131
'Nog nooit zo'n storm meegemaakt'
'Rooie schoolfrik Mr. Punch' beschrijft 'zes dwaze dagen'
Vlaardingse politieman meldt zich na veertig dagen zeilen
Waterpopjes
Bijen in Beatrixpark
Hiroshima-herdenking
Kinderspeelweek
nS^k.
genda
Abonnee Service
Rotterdams Dagblad
VrijdagS augustus 1996
m
Ongeveer twintig jaar geleden borrelde, tijdens een verjaardags
feestje bij mijn ouders, spontaan het idee op om een keer in Nor-
mandie vissersplaatsen als Dieppe, Fecamp en Treport te bezoeken.
Mijn vader en twee van zijn broers, alle drie toen inmiddels voorbij
de zeventig, zouden ook meegaan.
Als kind hadden we ze zo vaak horen praten over die Franse kustdor
pen. Ze leken ze op hun duimpje te kennen en ze bewezen hun Fran
se ervaringen door. zonder HBS of Mulo gevolgd te hebben, toch nog
steeds, te imponeren met een vloeiende uitspraak van enkele Franse
uitdrukkingen.
Vanaf hun jeugd hadden ze gedurende de Kanaalvissery in herfst-
en wintertijd, net als andere visserlui uit Nederland, in die plaatsen
hun vrije zondagen doorgebracht. Ook waren ze deze Franse havens
binnengevlucht met zeitlogger ot stoomliets als het weer eens spook-
Je in de smalle verbinding tussen oceaan en Noordzee. Spannende
verhalen konden ze verteilen over de risico's van die, over het alge
meen, toch armoedige Kanaalvisserij met veel verlies aan nelten en
schepen.
Van een bezoek met die, toen al heel lang uit de visserij vertrokken,
ouwe knarren aan de Normandische kustplaatsen is nooit wat terecht
'gekomen. Twee van de drie, onder wie mijn vader, waren al overle
den toen ik samen met mijn vrouw een jaar of tien geleden er enkele
dagen doorgebracht. We aten langs de haven van Treport in een van
"de vele daar aanwezige visrestaurants 'fruits de mer'.
Onlangs zijn we er weer geweest. Nu in gezelschap van zoon, schoon
dochter en kleinkinderen. Het visrestaurant met het glazen plafond,
waarin wij tien jaar eerder van Fransen afkeken welk onderdeel van
•de batterij ons bij de 'zee-vruchten' geserveerde eetgereedsehappen
'$e moesten hanteren, was er ook nog. Evenals het uit 1900 daterende
-carousseï op het plein voorde vishal.
'IJet verschil met toen was, dat wij nu niet het restaurant met zijn
spiegels en zijn tafels vol tangen en vorken zijn binnengegaan maar
twel een vierrittenkaart voor het prachtige carousseï kochten,
karnen, met kinderen of met kleinkinderen op vakantie. Het verschil
t in je gedrag, ervaringen en beleving,
oewel?
Ooit beleéfden wij een vakantie, waarin bij onze jongste van drie de
-waterpokken manifest werden. Stijf onder de pukkeltjes, ter verdro
ging daarvan en tegen de jeuk als clowntje wit bespoten en gewreven
■met mentholpoeder, hou je zo'n kind bij de tent, Water, dus zwembad
.of zee en douche zijn immers uit den boze. Bovendien wil je niet gaan
.-strooien met besmetting. Ook al weet je, dat wie eenmaal geraakt is
|ïoor deze onschuldige virus/kinderziekte, voor zyn verdere leven er
van gevrijwaard blijft. Terug van vakantie ondervonden we destijds
Spoedig in ons gezin dat de besmetting twee weken later merkbaar is.
ipt jaar speelden wij als opa en oma met een bepukkelde en wit be
sproeide kleindochter in Normandié bij de tent, tijdens het zwem-
«fedbezoek van haar pa, ma en broertje.
laatste vertelde, toen wij daar afscheid van hem namen voor onze
thuisreis dn zijn zus al aan de beterende hand was, mij al dat zijn zus
glooit meer maar hij ook nog wel 'waterpopjes' zou krijgen,
lleze week kreeg die bijna driejarige gelijk. Tussen twee hangbuien
^jjbor kroop hij bij me op schoot om samen foto's van. onder meer het
t4rou ssel van Treport te bekijken. We zaten allebei sty f onder.
