f
I
f
f
f
f
Met Jesaja onder de
arm naar
I
f
I
Onbezorgd kluclitwerk
novotel
f
I
f
I
f
f
f
I
i
Mensen op weg
naar Kerst
Pastoor Her mus
f
f
f
t
f
f
f
f
f
f
f
f
f
I
s:
f
GRIJS DUO DUIKT
IN FILMARCHIEF
i
I
f
DONDERDAG 23 DECEMBER 1976
UITNODIGING
ZOEKEND
AFFINITEIT
■s
f-
I
t
f-
:ïi
f.
f
:j?
Twee
domme
matrozen
Sner 1-
excursie
VERGADERRUIMTE, 00K NOVOTEL
o
<K T*J.
S'
rj?
Pastoor A. L. M. Hermus heeft eigenlijk geen tijd om een
praatje te maken over zijn ideeën over de Kerst met de
daarbij gepaardgaande kerstdrukte. Niet zelden wordt bij
zijn protestantse collega's de term „Tiendaagse Veldtocht"
gebruikt.
Voor wat pastoor Hermus betreft behoeft het geen
veldtocht te worden, maar een cbristentocht En deze tocht
mag best enkele dagen duren. Om tot bezinning te komen.
Een pastoor, op weg naar de Kerst...
Pastoor
Hermus: ,Jk
hoop toch dat
ze met Kerst
om een hoekje
van de kerk
durven gluren."
„Jij bent vast lange tijd
niet meer in contact
geweest met mijn col
lega's. Een pastoor
wordt niet meer aan
gesproken met: me
neer pastoor. Dat is
ouderwets. Zeg maar
gewoon: pastoor. Me
neer pastoor schept te
veel afstand tussen de
mensen en mij. En dat
is nu juist iets dat ik
niet wil. Ik ben slechts
een doodgewone pas
toor, die leeft en
werkt tussen zijn pa-
rochieanen."
Pastoor A. L. M, Hermus
werkt al weer zo'n tien jaar
in de Vlaardingse wijk Holy.
Een jonge, moderne wijk in
een industriestad. Ondanks
die tien jaar is het nieuwe
kerkgebouw nog gloedje
nieuw. „Het is een pracht
gebouw", zo zegt de Vlaar
dingse herder en leraar,
„neergezet door onze eigen
mensen. Een voorbeeld van
wat je samen allemaal kan
bereiken." De pastoor leeft,
gemeten naar pastorale
maatstaven, zeer modern.
Geen pastorie naast de kerk.
geen huishoudster, geen ka
pelaan ter assistentie in het
pastorale werk, en het zwar
te of grijze pak is reeds ge
ruime tijd verwisseld voor
een. blauwe blazer en grijze
pantalon. Deze omschrijving
voor diegenen, die ook nog
menen tegen een pastoor,
meneer pastoor te moeten
zeggen. Gelukkig heeft ook
in de RK—kerk die tijd met
stilgestaan.
Veel tijd om te praten heeft hij
niet. De agenda van de pas
toor is van 's morgens vroeg
tot laat in de avond gevuld.
En 20 rond de kerst zijn de
lettertjes die per dag in de
agenda staan genoteerd nog
kleiner, omdat er nog meer
werk moet worden verzet.
„Het is eigenlijk met te
doen", zo bekent hij. „Mijn
parochie, ik spreek liever
over mijn basis—gemeen
schap, is veel te groot. Ga
maar na, een al maar
groeiende wijk van thans
22.000 mensen, van wie er
circa 3800 rooms—katholiek
zijn, doch slechts één pas
toor, Een kapelaan is er van
daag de dag niet meer bij."
Pastoor Herrr.us en met
hem vele collega's maakt
2ich dan ook ernstig zorgen
over de toekomst. „De mees
ten van mijn collega's hier
in de buurt lopen tegen hun
emeritaat (pensioen). Som
migen blijven dan nog even,
maar dan is het toch afgelo
pen. Jonge priesters, je kan
het dikwijls genoeg in de
krant lezen, komen er bijna
niet meer bij. Jammer dat
men zich dit probleem nog
niet helemaal realiseert Het
lijkt nog zo ver af. Zo lang
je een pastoor hebt zit je als
parochiaan lekker. Maar de
tijd nadert dat het anders
zal zijn."
