STREEK
mm
De beremuts,Jan Poot
en Symen Aleman
Maasland
onttrekt
bebouwing
aan 't oog
Historisch Jaarboek
wordt goede gewoonte
m
RUBEN KLEPPESTO:
feïrjÉ
IflB
Nieuwe uniformen Rijnmondband
woensdag
10 december 1380
VD/SC/WW
'Ik koop liever een vleugel
daiOi een aut o'
Schiedam Hij is verlegen. Een zwart krnllekop-
pie met donkere ogen, waarvan je de Nederlandse
nationaliteit niet zou verwachten, kijkt vaak dro
merig voor zich uit. Voelt zich het meest thuis in
Parijs, de stad waar grandioze concerten gegeven
worden en waar musici van hoog niveau paraderen.
Een stad waar hij gezien zijn begaafdheden ook
thuis zou boren, maar dat blijft toekomstmuziek.
Runen Kleppestö is 23 jaar
en vanaf zijn zesde levens
jaar bezig met zijn 'huwelijk
spartner': de piano, „Het is
inderdaad een soort huwe
lijk," zegt hij, uitrustend na
een recital op de medische
faculteit in Rotterdam. „Met
klassieke muziek ben ik al
jaren bezig, hét zit in de fa
milie.
Van mijn moeders kant zijn er
vier broers die 2eer begaafde
beroepsmusici geweest zijn. Ze
2ijn nu gepensioneerd en wo
nen in Amerika en Canada.
Van hen heb ik die klassieke
tic gehad. Oom speelde en ver
telde uitvoerig hoe die mu
ziekstukken in elkaar zaten.
Dat heeft me gepakt."
Toch vreemd dat je altijd de
klassieke muziek gekozen hebt
in een tijd waarin rock en roll
domineert Voel je je daartus
sen thuis?
„Ik vind het jammer dat ik
weinig vrienden heb waarmee
ik over de klassieke muziek
kan praten. Het blijft beperkt
tot wat conservatoriumstuden
ten en mijn pianoleraar. Wel
vind ik het leuk als mensen
geïnteresseerd zijn in de klas
sieke muziek. Ach, aan de an
dere kant voel ik mij happy
als ik achter mijn piano zit en
daar heb ik geen mensen bij
nodig. Ik heb een uitgebreide
kennissenkring, dus weinig
gelegenheid om me af te zon
deren is er niet. Dat is goed."
Plankenkoorts
Vind je het fijn om op te tre
den, gezien je verlegenheid?
Hij bloost:„Ik heb veel last van
door Karin Kuijpers
plankenkoorts. Daarnet ook.
Zag ik in het begin de noten
heel wazig. Maar het is toch
meegevallen. Alleen weet ik
nooit geen raad met mezelf op
het einde, als al die mensen
klappen, Nee, dan zit ik liever
op mijn kamertje achter de
piano."
„Toch ben ik ook wel brutaal,
hoor. Dit jaar heb ik geluncht
met het wereldberoemde pia
noduo Christophe Eschenbach
en Justus Franz. Ik ben ge
woon na het concert naar hen
toegelopen. Ze waren erg en
thousiast. Maar ja, om naar het
podium te komen heb je zoveel
relaties nodig. Daarnaast zijn
er ook erg veel goede pianis
ten, dus er is veel concurren
tie."
Kamp je niet met eeuwige
twijfel of je nu wel of niet
door moet zetten in de mu
ziek?
„Ja, die is er. Na mijn afwij
zing op het conservatorium op
solfège ben ik naar de analis-
tenschool in Delft gegaan.
Vroeger wilde ik graag medi
cijnen studeren maar toen ik
de piano leerde kennen, waar
ik véél meer gevoel in kan
leggen, heb ik mijn studie een
beetje versloft. Ik heb mijn
MAVO gehaald en na het con
servatorium moest ik dus naar
een hogere beroepsleiding kij
ken. Eventueel wil ik na de
analistenschool pathalogie
gaan studeren in Leiderdorp.