Hij onder de 'waterpopjes', ik onder het poederwit dat bij elke bewe*
'ging van zijn lijfje stoof.
BEN VAN HAREN
Op zondag 4 augustus houdt de afdeling Natuuront
wikkeling in het Prinses Beatrixpark een excursie
over bijen. Imker Cor Visser vertelt aan de hand van
een bijenkast over het bijzondere leven van deze
diertjes. Voor mensen die het bijenvolk van dichtbij
willen bekijken neemt de imker handschoenen, een
pijp en een hoofdkap mee. De excursie begint om
14.00 uur bij de ingang van de heemtuin
Vlaardingen
Het Vlaardings Vredesplatform houdt op dinsdag 6
augustus tussen 19.30 en 20.00 uur in het park van
het Holy Ziekenhuis een Hiroshima-herdenking.
Met witte bloemen wordt een kraanvogel gelegd en
wie dat wil kan een korte tekst uitspreken of een ge
dicht voordragen. De vredesbeweging gedenkt zo de
slachtoffers van de atoombommen die op de Japanse
steden Hiroshima en Nagasaki vielen, maarstaat ook
stil bij slachtoffers van geweld in de/e tijd.
In Vlaardingen zijn deze zomer in veel wijk- en
buurtcentra tal van activiteiten voor de jeugd van 5
tot 12 jaar. In de week van 12 tot en met 15 augustus
wordt in diverse wijkcentra een kinderspeehveek ge
houden. In de Telder is het thema 'land van de toe
komst', in 't Nieuwelant staat alles m teken van flip-
pó's en m wijkcentrum Holy draait het allemaal om
de Grote Vriendelijke Reus. Ook in de Pypelaar en
de Haven zijn activiteiten. Op vrijdag is er een feeste
lijke afsluiting van de week met een uitje naar Dutn-
rcll. Kosten voor een hele week, inclusief het dagje
uit, bedragen 25 gulden. Voor een tweeae kmd hoeft
slechts 20 gulden te worden betaald. Kinderen zijn
ook op losse dagen welkom. Van 5 tot en met 9 augus
tus rijdt er door de Babberspotder een spelwagen.
Redactie
Waterweg:
Jelle
Gunneweg,
Menno
Haddeman,
Ben van
Haren,
Danielle
Hermans,
Mariëtte
Oisthoorn,
Jan
Rozen daal,
Carel van
derVelden
Westhaven
plaats 22
3131BT
Vlaardingen
Postbus 4008
3130 KA
Vlaardingen
Telefoon
2340055
Telefax
4349754
Sportredac
tie:
Sander Son-
nemans
Telefoon
2340055
4004310
De Vlaardingse politieman Alex
Eckhardt (45) vertrok op 16 juni
vanuit het Engelse Plymouth als
één van de 56 deelnemers aan de
'single handed transatlantic
race (E-star). Veertig dagen en
nachten later kwam hij met de
Taurus in Newport, ten noorden
van New York, aan. Zesduizend
kilometer alleen op een schip.
Zesduizend kilometer tegen
wind. Een (gefaxt) verslag van
Eckhardt van de zwaarste zeil
race ter wereld.
Door Alex Eckhardt
„De week voorafgaand aan de
start was hectisch. Vee! dingen
die op het laatste moment nog af
gedaan moesten worden en veel
party's. Het was dan ook gelukkig
dat de start en de eeisle dagen
daarna precies waren zoals de
meeste deelnemers gewenst had
den. Licht weer maakte het moge
lijk om ingeslingerd te raken en
te wennen aan het alleen zijn.
Uitgezwaaid door een achttal col
lega's die hiervoor waren overge
komen naar Plymouth, vertok de
Taurus als één van de eerste bo
ten over de startlijn. Als je de kust
langzaam achter je ziet verdwij
nen, beleef je dat met gemengde
gevoelens, waarbij de opluchting
dat het dan eindelijk zover is toch
overheerst.
