Hier heb ik zeven
jaar voor gevochten
CION pleit
voor trainingen
in „De Puf
Cliris Aartsen en
Alicante uit elkaar
99
9*
m
Schieten
Steeple-chase kampioen Steef Kijne:
's-Gravenzandse zwemvereniging
in de problemen
VRIJDAG 22 OKTOBER 1976
POLSHORLOGE
ïmtm
VOORBEREIDING
Zuidbuurt clubs
groeien uit hun jasje
VOORSTEL
Capeiie a.ö. IJssel Hoe
dicht toeval en een Ne
derlands kampioenschap
bij elkaar kunnen liggen,
bewijst de.atletlekcarnère
van de 27-jarige Capelle-
naar Steef Kijne. Oe ma
nier waarop hij elf jaar
geleden In contact kwam
met de Olympische sport
bij uitstek berustte' op
louter toeval. Maar de wij
ze waarop hij onlangs (22
augustus) nationaal kam
pioen werd op de driedui
zend meter steeple-chase
een van de zwaardere
atlelieknummers was
het op de juiste tijd en
plaats tot on^looilng
brengen van de in hem
opgesloten kwaliteiten.
Kijne goeft het zelf min of mear
toe, maar maakt tegelijkertijd da
-indruk alsof de werkelijkheid van
de vaderlandse titel nog niet tot
hem is doorgedrongen. Wat
schuchter komt het uit zijn mond:
..Ik heb er zeven jaar voor gevoch
ten. Nu is het dan gelukt, hoewel
ik ervan overtuigd ber» dat ik geen
talent heb. Vroeger, op da lagere
school, liepen de andere jongens
altijd veel harder".
Deze uitspraak trekt de waarde van
zijn prestatie een weinig in tvwjfef.
Maar verder in het gesprek de
zenuwen zijn verdwenen straalt
de zelfverzekerdheid van hem af.
Dan wil hij ook duidelijk kwijt dat
het kampioenschap terecht is ge
komen bij de atleet die er de
meeste aanspraak op kon maken
en ook inderdaad maakte.
Maar... als er voor zijn ouderlijk
huis in Vlaardingen destijds geen
roeibootje had gelegen, was het
nooit zover gekomen. Het doet
misschien wat komisch aan, maar
toch zou later blijken dat juist de
aanwezigheid van dat eenvoudige
houten vaartuigje van enorm veel
belang was voor het bepalen van
zijn sportieve loopbaan.
Kijne, die als onderwijzer verboden
is san een school voor moeilijk
lerende kinderen in Capelle: „Na
de lagere school periode ging ik
in m'n vrije tijd veel roeien. Ook
omdat4 vissen m'n grote hobby
was. Altijd samen met m'n broer
tje. Soms wel twintig kilometer per
dag". Tijdens één van die vele
vistochten belandde hij in het
sportpark De Vijf Sluizen, hst ont
spanningscentrum van het perso
neel van Shell Nederland. Daar zag
hij op de sintelbaan allemaal man-
sen hardlopen. Da zestienjarige
Steef Kijne liep er een paar rond
jes moe.
„Vooral qua Btljl liep Ik toen erg
slecht. Plotseling kwam de trainer
van die aflaten naar me toe. Hij
zeldaUk moer moest komen, dan
zou hl) rrdjn loopstijl verbeteren.
Tournier heette die man. Eigenlijk
weet Ik nu ps9 hoe goed die man
was". Kijne v «leekt de bewonder
ing voor Tournier niet onder stoe
len of banken.
Twee jaar lang besteedde Tournier
uitsluitend aandacht aan het ver
beteren van de stijl van Kijne: het
opbouwen van een evenwichtige
en uitgebalanceerde stijl. Kijne
door Donald Bax
krseg <te smaak tc pakken. Hij
begon steeds meer voor zichzelf
te trainen. Soms twee keer, mees
tal driemaal in de week. En na een
paar maanden was het resultaat
zichtbaar: de jonge Steef,lag een
straatlengte voor op de andere
atleten van Shell.
