Het unieke van vingerhoedjes
Bibliotheken waren te klein
Timi merman ook
in hoger beroep
veroordeeld
„Samen 30.000'''
'Groenfolder' op komst
Raadsleden; traden
agenten juist op?
Halve eeuw in
de echt
Wel markt,
geen koopavond
Ruilbeurs
Eieren-wedstrijd
Drankdiefj es
hebben meer
op geweten
De leesM'oede van Maarten 't Hart
DONDERDAG 31 MAART 1977
VD/SC/WW 3
Maassluis De expositie-manifestatie met en over buitenlandse
werknemers in het ontmoetingscentrum Koningshof aan de Uiver-
laan wordt dinsdag 17 tot en met maandag 23 mei onder het motto
„Samen 30.000" gehouden onder auspiciën van de Commissie
Hulpverlening Buitenlandse Werknemers Maassluis.
De voorbereidingen zijn gericht op de organisatie van een internatio
nale week, waarin behalve de expositie ook sportieve, culturele
en jeugdactiviteiten op internationaal niveau in het programma
worden opgenomen. De wethouder van sociale zaken en volksge
zondheid, mevrouw G. van Eck-Grootveld, 2al 17 mei de officiële
opening verrichten.
Schiedam Twee PvdA-raadsJeden hebben schriftelijke vragen
gesteld over het optreden van politieagenten tegen twee PSP'ers,
die donderdagavond 17 maart werden betrapt op illegaal plakken
van affiches.
Bij de aanhouding in de buurt
van station Nieuwland trokken
de twee agenten hun revolver.
PvdA-fractieleider dr. Joop de
Jong en oud-fractievoorzitter
Ruurd van der Veer wilien we
ten, of de handelwijze van de
politiemannen overeenstemt
met de voorschriften waaraan
dezen zich dienen te houden bij
een overtreding als illegaal
plakken. Indjen dat niet het
geval is, willen de raadsleden
weten welke maatregelen wor
den genomen om zulke hande
lingen voortaan te voorkomen.
Hoofdinspecteur van politie Dick
van der Veen heeft kort gele
den in onze krant al gezegd, dat
onjuist is gehandeld tegen PSP-
leden Han van der Linden en
Hans den Houting. Niet correct
vindt hij, dat voor een vergrijp
als stiekem nachtelijk plakken
de wapens eraan te pas komen.
De Jong en Van der Veer willen
weten volgens welke richtlijnen
dan moet worden gehandeld.
Dreiging met wapengeweld en
fysiek geweld vinden zij be
vreemdend. Tegen de betrok
ken agenten zijn overigens geen
maatregelen genomen.
Van der Linden en Den Houting
vragen zich af, of de maat
schappelijke vorming van agen
ten wel voldoende is. Uit de
manier waarop de agenten hen
vragen stolden en de reacties
op de antwoorden concluderen
zij. dat agenten sterk bevoor
oordeeld worden opgevoed. Het
optreden van de politie hebben
zij ook in de PSP-krant aan de
kaak gesteld.
Vlaardingen B en W van
Vlaardingen zijn graag bereid
aan de plaatselijke afdeling
van de Koninklijke Maatschap
pij voor Tuinbouw en Plant
kunde 7000 gulden beschikbaar
te stellen voor de verspreiding
van een „groenfolder". In deze
folder roept de K.M.T.P. de
burgers van Vlaardingen op om
planten en bloemen te planten,
zodat de stad tijdens de voor-
jaars- en zomermaanden een
nog fleuriger aanzien krijgt.
B en W steunen de activiteiten
van de maatschappij, omdat zij
grote waarde hechten aan een
fleuriger aanzien van de directe
woonomgeving, Voorts hoopt
het college dat de folder er toe
zal bijdragen dat de vaak non
chalante houding van de burge
rij ten opzichte van de van
gemeentewege aangebrachte
groenvoorzieningen wordt ver
beterd.
