Amatenrlstiseïse
Kunstbeoefening
tele feató
liet te bruin
Miisei
Wet WlegiMMi wftmierlljk© blei
i tmniri
2tanCTawHiil-Gaiteerteii
@p lief ^Fanje-eaFilIiiaa
l'lt.-l
fp
mnfarnmv^i
jfc; %m m
•""ILufc'fi
iff
T^pspsumiiliig in
Jlfaratli©!! Mam"
VRIJDAG 15 JULI 1977
VD/SCWW
Samenstelling Chris van Bremen
met bijdrage van Kor Kegel.
Telefoon 010—352055.
Wie vandaag de oren spitst hoort wellicht de klanken van
het Oranje-carillon door Vlaardingen galmen. Addie de Jong
uit Rotterdam brengt vanavond in het kader van de zomer
avond-concerten een uitgebreid programma ten gehore van
werken van het Rotterdams Beiaardboek.
In een programmaboekje van de Culturele Raad Vlaardingen
wordt beschreven hoe Vlaardingen een beiaard kreeg. Het
carillon werd in 1943 in de toren van de grote kerk geplaatst
naar suggestie van de toenmalige archivaris M. C. SigaJ. Bij
gelegenheid van de troonsafstand en het regeringsjubileum
van koningin Wiihelmina voerde de gemeente op 31 augustus
van dat jaar een aktie onder de burgenj en het bedrijfsleven.
Na een maand lag er 42.000 op tafel. De gemeente legde
daar nog eens 25.000 bovenop en twee jaar later werden
de klokken door de Koninklijke Eijsbouts b.v. te Asten
afgeleverd en m de toren van de kerk opgesteld Koningin
Juliana stelde het Oranje-carillon op 7 augustus 1950 in
gebruik
Diet Wiegman is technisch tot dingen in staat, die ons als
onmogelijk voorkomen zo besluit galeriehouder Hans
Sonnenberg uit Rotterdam een korte beschrijving over de
Schiedamse keramist.
Neem nou zo'n legerpukkel. Ziet er oud en verweerd uit
Kunstcriticus Doli Welling: „...voorwerpen die er alle uitzien
alsof zij aan weer en wind blootgesteld zijn geweest Het
moet een bijzondere technische prestatie zijn met de midde
len van de keramist deze dingen zo exact na te bootsen.
Als zo'n tas niet in een vitrine stond maar ergens op de
grond, zouden wij de neiging hebben haar als een viezig-
heidje opzij te schoppen".
De dienstpukkel is dus van klei. Tassen kiest Diet Wiegman,
33 jaar en sinds 1974 keramisch bezig, als onderwerp omdat
de tas wordt ervaren als de verpersoonlijking van de
groepering of het individu, waarvan het ding is.
In 1S75 bakte Wiegman blikken. Roestig, de vereenzelviging
van alles wat heeft te maken met het onbelangrijke massa-
wegwerpprodukt
Uitgedaagd door tijdelijk bezit van een grote oven m
de zomer van vorig jaar maakt Wiegman flinke objecten.
Vaten van meer dan een meter hoog, gemaakt uit een plak
klei ais enig bestanddeel. Aanvankelijk net echt, later met
surrealistische trekjes. Dat zo'n object niet in elkaar zakt
voordat het de oven ingaat, mag mirakels worden genoemd.
Wiegmans wonderen, althans enkele daarvan, staan momen
teel in galerie Delta, in een kleine groepstentoonstelling van
verder Rotterdamse kunstenaars. In deze galerie van Hans
Sonnenberg, Oude Binnenweg 113 in Rotterdam, had Wieg
man recentelijk ook nog een eigen expositie. Delta is elke
dag open. Vrijblijvend.
sgv*S
«sn&wm*.
ï*nmnum
TTjrïr;
S.K1 am
iwmg&pi
m'ma
gs«s nmt
mms
Am teunstische
Kunstbeoefening'.
Zo heet de tentoon
stelling, die aan
staande zaterdag in
het Maassluisse mu
seum wordt geo
pend.
Jammer, die naam.
Wekt dat woordt
amateuristisch im
mers met een zeke
re negatieve in
druk? Amateurisch
zien de ongeveer
honderdvijftig
werkstukken van
zo'n vijftig inzen
ders er met erg uit.
Het gaat hier om
een tentoonstelling
van mensen, die het
een en ander m hun
vnje tijd vervaar
digd hebbenzon
der een bepaalde
opleiding te hebben
genoten m hot beoe
fenen van zekere
kunsten", de plaat-
sehjke huis-tuw-en-
keuken cursussen
op het gebied van
pottenbakken,
kleien en meer bui
ten beschouwing
gelaten. Zeker in
dat licht bezien is
de expositie de
moeite waard om te
bezoeken. In het ka
der van het tien-ja-
nge bestaan van
het museum besloot
mm tot het houden
van deze tentoon
stelling. Tien jaar
lang hebben de
Maassluissers wer
ken van de „echte"
kunstboeoefenaars
kunnen zien. Hoe
leuk zou het zijn als
die echtennu
eens gingen kijken
naar werken van
hen, die zo dikwijls
hun werken hebben
aanschouwd.
