Scheidende wethouder mevrouw
Vermeule-van Dijk
Vriendelijk
Respect
Bezuinigen
Tijd voor
School
Onwaardig
Toeleverings
bedrijf
VRIJDAG 23 JUNI 1973
VD/SC/WW 5
•SU:
Wethouder
Jo Vermeule
- van Dijk
na dertien
iaar uit de
raad.
Ik zou de
door Jaap Hazcjager
vlotte Jo
moeten zijn...."
Op straat kondigde
zij het al aan: „Ge
woon een „bakkie"
doen, een beetje bij
praten, maar vooral
niet te moeilijk. Ik
stap toch op..."
Samen met het ex-
raadslid Jaques van
der Linden thans
eerste burger van
Bleiswij k stond
Vlaardingens enige
vrouwelijke wet
houder Jo Vermeu
le-van Dijk (58) te
kijken naar het op
hangen van de net
ten ter ere van Bin
nenstadsdag 1978.
Eigenlijk had zij
daar nog wel even
willen blijven, maar
nog steeds roept het
politieke werk haar.
Na de raadsvergadering
van juli aanstaande
trekt zij definitief de
deur van haar kamer in
het slot. Dan zit het er
op: dertien jaar raad
slidmaatschap, waar
van drie als wethouder
van sociale zaken en
volksgezondheid.
Gedurende die tijd
heeft Jo haar werk vol
ijver gedaan. Opvallend
binnen de kring van
haar collega's deed zij
eigenlijk niet, of het
moet de Broekpolderaf
faire zijn. Ze is evenmin
de figuur die de plaat
selijke „pers" gebruikt.
Zij is daar het „type" niet
voor. Vandaar dat me
vrouw Vermeule niet zo
happig is om te worden
geïnterviewd, hoe vriende
lijk bedoeld ook. Nog v<5ór
we bij haar aan de tafel
zitten, dringt zij er op aan
het toch vooral aardig te
houden. Kennelijk bleek
het „koffiepraatje" haar te
zijn meegevallen, want
aan het eind zei ze opge
lucht: „Daar heb ik nu een
hele tijd tegen aan zitten
hikken....".
Ket lijkt wat overdreven. We
verwacht nou dat een raad
slid „bang" is, zeker een wet
houder? Dat zijn toch van die
gesjochte jongens en vrouwen
die altijd hun woordje en we-
derwoordje klaar hebben en
die te pas en vooral te onpas
praten over zwaarwichtige
kreten als structuurnota's, be
leidsplannen, welzijn, het in-
vulien van „groene vlekken,
verkeerscirculatieplannen en
weet ik wat dies meer zij..."?
Jo Vermeule vormt daar een
uitzondering op. Een positie
ve uitzondering? „Neen, juist
niet", zegt ze berustend. „Ik
zou juist de vlotte Jo moeten
zijn, maar ik ben nou een
maal niet gewiekst Jo kan
zich niet zo goed presenteren,
valt van de foto af als die
gemaakt wordt wat was ze
blij dat de fotograaf tijdens
het interview niet aanwezig
was, red. is niet zo'n vlot-
getapte spreker en is zelfs
een beetje saai. Ik weet dat
allemaal best. Vandaar dat
ik ook niet geschikt ben voor
dit fraaie wethouderswerk".
Over zelfkennis gesproken!
Of het waar is, of niet; Je
moet het lef maar eens heb
ben, om dat van jezelf te dur
ven zeggen, en dat in alle
ernst. Aan de andere kant
kan je je afvragen of haar
zelfkritiek wel helemaal te
recht is. Was Jo Vermeule
dan niet de geschiktste per
soon op deze hoge-broze posi
tie?
Wie geregeld de stoepen
van het stadhuis van
Vlaar dingen betreedt kent
haar ongetwijfeld. Een ie
der is het over een ding
eens: ze is vriendelijk en
menselijk. Meestal gaat ze
gekleed in een eenvoudige
jurk, draagt reeds lange
tijd dezelfde bril kijkt ern
stig, is niet zo knap van
uiterlijk, kent geen bra-
vour, rijdt geen auto, komt
altijd naar haar werk lo
pen en als ze tegen de
raad praat, zit Jo altijd
met haar handen gevou
wen.
