De luiken moeten open,
maar de deur gaat dicht
Caroline Vis: met koffer
en racket de wereld door
RTHMTEG
19
Reanimatie, elke
seconde telt mee
SPORT
J
DE BAKERMAT
'Als je een bal binnen de lijnen kunt houden, kom je al heel ver in het damestennis'
Rotterdams Nieuwsblad
donderdag
5 apnl 1990
SCHIEDAM
Reclamezuil
Portefeuillehouder Chris Zijdeveld van stadsont
wikkeling zal zijn raadscommissie telefonisch en
schriftelijk raadplegen of er al dan niet een reclame
mast dient te worden opgericht bij het Giessenplein
in Schiedam. De politici hebben dezer dagen zo'n
volle agenda dat zd er niet toe kwamen t isteravond
te vergaderen.
De mediafirma Andriessen Doesburg wil een recla
mezuil van zo'n 35 meter hoog plaatsen op de grens
van Schiedam en Rotterdam. Al ruim een jaar gele
den werd een verzoek ingediend. Het bedrijf is be
reid jaarlijks 42.000 gulden te betalen om een derge
lijke mast nabij de rijksweg te mogen exploiteren.
Gezien die som geld is Zijdeveld bereid een huur
overeenkomst voor telkens vijfjaar aan te gaan, wat
dus voor de eerste periode meer dan twee ton ople
vert. Met een eerste beheerder van een reclame
mast, Interbest dat in de Spaanse Polder 'op niveau'
adverteert, is destijds een contract van twintig jaar
afgesloten.
Hoe lang de zuil daadwerkelijk nabij het Giessen
plein kan blijven staan, is onduidelijk. Schiedam
heeft het plan te zijner tijd een nieuwe verkeersaan-
sluitlng van de Parallelweg naar het plein te verwe
zenlijken. Omdat dit echter nog lang niet zeker is,
ziet de gemeente in de huurovereenkomst met An
driessen Doesburg een mooie gelegenheid wat geld
te incasseren.
Brons beeldhouwwerk
De van oorsprongEngelse beeldhouwer Peter Tred-
fïtt exposeert vanaf zondag 8 april in de sfeervolle
randerszaal aan de Lange Haven 97. De kunste
naar presenteert recent werk, dat volgens Interbook
International goed combineert met de eigen collec
tie van de art-gallery.
Tussen de eigen, collectie van Interbook, waaronder
zich werken van Leickert, Spöhler en. De Klerk be
vinden, toont de sinds 1965 in Nederland woonachti
ge Tredgettzijn organisch abstracte vormen. De tijd
is een vast terugkerend thema in zijn oeuvre.
De Britse kunstenaar geeft in zijn vormen een ver
stild verleden weer. In 2ijn beelden, die doen den
ken aan gespleten archeologisch materiaal, worden
zachte ronde vormen zichtbaar. In Schiedam zijn
vanaf zondag 20 bronzen beelden te bezichtigen. De
art-gallery is tot 29 april dagelijks geopend van 13 tot
17 uur. De entree is vrij.
Peter Tredgett toont èên van de schulpturen, die
vanaf zondag aan de Lange Haven te bewonderen zijn.
Nieuwland naar Westmaas
Tieners uit Nieuwland in de leeftijd van 11 tot 15 jaar
kunnen deze zomer mee op vakantie met de leiding
van buurthuis Nieuwland. Van 4 tot en met 11 augus
tus kunnen de kinderen een actieve vakantie bele
ven in Westmaas, waar zij zich bezig houden met
roeien, zeilen en andere zomerspelen.
Het actieve karakter van de vakantie blijkt ook uit
de wijze, waarop de kampgangers naar hun bestem
ming afreizen. Dit gebeurt per fiets, terwijl de bagage
per auto naar Westmaas wordt vervoerd. Tot 18 april
kunnen kinderen zich inschrijven bij tiencrwerkster
Marja de Graaf; telefoon 4738671. Ouders met een
bijstandsuitkering kunnen beroep doen op een nood
fonds.
j VLAARDINGEN
Minimabeleid
De werkgroep Arme Kant van Vlaardingen heeft de
politieke partijen opgeroepen, in de eoüege-or.der-
handelingen rekening te houden met de belangen
van de onderkant van de samenleving. Volgens se
cretaris George Herders is het zaak, dat de plaatselij
ke politici de landelijke politiek totde orde roepen'.