De officiële opening
van de expositie is
vanmiddag door
wethouder J. Smit
verricht De ten
toonstelling is tot
en met 31 juli te
beoeken.
Het gezelschap keek gepast bedenkelijk. Hans Paalmans
nijvere pleidooi sorteerde geen duidelijk effect. Men
begluurde elkaar een beetje en dacht, wie durft het
eerste te oordelen? Welnu, de kunstenaar ui de knng
beet natuurlijk het spits af, zij het hoogst bescheiden
en aanvankelijk terughoudend
Sjef Hendrerickx: „Ik heb er wel wat moeite mee
Trees Moolhuysen. „Nou, ik vind het wel een blikvanger.
Het heeft het net, he?'*
Herman Posthoorn: „Spreekt zoiets nou wel aan?"
Drs. Guus van der Feijs** ..Kunnen wij er met op
tafeltennissen?
Opgemerkt mag worden, cit Trees opmerkelijk ad rem
reageerde en dat de laatst geciteerde nuchter en eerlijk
overkwam zoals bij onze stadsarchivaris voortdurend het
geval is.
VtiSI
In elk geval wordt de Haagse kunstschilder Johan van
den Berg gefeliciteerd. Zijn werk is toch gekocht door
het stedelijk museum m Schiedam, gedirecteurd door
Paalman, die somtijds de museumcommiss:e een voor
stel doet kunst aan te kopen Die commissie bepaalt in
grote trekken het museumbeleid, al moeten wij dit
beginsel in de praktijk met korrels zout nemen.
De kunstwerken waarvan Paalman zegt aankoop wt
te vinden, worden altijd eerst getoond aan de commi
leden. Veel woorden maken zij daaraan nooU vuü, L
prijs maakt de commissie liever nooit bekend. Doet ei
ook met toe. Als iets mooi is, geeft dat met. En vaak
is een schilderij kennelijk bijzonder mooi want dan
wordt het ding met eens opgehangen wanneer de com
missie ernaar kijkt, gekocht wordt het toch wel, het is
immers een voorstel van Paalman en een museumdirec
teur moet tenslotte duidelijk zijn sporen achterlaten m
de verzamelde werken van een dergelijk openbaar ge
bouw, nietwaar?
Van den Berg vinden wij dus terug in de museum collec
tie, Zijn doek werd evenmin netjes opgehangen in een
sfeervolle omgeving, toen de commissie het vonge week
moest Decordelen. Het stond gemakshalve tegen een
boekenplank in Paalmans kamer. Hemdereckx: „Ja, het
is natuurlijk wel moeilijk op zijn waarde te beoordelen,
zo, op deze manier, het komt met tot uiting, met tot
zijn recht"
En. dat is geen wonder. Een boekenplank pleegt nogal
kleurrijk er uit te zien.
Het onderhavige schilderij echter is bruin. Gewoon,
brum Of zoals Paalman dat haarfijn uitdrukte: „Bruin
over bruin over bruin."
De clou is, dat de toeschouwer moet proberen de diverse
tinten bruin te zien. Jig-saw, zet 'm op. De eenvoud in
het doek js geraffineerd (welk een poezie van een
museumdirecteur!) en Hendenckx noemt het koel-con-
structivistisch en abstract-expressïomstisch, waarlijk een
zalige uitdrukking!
Over constructivisme had Paalman het ook in zijn pleit:
.Het ts inderdaad een moeilijk schilderij, maar het is
best passend naast werk van bijvoorbeeld Ene Pape.
Die Van den Berg is dan ook een bloedserieuze jongen.
Wat hij maakt hjkt gedurfd, maar hij stelt zichzelf
voortd,md de vraag, waar hij moet ophouden".
Dat laau,«e beaamde Sjef Hendenckx na ampel beraad
met zichzelf: „Hij is net daar opgehouden waar een
ander denkt: nou begin ik te schilderen. Ik heb er wel
enige moeite mee, maar ik ga akkoord met aankoop.
Dit werk nemen getuigt van een stukje beleid. Het past
wel m de collectie".
Wat bij zo een keus vaak meespeelt, is de expositie die
de betrokken kunstenaar meestal kort daarvoor heeft
gehad. De aankoop betekent dan eigenlijk een herinne
ring daaraan. Cultuurwethouder Posthoorn mompelde,
dat wat betreft het college van burgemeester en wethou
ders zulke herinneringen niet hoeven.
Met toestemming van het museum kon het constructivis
tische bruin worden gefotografeerd ten behoeve van de
voorlichting van een dagblad Ware de camera echter
louter op het doek gericht, dan zou dat op deze pogina
een volkomen grijs vlak opleveren, hetgeen niet de
bedoeling kan zijn achter oorspronkelijke bruine verf.
