/Iaardinger mocht
Engeland niet binnen
Nestor kreeg
jarenlang stiekei
een borreltje
1
EÊiÉÈi
Bestek bestrijden vanuit Schiedam
Bezoek aan zieke vriend geweigerd
WOENSDAG 23 AUGUSTUS 1978
Inbreker
betrapt
Veel rook,
weinig brand
Reclamepetjes
weg na
inbraak
Honder liter
drank gestolen
Nieuwe
hoofdagent
voor
Maassluis
1
f
I
-
&BËM
Lansbergen:
,Het was praat, praat en trage besluitvorming
VD/SC/WW 3
-&&&IOF U,
Schiedam Een inbreker, die
rijn slag wilde slaan in de
kledingzaak Lady Royce op de
Hoogstraat, is maandagoch
tend op heterdaad betrapt.
Om half tien opende de be
drijfsleider de winkel en stoor
de daarmee de inbreker in zijn
bezigheden, waarna die hel
pand via de achterzijde wist te
verlaten. De bedrijfsleider bel
de do politie, die door snel
optreden de inbreker wist aan
ie houden. Het bleek de 23-jari
ge J. S. te zijn, die de gestolen
kledingstukken nog bij zich
had.
Schiedam Een enorme roo
kontwikkeling in de pompka-
mer van een pontonschip in dc
haven van Wïlton-Fijenoord,
heeft maandag het uitrukken
van politic en brandweer ten
gevolge gehad. Waar rook »s,
is ook vuur, moet men gedacht
hebben toen enkele brand
weermannen met perslucht
maskers de pompkamer betra
den.
Het kostte de nodige moeite
(door de rookontwikkeling was
geen hand voor ogen te zien)
om te ontdekken dat het vuur
al uit zichzelf was uitgegaan.
Oorzaak van de brand zijn las-
werkzaamheden geweest. Om
dat er nogal wat aanwezige
kabels in brand vlogen, ont
stond er een geweldige roo
kontwikkeling.
Schiedam Geld en reclame
petjes zijn ontvreemd bij een
inbraak in een bedrijf in
bouwmaterialen aan de Hoofd
straat.
De nog onbekende dieven be
traden het gebouw door een
deurraam, doorzochten laden
en kasten en verdwenen daar
na met de buit. Die buit be
draagt ongeveer 100 gulden; de
schade is 150 gulden.
Schiedam Drankt us tige in
brekers hebben een kraak ge
zet bij Schiedam distilleerderij
BV. en honderd liter drank
megenomen.
Vijftig liter jonge jenever en
vijftig liter vieux zijn in de
jerrycans, waarin het was op
geslagen, uit de bedrijfsgebou
wen ontvreemd. Het vermoe
den staat dat de jerrycans,
vooral gezien het gewicht van
zo'n hoeveelheid drank, met
een auto zijn afgevoerd.
Maassluis Burgemeester AL
K. van Dïjke heeft vanmorgen
in de kantine van het politie
bureau aan de Westlandseweg
hoofdagent P. AL Rek beëdigd.
Paulus Mattheus Rek werd 17
maart 1946 geboren te Den
Haag. Na aanvankelijk banket
bakker te zijn geweest trad hij
in november 1965 toe tot het
Korps Rijkspolitie in zijn ge
boorteplaats. Na een jaar werd
bij grenscommies bij dc Doua
ne^ te Rotterdam tot maart
1970. Na een voortgezette poli-
tie-opleiding trad de heer Rek
in dienst bij de gemeentepolitie
te monster, waar hij tot juli de
rang van hoofdagent bekleed
de.
Vlaardingen Bert den
Uyl (28) is volgens hem
het slachtoffer gewor
den van discriminatie-
praktijken die alszoda-
nig regelrecht in strijd
zijn met bepalingen op
genomen in het EEG-
verdrag. Dinsdag ver
trok de Vlaardinger te
neinde een persoonlijke
vriend van hem in Enge
land op te zoeken, een
vriend wiens gezondheid
al lange tijd zeer broos
mag heten. Woensdag
keerde hij al weer in de
thuishaven van Hoek
van Holland terug; een
kleine honderd vijf tig
gulden lichter, een
brandmerk in zijn pas
poort rijker.
Buitenlandse Zaken kan het
nauwelijks geloven. Dat Bert
den Uyl misbruik zou kunnen
maken van de Britse sociale
voorzieningen. Dat zoiet£ über
haupt een grond kan zijn waar
op toeristen de toegang tot een
EEG-land ontzegd wordt. Niet
voor niets dat Bert den Uyl
dan ook van plan is er een
zaak van te maken die uiteind
elijk terecht zal komen bij het
Hof van Justitie van de EEG.