De snelle vorderingen stimuleer
den. De training begon een steeds
belangrijkere plaats in zijn leven in
te nemen. Niet alleen meer bij zijn
vereniging, maar nog mesr voor
tzichzelf. Misschien is dat nog het
'beste tot uitdrukking te brengen in
het hedendaagse modewoord:
„duuriopen". De prestaties van Kij
ne gingen met sprongan vooruit
Aan de hand van een simpel pols
horloge zag hij hoe hi| steeds
sneller ging lopen op de tien kilo
meter. Minuten ïelfs.
Langzaam maar zeker verdwenen
dank zij de intensieve begelei
ding van Tournier de schoon
heidsfoutjes uit zijn stijl. En was
Steef Kijne in feite klaar voor de
wedstrijdsport.
Kijne: „Dat waa een cross van
zes kilometer. Het was nog oen
nationale wedstrijd ook, waaraan-
bijna alle Nederlandse junioren
meededen. Bij Shell dacht men
nog steeds dat ik geen talent had.
Ik geloofde er nlat in. Ik trainde
alleen meer dan de rost Zo'n
zestig kilometer per week. Om de
capaciteit van hart en longen te
vergroten.
Na die eerste wedstrijd ging Kijna
nog harder trainen. De atletiek was
voor hem een soort obsessie ge
worden. Het gemiddelde werd op
gevoerd tot negentig kilometer per
week. Daar bleef het niet bij, Kijne:
..Op den duur, maar dat was al
weer vier jaar later, werd het vijf
tien kilometer per dag, soms wei-
dertig. Met een,maandtotaal van
650 kilometer".
Pas toen, op twintig jarige leeftijd,
maakte hij een definitieve keuze.
Het werd de steeple-chase. Niet zo
■verwonderlijk, want zegt Kijne: „Ik
heb typisch de .bouw van eeen
lang afstandsloper. Niet zo fors als
een sprinter die in tien of twintig
seconden een enorme krachtsex
plosie moet leveren. Bovendien
crosste ik vaak door de weilanden
met allerlei natuurlijke hindernis
sen. En de combinatie van bekfe
(lange afstand en cross) Is de
steeple-chase. Voor de lol het» ik
toen eens meegedaan aan zo'n
wedstrijd. Het viel iedereen toen
op dat ik zo'n goede techniek had
in de waterbak".
De resultaten op zijn favoriete af
stand bleven dan'ook niet lang uit.
In zijn eerste echte wedstrijd eind
igde hij op de derde plaats. Als
een nummer tussen allemaal gere
gistreerde atleten. Het nauwkeurig
bijgehouden plakboek dagboek
is misschien een beter woord
toont het aan. Temidden van tallo
ze kostbare herinneringen uit het
toch nog zeer korte atletiekverle-
den prijkt een foto van nummer
238 die juist een hindernis noemt
Het is Steef Kijne. Een'bijgeplakt
knipseltje uit een uitslagenkram
vermeldt dat die nummer 238 als
derde over de finish ging.
Dat eerste succes, zoals zo vaak,
«maakte naar meer. Aan de-eerste
nationale titelstrijd, waar hij aan
meedeed, hieid hij een zesde
plaats over. Maar de stijgende fijn
zat er in. hetgeen duidelijk wordt
weergegeven door de resultaten in
fater jaren. In 1971 en 1972 brons
bij het Nederlands kampioenschap
stoeple-chase, in 1973 zilver in
1974 hield de militaire dienst hem
van deelname af en in 1975 weder
om zilver. Tot dan dit jaar eindelijk
do greep naar goud met succes
werd beloond.
