T VERHAAL OVER EEN „OPRECHTE SOCIALIST
DIE EEN STAD ONTWIKKELT
Bas Goudriaan:
„Bouwen,
niet leuteren
8
11 i - fe
ÉjhÊii
mmmmm
wm
VBIJDAG 29 AUGUSTUS 1975
Viaardingen Achter de
tafel van het college van
burgemeester en wet
houders in Viaardingen
zit een bestuurder vaak
wat fijntjes te glimla
chen als hij door een
raadslid wordt aange
vallen. Hij noetrt zich
zelf een overtuigd socia
list en weet perfect de
namen van raadsleden
door elkaar te gooien.
Z'n naam is Bas Goud-
riaan („Ik ben geloof ik
pas 38 jaar geworden").
Zijn kamer op het stad
huis is gelijk aan die
van zijn vier progressie
ve collega's. Slechts de
schilderijen en de in
houd van de kasten ver
schillen. Goudriaan's
bureau ligt bezaaid met
papieren en kruimels
van zijn favoriete zware
shag.
Voor raadsleden en ande
ren die met hem in kon-
takt komen is hij vaak
moeilijk te begrijpen. Hij
weet het zelf ook: „Bij
het beantwoorden van
vragen denk ik wel 'es
„een knappe jongen die
het begrijpt". Drie maal
bezochten leden van een
actiegivep, die ijvert
voor een beter beveiligde
Van Hogendorplaan de
wethouder. Drie maal
antwoordde de PvdA'er
zo zegt hij hetzelf
de. Pas bij de laatste
keer keerden de actie
voerders min of meer te
vreden naar huis. „O, zit
het zo", was hun reactie.
Maar ik heb niks
nieuws verteld", sprak
de wethouder toen.
„Ja, God, je hebt natuur
lijk wel eens zaken dat
je een aantal slagen om
de arm moet houden,
maar dat is dan poli
tiek", Een spel noemt de
wethouder het; die poli
tiek. Wanneer op niet he
lemaal duidelijke ant
woorden niet wordt
doorgevraagd „zal het
mij een zorg zijn op dat
moment". „Dat vind ik
een sport als ze niet
doorprikken en t
scherpt je gewoon als je
achter die tafel zit". De
wethouder, die nu al tij
den in het inmiddels
koude kopje koffie roert,
vindt Het Spel niet vies,
integendeel: „Het is een
Jeuk vak". Hij neemt een
slok bruin vocht en ver
slikt zich even later.
ERVARING
Als het aan z'n vrouw had
gelegen, was Bas nooit
wethouder geworden.
Hij is vast overtuigd het
vier jaar vol te houden.
„Net ais de rest van het
college", weet hij. Dat
college heeft het moei
lijk gehad. „Als je ziet
wat voor zeeën we over
ons heen hebben gehad.
Niemand van ons had
ervaring". Bas kan z'n
zin niet afmaken, de te
lefoon gaat nadrukke
lijk over. ,Ja..ja..U
legt de zaak stil?..of ze
hebben er lucht van ge
kregen". „Waar waren
we", vervolgt hij ver
strooid na het telefoon
gesprek.
Nog voor hij antwoord op
z'n vraag heeft, rinkelt
het magische apparaat
alweer. Het is een amb
tenaar die vraagt of hij
wat stukken mag komen
laten ondertekenen. Het
mag. „Al die schorsingen
die we hebben meege
maakt zijn voortgeko
men uit onze onervaren
heid", zegt Goudriaan,
die inmiddels met veel
krullen zijn handteke
ning zet onder de ambte
lijke papieren. Nadat dit
werk geklaard is, verlaat
■Wï-,-
4
Hoewel voor de verkiezingen Goudriaan zei nooit een eerste paai te zullen slaan heeft
hij inmiddels de hei-machines persoonlijk heel wat keren in bedrijf gezet.
de ambtenaardie
schijnbaar gewoontege
trouw op bescheiden af
stand achter zijn baas
gedwee heeft gewacht,
de kamer niet voordat
hij „Fijn, dankuwel en
goede middag" heeft ge
zegd.
VERMEER
Bas vervolgt zijn verhaal
onverstoord. Burge
meester Heusdens heeft
in de maanden voor zijn
pensioen heel wat met
ons te stellen gehad". In
de eerste dagen heeft de
kersverse wethouder het
moeilijk gehad. Goud
riaan: „Ik weet nog goed
de eerste keer dat ik op
het stadhuis kwam als
wethouder. En ik kom
iemand tegen die me
vraagt wat ik van m'n
kamer vind. Nou ja, ik
vond het een rampzalige
ruimte met die porce-
leinkast erin. Een som
ber hok. Ik dacht dat die
vraag gesteld werd door
een bode. En toen bleek
het Vermeer, het raad
slid te zijn". Vermeer
heet geen Vermeer, hij
heet Van der Meer. Die
fout maakt de verstrooi
de stadsontwikkelaar
steeds weer.
„Ja, da's heel naar, een
enorme slordigheid mij
nerzijds, Ik doe het niet
bewust", verontschuldigt
hij zich, „laSn we zeg
gen, dan zit het er een
maal ingepriemd en dan
krijg ik het er ook niet
meer uit". Het favoriete
stopwoord van „D'op-
rechte socialist" - want
zo noemt "ie zichzelf is
„Laan-wezeggen". Ontel
bare malen brengt hij
het over de lippen.
Bas Goudriaan speelt niet
verder met de paperclip,
die hij voortdurend in
z'n handen heeft gehou
den. Het stukje ijzer
maakt plaats voor een
zware Franse sigaret Hij
heeft het over het struc
tuurplan („een uitda
ging") en flats „Holy
vind ik niet getuigen van
een grote visie ten aan
zien van stadsontwikke
ling. De woningbouwfa-
brieken hebben daar een
hoop geld aan verdiend
en voor de rest zal het
ze een rotzorg zijn. Want
met die zorgen zit de ge
meente nu opgescheept".