En over dat praten gaan ook
de nodige grapjes: ze praat
als een juf" tegen de kinder
tjes in de klas, of: je zou wel
aan de woorden vóllen trek
ken, zo traag komt het er
allemaal uit Jo Vermeule
weet dat, maar ze gaat er niet
onder gebukt
steeds dezelfde die zij is. Zelfs
bij harde aanvallen, soms van
de eigen partijgenoten (Pv
dA), blijft ze rustig en oer-
kalm. Een gevolg is dat nie
mand uit de raad echt boos
op haar kan worden.
Overigens, onder het Vermeu-
le-bewind is toch wel wat tot
stand gekomen. Enkele voor
beelden: het Toeleveringsbe
drijf verhuisde van een oud
gebouw in de Oosterstraat
naar een nieuw complex in
het industriegebied De Ver
gulde Hand, de nieuwbouw
van de gemeentelijke sociale
dienst aan de Hofsingel, dc
verbouwing van het voormali
ge verpleegtehuis Soenda tot
een modern hoofdkantoor
van de GG en GD, straks in
oktober, en de aanzet tot de
vorming van een gezond
heidscentrum in Holy. Een
zaak, die haar na aan het hart
ligt en die Jo Vermeule met
enige spijt onafgerond zal
moeten overdragen aan haar
opvolger.
„Ja, hoor nou eens even", on
derbreekt ze, „je mag niet
zeggen dat ik dat allemaal tot
stand heb gebracht, hoor. Je
weet net zo goed als ik, dat
mijn voorgangster intensief is
bezig geweest met de plannen
rond de bouw van één groot
gebouw voor zowel de GG en
GD als de GSD. Dat die plan
nen in mijn periode zijn afge
rond, dat betekent dan toch
geen verdienste van mij...,"
Maar u mocht toch de eerste
paal slaan voor het nieuwe
GSD-gebouw? Antwoord van
Jo: „Ja. maar pas na lang
aandringen. Ik wilde hele
maal niet Ik houd niet van
die poespas. Laten die vaklui
dat nou doen....zie je wel dat
ik niet geschikt was voor wet-
houder? Doe me nu een lol en
ga me niet zo op zitten heme
len. Daar is geen reden toe,
hoor je,..".
Maar tegenover deze „min
nen" staan enkele plussen,
waarvan één heel grote plus:
Jo Vermeule blijft in de raad
Kennelijk toch wel, want
haar ambtenaren hebben
een heel andere dunk over
mevrouw Vermeule dan
de persoon in kwestie over
zich zelf heeft Drs. O.G.-
H.M. Smit, waarnemend
direceteur van de Ge
meentelijke Sociale Dienst
(directeur J.A. Florijn is
met vakantie, red.): "Me
vrouw Vermeule had de
bijzonder moeilijke opga
ve om onverwacht haar
voorgangster Lydia van
Duijn te gaan vervangen.
En geloof me, die wist er
wel wat van.
Echter, de huidige wethouder
heeft zich geweldig goed en
vooral snel ingewerkt in de
moeilijke materie van de so
ciale wetgeving. Ik praat
daarom met respect over me
vrouw Vermeule. Verder
staat zij op haar punten, wat
ik een goede zaak vind overi
gens. Als zij vraagt om gege
vens over een bepaalde cliënt
dan moesten die gegevens
vaak zeer snel bij haar op het
bureau liggen. Voor ons wel
eens lastig, dat geef ik toe,
maar voor de persoon om wie
het ging, natuurlijk fijn. Daar
komt nog bij dat mevrouw
Vermeule zich nauw betrok
ken voelt bij de zorgen van
anderen. Echter, niet zo dat
zij er onder gebukt gaat. Zij
kon er tijdig afstand van no
men".
Ook dokter E.H.E. Wolfs, de
directeur van de GG en GD
kan alleen maar aardige din
gen over zijn „bazin" vertel
len. Niet zo verwonderlijk,
overigens. Immers, heeft de
gemeenteraad met onlangs
zjjn goedkeuring gegeven aan
een fors krediet voor de ver
bouwing van het voormalige
S oen dage bouw tot hoofdkan
toor van de GG en GD? In
alle oprechtheid zegt dokter
Wolfs; „Ze is een eerlijke,
recht-door-zee-gaande vrouw,
die er geen doekjes om windt.