Voorafgaande aan de raadsverkiezingen organiseer
de de Arme kant van Vlaardingen een verkiezings
forum, waarin de plaatselijke partijen een petitie
werd voorgelegd. De SP, de PvdA, D66 en Groen
Links hebben de intentieverklaring ondertussen on
derschreven.
In de verklaring roept de werkgroep de politiek op,
alles te doen om de benarde positie van de minima te
verlichten. Met name vrouwen en allochtonen *in
Vlaardingen zijn volgens de werkgroep hard getrof
fen door de economische crisis.
Door de petitie te steunen, hebben de partijen be
loofd zich voor de doelstellingen van de werkgroep
in te zetten. Bij de overheid wil de werkgroep aan
dringen op hogere uitkeringen. Verder vindt de
Arme Kant het belangrijk, dat de werkgelegenheid
wordt gestimuleerd, terwijl zij ook wil voorkomen
dat de minima in een sociaal isolement belanden.
Nu in de college-onderhandelingen de belangrijkste
aanzetten voor hel beleid in de komende vier jaar
worden gegeven, achtte de Arme Kant van Vlaar
dingen de tijd rijp de politici aan hun uitspraken te
herinneren. Vooral de PvdA en D66 mogen zich als
toekomstige leverancier van wethouders aangespro
ken voelen. Tot verdriet van de werkgroep heeft het
CDA zich tot dusver niet achter de doelstellingen
van de Arme Kant geschaard.
MAASSLUIS
Snuffelmarkt
De Olympiahal aan de Rozenlaan staat op tweede
paasdag geheel in het teken van het snuffelen naar
koopjes. Er wordteen groots opgezette snuffelmarkt
gehouden. Door de hele hal zullen tal van kraampjes
staan. De opbrengst is bestemd voor de het Koningin
Wilhelmïna Fonds, dat zich inzet voor de kankerbe
strijding.
Reünie Meester Blomschool
Het feest laat nog even op zich wachten, maar de
voorbereidingen voor de reünie van de Meester
Blomschool zijn reeds in volle gang. Voor oud-leer
lingen en voormalige leraren organiseert de school
op 9 juni een grootscheepse reünie ter ere van het 25-
jarig bestaan van de openbare basisschool.
Om enig idee te krijgen over de toeloop verzoekt de
jubileumcommissie belangstellenden zich nu aan te
'mélden. Dat kan dagelijks bij de Meester Blomschool,
die bereikbaar is onder telefoonnummer 01899-
14870.
De kosten"worden bestreden door een kleine bijdra
ge van de reünisten te vragen. Voor vijf gulden mo
gen de ex-leerlingen hun oude school binnen, waar
zij worden vergast op muziek van de Maasluisse big-
bami The Harmony Masters. Ook leerlingen van de
voormalige CUoscfrool, die is opgegaan in Meester
Blomschool, zijn welkom op de reünie.
K S
John Ranshuijsen: tijd verspild.
Wil van Rijn: geen derden.
Aart Kool: deuren niet dicht.
door AAD RIETVELD
Dat was een mooi verhaal
van Agnes van Ardenne,
voorzitter van de onder
handelingsdelegatie van
het CDA in Vlaardingen.
De burgers moeten meer
betrokken worden bij de
politiek en de politiek
moet beter luisteren naar
de burgers. Dat had het
CDA geleerd van de lage
opkomst en de opvallende
uitslag van de laatste
raadsverkiezingen. „De
luiken van het stadhuis
moeten open", zei zij bij
het eerste gesprek over de
coalitievorming.
Het was tijd voor 'een nieuwe stijl
van besturen' en een van de ken
merken van die nieuwe stijl was.
behalve meer respect tussen de po
litieke partijen onderling, meer
openheid en daardoor meer be
trokkenheid van de burger. En zo
werd het eerste gesprek over de
coalitievorming in het openbaar
gehouden. Een klein groepje be
langstellenden was er getuige van
hoe via een aantal strategische ma
noeuvres Groen Links, de SP, de
fractie van SGP/RPF/GPV en ten
slotte de VVD van de tafel werden
onderhandeld. Toen ging de deur
op slot.
