Ik ben trots op mij n zeekadetten
'Ik begon als
hulpagent in
battle-dress'
Maassluis
nu
grootste
korps
Afscheid
met
weemoed
Commandant Kortbeek:
Certificaten
ia
Adjudant van Biezen: pensioen na 36 jaar
Maassluis Het zeekadettenk'orps maakt een
stormachtige ontwikkeling door. Sinds het korps de
beschikking heeft over het opleidingsschip de Rigel
is het aantal actieve zeekadetten verdubbeld tot 80.
Het stemt D. Kortbeek, de huidige commandant van
het korps, tevreden. Sterker nog: hij is er trots op.
Het korps Maassluis groeide
uit tot het grootste korps
van Nederland met als ent-
ge een zeewaardig oplei
dingsschip. Kortbeek heeft
zich altijd sterk gemaakt
voor de aankoop van de Ri-
gel. In nauwe samenwer
king met de huidige minis
ter van defensie Pieter de
5 Geus werd het schip uitein-
del ijk verworven.
Om het schip in de vaart te
houden wordt nu gestart
met een actie. Het is de be-
doeling dat het schip in de
toekomst regelmatig gaat
uitvaren om de realiteit van
?,de zeevaart nog meer te be-
naderen. Om het schip te
;j laten varen is echter geld
;nodig. Het korps wil voor,
het schip een bewijs van
goedkeuring van de scheep
vaartinspectie krijgen zodat
|het mogelijk is om met de
fihoot reizen langs de Neder
landse kust te maken.
(%Dat bewijs van goedkeuring
fêkrijgt ^et korps pas als het
jschip op de helling is ge
dweest voor een complete in
spectie. Een zeer kostbare
[geschiedenis. Er worden nu.
^certificaten in de handel
pgebrerht die kunnen wor
den gekocht voor 25 gulden,
fper stuk.
[Goed
k
|Het gaat ondanks de gerin
ge financiële ruimte goed
iinet het zeekadettenkorps
(Maassluis. Het korps, waar
|ook meisjes actief in zijn.
|trekt zeekadetten uit maar
piefst 17 gemeenten uit de
|?regio.
[Commandant D. Kortbeek
lts een enthousiast verteller,
pe marinier, die vlak voor
zijn pensioen staat, geeft
zich voor de volle 100 pro
cent. Zo erg zelfs dat zijn
vrouw hem regelmatig op
de vingers moet tikken om.
het rustiger aan te doen.
„Ik ben trots op het korps.
Het is door de groei een
compleet bedrijf geworden.
De meiges in het korps
functioneren uitstekend.
Door de goede sanitaire
voorzieningen: veel dou
ches en omkleed ruimten.
De belangstelling van meis
jes voor de scheepvaart is
de laatste jaren enorm toe
genomen. Onderscheid
wordt er niet gemaakt. Ze
gaan schoon de machineka
mer in en komen net zo
zwart en vuil terug als de
jongens."
De discipline in het korps is
groot. De kadetten weten
wat er van hen wordt ver
wacht. Het dragen van een
uniform is een van de disci
plines. Buitenstaanders
staan vaak vreemd tegen
dat uniform aan te kijken.
Kortbeek vindt het er ge
woon bij horen. „De kadet
ten vinden het zelfs fijn om
een uniform te dragen. Het
is hetzelfde als in de bur
germaatschappij. Een voet
balsupporter draagt ook een
shawl van zijn favoriete
club, Dan toon je dat je bij
een bepaalde groep hoort.
Dat willen de zeekadetten
ook. Het is ook een stukje
rangorde, wat voorkomt op
schepen. Daar heb je ook
officieren, onderofficieren.
De stichting 'Vrienden
van de Rigel' brengt 5000
certificaten in de handel.
