REGIO
'Mijn bed is van
levensbelang'
Horeca kwaad over party bij
Controle van het GAK
i Zwijndrechtsepolio-patiënt Klootwijk
Huize Overburgh 'valse concurrent*
•r: f
La Rëhaissahcej
'mm
Li;:- :Ur «y li-I
mÊÊÈÈÊ
ËÊsgSMêÈ
Rotterdams Nieuwsblad
zaterdag
18 december 1382
Zwijndrecht
„Waarschijnlijk de
griep", dacht Zwijn-
drechtenaar D. Kloot
wijk toen hij hoofd-
De heer en mevrouw Kloot
wijk op en bij het gigantische
schommelbed.
Zwijndrecht De heer
Klootwijk moet af en toe
in het ziekenhuis worden
opgenomen, bijvoorbeeld
voor onderzoek. Hij kan
dan zijn werk voor de
Dienst Sociale Werkvoor
ziening (DSW) niet uitvoe
ren. Zoals in ieder bedrijf,
geeft de werkgever (de
1 DSW) dit door aan de be
drijfsvereniging.
Het gevolg hiervan is, dat
binnen korte tijd (tot grote
ontstemming van dochter
Rïna) een controleur van
het GAK voor de deur
staat om te zien of de heer
Klootwijk inderdaad naar
het ziekenhuis is.
„Volgens mij hebben die
mensen een vuiltje in hun
oog. Ze kunnen toch wel
begrijpen dat mijn vader
alleen maar naar het zie
kenhuis kan zijn en niet
zomaar een dagje weg Is.
Ze weten daar toch, dat hij
al 25 jaar aan zijn bed ge
bonden is", aldus Rïna.
Volgens de heer Vlot van
het GAK is deze gang van
zaken normaal: „Als ie
mand zijn werk niet kan
doen door ziekte, dan moet
dat worden beoordeeld.
Wij krijgen dit als be
drijfsvereniging door van
de werkgever en gaan dan
bij de bewuste persoon op
bezoek, om te zien waarom
hij zijn werk niet kan ver
richten".
Volgens hem maakt het
niet uit, waar de werkne
mer zijn werk verricht.
Het enige criterium is, dat
deze zijn werk op een be
paald moment door om
standigheden niet kan ver
richten „en dat moet wor
den beoordeeld".
pijn voelde opkomen.
Overwerken zou er
die dag niet bij zijn.
De volgende dag
werd de dokter ge
beld. 'Griep' was ook
zijn diagnose. Later
op de dag verdween
echter de controle
over de armen. Een
spoedopname in het
Gemeenteziekenhuis
in Dordrecht werd
noodzakelijk. Toen er
echter ook ademha
lingsmoeilijkheden
optraden, moest
Klootwijk naar het
Rotterdamse Zuider
ziekenhuis verhuizen.
Letterlijk verhuizen
met een verhuiswa-
Oostvoorne Wat
een kleine
'I advertentie al niet
voor grote gevolgen
kan hebben. De
g Oostvoornse kok
Gertjan van der
1 Hoest heeft het
geweten! Hij plaatste
1 een annonce om een
wilddiner in huize
Overburgh aan te
-1 kondigen en kreeg
I prompt de hele
plaatselijke
I horecawereld over
g zich heen. Zelfs de
politie kwam eraan
1 te pas, maar de party
ging door, en
g achteraf blijkt de
hele rel niet meer
i dan een storm in een
glas water.
Gertjan van der
I Hoest is van beroep
I 'traiteur nouvelle
-g cuisine', zoals dat
J met een deftig
,g woord heet.
Niemand zal direct
g begrijpen wat dat
I betekent. Party
g service klinkt al een
1 stuk eenvoudiger, de
2 duidelijkste
M benaming is echter:
kok aan huis.
Stel u heeft een leuk feestje
S te vieren met vrienden en
bekenden en u wilt uw gas-
S ten tevens verrassen met
g een overheerlijke maaltijd.
H Als u geen zin heeft om zelf
S de hele avond in de keuken
=j te staan, of als uw kook -
kunst niet verder gaat dan
S het bereiden van een kro-
H ket, kunt u een traiteur bel
li len. Deze zorgt dan tegen
S betaling voor een verruk-
S kelijke maaltijd, zodat uw
feest is uitgegroeid tot een
waar culinair festijn.
Het echtpaar Schalij uit
S Oostvoorne had ook wel
jg eens zin in zo'n party. Ze
g nodigden hun vriend Van
s der Hoest uit om op zater-
j= dagavond 11 december een
S maaltijd te verzorgen in
hun sfeervolle eeuwenoude
woning aan de Hoflaan 17.
