BDITEBDflM
'Alle consulaten aan de rand
van de stad is stuk veiliger'
I
1
I
'Mindy
geeft
'n
hoop
troost'
na het asiel
Hekken
bouwer
wordt
groot
zakenman
VS
Mrecteur De Blaay loopt om uit angst voor geweld:
Spreekuur
Raad en Daad
eraepo
rschotfc
n. Aa®
voerde
te Win
iepdoo
tot zen
sOegj}
ar Nif
kani
edanicft
Beer
ld Tfc
Owt« r
ingta» I
W.-vjj
Visvliet Bo^€rdam Het is het
bekende verhaal van het
P?n 15 krantenjochie, die een
;hartï gok]e waagt en jaren later
ide tr ü°°r het leven êaat aljs
voor succesvol zakenman. Mil-
Grijpt joenen op zijn bankreke-
Ruinei. fljng; omdat hij onderne-
1 Jner is geweest en het ei-
genlijk nog is. Alom be
wondering.
FtUGE-
Blij!
Smiidr
Het len
m gaat emigreren. Naar Ca-
lada of Australië, landen die
nooi in het verhaal passen.
Vele jaren later kom je ze te-
Bt [en, ze spreken met heel dui-
edanl
iskerki
e. B«
neuia
'nbuig
fatten
rpredi
iburg
e dai
vullei
voeldi
in au
erdan
Rotterdams Nieuwsblad
aa terdag
31 jub 1992
Kees is nu Keith
en dik miljonair
Een ander bekend verhaal is
ie Nederlander, die zijn ei
land laat voor wat het is
door
Marlijn Verwaaijen
delijk accent, zoeken met
knippende vingers naar het
pen te juiste woord ('hoe zeggen jul-
1a)
®liie at in Nederland') maar
hebben inmiddels wel mil
joenen guldens bijeenges-
Aa&Jpa'ard.
[et laatste verhaal is van toe-
i43o« >dssing op Keith Veeostra (55),
'het normale leven Kees ge-
teten en Rotterdammer van
jeboorte. Tweeëndertig jaar
leden verkocht hij zijn
vponark in Rotterdam en
tocht van de opbrengst twee
ickets: één voor hemzelf en
ién voor zijn vrouw Miep. Bo
vendien nam hij voor half geld
ijn zoon mee.
Un demand van het bestaans-
ninimuih bracht Kees zijn
siste jaren in Zuid-Australië
ioor. Nu, 32 jaar later, is hij
-t djd lik miljonair, heeft een bedrijf
net 130 werknemers, zat In de
van Wijze Mannen', een
varfcdyiescollege voor het gouver-
num iément, komt regelmatig op
in za éfetfcie en oogst bi| vele land-
or d eooten bewondering. Kees is
Riei pslaagd, als handelaar in toe-
Het eerste grote schip van
Kees, de 'Murray River
Queen'.
risme en mag zich nu presi
dent-directeur van het bedrijf
'Murray River Developments
Ltd' noemen.
Een groot concern, dat zich
toelegt op het organiseren van
boottochten op schepen, ter
grootte van de schepen die
jaarlijks enkele duizenden
mensen laten zien hoe mooi de
Rijn kan zijn. Met de 'Murray
River Queen' en de 'Murray
Explorer' trekken jaarlijks
zo'n miljoen Aussies over de
rivieren, die het land rijk is.
„Na de oorlog moest ik naar
de marine", begint Kees, die
voor vier weken vakantie met
Miep in ons land is en en pas
sant in Waalwijk een plezier
jacht heeft gekocht, zijn le
vensverhaal. „Daarvoor had ik
de ambachtsschool in Croos-
wijk doorlopen. Timmerman
was in. Maar veel werk was er
niet. Ik kwam terecht bij de
gemeente. Afdeling bestrating.
moest ik die rood-witte hek
ken. in elkaar zetten".
Tickets
De ondernemende Veenstra
besefte, dat hij dit werk niet
tot zijn 85-ste vol zou houden.
„Zoals jullie tegenwoordig zeg
gen: ik zag het niet zitten.
Toen heb ik met mijn vrouw
over de toekomst zitten praten
en hebben we uiteindelijk de
woonark verkocht. Van dat
geld kocht ik tickets en binnen
de kortste keren zaten we in
Australië".