Goede wind afgewisseld met
windstiltes brachten de Taurus in
die eerste week al gauw voorbij
Ierland, waarna^ de uitgestrekte
oceaan meer ruimte bood en de
kans op aanvaringen beduidend
afnam. Na die eerste voorspoedi
ge week veranderde het weer
beeld echter volledig en kwamen
ook de eerste stormen. Met name
de Koplopers kregen het m de
tweede week zwaar te verduren
en kampten met windkracht tien
pal tegen.
Een tweetal reusachtige trima
rans sloegen over de kop en de
schippers konden naderhand
maar ternauwernood van hun
reddingsvlot in een kolkende zee
worden gered. Maar ook de ach
terhoede had het zwaar. Om
streeks tien uur 's ochtends kwam
via de kortegolfontvanger het be
richt bmnen dat het noodhaken
van de Galway Blazer of Darthmo-
re was afgegaan. Genoemde boot
is een ware legende in Engeland
en gedurende het achtdaagse ver
blijf in Plymouth lagen de Galway
Blazer en de Taurus zij aan zij.
Schipper Peter Crowther, zijn
vrouw en zijn twee dochtertjes
had ik derhalve goed leren ken
nen en hooglijk Ieren waarderen
in die periode.
Je eerste reactie is dan ook om te
trachten te hulp te schieten. Maar
een spookachtige zee en het feit
dat hij zich op zo'n 180 mijl noord
oostelijk van de Taurus moest be
vinden doet je beseffen dat je
machteloos bent. Zo het al dan
niet duidelijk was, dan dringt het
op zo'n moment tot je door dat het
begrip overleven van toepassing
is op de E-star.
Nadat de wind in de daarop vol
gende nacht wat was afgenomen,
zat ik in de kuip en gaf mij over
aan allerlei sombere gedachten.
Toen ik aan de horizon de lichten
van een vrachtschip ontwaarde,
besloot ik via de mobilofoon con
tact op te nemen om een praatje te
maken. Tenslotte kun je weken
lang op de oceaan zitten en geen
enkel schip ontmoeten. Het bleek
de Atlantic Star te zijn op weg
naar Halifax in Canada. Ik lichtte
ze in over het feit dat ze op de rou-
Alex Eckhardt
aan het roer
'Ik deed me
nig schietge
bedje opdat
alles heel zou
blijven'.
Archieffoto Roel
Dijkstra
te wel meer single-handed zeil
jachten tegen konden komen. Tot
myn stomme verbazing verklaar
den ze daar alles van af te weten.
Die middag hadden ze Peter opge
pikt vanuit zyn reddingsvlot. Zijn
boot was tijdens de storm zodanig
beschadigd dat hij binnen twee
minuten was gezonken. Dankzij
het noodhaken en het reddings
vlot had hy het er levend vanaf
gebracht. Het ongelooflijke toeval
wilde dat juist dit schip op die on
metelijke oceaan mijn pad kruiste
en dit goede nieuws kwam bren
gen.
Golven
Door de krachtige westenwind
vaak oplopend tot windkracht 8
werd het een zware beproeving.
Hakkend tegen de huizenhoge
golven in de potdichte mist en
slagregens werd elke dag maar
een minimale vordering gemaakt.
In plaats van rechtstreeks op het
doei in Newport af te kunnen ste
venen, ging het meestal van
noord naar zuid en omgekeerd.
Daggemiddeiden van zo'n 50 mijl
in de goede richting waren dan
ook al gauw een hele prestatie,
terwijl onder gunstige omstandig
heden 150 mijl echt niet bijzonder
zou zyn Desondanks kon ik me
aan boord van de Taurus goed
vermaken en beviel het alleen
zijn mij verrassend goed. Tot na
22 dagen het noodlot toesloeg.
Midden in de nacht werd ik opge
schrikt door een luide knai, ge
volgd door het klapperen van het
voorzeil. Bij onderzoek bleek dat
de voorstag was gebroken. De
nachtmerrie van elke zeiler en in
de regel de oorzaak dat de mast
overboord gaat.
Na wat voorlopige maatregelen le
hebben genomen om erger te
voorkomen, ging ik in afwachting
van het daglicht volkomen uitge
put en ontgoocheld op bed iiggen.
