14
Grieks drama tussen knipoog en hartstocht
Toegetakelde Malewich grotendeels schoon
Vlucht uit het ingewikkelde heden
Nieuwjaarsrede van
Rien Vroegindeweij
Rob Scholte
schrijft 'auto
biografie'
Componist
Burton Lane
overleden
Beryl Bainbridge
krijgt Whitbread-
literatuurprijs
Topjaar voor
Rijksmuseum
Guinese traditie
Rotterdams Dagblad
Dinsdag 7 januari 1997
n- Rob Scholte schrijft
op verzoek van uitgeverij Vassal-
lucci zijn autobiografie. De kun
stenaar spreekt zelf van een bio
grafie. Na de bomaanslag eind
1994 waarbij hij beide benen ver
loor, heeft hij zijn rijbewijs moe
ten inleveren. Een 'auto'-biografie
is dan niet zo op zijn plaats.
Vassallucci heeft Scholte bena
derd omdat hü een fenomeen is,
een "kunstenaar die ook interna
tionaal interessant is'. De uitge
verij bracht eerder biografieën
van Bardot en Rabin uit. in april
verschijnt de geautoriseerde bio
grafie van Johan Cruijff door Ba
rend en Van Dorp. De biografie
van Scholte ligt in september in
de winkel.
Scholte is nu nog bezig aan het
boek waarin hij een 'knalharde
beschrijving' van de 'facts' geeft.
„Honderd procent de waarheid en
niets anders dan de waarheid, zo
helpe hem God almachtig," zo
schrijft hij in de catalogus van
Vassallucci.
Wie verantwoordelijk is voor de
aanslag op zijn leven is nooit be
kend geworden. Eerder dit jaar
zei de schilder voor honderd pro
cent zeker te weten wie de dader
is: een tot voor kort bevriende
dichter. De Amsterdamse politie
zag geen aanleiding om de uitla
tingen nader te onderzoeken.
In de typische Rob Scholte-stijl
geeft de kunstenaar alvast een
voorproefje van De biografie: „De
Waarachtige Historie over de op
komst en bloei van het postmo
dernisme. Hoogmoed, hebzucht,
afgunst, toom, gulzigheid, luiheid
en liederlijkheid. Liefde, vriend
schap en verraad. Sex, drugs
wapens."
In staccato-zinnen vervolgt hjj:
„Scholte leeft in de hel van Dan
te." Scholtes copyright op het
copyrightteken. Zijn daim op het
goddelijkste recht. Het recht op
reproductie. How to aan het eind
van een Millennium. Scholte is de
immobiele koning."
Het boek belooft ook antwoord te
geven op vragen. „Wat zijn de on
verbiddelijke consequenties van
Rob Scholtes historie? Wat ver
bindt de mannenbroeders van
Prins Bernards Driehoek-Knok
ploeg uit 1Ö44 met de Grote Berg
van de vermoorde Bruinsma?"
En: „Wilt u echt weten waarom
Rob Scholte alleen van vrouwen
houdt?"
New York - De Amerikaanse Bro-
adway-musicalcomponist Burtori
Lane is zondag op 84-jarige leef
tijd overleden, zo heeft zijn fami
lie gisteren bekendgemaakt. La
ne, die samenwerkte met tekst
schrijvers als Alan Jay Lemer en
Ira Gershwin, was al lange rijd
ziek.
Lane, die voortijdig van school af
ging, heeft meer dan twintig Hol
lywood- en Broadwaymusicals op
zijn naam staan, waarin sterren
speelden als Al Jolson, Fred Astai-
re, Judy Garland, David Wayne en
Mickey Rooney. Zeer bekend wer
den zijn liedjes 'Dancing on a Di
me', 'How About You', 'On a Clear
Day You Can See Forever' ei»
'Eveiything I Have Is Yours'.
Lane zei zelf altijd dat hij ook de
maker was van het liedje met de
langste titeh 'How Can You Belie
ve Me When I Said I Loved You,
When You Know I Have Been a
Liar All My Life', dat hy samen,
met Lemer schreef.
Londen - De Britse schrijfster
Beryl Bainbridge krijgt de Whit-
bread-prijs voor haar roman
'Every Man for Himself, over de
ondergang van het schip de Tita
nic in 1912. De prijs, waaraan een
bedrag van 21.000 pond (ongeveer
62.000 gulden) is verbonden, is na
de Booker Prize de belangrijkste
Britse literatuurprijs.