Ter illustratie van het dikwijls
niet op de hoogte zijn van
de pastorale nood herhaalt
de heer Hermus de vraag
die hem onlangs door een
dame werd gesteld: „Pas
toor, wanneer krijgt u nu
eindelijk versterking van
een kapelaan?"
Het doet pastoor Hermus ver
driet, dat hij zijn pastorale
werk niet optimaal kan
doen. Door gebrek aan
„mankracht" komt het huis
bezoek een beetje in de knel
en daardoor het contact met
de mensen. „Vroeger", zo
zegt hij, „kwam je elkaar
meer tegen: in de kerk, de
jeugdvereniging en noem
maar op. Vandaag de dag
beleven de mensen de kerk
gang anders. Zij gaan met
meer iedere week. Sommi
gen zie je langzaam aan
wegglijden. Erg triest. Weer
anderen komen nog maar
een keer per jaar in de kerk.
Je ziet, het gaat er anders
aan toe dan vroeger. Ik hoop
alleen maar dat ze met Kerst
toch nog bij ons omhet
hoekje in de Kerk van
Christus durven gluren. Ik
zou ze van deze plaats af
willen uitnodigen toch voor
al te komen naar de nacht
mis, morgenavond. Er is er
een voor de jeugd om 10 00
uur en er is er een om 11.30.
Wellicht geeft het hun weer
een stimulans ik bedoel
de Kerk toch maar niet
helemaal los te laten. Ik
weet wel we zijn allemaal
2oekend
Over dat „zoeken" filosofeert
de pastoor, staande met
twee kopjes koffie in zijn
hand, verder. „Weet je, we
zijn eigenlijk allemaal zoe
kende. Ik ben daarom zo blij
dat ik niet meer in een pas
torie naast de kerk woon. Ik
zie nu veel meer Ik woon
onder en tussen de mensen,
letterlijk en figuurlijk. Op
de eerste verdieping in de
flat waar ik woon praat ik
ongemerkt veel meer met
mijn medemensen en dan
merk ik dat we allemaal zoe
ken. Morgenavond loop ik
door de donkere straten
naar de Pax Christ!—kerk.
Als ik dan met de profeet
Jesaja onder mijn arm loop
en ik zie al die mensen in
hun luie stoel zitten te kij
ken naar Mies, de Wrekers
of naar weet—ik—wie dan
ben ik toch blij dat ik tn
deze wereld Onze Lieve
Heer een handje mag helpen
de mensen de weg te wijzen.
Vroeger hè, dan zat ik op
mijn studeerkamer mij op
de preek voor te bereiden.
Vanuit de pastorie wipte ik
de kerk binnen. Je zag wei
nig van wat anderen deden.
Nu wordt ik daar met mijn
neus boven op gedrukt. Je
realiseert je dat de mensen
via bijvoorbeeld de televisie
veel meer met de wereld be
zig 2ijn en nadenken over de
zin van het leven". De vrien
delijke pastoor voegt nog
aan zijn „filosofie" toe dat
hij het erg moeilijk vindt om
die oude profeet Jesaja te
„vertalen".
„Het is vandaag de dag erg
moeilijk om de Bijbel tot de
mensen te laten spreken", zo
vindt hij.
„Niet zo vreemd, als men zich
bedenkt dat er vandaag de
dag heel wat nare dingen m
de wereld gebeuren In wat
voor een tijd leven wij eigen
lijk? Wat een wreedheid, wat
een leed. wat een haast, wat
een gejaagdheid' Nog niet zo
lang geleden heb ik in hei
Crematorium in Rotterda
m—Zuid afscheid genomen
van een bekende. Je staat
dan even stil bij de vraag
wat het leven heeft bete
kend Als je later de rijks
weg oprijdt dan vliegen de
mensen je voorbij of hun
leven er van afhangt. Maar,
kom je eenmaal tot rust dan
denk je wel eens even bij je
zelf: Is dat God's wil? Pro
beer dat probleem maar
eens over te brengen.Her
mus is daarom blij dat het
kerstfeest twee dagen duurt,
om tot rust te komen. Om
even na te denken. „Eigen
lijk zouden we meer van
dergelijke dagen moeten
hebben om na te denken.