Het CDA gaf in die vier gesprek
ken inderdaad blijk van de wens
om in de Vlaardingse politiek een
nieuwe stijl te introduceren. Zon
der nu overdreven hef te zijn voor
de partners PvdA en D66 toonde
Agnes van Ardenne veel realiteits
zin. Zij was steeds bereid na enig
gevecht de stellingen die zij had
betrokken prijs te geven om d'e
voortgang van de onderhandelin
gen te garanderen.
Van de verbetenheid die de poli
tiek in Vlaardingen weieens ken
merkte geen spoor. Was deelname
van SGP/RPF/GPV een onover
komelijk bezwaar voor PvdA en
D66? Dan maar zonder klein rechts
verder. Was een college van vier
partijen, met vier of zes wethou
ders, voor PvdA en D6S niet be
spreekbaar? Dan moest de VVD
maar afvallen. Blij was het CDA er
niet mee, maar het was niet anders.
„Wij hadden die stellingen toch
moeten opgeven", zegt Agnes van
Ardenne. „En dan zeg ik: liever nu
dan over drie weken".
Verspild
Maar voor he,, overige moet Vlaar
dingen maar afwachten hoe de
nieuwe politieke stijl, waar tal van
raadsleden de mond van vol heb
ben, eruit gaat zien. Want nu de
onderhandelaars een volle week
hebben 'verspild' zoals PvdA'er
John Ranshuijsen het noemt
aan de vraag wie met wie gaat sa
menwerken, is er plotseling haast.
Amper een maand scheidt de par
tijen van het moment, dat er een
nieuw college moet worden geïn
stalleerd. Onderhandelen, menen
zij, gaat sneller zonder pottekij-
kers.
De drie partijen zijn uiterst eensge
zind in hun opvatting, dat beslo
tenheid op dit moment geboden is.
„We moeten nieteen discussie krij
gen waar ook derden zich in kun
nen mengen", zegt Wil van Rijn
(D66). „Met tien mensen rond de
tafel werkt een stuk sneller dan
met zo'n grote groep als in de eerste
week", zegt Ranshuijsen. En
CDA'er Aart Kool beweert zelfs:
,.De deuren gaan helemaal niet
dicht. Zodra er iets te melden valt
zullen wij daarvan steeds den vol-
ke kond doen".
De luiken van het stadhuis moeten
open, maar juist op het moment dat
het beleid op hoofdlijnen voor de
komende vier jaar wordt vastge
legd gebeurt dat in besloten kring.
De belangrijkste" politieke beslis
singen voor deae raadsperiode
worden nu genomen, erkent Wil
van Rijn. Als PvdA, CDA en D66
een hechte coalitie vormen komt
daar geen politieke partij en geen
belangstellendfe burger meer tus
sen.
In Maassluis kan het wel. Daar
spreken CDA, D66 en SGP/RPF
in het openbaar over een program
op hoofdzaken. Terwijl dat, met
uitzondering van D66, toch geen
partijen zijn die in het verleden
dikwijls een lans braken voor
openbaarheid. Ma'ar kennelijk
hecht men in. Maassluis meer be
lang aan openheid. En kennelijk
maken die partijen zich geen zor
gen over 'derden', die zich onge
vraagd in de discussie mengen.
Hoe buitenstaanders zich in Vlaar-
dingen wel in de onderhandelin
gen over het programma zouden
kunnen mengen is niet duidelijk.
Zeker niet, waar het een uitge
maakte zaak is welke partijen het
college gaan vormen. Maar voor
inbreuk op de onderhandelingen
zijn de partijen ook niet zo bang,
legt Agnes van Ardenne uit. „Het
is meer zo, dat er buiten de onder
handelingen om mensen 2ijn die
zich ermee bemoeien. Al in die eer
ste week hing jan en alleman bij
mij aan de bel om te vertellen hoe
ik mij het best kon opstellen in de
gesprekken. Dat heeft mij echt
verbaasd. Dat waren mensen die
met die gesprekken helemaal niets
te maken hebben". Die ongewen
ste drukte houden de Vlaardingse
onderhandelaars liever buiten de
deur.
Op het mement is het nationale
Hartweek, Mensen worden aan
de hand van televisiespotjes
weer eens attent gemaakt op het
grote aantal hartpatiënten onder
ons. In Kluphuis Zuid in Schie
dam is deze week juist een cursus
reanimatie van start gegaan.