Het goud, een woord met een
magische aantrekkingskracht voor
Kijne. Een beetje gefrustreerd ge
raakt door het lange wachten op
dat stuk eremetaal, wilde hij dit
jaar alles op alles zetten. Het ont
lokte hem tegen zijn vrouw de
uitspraak: «Als ik nu geen kam
pioen word, ga Ik door tot da
Olympische Spelen van Moskou In
1980." i
Do voorbereidingen op de titel
strijd waren zo nauwkeurig, or zo
op gericht alle eventualiteiten uit
te sluiten, dat die gouden plak we!
bij hem terecht moest komen. Ie
dere week ging hij tweemaal naar
Arnhem om te trainen op de enig#
goede steeple-chase baan die Ne
derland rijk is. En dan de voeding.
Een medisch geheel uitgebalan
ceerd dieet, gebaseerd op dat ene
voor hem zo belangrijke en niet
meer uit zijn leven weg te denken
plaatsje op het erepodium. En dan
hel hoogste plaatsje.
Kijne: „van ts voren nrfst ft dat
dlo.wedttrijd 's middags om tien
Ook in Vlaardingen win
naar
Veel met broer Johan (r) op pad
vcor vier zou bogtnnen.
begon Ik Iedere dag om t
te trainen. Allee, maar dao ook
alles zou helpen. Daar wta Ik'
heilig van overtuigd"
Maar toch„j, de twijfels bleven
bestaan. De rol van da geluksfac
tor was natuurlijk nooit uit te slui
ten. Eén verkeerde sprong,. Eén
kleine inzinking. Eén val. Een mis
stap. En het was gebeurd. Daarbij
kwam dan nog dat de technfók
over de horden nog voor verbete
ring yatbaarwaa.
De twijfels verdwenen echter op 22
augustus. Plaats van handeling'
Den Haag. Tijd: 15.50 uur. Do dag
van het Nederlands kampioen
schap drieduizend meter steeple-
chase. Kijne: „De zon scheen vo
lop. En van Toemier had ik ge
leerd dal het slecht toor je was
om in "de zon te trainen. Daarom
ben ik in de schaduw van een paar
flatgebouwen met de warming-up
begonnen." Bovendien was het
een stukje psychologische oorlog
voering. wart de concurrenten
wisten niet waar Kijne was geble
ven.
Kijne had een heel strijdplan opge
steld. dat rekening hield met da
kwaliteiten van zijn tegenstanders.
Groninger Pieier Vos bijvoorbeeld,
had altijd een blïksemstart. liep
snel weg van de rest van het veld.
Het was de bedoeling dat Kijne
met hem mee zou gaan om hem
geen kans te gBven dia afschei
ding inderdaad tot stand la bren
gen. Kijne zou zelf twee ronden
voor hat einde toeslaan. Maar Het
strijdplan bleek overbodig.
Kijne; „Alle eventualiteiten vielen
weg door m'n voorbereiding. Na
twee ronden lag Ik al veertig
meter voor op de andere deelne
mers. Ik werd er wel zenuwachtig
van. Dat had ik nog nooit meege
maakt De lactate ronde was net
een droom. Maar la was kapot
toen Ik over de finish ging. Niet
zozeer door de lichamelijke, ais
wel door de geestelijke inspan
ningen."-
Het voorlopige, let wel voorlopige,
einddoel was een feit: de gouden
medaille op de drieduizend meter
steeple-chase. Die kon niemand
hem meer afpakken. Maar het ver
langen naar succes is nog niet
helemaal vervuld. Zelf zegt hij hier
over: „Het licht voor Moskou staat
op groen." Het is da volgende
halte in de loopbaan van Steef
Kijne, wiens aspiraties ook al in da
richting van de marathon gaan.
Het za! moeilijk worden Moskou
Inderdaad to halen. KIjno weet
het zelf ook-good, reist door heel
Europa om zich te meten mat de
Internationale top. Daarbij ga-
troost hl) rich niet alleen fysieke
Inspanningen, ook de financiële
gang van zaken speelt een be
langrijke rol. Daarom ook Is hij
nog steeds op zook naar een
bedrijf dat hem wil sponsoren, dat
het hem mogelijk maakt die verre
reizen te blijven maken.