Hij zal zich daarbij kunnen
beroepen op wetsartikelen die
er niet om liegen.
Maar ondertussen. Op korte
termijn het Verenigd Konin
krijk betreden, dat zit er voor
Bert niet in. Er zullen maanden
en maanden van procederen
verstreken zijn, voordat hij
weer voet op Engelse bodem
mag zetten. Zijn vriend krijgt
hij voorlopig niet te zien. Het
Britse consulaat generaal vindt
het ook jammer, maar er is
niets aan te doen. Hieronder
volgt de weergave van de gang
van zaken daar in het kantoor
tje van de Britse immigratie
dienst te Harwich. Het is het
relaas van Bert zelf, het Engel
se consulaat wilde desgevraagd
geen commentaar leveren en
beschouwt het als een vanzelf
sprekende zaak dat de dienst-
doende officier van immigratie
wel gegronde redenen gehad
zal hebben de Nederlandse toe
rist terug te sturen.
Een keurige
werkloze
„Het merkwaardige van het he
le geval is nu juist dat ze me
zo goed als geen reden hebben
opgegeven. Behalve dan die
ene povere formulering: „We
hebben redenen aan te nemen
dat u, wanneer u toegelaten
wordt ten laste zult komen
van de sociale voorzieningen".
Meer hebben ze me niet ver
teld. Ik kan hel nog steeds niet
door
Jan
Bakker
fem-;v XMl
rv
H.
den Uyl, net
terug van
een vergeef
se poging
Engeland
binnen te
komen; „De
autoriteiten
hadden nog
niet eens
het fatsoen
mijn retour
ticket te be
talen".
Het papier
waarom het
allemaal
draait.
geloven. Ik heb me er het hele
afgelopen weekeinde over op
gewonden".
Een telefoontje met het minis
terie van Buitenlandse Zaken
leert dat zulks in geen enkel
opzicht een reden kan zijn een
EEG-toerist te weigeren. Arti
kel 3 van de doelstellingen van
het EEG*verdrag een ver-
drag dat ook het Verenigd Ko
ninkrijk ondertekende ver
meldt dat er in alle opzichten
naar gestreefd zal worden het
vrije onderlinge verkeer van de
lidstaten te bevorderen. Ten-
overvloede bijna zegt artikel 48
van dat zelfde verdrag nog dat
elke vorm van discriminatie
die zich mogelijkerwijs voor
kan doen bij de grens afge
schaft dient te worden. Iede
reen heeft het recht zich bin
nen de EEG vrij te verplaatsen,
mits de openbare veiligheid, or
de of volksgezondheid niet in
gevaar komt.
„De enige reden die dc immi
gratiedienst gehad kan hebben
is dat ik er nogal ongezond
uitzie. Ik ben erg mager en
weeg slechts 55 kilo. Het is een
gevolg van een ziekte die ik op
3-jarige leeftijd op heb gelopen.
En nog steeds is mijn gezond
heid niet best. Maar toen ik in
Engeland aankwam droeg ik in
elk geval schone kleren. Ik kan
het bijna niet geloven dat het
nog voorkomt, maar het zal de
lengte van mijn haar geweest
moeten zijn die het hem deed.
Een strafblad heb ik immers
niet, ik leef een doodgewoon
leven. Woon in een buis, bezoek
wat vrienden, schaak een bee
tje en maak muziek. Kortom:
ik ben een keurige werkloze.
Zoals je die in Engeland ook
zo veel hebt".
Navraag bij vrienden en be
kenden van Bert bevestigen dit
zelfportret: het is een uiterst
vredelievende persoonlijkheid.
„Hoe de gang van zaken pre
cies is geweest? Ik kwam als
één van de laatste passagiers
van de boot af. Werd vastge
houden door de douane. Ze
onderzochten mijn bagage,
vroegen waar ik heen ging.
voor hoe lang. hoeveel geld ik
bij me had enzovoorts. Ik ver
telde hen dat ik op doorreis
was naar mijn vriend John
Garrie, met wie ik al vier jaar
lang een persoonlijke band heb
en die niet al te lang meer
heeft te leven, zo'n 110 pond bij
me had, liet mijn geldige pas
poort zien en dat ik zo'n week
of drie wilde blijven. Maar
blijkbaar was dat niet genoeg.
Ze begonnen als hasj-honden
aan mijn paspoort te ruiken,
suggeerden dat ik een heroine-
addict was door opmerkingen
over mijn grote pupillen. En
zeiden dat ik vast iemand was
die veel problemen had".
