transport: ÜC Mlölïieter WBt 0!
Bloemen Tk 1 ©1
Gemeenteraad
worstelt met
bestemmingsplan
VRIJDAG 28 APRIL 1978
Honselersdijk „Een
makkie", zo noemen de
chauffeurs de rit naar
München en terug. Henk
en Willem maken de reis
tweemaal per week en
kennen de route uit het
hoofd. Samen hebben ze
ai heel wat bloemen van
Honselersdijk naar
Duitsland vervoerd.
Bloemen die in het
Westland zijn gekweekt.
Vóór de chauffeurs tegen
de middag kunnen
uitrijden is er op de
CCWS in Honselersdijk al
heel wat werk verzet.
VD/SC/WW 4
Westland
van het
•BW
Wim van der Bos weet daar alles van.'Hij is
Westlander in hart en nieren en sinds kort
zelfstandig exporteur van bloemen. Hij heeft een
aantal vaste klanten, zogenaamde „Grossmarkten"
in Duitsland. De grootste afnemer daarvan is
gevestigd in München en opereert onder de naam
Bos Blumen. Anderen zitten in Stuttgart en
Augsburg. Ruim een half uur voor het veilen
begint zit Van der Bos al in zijn „box" in één van
de veilinghallen, die is ingericht als knus
kantoortje. Er staan bureaus, telefoons, een
schrijf- en een telmachine en zelfs gemakkelijke
stoelen in. Van der Bos levert alleen aan
groothandelaren.
Er zijn ook andere „soorten"
exporteurs. Lijnnjders
bijvoorbeeld rijden met een
Wdgcn vol bloemen winkels
af en verkopen tot 2e leeg
zijn Dan heb je ook nog de
zogenaamde „Vliegende
Hollanders", die met een
speciale wagen op punten
gaan staan waar veel mensen
komen Ze zijn te vinden
langs de Duitse autobaan en
op allerlei markten.
Vliegende Hollanders zijn
vaak een week onderweg
voor ze helemaal „los" zijn.
door Ton Hilderink
Zodra Van der Bos de
bestellingen van zijn klanten
in een klein boekje heeft
genoteerd wordt het tijd om
aan de siag te gaan. We
lopen, samen door de
veilinghailen waar de karren
met de te veilen bloemen al
staan te wachten. „Kijk",
zegt hij, „de tuinders staan
die bossen bloemen net zo
lang te schudden tot ze zo
voordelig mogelijk m de doos
liggen". Van der Bos opent
tijdens de wandeling
willekeurig dozen en werpt
een keurende blik op de
bloemen die er in liggen. „Zo
knjg ik een indruk", zegt hij,
„van wat me vandaag te
wachten staat"
De tribunes zijn als we
arriveren al zo goed als
bezet De kooplui hebben
allemaal hun eigen plaats
Zodra de klok gaat draaien,
om 2even uur precies, zijn ze
op hun hoede Met hun oor
tegen een soepele metalen
staaf gedrukt waarin een
miniscule luidspreker zit
verborgen, luisteren ze naar
de veilingmeesters Karretjes
rijden volgeladen met
bloemen via een rads langs
de grote tafels waarachter de
veilingmeesters met papieren
staan te goochelen.
Hongerig
De bloemenhandelaren
bedienen behendig een
knoppenpaneel dat in het
lessenaartje voor ze ligt
verzonken. Hier en daar
wordt druk getelefoneerd.
Een charmante damesstem
roept regelmatig namen en
nummers af als m een
drukke aankomsthal van een
vlieghaven Broodjes kaas en
ham, maar ook broodjes
croquet of fncandel gaan op
dit vroege uur gretig van de
hand Een hongerig volkje
Ook de koffie lijkt
nauwelijks aan te slepen De
zwarte wijzers van de grote
klokken blijven maar
schoksgewijs bewegen.
Verlichte cijfers floepen aan
en uit.
De bloemen die Van der Bos
inkoopt worden meteen door
veilingpersoneel op karretjes
geladen, die weer via een
rads naar de juiste box
worden gereden Die rails
kronkelt door het hele
veilinggebouw. Bij de box
staat personeel van Van der
Bos dat zich over de
karretjes ontfermt De
bloemen worden zorgvuldig
m cellofaan verpakt en
verzendklaar gemaakt
De chauffeurs arriveren
omstreeks tien uur. Ze
helpen met inpakken en
hebben de
verantwoordelijkheid voor
het laden. Het laden is een
koud kunstje, omdat de
wagen is uitgerust met een
hydraulische klep, die de
karretjes met bloemen steeds
ter hoogte van de laadruimte
brengt. Dan is het slechts
een kwestie van „naar
binnen" rijden Wel is het
zaak dat de karretjes m de
juiste volgorde naar binnen
gaan om te voorkomen dat
de verkeerde bestelling m de
verkeerde plaats terecht
komt Het karwei is vlot
geklaard
Einddoel: München
Tegen het middaguur is het
dan eindelijk zo ver De
vrachtpapieren zijn klaar en
de wagen is geladen We
klimmen de nauwe cabine in
Achter de redelijk
confortabele stoelen staan
boven elkaar twee smalle
bedden Op het onderste bed
liggen dekens, slaapzakken
en kussens Op het
dashboard liggen foto's van
moeders de vrouw en de
kinderen,
Willem rijdt als eerste Hij is
een chauffeur zoals je je een
vrachtwagenrijder voorstelt.
