twm
Dieren-
pension
De Rachi
VOORBEUG
IN DE,
KRANT.
I*
maandag
8 september tSBO
VD/SC/WW
<»i£«
al
I„Waar hsb ik dit in vredesnaam aan te danken", schijnt deze lobbes te denken. Door Lucien-
ne wordt hij onder de douche gezet.
Deze airdaüe-terrïer heeft lang genoeg op De Ranch gelogeerd en mag naar huis, nadat hij door Hans keurig is opge
poetst. Maar om nou te zeggen feuk, dat gefrunnik aan je hondelijkf: rteel
I Capelleaan den IJs-
Isel Maisgele, hou-
Iten. hokken met een
I vlondertje. Tralies
I zijn niet te bekennen.
lEen grappig kijkgaat-
Ije door middel van
I een siersteen. Eén
I hondje in een hok?
I Welnee, soms wel
I met z'n vieren bij el-
I kaar. De Rach aan de
I 's-Gravenweg geeft
I als hondenpension
een wat ongebruike-
I lijke aanblik. Een
I vredig en gezellig be-
I drijfje aan de buiten-
I kant, maar hoe ziet
I het er achter de
I schermen uit? ,,Het is
voor ons keihard wer
ken", zegt Hans Jan
sen, de eigenaar, die
samen met zijn vrouw
Lucienne het pension
runt. „We maken
soms dagen' van acht
tien uur. Daarom er
ger ik me ook altijd
aan. de geromantiseer
de verhaaltjes over
dit soort werk".
Verhalen over wer
ken met dieren ont
lokken inderdaad
vaak vertederende
kreten als „ach" of
„wat schattig". Dat is
het ook allemaal wel,
maar wat bijvoor
beeld een Hans en
Lucienne Jansen aan
werk verzetten en
moeten incasseren
van mensen die hun
„troetelkind" aan de
I goede zorgen van de
Ranch overdragen,
daar hebben de mees
ten nauwelijks benul
van. In de grote va
kantie-periode telt
het pension zo'n zestig
honden. Allemaal
moeten die op tijd
hun plasje en hoopje
doen, de hokken die
nen schoon te zijn, het
terrein waar de hon
den worden uitgela
ten, wordt door Hans
om de haverklap af-
gespoten, Sonja en
Hector moeten tijdig
hun pilletje, Suzie
krijgt drie keer per
dag een zalfje voor
haar oog. Ondertus
sen wordt Flip door
zijn baas afgehaald,
dus die moet er piek
fijn uitzien.
Is een verzorging van zestig
honden haalbaar voor twee
mensen? Hans: „We moeten
gewoon zorgen dat we samen
aiies regelen en niet langs ei
kaar heen Werken. Dan
wordt het een puinhoop. Het
is eigenlijk precies ais in een
hotel Met boekingen bemoei
ik me bijvoorbeeld niet Dat
doet Lucien. Die heeft een
eigen systeem uitgevonden,
waar ik overigens niets van
begrijp", lapht hij. „Nou en
ik zorg weer dat de hokken
en de speelweide, war de
honden even kunnen dollen,
schoon zijn. Wat we wèl met
z'n tweetjes doen, is hét ont-
door
lennie van Blanken
foto's
Ben Slumers
Omgaan met dieren
is een natuurlijke gave'
vangen van mensen. Alle
maal komen ze met hun
„wonderkind", dus iedereen
wil precies weten hoe het
hier aan toe gaat. Samen ge
ven we uitleg".
Naast de verzorgende taak
van Hans en Lucienne, zijn
uiteraard goede kontakten
met dierenartsen een vereis
te. Zo is De Ranch onder
meer vol lof over Ruud
Sterk, dierenarts Hans: „Al
bel ik hem midden in de
nacht op, hij komt. En ook
gewoon door de week uit
pure belangstelling is hij
hier regelmatig te vinden.
Hij is fanatiek. Dat ben ik
zelf ook en ik geloof dat deze
karaktertrek héél belangrijk
is voor het leveren van goed
werk".
