H SpUft R
m
Zwalkend door het paradijs, niet
alleen dranghekken als leidraad
'Hé, die twee
zijn blind'
A
0 P
Hoe vaak moet je Rotterdam winnen voor het ereburgerschap?
'Straks leg ik hier dood, en
wie heb daar nou wat an?'
Belayneh
Densamo,
winnaar in
viervoud, maar
aan zijn voeten
is het nog niet
helemaal pluis
1M
Rotterdams Dagblad
Maandag 29 april 1996
Door Rob Weeda
Rotterdam En zij zijn
God... Want Rotterdam heeft
alles. Historie, naam, faam,
het wereldrecord en een par
cours dat te boek staat als ko
ninklijk. 42 Kilometer en 195
meter lang zullen ze gaan.
Zullen ze toejuichingen op
zuigen. Zullen ze genieten.
Denkend aan vorig jaar. Op
deze locatie kan het niet mis.
Zelfs voor hen niet, de min
der begaafde lopers van het
'pak'. Voor velen echter
bleek het verlangen mooier
dan de vervulling. Werd het
wankele evenwicht tussen
investering en exclusiviteit
wreed verstoord. En bleek
ook nostalgie een illusie.
Rotterdam, één dag per jaar
hoofdstad van Holland. Vredig ba
dend in het zonlicht. Even na
enen waren ze vertrokken. Cool-
singel af, linksom Blaak, kubus
woningen onderdoor, Van Wal-
sumweg, rechtsaf Willemsbrug.
Voor de rugnummers 7215 en
H379 begint dan al de ellende.
Reeds in de laatste bocht naar de
brug zijn ze het zicht op hun voor
gangers kwijt. Drie kilometerweg
pas, maar nu al luchtkastelen op
de Kop van Zuid. Toch weer de
kracht De laatste plaats wordt
overgedaan aan de man met rug
nummer 615:
Cor Daalmeijer
uit Amsterdam.
Het Poortge
bouw. De ogen
van de Noord
hollander dwa
len naar rechts.
Naar de pyloon
van de Eras-
musbrug. Naar
de geknakte nek. van de Zwaan.
Volgend jaar neerziend op de wag
gelenden, op de uitgewoonden
achterin het peloton.
De blik weer op de weg van het he
den. Gedachten keren terug.
Maanden van noeste voorberei
ding zijn vernield. Het copyright
van zijn eigen race geeft hij uit
handen. Zwalkend door het para
dijs. Met alleen nog dranghekken
alsleidraad.
'Nog een klein stukkie,' wordt
hem van alle kanten toegebruld.
1Kom op, je kan hét.' Op de Maas
haven schakelt hij terug naar
wandelpas. Zweet gutst,van,z'n
bijna kale kop. Meewarig wordt
hij nagestaard. En aangemoedigd.
Dankbaar gaat z'n hand een paar
keer omhoog. Maar z'n postuur
verraadt, dat hjj de Coolsingel
niet zal halen. Ergens op Maasha
ven geeft hij op.
Het Stadionviaduct is zwaar. Te
zwaar voor sommigen. Gelijk een
col van de eerste categorie. Of ho
ger. Het nummer is 1213, denaam.
Piet. In de afzink van het viaduct
zakt hij naar de laatste plaats.
Gluiperig langzaam ziet hij twee
medelopers in de verte verdwij-
y-i. U
in april van het volgend jaar weer
tot de genomineerden.
De tunnel bij station Lombardij-
en. Een handjevol toeschouwers
slechts. Maar degenen die er zijn,
bereiden de lopers een heerlijke
doortocht Veel gejuich, een trnue
en 'een heuse ticker-tape parade.
Rugnummer 615: Cor Daalmeijer uft Amsterdam. Zweetgutst van zijn bijna kalè kop. Z'n postuurverraadt, dat hij de Coolsingel nletzal halen. Ergens op de Maashaven
geeft hij op. Foto Jaap Rorema/Rotterdams Dagblad
geeft niet toe. Öf-ie nog in de wed
strijd zit, vraagt chauffeur Paul
Tempels belangstellend vanuit de
bezemwagen. Irritatie. „Dat zie je
toch, bijdehand?" Nog even houdt
hij vol. Nummer P226, Koning der
Dwazen, die moet bekennen dat
ook hij nietmeer is dan een stoffe
lijk omhulsel. Nog een kilometer
of acht Z'n ogen vertellen wat z'n
mond niet kan zeggen. Ook voor
hem: dranghekken als leidraad.