Een rustige,
breedgeschouderde man met
grijzend haar Hij draagt eer
spijkerbroek, een grijze
coltrui en een sjofel
zwartleren jack Met het
a De kolossale vrachtwagen die ruim vijftien maal de
wereld is rondgeweest en ontelbare bloemen van het
Westland over heel Europa heeft verspreid.
leukerracewedstrijden
tussen vrachtauto's op de
autobaan, minder streng
optreden van de politie en
met een bosje bloemen vie!
nog wel eens goed zaken te
doen als je eens haast had
om de grens over te komen.
De politie en de douane zijn
niet meer te vermurwen en
de tachograaf noteert elke
kilometer die de chauffeurs
afleggen Ook elke kilometer
te veel Ook elke kilometer te
snel.
Een goede zaak
,,De lol is er af met die klok".
2egt Willem Maar is die
tachograaf dan met m het
belang van de chauffeurs
verplicht gesteld? „Natuurlijk
wel", zegt Willem. „Maar
neem nou ons geval We
njden met 2ijn tweeen Om
de vijf uur lossen we elkaar
af en verdwijnt er één de
kooi m En je slaapt als een
roos in die bedjes, al zou je
dat met zeggen Dat betekent
dat we telkens uitgerust
achter het stuur zitten Toch
zijn we straks in München
verplicht om de wagen acht
uur lang op een
parkeerterrein te zetten om
nóg eens te gaan slapen. Dat
betekent alleen maar dat we
langer van huis zijn. En dat
is zonde. Kijk, voor de
jongens die alleen rijden is
die klok natuurlijk een goede
zaak"
„Stel je er maar mets van
voor", zegt Henk „Het lijkt
leuk, op zo'n vrachtwagen
2itten Je ziet nog eens wat
van de wereld, denk je Nou,
vergeet het maar Straks is
het pikdonker en dan zie je
uren lang mets anders dan
een dodelijk saaie autobaan.
Dan verlang je alleen maar
naar je bed".
Het begin van de rit valt best
mee. Er wordt veel gepraat
en voor we het weten zijn we
de grens met Duitsland over.
De eerste stop die we maken
is bij een Duits
benzinestation Een
vriendelijke man die
Nederlands praat met een
sterk Duits accent laat ons
binnen in een oude keet. Zelf
loopt hij naar de
vrachtwagen om de tank vol
te gooien De chauffeurs
blijken hier kind aan huis te
zijn Uit een grote pan die op
een laag pitje staat gieten ze.
sterke koffie in smoezelige
koppen. De eerste kop koffie
sinds we vertrokken.
Als de eigenaar terug komt
wordt er gepraat over het
vak. De baas is net een
wandelende vacaturebank.
Van alle transportbedrijven
weet hu precies of er mensen
worden gevraagd. De
mannen verwonderen zich
over de hoge prijzen die in
Duitsland moeten worden
betaald voor een bosje
bloemen De Nederlandse
bloemen moeten wel érg
populair zijn Als we
vertrekken waarschuwen
Willem en Henk eensgezind
„denk erom voorlopig wordt
er niet meer gestopt"
Het lijkt zo leuk...
Naarmate de reis vordert
worden de woorden van
Henk, „stel je er maar niets
van voor" meer waarheid
Van de romantiek die vaak
rond het chauffeurs vak in
stuiverromans en
derderangsfdms wordt
gefantaseerd is mets te
bekennen. Geen fraai
gevormde dames die langs de
weg staan en wachten op een
lift. Geen doldrieste
avonturen Het is gewoon
keihard werken.
De route kennen de chauffeurs
van buiten Er valt voor hen
mets nieuws te beleven
Henk rijdt Hij haalt een
constante snelheid van
tachtig kilometer. Willem zit
steeds vaker te geeuwen Hij
zegt dat hij met moe is, maar
verveeld Het is druilerig
weer De ruitewissers
bewegen traag van Unks
naar rechts over de voorruit
Het is slaapverwekkend. Het
wordt steeds donkerder Als
er een stilte valt en je ziet
hoe de kilometers
kaarsrechte autobaan zich
voor je uitstrekken is het of
je alleen op de wereld bent.