Kees Veenstra begon als jaeh-
tenbouwer maar werd ontsla
gen, toen bleek dat zijn baas
niet iemand in dienst mocht
hebben die geen lid van de
vakbond was. „Ik ben toen
maar en beetje zelf gaan bou
wen. De kinderen, inmiddels
drie jongens, werden groter en
ik wilde ze graag een boot ge
ven. Die heb ik zelf in elkaar
gezet"
Tijdens een vaartochtje met
zijn gezin zag de Rotterdam
mer in Goolwa een jachtwerf
te koop staan. Voor vierhon
derd pond was Veenstra eige
naar. „De enige hulp die ik
had was mijn vrouw. Die
sprong bij als het allemaal te
druk werd".
In eerste instantieNwas het he
lemaal niet druk op de werf.
Kees Veenstra had een boot
gebouwd waarmee rondvaar
ten organiseerde. „Ik had die
boot zelf gebouwd. Een type
als die rondvaartboten die je
in de Amsterdamse grachten
tegenkomt. InmicLdels had ik
ook mijn binnenvaart-kapi-
teinbrevet gehaald".
Binnenvaart
„Dat rondvaren op die binnen
vaart zag ik wel zitten. Ik had
al een ontwerp voor een veel
groter schip, ik wilde het zelf
bouwen maar het geld ont
brak. Toevallig kende ik de di
recteur van het departement
toerisme, die mij de tip gaf het
geld van de staat te lenen. Ik
leende 210.000 gulden, wat ik
inmiddels weer heb terugbe
taald, en ben gaan bouwen.
Het is een rader-schip gewor
den. Er kunnen 88 passagiers
in totaal 44 cabi-
op en heeft i
nes, ieder met een eigen bad
kamer".
Zeker nadat een populair tele
visie-programma aandacht had
besteed aan de handel van
Kees Veenstra liep het storm.
„Er ontstonden enorme wacht
lijsten, de bezetting in die tijd
was 98 procent. Vooral het feit
dat ik zoveel mensen teleur
moest stellen vond ik erg ver
velend. Dus heb ik een tweede
boot gebouwd, de 'Murray Ex
plorer'. Een enorm modern
schip met 63 cabines".
Zoons
De handel in toeristen verliep
vlekkeloos. Hoewel Kees het
in zijn eentje niet kon bolwer
ken en zijn zoons in dienst
moest nemen om het organisa
torisch draaiende te houden,
kocht hij nog meer. Een motel
op een eilandje, een zeevaart
scheepje en binnenkort wil hij
ook in Queensland iets gaan
beginnen.
„Bovendien ben ik nu weer
bezig met met ontwerp van
een nieuw schip", voegt Kees
Veenstra, die in 1959 de Au
stralische nationaliteit aan
nam, er aan toe. „Dat doe ik
met behulp van een gepensio
neerde scheepsarchitect uit
Schiedam, de heer Tromp. Het
faat inderdaad snel allemaal,
'oen ik in Australië aankwam
Kees (Keith) Veenstra, suc
cesvol zakenman in Australië
kon ik alleen 'yes' en 'no' zeg
gen. Ik snapte vaak mijn eigen
baas niet. Hetzelfde gold voor
mijn vrouw. Zij heeft het via
de radio geleerd, ik door veel
te praten met mijn collega's".
„Ik ben dik miljonair nu, maar
ik blijf normaal doen. We wo
nen nog steeds op een woon
ark, ik denk dat ik samen met
mijn oudste zoon de enige ben.
En je ziet mij niet met een dik
ke sigaar in mijn mond in
dure rastaurants zitten. Kijk,
de methode om het te doen zo
als ik nu is eenvoudig. Je
krijgt een kans voor je neus en
die moet je zien en grijpen.
Dat is eigenlijk alles".
Helemaal Australiër is Kees
zeker niet. Hij spreekt zijn
moedertaal goed ('iedere emi
grant die zegt dat hij geen Ne
derlands meer kan spreken
liegt, je moedertaal vergeet je
nooit') en komt ieder jaar vier
weken vakantie houden in zijn
vroegere vaderland. „Maar
dan moet ik wel wennen want
het verandert hier heel snel.
Vechten op het voetbalveld,
hoe is het mogelijk. En dan de
taal. 'Ik zie het niet zitten', dat
kenden wij helemaal niet.
Kijk, dat soort zaken bevreem
den mij en mijn vrouw. Jullie
zijn er aan gewend".