Maar de kans om in de muziek
door te gaan wil ik openhou
den. Ik heb les van de beken
de Nederlandse pianist Mari-
nus Flipse (Ï2). Die man wil
mij op zijn vrije zaterdag les
geven. Van hem heb ik veel
geleerd, die man weet zo
veel."
Gevoel
Hoeveel uur speel je per dag?
„Dat verschilt enorm. Op het
conservatorium speelde ik ge
middeld zo'n vier uur per dag.
Door mijn werk op de analis
tenschool heb ik daar veel
minder tijd voor. Tegenwoor
dig zit ik gemiddeld een half
uur a één uur per dag achter
de piano. Kijk, techniek bouw
je op door veel te oelenen,
maar er komt ook nog een do
sis gevoel bij. Pianisten in Rus
land bijvoorbeeld studeren 12
uur per dag en hebben een
perfecte techniek. Vaak zie je
echter dat het gevoel ont
breekt. Zoiets kun je niet le
ren. Piano spelen is een syn
these van techniek en gevoel.
Ik wil zelf ontdekken hoe ver
ik daarmee kom. Maar wat
zou ik graag een fijne ruimte
en een vleugel willen hebben!
Alleen, hum, zo'n ding kost
50.00Q gulden. Als ik dadelijk
werk is dat het eerste wat ik
kopen zal, eerder dan een auto
bijvoorbeeld."
„Ik heb mijn school en mijn
piano en luister veel naar klas
sieke muziek. Muziek is mijn
liefhebberij en ik zou nóóit
zonder kunnen," vertelt hij.
„Ik hou ook niet van die over
dreven types, die je vaak te
genkomt in de muziekwereld.
Ik wil gewoon piano spelen en
samenwerken met andere mu
sici, meer niet."
Ruben Kleppestö tijdens
een recital in de medische fa
culteit met Josta van Rltten-
burg.
mmm
Schiedam Het nieuwe
uniform van de Rijn
mondband blijft de ge
moederen bezig houden.
Na de reactie van het
oud lid Symen Aleman
is hierop nu een tegen
reactie gekomen van
Jan Poot, voorzitter van
de jeugd Rijnmondband.
In een melodramisch
verhaal in het maand
blad Nexus van de band
weerlegt Jan Poot de
reactie van Symen Ale
man. Nu de Rijnmond
band nieuwe uniformen
heeft, verdween de zo
vertrouwde beremuts.
Dit tot grote ontsteltenis van
Aleman die in het verleden
nog had mee geholpen aan
het ontwerpen van de oude
uniformen. „Was de bere
muts uniek?" vraagt Jan
Poot zich af. „Tot op zekere
hoogte. Dit moet echter niet
worden overdreven. Denk
aan de KMK en de Guards."
Waarop Symen Aleman me
moreerde met: „Maar er was
nog geen enkel burgerkorps
dat een beremuts droeg." Jan
Poot echter:
„Daar heeft Symen in zekere
zin gelijk in, maar die tijd is
geweest. Dus zo uniek is die
beremuts niet meer."
Het nieuwe uniform spreekt
Jan Poot des te meer aan. „Het
gebied waar de Rijnmondband
in is gehuisvest heeft door
middel van zeevaart jaar in
jaar uit connecties met landen
van de gehele wereld. Interna
tionaal dus. De band is zelfs
naar dit gebied {Rijnmond) ge
noemd. Het internationale ka
rakter vind je terug in onze
muziek. De zeevaart (de koop
vaardij) vind je terug in de
kleuren van ons uniform, e-
venals onze stadskleuren
Maar hoe je de geschiedenis
van de koopvaardij ook na
pluist, je komt er geen bere
muts in tegen, dus... vandaar."
Hoe nu verder? Jan Poot geefs
er een helder antwoord op.
„Wel, gewoon zoals we al ja
ren bezig zijn. Wij hopen dat
de Rijnmondband het succes
zal hebben dat je haar toe
wenst, Symen, maar dat hangt
ziiet van een uniform alleen
af. Maar eigenlijk meer nog zijn allen, de instructeurs in-
van de sfeer binnen de band. cluis, in de Rijnmondband
aan het plezier wat we met hebben. En dat zit wel goed."