H De traiteur zag dat hele-
maal zitten. Het sjieke land-
huis Overburgh, waar in
g voorbije eeuwen leden uit
het gevolg van de Graven
S van Voome vertoefden,
5 bood een prima entourage
voor een uitgebreid en
sfeervol diner. Een wilddi-
g ner a la Renaissance zou
S ten huize van tandarts
Schalij worden gehouden,
muzikaal omlijst door een
Traiteur Van der Hoest:
„Met die advertentie ben ik
in de fout gegaan."
ensemble bestaande uit ela-
vecimbel en blokfluiten.
Oftewel: een menu dégusta-
tïon met wildgerechten en
bijpassende muziek uit een
ver vervlogen tijd, stijlvol
ler kon het allemaal niet.
De uitnodigingen gingen de
deur uit en andere voorbe
reidingen werden getrof
fen. Van der Hoest bestelde
het kristal, het servies, de
wijn en het wild. Allemaal
door Willem Pekelder
het duurste van het duur
ste, het neusje van de zalm,
want „ik eet niet van me-
pal-borden", zegt de trai
teur.
Inmiddels bleken de kosten
waanzinnig te zijn opgelo
pen. Om de kosten wat te
drukken besloot Van der
Hoest een advertentie te
plaatsen om op die manier
meer mensen naar huize
Overburgh te „lokken".
Maar helaas... op de adver
tentie kwam geen enkele
reactie. Tenminste niet uit
de hoek waaruit de traiteur
had verwacht.
Wel had de horeca uit Oost
voorne en Rockanje een bij
zondere interesse voor de
kleine annonce. Grote ver
ontwaardiging maakte zich
meester van Anja Wage-
veld, eigenaresse van res
taurant 't Golfie in Rockan
je, toen ze de advertentie
onder ogen kreeg. „Valse
concurrentie", zo schoot het
door haar hoofd. Ze belde
de toonaangevende restau
rants in Westvoome op en
bracht zo het balletje aan
het rollen.
De heer G. Göbel van café
restaurant badhotel Duin
oord in Oostvoorne diende
namens de gezamenlijke
horeca een klacht in bij de
werkgroep para-commerci
alisme en mede dorpsbe
woonster Suze de Vries van
bistro Parkzicht stapte zelfs
naar de politie. Het pro
bleem van de horecabazen
in een notedop; Van der
Hoest treedt met de adver
tentie op het terrein van
WILDDINER f
a LA RENAISSANCE
Op ïaterd.g II december breij
La Renaissance 'een meriudégi
latiori met wildgorechlen ter tf
in hel sfeerynlle
„Overburgh" i
JJioflaan 17 te Oostvoorift
Een speciaal ensemble bestaanc
clavecimbel en blokfluiten'!
ek uit voorbijeeeuwen';U
gehore bréngen. -
Voor nadert" inlichtingen en r
ïn.ng kümvU contact op!
Gertjan van der Hoest
Iraileur-ntmvelle cuisine
Zivartelaan 1
3233 AX Oostvooriyv^
De advertentie waardoor
alle narigheid ontstond.
het restaurantbedrijf zonder
dat hij de vereiste papieren
op zak heeft, met andere
woorden beunhazerij...
Göbel: „Als u morgen naast
mij een hotel-restaurant
opent, heet ik u van harte
welkom. Maar dan moet u
wel aan alle eisen in de
drank- en horecawet vol
doen en ook alle kosten be
talen zoals vergunning-
recht, toeristenbelasting, de
aanslag Warenwet, en
noem maar op. Dar> 'ind ik
alles o.k. Maar wat ei nu is
gebeurd, is valse conc ïrren-
tie. Het diner was niet be
sloten, een particulier huis
werd opengesteld als res
taurant..".
Suze de Vries: „Overburgh
met die mooie balken aan
het plafond, zou best ge
schikt zijn als restaurant,
maar dan moet de eigenaar
wel delen in de lusten en
lasten van het restaurantbe
drijf, en dat kost, als ik
naar mezelf kijk, tiendui
zenden guldens per jaar.
Kosten waar ik ook liever
vanaf zou zijn."
De heer A. Philipsen, direc
teur van grand hotel Cen
tral in Rotterdam en tevens
landelijk voorzitter van de
werkgroep para-commerci
alisme (oftewel beunhazerij)
vertelt dat Van der Hoest
voldoet aan de eisen die aan
het traiteurschap worden
gesteld. Hij staat met zijn
bedrijf „La Renaissance"
ingeschreven bij de Kamer
van Koophandel, heeft een
vestigingsvergunning en de
nodige vakbekwaamheid
spapieren.