Wéér een illusie aan diggelen.
In Rotterdam meert de hele we
reld af. Er staan gebouwen die de
hemel raken. Er kan ondergronds
gewinkeld. Wijken worden weg
gevaagd. Alles wordt nieuw en be
ter. Maar de slopershamer in het
protesterende lichaam van num
mer P226 doet meedogenloos zijn
werk. 42 Kilometer en een beetje
blijft 42 kilometer en een beetje.
Zelfs voor hem. Hij worstelt zich
door de tijd. Om tien over vijf
moet hij bij kilometer 35 zijn. Hij
haalt het niet enwordt uit de
strijd genomen.
Gedachten aan Mario Vargas
Llosa. Verliezer van de presi
dentsverkiezingen in het Peru
van 1990. Mario Vargas Llosa, die
in zyn boek 'De tris in het water'
zijn leven ais politicus beschrijft.
Een verhaal over een winnaar die
het aflegt tegen een zekere verlie
zer...
'Rotterdam' zit er nagenoeg op.
De haast is bijna verdwenen.
Straks verdwijnt ook nog het au
reool en ligt de stad er weer alle-
daags bij. Zonder dranghekken...
nen. Alleen blijft hij achter. Buffe
lend. De pet achterstevoren op het
hoofd.
De radio in de bezemwagen meldt
dat de kopgroep de halve mara
thon voltooit in een uur, vier mi
nuten en acht seconden. Voor Piet
resten nog 33
moordende en
o zo eenzame
kilometers.
Dan, plotse
ling, zo maar
uit het niets,
het nummèr F602. Rédding lijkt
nabij. De eveneens lijdende Syl
via Geeres haakt dankbaar aan.
Kapotgelopen
Dachten dat ze God waren... Op de
Kreekhuizerüaan gaan wankelen
de uitvallers ieder huns weegs.
Hoofdschuddend en kapotgelo-
pen. Glitter en glans werden inge
ruild voor grauwe werkelijkheid.
Lopen is onderweg zijn. Vaak zon
der te weten waarheen. De stad
zucht inmiddels onder de oplo
pende temperatuur. Mocht de
duivel denken aan een nieuw
Rijk, dan behoort Rotterdam ook
Hoe groot de invloed van meele
vende toeschouwers is, blijkt on
middellijk. Sylvia en Piet zetten
opnieuw aan.
Luttele kilometers later volgt een
nieuwe tik. Bij het opdraaien van
de Öidegaarde wordt het tweetal
tegemoet gelopen door grote aan
tallen lopers,. Geen lotgenoten,
maar lopers op de terugweg. Kort
sluiting tussen de oren, Sylvia en
Piet géven eri gaven en gaven.
Maar kregen niets terug. Zij zou
het maken, hij zou het maken. De
sterren zouden van de hemel. Syl
via en Piet, terminale optimisten.
Op de hoek van de Zuiderpark-
weg en de Oldegaarde zegeviert
het verstand. Nummer 1213
neemt plaats in de bezemwagen.
Halverwege de Dorpsweg volgt
ookF602.
Hoezeer beide lopers hebben ge
leden, wordt snel duidelijk. De af
stand naar de loper vóór hen be
draagt maar
liefst twee ki
lometer. "Maar
ook hij, Bert
Meijer, houdt
het snél voor
gezien. Op de
Brielselaan stapt hij uit „Straks
leg ik hier dood," grinnikt Hé 51-
jarige Rotterdammer, „en wié heb
daar nou wat an?"
Ook op de vlucht of loopt u geiooon
een rondje? vraagt het spandoek,
dat uit een raam van het Poortge
bouw hangt. De Surinaamse
vrouw met rugnummer 837 lacht
Ze gaat moeizaam, maar ze gaat.
Tevreden absorbeert ze de steun
van het publiek, nadat ze even te
voren de verkeerde weg insloeg.
Haar richtpunt, de voorlaatste lo
per, laat het midden op de Spoor-
weghavenbrug afweten. Vijfhon
derd meter later hijst ze zich,
moederziel alleen, voor de tweede
keer de nu bijna verlaten Wil
lemsbrug op.