Maasland Als de ge
meenteraad van Maas
land er mee akkoord
graat dan worden er 19
bomen geplaatst aan de
buitenzijde van de Hofs
ingel, tegenover de be
bouwing aan de Schild-
tale en Morgentale. Door
het plaatsen van de bo
men zal de bebouwing
vanaf de Trekkade ge
zien enigszins aan het
oog worden onttrokken.
En daar is het R en W
juist om te doen.
Ter plaatse van De Hoefslag
\'an de Maasruiters komen
overigens geen bomen. Dit in
verband met mogelijke be
schadiging door paarden. Bij
het planten wordt rekening
gehouden met de in het be
stemmingsplan Comman
deurspolder 2 opgenomen
wegen, die in de toekomst
zullen worden aangelegd. Bij
de uitvoering van dit plan
zullen dan nauwelijks bomen
verplaatst of gerooid hoeven
te worden. Met het plaatsen
van de bomen is een bedrag
gemoeid van 3625 gulden.
Tijdens dezelfde raadsvergade
ring komt ook een lapje grond
van 1782 vierkante meter aan
de Commandeurskade ter
sprake. De vereniging tot be
vordering van het christelijk
onderwijs in Maasland en om
streken gebruikt de grond
voor het weiden van kleinvee
in het kader van het onder
wijs. De raad wordt verzocht
het stukje grond ook in 1981
weer gratis voor dat doel in
gebruik te geven.
"Vlaardingen Soms is het maar
moeilijk te begrijpen,dat vroeger
anders was dan nu en dat het heden
niet zonder verleden kan. Historici
zijn mensen die zich bij voorkeur in
stoffige archieven ophouden,
wereldvreemde boekenwurmen.
Maar of ze nu écht nuttig werk
verrichten? Er wordt nogal eens aan
getwijfeld. Zou dat de reden zijn
waarom het vak geschiedenis er in
het onderwijs meestal maar zo'n
beetje bijgehangen heeft?
Men weet het niet, In het
groot is het misschien nog
wel interessant; Cleopatra
begint een verhouding met
Marcus Antonius, Messeli-
na hangt in Rome de beest
uit, Djengis Kahn die als
een wervelwind door Azië
tiert. Balthazar Gerards
schiet Prins Willem door
het hoofd: dat zijn mis
schien nog gebeurtenissen
die tot de verbeelding spre
ken. Maar wat gaat het ons
aan, dat op 21 januari 1929
de heer J. Vermey uit Rot
terdam in gebouw Excel
sior te Vlaardingen voor de
spiritistenvereniging Har-
monia een lezing hield
over stigmata, of dat op 11
maart van datzelfde jaar in
het Volksgebouw een pro-
paganda-avond gehouden
is voor de Lijkverbran
ding?
Vermoedelijk alles, zij het
dat het wereldbelang er
nimmer mee gemoeid is ge
weest. Maar toch, het zegt
Gezicht op
Vlaardingen
Vt.: 1 de
Maas. Teke
ning van cir
ca 1650, ori
gineel in ge
meentear
chief Delft.
iets over de ontwikkeling
van de samenleving in een
provinciestad. Bladerend
door het vierde Historisch
Jaarboek Vlaardingen, kom
je tot de conclusie dat dit
jaarboek een goede gewoon
te begint te worden en dat
eigenlijk elke zichzelf res
pecterende stad zo'n jour-
ÉïMrjiMf!
5W* i
naai behoort uit te geven. AI
was het alleen maar om te
zien hoe de kerkelijke ar
menzorg in 50 jaar tijds evo
lueerde: 2 januari 1929 wordt
aan 447 kinderen brood en
warme melk verstrekt door
de Vrije Stadsevangelisatie
Jeruél; precies een halve
eeuw later, 2 januari 1979, is
het niet meer de ondervoe
ding die de de christelijke
armenzorg verontrust, maar
de alcohol- en drugsversla
ving: in het voormalig rust
huis Stloam aan het Ver-
ploegh Chassêplein vestigt
zich het op het evangelie op
vangcentrum van Teen
Challenge.
