M
ROTTERDAM
15
Rotterdam 's
reddingsgeld
voor deel
risocodragend
in 111)31-
scheepsrepara tie
Boete voor
importeur
Rotterdam moet als een
havik op zoek naar prooi
.WF/RDM-directeur ir.B. Sluis wil:
TE VEEL LOOD IN BADEENDJES:
irniimis
Rotterdams Nieuwsblad
zaterdag
12 februan 1933
Kerken op
niet wachten
1
op de klap.:.
aat:
i Rotterdam Heyplaat
r telt drie kerken. Ze liggen
aan dezelfde straat, al
i verandert die dan halver-
wege het dorp van Streef-
i kerkstraat in Alcorstraat.
iOok uiterlijk verschillen
- de drie kerken nauwe-
lijks, met dit verschil dat
in de schaduw van de na-
- genoeg identieke torens
:de ene tuin wat liefderij
ker wordt onderhouden
;dan de andere. Vroeger
was er op Heyplaat nog
een vierde Godshuis,
;maar sinds de apostoli-
:sche kerk er verdween,
"zijn de gelovige Heypla-
ters er aangewezen op de
Nederlands hervormde,
gereformeerde en rooms-
katholieke kerken. Maar
ook binnen de kerkmuren
zijn op Heyplaat de tegen
stellingen vervaagd. En
sinds het vijfentwintig
honderd zielen tellende
dorpje met een massale
werkloosheid wordt be
dreigd, wordt er zelfs
over die onderlinge ver
schillen niet meer gespro
ken. De drie kerken op
Heyplaat hebben de han-
den saamgevouwen tot
één grote vuist. Pastores,
predikanten, ouderlingen
en kerkvoogden bereiden
zich voor op de strijd te
gen de gevolgen van een
massale werkloosheid.
Over de wijze waarop dit moet
gebeuren beraadden de drie
kerken zich al een maand ge
leden. Op die dag bogen afge
vaardigden van de kerken, hei
industrie-pastoraat en het
Christelijk Nederlands Vak
verbond zich over de vraag:
wat doen de kerken, als dc
Rouerdamsche Droogdok
Maatschappij - waar nagenoeg
de voltallige beroepsbevolking
van Heyplaat werkt - geheel
of gedeeltelijk wordt gesloten.
Dominee H.Benard, gerefor
meerd predikant op Heyplaat
en Pendrecht: „We moeten
niet gaan zitten wachten op de
klap De kerken moeten klaar
zijn. Er moet een plan worden
opgezet. Wat dal betreft heb
ben we ons kerkelijke verle
den helaas enigszins tegen; we
hebben al zo vaak achter de si
tuaties aangelopen. Dit moet
nu voorkomen worden. Zon
der dat men ons kan verwijten
dat we uil zijn op het winnen
van zieltjes. Dot mag in dit ge
val zeer beslist niet het uit
gangspunt zijn
,,Het naar ae kerk brengen
van de mensen mag niet het
belangrijkste zijn", onder
door Hans Soeters
streept ook de heer J.Boender,
tweede voorzitter van de ker-
keraad der gereformeerde
kerk. „We moeten m de slag
met andere instanties, waaran
der zeker de wijkraad. Er
kunnen momenten zijn waar
op voor de mensen een sport
dag of een zangkoor wel eens
belangrijker zou kunnen zijn
dan het aanhoren van een ge
bed. Het zal erop aankomen
dat de kerken zich in woord
en daad christen gaan tonen.
Niet alleen op zondag. Als ker
ken moeten we achter de ac
tiegroep "Redt de RDM' gaan
staan."
Het hoofddoel van de samen
werkende kerken op Heyplaat
wordt de geestelijke opvang
van de dorpsbewoners. „Als
het inderdaad zover zou ko
men, zal die opvang geregeld
moeten zijn. Nu zitten daar
nog hiaten in", verduidelijkt
ook de heer E.Ober, lid van
het parochiebestuur van de
roomskatholieke kerk en ka
derlid van het CNV. „Daar
voor is deze werkgroep ge
vormd. Om zo goed mogelijk
te kunnen inspelen op de situ
atie. Waarbij het een voordeel
is dat het gaat om een massaal
ontslag. Dit zal het voor veel
mensen mogelijk maken de za
ken geestelijk beter te verwer
ken; iedereen zit immers in
het zelfde schuitje. Gedeelde
smart is altijd nog halve smart.