Kijne zal die sponsor in geen geval
teleurstellen. Het plan voor Mos
kou is al klaar. Volgens hem wordt
da limiet voor deelname aan de
Olympsicha Spelen over 31/2 jaar
waarschijnlijk op acht minuten en
tien seconden gesteld. Dit jaar nog
hoopt hij 8.50 minuten te verwe
zenlijken. Maar dan moeten er nog
veertig seconden af.
Hij heeft nog dik drie jaar de tijd.
Maar hij zal het wei halen. De wil
is aanwezig, de voorbereidingen
zijn al ïn volle gang. Da man dia
helemaal idolaat is van atletiek
straalt van zelfvertrouwen. Een uur
na ons gesprek, het is 's avonds
half tien, schicht het witte training-
spak door het donker van de verla
ten 's-Gravenweg. Het Is Steef Kij
ne: met als voorlopig doel Moskou
1920.
9 9
Vlaardingen De voet
balvereniging CION
is van mening dat de
zg. „put" aan de Ary
Koplaan in de West-
wijk zo snel mogelijk
geschikt dient te wor
den gemaakt voor
trainingsdoeleinden.
Met name de tweede
klasser afdeling ziet
dit als de enige aan
vaardbare oplossing,
voor bet (te) late trai-
nlngs^nr van de selec
tie. CION traint tus
sen 21 en 22 uur op
"bet gezamenlijke trai
ningsveld aan de Ma-
rathonweg en vindt
dat duidelijk een te
Iaat tijdstip, vooral
ook omdat ar aanslui
tend een bespreking
volgt. De thuiskomst
van de spelers volgt
dan rond het midder
nachtelijk uur.
Voorzitter .Ret Reygers-
berg van CION zegt be
grip te hebben voor de
verschillende grootten
van de clubs uit de Zuid-
buurt, In dat verband
toonde CION voldoende
begrip voor DVO '32, dat
op het ogenblik zovéél
jeugd bezit, dat de trai
ningsfaciliteiten bij lange
na niet meer voldoende
zijn om alle leden de ge
legenheid te geven op een
aantrekkelijk tijdstip te
trainen.
CION zegt ook dat het van
de andere clubs wat meer
begrip had verwacht
voor het late tijdstip van
trainen voor de eigen
makkers. Een. poging om
tussentijds met de
clubs tot een oplossing
- te komen, bleek niet mo
gelijk en ook een bespre
king tussen de clubs,
vóór de aanvang van de
competitie, gaf geen op
lossing.
Bet dagelijks bestuur van
de Ylaardingxe Baad
voorSport en Recreatie,
dat tenslotte die zaak on
der ogen kreeg, kon wèl
begripopbrengen voor
het standpunt van CION,
maar kon echter het
voorstel om detraining-
stijden te wisselen, niet
waarderen. „Dat is het
verleggen van het pro
bleem", aldus het DB.
Uitbreiding van de trai
ningsfaciliteiten zou de
enige oplossing zijn.
Gedacht werd aan het stuk
terrein aan de Ary Kop
laan (bekend als de
„put"), of het voor trai
ning beschikbaar stellen
van het terrein aan de
Samuel Esmeijerstraat in
de Westwijk, waar de
jeugd van CION traint
Tegen dat laatste maakt
CION bezwaar, „omdat
het", aldus de lezing van
voorzitter Reijgersberg,
„een verschuiving vanhet
probleem naar de jeugd
van CION is, die dan mo
gen voetballen op een
door training beschadigd
veld."
's-Gravenzande De 's-Gra-
venzaudse zwem- en pol-
overenigiag Alicante en
trainer Chris Aartsen zijn
uit elkaar. Aartsen diende
zijn ontslag zelf in en het
bestuur accepteerde dit
Overigens zou de zwem trai
ner pas aan het einde -van
dit jaar opstappen, maar na
een bestuursvergadering
waarin Aartsen werd weg
gestemd, stopt de trainer al
met onmiddellijke ingang.