Dergelijke schade is voor een zeil
boot in de regel fataal en leidt on
herroepelijk tot opgave. Woede,
angst en teleurstelling beheersen
je op zo'n moment volledig en het
kostte de nodige moeite om me
zelf weer tot kalmte te brengen.
Bij daglicht kon de schade beke
ken worden terwijl de voorstag,
de roldreefinstallaüe en het zeil
half aan dek en half in zee lagen.
Het bleek dat een terminal boven
aan het stag een gietfoutje ver
toonde cn daarop was afgebroken.
Een euvel waarmee ik al eerder te
kampen had gehad en waarop ik
de importeur van Isomat masten
geattendeerd had zonder dat daar
door hem ook maar enige actie
was ondernomen.
Om 9.30 uur die dag had ik mijn
gebruikelijke praatje met schip
per Bertus Buys van de Sea Beiyl
via de kortegolfontvanger. Bertus
bevond zich op dat moment zo'n
600 kilometer verderop. Hans van
de Wijchert van de Off Course, de
derde Nederlandse deelnemer,
was door de weersomstandighe
den inmiddels al uitgeweken naar
Madeira.
Luchthaven
Samen namen we de mogelijkhe
den door om uiteindelijk tot de
conclusie te komen dat die er nau
welijks waren. De dichtsbijzijnde
luchthaven was Avalon op het Ca
nadese eiland Avalon. Een af
stand van zo'n 600 kilometer,
maar pal noord, dwars door een
gebied van talloze ijsbergen en
constante mist. Na verbreking
van de verzegeling van de motor
zou ik een heel eind kunnen ko
men, maar de voorraad diesel was
onvoldoende voor de hele afstand.
Onder noodtuigage zou ik mini
male snelheid maken en mogelijk
nog wekenlang onderweg zijn.
En wat het ergste was: ik zou op
moeten geven en myn droom om
een dergelijke race uit te zeilen
zou als een zeepbel uit elkaar
spatten. Wat ook de reden is, voor
mijn gevoel had ik gefaald en
voelde mij schuldig ten opzichte
van mijn sponsors en myn directe
omgeving die zo'n onbeperkt ver
trouwen in mij hadden gehad.
Communicatie met een kortegoif-
zender met een elektriciteitska
beltje als .^nne gaat heel ge
brekkig ,n vaak moeten zinnen
meerdere malen worden her
haald, maar het lukte ons die dag
om redelijk goed contact met
elkaar te houden. En langzaam
ontstond het plan om naar het
topje van de vijftien meter hoge
mast te klimmen en een noodre-
paratie uit te voeren. Van de uit
vinder ervan had ik een zoge
noemde 'topclimber' gehad, waar
mee je naar boven kan. In de ha
ven onder gunstige omstandighe
den is het een mogelijkheid. Op
een slingerend en stampend
schip midden op de oceaan is het
een ander verhaal.
Nadat ik Bertus mijn exacte posi
tie had gegeven voor het geval
dat, begon ik aan de klim om ver
volgens geconfronteerd te worden
met een heel ander probleem.
Door de gebrekkige voeding en de
minimale lichaamsbeweging ge
durende de afgelopen drie weken
was mijn lichaam na een korte
krachtsinspanning kennelijk vol
ledig opgebrand. Een ervaring die
je meegemaakt moet hebben om
te geloven. Met behulp van drui-
vensuiker en na wat een eeuwig
heid leek te duren, lukte het om
het topje van de mast te halen.
Het lukte de eerste keer niet om
het euvel te verhelpen. Halverwe
ge de terugweg en nadat druiven-
suiker niet meer hielp, begon
mijn lichaam te schokken en
moest ik lijdzaam toezien hoe ik
door langdurig overgeven mijn ei
gen boot van grote hoogte bevuil
de.
Medicijnkist
Ten einde raad besloot ik mijn
medicijnkist te raadplegen. Daar
bij stuitte ik tot myn verbazing op
een flesje Diclofenac Natrium:
zetpillen tegen reuma en jicht. Na
twee pillen, nogwatpijnstilleFsen
een noodgedwongen rustpauze
lukte het die dag om nog twee
maal naar het topje van de mast te
klimmen en het voorstag met be
hulp van een terminal van een.
bakstag te repareren.