Maar er zal wel een plaats
moeten komen waar de men
sen naartoe kunnen. Thuis
draaien ze onder die omstan
digheden vaak in een cirkel
rond. Ze komen er niet meer
uit. De gesprekken lopen vast.
Dan is een neutrale derde erg
belangrijk. We zullen in de
eerste plaats als klankbord
gaan fungeren, om hen ver
volgens de juiste weg te wij
zen, naar de pastoor, de domi
nee, de sociaal werkster of
misschien zelfs naar het bu
reau voor huwelijksmoeilijk
heden..."
Huisbezoeken
En daarom zullen de drie ker
ken op Heyplaat niet werke
loos gaan zitten wachten tot de
bevolking schoorvoetend na
derbij komt. „De kerk moet
naar de samenleving toe", ver
klaart dominee Benard. „We
gaan inventariseren en men
sen bezoeken. Om hen de hulp
te kunnen geven die hen toe
komt. Vertrouwelijk, ais dat
moet. In bepaalde verbanden
kunnen we de mensen mis
schien samenbrengen, om op
die manier in te spelen op hun
situaties. Leiding geven aan
een hele bevolking, daar gaat
het om. En dan eens niet een
keer ais de dominee die met
een bijbeltje langs de deuren
gaat. We zullen in de eerste
plaats als christen bezig moe
ten zijn."
De drie kerken beseffen ech
ter dat niet de volledige bevol
king van Heyplaat tot de
kerkgemeenschap hehoort.
Naar schatting is circa de helft
van hel inwonertal een kerke
lijke richting toegedaan. Het
aantal dat vroeger direct of zij
delings met de kerk te maken
heeft gehad, ligt echter aan
zienlijk hoger en wordt ge-
schat op negentig procent.
„Heyplaat telt veel rand-kcr-
j kelijken", verklaart pastoor
I Tromp. „Dat merk je vooral
tijdens bijzondere gelegenhe-
den, want dan zie je ze plotse-
ling in de kerk. Al is het soms
maar één keer per jaar."
1 Het is vanuit die kennis van
(de bevolking, dat de vertegen-
woordigers van de drie kerken
zich voorbereiden op de toe-
komst van Heyplaat. De heer
(Ober: „We zijn ons ervan be-
wust dat er veel kan gaan ver
anderen. Het levensritme van
{de bewoners loopt het gevaar
'ernstig te worden verstoord.
Een vrouw, thuis, gewend om
's ochtends op een vaste tijd
1 boodschappen te gaan doen,
treft straks bij thuiskomst in
i de huiskamer haar man aan.
die vraagt: waar zat je nou ai
die tijd Maar hij heeft niets
om handen. Dus gaat hij de ra
men zemen of afwassen. Daar-
j door verandert ook haar werk.
Taken worden overgenomen,
i Hierdoor kunnen spanningen
'ontstaan."
Bezorgdheid
•„En er zijn al gezinnen waarin
grote bezorgdheid heerst",
i verduidelijkt de heer C.F.Put,
j ouderling en kerkvoogd van
- de Nederlands hervormde
1 kerk. „Men maakt openlijk
melding van die onrust. We
{moeten deze mensen vanuit
het evangelie te woord staan.
jOók buiten-kerkdijken, 't
De geestelijk werkers in ge
sprek over de vraag hoe zij
de problemen te lijf kunnen
gaan
Kan soms zo anders liggen dan
je denkt; werk je al dertig jaar
mei iemand samen om er dan
pas achter te komen dat hij
óók gedoopt is. Vanuit de bij
bel en het evangelie zullen we
deze mensen moeten benade
ren en dan hopen dat we tij
dens die huisbezoeken de
kracht en de moed zullen vin
den om hen te woord te staan
op het moment dat 2e ons het
vuur na aan de schenen leg
gen. Want dat het niet eenvou
dig wordt, daar ben ik van
overtuigd."