Daar zijn wij meer dan vroe
ger aan toe
Hoe gek het misschien lijkt,
pastoor Hermus ziet m zeke
re zin een bepaalde affiniteit
tussen hem, de poelier en
het kerstfeest „Ktjk", zo
verklaart hij, „de poelier is
in deze tijd een soort licha
melijke bhj—maker, terwijl
ik een geestelijke bhjmakcr
ben, hoop te zijn Het gaat
om een feest, een Christus-
feest- Een feest dat wij met
gepaste vreugde mogen vie
ren met een hapje en een
drankje, als je dat wil. Daar
bij mogen wij natuurlijk
nooit het verdriet en leed
van anderen uit het oog ver
liezen Dan zouden we voor
bij gaan aan de boodschap
die in het kerstgebeuren ver
borgen zit. Deze houdt na
melijk onder meer in het
woordje: samen, gemeen
schappelijk Eikaars lief en
leed delen."
Pastoor Hermus staat op De
bel gaat Toch blijft hij nog
even staan en besluit met.
„Jammer eigenlijk dat die
Kerstboodschap voor veel
mensen is samengeperst tot
twee dagen in het jaar, ter
wijl die in wezen voor je
hele leven geldt."
De beltrekker komt twee pak
ketjes voor de buren afleve
ren. Hij introduceert zich als
volgt: „Morge, meneer pas
toor..." Zou de man soms
lange tijd niet in contact zijn
geweest met een rooms-
katholiek geestelijke? Zo'n
man spreek je tegenwoordig
toch anders aan
f
Lieve koddigheid
voor de kinderen.
Schiedam Peppi en Kok-
ki proberen in Passage-
Bio tijdens het kinder
matinee in het spoor te
raken. Ze hebben de
steun van de kleur en
voor de duidelijkheid
een verteller voor op de
Amerikanen, maar ver
der weinig. In „Peppi en
Kokki bij de marine",
waarin tv-prestaties aan
elkaar zijn gefilmd tot
min of meer één verhaal,
zijn de twee domme ma
trozen ook nog praters
geworden en daarmee
vallen zij als acteurs
door de mand in hun lie
ve koddigheid, die kinde
ren misschien toch wel
ais aardig ervaren,
Een bekwaam comedy-re-
gisseur vergeet Nan de
Vries in de verste verte
te zijn. Bijna elke dank
bare grap verliest 2ijn
kansen in onvolkomen
spelregie, gemis aan
montageraffinement en
puntigheid m de opzet.
Maar misschien moet
men voor de kleinen de
zee niet te hoog laten
gaan.
Dol kluchtwerk in „It is a mad, mad, mad, mad world.
Schiedam De bloemlezing, die de Metxo-Goldwyn-Mayer ter
gelegenheid van haar gouden jubileum enige jaren geleden samen
stelde onder de titel „That's Entertainment", smaakte naar meer.
Al die brokstukken Hoilywoods amusement uit de jaren 1929 tot
1958 vormden te zamen een kostelijke, voornamelijke muzikale
potpourri, waarin de nostalgie van iedere filmofiel wel bevredigd
kon worden. Maar omdat dit heimwee naar de beelden van vroeger
nu eenmaal onbegrensd is, en het succes van die eerste stortvloed
van vooral zang en dans niet onaanzienlijk was, zat een vervolg
er wel in.
„Hollywood, Hollywood!" die nu Hiervan is ook enige tijd besteed
Schiedam heeft wat lang moeten wachten op
Stanley Kramers jongste krachttoer, zijn ode
„It's a mad, mad. mad, mad, world" is dan nu
uit het ei gekomen. Een ode, want de Ameri
kaanse regisseur heeft teruggegrepen naar de
onbezorgde films van de jaren twintig toen geen
beurskracht het vermogen om dolle kluchten te
maken stuksloeg. Toch is dat benijdenswaardig
Technisch is men tegenwoordig
genoeg gevorderd om nog te
kunnen wat vroeger ook moge
lijk was, maar de helden van
de goiden age of comedy zijn
vermoeid geraakt. Met een
A-bom aan een draadje boven
het hoofd heeft blijkbaar nie
mand lust in de gay sixties na
de gay nineties en de gay twen
ties. De zonnige luchthartigheid
is zelfs in Amerika, het 2and,
dat vroeger op onbegrensde
mogelijkheden kon bogengeen
dagelijkse kost meer.