Al die tijd werd ik bijgestaan en
aangemoedigd door Bertus. Hoe
wel zo'n 600 kilometer van elkaar
verwijderd bleek hij een onmisba
re steun en ik betwijfel of het mij
zonder hem en de mogelijkheid
om myn gedachten te ventileren,
was gelukt. Het duurde vervol
gens nog ruim twee dagen voor
dat de hele zaak geklaard was pn
de Taurus weer kon zeilen. Ook
duurde het een week voor ik mij
weer enigszins kon bewegen en
ademhalen door de talloze blauwe
plekken die ik bij de klimpartij
had opgelopen.
Vanaf dat moment zeilde ik met
een knoop in myn maag omdat
het vertrouwen in een aantal on
derdelen was verdwenen. Ik durf
de niet meer voluit te zeilen en
raakte steeds verder achterop bij
de rest van het inmiddels aardig
uitgedunde deelnemersveld.
Na een redelijke zeildag, toen ik
weer wat hoop kreeg nog voor de
herfst in New York aan te komen,
kreeg ik via de Navtex het bericht
binnen dat orkaan Bertha van ge
dachte was veranderd en nu een
noordoostelijke baan had verko
zen, recht op mijn koers af. Het
bericht was heel duidelijk: alle
schepen dienden zo snel mogelijk
een veilige haven op te zoeken,
omdat er sprake was van een le
vensbedreigende situatie. Nood
gedwongen moest ik naar het
zuidoosten wegvluchten om zover
mogelijk bij de kern vandaan te
blijven, daarbij de zwaarbevoch
ten mijlen weer prijsgevend.
Gedurende vijftien uur lag de
Taurus met zo min mogelijk zeil
op en trok de orkaan voorbij.
Omdag er geen windmeter aan
boord is en ik niet voldoende erva
ring heb met dergelijke stormen
om de kracht in te schatten, blijft
het voor mij een vraag hoe hard
het waaide. Zo'n storm had ik nog
nooït meegemaakt en ik deed me
nig schietgebedje opdat alles heel
zou blijven.
Maar elke dag kwam Newport
dichterbij, ondanks de stormen
die ook na Bertha over de noorde
lijke oceaan trokken.
Zo'n 500 kilometer van Newport
kreeg ik 's nachts contact met een
vissersboot die begaan was met
het feit dat ik al ruim een dag in
zijn omgeving verkeerde en ken
nelijk niet vooruit kwam door de
tegenwind. "We hielden de daarop
volgende dagen contact en toen
hij weer naar zijn thuishaven Ne
wport ging, bood hij me aan om de
Taurus op sleeptouw te nemen.
Hoe v^Ieidelijk is het dan niet
om toe te geven en daarmee een
eind aan de beproeving te maken.
Hoewel ik van binnen aarzelde
was ik resoluut naar buiten in
mijn weigering. Ondanks dat hij
daarvoor een aardig eind om
moest varen, wilde hy toch even
langs komen om persoonlijk ge
dag te zeggen.
Net voor het invallen van de duis
ternis kwamen ze langszij en de
poneerden een mand aan boord
met twee reusachtige kreeften,
kabeljauwfilet, koud bier en fruit.
Nu nog raak ik ontroerd als ik te
rugdenk aan "dit gebaar van wild
vreemde mensen op een moment
dat je het moeilijk hebt. Officieel
is hulp van buitenaf verboden,
maar wie zou zoiets dergelijks
weigeren na veertig dagen van
hoofdzakelijk kaakjes eten.
Aan alles komt een einde en zo
ook aan deze overtocht. Na veer
tig dagen op zee te zyn geweest,
waarbij ik het sturen volledig aan
de perfect werkende windvaan
kon overlaten, passeerde ik op 26
juli om 03.30 uur 's nachts de fi
nishlijn, opgewacht door een aan
tal luid toeterende bootjes.
En het is waar: het overschrijden
van die lijn maakt alles goed en
geeft je een onbeschrijflijk ge
voel. I did it!"
*1
Vrijdag 2 augustus
ROITERDAM
De Vlerk. The Planktons, 22.00u.