In haar boek vertelt de 62-jarige
Bainbridge de ondergang van de
Titanic vanuit het gezichtspunt
van de neef van de reder. De jury
spreekt van een onvergetelijke ro
man. Zelden werden de wisselval
ligheden en gevaren van het le
ven volgens haar zo boeiend ver
teld.
Bainbridge won in 1977 ook al de
Whitbread-prijs. Zij liet nu onder
anderen de winnaar van de Boo
ker Prize, Graham Swift, achter
zich.
De Ier Seamus Heaney, die in
1995 de Nobelprijs voor literatuur
won, kreeg voor zijn dichtbundel
The Spirit Level' de Whitbread-
poëzieprijs. Debundel is de eerste
van Heaney in vijfjaar.
Door Bert Jansma
Een onbekende Euripides op een
ongebruikelijke plek in de Konin
klijke Schouwburg: een grote,
klassiek beschilderde, tegelvloer
die vanaf het toneel de van stoe
len ontdane zaal bedekt. De toe
schouwers ziften op de overgeble
ven stalles-plaatsen of op het bal
kon boven en rondom het speel
vlak. De schouwburg op een ande
re manier, Eunpides eveneens.
Een Grieks drama waarom ook
gelachen mag worden.
Ton' (uit circa 411 voor Christus)
behoort tot de 'romances' van de
tragedieschrijver. Eunpides was,
vergeleken met Aischylos en Sop
hocles, een vernieuwer. Hij pro
beerde de grote mythes los te la
ten, koos de zijde van de mens en
zijn emoties en had daarbij een ei
gen kijk op de godenwereld. In
een drama als Ton' zelfs een op
vallend ironische, in woordkeus
en toon benadrukt in de vertaling
van regisseur Ger Thijs. Eunpi
des als voorloper van de Griekse
Nieuwe Komedie* een 'spel der
vergissingen' vol wisselende emo
ties.
Ion is dienaar in de tempel van
Apollo en weet met beter of hij is
een wees. Zijn moeder is echter
de Atheense koningsdochter Kre-
ousa, op haar zestiende verkracht
door Apollo. Ze heeft haar baby op
de piek van de verkrachting ach
ter gelaten, denkt dat het kind
met meer leeft en is getrouwd met
Xoetos Hun huwelijk blijft kin
derloos en het tweetal trekt naar
de tempel van Apollo om de god
om hulp te wagen. Xoetos krijgt
te horen dat de eerste man die hij
ziet zyn zoon is. Ion dus. Kreousa
is wanhopig, ziet zich voorgoed m
de rol van onvruchtbare stiefmoe
der en wil de 'nieuwbakken' zoon
Ion doden. Apollo's priesteres, de
Pythia, en Pallas Athene komen -
typisch voor Eunpides - als
'deus ex machina' de boel redden.
Regisseur Ger Thijs maakt helder
dat we de monumentale Griekse
tragedie zijn gepasseerd. De brok
stukken van Apollo's beeld sieren
de wand: goden zyn bijna op het
niveau van de mens gekomen en
Apollo is de malicieuze aanstich
ter van een familie-melodrama.
Soms verrassend licht van toon,
met een 'happy end' en een knip
oog. En tegelijkertijd een drama
van jaloezie, poging tot moord,
met centraal de zeer wezenlijke
emoties van Kreousa.
Knipoog en drama blijken met ge
makkelijk samen te gaan. Voor
die ironie is een superieur ensem
ble nodig en de jonge acteurs in
de bijrollen zijn er zeker niet aan
toe. Oudgediende Herman Frank
is het subtielst met zyn inleiding
en afsluiting als boodschapper
van de goden. De jonge Hylke van
Sprundel houdt zich in zijn hoofd
rol net staande als de onwetend
heen en weer geslingerde Ion. An-
ne-Wil Blankers speelt haarzuiver
de laaiende emoties van de on
recht aangedane heldin, maar ze
staat hier zo goed als alleen, op
een gevoelseiland. Het maakt de
ze 'Ion' hoogstens interessant,
soms amusant, maar verder voor
al cuneus.
