transport: ÜC Mlölïieter WBt 0! Bloemen Tk 1 ©1 Gemeenteraad worstelt met bestemmingsplan VRIJDAG 28 APRIL 1978 Honselersdijk „Een makkie", zo noemen de chauffeurs de rit naar München en terug. Henk en Willem maken de reis tweemaal per week en kennen de route uit het hoofd. Samen hebben ze ai heel wat bloemen van Honselersdijk naar Duitsland vervoerd. Bloemen die in het Westland zijn gekweekt. Vóór de chauffeurs tegen de middag kunnen uitrijden is er op de CCWS in Honselersdijk al heel wat werk verzet. VD/SC/WW 4 Westland van het •BW Wim van der Bos weet daar alles van.'Hij is Westlander in hart en nieren en sinds kort zelfstandig exporteur van bloemen. Hij heeft een aantal vaste klanten, zogenaamde „Grossmarkten" in Duitsland. De grootste afnemer daarvan is gevestigd in München en opereert onder de naam Bos Blumen. Anderen zitten in Stuttgart en Augsburg. Ruim een half uur voor het veilen begint zit Van der Bos al in zijn „box" in één van de veilinghallen, die is ingericht als knus kantoortje. Er staan bureaus, telefoons, een schrijf- en een telmachine en zelfs gemakkelijke stoelen in. Van der Bos levert alleen aan groothandelaren. Er zijn ook andere „soorten" exporteurs. Lijnnjders bijvoorbeeld rijden met een Wdgcn vol bloemen winkels af en verkopen tot 2e leeg zijn Dan heb je ook nog de zogenaamde „Vliegende Hollanders", die met een speciale wagen op punten gaan staan waar veel mensen komen Ze zijn te vinden langs de Duitse autobaan en op allerlei markten. Vliegende Hollanders zijn vaak een week onderweg voor ze helemaal „los" zijn. door Ton Hilderink Zodra Van der Bos de bestellingen van zijn klanten in een klein boekje heeft genoteerd wordt het tijd om aan de siag te gaan. We lopen, samen door de veilinghailen waar de karren met de te veilen bloemen al staan te wachten. „Kijk", zegt hij, „de tuinders staan die bossen bloemen net zo lang te schudden tot ze zo voordelig mogelijk m de doos liggen". Van der Bos opent tijdens de wandeling willekeurig dozen en werpt een keurende blik op de bloemen die er in liggen. „Zo knjg ik een indruk", zegt hij, „van wat me vandaag te wachten staat" De tribunes zijn als we arriveren al zo goed als bezet De kooplui hebben allemaal hun eigen plaats Zodra de klok gaat draaien, om 2even uur precies, zijn ze op hun hoede Met hun oor tegen een soepele metalen staaf gedrukt waarin een miniscule luidspreker zit verborgen, luisteren ze naar de veilingmeesters Karretjes rijden volgeladen met bloemen via een rads langs de grote tafels waarachter de veilingmeesters met papieren staan te goochelen. Hongerig De bloemenhandelaren bedienen behendig een knoppenpaneel dat in het lessenaartje voor ze ligt verzonken. Hier en daar wordt druk getelefoneerd. Een charmante damesstem roept regelmatig namen en nummers af als m een drukke aankomsthal van een vlieghaven Broodjes kaas en ham, maar ook broodjes croquet of fncandel gaan op dit vroege uur gretig van de hand Een hongerig volkje Ook de koffie lijkt nauwelijks aan te slepen De zwarte wijzers van de grote klokken blijven maar schoksgewijs bewegen. Verlichte cijfers floepen aan en uit. De bloemen die Van der Bos inkoopt worden meteen door veilingpersoneel op karretjes geladen, die weer via een rads naar de juiste box worden gereden Die rails kronkelt door het hele veilinggebouw. Bij de box staat personeel van Van der Bos dat zich over de karretjes ontfermt De bloemen worden zorgvuldig m cellofaan verpakt en verzendklaar gemaakt De chauffeurs arriveren omstreeks tien uur. Ze helpen met inpakken en hebben de verantwoordelijkheid voor het laden. Het laden is een koud kunstje, omdat de wagen is uitgerust met een hydraulische klep, die de karretjes met bloemen steeds ter hoogte van de laadruimte brengt. Dan is het slechts een kwestie van „naar binnen" rijden Wel is het zaak dat de karretjes m de juiste volgorde naar binnen gaan om te voorkomen dat de verkeerde