Verpleger Wilfried van Rij woud
spreekt zijn cursisten tijdens de
"erste bijeenkomst met respect
toe: „We zitten er hier geen var
allen te wachten om tachtigjari
ge oude mannetjes die naar de al
cohol stinken te beademen.
Maar ik vind het goed dat u raar
de?e cursur bent gekomen. Hoeft
u dadelijk niet, net als 92 procent
van de Nederlanders, toe te kij
ken hoe er ieirfand op straat dood
ligt te gaan".
De cursus die voluit 'Wanneer
elke seconde telt' wordt ge
noemd, Is in. tweeën opgesplitst.
Enerzijds Ieren de mensen rea
nimeren, anderzijds verdiepen
zij zich in het actief levensred
den handelen. Bij het laatste on
derwerp komen de huis-, tuin
en keukenongelukjes zoals sla
gaderlijke bloedingen en bewus
teloosheid ter sprake. Het is dui
delijk dat mensen niet voor hun
1 ol aan deze cursus deelnemen.
Sleutelen
De aanwezigen vinden het nood
zakelijk, kijkend naar het grote
aantal hartpatiënten, te leren
hoe ze hun medemens eerste
hulp kunnen verlenen. De geza
menlijke mening van de cursis
ten is dan ook: 'Je weet nooit
waar je nog eens voor komt te
staan'.
Tijdens de eerste les blijven de
oefenpoppen nog achterwege en
wordt de achterliggende theorie
behandeld. De cursusleider legt,
met behulp van tekeningen, de
werking van hart- en bloedva
ten uit. Hij vindt dat de mensen
voordat ze aan de uiteindelijke
levensreddende handelingen toe
zijn, wat anatomie gehad moeten
hebben. „Hoe meer je gaat auto
rijden", geeft de broeder als
voorbeeld, „hoe beter je weet dat
een auto op benzine rijdt en waar
(ie dop van de benzinetank zit. Je
gaat niet rijden zonder die ken
nis. Wij gaan ook niet aan een
mens zitten sleutelen voordat we
weten hoe we in elkaar zitten".
De theoretische uitleg is niet
overbodig. De meesten weten
nog wel dat een hart een rechter-
en een linkerkamer heeft, maar
slechts een enkeling kon de wer
king ervan uitleggen.
Omscholen, bijscholen, na
scholen... Dc mens verbreedt
zijn horizon. Voor het werk
en voor de algemene ontwik
keling. Cursussen schieten
als paddestoelen uit de grond.
Van lessen in milieubeheer
tot de fijne kneepjes van het
clownsvak. In OP CURSUS
wekelijks aandacht voor een
ongewone vorm van kennis-
verbreiding.
Ezelsbruggetje
Van Rijwoud probeert elemen
taire kennis van het inwendige
lichaam er door middel van
ezelsbruggetjes bij de cursisten
in te stampen. Met het zinnetje
'hoe rechter hoe slechter', 'hoe
linker hoe flinker* zorgt hij erbij
voorbeeld voor dat de deelne
mers nooit meer vergeten dat
het zuurstofrijke bloed zich in de
linkerhartkamer bevindt.
Hoewel de leerstof nogal-droog
is, zorgt tie verpleger ervoor dat
zijn 'leerlingen' hun aandacht bij
de les houden. Hij laat hen mee
denken tijdens zijn verhaal door
ze af en toe vragen te stellen. Zo
vraagt hij: „Hoe zien we of ie
mand een hartstilstand heeft?"
Een antwoord uit de zaal: „Aan
z'n gelaatskleur". De broeder
Wilfried speelt op de kennis in.
„Juist, het slachtoffer krijgt een
blauwig gezicht' maar waarom?"
Een ander meldt prompt: „Geen
zuurstof, hè".
Om de kennis toch al een klein
beetje met de praktijk te verbin
den werd er een dia-serie en een
videofilm getoond. Ook worden
ingewikkelde benamingen ver
meden. Wilfried, die een vorm
van een hartstilstand uitlegt, ge
bruikt bij voorbeeld het woord
'kamersidderen'. Als hij zeer
medisch over had willen komen,
dan zou hij gezegd hebben: 'ven-
trikelfibrileren'.