QQQ
*n P23^ Het Haags gerechtshof heeft in hoger beroep een
21-jarige timmerman uit Poeldijk wegens rijden onder invloed
veroordeeld tot een boete van 250 gulden, acht maanden ontzeg
gen van de rijbevoegdheid en twee weken gevangenisstraf
voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar.
Eerder was de timmerman door de politierechter veroordeeld tot
twee weken gevangenisstraf en negen maanden ontzegging van j
de rijbevoegdheid. De procureur-generaal bij het hof had bevesü- i
van dit vonnis gevraagd.
Poeldijker was door de politie aangehouden, omdat hij met
auto slingerend de weg overging. De bloedproef gaf een
alcoholgehalte van 1,48 aan. De timmerman zelf beweerde maar
twee glazen bier te hebben gedronken. De procureur-generaal
yroeg mede bevestiging omdat de man ach bij zijn aanhouding
had verzet tegen de politie, Maarten 't Hart
Maassluis De heer J. G. Vennik
en mevrouw J. Vermik-Rijps-
ma, G. A. Brederolaan 3 te
Maassluis zijn vandaag een hal
ve eeuw getrouwd. Mevrouw C.
van Dijke-van Dijk, echtgenote
van de burgemeester heeft van
morgen het bruidspaar de gelu
kwensen en de gebruikelijke at
tenties van het gemeentebe
stuur overgebracht.
Jacobus Gerardus Vennik werd
27 februari 1901 te Rotterdam
geboren. Hij is werkzaam ge
weest bij de Verenigde Touwfa-
bricken en werd destijds onder
scheiden met de eremedaille in
de Orde van Oranje-Nassau in
zilver. Jannetje Rijpsma werd
24 juni 1905 te Vlaardingen ge
boren.
Maassluis De wekelijkse koop
avond wordt in Maassluis in
plaats van op Goede Vrijdag,
gehouden op donderdag 7 april.
De weekmarkt op de Markt
gaat op Goede Vrijdag gewoon
door.
Op Goede Vrijdag en Tweede
Paasdag wordt geen huisvuil
opgehaald. De vrijdagroute van
de hirisvuil-ophaaldienst in de
Sluispoider-Oost wordt gereden
op donderdag 7 april en de
maandagroute in Maassluis-
West (zonder Steendijkpolder)
wordt op dinsdag 12 april gere
den. Tevens zijn op Goede Vrij
dag en Tweede Paasdag zijn de
gemeentelijke diensten en be
drijven gesloten. De vrijdag
avondopenstelling van de afde
ling en van het Gemeentemu
seum komen te vervallen. Wel
is de afdeling burgelijke stand
voor het doen van aangiften
van geboorte en overlijden za
terdag 9 april van 9-10 uur geo
pend.
Vlaardingen In zaal Excelsior
aan de Oosthavc-nkade wordt
maandagavond een ruilbeurs
gehouden. De organisatie van
het gebeuren is in handen van
de afdeling Vlaardingen van de
Nederlandse vereniging De
Verzamelaar,
Vanaf zeven uur kan men in Ex
celsior terecht.
Schiedam In het dienstencen
trum De Vier Molens wordt
zondag 3 april een paaswed-
slrijd gehouden.
De organisatoren van Vrij Entree
loven een paar prijzen uit voor
het mooist geverfde kippenei-
Waarschijnlijk bestaan de prij
zen uit chocolade-eieren.
Op de Vrij-Entreemiddag van
twee tot vijf uur, treedt ook het
OBK-jeugdorkesl op. De toe
gang is gratis.
Schiedam De drie drankdiefj es
die dit weekeinde op het dak
van de Co-op aan de Laan van
Bol'es op heterdaad zijn be
trapt hebben meer op hun kerf
stok.
Op het politiebureau hebben zij
deze week bekend dat zij ook
verantwoordelijk zijn voor een
kelderkraak aan de Toon Ver-
heystraat, eveneens in G roe
noord. De drie jongens hadden
daar bij de familie S. een blau
we matras, een legerpukkel en
wal gereedschap gestolen ter
waarde van in totaal honderd
gulden.