Vandaar de meer afwisselende achtergrond van een
museumzaal Aan die afwisseling had de commissie ook
behoefte.
Deze week merkte plaaJsehjk cynicus Jan van der Horst
nog op: „Dito blauw zou tegen een boekenplank veel
mooier staan."
Schiedam
Passage Theater
Dagelijks 18.45 en 21.30 uur
MARATHON MAN (16)
Dagelijks 14 uur
SJORS EN SJIMMIE EN' DE TOVERRING
Passage Bïo
Dagelijks 18.45 en 21.30 uur
POSEIDON ADVENTURE (12)
Dagelijks 14 uur
WALT DISNEY'S TEKENFILMPARADE
Met „Marathon Man" heeft Dus tin Hoffman opnieuw een
rol gevonden waarin hij zijn acteurspersoonlijkheid
ideaal kan uitdrukken. In een fascinerende film'van
John Schlessinger met wie hij zijn eerste echte succes
bereikte in .Midnight cowboy" als één van die figuren,
die door een grote-stadssameiüeving naar de zelfkant
worden gedrongen.
In een nieuwe zeer geslaagde samenwerking staat Dus tin
op een wat hogere sport van de ladder. Als Babe is
hij een student in New York, die als aankomend briljant
geleerde de moeilijke jaren van het beruchte McCarthy-
bewmd wil doorlichten. Dat zijn vader het slachtoffer
is geworden van die heksenjacht heeft zijn keuze mede
bepaald. In zijn vnje tijd oefent hij zich als marathonlo
per en dat zal hem in de loop van de geschiedenis goed
van pas komen. Babe ervaart de toeschouwer als een
gewone aardige jongeman, een beetje underdog voor zijn
argeloosheid, waarmee hij de maatschappij bekijkt, die
harder is dan hij veronderstelt
Ondanks zijn intelligentie loopt hij steeds blank gevaar
lijke situaties binnen, die hij dan pas secundair gaat
bestrijden. Het is vooral die goede trouw op het gezicht
van Hoffman, die hem tot een zo gezien acteur heeft
gemaakt. En die kan hij nu weer volledig uitspelen in
een constructie, la Hitchcock, opererend tussen twee
vuren.
John Schlessinger is een regisseur, die net zo geïnspi
reerd weet te functioneren in zijn geboorteland Engeland
als m de States. Na zijn schromelijk door het publiek
onderschatte beeld van het Hollywood der jaren dertig
De in het nauw gebrachte student (Dustin
Hoffman) gaat zich steeds bewuster verweren.
„The day of the locust" heeft hij voor een gemakkelijker
aanspreekbaar onderwerp gekozen m .Marathon Man".
William Goldman, die aan de wieg stond van „Butch
Cassidy and the Sundance Kid" en die ook het senpt
schreef voor ,,A bridge too far" leverde er zijn gelijkna
mige bestseller voor.
De film '.Marathon Man" is erg goed vergelijkbaar met
„Three days of the condor" van Sydney Pollack. Het
gaat namelijk niet om zo maar een spionnenfilm, de
beide regisseurs hadden meer op het oog; het leveren
van een modern tijdsbeeld van de Amerikaanse maat
schappij waarin eerzame individuen en schurken te
maken krijgen met de nauwelijks meer controleerbare
patronen, de FBI, CIA maar ook met geheimzinnige
andere organisaties. Een keihard gevecht, een bedrei
ging, die mede onschuldige burgers tot slachtoffers
maakt. Dat moet ook Babe ondervinden. Hij knjgt met
dnest geweld te maken, dat hij met in zijn achtergrond
en kan plaatsen. Hij haalt zijn broer (Roy Schneider,
de politieman uit „Jaws") te hulp en vindt dan langza
merhand uit dat die als geheim agent werkt Een
romance, die wat stuntelig voor Babe begint met een
aantrekkelijke buitenlandse (Marthe Keller), die hem
ijverig klokt bij zijn loophobby, dreigt wreed te worden
verstoord. De in het nauw gebrachte student gaat zich
steeds bewuster verweren. Hij leert dat het voornamelijk
ex-nazi's zijn, die hem naar het leven staan. De grimmig
ste belager is een vroegere kamparts, een schitterende
rol van Laurence Olivier. Die verschijnt op het toneel
om een kluis met diamanten te legen. Hij veronderstelt,
dat Hoffman daar meer over weet
„Marathon Man" is met een zeer persoonlijke uitwerking
in de details een film van topspanning geworden door
het tasten in het duister dat Hoffman voortdurend is
opgelegd, waarbij hij nooit precies weet wie bij wie
hoort. Hij komt voor enkele verbijsterende verrassingen
te staan. De afwikkeling voltrekt zich iets te veel in het
fantastisch spectaculaire om het voortdurend bewaarde
realisme van .Three days of the condor" te halen.