„Nou ben ik inderdaad zo naïef
geweest daar op in te gaan. Dat
had ik misschien achteraf ge
zien niet moeten doen. Ik heb
ze verteld dat ik vroeger wel
eens wat marihuana gerookt
heb, maar dat dat toch al weer
een tijdje geleden was. Afijn,
ze begonnen te vragen waarom
ik werkloos was en of ik wel
geld ontving. Ik vertelde hen
dat ik 870 gulden in de maand
ontving op grond van mijn ge
deeltelijke arbeidsongeschikt
heid, Geloofden ze niet. Zonder
belasting? Ja, met de belasting
er af. Of ik dat even wilde
bewijzen? Wie neemt het me nu
kwalijk dat ik op dat moment
daar geen bewijsje van op zak
had!"
Buitenlandse Zaken vindt het
maar een vreemde gebeurtenis.
Als de toedracht werkelijk zo
geweest is als Bert vertelt. Bo
vendoen: welke Nederlandse
„steuntrekker" zou het in zijn
hoofd halen van de Britse so
ciale zaken te trekken? De uit
keringen halen het daar toch
bij lange na niet bij de Neder
landse.
Waarschuwing
„Ik vertel mijn verhaal voorna
melijk opdat het een waarschu
wing is voor anderen. Ik heb
me er echt ontzettend kwaad
over gemaakt en ben er be
roerd van. Nog steeds. Dat mag
je best weten. Per slot van
rekening ging het er mij, afge
zien van de principiële Iwestie,
om dat ik mijn vriend wilde
bezoeken. Die krijg ik mis
schien nu nooit meer te zien.
Ze hebben in mijn paspoort
een stempel gezet toegang
tot het Verenigd Koninkrijk
ontzegd dat mij voor lange
tijd letterlijk stigmatiseert. Lo
gisch dat ze ook bij andere
grensovergangen dan de Ne
derlands-Britse zich wel even
zullen bedenken als ze dat
stempeltje zien".
Berts enige mogelijkheid om
zijn recht te halen lijkt voorals
nog de procedurele weg te be
wandelen, deelt het Britse con
sulaat mede. De andere moge
lijkheid dat John Garrie zelf
de immigratieautoriteiten pro
beert te bewegen Bert alsnog
toe te laten is niet meer dan
een theoretische.
„Natuurlijk heb ik de autoritei
ten onmiddellijk bij het begin
van de moeilijkheden voorge
steld mijn vriend te bellen.
Maar ik althans heb er niets
van gemerkt dat zij op de sug
gestie in zijn gegaan".
Volgens het Britse consulaat
moet Bert in beroep bij het
Engelse immigratiebureau.
Hetzelfde bureau dat hem de
toegang tot England ontzegde,
wel te verstaan. Dat is het ene
addertje onder het gras, het
andere, minstens even giftige,
wordt onder woorden gebracht
door de heer Hosman van het
ministerie van Buitenlandse
Zaken.
„Het is nog maar de vraag of
het Britse gerechtshof oorde-
ïensbevoegd is in deze. Het is
zeer wel mogelijk dat een en
ander zich afspeelde op een
gebied dat officieel niet eens
tot het Verenigd Koninkrijk be
hoort Dat zal eerst uitgezocht
moeten worden".
Komt de zaak uiteindelijk te
recht bij het Europese Hof van
Justitie en het ziet er wel
naar uit, gezien de resolute
houding van de Britse immi
gratiedienst dan zal de uit-
spraak van dit hof tenslotte
bindend zijn. Lang duren gaat
het dan wel.
£o, die zit.
Boer Lansbergen heeft gezegd.
Zijn laatste woorden als nestor
van de Schiedamse gemeente
raad waren heel fijntjes. Na
achttien jaren in het gemeente
bestuur te hebben gezeten
moest Lansbergen toch eens
dat ei kwijt: „De Schiedamse
raad. dames en heren, staat
bekend om zijn praat, praat en
trage besluitvorming".
Je moet maar durven, als je
sinds I960 stadsbestuurder
heet. Maar in de pauze, maan
dagavond, zei CDA-genoot Piet
Roosen dan ook dat Lansber
gen nooit een blad voor de
mond nam, en ook dat de 68-ja-
rige Kethellapper altijd strikt
eerlijk, betrouwbaar en positief
kritisch was: „Wij zullen hem
missen".
Van praat, praai en trage be
slui (vorming was eergisteren
geen sprake, maar dat is niet
uitzonderlijk voor een laatste
vergadering van een gemeente
raad, belangrijke punten of
niet.-
De WD deed geen mond open.
Kennelijk spaart Gerard Ver-
hulsdonk energie op, om straks
met meer vuur het Pvda/CDA-
college aan te pakken - zoals
hij het zelf noemt: „De rode en
witte bloedlichaampjes van het
nieuwe college".