Passage-Bi o draait deze
tweede aflevering van „That's
Entertainment" hier gedoopt en
het accent ligt ditmaal iets min
der nadrukkelijk op de show,
al wordt het geheel nu uitslui
tend gepresenteerd door het
grijze duo Fred Astaire en Ge
ne Kelly. De laatste had ook de
regie, wat betekent dat de nog
altijd lenige oude heren niet
alleen met een vlotte babbel en
een pittige song de honderden
fragmenten aan elkaar lijmen,
maar ook dansend nog redelijk
uit de voeten komen. Dit in een
kleurig, bewegelijk blokkenSe-
cor zonder overigens enige gla
mour. Die is weer overvloedig
aanwezig in de talrijke shows
cènes, waarvan vele uit films,
die ook in het eerste deel al Met deze tweede „That's Enter
ruimschoots vertegenwoordigd
waren, zoals „Singin' in the
Kaïn", „An American in Paris"
en „High Society". En men kan
het Astaire en Kelly moeilijk
kwalijk nemen dat zij zichzelf
zo'n ruim aandeel hebben gege-
jn de ruim twee uur die de
in beslag neemt.
tainment" is de koek natuurlijk
nog lang niet op. Saul Bass zal
misschien alweer bezig zijn met
een originele proloog voor num
mer drie. De MGM maakt dan
wel geen films meer, maar kan
tot in lengte van dagen voor
een groot publiek nog uit haar
rijke archieven putten.
talent om welgemikt met roomtaarten te gooien,
door muren te lopen en in vijvers te vallen later
verloren gegaan. Men heeft het nimmer meer
20 vindingrijk gedaan en om het plezier van toen
opnieuw te beleven moesten de oude Chaplins,
Lloyds en Sennetts uit de kamferkist worden
opgedolven.
world" werd hij aangeklampt
door William Rose, bekend ge
worden als scenarist van puur
Britse komedies als „Genevie-
,The ladykillers". Die
Culpeper heeft wel een notie
waar het wakkere groepje ach
teraan raast en tussen andere
besognes door heeft hij de gele
genheid de goldrush te volgen.
aan filmamusement, dat niet di
rect in de musicalsfeer ligt. Zo
is er een selectie uit films met
Spencer Tracy en Katharine
Hepburn, waarbij ook een kos
telijk amateurfilmpje van het
tweetal. Greta Gar bo mag in
een aantal scènes uit verschil
lende films betogen, dat ze met
rust gelaten wü worden, en
wordt vrolijk lachend op de
dansvloer getoond in haar laat
ste film, „Two-faced Woman".
Hetzelfde gebeurt met Clark
Gable in een reeks „I love you"-
bekentenissen. De komieken,
van Jimmy Durante tot W. C.
Fields, zijn in een snelle monta
ge gebundeld, en de Marx Bro
thers brengen hun! hut-act uit
„A Night at the Opera".
bedacht het verhaal van een De aartsvaderlijke speurder
dolle achtervolging zoals die al- wacht een klem pensioentje en
leen maar in Amerika te reali- naarmate de tijd verstrijkt gaat
seren zou zijn. Kramer durfde er door het achterhoofd van de
aan dat karwei te gaan staan politieman een klein aantrekke- i
en kon daarmee bewijzen dat lijk ideetje spelen...
Rose even bedreven is m het Spencer Tracy als een pracht van
uitkammen van een ver- een politieman voert een cast
van tientallen sterren aan m
een uiteraard wat brokkelige
geschiedenis. Maar telkens als
Kramer de draad uit handen
dreigt te glippen krijgt de mtn-
ge weer een duwtje in de goede
richting, zodat dit superspekta
kel zich urenlang opperbest
laat gemeten. Bijna had ik ge
zegd met elk wat wils voor de
gehele familie. Maar keurders
wijzer dan u en ik hebben voor
de slotverrassmg m deze film
gezorgd. Toegang 14 jaar stel- j
den zij en dat nu is een uitzon
derlijk aardig raadsel om over I
na te denken. Dan neemt u er
ook nog iets van mee.