In de zeventiende aflevering van Pe Ba
kermat, een verhalenreek# met sporter#
die in bel Waterweg-gebied zijn opge
groeid en ver doorhuilen aan de weg tim
meren, staat VBndaag de Vlaardingse
Caroline Vis centraal. De 20-jariga ten
nisster ïs Nederland min of meer ont
vlucht. Haar streven io gericht op een
plaatsje In de internationale top vijftig.
Voorlopig moot zij nog genoegen namen
met een negende plaats op de vader
landse ranglijst en bivakkeert zij in het
wcrflldklasaement op de ZSte plaats.
Caroline Vis werd in deze reeks voorge
gaan door Carel Akamann (voetbal),
Trudy Hengst (hockey), Jan Brouwer
(voetbal), John da Wolf (voetbal), Rob
BrekeJmano (voetbal), Peter Pleiic-
hmnnn (volleybal), Koen Pijpers (hoc
key), Michel de Maat (atletiek), Rene Etj-
er (voetbal), Chris d» Korle*(judo), Jan
Bart Vollebregt (hockey erj cricket) en
Rob de Laede (voetbat), Esther Keemink
(hockey), Jan Ftab (voetbal), Wim Koe
vermans (voetbal) en Bas van Noortwïjk
(voetbei).
door PAUL VAN DEN BOSCH
Een afspraak voor een inter
view met Caroline Vis brengt 20
z'n moeilijkheden met zich mee.
Niet zozeer omdat de Vlaar
dingse, sinds een maand twintig
lentes jong, de publiciteit zou
schuwen. Neen, veeleer omdat
ze een groot gedeelte van het
jaar in het buitenland vertoeft.
Bezig met het uitoefenen van
haar vak, dat tegelijkertijd ook
haar allergrootste hobby is: ten-
Tennis staat centraal Sn het leven
van Caroline Vis. Met de koffer in
de ene en het racket in de andere
hand tracht de blonde Vlaardingse
een snelle doorbraak op de interna
tionale tennisranglijsten te maken.
Haar huidige notering: een negen
de plaats op de Nederlandse rang
lijst en mondiaal gezien een 261e
plaats. Haar vizier is gericht op een
plek bij de vijftig beste tennisters
van de wereld.
Ze is zojuist terug van een zomers
verblijf in Australië en de Verenig
de Staten en het programma voor
de aankomende Europese tenniszo-
mer is niet minder indrukwek
kend. Binnenkort vertrekt Vis
naar Italië en Portugal voor toer
nooien in Napels, Caserta en Opor
to. Vervolgens gaat ze naar Parijs,
waar de blondine kwalificatie voor
het Grand Slam-toernooi van Ro
land Garros wil afdwingen. Dan
weer naar Engeland, naar de voor
haar nog onbekende grasbanen.
Birmingham dient als voorberei
ding op het kwalificatietoernooi
van Wimbledon.
Caroline Vis, kortom, is een tennis-
globetrotter, die haar carrière in
wezen veertien jaar geleden begon,
als zesjarig meisje, dat urenlang met
een balletje tegen een muurtje bij
tennispark-Holy stond te slaan. In
monoloogvorm praat ze over Holy,
maar vooral over het leven in de in
ternationale ten nisjungle.
Muurtje
„Ik ben met tennis begonnen toen
ik zeven was. Op tennispark Holy,
dat kon niet missen natuurlijk. Mijn
vader en moeder speelden daar,
overigens puur recreatief. Mijn ou
ders waren vrij vaak op Holy en
dan ging ik vanzelf mee. Op m'n
zesde stond ik al uren tegen een
muurtje aan te slaan, maar ik was
nog te jong om lid te worden".
„Ik heb tot mijn zestiende bij Holy
gespeeld. Eerst in de jeugdeompeti-
ties, later in het eerste. Vervolgens
ben ik naarLeimonias in Den Haag
(eredivisie, red.) gegaan, daar ga ik
nu mijn vierde jaar in. Eerst deed ik
in de winter nog aan hockey. Bij
Asvion, Want daar waren mijn
moeder en mijn broer ook lid. Maar
het hockeyen was steeds moeilijker
te combineren met de tennistrai-
ni ngen. Ik kon bij Asvion nooit
trainen en spelen werd ook lastig.