En ook zjj krijgt bij de confronta
tie met een lint tegemoetkomen
de lopers - eerst op de Van Wal-
sumweg, later op de Maasboule
vard - de definitieve klap. Het
lint hoeft nog slechts een paar ki
lometer. Zij nog vijftien. Bij het 30
kilometerpunt, halverwege de
Boszoom, geeft de dappere Suri
naamse'op.
Overschatting
Waren God... Interne en externe
machtsverhoudingen in zijn li
chaam waren als gevolg van over
schatting voortdurend met elkaar
in strijd. Slachtoffer van onbe
stuurbaarheid in eigen gelederen.
Looppas, wandelen, sjokken, suk
kelen. In die volgorde. Of wille
keurig, Twee stevig ingezwachtel
de knieën. Ook dat nog. Het doek
van de geschiedenis is byna ge
vallen. G?scbMenis die wordt be
paald door de rafels van het he
den.
Hij voelt zich als een ui, waar laag
voor laag wordt afgepeld. De
krachten vloeien weg. Maar hjj
Door Peter Ouwerkerk
Rotterdam Half vier, huldiging
achter de rug, vraagje aan de bur
gemeester.
Eh, wat moetje eigenlijk doen om
ereburger van deze stad te wor
den? De marathon vijf keer win-
.nen?' VS.'
De burgemeester pakt snel en
adequaat over: Botterdam kent,
in tegenstelling tot sommige an
dere steden, geen ereburger
schap. Waarom niet - dat is zo
één, twee, drie niet te verklaren.
Maar. Rotterdam heeft natuurlijk
wel een Erasmusspeld of een Wol-
fert van Borselenpenning te ver
geven.
Het is ook nu weer een feest op
het middenterrein van de Cool
singel te mogen vertoeven. Te
midden van al degenen die de
duizenden benenparen wegschie
ten, beschaafd toejuichen, voor de
helden applaudisseren en tenslot
te inhuldigen. „Wat een kanjers."
Eerst is er, als altijd, het kanon,
vanuit de lucht geregisseerd door
de propeüer-armen van technisch
directeur Dick van Maaren. Hij
wentelwiekt op een hoogwerker
naar de kanonniers van het Ne
derlands Vestingsmuseum uit
Naarden, postend naast hun veld
kanon, de zesponder, gegoten in
1811. Gereed voor het startschot.
De loop is autenthiek, het houten
affuit is een keer herbouwd. Je
kunt het huren voor om bet even
welke feestelijke aangelegenheid.
„De een gaat voetballen, en wij
willen knallen," zegt de verklede
kanonnier^ die een leren zeem op
het onsje kruit legt ter voorko
ming van een al té uitbundige, en
dus te vroege ontsteking. Als
staatssecretaris Erica Terpstra en
'first lady' Peper-Kroes het lont in
hét kruit steken deinst het halve
middenterrein achteruit Dan wil
je het als atleet wei op een lopen
zetten.
Ronald Matulessy uit Moordrecht isde laatste aan defïnish.WaarBelaynehDen-
samo op hem wacht, om hem de laatste medaille te omhangen.
Foto Cees Kuiper/Rotterdams Dagblad
De start is een geoliede. Na vier
minuten is de Coolsingel OZ
schoon, na drie minuten de west
zijde. Niemand hoeft zich trou
wens meer nerveus te maken.
Komt door de intrede van de chip,
die alle nettotijden registreert. Na
acht minuten doemen er plotse
ling toch nog drie mannen op, van
wie twee met een fototoestel in
hun hand. Looptoeristen, niet lan
ger bevreesd te laat te finishen: de
chip houdt het precies vijf uur
lang.
De start betekent ook: zwaaien
naar de camera. Iedereen wil het
thuisfront showen dat-ie in Rot
terdam is. Het is de snelst gepro
jecteerde en meest omvangrijke
lopende band van Nederland,
Meer landgenoten kun je in zo'n
kort tijdsbestek niet laten zien.
De marathon is en blijft het pu
blieke bestel in optima forma.
Eltebogen
Vijf wheelers worden klaargezet;
valt tegen. Vijfendertighonderd
prestatielopers, de gebruikelijke
hap. Fanatieker nog dan in de gro
te marathon: ze werken met hun
ellebogen om weg te kunnen stor
men zodra Nico Haasbroek zijn
lont de sporen heeft gegeven.