bestelling m de verkeerde plaats terecht komt Het karwei is vlot geklaard Einddoel: München Tegen het middaguur is het dan eindelijk zo ver De vrachtpapieren zijn klaar en de wagen is geladen We klimmen de nauwe cabine in Achter de redelijk confortabele stoelen staan boven elkaar twee smalle bedden Op het onderste bed liggen dekens, slaapzakken en kussens Op het dashboard liggen foto's van moeders de vrouw en de kinderen, Willem rijdt als eerste Hij is een chauffeur zoals je je een vrachtwagenrijder voorstelt. Een rustige, breedgeschouderde man met grijzend haar Hij draagt eer spijkerbroek, een grijze coltrui en een sjofel zwartleren jack Met het a De kolossale vrachtwagen die ruim vijftien maal de wereld is rondgeweest en ontelbare bloemen van het Westland over heel Europa heeft verspreid. leukerracewedstrijden tussen vrachtauto's op de autobaan, minder streng optreden van de politie en met een bosje bloemen vie! nog wel eens goed zaken te doen als je eens haast had om de grens over te komen. De politie en de douane zijn niet meer te vermurwen en de tachograaf noteert elke kilometer die de chauffeurs afleggen Ook elke kilometer te veel Ook elke kilometer te snel. Een goede zaak ,,De lol is er af met die klok". 2egt Willem Maar is die tachograaf dan met m het belang van de chauffeurs verplicht gesteld? „Natuurlijk wel", zegt Willem. „Maar neem nou ons geval We njden met 2ijn tweeen Om de vijf uur lossen we elkaar af en verdwijnt er één de kooi m En je slaapt als een roos in die bedjes, al zou je dat met zeggen Dat betekent dat we telkens uitgerust achter het stuur zitten Toch zijn we straks in München verplicht om de wagen acht uur lang op een parkeerterrein te zetten om nóg eens te gaan slapen. Dat betekent alleen maar dat we langer van huis zijn. En dat is zonde. Kijk, voor de jongens die alleen rijden is die klok natuurlijk een goede zaak" „Stel je er maar mets van voor", zegt Henk „Het lijkt leuk, op zo'n vrachtwagen 2itten Je ziet nog eens wat van de wereld, denk je Nou, vergeet het maar Straks is het pikdonker en dan zie je uren lang mets anders dan een dodelijk saaie autobaan. Dan verlang je alleen maar naar je bed". Het begin van de rit valt best mee. Er wordt veel gepraat en voor we het weten zijn we de grens met Duitsland over. De eerste stop die we maken is bij een Duits benzinestation Een vriendelijke man die Nederlands praat met een sterk Duits accent laat ons binnen in een oude keet. Zelf loopt hij naar de vrachtwagen om de tank vol te gooien De chauffeurs blijken hier kind aan huis te zijn Uit een grote pan die op een laag pitje staat gieten ze. sterke koffie in smoezelige koppen. De eerste kop koffie sinds we vertrokken. Als de eigenaar terug komt wordt er gepraat over het vak. De baas is net een wandelende vacaturebank. Van alle transportbedrijven weet hu precies of er mensen worden gevraagd. De mannen verwonderen zich over de hoge prijzen die in Duitsland moeten worden betaald voor een bosje bloemen De Nederlandse bloemen moeten wel érg populair zijn Als we vertrekken waarschuwen Willem en Henk eensgezind „denk erom voorlopig wordt er niet meer gestopt" Het lijkt zo leuk... Naarmate de reis vordert worden de woorden van Henk, „stel je er maar niets van voor" meer waarheid Van de romantiek die vaak rond het chauffeurs vak in stuiverromans en derderangsfdms wordt gefantaseerd is mets te bekennen. Geen fraai gevormde dames die langs de weg staan en wachten op een lift. Geen doldrieste avonturen Het is gewoon keihard werken. De route kennen de chauffeurs van buiten Er valt voor hen mets nieuws te beleven Henk rijdt Hij haalt een constante snelheid van tachtig kilometer. Willem zit steeds vaker te geeuwen Hij zegt dat hij met moe is, maar verveeld Het is druilerig weer De ruitewissers bewegen traag van Unks naar rechts over de voorruit Het is slaapverwekkend. Het wordt steeds donkerder Als er een stilte valt