Zaterdag 3 augustus
SCHIEDAM
Grote of Sint Janskerk. Pianoreci
tal, 15.00u. De Erker. Swingavond,
20.30u. Podiumcafé. Threnody,
22.00.
VLAARDINGEN
Grote Kerk. Wandelconcert Rob
Theissen, 15.00-l7.00u.
HOEK VAN HOLLAND
Fort aan den Hoek van Holland.
Kustverdedigingsmuseum, 13.00-
16.00u. Strand. Beach Volleybal
Toernooi.
ROTTERDAM
St.Laurenskerk. Jong talent,
15.00u. De Buurman. ODD no.7,
22.30u.
ROTTERDAM
Calypso 1: 'Stealing Beauty' (al)
dag. 1.15-4-6.45-9,30. Calypso 2:
'Upclose&personal' (16) dag. 6.45-
9.30. Calypso 3: 'From dusk till da
wn' (16) dag. 1.15-4-6.45-9.30.
Calypso 2 Riksbioscoop: 'Filmpje'
(12) dag. 12.45-3.30. Cinerama 1:
'Mission: Impossible' (12) dag.
1.15-4-6.45-9.30, Cinerama 2:
'Screamers* (16) dag. 1.15-4-6.45-
9.30. Cinerama 3: The Craft' (16)
dag. 1.15-4-6,45-9.30. Cinerama
4: The Juror' (16) dag. 6.45-9.30.
Cinerama 5: 'Down periscope' (al)
dag. 1.15-4-6.45-9.30. Corso:
'Mission: impossible' (12) dag.
1.15-4-6.45-9.30. Imax Theater:
'Survival Island' (al) dag. 2-4. The Li
ving Sea' (al) dag. 1-3. 'Mission: Im
possible' (12) dag. 5.15-7.30-9.45.
Lantaren 1: dag. 9.30 (16): "When
mghtisfalling'do. 'Exotica'vr. 'Bfuem
the face' za. 'Bryicream Boulevard'
zo. 'El Patrutlero' ma. 'Sur Place' di.
'Lamerica'wo. Lantaren 2: 'DosCn-
mmes' (16) dag. 10. Venster 1:
'Dead Man' (al) dag. 9.30. Venster
2: 'De Aanslag' (16) dag. 9.45. Ven
ster 3: The Garden' (16) dag. 10.-
Venster 4: 'JaJan Raya Pos/De Grote
Postweg' dag. 9.30. Lumière 1: The
Rock' (al) dag. 12.45-3.30-6.15-
9.15. Lumière 2: 'Ripper' (al) dag.
I.15-4-6.45. Vampire in Brooklyn'
dag. 9.30. Lumière 3: 'lt takes two'
(al) dag. 1.15-4-6,45-9.30. lumiè
re 4: 'Primal Fear' (16) dag. 6.45-
9.30. Pathé 1; The Rock* (16) dag.
12.45-3.40-6.35-9.30. Pathé 2:
'Ripper' (al) dag. 12.10-2.25. Pa
thé 3: 'Never talk to strangers' (16)
dag. 4,50-7.05-9,20. Pathé 4: 'City
Hall' (16) dag. 6.20-9.10. Pathé 5:
'Rumble in the Bronx' (16) dag.
II.35-1.40-3.45-5.50-7.55-10.
Pathé 6: 'Kmgpm' (12) dag. 11.40-
2.10-4.40-7.10-9.40. Pathé 7:
'Sunchasef (12) dag. 4.15-6.55-
9.35. 'Spy Hard' 11.50-1.55-4-
6.05-8.10-10.15.
Nachtvoorsteliingen: Lumière 1:
'Mission: Impassible' (16)
vr.za, 00.15. Lumière 2: 'Eraser'za.
00.15. 'Vampire in Brooklyn' (16) vr.
00.15. Lumière3: 'Cntical Decision'
(16) vr.za. 00.15, Lumière 4: 'Pri
mal Fear' (16)vr.za. 00.15.
Kindermatinees: Cinerama 4:'Ba
be' (N) dag. 1.15-4. Lumière 4: 'A
Goofy Movie' (N) dag. 1.15-4. Pa
thé: ToyStory'(N)dag. 12.05-2.10.