En dan is het een poos stil op de
middenberm, Verdwijnen de no
tabelen naar de Burgerzaal om
een uurtje rustig onder elkaar te
kunnen vippen, onderwijl tv kij
kend. In wezen niet anders dan de
schrijvende pers in een van de
Hiltonzaien. Een marathon is net
zo weinig romantisch als een wie
lerkoers te
genwoordig
voor de door-
snee volger.
Meefietsen is het enige datje hier
nog kan bevredigen. Of zelf meel
open, dus.
Er lijkt een uur lang een toptijd
aan te komen. Maar schijn be
driegt. Na twintig kilometer is het
beste er plotseling af. Dat het dan
maar een mooie winnaar mag
worden, wordt links en rechts ge
probeerd. Ja, Densamo bijvoor
beeld. Maar als hij zijn laatste me
ters op de Coolsingel aflegt doet
de verbale uithaal van de speaker
toch geforceerd aan: hij moet de
naam staccato naar let-ter-gre-pen
verbuigen om nog enigszins over
tuigend over te komen. De bijval
voor Anne van Schuppen, twintig
minuten, is later oneindig veel
groter.
Toch voelt Belayneh Densamo
zich drie maanden per jaar Rotter
dammer, heeft hij gezegd, met ge
voel voor palhos. En gevoel dat
nooit zo intens is als op de zonda
gen waarop de marathon wordt
gelopen. Densamo is ook nooit zo
'van ons' als op die zondagen. On
der aanvoering van de kleine'
Ethiopische gemeenschap, die
rap is opgerukt naar het hek dat
de middenberm van het erepo
dium scheidt.
Fynmazig
Luide en langdurig bejubelen zij
hun winnaar. Joelende oerwoud-
kreten bijna, met trillende oeis en
ieios. Spreek
koren, smeek
beden om con
tact, bisnurn-
mers. Belay
neh heeft er
oog voor. Ge
huld m die
bonte Ethio
pische, groen
geelrode
driekleur
steekt hij zijn
rechterhand
door het fijn
mazige hek.
De hand gaat
er met gemak door. Vingertoppen
raken elkaar. Eén man wordt
zielsgelukkig.
Belaynehs vrouw geniet mee van
het tafereel: een vlot dikkertje in
een aubergine trainingspak. Ze
kroelt ook een moment vreugde
vol met Kebebe Gemechu, de an
dere Ethiopische toploper in Rot
terdam, zestiende in de uitslag,
waarschijnlijk haar bróer. Ze
schrijft haar naam op: Yeharje Ke
bebe, maar met een Densimo, par
don: Densamo, is het oppassen,
kan het over een paar jaar weer
iets heel anders zijn.
Aan Densamo's wondervoeten is
te zien dat hij in aanzien was ge-
daald, de laatste jaren. Het moet
sappelen zijn geweest Weliswaar
parareerde hij in een kleurrijke
tropische outfit, dan wel een
prachtig gesneden kostuum drie
dagen lang door het atletenhotel,
maar aan zijn voeten is het nog
niet helemaal pluis. Schoenen
van Adidas, sokken van Nike. Lég
dat maar eens uit
Op de fotografenbrug breekt een
kleine opstand uit als een NOB-
cameraman te nadrukkelijk :zijn
lens op de winnaar houdt. „Hé
•smerige rooie, ga daar es. weg!!"
De taal wordt mei de seconde on-
welvoèglijker. Mevrouw Peper
draagt een rood jasje, meneer Pe
per is PvdA, er heerst een ge
meenschappelijk soort onbegrip,
zeg maar gerust: groepsverwar-
ring. Het gaat hier toch om Densa-
Laatstesnik
Ja, daar gaat het om. Voor de vier
de keer in Rotterdam. Of hij even
wil blijven. En hij wü. Tot de laat
ste snik. Tot de laatste loper er
aan komt De laatste, Ronald Ma
tulessy uit Moordrecht. Geplaagd
door kramp, kilometers lang.
Maar op de Coolsingel word je op
golven van geluid naar de finish
gedragen. Waar Belayneh Densa
mo op hem wacht, om hem de
laatste medaille te omhangen.
Matulessy beleeft het mooiste mo
ment van zijn dag.