In bet laatste jaar, in dames-II van
Asvion, speelde ik bij voorbeeld
maar vijf wedstrijden in het sei
zoen. Dat was zonde van bet geld,
dus ben ik er maar afgegaan".
„Ik was eigenlijk altijd op Holy te
vinden. Ik woonde er dan ook om
de hoek, vlak achter winkelcen
trum De Loper. Holy, ach, die club
is totaal niet te vergelijken met bij
voorbeeld tenniscentrum Hoogen-
dtjk. Daar loopt gewoon een ander
slag mensen rona, waar ik me niet
thuis zou voelen. Holy heeft altijd
wel iets elite-achtigs gehad, dat
moet ik wel toegeven".
Selecties
„Al spoedig kreeg ik een uitnodi
ging voor de diverse jeugdselecties'
en ook door de goede resultaten op
de diverse jeugdtoernooien, kreeg
ik in de gaten dat ik tot de beste
jeugdspeelsters van Nederland be-
gon te behoren. Nadat ik de havo op
de Casimir had afgemaakt, was de
keus voor mij dan ook niet moeilijk.
Ik heb nooit het idee gehad om te
gaan studeren of ergens te gaan
werken. Ik wilde tennissen, punt
uit".
„Mijn ouders hebben zeker geen in
vloed uitgeoefend op die beslissing.
Ze hebben financieel altijd veel bij
gedragen en bij wedstrijden waren
ze er altijd bij om me aan te moedi
gen, maar ze hebben nooit gezegd:
je moet. Je ziet vaak ouders die vin
den dat hun kind een goede tennis
speler moet worden. Die dan langs
de lijn vreselijk tekeer gaan als hun
kind een keertje verliest. Er lopen
oij al die jeugdtoernooien een hoop
gestoorde ouders rond, hoor. Vrese
lijk is dat. Ik prijs me gelukkig dat
mijn ouders mij mijn gang laten
gaan. Als ik morgen wil stoppen:
goed, niets aan de hand. Dat moet ik
allemaal zelf weten".
„Na school ben ik dus gelijk gaan
tennissen, voor toernooien van
150.000 dollar moet ik altijd kwali
ficatiewedstrijden spelen, bij de
toernooien met een prijzengeld van
rond de 25.000 dollar hoor ik bij het
hoofdmenu. De top honderd van de
wereld heeft namelijk geen zin om
daar aan te treden. Dat levert hen te
weinig punten op, het is dus slecht
voor hun ranking en ze kunnen ei
genlijk alleen maar verliezen".
Eigen mening
„Op een geven moment ben ik zelf
weggegaan uit de Nederlandse
jeugdselectie. Ik wüde mijn eigen
Caroline Vis...'Voor dit leventje
moetje een beetje debiel, een beetje
maf zijn'...
toernooien uitkiezen. Stanley
Franker (technisch coordinator
van de KNLTB, red.) had daar alle
respect voor. Een eigen mening, dat
waardeert-ie altijd wel. Hij zei dat
hij geld zou vrij maken om eensmet
mij mee naar een buitenlands toer
nooi te gaan. Zoals-ie dat bij' Mark
Koevermans heeft gedaan. Hij
heeft het nog niet gedaan, maar ik
verwacht dat dat nog wel een keer
gebeurt. Dat 20U ideaal zijn, want
Stanley is een uitstekende trainer.
Heel hard, maar aan de andere kant
ook heel redelijk".
„Ik wil minstens naar de top vijftig
van de wereld. Stap voor stap. Eerst
naar de honderdvijftig en zo ver
der. Je weet nooit wat er gebeurt.
Het kan snel gaan. Neem bij voor
beeld Manon Bollegrafdie staat nu
op de 36e plaats op de wereldrang
lijst Die is afgelopen jaar op haar
zesentwintigste pas echt doorgebro
ken. Ik denk dat je niet per se een
tiener moet zijn om naar de wereld
top toe te kunnen groeien. Dat
wordt vaak beweerd, zeker nu dat
meisje van dertien, Jennifer Capri
ati is gekomen en grote kans maakt
om de nummer één van de wereld
te worden. Ik denk dat leeftijd niet
uitmaakt".