Twee tot drie keer per week
fietste Maarten t Hart van zijn
geboorteplaats Maassluis naar
de Lange Haven in Schiedam.
Noodgedwongen, want daar
stond nog de enige bibliotheek
in de omgeving die niet ten
prooi was gevallen aan zijn
onbeschrijfelijke lust tot lezen.
De duizenden boeken, die soort
gelijke instellingen in Vlaardin
gen en Maassluis bevatten, had
hij na een paar jaar hbs alle
maal uit. Een jeugd vol boeken,
later de ontdekking dat wat aan
de andere kant van het raam
is de wereld ook de moeite
waard is. En wel 20 interessant
dat hij die ging beschouwen,
observeren. Hij werd bioloog.
Vond overeenkomsten in ge
drag van mens en dier, en
schreef erover.
Morgenavond komt de bioloog-
schrijver, inmiddels 32 jaar en
op weg naar steeds meer be
kendheid, naar het stedelijk
museum op de Hoogstraat in
Schiedam. In het kader van de
boekenweek, de avond is dan
ook georganiseerd in samen
werking met enkele plaatselijke
boekhandels. Maarten *t Hart
komt ondermeer vertellen over
de streek, waarin hij is opge
groeid.
Hij heeft sinds 1971 twee romans
geschreven, „Stenen voor een
ransuil" en „Ik had een wapen
broeder", en publiceerde artike
len over letterkunde, muziek,
ethologie en feminisme (tegen
welke beweging hij zich menig
maal keerde) in onder andere
Hollands Diep, Hollands
Maandblad, Maatstaf en NRC
Handelsblad. In dat laatste blad
gaf hij eens in het kort zijn
levensloop weer. Verder
schrijft hij essays, houdt hij
lezingen en leest hij elke avond
één of twee boeken. Tegen
woordig woont hij in Leiden.
„Voor mensen die zelf veel boe
ken bezitten is het niet goed
voorstelbaar, hoe belangrijk het
is voor mensen die doodgewoon
geen'geld hebben om boeken te
kopen dat er bibliotheken zijn",
vindt Maarten 't Hart. Zijn ou
ders. papa was doodgraver, wa
ren niet rijk en er was geen
geld om hem speelgoed te ge
ven: hij moest het stellen met
de pop en de meisjesboeken
van zijn moeder.
Als hij het feminisme aanvalt,
grijpt hij dat voorbeeld at aan.
Feministes verklaren verschil
len in gedrag tussen jongens en
meisjes door te wijzen op de
meccano-dozen die jongens
krijgen en de poppen die voor
meisjes zijn. Maar dat is onzin,
want bij deze dames komt nooit
op, en dat is nou typ erend voor
het uitgesproken elitaire karak
ter van die beweging, dat er
miljoenen kinderen zijn die he
lemaal geen speelgoed hebben
dat is zo'n beetje zijn gedach-
iengang.
Zodra hij leerde lezen, stond voor
hem vast dat hij later schrijver
zou worden, en zat hij met het
probleem: hoe kom ik aan boe
ken? Kopen kon niet. maar
doordat rijn vader ging werken
in de gereformeerde evangelisa
tie-bibliotheek kon hij zelfs
zonder leesgeld te betalen
boeken lenen. Op zijn twaalfde
jaar had hij echter de vijfdui
zend kinderboeken, die deze in
stelling rijk was, achter de rug.
Tijdens rijn verblijf op het
Groen van Prinstererlyceum in
Vlaardingen ontdekte hij een
christelijke en een openbare bi
bliotheek (bij de laatste leende
hij aanvankelijk, om rijn gewe
ten te sussen, naast gewone lite
ratuur enkele theologische
werkjes), maar hun boekencol
lectie bleek te klein. Op naar
de Lange Haven dus.
Achteraf vindt hij, dat hij rich
door lezen heeft leren concen
treren. En dat moet een bioloog
kunnen. Waarnemen is belang
rijk, stelt hij. Dat bij het maken
van verslagen persoonlijke in
breng geen rol mag spelen,
compenseert hij door te schrij
ven.