Burgemeester Peper is dan in
middels vervangen door loco Den
Oudendammer, die een hele serie
medailles om zijn nek heeft: de
ambtsketen. Maar het is ook voor
de sportwethouder goed Densamo
van dichtbij te leren kennen. Im
mers, Peper op de vraag over dat
erebrugersehap, pardon - de
speld of de penning: „D'r zit wat
in om Belayneh Densamo er vol
gend jaar een toe te kennen. Op
voorwaarde dat-ie terugkomt..."
Natuurlijk: Rotterdam mag Den
samo nooit meer over het hoofd
Rotterdam Een handicap is al
leen handig op de golfbaan.
Daar is het een statussymbool
als je 'gehandicapt' door het le
ven gaat Minder handig is .het
als iemand blind is (zoals Mari
anne Huibén), verstandelijk ge-
handicap! (neem Eddy Hart) of
het rechterbeen moet missen (in
het geval van Bertus Brand
horst) en tóch die 42.195 meter
van Coolsingel tot Coolsingel 20
snél mogeRjk wil overbruggen.
Dan geldt de handicap als aarts
vijand.^
Maar vijanden zijn er om over
wonnen te worden. Geholpen
door de noodzakelijke begelei-
ders liep het gehandicapte drie
tal -weliswaar buiten mede
dinging, maar toch - mee in de
Business Estafette van de Rot-
térdam Marathon. Ieder tien ki
lometer. Met daarvóór (de .vali
de). voorlichter Jan Wapenaar
van Handicap Informatie Ad
vies als starter,'omdat zö'n mas
saal vertrek klokslag één - met
z'n duizenden nerveus tegen
elkaar gedrukt- niet bepaald
invalide-vriendel'jkis,
Maar na de tien kilometer van
Wapenaar liep Marianne Huiben
j zonder zicht -
op Zuid tussen
de Kreekhui-
zenlaan en de
Brielselaan.
De 30-jarige
ambtenaar -
vormde een le
vende tandem
met haar bege
leidster Rita
van Driel, met
wie ze aan een.
elastiek ver
bonden was,
'Beiden ken-
v.nen elkaar van
de nationale
langlaufselectie, waamnjHui-
ben deel uitmaakt en Van-Driel
- trainsteris.
- Normaal gesproken isernog wél
s.'enige ruimte tussen dé twee,
maar dat was gisteren niet mo
gelijk. Want de duizenden om
hen heen produceerden dusda
nig veel decibellen, dat ze zowat
'i teen-tegen-hiel 'moesten\lopen
om te kunnen communiceren,
f Het was een opvallend gezicht,;
daar op Zuid. Met z"n tweeëh
aan een elastiek; 'Hé; die ziyn pe-
faóeid.'' klonk het al sneL Enj toe;.
passelijk inc IJsselmonde en
Charlöis, Tfa«d; trtjhühd fcajhe-
f.radertVv.JMaar het'mooiste'dat''
we hoorden was 'Héj die twee
Huiöeriachteraf- Ooit, op vroege
leeftijd; werd ze blind na een ty-
mor. Haar gezichtsvermogen is
-riul^maar dat wrdtigecompeh-i
seérd door het gehoor..^öc hoof -
onderweg dc palen en de stoep-:
randen DatkÊnkt gek, maar daf
komt dooi de weerkaatsing Van
'het geluid. Lopers maken aller
lei geluiden. Die weerkaatsen op
-dbdéprcqëcteh en dat hoor ik."
/:0p het officiële" 20 km-punt hirig
';;zeVhet .denkbeeldige -estafet-
I.teÉtokje, een sjerp, om bij Eddy
-Hart.'-Een" verstandelijk' gehan-
kdicapté deftiger, zeven looptrai-
l'itingoiumdé week.:.Maar'iiitgeT;:,
P rekend in de Rotterdamse mara-
fethoh wasïjj niet in vonh; Vjjfki?
/lómeter- wist-ie nog uiterijri li-
I? "chaam te persen, maar toen'was
het over én 'sluiten., En 'moppe-
^feflfBa^Eddynaafloop déecteÖ{£;
de'organisatie, Handicap'Infor--
matje fi^Adviesé;,Bellen ze mè
pirimaart op of ifc'wil-meelopen.
"Als ze pou in januari beliep;'.: Nti
'was' ik-niet góéd getraind-én
daar baal ik Van"
Nee, volgend jaar weer gewoon
- dé-Radio Rijnmond-loop. Maar
is die ook niet tien km; Eddy?