Een trieste ontknoping die
al met al toch niet onver
wacht is gekomen. Immers,
zeker in interne Alicante*
kring was al langer bekend
dat het niet erg klikte tus
sen perfectionist Aartsen
en het bestuur. TC-voorzit-
ter Van Koldenhoven:
„Chris Aartsen heeft ai
meerdere keren een ontsla
gaanvraag ingediend en het
bestuur was dat nu eigen
lijk een beetje zat Vandaar
dat we het nu hebben geac
cepteerd."
De problemen tussen de trainer,
en het bestuur liggen hoofdza
kelijk op het organisatorische
vlak. Aartsen zelf beticht de
leiding ervan totaal geen be
langstelling aan de dag te leg
gen voor wat er bij Alicante
allemaal gaande is; ,Jk heb tal
loze voorbeelden waardoor ik
tot die conclusie ben gekomen.
Dat ik al meerdere keren mijn
ontslag indiende is gewoon
waar, maar ik moet daar wél
meteen aan toevoegen dat ik
zeker niet de enï^e ben
Zelfs Van Koldenhoven zelf
heeft dat een keer gedaan en
ook anderen. Ik heb altijd ge
zegd dat het mij enorm hinder
de om met leken te maken te
hebben. Met mensen dus die op
het zwemtechnische gedeelte to
taal ondeskundig zijn. Dat zou
óp zich natuurlijk niet erg zijn
als ze zich er ook niet mee
bemoeiden, maar dat gebeurde
juist wel. Bij bijna elke vereni
ging is het zo dat de trainer het
team samenstelt, maar bij Ali
cante was dat niet het geval, In
het begin van dit jaar heb ik
ze zelfs een blad van de Neder-
door
Wim de Lange
land5e zwem trainers voorge-
houden waarin enkele richtlij
nen stonden over de verhou
ding trainer/kader. Maar daar
is verder nooit over gesproken.
Sterken ze hebben nimmer de
moeite getoond om dat te bekij
ken, En zo ligt het precies het
zelfde met een aantal andere
zaken. Ik heb de buik er meer
dan vol van- Nee, van een te
rugkeer is geen sprake meer.
De breuk is definitief',
TC-voorzitter Van Koldenhoven
weer: Aartsen heeft wel dege
lijk het alleenrecht wat betreft
de samenstelling van de ploe
gen in handen gehad, maar ook
hij maakte op het organisatori
sche vlak veel fouten. Vier keer
de naam invullen van dezelfde
zwemmer bijvoorbeeld- Toch
hebben we hem dat niet uit
handen gegeven. Maar om ver
der commentaar te leveren
heeft niet veel zin. Ik kan wel
een boek schrijven over de ge
dragingen van Chris Aartsen.