Gezien in Koninklijke Schouw
burg Den Haag; in de Rotter
damse Schouwburg op 9 en 10 ja
nuari (grote zaai
Amsterdam - Het schilderij 'Sup
rematisme 1920-1927' van Kazi-
mir Malevich, dat afgelopen zater
dag in het Stedelijk Museum door
de Russische kunstenaar Alexan
der Br ener met een spuitbus met
groene verf werd voorzien van
een enorm dollarteken, is inmid
dels grotendeels schoongemaakt.
Een lichtgroene waas over 'het
breed wit kruis op grijs' herinnert
nog aan de brute beschadiging.
Hoogstwaarschijnlijk kan het
doek over een week weer worden
bezichtigd.
Rudi Fuchs, directeur van het
Stedelijk Museum was op vakan
tie in Engeland, toen hem het be
richt bereikte van een nieuwe be
schadiging m zijn museum. „Ik
kreeg vochtige ogen toen ik het
hoorde," zei hij gisteren, „En
maagpijn. Het is alsof je met een
mes wordt gestoken."
Volgens Fuchs is Brenerte ver ge
gaan met zijn 'artistieke daad', zo
als de vandaal zijn actie zelf om
schreef. „Zo'n artistiek experi
ment is pathetisch. De weerloos
heid van een schilderij in een mu
seum baart zorgen. Vaak worden
dit soort vernielingen gepleegd
door kunstenaars die door over
tuiging daartoe gebracht wor
den."
Nadat Brener het grote groene
dollarteken op het schilderij had
aangebracht, meldde hij zich on
middellijk bij een suppoost. Even
later werd hij ingerekend door de
politie. Restaurator Elisabeth
Bracht was snel ter plekke om het
voor vijftien miljoen gulden ver
zekerde doek eerste hulp te verle
nen. „Mijn eerste gedachte toen
ik het zag was: dat is total loss.
Met wattenstaafjes met terpenti
ne kon ik de verf echter vrij mak
kelijk verwijderen, omdat deze
nog nat was. Als het al droog was
geweest, krijg je het er waar
schijnlijk nooit meer af. De over
gebleven lichtgroene waas moet
nu op minutieuze wijze worden
weggehaald. Of dat helemaal lukt,
is no g niet zeker,"
Het is niet de eerste keer dat in
het Stedelijk Museum een schil
derij wordt toegetakeld. In 1986
werd het doek 'Who's afraid of
red, yellow and blue' van Newman
bewerkt met een stanleymes en
afgelopen j uni wer d over het doek
van de Duitse kunstenaar Polke
met potlood het woord 'crap' (rot
zooi) gekalkt.
Volgens Fuchs is de kracht van
zijn museum tegelijk de zwakke
plek.„De tolerantie is ook de re
den dat dit soort interventies hier
meer voorkomen dan ergens an
ders. Wij zijn een van de weinige
musea ter wereld waar werken als
van Malevich nog niet achter glas
hangen. Wij willen een vriende
lijk museum zijn. waar de devotie
van de kunstenaar ten volle tot
uitdrukking komt, en geen ge
vangenis. Iemand als Brener ver
pest dat genot voor anderen."
Overigens is Fuchs niet van plan
verregaande beveiligingsmaatre
gelen te nemen, zoals doeken
voorzien van een glasplaat „In
het geval van het schilderij van
Malevich kun je het dan net zo
Amsterdam - Het Rijksmuseum
in Amsterdam heeft een topjaar
achter de rug. Het aantal bezoe
kers steeg in 1996 met 30 procent
naar 1.275.000. Dat is het grootste
aantal sinds 1976.
Het museum schrijft de stijging
onder meer toe aan aan de ope
ning van de nieuwe Zuidvleugel
en het succes van de tentoonstel
lingen 'De Lelijke Tijd', 'The
Great American Watercolour' en
'Jan Steen'. De laatste expositie
loopt tot en met 12 januari.
Het Stedelijk Museum in de
hoofdstad kreeg in 1996 bijna
475.000 mensen op bezoek, 20.000
minder dan in 1995. De directie
toont zich niettemin tevreden. In
1995 waren er tal van jubileumac
tiviteiten in verband met het 100-
jarig bestaan van het museum.