.De prijs bedraagt 25 guH
den per stuk. Mensen die
een certificaat willen ko
pen kunnen terecht bij
het havenkantoor, Go»
vert van Wijnkade, de
.RABO-banken aan de
iTJiverlaan en Zandvliet
'en verder bij de RABO-
banken in Maasland en
.De Lier. De certificaten
kunnen ook worden be
steld: een briefje aan de
(Stichting 'Vrienden van
ide Rigel', postbus 93,
13140 AB Maassluis is
(voldoende.
k<
Aan boord is verschil in
rangorde. Bij ons kunnen
de kadetten direct wennen
D.Kortbeek: meiges gaan
schoon de machinekamer
in.
aan de sfeer aan boord van
een schip en aan de leefwij
ze,"
Naar scheepvaart
^Veel jongens en meisjes, die
'een opleid ig hebben ge-
ivolgd bij het zeekadetten-
.korps, komen ook daadwer-
'kelïjk terecht in de scheep
vaart. Kortbeek: „Vorig
"aar hebben 23 kadetten het
orps verlaten en zijn me
rendeels terecht gekomen
.in de scheepvaart. Maar er
zijn erg veel jongens en
meisjes die lid willen wor-
jden van het korps. Er is
izelfs nu al een wachtlijst."
(Minister de Geus zal in het
(kader van de financiële ac-
!tie binnenkort het eerste
.'certificaat in ontvangst ne-
|men. De minister heeft zich
fin zijn periode als raadslid
■in Maassluis altijd erg inge
spannen ten behoeve van
|de zeekadetten. Ooit was
iPieter de Geus zelf zeeka-
det in het korps van Rotter
dam. Zijn vrouw heeft hij
ook via het zeekadetten-
korps leren kennen. Niet
vreemd dus dat de minister
de zeekadetten een warm
hart toedraagt. Kortbeek:
„Het is eigenlijk aan hem te
danken geweest dat we het
huidige schip hebben. In de
gemeenteraad en in onder
handelingen met het loods
wezen heeft hij ons ontzet
tend geholpen. Als de actie
slaagt er moeten dan
5Q00 certificaten worden
verkocht kan de Rigel
weer gaan varen. Het is
.zelfs niet uitgesloten dat er
.ook een zeereis meege-
[maakt gaat worden. De risi-
tco's vinden de verantwoor
delijke mensen binnen het
korps momenteel echter
nog te groot. De veiligheid
van de kinderen zou waar
schijnlijk niet helemaal ge
waarborgd kunnen worden.
^Buitenland
Contacten met buitenlandse
korpsen zijn er in ieder ge
val al wel. „Een korps uit
Essex, Engeland, heeft ons
korps geadopteerd en an
dersom. Er bestaat nogal
wat verschil tussen de be
naderingswijze in Neder
land en Engeland. In Enge
land zit de strakke lijn er
heel duidelijk in. Men is
daar duidelijk defensief ge
richt. In Nederland gaat het
wat dat betreft veel soepe
ler. Wij doen veel meer op
nautisch gebied. Daar zijn
wij veel verder in. Binnen
kort komen er tien kadet
ten uit Engeland over en
draaien dan met ons mee."
De ligplaats van de Rigel is
uniek, midden in het cen
trum. Iedereen kan de boot
zien liggen. Toch is com
mandant D. Kortbeek er
niet tevreden mee. „We lig
gen daar natuurlijk op een
prachtige plaats. Erg pitto
resk, maar de ellende is dat
de Rigel constant wordt be
schadigd. Als boten in de
haven moeten manoeuvre
ren rammen ze vaak de Ri
gel, die zo heel wat te ver
duren heeft. Last van in
braken hebben we ook al.
Laatst is onze marifoon ^ge
stolen. Ze hadden er echter
niets aan: ze namen wel de
marifoon mee, maar verga
ten de belangrijkste onder
delen. Gelukkig heeft ra
dio-Holland ons geholpen
•door een nieuwe marifoon
te schenken."
donderdag j
10 februari 18S1
VD/SC/WW 1
Schiedam Adjudant J. P. van Biezen
heeft zijn laatste werkdag bij de Schie-
damse politie achter de rug. Na bijna ze
sendertig jaar bij de politie neemt de
zestigjarige 'adjudant-f', zoals zijn rang
officiëel wordt aangeduid, morgenmid
dag officieel afscheid. Aan de ene kant
met pijn in het hart, maar aan de andere
kant toch ook met voldoening. „Ik be
gin een nieuw leven waarin ik tijd heb
voor al mijn hobby's", aldus de adju
dant Het afscheid morgenmiddag
wordt bescheiden gehouden. Niet met
toespraken en officiële gebeurtenissen,
want daar houdt hij niet van.