Praat, praat en trage besluit
vorming waren meestal de in
grediënten van het voedsel,
waarmee politiek Schiedam
zich volstouwde.
Toch kan Lansbergen in zijn
afscheidswoordje daarmee niet
gedoeld hebben op enkele an
dere politiekers, die uit de ge-
meenteraad stappen.
Van een aantal is op één hand
te tellen hoeveel volzinnen zij
in de afgelopen vier jaar heb
ben gemaakt. Jan Egas kwam
slechts met een stemmotivering
als er iets over een cremato
rium te doen was (hij is daarte
gen); Frans de Groot, Ane van
Loenen en Anton La uwer aars
waren wat je noemt stille jon
gens, Mar Olyslager kwam pas
tussentijds in de raad en had
bovendien met ziekte te kam
pen, en tja, Aad de Wolf zei wel
eens wat, maar dan leek dat
veelal meer op een dictaat van
het CPN-hoofdbestuur, en vol
zinnen waren het dan nog niet.
Toch bedankte burgemeester
Arie Lems de tien vertrekken
de raadsleden hartelijk doch
formeel. Even een opsommink-
je van de commissies, waarin
ieder zat, en een kleine per
soonlijke noot waren de laatste
officiële daden van de burger
vader voor de raad in deze
samenstelling.
Een ietsjepietsje meer kon
Lems kwijt aan Joop de Jong,
Yvonne Siïjee en Wim Poels,
want dezen hebben zich al die
tijd zichtbaar ingespannen om
tot behoorlijke politieke hoogte
te groeien. De eerste twee stap
pen dientengevolge over naar
de Pvda-fraetie in de Rijnmon-
draad, en Poels kreeg het pre
dikaat „rekenwonder van het
CDA".
De meest opmerkelijke zinsne
de van Lems kwam de oudste
van de raad ten goede; „Heer
Lansbergen, met uw verdwij
nen is pas echt sprake van de
Schiedam De afdeling
Schiedam van de Pacifistische
Socialistische Partij wil de be
zuinigingsmaatregelen van de
regering vanuit Schiedam be
strijden. Dit blijkt uit een
brief van de partij aan de
Schiedamse afdelingen van
PvdA, PPR, CPN, D66 en
FNV. waarin deze afdelingen
worden uitgenodigd tot het
vormen van een „anti-bezuini-
gingscomité"
Dat nog op te richten comité
zou, volgens de PSP, de volgen
de initiatieven moeten nemen
tegen Bestek '81.
0 het aanschrijven van perso
nen. organisaties en instellin
gen om zich in open brieven uit
te spreken tegen de bezuini
gingsvoorstellen;
0 ingezonden brieven naar de
plaatselijke pers sturen;
0plaatsen van advertenties;
0organiseren van openbare
demonstratieve avonden;
0het houden van een markt
kraam;
0het vormen van een werk
groep die bekijkt wat de gevol
gen van de bezuinigingen zul
len zijn voor Schiedam
Op 24 augustus wil de PSP met
de door haar aangeschreven
instanties om de tafel gaan zit
ten teneinde over de problema
tiek te praten.
door Kor Kegel
integratie van Schiedam en
Kethel".
Htj doelde daarmee op het ei
gen karakter van Kethel, dat
na de oorlog door Schiedam
werd geannexeerd, maar dat
tot nog toe altijd „het domein
van Lansbergen" heette.
Overigens keek Piet Poot nogal
verwonderd op bij die woorden
van Lems. Ook hij ziet zichzelf
als een stukje Kethel.
Lansbergen zelf had het niet
alleen over praat, praat en tra
ge besluitvorming. Hij deed, op
de valreep, nog een kleine
biecht „Wat ik voor de raad
kon doen, heb ik vooral ook te
danken aan alle ambtenaren
van hoog tot laag, en aan de
bodes van het stadskantoor en
de serveersters, ook al schen
ken ze nu geen borreltje meer
tijdens raadsvergaderingen,
maar alleen koffie of jus d'o-
range of tonic.
Maar zij hadden met mij te
doen. En als ik het dan even
vriendelijk vroeg, kreeg ik wel
eens stiekem een scheutje jene
ver erbij. Daarom dronk ik al
tijd tonic, want jus d'orange
zou verkleuren door dat witte
spul".
Cees Lansbergen in zijn
boerenwoning aan de Har-
reweg, middenin park Ke
thel: „!k kan nu rustig aan
gaan doen. Voor zolang
als het duren mag, ga ik
mij nog wat bezighouden
op mijn erf en met mijn
dieren".
i r