Je moet er maar lol Lu hebben: vingerhoedjes verzamelen!
Postzegels sparen kan erg interessant zijn en dat geldt
evenzeer voor het aanleggen van een collectie mineralen.
Antiek is ook erg „in". Kinderen zijn dol op het sparen van
plaatjes, speldjes en de nog steeds populaire „suikencak-
kies". -
"Soms echter zijn de wegen van
de rasechte verzamelaar on-
doorgrondelijk. Daar kan je
- als saaie nuchterling met het
verstand niet meer bij. Ga
- maar na: In Amerika blijkt
een jongeman te zijn die
bierblikjes verzamelt om
daarmee het plafond van
zijn kamertje te „behangen".
Maar er zijn velen die bloed
serieus muizevallen verza-
melen, koeiebellen, Idnder-
naaimachi entjes en zelfs
eierdoppen. Er zijn mensen
die het meer in de mystiek,
het geheimzinnige, zoeken.
Wat te denken van dood- en
bidprentjes?Kennelijk met
in het achterhoofd: je kan
nooit weten. Maar vinger
hoedjes.
'En toch, hoe belachtelijk de
opsomming misschien ook
lijkt, dergelijke verzame
laars zijn er. Op een onlangs
door de Amro Bank uitge
schreven „verzamelwed-
strijd". kwamen meer dan
duizend inzendingen - hoofd
zakelijk collecties - binnen.
En wie de moeite neemt om
zo'n. collectie eens wat beter
te bekijken, moet tót de con
clusie komen dat het alle
maal nog niet zo gek is. Dat
geldt onder meer voor de
verzameling van mode- en
dessinontwerper Peter
Schenk (50) uit Vlaardingen.
Op verzoek van de directie
van de Amro Vlaardingen
heeft deze vriendelijke
kunstenaar een deel van zijn
uitgebreide collectie tot 7
april tentoongesteld in de
hal van het hoofdfiliaal aan
het Veerplein in Vlaardin
gen. En wie mocht twijfelen
aan de verzekerde waarde:
deze is bijzonder hoog, Uit
- veiligheidsoverwegingen is
het echter nuttig geen cijfers
te vermelden, hoewel deze
bij de redactie bekend zijn.
NIET TOEVALLIG
De heer Schenk is niet hele
maal toevallig aan het verza
melen geslagen. Evenmin is
sprake van een soort van
verzamelwoede die grenst
aan het „bezeten van rijn".
Neen, Schenk is het „hoed
je" door zijn werk en de vele
bezoeken aan modehuizen
op zijn (internationale) weg
tegengekomen: in Parijs, Ge
neve, Amsterdam, Londen,
Helsinki en New-York.
Terwijl Schenk rustig door
gaat met het inrichten van
rijn tentoonstelling in het
bankgebouw, vertelt hij dat
het allemaal begonnen is in
het plaatsje Anna Paulowna,
in de kop van Noord-Hol
land. Van rijn moeder, die
daar woonde en waar Peter
grotendeels is opgegroeid,
kreeg hij voor het behalen
van het eerste mode-diploma
(er zou nog een lange reeks
volgen) een zilveren vinger
hoed, „Je moet dit beschou
wen als een soort erkenning,
een waardering ook. Daar
om was ik erg blij met dat
cadeautje van moeder. Toen
ik dat ding eens wat beter
ging bekijken, merkte ik dat
op dat vingerhoedje een
hartje stond afgebeeld. Ik
wilde weten wat dat inhield.