en je ziet hoe de kilometers kaarsrechte autobaan zich voor je uitstrekken is het of je alleen op de wereld bent. Rode achterlichten en felle koplampen, meer zie je met. JVaar bed Willem en Henk rijden om beurten. Steeds gaat er één slapen. Dat is een heel ritueel Zittend op de stoel van de bijrijder kleden ze Zich onhandig uit De kleren worden netjes opgevouwen en op het bovenste bed gelegd. Na de kleedpartij wriemelen ze zich in de slaapzak. Het kussen wordt opgeschud. Een wollen aeKen er overheen en slapen. Dek smalle bedden kunnen er overigens best mee door. We stoppen alleen als er van chauffeur wordt gewisseld. Éénmaal slechts drinken we koffie en kopen we broodjes bij een wegrestaurant. Die wegrestaurants langs de Duitse autobaan zijn 24 uur open. Je kunt er uitgebreid eten Op dit late uur zitten er alleen vrachtchauffeurs die zwijgend grote bakken koffie^ drinken en broodjes verorberen. De koffie smaakt naar af waswater en is behoorlijk prijzig. Naast de meeste eet- en drmkgeiegenheden bgt een immens parkeerterrein waar rijen Nederlandse en Duitse vrachtwagens als schimmen in de nacht staan opgesteld. Achter de ruiten van de cabines hangen dichtgeschoven gordijntjes. Tegen de nacht zie je bijna alleen nog vrachtwagens op de weg. Vee! jongens die ziels alleen in de cabine zitten. De chauffeurs geven eikaar bij het inhalen lichtsignalen. Er wordt steeds minder gepraat, want turen in het donker eist veel meer aandacht op dan rijden bij daglicht. Toch lijken Willem en Henk nauwelijks vermoeid. Vastberaden besturen ze de zware wagen. Als we de eerste klant bereiken lossen de mannen welgemoed de eerste vracht. Stuttgart zit er op Het grootste deel van de heenreis zit er op IS iet voor de lol Bij de tweede klant moeten we heel wat capriolen uithalen. Het pakhuis waar de bloemen moeten worden afgeleverd ligt in een smal straatje Een paar straten eerder wordt de auto geparkeerd en wordt de laadklep naar beneden gelaten Zo rijden we de steeg in Waarom? Willem wijst naar een venster. „Daar woont een vent", zegt hij, „die al heel wat keertjes mot heeft gemaakt omdat we OGENAAMD zo'n herrie maakten De laatste keer dreigde hij de politie te bellen en daar hebben we niets aan. Die denkt geloof ik dat we hier voor onze lol staan te ploeteren Toch iedereen zo", vervolgt Willem „In München bijvoorbeeld woont vlak btj de Grossmarkt een oud vrouwtje, dat als het niet al te laat wordt altijd trouw op ons wacht. Dan zorgt ze voor verse koffie en zelfgebakken koekjes" Als de bloemen gelost zijn rijden we eerst weer met neergelaten klep de steeg uit. Pas een paar straten verderop wordt de klep omhoog gehaald en de wagen afgesloten Ook Augsburg zit erop Hoe dichter we München naderen hoe wilder het landschap wordt. Wegen die in vergelijking met de autobaan vrij smal zijn kronkelen de bergen m Als we moeten klimmen neemt de wagen m snelheid rap af. Ook het weer wordt er slechter op. Dikke sneeuw maakt het zicht op de wsg moeilijk. Willem njdt dit stuk. Het lijkt of hij de lastige route ook met de ogen dicht zou kunnen rijden, zo gemakkelijk zit hu achter het grote stuurwiel Voor thuis Als we diep m de nacht bij de Grossmarkt in München aankomen is het doodstil om ons heen Hier en daar blaft een hond De straatverlichting is al uil en ook achter de vele vensters zijn de lichten gedoofd Zelfs in het huis van het oude, gastvrije vrouwtje is geen enkel teken van leven waarneembaar Geen koffie dus. De chauffeurs beschikken over sleutels van de loodsen en het lossen wordt helemaal aan henzelf overgelaten. In de loodsen staan witte busjes waarop een grote rode roos en de tekst Bos Blumen is gespoten Ruim zestien uur hebben we erop zitten Zwijgend, wat duf van de lange reis, worden de karretjes met bloemen de loods ingereden en de lege karretjes van de vorige keer weer ingeladen Voor de bloemen de koelcel in verdwijnen wordt er per man één bosje