Zesde zintuig
Dat fanatisme is duidelijk
merkbaar in het reilen en
zeilen van het hondenpen
sion.
Alvorens Hans in Capelle be
landde, werkte hij in een re
servaat in Australië. Daar
leerde hij met dieren omgaan
en bekwaamde zich boven
dien op het gebied van de
dierengeneeskunde. Die om
gang met dieren kun je vol
gens Hans voor een deel le
ren. maar voornamelijk
komt het neer op een na
tuurlijke gave. Een soort zes
de zintuig.
Door zijn natuurlijke gave
probeert Hans zich, voor zo
ver mogelijk, te verplaatsen
in de gedachten wereld van
het dier. Hij stelde het dier
dan ook centraal, toen hij
met de opbouw en inrichting
van De Ranch begon. Zelf
ontwierp hij de hokken, de
behandelkamer Annex keu
ken en dacht een kleur uit
Afgeizen van de architec-
teur, nam hij ook de bouw
voor zijn rekening. En alles
Het woonhuis
van Hans en
Lucienne Jan
sen. Beslist
geen vreemde
zaak dat het
pension de
naam De
Ranch heeft
toebedeeld
gekregen.
-j V-' i
8jT
r
S35S»
huisdier hebben, daarin nog-;
al eens tekort schieten.
„Over het algemeen is dat
niet direct hun schuld, want
wie licht ze nou voor?", ver
volgt hij. „Neem bijvoorbeeld
de voeding. Als er iets be
langrijk is voor een dier is
het de voeding. Via reclame
weet de één het nog moier te
vertellen dan de ander, maar
wat is er nu eigenijk goed?
Ik zelf heb talloze soorten
uitgeprobeerd en gekore/r
voor voeding waar 99 pro
cent van de nonden die hier
verbleven goed op reageerde.
Zo is het ook met het wassen
van een hond. Een hond
moet je niet wassen? Fabel
tjes! Reesten in de vrije na
tuur wassen zich toch ook re
gelmatig? Het verschil is dat
zij de mogelijkheid hebben
zelf een poel op te zoeken.
Een huisdier kan dat niet,
dus moet z'n baasje daarvoor
zorgen. Een hond mag rustig
eens in de twee maanden on-:
der de douche".
De eigenaar van De Ranch is
niet verlegen' en in staat'
mensen zomaar op straat aan
te spreken om te vertellen
wat goed voor hun hond isr
Lachend zegt hij: „Sommigen
denken dan; Wat is dat voor
een arrogante kerel! Ande
ren bedanken je weer voor
de informatie. Ik weet dat ik
soms heel fel kan reageren,
maar dat hoort bij dit werk.
Het blijft me trouwens
boeien. Dieren zijn geweldig.'
Ze willen alleen maar aardig
zijn; de hondjes kwispelen
dan ook doorlopend. Met
mensen zou ik nooit kunn-
nen werken. Het klinkt rot,
is tot in de kleinste details
uitgewerkt Van een rechten
een schuin slot op de hok
ken, tot aan de haakjes voor
de hondenriemen toe.
Hans over de houten hokken
en de overheersende maisge
le kleun „Hout doet veel ge
zelliger aan dan tralies.
Komt er hier een nieuweling
binnen, dan kunnen de an
dere honden hem niet zien,
terwijl dat normaliter wèl
het geval is. En al die hond
jes gaan tekeer! Ze zullen de
nieuweling wel even! Wat
dat betreft zijn het secreten
hoor", grinnikt hij. „Hier
kan het beestje, waarvoor al
les toch al vreemd is, rustig
wii bijkomen in een eigen
hok, zonder dat alle anderen
als idioten tegen hem blaf
fen".