Incidenteel zijn er nog wel dappe
ren, die de uitdaging aanne
men. De Fransman Louis Malle
heeft met „Zazie dans le métro"
voor enige jaren een kleurige
speelwei opengesteld en niet zo
lang geleden was het de door
zijn ondernemingszin sympa
thieke Amerikaan Stanley Kra
mer, die de durf had zich in
ongegeneerd plezier te begeven.
Vroeger maakte hij probleem
films als „The defiant ones",
„On the beach", „Inherit the
wind" en „Judgement at Nu
remberg". Europeanen achten
hem te simpel van argumenta
tie, maar in vergelijking met
wat Hollywood pleegt te maken
is hij moedig genoeg. Kramer
zocht nooit de weg van de min
ste weerstand of van het goed
kope succes en daartoe moest
hij ook één van Amerika's eer
ste onafhankelijke producers
worden.
Voor „It's a mad, mad, mad, mad
kalkte Britse maatschappij als
in het strippen van Uncle Sam,
die zonder dat men dat ook ziet
afgebeeld moeder de vrouw im
mer op de schouders torst.
Kramer heeft terecht bedacht dat
in zijn film niet alleen met lad
ders gezwaaid moest worden,
met auto's op elkaar kon wor
den gebotst en met vliegtuigen
door obstakels zou moeten wor
den gevlogen.
Hij heeft namelijk alle verwor
venheden van de bioscoop sa-
mengekneed. De onstuimige
buitelingen van vroeger zijn sa
mengebracht in kleur en op
zeer breed beeld. Om te voorko
men dat het de toeschouwer na
een kwartier groen en geel voor i
de ogen ziet door wild geraad,
heeft hij voor adempauzes ge
zorgd, momenten die besteed
zijn aan een geestige kritiek op
de Amerikaanse maatschappij:
de bulldozer schoonmoeders, de
sigaren kauwende managers,
de onbewogen popvrouwtjes en
hun echtgenoten die gedwee de
held moeten uithangen, zij wor
den genadeloos door het spot-
licht beschenen.
Het verhaal laat zich slechts in
een paar zinnen of in vele ko
lommen vertellen.
De passagiers van vier auto's in
de Las Vegas-woestijn zijn ge
tuige hoe een oude oplichter
verongelukt Voor hij sterft
murmelt hij iets over een ver
borgen schat. De getuigen wor
den acht gezworenen, die op
jacht gaan naar de geldschat,
die zij soms gezamenlijk maar
liever nog alleen in de wacht
hopen te slepen. Zij verliezen
elkaar geen moment uit het oog
tijdens een tocht van acht uur
door een groot westelijk deel
van de States, Hoofdinspecteur
95
Op zondag 26 december organi
seert de K.VNV, afdeling
VI aardingen/Schiedam de tra
ditionele „Snert-Excursie"
naar Hoek van Holland. Voor
leden en andere belangstellen
den is er een zwerftocht langs
de vloedlijn van het strand en
een wandeling over de pier. Na
afloop kan men dan genieten
van een oververvalste kop Hol
landse erwtensoep. De deelne
mers vertrekken al om 9 uur
vanaf de alom bekende sema-
foor. Zij die per trein reizen
moeten gebruik maken van de
trein die om 8.21 uur vanaf het
station Schiedam-Rotterdam-
West vertrekt. Ora 8.30 uur van
Schiedam-Nieuwland; 8.32 uur
Vlaardingen-Oost; 8.35 uur
Vlaardingen-Centrum; 8.38 uur
Vlaardingen-West; 8.42 uur
Maassluis en 8.45 uur van
Maassluis West
ADVERTENTIE
Ook voor vergaderruimte is het goed toeven in Novotel. Op slechts
10 min. van Rotterdam heeft u de beschikking over goed
geoutilleerde vergaderzalen, die bij wijze van spreken op maat
gemaakt zijn. Elke zaal is voorzien van airconditioning en u vindt
er achtergrondmuziek en aansluiting voor T.V.-telefoon etc. Voor
30 tot 150 personen heeft Novotel zalige vergaderruimte. De
formule die het best bij u past vindt u bij
Hargalaan 2 Schiedam Tel. 010-713322
telex 22532