'A Goofy Movie' (N) dag. 12.20-
2.20-4.20.
informatie over bezorging van de
krant: maandag t/m vrijdag
van 18.00 tot 19.00 uur
zaterdag van
14.00 tot 16.00 uur
Telefoon: 010-4004444
Rotterdams Dagblad
-;Door Ben van Haren
Vlaardingen De beschrijving
-van de belevenissen van het
j,yiaardingse viertal dat in 1920 de
Vstrandzesdaagse van Hoek van
VHolland naar Den Helder liep en
'onderweg veel opzien baarde, is
.^bewaard gebleven. Arie Pleysier,
-toen onderwijzer te Vlaardingen
secretaris van onder andere de
^-afdeling van de SDAP, maar later
"Redacteur van de Voorwaarts, VA-
RA-medewerker en kinderboe
kenschrijver, publiceerde onder
de naam Mr. Punch een reisver
slag in rubriekvorm in het AJC-
orgaan Het Jonge Volk. In 1927
_,yerscheen het als rijk geïllu
streerd boek bij de Arbeiders-
'.JJeugd-Centrale onder de titel
'Zes dwaze dagen'. Hij geeft in
zijn 'lotgevallen, zowel te land als
ter zee, van twee vroede en drie
on vroede vaderen' alle deelne-
- mers een pseudoniem. Initiatief-
I, nemer voor de strandwandeling,
Koos Vorrink. zijn vriend met wie
Jhij de kosteloze kweekschool in
Haarlem had gevolgd en die later
j(naam verwierf als leider van AJC
en PvdA, noemt hij bijvoorbeeld
Kobus. Hy beschnjrt de dan als
reserve-officier uit dienst geko-
.jnen en pas getrouwde 29-jarige
ais hoofdman-iadingmeester van
de tocht, die zich in het dagelyks
leven 'beweegt op eik gebied en
in zijn vrije tijd onderwijzer is'.
„Lijfspreuk: 'Stik', in dringende
gevallen enigszins omschreven."
Jan Panama (ingegeven door het
vertrek naar Amerika van zijn
schoonfamilie) heet de 36-jarige
zwaarlijvige en veel spuitwater
drinkende Jan Buis, die toen al
negentien jaar voorzitter was .van
de Kuipersgezellenvereniging
'Wij streven naar verbetering' en
lid van de eerste SDAP-raadsfrac-
tie. Vijftien jaar later werd hij de
eerste rode wethouder van Vlaar
dingen.
Het andere raadslid, Jan Hoor
weg, is met zijn 41 jaar de oudste
van het gezelschap. Hij had een
wassery ïn de Callen burgstraat
en was altijd onberispelijk gekapt
en gekleed. Hij kreeg de naam
Jan Strijkijzer toebedeeld met als
lijfspreuk 'Geld spielt keine Rol-
le'.
Pleysier zelf is dus Mr. Punch, die
door Kobus (Vorrink) over de
strandwandeling was aange
schreven als 'de rooie schoolfrik
van V. Hij beschrijft zichzelf als
Jan (Panama) Buis schrikt als hij Koos (Kobus) Vorrink (links) en
Arle (Mr. Punch) Pleysier na het ontwaken in hun wigwam op het
strand van Zandvoort aanschouwt. TeKemngGeargevanRaemsdonck
gedistingeerd, beschouwend en
lurkend aan con pijp 'herenbaai'
van het merk Taconis.
Op 9 augustus 1920 begint de
tocht in Hoek van Holland. Een
wigwam wordt onderweg opgezet
voor stops om broodmaaltijden i
en thee te nuttigen en zich te ver
kleden voor zwempartijen in 2ee.
Overnachtingen worden gemaakt
in Seheveningen, Katwijk, Zaad-
voort, IJmuiden en Egmond; bij
kennissen of in hotels, pensions
of andere gelegenheden, die lo
gies met ontbijt' aanbieden.
In het drukke strandseizoen lukt
dat moeizaam en soms helemaal
niet. In Zandvoort bijvoorbeeld
zyn de jongste twee (Vorrink en
Pleysier) genoodzaakt de nacht in
de ■wigwam op het strand door te
brengen in het regelmatig weer
kerende schijnsel van de IJmui-
dens vuurtoren en met een hoe
kig beladen ransel als hoofdkus
sen en een regenjas als matras.