Rode achterlichten en felle
koplampen, meer zie je met.
JVaar bed
Willem en Henk rijden om
beurten. Steeds gaat er één
slapen. Dat is een heel
ritueel Zittend op de stoel
van de bijrijder kleden ze
Zich onhandig uit De kleren
worden netjes opgevouwen
en op het bovenste bed
gelegd. Na de kleedpartij
wriemelen ze zich in de
slaapzak. Het kussen wordt
opgeschud. Een wollen aeKen
er overheen en slapen. Dek
smalle bedden kunnen er
overigens best mee door.
We stoppen alleen als er van
chauffeur wordt gewisseld.
Éénmaal slechts drinken we
koffie en kopen we broodjes
bij een wegrestaurant. Die
wegrestaurants langs de
Duitse autobaan zijn 24 uur
open. Je kunt er uitgebreid
eten Op dit late uur zitten er
alleen vrachtchauffeurs die
zwijgend grote bakken koffie^
drinken en broodjes
verorberen. De koffie smaakt
naar af waswater en is
behoorlijk prijzig. Naast de
meeste eet- en
drmkgeiegenheden bgt een
immens parkeerterrein waar
rijen Nederlandse en Duitse
vrachtwagens als schimmen
in de nacht staan opgesteld.
Achter de ruiten van de
cabines hangen
dichtgeschoven gordijntjes.
Tegen de nacht zie je bijna
alleen nog vrachtwagens op
de weg. Vee! jongens die
ziels alleen in de cabine
zitten. De chauffeurs geven
eikaar bij het inhalen
lichtsignalen. Er wordt steeds
minder gepraat, want turen
in het donker eist veel meer
aandacht op dan rijden bij
daglicht. Toch lijken Willem
en Henk nauwelijks
vermoeid. Vastberaden
besturen ze de zware wagen.
Als we de eerste klant
bereiken lossen de mannen
welgemoed de eerste vracht.
Stuttgart zit er op Het
grootste deel van de heenreis
zit er op
IS iet voor de lol
Bij de tweede klant moeten we
heel wat capriolen uithalen.
Het pakhuis waar de
bloemen moeten worden
afgeleverd ligt in een smal
straatje Een paar straten
eerder wordt de auto
geparkeerd en wordt de
laadklep naar beneden
gelaten Zo rijden we de
steeg in Waarom? Willem
wijst naar een venster. „Daar
woont een vent", zegt hij,
„die al heel wat keertjes mot
heeft gemaakt omdat we
OGENAAMD zo'n herrie
maakten De laatste keer
dreigde hij de politie te
bellen en daar hebben we
niets aan. Die denkt geloof ik
dat we hier voor onze lol
staan te ploeteren Toch
iedereen zo", vervolgt Willem
„In München bijvoorbeeld
woont vlak btj de
Grossmarkt een oud
vrouwtje, dat als het niet al
te laat wordt altijd trouw op
ons wacht. Dan zorgt ze voor
verse koffie en zelfgebakken
koekjes"
Als de bloemen gelost zijn
rijden we eerst weer met
neergelaten klep de steeg uit.
Pas een paar straten
verderop wordt de klep
omhoog gehaald en de wagen
afgesloten Ook Augsburg zit
erop Hoe dichter we
München naderen hoe wilder
het landschap wordt. Wegen
die in vergelijking met de
autobaan vrij smal zijn
kronkelen de bergen m Als
we moeten klimmen neemt
de wagen m snelheid rap af.
Ook het weer wordt er
slechter op. Dikke sneeuw
maakt het zicht op de wsg
moeilijk. Willem njdt dit
stuk. Het lijkt of hij de
lastige route ook met de
ogen dicht zou kunnen
rijden, zo gemakkelijk zit hu
achter het grote stuurwiel
Voor thuis
Als we diep m de nacht bij de
Grossmarkt in München
aankomen is het doodstil om
ons heen Hier en daar blaft
een hond De
straatverlichting is al uil en
ook achter de vele vensters
zijn de lichten gedoofd Zelfs
in het huis van het oude,
gastvrije vrouwtje is geen
enkel teken van leven
waarneembaar Geen koffie
dus. De chauffeurs
beschikken over sleutels van
de loodsen en het lossen
wordt helemaal aan henzelf
overgelaten. In de loodsen
staan witte busjes waarop
een grote rode roos en de
tekst Bos Blumen is
gespoten Ruim zestien uur
hebben we erop zitten
Zwijgend, wat duf van de
lange reis, worden de
karretjes met bloemen de
loods ingereden en de lege
karretjes van de vorige keer
weer ingeladen Voor de
bloemen de koelcel in
verdwijnen wordt er per man
één bosje rozen „ingepikt".