„Wij zijn zeker niet deskun
dig", vult de heer Ober hem
aan. „Eigenlijk weten ook wij
helemaal niks. De dominee en
de pastoor mogen we als des
kundigen beschouwen, maar
wij..? Onze enige motivatie is.
dat we de medemens willen
helpen. En naar hem luisteren.
Maar voor het zelfde geld ga
ik naar iemand toe. Tenslotte
dreigt een aantal van ons hot
zelfde lot. Zelf werk ik ook bij
de RDM, al 36 jaar. Emotio
neel ben ik er zelfs al 46 jaar
bij betrokken, vanaf hel mo
ment dat ik als zesjarig knaap
je hier op Heyplaat kwam wo
nen. Die emotionele binding
met de RDM speelt in de ge
zinnen zo'n belangrijke rol.
Vaak ging het werken bij dc
RDM over van vader op
zoon."
En vanuit die emotionele be
trokkenheid bereiden de ker
ken op Heyplaat zich voor op
de sombere toekomst Heel na
drukkelijk houdt de kerk op
Heyplaat zich bezig met de
toekomst van het dorp. Men
pleit er voor nieuwbouw van
grotere woningen, om te voor
komen dat de gemeenschap
louter gaat bestaan uit ouderen
en alleenstaanden. Geruchten
als zou 'Europoort' op Hey
plaat de huizen willen laten
verdwijnen om er nóg meer
containers te kunnen kwijtra
ken. worden de kop ingedrukt.
„Kletspraat". zegt pastoor
Tromp resuluut. „Daar komt
niks van in Dal willen we
niet. Daarmee uit."
Over dit onderwerp en over
de toekomst van Heyplaat
werden *r brieven geschreven.
Za uitten de Kerkelijke in
stanties voor Kerk en Samen
leving in het Rijnmondgebied
tegenover de minister van eco
nomische zaken haar bezorgd
heid over de geestelijke en
maatschappelijke situatie van
de bevolking in het Rijnmond
gebied. De Dienst in de Indus
triële Samenleving vanwege
de Kerken (DISK) richtte zich
over dit zelfde onderwerp tot
de Tweede Kamer. Geen mo
gelijkheid wordt onbenut gela
ten om de zorgelijke situatie
onder de aandacht te brengen
Maar tegelijkertijd gaat op
Heyplaat het leven door. Mor
gen gaat de pastoor in het
kerkje aan de Aneorstraat zijn
parochie voor in een doopvie
ring. terwijl dominee Benard
op die dag volgens schema uit
wijkt naar de wijk Pendreehi.
„We moeten niet voortdurend
benadrukken wat, de mensen
mogelijk boven het hoofd
hangt", verduidelijkt hij tot
slot. Maar net als de pastoor
zal hij in het gebed inspelen op
de dreigende situatie. Maar
diezelfde pastoor zegt ook:
„We zullen vóór alles de situa
tie goed onder ogen moeten
blijven zien. Er dreigt op Hey
plaat grote werkloosheid.
Maar wat Is werkloosheid? Dat
hoeft niet meteen te beteke
nen dat het bestaan leeg en
zinloos is geworden Werkloos
heid is niets verkeerds. Er zit
zelfs een voordeel aan. de
daardoor ontstane vrije tijd is
een braakliggend terrein voor
meditatie. Als we daarin con
creet onze naastenliefde kun
nen bewijzen, zou het allemaal
best nog wel eens mee kunnen
vallen..,"
Rotterdam Een deel
•^an de 25 miljoen gulden,
die de gemeente Rotter-
dam in het kader van een
reddingsplan over heeft
•voor de aankoop van de
grond van de RDM, zou
op een risico-dragende ba-
(Sjs gestoken moeten wor
den in de scheepsrepara-
ge-activiteiten van dit
RSV-bedrijf.
'P^psdirecteur ir.B. Sluis van
;WF/RDM zou dat het liefst
en hij denkt dan bijvoor-
°edd aan een achtergestelde
„Grond aankopen, dat
tonnen er méér", zegt hij.
