jonge
lui elkaarvaak onder
moeilijke omstandigheden
omdat de ouders nu een-
maal fanatiek de „andere
kant" afwijzen op, ge-
woon. omdat ze vriendjes
zijn geworden en gemerkt
hebben dat die oorlog een
onzinnig gebeuren is. De
drie weken werken door.
Uit de eerste groep ontmoet
veertig procent elkaar nog
regelmatig. De jongelui ver
loren dertig procent uit het
oog. Die bewuste groep koos
voor vestiging in een ander
land, Engeland, Australië
enz.
door Willem van der
Kooij
John Brew (13) sprak na
afloop van zo'n drie weken
rust: „Ik heb hier vriendjes
gekregen en we hebben af
gesproken dat we straks 's
woensdagmiddags gaan
voetballen". John is één van
die jongens, die dagelijks ge
confronteerd worden met af
schuwelijke oorlogstafere
len. Elk „kind" wanneer
je een jongen van 13 jaar
zeer uitgebreid en volkamen
emotieloos hoort verhalen
over bomexplosies en doden_
vraag je je af of het wel gaat
om kinderen kan er over
meepraten, heeft in familie
kring of omgeving doden be-
treurd. „Toen ik boodschap
pen aan 't doen was, stond
eens een huls in brand", her
innert John zich, „ik was erg
Vertrek van het zwaar
bewaakte vliegveld van.
Belfast. Uit veiligheids-'
overwegingen brengen de
kinderen zelf hun bagage
naar het toestel.
bang omdat ik wist dat er
binnen nog mensen, waren.
2e schreeuwden en ze huil
den, toen ben ik maar door
gelopen. De brandweer kon.
er niet bijkomen".
Elke groep die Nederland aan-;
doet zit vol met overeenkom
stige ervaringen. „Belfast is
een horrorfilm", vond een
meisje van 10, dat in 72 in
Oostvoome verbleef. „Een
explosie is pas erg als 't vlak
voor je neus gebeurt", werd
er aangevuld. En: .Mijn
vriendinnetje is in Canada.
Als het daar leuk is, blijft
ze er".
REACTIES
5am Elliot, die nogal eens
reacties krijgt van mensen
die verwacht hadden „ech
te" oorlogsslachtoffertjes te
moeten verzorgen. „Als je zo
kijkt zijn het gewone jonge
lui. zoals in Nederland. Ze
hebben geen afgeschoten be
nen, geen napalmwonden.
Het gaat om andere wonden,
om en dat is het belang
rijkste die kinderen uit
die ellende te halen. Ze weer
een beetje hoop te geven, ze
laten beseffen dat. ze de
moed niet moeten verliezen
en ze op alle manieren in
contact te brengen met de
andere kant Diekinderen
krijgen haast allemaal een
klap als 2e net terug zijn in
Belfast Terug in de angst,
de haat, het gevaar. Ze zeg
gen wel ééns: het zou een
wonder zijn als we in Neder
land mogen blijven, maar
dat is toch ontzettend triest
Hun eigen land gaat kapot,
helemaal kapot Als we de
jeugd, zoveel mogelijk jeugd
mee kunnen geven dat het
anders kan, en dat wéten ze
na drie weken, dan, ja dan
geloof je vast dat er nog
eens andere tijden komen".
Vlaardingen Met de
groep, die op 1 april naar
Vlaardingen. komt, zullen
zes Noord-Ierse begelei
ders mee reizen. Waar zij
zullen verblijven is nog
niet geheel zeker. Twee
van hen zijn lid van de
zogeheten CHAG, Com
munity Holiday Action
Group, een organisatie
die bekend staat als
.moedig" en onder meer
reeds jaren ijvert voor
een zo correct mogelijke
selectie van de jongeren,
die Nederland bezoeken.
De CHAG heeft nogal
eens grote hinder van
millitante groepen, die
van de „Holland-reizen"
niets moeten hebben en
de felle verschillen liefst
zo fel mogelijk houden.
Mensen met „Nederlandse!'
ervaring vormen overi
gens de meerderheid van
degenen, die sinds vorig
jaar een toen in Noord-
Ierland opgezette oplei
ding tot jeugdleider vol
gen. Van de negentien,
die daarmee bezig zijn,
zijn er elf één of meerde
re keren naar ons land
geweest om een groep
rooms-katholieken en
protestanten te begelei
den.