Samen met veertien anderen
begon Van Biezen op 1 juli
1946 als hulpagent bij de
Schiedamse politie. Zonder
politieopleiding zo de straat
op. Zes weken meelopen met
een oudere hoofdagent en
daarna alles in je eentje
doen:
„Dat was een gekke toestand.
Vlak na de oorlog was er een
enorme behoefte aan politie
mensen. Het korps moest opr
nieuw worden opgebouwd. Er
was toen niet eens een uni
form voor je beschikbaar. Er
was alleen maar een blauw ge
spoten battle-dress."
De tijd waarin Van Biezen bij
de politie begon, was een roe
rige tijd. In Schiedam waren
veel Amerikanen die zich re-
door Richard Stomp
„Toch moet je die opleiding in
de praktijk niet onderschatten.
Die hoofdagenten konden je
heel wat leren. Je werd door
die hoofdagenten afgericht, zo
heette dat toen. Tegenwoordig
heet het dat je door een men
tor wordt begeleid, maar het
komt eigenlijk op hetzelfde
neer. Toen waren ze alleen
iets rauwer."
gelmatig in de etablissementen
van de stad ophielden. De
vechtpartijtjes die daarvan het
logische gevolg waren moest je
als beginnend politieagent in
je eentje sussen. Over en weer
zijn er toen flink wat klappen
gevallen.
Vechtpartijtjes waren er toch
al veel in Schiedam. Wilton-
Fijenoord en ook de andere
werven hadden nog volop
werk. Als een schip moest
worden gerepareerd bleef de
bemanning tijdens de repara
tieperiode in Schiedam. De
meeste zeelui gingen hun bor
reltje drinken in café Trianon.,
Daarbij werd regelmatig veel
gevochten."
Van Biezen: „In die tijd ge
beurde een surveillance lo
pend of op de fiets. Verspreid
over de stad stonden melders
voor het contact tussen de
agent op straat en de brigadier.
Die melders werden daarom
wel 'blikken brigadiers' ge
noemd. In zo'n zuil zat dan
een lampje en als dat brandde
dan moest je via de telefoon
die er ook in hing, contact op
nemen met het bureau. Dan
kon je le horen krijgen: er zijn
wat moeilijkheden in Trianon,
neem er eens even een kijkje.
's Avonds rond sluitingstijd,
gingen we al bij de ingang van
Trianon pos'ten, voor het geval
er problemen zouden ontstaan.
Die sluitingstijd viel samen
met de schaftpauze van de
Wilton werknemers en die
kwamen gewoon op de hekjes
in de buurt zitten om te kijken
wat er zou gebeuren. Hetzelfde
met de mensen op de BK-Iaan
tegen de sluitingstijd van de
café's zag je dan overal de gor-
dijen opengaan en de mensen
gingen dan staan kijken wat er
die avond weer stond te ge
beuren."
„Ik heb een keer gehad dat
.een aantal Noorse zeelui in
Trianon aan het vechten wa
ren en dat ik cr een kijkje
moest gaan nemen. Twee
obers hielden toen een aggre-
sïeve Noor in bedwang. Als je
dan als politie binnenkomt is
het van: laat maar los. daar is
de politie. Het heeft toen wei
nig gescheeld of ik was met
een glas in mijn keel gesne
den. Het is dat net op dat mo
ment een collega binnen
kwam stappen, waardoor mij
niets gebeurde. Het was ook de
tijd waarin wij tegen elkaar
zeiden: als je geen goede kled
der voor je hoofd hebt gehad
ben je geen goede politieman."
Surveillance
„Maar je moet niet denken dat
het vroeger alleen maar knok
ken was geblazen. Het was ook
aardig als je op zaterdagavond
in het centrum surveillance
dienst had. Je had toen nog
jminder. We gaan nu weer te-
[rug naar die tijd van toen. Al
;een aantal jaren zijn we bezig
;de surveillance weer lopend
en op de fiets te laten verrich-
iten.'