IRUILO
ri| Dis
kifkwt
ieg Z
bunj
0"?® Rotterdam Directeur
k'*A,C. de Blaay van het ge-
ijknamige adviesbureau
150. t "P de Eendrachtsweg loopt
inds de aanslag op de
4-pef hirkse consul niet meer
ings het Turkse consti-
aat Als hij van huis naar
ui öjn werk komt, mijdt hij
gasft Ue gevaarlijke plek zeer
Wwust „De angst zit er bij
goed in", zegt De
Jlaay na lang nadenken
t hij trekt bedachtzaam
tn zijn pijp, alsof elk
u "F00"* te veel tot levensge-
i. «1 raarlijke situaties kan lei-
•- Jen.
nbl^ Set Turkse consulaat is vier
or t} deuren verwijderd van Èn-
düstrieel adviesbureau De
Blaay. Toen op woensdag 21
'u de consul op weg van
door
Richard Stomp
Njn huis naar zijn werk werd
geschoten, stonden alle aan
wezige werknemers dan ook
K* groot deel van de dag
Kir de statige ramen. Van
Rrken kwam niet veel
^cr. „Maar dat vind ik niet
zo erg", aldus De Blaay.
Jint een dagje betekent op
rhasis natuurlijk niet zo-
Roch schreef De Blaay een
lief aan het college van
Urgemeester en wethouders.
BSejf was ik tijdens de aan-
op vakantiei Maar toen
de volgende maandag te-
ug kwam trof ik mijn werk-
'fiitiers verontrust aan. Toen
ieb ik gedacht: al die angst.
Jat kan zo niet; daar moet
aaar eens een briefje aan
borden gewaagd".
pd van de stad
.„Bet schrijven suggereert de
"teur van het adviesbu-
1 alle consulaten te ver-
4*
plaatsen naar de rand van de
stad. „Als dan aanslagen wor
den gepleegd, vallen er ten
minste geen onschuldige parti
culieren ten slachtoffer. Ik
vind het persoonlijk een goed
plan. We moeten maar eens
een punt zetten achter het tra
ditionele patroon om ambassa
des en consulaten te vestigen
in historische, statige buurten.
Vestig ze gewoon aan het
eindpunt van lijn tien, in het
Kralingsebos; al weet ik overi
gens helemaal niet of die tram
wel naar het bos toe rijdt".
Zelf heeft De Blaay net als zijn
personeel al menig hachelijk
moment voor de deur meege
maakt. Tot twee maal toe is er
voor de Turkse ambassade ge
demonstreerd en dat hield in
dat .demonstranten als het
ware bij het adviesbureau op
de deurmat stonden. s*„
Het personeel van De Blaay is
daarbij niets overkomen. Maar
het gaat volgens hem om de
angst, die daardoor onder de
veertig werknemers is gaan
heersen. „Bij die demonstraties
doen zich emotionele toestan
den voor. Het ging er echt be
hoorlijk spannend aan toe.
Maar vooral na de aanslag was
het erg, omdat toen scherp
schutters op het dak van het
ziekenhuis stonden. Waarom
moet je extra uitkijken omdat
je hier werkt Dat is toch geen
goede toestand..".
Van 't laatste jaar
Het industrieel adviesbureau
De Blaay werd vier jaar gele
den aan de Eendrachtweg ge
vestigd. Heeft De Blaay zi»h
Het rijtje Eendrachtsweg
met de consulaten van Tur
kije, Frankrijk en Marokko.
Daartussen veel bedrijfjes.
Het personeel van één van
die bedrijfjes leeft in angst,
zegt de directeur.
destijds niet gerealiseerd dat
hij zich in een potentieel ge
vaarlijke buurt vestigde
„Nee; in deze buurt was im
mers nog nooit iets gebeurd.
Sterker nog: alle geweldadig-
heden zijn van het laatste jaar.
De eerste drie jaar dat wij hier
werkten was het gewoon erg
1 rustig. Maar steeds meer doen
zich rond ambassades en con
sulaten dergelijke toestanden
voor. Het is misschien het
tijdsbeeld, dat er steeds meer
nare dingen gebeuren, maar
als je daar verandering in
kunt brengen moet je dat
doen".
In zijn brief schrijft de direc
teur dat de bewoners van de
Eendrachtstraat in angst le
ven. Heeft hij aanwijzingen
dat die angst inderdaad in de
hele Eendrachtstraat bestaat?
„Nou, nee. Het is niet zo dat ik
met de hele buurt heb over
legd. Maar ik ga er van uit dat
normaal denkende mensen als
u en ik ook bang worden in dit
soort situaties. Dat is toch lo
gisch?.". De Blaay weet ook
niet of het gehele personeel
achter de brief, die wel mede
in hun naam is geschreven.