„Maisgeel? Het is een lichte
kleur. Op die manier blijven
de honden- levendig. Thuis
zoeken ze over het algemeen
ook de plakken op waar veel
licht is. Er schijnt nog geen
twee tellen een zonnestraal
door de ruit, of de hond ligt
zich al te koesteren. Het is
eigenlijk allemaal zo logisch
als wad Net zo goed als de
hondjes van een verschillen
de ras die ik bij elkaar in één
hok stop. Een hond is een ge
zelschapsdier. Wanneer nij
alleen zit, wordt hij ziek van
'ellende. Je moet ze zien ople
ven, als ze een kameraadje
krijgen! Daarbij spelen de
krakters van de beesten een
grote roL De aard van het
dier kijk ik even aan en dan
weet ik; Oh ja, hij kan daar
bij. Weer m*n zesde zintuig
Irritatie
Een vraag die Hans mateloos
irriteert is: Wat kost het als
..Als je maar weet dat'lk me dit volgende keer beslist niet laat welgevallen"; laat deze viervoe
ter de fotograaf weten. De kleine op de achtergrond begrijpt er allemaal niets van.
ik mijn hond bij jullie breng?
'jegt fel: „Dat is toch niet
igrijk! Voorop staat, dat
het dier goed wordt ver
zorgd. Veel fijner vind ik dat
wanneer mensen willen we
ten hoe het hier toegaat.
Waar hun geld terecht komt!
Als Lucien en ik dat hebben
uitgelegd, beseffen ze ten
minste ook wat voor een
zorg er aan hun hond wordt
besteed. Wat dat betreft
maak je hier wat mee hoor.
Weet je dat wij blij zijn wan
neer we ee normale hond in
handen krijgen? Ik baal als
een stier van mensen die het
beest hebben verwaarloosd".
Hans kan zich nog goed her
inneren hoe op een keer een
cockerspaniel op De Ranch
werd gebracht Zijn ogen
spuwen vuur als hij begint te
vertellen, „het beestje was ik
weet niet hoelang niet ge
kamd of geborsteld. Vol met
klitten en vies! Z'n huis
kreeg totaal geen lucht meer,
dus hij verging van de jeuk.
Ik heb toen een heleboel ha
ren losgeknipt en alles uitge
kamd. Voor dat soort geval
len breng ik 25 gulden extra
in rekening. Uiteraard is dat
niet veel, maar vaak ben ik
allang blij dat de baas van de
hond met rode koontjes De
Hanch verlaat, omdat hij
donders goed begrijpt hij
heeft gefaalt In de verzor
ging"
Wat niet in rekening wordt
gebracht is een keurig ge
wassen, geföhnde en gebor
stelde hond die weer met de
baas mee naar huis mag.
„Service van de zaak", zegt
Lucienne. „Elke hond die
hier weggaat vertrekt
schoon, ook al komt hij sme
rig. We kijken hem helemaal
na. Soms vinden mensen dat
niet meer dan ormaal, maar
gelukkig krijg je meestal leu-
eke reacties Hans heeft wat
dat betreft wel eens het ge
voel dat sommige mensen op
hem parasiteren. „Ze vinden
het gewoon dat hun hond op
en top verzorgd wordt afge
leverd. Wèl vergeten ze
daarbij dat je hier niet met
drie, maar met zestig honden
te doen hebben".
Schuldgevoel
Van de hak op de tak sprin
gend zegt Hans opeens: „Het
is altijd grappig hoe de jond
wordt gebracht en gehaald.
Meestal brengt alléén de baas
hem en als hij naar huis mag
staat de hele familie op de
stoep. Ze hebben vaak een
schuldgevoel, omdat zij lek-
.ker op vakantie gaan en de
hond achter blijft. Vinden ze
vreselijk en meestal veragen
ze wel hondeerd keer of hij
goed wordt verzorgd. Ook
dan krijg ik de kriebels,
wamt ik kan nog geen hond
horen janken of hij krijgt
aandacht".
Aandacht is de ruimsle zin
van het woord. Hans meent
dat veel mensen die een
maar er ziin er zo weinig die
je echt kunt vertrouwen.
Dieren zijn eerlijk. Ik heb
nooit ruzie met ze. Nee, voor
mij is er maar één soort le
ven en dat is werken met
dieren".
■V