De kinderen waren trouwens
ook niet ,erg verrast, wnat die
hadden al zo vaak gehoord dat
hij ontslag zou nemen en dan
later toch maar weer kwam. Ik
sta nu zelf elke morgen om half
zes langs de kant om ze te
trainen. Hij heeft trouwens het
bestuur in de afgelopen jaren
diverse keren stevig onder druk
gezet om iets te bereiken. Daar
hebben we nu genoeg van",
Chris Aartsen,' die ruim vier en
een half jaar bij Alicante heeft
gewerkt en de club nationaal
een enorme naam bezorgde,
zegt ook dat de conflicten niet
van gisteren zijn: „Ik heb het
al langer aan zien komen," zegt
hij de zweminstructeur in
dienst van de gemeente Rotter
dam, „je probeerde steeds iets
meer op te bouwen en in het
belang van de vereniging. Maar
van medewerking was geen
sprake. Sterker, sommige voor
stellen werden botweg gene
geerd. Ik had bijvoorbeeld een
plannetje ontworpen om ten
eerste de basis van het zwetn-
peil te verbreden en ten tweede
een gezond financieel beleid te
krijgen. Maar niks hoor, geen
belangstelling. En maar klagen
over die vergoeding van mij,
die zou veel te hoog rijn. Ze
snappen er gewoon helemaal
niets van. Neem die toestand
van vlak voor de Nederlandse
kampioenschappen dit jaar in
Utrecht Werk je je rot met die
kinderen, maar vergeet de
Technische Commiaieda ploeg
nota bene in te schrijven., Heb
ik de allergrootste moeite ge
had om ze nog in reservebanen
te laten starten. Dat rijn alle
maal dingen geweest die tot dit
hebben geleid. Wat nu? Weet ik
het
Voor de kinderen zelf vind
ik. het ontzettend jammer, want
die rijn de dupe. Zelf vind ik
het ook sneu; tenslotte is Ali
cante een stuk van je leven
geworden. Natuurlijk, ik ben
nog bij Hippo Campus in Mon
ster fijn bezig en daar blijf ik
ook. Ik hoop echter niet dat ik
de naam krijg een' „ronselaar"
te zijn als er onverhoopt Ali-
cante-leden over zouden stap
pen. Want dan ben ik per se
niet Als ze bij Alicante weg
zouden gaan, dan is dat wél
hun eigen vrije wil, laten ze
daar goed rekening mee hou
den".
Door de affaire Aartsen-AIi-
cante lijkt de Westlandse
zwemsport die juist door
datzelfde Alicante een
enorme opgang beleefde,
een behoorlijke deuk te
krijgen. Van Koldenhoven:
„De kinderen kunnen voor
lopig hetzelfde niveau
handhaven, daar ben ik ze
ker van". Aartsen echter:
„Ik hoop werkelijk dat ze
een goede trainer zullen
vinden, maar ik betwijfel
het ten zeerste. Ik ben bang
dat het afgelopen is metA-
licante, maar mij zien ze in
ieder geval niet meer. Jam
mer toch voor die kinde
ren-."
Maasland Twee schut
ters vijzelden hun gemid
delde het meest op, door
deze week tijdens de on
derlinge serie van Schiet
vereniging een „max" te
scoren. Dat waren M. P.
Hanemaaijer en Fr. van
Staalduinen. De volledige
uitslag, resp. korps en
vrije baan, was:
W. van Roon 43-27; A- Poot
46-28; K. Moerman 43-28;
Sj. Rasens 45-29; A
Moerman (Maasland) 44-
27; M. Klitsie 35-23; A. M
Sonneveld 44-29; J- van
Zwienen 35-26; K. Rasens
43-29; Sj. Hanemaaijer -
43-30; M. P- Hanemaaijer
50-29; A-PeUikaan 47-30;
J. KapeUe 40-29; D. v. d.
Marei 45-28; M. van
Staalduinen 49-29; C- v.d.
Eyk 35-25; J. v.d. Marei
45-28; J, Hanemaaijer 49-
30; P. A. Boekesteyn 44- -
28; H. J. Korpel 45-29; K.
van Dorp 44-27; Fr. van
Staalduinen 50-30; J. w.
Groene wegen 44-27; W.
Kohier 46-24; P- Kalkman
44-29; A. van Buuren 48*
30; G. Dekker 44-29; A
Moerman (De Lier) 48-28;
M. C. Vcrploegh 46-28; W.
v.d. Zwan 37-25; N. C.
Haring 42-28 en L. van
Bér kei 49-30.
De zoutvlakten van Utah,
200 kilometer ten westen van-
Salt Lake City (VSt) hjkai
hun beste tijd als snelste pis-
te ter wereld /te hebben ge
had. Die veronderstel^12
werd bevestigd door mu
Needham en Kitty O Nau,
die hun poging bet vrerew*
snelheidsrecord te land
verbeteren, afbraken. W
gaan het ergens anders pro
beren. Needham: „Pe
bedorven. Het zout is erg
hard geworden en de opper
vlakte oneffen."