„De financiën...? Ik geef toe dat een
verblijf in het buitenland veel geld
kost. Neem die reis naar Australië
van deze winter. Je logeert in ho
tels, je moet toch eten en drinken en
dan ook nog eens de reis. Alles bij
elkaar gerekend kostte dat achtdui
zend gulden. Dat geld moet je te
rugverdienen met het prijzengeld.
Dat is me uiteindelijk gelukt. Ik heb
quitte gespeeld. Dat houdt wel in
dat concurrentie moordend is, ze
ker bij de speelsters tussen de 100e
en 300e plaats. Die moeten hun le
vensonderhoud met dat geld beta
len. Kijk, speelsters uit de top-der-
ttg, die willen nog weieens een par
tijtje uit handen geven om even een
paar dagen vrij te zijn. Als je binnen
bent kun je je dat wel veroorlo
ven".
Slenteren
„Nu hebben veel mensen een mooi
ere
landse
voorstelling van al die buiten-
Ise reizen dan het in werkelijk
heid is. Het is inderdaad vliegveld
hotel-tennisbaan, meer niet Als je
wint, heb je überhaupt geen tijd ora
iets anders te doen. Want dan speel
je elke dag een wedstrijd en ga je
vroeg naar bed. Alleen als ik tijdens
een toernooi vroeg in de week word
uitgeschakeld, heb ik wat vrije tijd.
Maar, ach, wat doe je dan in zo'n
week... Veel trainen in elk geval. Ik
heb nooit echt zin om naar een mu
seum te gaan of in de stad te gaan
slenteren".
„Je moet een beetje debiel, een
beetje maf zijn. Je moet jezelf heel
goed kunnen vermaken, denk ik.
Als je in dit wereldje altijd maar
met een chagrijnige kop rondloopt,
ga je eraan kapot, het kan namelijk
vreselijk saai zijn, je moet je eigen
ontspanning kunnen creeren. Op
den duur ben je het zat. Als ik twee
maanden in het buitenland zit, ver
lang ik naar huis. Dan heb ik het
wel gezien. Maar als ik dan weer
een paar weken thuiszit, wil ik
weer weg. Dan verveel ik me, want
alleen maar trainen word je gauw
zat, hoor".
„Mijn trainer, Frits Don, meene
men, is financieel niet haalbaar,
hoe graag ik dat ook zou willen. Dat
is jammer. Met zijn tweeen is het al
tijd gemakkelijker dan in je eentje.
Frits weet precies hoe het wereldje
in elkaar steekt, want die heeft het
vroeger ook allemaal meegemaakt.
Ais je niemand achter je hebt staan,
ben je sneller geneigd om wat te
lanterfanten als je geen zin hebt. Ik
denk ook weieens na een neder
laag, bekijk het morgen maar, en
dan blijf ik lang in mijn bed liggen.
Fout natuurlijk en als ik Nederland
ben, is Frits degene, die me dan op
jut om toch maar weer te gaan trai
nen".
Kritiek
„Ik weet dat er veel kritiek is op het
damestennis. Voor een deel terecht,
voor een deel onterecht. Het is waar
dat als je de bal lange tijd heen en
weer kunt daan en de bal binnen de
lijnen kunt houden, je al heel ver
komt Ik denk weieens van een te
genstandster: die kan echt voor
geen deuk tennissen. Maar toch
winnen zulke speelsters heel wat
wedstrijden door zich strikt aan
hun taak te houden. Ze zullen ech
ter nooit doorbreken, omdat het
beetje extra ontbreekt".
„(lachend) Die bal binnen de lijnen
houdendat kan ik niet zo goed. Dat
komt door mijn spel, waarin veel ri
sico ligt opgesloten. Ik ben een ech
te service- vo/fey-speelster. De te
genstandster onder druk zetten.
Tempo maken. Ik houd van aan
vallende speelsters. MartinaNavra-
tilova vind ik dan ook heel goed".
„ïk ga er van uit dat ik zeker de ko
mende vijf jaar nog tennis. Als ik
over vijf jaar nog rond de tweehon
derdste plaats hobbel en dezelfde
toernooien speel, haak ik af, dat is
duidelijk. Dan heeft het geen zin
meer. En daarna? Lesgeven of als
coach meereizen met jonge talen
ten, dat lijkt me leuk. Een leven
zonder tennis...? Ik kan het me echt
niet voorstellen".