Als het aan de PvdA'er
ligt komen er geen flats
meer „als toen". „Ik heb
geen bezwaar tegen een
flat,, maar dan zal die
aan een aantal kwalitei
ten moeten voldoen.
Daarvoor moet je een
aantal regels vaststellen:
dat komt binnenkort in
de commissies aan de or
de".
NOG NIET KLAAR
Viaardingen is nog lang
niet af, de stad is nog
niet klaar. „Ik heb ook
niet de illusie het werk
hier af te maken". De
belangrijkste zaken zijn:
het dichtbouwen van
een aantal open gaten
en de rehabilitatie.
door
Cees var» der Wef
Flats als deze /rome/7 er niet meer
Goudriaan heeft plan
nen voor de toekomst
van Viaardingen. In het
derde zittingsjaar wij
hij het centnm gebied
van Holy uitwerken.
Dan komt het vierde en
laatste jaar van zijn eer
ste periode. „En ik moet
je eerlijk zeggen dat ik
nog niet weet of ik vier
jaar bijteken. Maar 16 of
20 jaar zal ik het nooit
vol kunnen houden".
In de kast achter de wet
houder staat een trofee:
het straatnaam bordje
Baanstraat. In die straat
ging één van de eerste
huizen plat tijdens de re
genten periode van Bas.
Het bordje blijft be
waard, zoals de Indianen
vroeger de scalps ais
souvenier behielden. Het
oude pand van het Leger
des Heils ging na wat
moeilijkheden tegen de
grond. Vandaar dat het
blauwe kleinood be
waard blijft
Kleine tegenslagen zijn
het Linus, de jongen
met de eeuwige deken
uit de strip van Charlie
Brown en Snoopyweet
er van mee te praten
Schuin onder „de Baan
straat" staat zijn plastic
monument „We all have
our hang-ups", luidt het
onderschrift „We heb
ben allemaal onze tegen
slagen", is een vrije ver
taling't een geschenk van
een vriend. Een andere
tegenslag voor een ander
deel van de bevolking is
de aanleg van de Burge
meester Heusdenslaan.
Goudriaan noemt het
ook wel de trMOER-
MANWEG
MOEKMANWEG
AVe gaan ermee door. We
kunnen niet meer te
rug", vindt de PvdA'er.
Viaardingen zit met een
aantal straten waar pro
blemen zijn: de „Leijden
van Gael", de Van Ho
gendorplaan, de Verka-
desingel en het hele cen
trum. Binnen drie o f
vier jaar" en alsof dat
nog niet voorzichtig ge
noeg is, voegt hij eraan
toe. misschien ook lan
ger, moeten we tot een
minder gevaarlijke si
tuatie komen". Maar
wie wil dat niet „Die
hele Moermanweg past
daar duidelijk in. Dat
wil niet zeggen dat die
weg de oplossing is voor
alle problemen. Het is
slechts één van de scha
kels
Goudriaan vindt dat de
weg er moet komen.
Zo'n dertig tuinders heb
ben hun ooft ervoor
moeten opruimen. Zij
zitten nu nog zonder
grondZe zouden eigen
lijk tegelijk andere ruim
te moeten krijgen. Da's
jammer, dat kan niet
Het had wel gemoeten.
Plannen daarvoor kon
den in een jaar niet
klaargemaakt worden
De voorbereidingen voor
de Heusdenslaan lopen
echter al veel langer, vo
rig jaar werd pas aan
ven^angende ruimte
voor de gedupeerde tuin
ders gedacht „De dis
cussies daarover zijn
misschien te laat op
gang gekomen". Even la
ter, na één van de vele
denkpauzes corrigeert
hij zichzelf: „Nee, die
discussie is te laat op
gang gekomen".
Volgend jaar kunnen de
tuinders een plaatsje
krijgen in de Broekpol
der. Hij doet het af met:
„Ja, goh, ik kan hei niet
iedereen naar de zin ma
ken".
VERTROEBELEN
„Persoonlijk vind ik dat
meneer Moerman op
nieuw een aantal men
sen voor zijn karretje
heeft gespannen en dat
vind ik het vertroebelen
van de hele zaak Moer
man". Goudriaan heeft
de indruk dat dokter
Moerman, de omstreden
kankertherapeut, zelf
achter de actie zit: „Die
indruk krijg ik, hoewel
zo'n bewijs natuurlijk
moeilijk te leveren is.
Hij wil alleen maar z'n
eigen terrein behouden.
Ik heb niet de indruk
dat hij de intentie had
de volkstuinders te be
schermen
De tape-recorder, die als
voorzorgsmaa tregel
werd meegenomen
(Goudriaan is immers
moeilijk te volgen) gaat
af. De wethouder heeft
volop werk, hij gaat op
weg naar de Vettenoord-
sepolder. Daar moeten
huizen worden opge
knapt. Als een soort mo
raal van het verhaal zegt
hij nog: „In m'n vier jaar
wil ik wel iets bouwen
en hier niet zitten leute
ren". Linus, het plastic
stripfiguur blijft alleen
achter in de kamer. Lijk
je daarop, is de allerlaat
ste vraag. Hij geeft een
diepzinnig en tot naden
ken stemmend antwoord
zoals alleen Linus ze aan
Charlie Brown geeft: „Ik
vergelijk me met nie
mand".
-4^
tVU'-V
-Jj
^S-sr
t-Eta 1E1S.5
*rr>
isaaw
Souvenier.