Voor thuis.
Maasland De gemeenteraad van Maasland heeft een tweetal
aanvragen tot wijziging van het bestemmingsplan Dijkpolder-
Oost na lange discussie verworpen. Aangevraagd waren een
woning bij een hondenkennel, alsmede een bedrijfswoning en
bedrijfsruimte voor een akkerbouw bedrijf- Voor dit laatste
bedrijf werd echter een slag om de arm gehouden. Burgemeester
J. van den Brink formuleerde die als volgt: „We zijn bereid
om mee te werken, alleen de plaats staat nog ter discussie.
De zakelijke belangen zijn daarvoor nog niet voldoende duide
lijk".
Bij de hondenkennel wilde ei
genaar W F J Kohier een
woning bouwen Daarvoor
werd een reeks argumenten
aangevoerd, en tijdens de voor
af gehouden spreekrechlbijeen-
komst werd die noodzaak ook
aangevoerd door een vertegen
woordiger van de Dierenbe
scherming
Tijdens de discussie liet de
Open Groepering weten de
bouw te willen toestaan G. W.
Ploegen; „We hebben het aan
ons zelf of er nog meer bedrij
ven komen Het huis doet geen
afbreuk aan het landelijk ge
bied. Dit is rechtsongelijkheid,
wel wijziging voor een agra
risch bedrijf en voor dit bedrijf
met"
Burgemeester Van den Brink
was het daar niet mee eens
„Rechtsongelijkheid is hier niet
op z'n plaats, daar zijn de be
stemmingsplannen voor." Oék
C. A. I. Ammerlaan (KVP) en
G van der Lugt (ARP) lieten
positieve geluiden horen voor
de aanvrager ,Het is een be* -
drijf dat groeit", aldus Ammer-
laan „Tegenwoordig moet je
blij zijn met een bedrijf dat
nog aküef is."
Van der Lugt zei die mening
te delen. „Bovendien is een
hondenkennel vandaag de dag
noodzaak." Toen het echter op
stemmen aankwam, vielen Am
merlaan en Van der Lugt hun
CDA-genoten met af, en stem-
den tegen de bouw van het
huis Evenals trouwens W
Gautier, die door voorstellen
als verplaatsing of extra be-
planting nog had getracht het
probleem „enigszins op te los
sen".
Met 8 tegen 2 stemmen (de h
O.G.) werd de aanvraag voor
de bouw verworpen, louter en
alleen omdat het met om edn„-
agi arische bestemming ging,
Hel laaen en lossen is met de speciale klep een koud
kunstje. Wel moeten de karretjes met bloemen in de juiste
volgorde de wagen in Een verging m Duitsland zou
rampzalig zijn
Witte busjes mei een gro
te rode roos en de naam
van de exporteur staan in
München klaar om de aan
gevoerde bloemen weer bij
winkels in de stad en omge
ving af te leveren.
grootste gemak stuurt hij de
kolossale vrachtwagen de
veiling uit De reis begint
Met voor ruim vijftig mille
aan handel gaan we op weg
Er moet een hele afstand
worden afgelegd En dat
alles omdat bloemen van
mensen houden
Vijftien maal de
wereld rond
De truck, die met aanhanger
ruim dertig ton kan
vervoeren, heeft al meer dan
zeshonderdduizend kilometer
op de teller staan Dat is
ongeveer evenveel als vijftien
maal de wereld rond Het
zijn getallen waar Willem,
noch Henk warm of koud
van worden De kilometers
die zij al op hun naam
hebben staan zijn met meer
te tellen
„Toen tk nog groente reed",
vertelt Willem, die als
chauffeur de meeste ervaring
heeft, „was het de gewoonste
zaak van de wereld als ik
een hele week van huis was
's Maandags vroeg weg en
vrijdags weer laat op de
avond terug En dan stond je
er met eers raar van te
kijken als je zaterdags door
je baas werd opgebeld omdat
er nog een klusje was
Slapen deed ik in de cabine,
eten langs de weg Slapen,
eten en kilometers vreten"
Tussen de tweewekelijkse tocht
naar München rijden Willem
en Henk ook nog wat „klein
werk"' vervoer binnen de
Nederlandse grenzen. Ze
voelen zich dan ook duidelijk
op hun gemak in de cabine,
Ze keuvelen over koetjes en
kalfjes, eten bruine
boterhammen met kaas uit
een langwerpig blik en
nemen af en toe een slok
limonade De verhalen over
vroeger komen vlot los
vroeger was het