«Fer^er. wi' er °P d'1 mo"
p nl niet al teveel van zeg-
gen^want de bewindvoerders
zullen dit facet in hun ge
sprekken moeten meenemen.
Ik kan me verder nog wel
voorstellen, dat er twee tot drie
miljoen van het bedrag dat
Rotterdam wil uittrekken,
wordt geïnvesteerd in de aan
loopkosten die wij graag zou
den willen besteden aan het
zoeken naar een deelmarkt
voor kleinere, gecompliceerde
projecten in de offshore-sfeer.
De grote offshore-sector op
zichzelf kan niet worden
voortgezet. Daar ben ik het
volledig met minister Van
Aardenne over eens. Die
markt heeft te lijden van een
wereldwijde concurrentie, te
weinig werk en slechte prij
zen."
Ir. Sluis is een van de RSV-
topmensen, die in deze barre
dagen onophoudelijk bezig is
mei het aandragen van zoveel
mogelijk positieve zaken, daar
mee proberend zoveel moge
lijk bedrijfsonderdelen te red
den en zoveel mogelijk werk
nemers aan de gang te houden.
De projectgroep die de RSV-
problematiek heeft bekeken
en de minister van advies
heeft gediend, heeft van hem
een identiek verhaal te horen
gekregen, maar in de besluit
vorming van het kabinet is er
naar zijn mening toch nauwe
lijks iets van terug te vinden.
Sluiting van de reparatie-afde
ling van de RDM. zegt Van
Aardenne. Handhaving na een
reductie van de capaciteit, zeg
gen ir. Sluis en zijn collega-di
recteur (sociale zaken) A.
Woerlee. Vorig jaar maakte de
RDM-reparatie een verlies van
elf miljoen gulden, na in '81
nog voor een winst van zeven
miljoen te hebben gezorgd.'Ir.
1
i
'sluis: „Dat verlies is niet ver-
oorzaakt door slechte prijzen,
maar omdat we eenkwart van
i onze capaciteit niet hebben
j kunnen verkopen. Ruim iwee-
j hondertdduizend manuren
J raakten we niet kwijt. Dat
door Bram Oosterwijk
j deel zouden we dus moeten af-
bouwen en daarna zie ik zeker
•kansen voor de reparatie bii de
[RDM."
t Afbouwen houdt in dat de
f RDM in de reparatie-sector
300 van de 900 werknemers
I moet afstoten, het merendeel
i via gedwongen ontslag. „Daar
'is niet aan te ontkomen", zegt
ir. Sluis. Het aantal van drie
i reparatiedokken behoeft ove-
rigens niét te worden terugge-
bracht.
De scheepsreparatie van Wil-
ton-Fijenoord, die vorig jaar
met een bezetting van vrijwel
honderd procent heeft ge
draaid, kan intact blijven. Van
de 1.800 man zouden er wel
zo'n twethonderd moeten ver
dwijnen.
Optimistisch kijkt ir. Sluis ook
aan tegen de toekomstkansen
van de marinebouw-afdelmg
van WF/RDM. Van de onge
veer 2.000 werknemers die bij
beide werven op dat vlak be
zig zijn, zouden er niet meer
dan tweehonderd —gelijkelijk
verdeeldbehoeven af te
vloeien. Directeur Sluis ver
wacht voor de RDM op niet al
te lange termijn een aantal ex
port-orders (uit Australië en
Indonesië o.a) en met het oog
daarop zegt hij: „Ik kan me
niet voorstellen dat we onze
marinebouw-kennis in dit
WF/RDM-directeuren
Woerlee (links) en Sluis
land verloren laten gaan. Ik
ben optimistisch dat de zaak in
orde komt."
Wilton-Fijenoord scoort hoog
als het gaat om een vervolgor-
der voor de bouw van twee
onderzeeboten voor Taiwan.
Sluis daarover: "Dat betekent
voor drie jaar werk en in die
tijd kan er weer heel wat ge
beuren."