In hoeverre de traiteur met
de advertentie over de
schreef is gegaan, zal wor
den uitgezocht door de af
deling Rijnmond van de
werkgroep. De voorzitter
van deze club, de heer J.C.
van Velzen, zelf overigens
ook traiteur, tilt niet zo
zwaar aan het hele geval.
„Ach, ik zal nog eens met
de heer Göbel gaan pra
ten...".
De politie van Oostvoorne
heeft zaterdagavond de eet-
partij door de vingers ge
zien. „De heer Van der
Hoest heeft ons beloofd dat
hij in het vervolg geen ad
vertentie meer zal plaat
sen", laat wachtmeester
eerste klas J. van Bree we
ten.
De ruim twintig gasten
konden voor 125 gulden per
persoon dus ongestoord ge
nieten van de paté van ko
nijn op herfstsalade, de bos-
duif met appeltjes en het
wildzwijn „Overburgh", om
maar eens een paar uitgele- j
zen gerechten te noemen.
De traiteur nouvelle cuisine
is een beetje overdonderd
door de golf van protest I
naar aanleiding van een i
kleine vergissing: „Wat ik
doe is volkomen legaal, zo- i
lang het in besloten kring
gebeurt, en de gasten per-
soonlijk worden uitgeno- j
digd. Met die advertentie
ben ik in de fout gegaan, I
maar om daar nou zo'n op-
hef over te maken...".
Overigens is hij van plan I
om in de toekomst een res- j
taurant te beginnen, com-
pleet met de benodigde ver- i
gunningen en papieren. I
Wmm
MB
gen, want in de am
bulance was geen
plaats voor de beno
digde beademingsap
paratuur.
Dit is nu ruim 25 jaar ge
leden. De Zwijndreehte-
naar is sinds november
1955 zijn bed praktisch
niet meer uitgeweest. De
'griep' bleek poliomyelitis
te zijn, kinderverlamming.
Klootwijk was, een van de
slachtoffers van de polio
epidemie die in '55 en '56
het land trof.
Bijna twee jaar verbleef
hij in het Zuiderzieken
huis. Daarna ging hij naar
huis, omdat in 1957 werd
bepleit om oudere beade-
mingpatiënten thuis te la
ten verplegen als dat
enigszins mogelijk zou
zijn.
Zijn terugkeer naar Zwijn
drecht had echter nogal wat
voeten in aarde, want de
verzorging moest door zijn
echtgenote op zich worden
genomen. Zij kreeg hiervoor
in het ziekenhuis een oplei
ding van drie maanden. „Ik
door Hans van Vessem
Huize Overburgh, waar vroeger leden uit het gevolg van de Graven van Voome verbleven was de plaats waar de
culinaire fijnproevers bijeenkwamen.
rustig tempo. Dit bed is een
van origine Deense uitvin-
ding. Om het te ontwerpen f
zijn proeven genomen met t
iemand die op een deur lag,
die over een ton werd gerold.
Uiteindelijk is daar dit ver
nuftig bed uit voortgekomen.
Voor mevrouw Klootwijk 'r
heeft de ziekte van haar man
een ingrijpende wijziging in
haar leven betekend, die ze
echter zonder dralen heeft
aanvaard. Zij is 24 uur per
dag in de directe omgeving
van haar man te vinden om
hem te verzorgen. „Eens in
de week komt er een oppas,
zodat ik dan een middag kan
doen wat ik wil. Dan kan ik
boodschappen doen en eens
naar de kapper gaan. Ook
hebben we een vriend, die in
noodgevallen wel eens komt
oppassen. Als mijn man eens
in de maand een weekend
naar het ziekenhuis gaat om
het vochtgehalte in zijn li-
chaam op peil te laten bren-
gen heb ik vrij. Dan gaan I
mijn dochter en zijn broer bij
hem op bezoek en kan ik
mijn eigen gang gaan." j
moest leren omgaan met de
verzorging van beademings-
patiénten en met de daarbij
noodzakelijke technische ap
paratuur, zoals het bed en de
beademingsapparatuur. Ik
heb zelfs aan het eind van
die opleiding een examen
moeten afleggen", aldus me
vrouw Klootwijk.
Opleiding
„Het was een hele gok, want
mijn man was de eerste zoge
heten home-care patiënt in
Nederland en Europa. Ik heb
toen gewoon gezegd: Ik pak
't aan. Toen heb ik die oplei
ding gekregen." Daarbij kon
op de volledige steun van de
medici van het Zuiderzie
kenhuis worden gerekend.
„Als het nodig is kan ik dag
en nacht naar het ziekenhuis
bellen en de dienstdoende
arts komt dan direct, of ver
telt me door de telefoon wat
ik moet doen."