Topjaar tot dusver is 1992 met
522.000 mensen.
De populairste tentoonstellingen
vorig jaar waren 'Het Amerikaan
se perspectief met de collectie
van het Whitney Museum in New
York, het door Gerrit Komrij sa
mengestelde 'Kijken is bekeken
worden' en de expositie 'Munch
en na Munch'.
Directeur Rudi Fuchs van het AmsterdamsStedelijkMuseumkijkthoegrootdeSChadenu nog Ismetln zijn handeenfoto van de'artis
tieke daad': 'Ik kreeg vochtige ogen toen ik het hoorde- En maagpijn. Het is alsof je met eert mes wordt gestoken'. rotoCorMuWw/ANp
goed niet ophangen. Glas maakt
het koud, alscf je het door ijs ziet."
Brener staat als kunstenaar be
kend om zijn bizarre 'per
formances'. Op een groepsten
toonstelling ruim een jaar gele
den in Stockholm vernielde hij
ook al een schilderij van een colle
ga en voor het Poesjkhunuseum
in Moskou zorgde hij voor een wei
heel speciale kunstuiting: hij co
puleerde in het openbaar met zijn
vrouw. Na zijn actie in Stockholm
gaf Brener een verklaring voor
zijn vernielzucht: „Ik heb beslo
ten dissident te worden en mijn
klappen uit te delen in het donker
omdat ik niet mee wil doen aan
een spelletje (de tentoonstelling,
red.) dat bij voorbaat verloren is."
Volgens Fuchs behoort Brener tot
de categorie 'werkelijkheids-
pathetiei'. „Veel andere kunste
naars hadden commentaar op ie
mand $nders. Zo schreef
Duchamp bijvoorbeeld dat hij
'een Rembrandt zou willen'glad-
strijken'. Het verschil is dat
Duchamp het opschreef en Bre
ner het doet. Op het moment dat
een kunstenaar iets doet waar
door hij het werk van iemand an
ders beschadigt, is een grens
overschreden."
Kazimir Malevich is samen met
Piet Mondriaan 'een;varrdef"be-
Tangrijkste grondfcggers^van de
abstractekunst.Tn 1958 kwam het
grootste deel van zijn schilderijen
en geschriften in bezit van het
Stedelijk Museum. De 40-jarige
Brener is gistermiddag voorge
leid aan de officier van justitie in
Amsterdam.
Door Dolf Welling
Veel mensen voelen zich ont
heemd in deze tijd of in het land
waar ze verblijven. Dat wekt bij
sommigen een verlangen naar
meer kennis over hun 'roots': hun
culturele herkomst. Ook de snelle
technologische ontwikkelingen
en de gevolgen daarvan voor het
dagelijks leven kunnen ver
vreemdend werken. Daardoor is
een regressieve hunkering opge
komen naar een minder ingewik
kelde situatie: een 'terug naar de
matuur'. Er zijn kunstenaars die
alle artistieke verworvenheden
willen negeren om met een scho
ne lei te beginnen. Daarbij laten
ze zich graag inspireren door pre
historische of 'primitieve' kunst.
Zo had aan het eind van de vorige
eeuw 'negerkunst' al veel invloed
op de moderne Europese.
In Lausanne en in Zwolle zijn mu
sea die zich specialiseren in crea-
tieve uitingen van mensen die
niet of nauwelijks gebukt gaan
onder de verworvenheden van on
ze beeldende cultuur. De schilder
Dubuffet verzamelde tekeningen
en andere uitingen van geestelijk
gestoorden en zonderlingen. In
1984 is in het Museum of Modem
Art in New York een grote ten
toonstelling gehouden van wer
ken die in dienst hebben gestaan
van stamtradities in Zwart Afrika,
Oceanië en andere buiten-Euro-
pese gebieden. Daarnaast werden
van moderne kunstenaars wer
ken getoond van 'primitivisti-
sche' aard.
Oerbesef
Die laatsten volgden een richting
in de moderne kunst, een 'isme',
ze waren gekunsteld. Na New
York volgde in 1989 Parijs met de
trendsettende tentoonstelling
'Magiciens de la terre' (kunst uit
oerbesef) en het jaar daarop gaf
een expositie in New York een
overzicht van Afrikaanse kunst
van deze eeuw.