Iets forcéren kunnen de heren
Sluis en Woerlee uiteraard
niet. Ook zij zijn als bedrijfsdi
recteuren afhankelijk van wat
anderen doen: regering, kabi
net, bewindvoerders en voor
een deel ook Rotterdam. Sluis:
„Wij wachten af. Lang moet
het echter allemaal niet duren.
Er moet snel duidelijkheid ko
men."
Het kon niet Rotterdam-
ser. De halfronde zaal van
het clubgebouw van 'De
Maas' vol lunchende le
den van 'Nijverheid en
Handel'. Uitzicht op de
wat wazige rivier, aan de
overkant de Black Prince
voor de kade bij wat we
'de HAL' zijn blijven noe
men. binnenschepen voor
bij tjoekend, slepers dob
berend voor de kant van
de Wiliemskade.
En bij app«l en banaan de
donderspeech van Jacques
Schoufour, topman van
Thyssen Bornemisze, over
'Rotterdam, waarheen is
uw vlucht'.
Schoufour is nog een ha
venman van de eerste na
oorlogse periode. In de
loop van zijn carrière
heeft hij alleen maar
groei meegemaakt. Van
de Waalhaven naar de
Botlek, van de Botlek
naar Europoort en van
Europoort naar de Maas
vlakte. Natuurliefhebber
als hij is, zijn de haven en
Rotterdam voor hem de
phoenix, die uit hun as
verrezen zijn. Voor hem is
Rotterdam vandaag een
luie pelikaan, die Inteert
op de vis, waarmee hij
zich in de jaren van over
vloed heeft volgevreten.
Rotterdam moet nu een
havik worden, want Rijn
mond is nog steeds een
biotoop met een overvloed
aan prooi, als je er maar
oog voor hebt.
Een brokje Rotterdamse
geschiedenis in vogel
vlucht. De stand van nu is
weinig opwekkend. Maar
mensen van het type
Schoufour stralen zoveel
temperament uit, dat de
meest trieste constaterin
gen enige geestdrift op
roepen om de wijze, waar
mee er wordt afgerekend.
Het doet denken aan de
tijd van tien, vijftien jaar
geleden, toen de grootste
plannen met vanzelfspre
kendheid ook werden uit
gevoerd. Achter het ver
haal van Schoufour hoor
de je Thomassen weer
spreken over het plan
2000 Plus.
Zelfs in feitelijke zin.
Kijk wat er in het Rijn
mondgebied nog zou kun
nen worden ontwikkeld.
Neem de knelpunten weg.
Trek met een kleine ster
ke ploeg de wereld in om
er op te wijzen, dat Rot
terdam nog steeds de bes
te vestigingsplaats van
Europa is. Schoufour weet
ook wel, dat Amerikanen
en Japanners op dit mo
ment geen investerings
plannen in Europa heb
ben, maar als de economie
aantrekt en de plannen
uit de ijskast komen, dan
moet men overal in de we
reld weten dat Rotterdam
gereed staat om die plan
nen te helpen uitvoeren.
En zelfs het type bedrijf
werd aangeduid: een scho
ne staalfabriek zou een
enorme (rekker voor de
Rijnmondeconomie kun
nen zijn.
Het is op zichzelf best
nuttig een uur te luisteren
naar iemand, die brood
ziet in de toekomst en zijn
gehoor uit de kring van
haven en handel uitdaagt
niet bij de pakken te gaan
neerzitten en tegenover
malaise grotere activiteit
te stellen.
Maar in zo'n voordracht
blijft de spreker natuur
lijk wel aan de rand van
het gebeuren. In de schil
dering van een stuk jong
ste geschiedenis mag het
een volstrekt logische
conclusie zijn dat structu
reel dode plekken in het
bedrijfsleven (zoals de
scheepsbouw) moeten
worden weggesneden om
dat het nooit meer levend
vlees zal worden. Maar
daar houdt het verhaal op
en ontbreekt het vervolg:
waar kunnen die duizen
den ontslagenen mee aan
de slag? In de staalfa-:
brïek die er nog niet is?