Helaas, ik kwam er niet di
rect achter. Pas veel later
las ik in een Engels boek,
dat grotendeels over dit on
derwerp handelt (Thimbles
van Edwin Holmes, red.) dat
dit hartje het kenmerk, de
garantie eigenlijk, was en
nog steeds is van de zilver
stad Schoonhoven. Maar ja.
ik was toen reeds bezig met
het aanleggen van een verza
meling".
tieke en zelfs mannenvinger-
hoeden. Die rijn wel heel
bijzonder; er zit namelijk
geen „bodem" in. Een van
de pronkstukken is een an
tieke, bewerkte, gouden vin
gerhoed met inscriptie. „Het
aardige is", zo zegt Peter
Schenk, „dat achter elke
vingerhoed een verhaal rit,
het ene natuurlijk wat meer,
het andere wat minder inte
ressant Neem nu eens dat
gouden, fraaie bewerkte vin
gerhoedje. Deze stamt uit
het begin van de achttiende
eeuw. De welgestelde brui
degom gaf deze aan zijn
bruidje ten geschenke. Niet
om mee te naaien en te stop
pen, neen, het werd gebruikt
om te pronken tijdens visites
en dergelijke. Dan ging het:
tasje open, vingerhoedje op.
Koket, hé?"
Een ander verhaal is verbon
den aan twee we! erg forse
Engelse „vingerhoeden",
vervaardigd van zilver en
stammend uit de vorige
eeuw. Stel je voor, je hebt
een gezellig avondje doorge
bracht in de „pub", de oer-
Engelse kroeg. De kastelein
kon exact op het sluiting
stijdstip bezoek krijgen van
een besnorde bobby, ofwel
oom agent. „Lastig natuur
lijk ais je dan nog gasten in
huis hebt die een glaasje
voor hun neus hebben
staan", zo vertelt de mode
ontwerper, die jarenlang de
dessins en de badkleding
van Tweka heeft ontworpen.
door Jaap Hazejager
„Daarom schonk de kroeg
baas zijn laatste rondje niet
meer uit in grote stenen be
kers, neen daartoe werden
vingerhoeden met een in
houd van een halve deciliter
gebruikt. Die kon je rits,
rits, wegrissen, zonder dat er
stukken van kwamen.
Behalve vingerhoeden, bevin
den zich in de vitrine ook
een antieke, ijzeren naai
doos. een geëmailleerd an
tiek naaisetje en een antieke
centimeter. Deze bestaat uit
een houten cylinder met
daarin twee glazen asjes met
daarop afgebeeld twee non
netjes en twee wachters,
waarom heen de eigenlijke
centimeter is opgewonden.
Ook is er een fraaie, zilveren
zogenaamde geboorteschaar
tentoongesteld. Deze schaar,
slechts in het bezit van rijke
families, werd bij het huwe
lijk uitgereikt. Het schaartje
staat op de rug van een
schildpad, het dier dat de
vruchtbaarheid symboli
seert Wanneer het knipper-
tje wordt opengedaan krijgt
het door de uitstaande „mes
sen" de vorm van een 00 ie-
vaarsbek. Tevens ontwaart
men in het hart van de
schaar een baby. Men riet,
ook zonder „meneer pas
toor" werd het jonge gezin
er op geattendeerd te zorgen
voor een „stevig" nakome
lingschap.
Poppen
Pronkstukken
In een electronisch beveiligde
vitrine liggen allerlei vinger
hoeden: grote, kleine, hou
ten. zilveren, gouden, kope
ren, porseleinen, ijzeren, an-
De Vlaardingse kunstenaar
exposeert tegelijkertijd pop
pen, die hij zelf heeft ont
worpen en gemaakt: van
eenvoudige stokpoppen tot
ingewikkelde, uit klei ge
boetseerde mensenkinder-
tjes. Peter Schenk vertelt
onder welke nare en droeve
omstandigheden hij is geko
men tot het maken van pop
pen, in hoofdzaak Zwitserse:
„Ik heb lange tijd in het con
centratiekamp Buchenwatd
gezeten. Daarvan ondervind
ik thans heel erg de na
weeën. Ik heb inspuitingen
gehad, die nu nog van in
vloed zijn op mijn gestel. Zo
Een gedeelte van de collectie vingerhoeden. Het geboorteschaartje is duidelijk te zien, evenals de gouden vinger
hoed en de „vingerhoed" uit de pub.
zeer zelfs dat ik langzaam
maar zeker verlamd zal ra
ken in mijn beendergestel.