Vrijwel alle groepsleiders
keren geestdriftig terug
naar Ulster en werken
daar door aan het vast
houden van de contacten,
leggen huisbezoeken af,
zorgen voor regelmatige
bijeenkomsten en kunnen
dan vaststellen, dat de
drie weken Nederland
bepaald niet zinloos zijn
geweest. Stanley Hunt
(38), éénvan de leiders
van de eerste groep: „Je
had het idee dat het een
stap in het donker was.
Je kon in hel water te
recht komen en op een
steen stappen. Dat laatste
is gebeurd. Niemand kon
goed voorzien waar het
op uit zou lopen, nou ik
weet dat deze weken van
enorm grote betekenis
zijn, dat we elkaar zullen
blijven opzoeken en hel
pen waar mogelijk is".
De groep Fungus heeft zich bereid verklaard voor de Noord-Ieren op te treden.
Vlaardingen De voorbereidingen voor de
drie weken die veertig jongeren uit Belfast
in Vlaardingen gaan doorbrengen komen in
een beslissend stadium. Zeker is dat in
twintig gezinnen de deuren openzwaaien.
Veel minder zeker is voorlopig nog welk
programma er wordt afgewerkt. Of een
vakantie die zich grotendeels zal afspelen
in Vlaardingen en omgeving of een uitge
breid programma waarin bezoeken aan
Evoluon, Efteling, Amsterdam niet zullen
ontbreken. De keus is niet aan de kinderen,
maar aan U. De werkgroep Noord-Ierlandi'-
Vlaardingen zit nog verlegen om tiendui
zend gulden. Er zijn reeds vele hartverwar
mende reacties binnengekomen, maar men
is er nog niet. Of, zoals J. Tellekamp van
de werkgroep het omschrijft: „Er is al erg
veel gedaan, echt het loopt al bijzonder fijn,
maar die laatste loodjes".
Opmerkelijk daarbij is, dat vooralsnog de
Vlaardingse bedrijven het laten afweten.
Van de honderdvijftig aangeschreven direc
ties, kwamen er slechts tien lot nog toe over
de brug. Enkele stortten 750 gulden, goed
voor de adoptie van een kind voor drie
weken. „Dat er zo weinig maar wat hebben
laten weten is ons verschrikkelijk tegenge
vallen. We hopen dat de mensen zich nog
bedenken, want dit ïs wel een erg mager
resultaat".
Op weg naar het eindbedrag (dertigduizend
gulden) hoopt men ook de raad van kerken
bereid te vinden te collecteren in de Vlaar-
dingse kerken. Teilekamp: „Pessimistisch
zijn we beslist niet. Er blijft geld binnenko
men, er blijven reacties komen. Het is alleen
te hopen dat de mensen weten dat ze gerust
mogen blijven geven. Stel dat we te veel
hebben, dat gaan we dan heus niet over de i
balk gooien. Juist ddt geld zou zo mooi
gebruikt kunnen worden voor activiteiten in
Noord-Ieriand".
FUNGUS
Inmiddels za! het de jongelui uit het geteister
de Belfast aan vertier niet ontbreken: Fun
gus heeft reeds toegezegd te zullen optreden
in de Heipaal, en ook Crazy Duck zal
verschijnen. Verder zal de Vlaardingse
brandweer een middag voor haar rekening
nemen en zullen een sportdag en -middag
gerealiseerd worden. De kop is eraf. maar
er kan nog bijzonder veel meer gedaan
worden om het de Noord-Ieren die „slechts"
drie weken alle ellende overboord" kunnen
gooien, te plezieren/Iedere suggestie, al dan
niet in financiële richting, wacht de werk
groep in. Via de Heipaal is altijd wel één
van hen te bereiken. Uw hulp, in welke
vorm dan ook, garandeert oorlogskinderen
rust, plezier en wat misschien zeker zo
belangrijk is iedereen die zijn steentje bij
draagt werkt een beetje als bandensmeder
Banden die misschien, dat is het uitgangs
punt van alle bezigheden van de. stichting
Hulp Noord-Ieriand, ooit zullen leiden tot
het einde van die dwaze oorlog. Uw huln
zeer-wezenlijke hulp. Het is niet. afgelopen'
na de drie weken Holland. Die zijn slechts
het begin van een ander Noord-Ieriand
Daarom dit bijzonder belangrijke nummer-
Algemene Bank Nederland in Rotterdam
Gironummer: 709, t.g.v. werkgroep Noord-
leriand vlaardingen nummer: 5069-40721
Uw hijp, hun vredige vakantie'