Ook in het huis moesten de
nodige aanpassingen worden
aangebracht om 'de baas' te
kunnen ontvangen. Zijn gi
gantische bed moest een
plaats krijgen in de huiska
mer, die op constante tempe
ratuur moet worden gehou
den. Om in de zomer toch
van de buitenlucht te profi
teren moesten openslaande
deuren en een terras worden
aangelegd. Dit kon allemaal
worden gereaTseerd dankzij
zijn oude voetbalclub, DFC,
die een Dick Klootwijk
Fonds in het leven had ge
roepen. Van het terras heeft
hij direct op de dag van zijn
thuiskomst kunnen genieten,
omdat op het voetbalveld
achter het huis een junioren-
wedstrijd tussen DFC en
Zwijndrecht werd gespeeld.
Vanuit zijn bed kon hij zijn
grootste hobby gadeslaan.
Schommelbed
Het gigantische schommel-
bed het eerste in Neder
land is voor Klootwijk
van levensbelang. Door het
op en neer schommelen
wordt zijn ademhaling gere
geld, omdat zijn spieren niet
meer werken. „Het heeft
drie maanden geduurd voor
dat ik aan dit bed gewend
was. Ik ben begonnen met
een minuut per dag in dit
bed te liggen, omdat de dok
toren bang waren, dat ik zee
ziek zou worden. Heel in het
begin, ben ik inderdaad wel
eens zeeziek geweest. Ik viel
dan weer terug en. moest er
opnieuw aan wennen."
Nu schommelt het bed 24
uur per dag. Een zacht zoe
mende elektromotor beweegt
het continu op en neer. Ina
demen op de opwaartse be
weging, uitademen op de
neerwaartse. Eten, drinken,
wassen en werken, alles ge
beurt schommelend in een
Legpenning
Beiden hebben voor deze bij
zondere manier van samen
leven een bronzen legpen
ning gekregen van het Prin
ses Beatrixfonds. De voorzit
ter van dit fonds, oud-com
missaris van de koningin in
Zuid-Holland, mr. J. Klaas-
esz noemde het tweetal bij
die gelegenheid een 'unieke
twee-eenheid', die het „erg
nauw neemt met de trouw
belofte om in voor- en tegen
spoed bij elkaar te blijven."
Door dit Prinses Beatrix
fonds kunnen 'de Klootwij
ken' ieder jaar twee weken
op vakantie gaan. Op diverse
plaatsen in Nederland zijn
aangepaste vakantiehuizen
neergezet. Jaren achtereen
ging de familie naar Some
ren. In dit huis moest zelfs
een paal in de kamer worden
weggebroken om het bed
binnen te kunnen krijgen.
„Bij de nieuwe huizen is er
met de bouw op gelet, dat
ook de Klootwijken hier op
vakantie kunnen", aldus
dochter Rina. Z«j gaat altijd
mee op vakantie, om haar
moeder te ontlasten. „Anders
zou ik daar niet eens bood
schappen kunnen doen", zo
zegt haar moeder.
De vakanties brengen voor
het gezin wel de verandering
van omgeving, maar ook op
de vakantie-adressen blijft
het bezoek af- en aan lopen,
evenals thuis. „We hebben
drie vrienden van DFC, die
iedere maand langs komen.
Dat doen ze ook tijdens de
vakanties. Trouwens de fa
milie ook. We moeten thuis
en op vakantie gewoon een
agenda bijhouden om het be
zoek te kunnen plannen. Ge
lukkig hebben we in de loop
der jaren veel vrienden ge
kregen en gehouden", aldus
mevrouw Klootwijk.
Werk
De Zwijndrechtenaar is in
dienst van de DSW (Dienst
sociale werkvoorziening) in
Dordrecht. Iedere dag maakt
hij met zijn linkerhand, de
enige die hij nog enigszins
kan bewegen, onderdelen
voor diverse apparaten, zoals
koffiezetapparaten en sche
merlampen. Hiervoor heeft
hij een speciale mal, die hij
met die ene hand kan bedie
nen. Zijn vrouw moet er ech-;
ter wel de onderdelen instop
pen of uithalen. Dit werk!
wordt hem door de DSW ge-;
bracht „en daardoor hebben'
we ook weer diverse mensen'
leren kennen."
In de loop der jaren is huize;
Klootwijk vele malen betre-.
den door medici, die kennis!
wilden maken met het
home-care programma. Dé
heer en mevrouw Klootwijk
waren immers de eersten in
Europa, die een dergelijke
behandeling uitvoerden. In1
later jaren zijn er velen bij'
gekomen. „Ik ben echter de,
enige in zo'n bed", aldus
Klootwijk, „maar home-care'
strekt zich ook uit over an
dere apparaten, zoals bijvoor
beeld nierdialyse."/ l/i/gg r,