Ook hoort zij eerst de mening
van deskundigen, alvorens
over te gaan tot het nemen
van besluiten".
Het dient mijn tijd wel uit,
is een vaak gehoord gezeg
de van aanstaande gepen
sioneerden. Bij Jo Ver
meule ligt dat toch wat
anders. Hoewel zij straks
met plezier een punt zet
achter haar carrière, ver
vult het haar met zorg dat
de subsidiekraan ten be
hoeve van de gezinszorg
praktisch is dichtgedraaid.
„Schandalig", zegt ze op een
voor haar ongekend felle ma
nier, „Er kan nu wel bezui
nigd worden, maar daar mo
gen de hulpbehoevenden toch
niet de dupe van worden?
Het is zelfs zo erg in Vlaar
dingen dat we geen nieuwe
aanvragen voor gezinshulp
meer kunnen accepteren om
dat we er geen geld voor
krijgen en je kan de huidige
helpsters toch ook niet weer
overbelasten? Het gevolg zal
wel zijn dat wij ons beleid
moeten bijsturen en gaan kij
ken of de juiste hulp op de
juiste plaats terecht komt Ik
zou het zo fijn vinden als er
eens wat vrijwilligers op
stonden voor allerlei werft
voor bedlegerigen en bejaar
den: huis stof/en, wasje doen.
wassen van de patient enzo
voorts. Meer dat wil niet luk
ken.
Jo denkt na, zit met haar
noofd in beide handen
„..Vind je niet dat we zo wei
nig voor elkaar over hebben?
We vechten allemaal voor on$
eigen hachje. Niet onbegrijpe
lijk, hoor. Maar gaan we soms
met een beetje te ver9 Zijn we
niet al te vlot met het rijden
naar ons tweede huisje en/of
boot op de vrijdagavond9 Wal
weten wij nou nog af van
onze buren?"
Jo Vermeule wil bij haar af
scheid niet dc dominee uit
hangen, noch de zedeprediker
zijn. Het doet haar echter zeer
dat we zo hard kunnen zijn
tegen elkaar. Ook in de raad
voelt zij dit als „uiterst onaan-
ge na am". Ze keert terug naar
het onderwerp waarover zij
sprak; de zorg voor bepaalde
gezinnen en bejaarden. „Voor
deze laatste groep een licht
puntje. Het is bekend dat het
nieuwe beleid er op gericht is
bejaarden zo lang mogelijk in
hun eigen vertrouwde omge
ving het centrum vooral
te laten. Er is kans op een
start daarvoor. De twee be
jaardentehuizen Vaartland en
De Wetenng moeten dnngend
gerenoveerd worden De ka
mers zijn er veel te klein
Wanneer daar verbetering ui
komt, betekent dit", zo vertelt
mevrouw Vermeule, „dat ei
bijna honderd plaatsen in de-
2e tehuizen moeten verdwij
nen". p
„Het gaat te ver", zo legt ze
uit, „om de leegkomende ka
mera leeg te houden en dan
in een later stadium te gaan
breken en borea Dat raag je
de bewoners niet aandoen.
Wij hebben dat een keer ge
daan in Biliton, maar dat
nooit meer! Vandaar dat wij
de aanvraag hebben inge
diend bij de pianningscorn-
missie in Den Haag om in de
binnenstad woningen voor
zowel validen als iets minder
validen te mogen bouwen.
Echter zo, dat in elk geval de
opvang van de genoemde be
jaardentehuizen kan worden
geregeld. Goudriaan zegt dat
er ruimte voor is".
Jo Vermeule kan als wet
houder zo „slecht" niet
zijn, haar eigen portefeuil
le beschouwt ze als erg
belangrijk. „Er zijn vele
zaken", zo vervolgt ze,
„die ik had willen aanpak
ken, maar waarvoor een
voudig het geld niet be
schikbaar voor wordt ge
steld, omdat er ook andere
zaken zonodig moeten
worden aangepakt. Ik
vind bijvoorbeeld geld
voor Tijd voor School, of
de peuterspeelzalen best
nuttig.