In deze kring van leiding
gevende figuren is het on
getwijfeld nuttig te ana
lyseren waardoor de grote
fusies uit de jaren '70 al-'
leen maar nog grotere-
verliezen hebben opgele--
verd. De verantwoording^
naar de werknemers toe-
ontbreekt er aan. Schou
four tipte het wel even
door Koos de Gast
aan: ondanks inspraak en
het functioneren van on
dernemingsraden, weten
directies niet meer hoe
hun mensen 'in de put'
hun werk ervaren. Maar
waar het fout gegaan is,
is een 'terug naar af' er
niet meer bij.
Natuurlijk ligt de schuld,-
voor zover men het zo.
mag noemen, niet alleen
bij het leidinggevend ka-,
der. Politiek en vakbewe
ging zijn er in even grote
mate bij betrokken. Maar";
de top van het bedrijf ist
uiteindelijk als enige ver
antwoordelijk.
Daarom ebt de geestdrift,
na zo'n peptalk bij enige
nadere overweging snel
weg om plaats te niaken
voor een gevoel van
machteloosheid. Neem het;
conventionele stukgoed.
In wezen is Schoufours,
constatering, dat Rotter
dam in het conventionele
stukgoed al een jaar of
zes. zeven bezig is de boot
te missen, in-en-in triest.
Schoufour noemde het
hoogst verwonderlijk, dat
de ondernemers in de ha
ven elkaar bij de komst
van de container wel heb
ben kunnen vinden in een
samenwerking, die Rot
terdam tot de grootste en'
best georganiseerde con
tainerhaven van de we-,
reld heeft gemaakt. Maar'
in het conventionele stuk
goed is er, het voorbeeld!
van de containerontwik
keling ten spijt, van enige
toenadering geen sprake.'
Moet de gemeente zelfs
het initiatief nemen.
Terwijl de wijze van over
leven in wezen zo simpel
is: ga na welke hoeveelhe
den stukgoed je verwach
ten kunt, bereken welk.
type terreinen je er voor.
nodig hebt, hoeveel men
sen en welk materieel en
maak afspraken over de
verdeling van het werk
naar herkomst van de la
ding of grootte van het
schip. Pak gespecialiseerd
werk gezamenlijk aan.
Werk samen, in plaats
van elkaar de tent uit te
vechten.
Sehoufours uiteindelijke
remedie verdient nadere
discussie tussen bedrijfs
leven en gemeente: Vorm
een kleine groep, die de,
problemen op een rij zet
en oplossingen ontwik
kelt. Hef knelpunten op'
en de wereld in om Rot
terdam te verkopen. Houd
tijd en lijnen kort.
Wees een havik. Mis
schien vindt ie nog een-
kip met gouden eieren....
Rotterdam De economische politierechter in Rotterdam heelt
de directeur van een import bedrijf van speelgoed uit Maassluis,
gisteren veroordeeld tot vijftienhonderd gulden boete, waarvan
duizend gulden voorwaardelijk. De Keuringsdienst van Waren
had bij dit bedrijf in juni 1981 een partij badeenden aangetrof
fen, die een te hoog loodgehalte in de buitenste verflaag bevat
ten. Na onderzoek bleek dat de fabrikant in Duitsland deze par
tij had verkocht, met een foutief certificaat erbij. De badeendjes
zjjn inmiddels teruggehaald door de fabrikant. Officier van jus
titie mr. J. Schoonaard had aanvankelijk vijftienhonderd gulden
boete geëist.
De 36-jarige eigenaar van het ïmportbedrijf voerde ter verdedi
ging aan dat het loodgehalte wel voldeed aan de E.E.G.-normen.
De officier zei dat die Euronorm in 1981 nog niet van toepassing
was in Nederland. Toen werden de normen van de Keurings
dienst van Waren gehanteerd, aldus de officier. „Met het oog op
de volksgezondheid en met name voor kleine kinderen, die deze
eendjes mee in bad nemen, is hel noodzakelijk daarop een goede
contróle uil te blijven oefenen", aldus de officier.In verband rrifet
de onduidelijkheid over de E.E.G.-normen wijzigde de officier
zijn eis in vijftienhonderd gulden boete waarvan "duizend vooV-
jwaardelijk,