De gevolgen daarvan zyn plas
tisch beschreven.
'Goeie morge*
„Waardoor ik ontwaakte, die mor
gen, dat weet ik niet meer; doch
hoe ik ontwaakte, dat herinner ik
mij in alle pijnlijke bijzonderhe
den. De werkelijkheid deed zich
't allereerst gevoelen door hevige
kramp in mijn nekspieren, ver
volgens door 'n gevoelloze rech
terarm, die neerhing als een stuk
zwaar-nat wasgoed, tenslotte
door een verstopping in myn
neusopeningen, die de communi
catie van m'n innerlijke delen
met de omgeving afsneed Toen
ik me trachtte te bewegen gingen
m'n ribben, in samenwerking
met m'n heup- en dijbeenderen
dadelijk tot de algemene werksta
king over en tegen deze solidari
teit was ik volslagen machteloos.
Ik sloot m'n ogen en trachtte af
scheid te nemen van het schame
le zoodje botten en spieren, waar
over ik in betere dagen enig ge
zag had uitgeoefend.
Naast me werd gesmoord en
blijkbaar met half-ontwakende
notie gevloekt. Ik wist m'n herse
nen tot dwangarbeid te nopen en
concludeerde als gevolg van deze
overwinning moeizaam, dat het
Kobus moest zijn. Een zeker ge
voel van ijdelheid dreef me om
hem te laten merken, dat ik óók
wakker was -men heet nu een-
maal wakker als men z'n mond
opendoet - en dus gaf ik weispre
kend uiting van mijn kijk op de
situatie door een vreedzaam
'goeie morge',Ongetwijfeld was
het opsnijderij, ik erken het gaar
ne, doch men moet z'n medemen-
senmietaltehoge eisen stellènop
het gebied der zelfkennis en Ko
bus reageerde op m'n betuiging
met een naturalisme, dat even
moordend was voor mijn nuch
tere ziel als voor myn nuchtere
maag. Hij somde alle. edele en
niet-edele delen van zijn corpus
op, waarinhij zich ellendig voelde
en nagelde met veel overtuiging
vast, dat je volslagen idioot moest
zijn om in dergelijke omstandig
heden aan een goede morgen te
geloven."
Wat straks?
Aan het begin van de laatste dag,
gaat by de maker van het reisver
slag het naderen van het einde
van de strandwandeling opspe
len. Hij schrijft „Idioot toch;
meende ik, om op te houden met
iets moois te doen, zonder datje
van de noodzakelijkheid over
tuigd bent om op te houden. Wat
gingen Kobus en ik straks doen?
Schoolmeesteren, hij zowel als ik.
Schoolmeesteren, hy met de
diepste, onoverwinnelijkste te-
genzijn, ik met ongeveer hetzelf
de animo. Waarom deden we dat
eigenlijk?"
Vorrink, voorganger in de gehee
lonthoudersbeweging, verruilde
kort na 1920 het onderwijs voor
de baan van bezoldigd bestuur
der bij de AJC,'Pleysier werd
journalist.
De terugreis, op zondag, ging per
trein. 'Kobus' en zijn broer Jan
Vorrink, die zich in Egmond by
het gezelschap had gevoegd en
om zijn voortdurende gezang het
pseudoniem Caruso kreeg, stap
ten in Den Haag uit De andere
drie wachtten twintig minuten in
Schiedam voor een overstap naar
Vlaardingen. Een weegschaal gaf
aan, dat Jan Panama (Buis) vier
pond was afgevallen tot 199.
Op station Vlaardingen conclu
deerden ze, dat ze met, hun baga
ge dwars door hun stad moesten
wandelen, aangegaapt door het
vrome kerkpubliek. „Er was niets
aan te doen. Ons provinciestadje
heeft 's zondags geen statione
rende bakjes of reddende taxiesf
zelfs geen trams of autobussen"
schreef Arie Pleysier driekwart
eeuw geleden na thuiskomst van
de strandzesdaagse van de rode
top van Vlaardingen,
Met dank aan Herman van der
Lee, Ellen Wkart en Manon Bam-
"ouuj. Tekeningen 'George van
Raemsdonck,