rozen „ingepikt". Voor thuis. Maasland De gemeenteraad van Maasland heeft een tweetal aanvragen tot wijziging van het bestemmingsplan Dijkpolder- Oost na lange discussie verworpen. Aangevraagd waren een woning bij een hondenkennel, alsmede een bedrijfswoning en bedrijfsruimte voor een akkerbouw bedrijf- Voor dit laatste bedrijf werd echter een slag om de arm gehouden. Burgemeester J. van den Brink formuleerde die als volgt: „We zijn bereid om mee te werken, alleen de plaats staat nog ter discussie. De zakelijke belangen zijn daarvoor nog niet voldoende duide lijk". Bij de hondenkennel wilde ei genaar W F J Kohier een woning bouwen Daarvoor werd een reeks argumenten aangevoerd, en tijdens de voor af gehouden spreekrechlbijeen- komst werd die noodzaak ook aangevoerd door een vertegen woordiger van de Dierenbe scherming Tijdens de discussie liet de Open Groepering weten de bouw te willen toestaan G. W. Ploegen; „We hebben het aan ons zelf of er nog meer bedrij ven komen Het huis doet geen afbreuk aan het landelijk ge bied. Dit is rechtsongelijkheid, wel wijziging voor een agra risch bedrijf en voor dit bedrijf met" Burgemeester Van den Brink was het daar niet mee eens „Rechtsongelijkheid is hier niet op z'n plaats, daar zijn de be stemmingsplannen voor." Oék C. A. I. Ammerlaan (KVP) en G van der Lugt (ARP) lieten positieve geluiden horen voor de aanvrager ,Het is een be* - drijf dat groeit", aldus Ammer- laan „Tegenwoordig moet je blij zijn met een bedrijf dat nog aküef is." Van der Lugt zei die mening te delen. „Bovendien is een hondenkennel vandaag de dag noodzaak." Toen het echter op stemmen aankwam, vielen Am merlaan en Van der Lugt hun CDA-genoten met af, en stem- den tegen de bouw van het huis Evenals trouwens W Gautier, die door voorstellen als verplaatsing of extra be- planting nog had getracht het probleem „enigszins op te los sen". Met 8 tegen 2 stemmen (de h O.G.) werd de aanvraag voor de bouw verworpen, louter en alleen omdat het met om edn„- agi arische bestemming ging, Hel laaen en lossen is met de speciale klep een koud kunstje. Wel moeten de karretjes met bloemen in de juiste volgorde de wagen in Een verging m Duitsland zou rampzalig zijn Witte busjes mei een gro te rode roos en de naam van de exporteur staan in München klaar om de aan gevoerde bloemen weer bij winkels in de stad en omge ving af te leveren. grootste gemak stuurt hij de kolossale vrachtwagen de veiling uit De reis begint Met voor ruim vijftig mille aan handel gaan we op weg Er moet een hele afstand worden afgelegd En dat alles omdat bloemen van mensen houden Vijftien maal de wereld rond De truck, die met aanhanger ruim dertig ton kan vervoeren, heeft al meer dan zeshonderdduizend kilometer op de teller staan Dat is ongeveer evenveel als vijftien maal de wereld rond Het zijn getallen waar Willem, noch Henk warm of koud van worden De kilometers die zij al op hun naam hebben staan zijn met meer te tellen „Toen tk nog groente reed", vertelt Willem, die als chauffeur de meeste ervaring heeft, „was het de gewoonste zaak van de wereld als ik een hele week van huis was 's Maandags vroeg weg en vrijdags weer laat op de avond terug En dan stond je er met eers raar van te kijken als je zaterdags door je baas werd opgebeld omdat er nog een klusje was Slapen deed ik in de cabine, eten langs de weg Slapen, eten en kilometers vreten" Tussen de tweewekelijkse tocht naar München rijden Willem en Henk ook nog wat „klein werk"' vervoer binnen de Nederlandse grenzen. Ze voelen zich dan ook duidelijk op hun gemak in de cabine, Ze keuvelen over koetjes en kalfjes, eten bruine boterhammen met kaas uit een langwerpig blik en nemen af en toe een slok limonade De verhalen over vroeger komen vlot los vroeger was het

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Nieuwsblad / Schiedamsche Courant / Rotterdams Dagblad / Waterweg / Algemeen Dagblad | 1978 | | pagina 4