Maar, zolang de moeders met
hun argumenten met verder
komen dan „hot is zo makke
lijk, dan houd ik wat tijd over
voor mezelf', zet ik vraagte
kens achter deze prioriteiten.
Dan geloof ik dat er in mijn
portefeuille zaken zijn die
sneller ter hand genomen
moeten worden. Ik denk dan
alleen maar even aan de ge-
zinshulp. Begnjp me goed: ik
zeg dus niet dat Tijd voor
Schooi en de peuterspeelzalen
geen nuttige functie hebben.
Maar sommige moeders moe-
ton ook begrijpen dat ze bezig
zijn met het opvoeden van
kinderen en dat gemakzucht
geen goed argument is om
kinderen tussen-de-middag op
school te houden Luisteren
naar de verhalen van je kind
als het uit school komt ts
machtig interessant Boven
dien: dat kind verlangt dat
van je.
Mevrouw Vermeule is zó be
zig met het opbouwen van
haar theoneen dat ze (bijna)
haar suiker in de asbak gooit
die op de grote tafel in haar
werkkamer staat, m plaats
van die in haar koffie te doen
„O gut, ben rk al zo ver
weg?", verontschuldigt de 5S-
plusser zich.
En, hoe zit dat dan met me
vrouw Vermeule zelf, moeder
van twee kinderen en reeds
oma? 2e zit dertien jaur m de
raad, dus had schoolgaande
kinderen toen ze volop in het
raadswerk zat- Maar ze gaat
verder: „Luister", vervolgt ze.
„Ik ben indertijd raadslid ge
worden, omdat het toen alle
maal nog niet zo gecompli
ceerd was. Je was een, hoog
uit twee korte avonden per
week de deur uit. Half acht
weg, kwart voor tien weer
binnen, pantoffeltjes aan. Bo
vendien heb ik steeds gezegd
eerst mijn gezin. Da's toch
logisch, hè (Jo lacht hierbij).
Je hebt er toch m eerste in
stantie voor gekozen om echt
genote en (eventueel) moeder
te worden. Het was bij ons
toch met andersom? Nou, als
ik geen goede moeder kon
zijn voor mijn kinderen, dan
kon ik het toch met gaan
maken om in de raad Le gaan
vertellen hoe we het allemaal
wel zouden moeten doen. Dan
had ik me ongeloofwaardig
gemaakt".
Geen holle frases van Jo
Vermeule, want het blijkt
inderdaad zo te zijn zo
vertelde ons een hoge
ambtenaar dat Jo Ver
meule een vrouw van de
klok was, die niet aarzelde
om tc vertellen dat het nu
toch hoog tijd was te stop
pen omdat er thuis nog
het een en ander te doen
was.
Terugkomend op die lange
vergaderingen van thans, zegt
ze: „Je groeit er wel m mee,
maar het is eigenlijk niet
meer op te brengen. Je werkt
dag en nacht. Niet alleen
overdag als wethouder, maai
's avonds ook nog eens aan
al die commissies die een
raadslidmaatschap en wet
houderschap nu eenmaal mei
zich meebrengen. Kijk, dat
kan ik met meer opbrengen.
Lichamelijk niet ik word
een jaartje ouder maar ook
geestelijk met". „De vergade
ringen behoeven voor mij
niet als vroeger toen alles
van binnenuit geregeld werd.
Je had toen maar te knikken.
Thans slaat de balans te
vaak naar de andere kant
door. Er wordt op de man of
vrouw gespeeld, er wordt on
waardig gediscussieerd.
Maar, is niet alles keihard
geworden? Je hele politieke
handel ligt tegenwoordig op
straat. Er zijn inspraakgroe-
pen, een bureau voorlichting
die de pers informeert, Kor
tom: een ieder bemoeit zich
nu met de zaken. En dat
heeft wel eens spanningen
tot gevolg die zijn weerslag
dan tijdens de raadsvergade
ringen kunnen hebben om
maar „goed" voor dc dag te
komen. Ik geloof niet dat ik
de voorbeelden hoef te noe
men", Jo Vermeule voegt
daar nog wel aan toe dat de
tijd van de grootste schreeu
wer krijgt het gelijk, althans
Ln Vlaardtngen achter de rug
Ja, en dan is er nog zo'n
geladen onderwerp eigen
lijk twee onderwerpen
waarover veel te doen is (ge
weest). Een daarvan is het
realiseren van een Crisisinter
ventiecentrum. Een zaak.
waann ook schot in begint te
komen, maar die met door
mevrouw Vermeule kan wor
den afgemaakt Er is nogal
eens tegen haar schenen ge
schopt door Jan en alleman.