Het hart van bet Historisch
Jaarboek wordt gevormd
door twee kronieken: die
van het jaar 1929 en van
1979. Opsommingen van
vaak triviale feitjes, maar
secuur opgetekend en met
elkaar geven ze toch een
sfeerbeeld van een tijd. Uit
stekend is ook de verdere
opzet van het jaarboek, de
wijze waarop verschillende
aspecten nader belicht zijn.
Ditmaal een overzicht van
historische tekenaars, die
Vlaardingen op hun manier
vastlegden. Stadsarchivaris
Theo Poelstra schreef er een
korte heldere inleiding bij.
Historische tekeningen, zegt
Poelstra, zijn daarom zo in
teressant omdat ze behalve
een tijdsbeeld, ook iets laten
zien van hoe men zelf over
die tijd dacht. „Tekeningen
zijn net als boeken een oor-
Zo werkte de Vlaardingse
reinigingsdienst rond 1930.
Toen ook één keer per
week?
deel over een situatie." In
het jaarboek zijn enkele
mooie reproducties te vin
den die deze stelling illustre
ren. Van het stugge realisme
van Charles Kemper tot het
romantisch impressionisme
van Herman Paradies.
Vak be weging
Speciale aandacht verder
voor een omvangrijk en
goed gedocumenteerd artikel
van Rïnus Wagenaar over
'kleur en koers van de
Vlaardingse vakbeweging",
wat dan ook meteen de titel
van de studie is. Wagenaar
jnventariseert de baaierd
van kleine werkmanvereni-
gingetjes rond de eeuwwisse
ling. Daarmee geeft hij een
aanvulling op oud-SDAP'er
Wout Boender, die vorig jaar
een boekje, 'Daar komme de
rojje!', uitgaf over de op
komst van de socialistische
beweging in Vlaardingen.
Wagenaars artikel is vooral
interessant omdat het iets
verklaart van de behouden
de confessionele geaardheid
van Vlaardingen. Het be
schrijft wat in Vlaardingen
voorafging aan de komst
van de sociaal-democraten
en maakt inzichtelijk waar
om deze stad nooit in revo
lutionair vuur heeft gestaan.
De studie laat zien waarom
Vlaardingen eigenlijk altijd
vastgebakken heeft gezeten
aan de confessionele poli
tiek. Vissers zijn, in tegen
stelling bijvoorbeeld tot je
neverstokers, per traditie ge
lovige mensen geweest en
niet erg geneigd tot opstan
digheid. Een anornem indu-
strieproletariaat, Marx' voor
waarde tot revolutie, ont
brak in het vissersdorp bo
vendien nagenoeg. Kortom:
dominee regeerde aan het
eind van de negentiende
eeuw Vlaardingen nog mei
vaste hand. En, kan men
aanvullen, na dominee nam
de burgerman de macht
over.
Met welgekozen citaten licht
Wagenaar toe wat hij noemt
'de Vlaardingse gematigd
heid'. Zo had de Werkmans-
vereeniging Bid en Werk als
voornaamste programma
punt: „zondagsrust, zorg
voor den ouden dag" en,
mocht er hier daar wat aan
sociale verbeteringen ge
werkt worden, „de regeling
van zulke zaken, ja de gehe
le vereeniging moet evenwel
niet in strijd met de belan
gen van de bazen zijn." Het
hele programma van Bid en
Werk lag volgens Wagenaar
in de naam besloten. Vlaar
dingen is geen 'rooie' stad,
nooit geweest en zal het
waarschijnlijk wel niet wor
den ook. Dat is de nuchtere
conclusie die uit Wagenaars
artikel getrokken kan wor
den.
Al met al wordt het zo lang
zamerhand tijd een apart
plankje in de boekenkast te
reserveren. Vier afleverin
gen van het Historisch Jaar
boek; het is nog maar vier
centimeter, maar als deze
goede gewoonte wordt voor
gezet gaat het hard.
Het Historisch Jaarboek
Vlaardingen 1980 is versche
nen bij uitgeverij De Draak
en kost ƒ22,50.