Hij," de balende mah'van'de vijf
km met horten, en stoten: Js,
maardan-loopje de Coolsingel
r'af.Maa'sboulev^rd op eöwèerte-
rug^'Minder bochtemelk houd
- nietivan bochten."
,"„Maar als je nou morgen alvast
begint met trainen, dan kun je
die tien krn volgend jaar zéker-
- aan," plaagde-Jolande-Paarde.-.
kam, de organisator van dit be-
drijventeam,. haar pupil. Maar
voorlopig was Eddy niet te ver-
murwen.. ■-te: .1
Stagelopen. y-
Als studente» maatschappij-ge
schiedenis loopt Paardekam sta
ge bij het adviescentrum'om in-
validensport vaker en beter over
het voetlicht te krijgen; Zelf is ze
Olympjsch kampioene, als rol-
stoel-tafeltennister won ze goud
tijdens de Paralympics van 8ar-
celona'92. De i FVT'ster heeft
zich al geplaatst voor Atlanta.
„Door middel van-deze wedstrij
den, zoals de marathon, willen
we invaliden laten,zien dat ze
heel veel verschillende sporten
kunnen beoefenen," verklaart
ze het doel van hét loopteam.
Voorafhadzede hoop uitgespro
ken 'dat ze met z'n allen tóch
maar binnen de vijf uur binnen
komen'. Dat doel werd gehaald.
Ruimschoots zelfs. Want Eddy
Hart moest weliswaar na vijf van
zijn tien kilometer afhaken,
maar zijn (niet gehandicapte)
begeleider Daan Hakkenberg
maakte hun gezamenlijke etap
pe tussen Brielselaan en Bos
zoom wél af
en overhan-
Bertus
Brandhorst
dertig jaar
Brandhorst
terbeen
missen., Jk
heb: óp het
zelf.
:^werV;.
keersongeluk in Perms:* Een
zahdkéeper had haast eh reed
op mij in. Bijna alles gebroken
en gescheurd. Op myn3.2éte ben.
Jik pas gaan sporten. Zwemmen,
basketballen ^.én ;ipowerlifteji-
Kracht genoêgritis." Genoeg in
elk geval oin gi^erei;tie totste.
12km eri'195'nfin'30>23' mhrte
wheelen: Zodat de totaaltijd van
hetteam op 3 huren circa 16 mi-
nuten- kwam, een. stuk sneller
:dan pr-vrouw. Paardekam had
gehoopt SSiNP
Heïdénfinishi
ste siük^met de.heldenfmish op
de drukbevolkte Coolsingel „Ik
had"een stuk snelk-r - kunnen
-zijn.-Maar zekerzofc laatste
stuk, je moet steeds stoppen. Als
wheélerJs ér ^ms geen dóorko-
r men aarijifekör metbij de drink-
En:hij brakkeen lans voorVlaar-
dinger Huób Nelissen, wheeler
:.huminèrr-180/Als een schaduw
bleef die-plakken bij winnaar
Densa mo. Op de Coolsingel glip-
atë dp wheeler langs déAfiikaan'
om toch'als eerste, rij het niet of
ficiéél,-"overde finish te gaan.
j^-^ëfvwhnaarogsatvlo1:
j^ kühnen ée camera's hem
.'tenminste mei'Qegéjfien" vond
^Brandhorst „Want de organisa-
wheér-:
Iers ih" beeld'kóméte Ongeloof-
kiyk "yv
Herhaling -lijktVuitgesIotén in1
'97; tijdens 'de zeventiende'. De
.stichting Rotterdam -Topsport
'Imikt; op een apart evenement
lyoor wheelers,-dieVer-, nu toch
maar; eep bée^e.>ijbungelen.
'Staaissééretóris v Tér^tra 'heeft:
26gd vota- één;tié^ehjk Initial
tief. Als er een aparte wedstrijd
Informatiecentrum-'voor gehan-
marathonestafëfte, .^Dahriévért -
i gehandicapten ^1 gendeg-publi- -
clteit op," weet Jolanda Paarde-
r Dan!ïkan 'ESdyfiferti zidirook1'
weer'm'alle 'rast 'op déjrècre-.
latièldop^iièin^"
Jolande Paardekam (rechts In de rolstoel) viert do onverwacht
snelle eindtijd van het geïntegreerde team van Handicap In
formatie Advies. FotoJaopRozema/RoHerdam$ Dagblad