Verkeerd beleid, niet slag
vaardig, verkeerde visie zijn
kreten die zij meermalen lijd
zaam heeft moeten aanhoren.
Maar steeds kwam het alle
maal op hetzelfde neer, name
lijk gebrek aan geld, „Daar
komt naar mijn heilige over
tuiging by", zo verklaart Jo
Vermeule, „dat Vlaardmgen
echt met zo veel crisisgevalien
heeft dan wordt gesugge
reerd. Hoe erg het ook is, je
kan een vrouw met twee kin
deren die uit huis is weggelo
pen met tijdelijk plaatsen tus
sen aan drugs verslaafden, of
bij hen die van plan zijn een
einde aan hun leven te ma
ken. Evenmin hoort een drin-
keboer daar thuis. Laat die
zijn roes maar m de politiecel
uitslapen. Van mij mag dat
Ik wens deze niet te hebben
in zo'n crisis-opvangcentrum.
Want, het gaat toch om men
sen in een crisis... En wat dat
moedertje met twee kinder
tjes betreft: natuurlijk moe
ten deze worden opgevangen.
Echter niet in een crisisop
vangcentrum. Dat kan je haai
met aandoen".
Mevrouw Vermeule vindt dal
de werkgroep die zich buigt
over het opvangcentrum nu
met rasse schreden in de goe
de richting gaat. Binnen niet
te lange tijd zal een aantal
woninkjes in gereedheid wor
den gebracht met bedden
voor tijdelijke opvang in af
wachting van eventuele defi
nitieve plaatsing Ln een te
huis. Het gaat om een proef
waaruit de zo noodzakelijke
ervaringscijfers moeten ko
men om vervolgens definitie
ve maatregelen te nemen. Er
komt tevens een maatschap
pelijke begeleiding.
En dan die andere kwest
ie: het Toeleveringsbedrijf
Vla ar dingen. Daarover is
al weer bijna een half jaar
geleden nogal het een en
ander te doen geweest.
Tijdens de begrotingsbe
handeling kwam de kwest
ie omtrent het aftreden en
de opvolging van de toen
malige directeur de
heer Th. Harbers aan
de orde. Zowel in de com
missies, ais in de behande
ling van de begroting
kreeg mevrouw Vermeule
er behoorlijk van langs,
vooral vanuit haar eigen
partij. De inspraak zou
zijn genegeerd.
Zij: ,Jk vind het helemaal
niet erg om kritiek te krijgen.
Bovendien was het niet op de
man, in dit geval vrouw, ge
speeld. Neen, het was kritiek
op het gevolgde beleid. Nou
dat mag van mij, vind ik niet
erg. Men vond dat de in
spraakprocedure niet juist
was geweest Echter, ik heb
mij laten leiden door mijn
eigen visie en die van de amb
tenaren. Welnu, toen leek het
misschien niet helemaal cor
rect. Nu is wel gebleken dat
onze zienswijze juist was ge
weest".
Zou het geen reden geweest
kunnen zijn dat zij niet op de
kandidatenlijst van de FVdA
is gekomen?
„O neen", reageert mevrouw
Vermeule zelfbewust. ,Jk heb
ruim tevoren al kenbaar ge
maakt dat met voor mij na
dertien jaar wel voldoende is.
Ik wist ook wel dat het wet
houderschap er voor mij niet
meer zou inritten. Maar dat
hoefde ik ook niet Toen
dacht ik nog even zal ik dan
toch maar raadslid blijven?
Na enig nadenken leek het
me toch beter er gewoon een
punt achter te zetten Nu
moet mijn man maar weer
eens weten dat hij nog een
vrouw heeft. Per slot is hij
pas gepensioneerd...^
Wie zal haar dit verlan
gen misgunnen. Je der
tien jaar inzetten voor
de gemeenschap is niet
niks. De meeste raad
sleden halen dat niet