In galerie Serruys zijn nu bladen
te zien van Gitte Christensen; een
Deense in Rotterdam. Het zijn
voorbeelden van primitivisme.
Gitte schept papier op geelste pla
ten, zodat de vellen een door haar
veroorzaakte structuur hebben en
brengt er dan gekleurde tekenin
gen op aan. Het zyn ideografische
voorstellingen. Dat zijn tekens,
zoals die in alle tijden door kleu
ters in een bepaald stadium - die
van het 'poppetjes tekenen'-
worden gemaakt. Maar Gitte doet
het met een zeer volwassen esthe
tisch raffinement. Haar bladen lij
ken door de tijd aangetast te zyn.
De tekeningen doen denken aan
die van voorhistorische holen-
mensen. We kunnen er een ver
langen naar een elementaire beel
dende drang in zien, geen naïeve
uiting.
La Troupe
De leden van 'La Troupe' daaren
tegen werken zo argeloos als in
deze tijd maar mogelijk is. In het
restaurant van 'De Bijenkorf is
momenteel een tentoonstelling
van tegeltableaus die door en
kelen van hen zijn gemaakt - met
technische assistentie van de ke
ramist Ben Hosman, Bij de te
kens voor een mens is 2elfs een
kopvoeter (figuur zonder romp) in
kleutertrant. De produktie is op
touw gezet door de Stichting
Voorzieningen voor Verstandelijk
Gehandicapten Rijnmond. De
deelnemers plegen ook te expose
ren in de galerie Herenplaats aan
deSchiedamseVest.
De tableaus stralen opgewektheid
uit. Een muurgroot exemplaar is
aangebracht in het metrostation
Beurs. De exemplaren in De Bij
enkorf zijn te koop. Een tableau
van 28 tegels kost 700; een van
12 tegels 300; de prijs van een
prent dus. Ben Hosman, die de
groep vertegenwoordigt, is
op maan-, dins- en donder
dag bereikbaar onder tele
foonnummer 0180-618673. j
Poedels
Op een andere uitweg uit
het overgecultiveerde van
de kunst i- de Amerikaan
Koons ve> i voorgegaan. Het
gaat daarbj om het sterk uitver
groten en overdrijven van gebrui
kelijke kitschvoorwerpen. Mitsy
Groenendijk toont bij Cokkie
Snoei geestige, één meter hoge
vazen in de vorm van vertroetelde
poedels. Ook het met boerse ruit
jes prijkende exemplaar is ge-
Poedel van
Mitsy Groe
nendijk. Foto
Galerie Cokkie
Snoei
trimd en bepruikt. Weer een ande
re poedel houdt een slang in de
bek. Eén exemplaar is zwart. In de
opening bovenin zyn bloemen ge
plaatst of bonbons. De hondse va
zen zijn van een nieuwe gipssoort
gemaakt: keramiekgips.
Geestig is ook het werk van de
schilderes CA Wertheim, die dit
maal bij Snoei reliëfdrukken
toont en tekeningen. Wertheim
breit. Dat is vandaag in de kunst
niet uitzonderlijk. De bekende
schilder Rob van Koningsbrug-
gen begon met broddellapjes en
beeldhouwster Marijke de Goey
heeft vroeger naaldwerkjes ge
maakt Wertheim drukt haar mo
noprints op een gebreide onder
grond waardoor ze reliëf krijgen.
Dat van een gebreide sok bijvoor
beeld, of van 'Een boterham met
tederheid'. Enkele voorstellingen
zyn suggestiever. Er hangen ook
getekende breipatronen.
WTCen CBK
Originele prenten van Jef Diede
ren Ger Lataster, Cole Morgan en
andere bekende kunstenaars zijn
te zien en te koop in de galerie van
het World Trade Center (WTC). Er
is ook een speciale aanbieding
van bladen waarvan maar één
exemplaar beschikbaar is 250,
met lijst).
Er is alweer een ontluisterende
naam bedacht voor het grote werk
in Prinsenland van Frans de Wit
dat door de kunstenaar Vierkant
eiland in de pias' is genoemd.
Maar er is ook een mooie foto-re
portage over gemaakt. Rinie
Bleeker heeft hel ontstaansproces
vastgelegd. De foto's zijn afge
beeld in een boek met verklaren
de teksten. Het Centrum Beel
dende Kunst (CBK) heeft er een
mooie uitgave in cassette van ge
maakt.