IVan Biezen heeft een levendi
ge belangstelling voor tech
niek. „Je knutselt als jongetje
al een radiootje in elkaar, je
weet wel hoe dat gaat. Bij de
politie kom je dan weer met de
techniek in aanraking en op
die manier leg je je toe op de
Iverbindingen bij de politie.
|Toen in 1973 het nieuwe bu-
jreau af was moest een meldka-
•mer worden ingericht, en ik
iheb daar aan mee mogen wer
ken. Dat vind ik gewoon erg
leuk om te doen. Net zoals ik
jhet leuk vindt om zelf te knut
selen als iemands 'pieper' het
;niet doet. Dan mag ik graag
dat dingetje openschroeven om
te kijken of ik het kan repare
ren. Je moet alleen uitkijken
dat je niet het verwijt krijgt
Idat je als dure adjudant pie-
jpertjes rit te repareren."
geen televisie en daardoor wa
ren er veel meer mensen op
straat Het zag er werkelijk
zwart van de mensen die door
de binnenstad heen flaneer
den. Er bestond toen een ver
ordening dat je niet op straat
stil mocht blijven staan. Heel
gek, maar die verordening was
er nu eenmaal. Als je dan als
politieman in het centrum sur
veilleerde, zag je mensen die
ergens stilstonden gehaast
doorlopen. Je mocht toen ook
niet in de kozijnen van win
kels zittend-dat is: wel anders
dan nu."
„Je had in die tijd wel veel
meer contact met de mensen
op straat doordat je lopend
surveilleerde. Mensen kwa
men veel eerder naar je toe als
ze problemen hadden, maar
ook voor een gemoedelijk
praatje met je bleven de men
sen op straat stilstaan. Die sur
veillances duurden toen ook
veel langer dan nu. Van de
acht uur dat je werkte draaide
je vijf uur of zes uur achter el-
Adjudant Van Biezen: „Na
zesendertig jaar ben je toch
wel wat weemoedig."
kaar surveillance, dan was je
al die tijd op straat. Later zijn
we veel meer met auto's gaan
surveilleren en dat maakte het
contact met de burgers veel
Taken
Tot de andere taken van de
binnenkort zestigjarige Van
Biezen behoorden de gesprek
ken met sollicitanten, het
Ikorps reservepoli tie (de adju
dant was commandant van dat
ikorps); woonwagenzaken („on-
idanks alle problemen rond het
jkamp had ik toch een goed
■contact met die mensen daar");
bijzondere wetten („daar heb
.ik een erg leuke tijd gehad")
ien voorlichting.
Met die voorlichting heeft
Schiedam ook landelijk aan
dacht getrokken. De koningin
bezocht pakweg drie jaar de
voorlichting aan een klas
schoolkinderen. Dat was erg
leuk, zegt Van Biezen enthou
siast. In dat enthousiasme
klinkt een beetje weemoed
door. Van Biezen geeft dat ook
toe. „Dat is ook logisch", zegt
hij. „Zesendertig jaar ben je
politieman geweest. Je hebt
van alles meegemaakt binnen
het korps; aan ontwikkelingen
heb je meegewerkt Dan is het
wel wat om daar ineens mee te
stoppen. Maar ik ben gelukkig
een nuchter mens. Ik ga er ge
woon van uit dat ik een nieuw
leven ga beginnen, waarin tk
veel meer tijd over hou voor
allerlei zaken. Hobby's heb ïk
genoeg: muziek, fotografie,
wandelen, fietsen. En je moet
ook realistisch zijn: eens moet
je gewoon een punt achter je
werk zetten. Ik vond het des
tijds fijn toen ik bevorderd
werd tot brigadier en daarna
tot adjudant. Maar daarvoor
moesten toen wel mensen
plaats maken. Nou, er zijn nu
weer andere die graag die pro
motie willen maken en het is
nu mijn tijd om daar plaats
voor te maken. Je moet daar
bij ook vooruit kijken: je gaai
immers weer een hele nieuws
tijd tegemoet."