„Ik heb het niet aan iedereen
afzonderlijk gevraagd; maar ik
denk wel dat ze het er mee
eens zijn".
Angst bestaat er bij De Blaay
voor explosieven in gepar
keerde auto's. Daarom is ge
vraagd om extra controle op
het parkeerverbod voor blokje
met het consulaat. Met die
maatregelen treffen wij ons
zelf ook, omdat wij ook geen
parkeerplekje voor de deur
meer hebben... Maar het helpt
wel; want veel aanslagen wor
den op die manier gepleegd".
Aan zelf wegtrekken uit de
buurt heeft De Blaay nog niet
gedacht. „Ja... misschien is dat
ook wel een goed idee..", be
denkt hij nu.
Tot 16 augustus 1982 zal er in
het kantoor van het Rotter
dams Nieuwsblad geen spreek
uur Raad en Daad worden ge
houden, Daarna kunnen op
maandagochtenden voor 10.00
uur weer telefonisch (010-
14414) afspraken worden ge
maakt voor het spreekuur van
Raad en Daad, dat 's middags,
vanaf 14.00 uur in het gebouw
van het Rotterdams Nieuws
blad wordt gehouden. 1
door Ben Swaep
De vijftienjarige MAVO-
scholier Michel Damhuis uit
de FJakkeesestraat 51c, die
straks het nieuwe schooljaar
in de vierde klas begint,
heeft enkele weken geleden
het teefje Mindy uit hel Die
renopvangcentrum aan de
Roel Langerakweg gehaald.
Michel heeft mij een brief
met zijn ervaringen tot nu
toe met het zwarte, van een
wit befje en dito snuitje
voorziene hondje geschre
ven. Dit schrijven is zeker
waard te worden afgedrukt
in de rubriek 'Hondeleven
na het asiel'.
„Ik heb mijn hond op
woensdag 7 juli bij 't asiel af
gehaald. We liepen bij 't
asiel de deuruit en mijn
hond Mindy (in het asiel
heette ze Sonja) was razend
nieuwsgierig. In de auto wil
de ze alles onderzoeken en
ze zat geen minuut stil. Een
maal aangeland bij ons huis
ging 'n nieuwe en vrijere
wereld voor haar open. Ook
in haar nieuwe wereld
moest zij alles even bekijken
en zij was door 't dolle heen.
Niet alleen zij maar ook mijn
moeder, m'n zusje Ingrid
van dertien en ik. Mijn va
der is niet zo weg van 'n
hond maar begint er langza
merhand iets voor te voelen.
Nadat ze alles en iedereen
zo'n beetje gezien had was 't
avond en dus tijd om te rus
ten.
Het idee om 'n hond te ne
men was van mijn moeder
want ongeveer 9 maanden
geleden is mijn broer overle
den en als mijn moeder dan
alleen thuis was en mijn zus
en ik op school en mijn va
der aan 't werk, was 't erg
stil. En mijn zus en ik von
den het 't ook wel leuk en zo
is Mindy hier beland.
Mindy is 'n lief beest. Ze is
erg rustig en ze kan je 'n
hoop troost geven. Ze luis
tert ook al naar mijn moeder
en mij, naar anderen niet zo
best. Maar vorige week was
ze 'n beetje ziek. Ze nieste,
hoestte en haar neus was
meestal droog. We besloten
om naar de dierenarts te
gaan en daar kregen we me-
dicjnen, die door het asiel
betaald werdenIets dat we
nooit verwacht zouden heb
ben. Ze begint nu al wat be
ter te worden. Alleen haar
neus blijft nog 'n beetje
droog.
Mindy met Michel en
diens zusje Ingrid (13), die,
zoals haar moeder mij ver
zekerde, het uitlaten van
het hondje vaak voor, haar
rekening neemt.
Daar gaat ze weer. Steeds als
er iemand belt of de trap op
of af gaat stormt ze als een
gek naar de deur en blaft 'n
end weg. Net alsof ze zeggen
wil: ga weg, dit is mijn terri
torium en daar blijven jullie
uit.
We zijn erg blij dat we haar
hebben genomen en ze zal in
ieder geval niet in slechte
handen zijn!"
Tot zover Michel Damhuis,
die mij desgevraagd nog liet
weten; dat zijn moeder en hij
hadden besloten een kleine
hond te nemen omdat de
woning van de familie Dam
huis niet zo groot is. Inder
daad een verstandig besluit,
waaraan velen een voor
beeld kunnen nemen, lijkt
mij zo.
h