In een later stadium zat het
onvermijdelijke gebeu
ren.
Schenk stikt even en speelt
met het gouden schaartje
dat om zijn hals hangt en
dat hij eens heeft gekregen
bij het behalen van rijn di
ploma hoofd-leraar Parijse
modevakken. Hij is echter
niet sentimenteel, weet wat
er met hem te gebeuren
staat en wil daarnaar leven.
„Daarom ben ik mij, overi
gens op advies van vrienden
uit Oegstgeest, bezig gaan
houden met het ontwerpen
en maken van poppen.
Hoofdzakelijk Zwitserse,
omdat ik in dat land veel
vrienden heb zitten en daar
maandelijks een week ver
toef voor het geven van les
sen. Wellicht zal ik mij daar
binnenkort definitief vesti
gen om er mijn laatste jaren
te slijten. In de jaren echter
dat ik mij heb bezig gehou
den met die poppen, ben ik
tot het besef gekomen dat ik
die kennis niet voor mij zelf
moet houden, maar moet
uitdragen aan derden".
Daarom ook kan het gebeuren
dat passanten in de Ooster
straat voor nummer 87 blij
ven staan en binnen een
aantal kinderen bezig zien
met het maken van poppen.
Het blijft daar overigens
niet bij. Ook leert hij kinde
ren op simpele wijze de
kunst van het weven aan.
's Avonds zitten aan dezelfde
tafel enkele dames „uit de
buurt".
Geen couïacl
Verder heeft niemand in
Vlaardingen contact met
hem. En dat is jammer,
want Peter Schenk is best
bereid om bijvoorbeeld be
jaarden te adviseren bij het
maken van poppen. En dat
geldt trouwens ook voer de
well fare-werksters van Rode
Kruis of Unie van Vrouwe
lijke Vrijwilligers. „Maar
niemand meldt zich", zegt
Schenk teleurgesteld. Uit de
vitrine pakt hij een pop die
gemaakt is van pijperagers.
Ook laat hij een vilten pop
zien die door hem is „opge
schilderd". In de afgelopen
jaren heeft hij een dermate
verzameling gemaakt dat
thans permanent poppen,
overal in het land worden
tentoongesteld. Behalve in
de bank exposeert hij mo
menteel ook in het Friese
Franeker.
Met de commercie staat hij op
In zijn schaarse vrije tijd geeft Peter kinderen les in weven.
Ook zijn enkele poppen geexposeerd. Links boven in Zwitserse klederdrachten.
aan Vlaardingen. omdat de
ze stad, althans de Culturele
Raad, hem naar zijn zeggen
minder vriendelijk behan
deld heeft. „Hij krijgt geen
gelegenheid om in gemeente
lijke gebouwen te expose
ren, omdat ik geen opleiding
heb genoten aan een acade
mie van beeldende kunsten.
„In de ogen van deze men
sen blijf je een soort kleer
maker en tel je daardoor
niet mee
goede voet, maar echt geld
verdienendat ziet hij
niet meer zo zitten. „Dan
had ik binnen de kortste ke
ren enkele moderubrieken te
vullen van modebladen en
doe-het-zelf en handwerk
tijd schriften", zegt hij. Maar
dat hoeft allemaal niet
meer". En enigszins cynisch:
„Ik kan moeilijk het geld
meenemen naar het hierna
maals. Voor degenen die
toch nog wat meer willen
weten over de door mij ge
bruikte technieken» komt er
binnenkort een boekje op de
markt en verder geloof ik
het wel", zo besluit hij.
En waar gaat alles dan wei
naar toe, zo vraagt men zich
misschien af. Welnu, dat is
reeds bij de notaris gere-
geld. Alle poppen en de
kostbare verzameling vin
gerhoeden zijn overgemaakt
aan het Catharina Gasthuis
museum in Gouda. Dus niet