La Troupe In
De Bijen
korf
i (voorio-
l pigk
I Gitte
Chris
tensen
en Jan Meijer:
Galerie Serruys,
Antonius Binnenweg 33,
dagelijks 10-17 uur tot 10 febr.
Mitsy Groenendijk en CA Wert
heim: Cokkie Snoei, Mauritsweg
55. Do t/m zo 13-18 uur t/m 2 febr.
Moderne prenten: WTC
(Beursgebouw), vr. t/m zo 12.30-
17.30 uur tot 5 febr.
'Cultuur is in Rotterdam in de
eerste plaats een kwestie van ge
bouwen, van steen, glas, beton
en silliconenkit Ik wil hiermee
niet zeggen dat er cultureel
niets aan de hand is in Rotter
dam. Integendeel. Maar het is
helaas nog steeds 20 dat het gro
te geld allereerst voor de har
dware wordt uitgegeven. Als er
weer eens een cultuurpaleis ge
opend is, staat er altijd wel een
wethouder of een stedelijke cul
tuurpaus op om te verkondigen
dat we nu wel genoeg gebouwen,
dus hardware hebben en dat er
meer aandacht aan de software
besteed dient te worden.
Daar komt zelden of nooit iets
van terecht De koningin heeft
het lint nog niet doorgeknipt of
de kunstbobo's beginnen al om
een nieuw gebouw te roepen, om
een verbouwing, een uitbrei
ding, een dependance. Alsof het
allemaal niks kost Met 'moeite
wordt er nog wat geld bijeen ge
schraapt om een kunstwerk te
kopen. Ik vind het tenminste
een raadsel dat bijvoorbeeld
voor de miljoenen cUè aan de
aanstaande uitbreiding, en ver-,
bouwing yan Boymans, besteed
gaanwordeh, geenkunstwwft
gekocht Ruimte genoeg. Ais ik
door Boymans loop rieik overal
lege plekken op de muren waar1
beat nog een kunfetwérkje bij
kan.,.V'3r v
Neem Tiet idee .vna-tóOnder-,
kunsthal Bespptöglijlq Kinde;
ten hoeyen geen kpnst^die rijn,
waar' ooit een grote zandbak met
wat speeltuig wasjwaèrik yaak/
op mooie zomermiddagen-'met<
mfin kinderen heb gezeten, ligt
nu scherp zand en hondestront,
waar bomen en struiken ston
den, geeft een wezenlos asfalt-
vlakte uitzicht aan de patiëntjes t
van een kinderziekenhuis met
de naam Sophia, die wijsheidbe-
tekent Maak daar weer een
speelplaats, een vijver/ een
zandbak, laat er gras, bloemen
en bomen groderi, maar zet erin
godsnaam geen gebouwneer,
Neem hetSchouwburgplein, die"
natte en spekgladde didom van
Rotterdam, dat geldverslinden
de prestige-objectvan ja-knik--
kers die geen olie uit'de grond -
halen, maar slechte het schaarse
licht van een schemerlamp ver
spreiden over een vlakte yan y-
zeren platen en rubberen mat-
ten. Het grootste podium van de
stad, met voetlicht, waarvoor je
tenminste een toneelopleiding
moet hebben gehad om het zon
der plankenkoorts over te ste
ken. Daar is iedere notie van
warmte en gezelligheid, maar
bovenal van kind, bejaard en ze
ker van invalide zijn weggestuft
door het gum van een land
schapsarchitect die zijn kunsten
beter in de Botlek Iran vertonen.
Nog gekker is wellicht dat de en
tree van deze bibliotheek wordt
verbouwd omdat er twee keer
per week een patatkraam van
Bram Ladagevoor de deur staat
Kosten, geloof ik, drie miljoen.
De gebouwen worden talrijker,
duurder, postmoderner, krank
zinniger. Maar de kunstenaars
in Rotterdam leiden een armoe
diger bestaan dan ooit Ateliers
worden steeds duurder en
schaarser, de ene galerie na de
andere verdwijnt na een kori-
stondigbestaan.
Op het gebied van de literatuur
hebben we, qua beleid, een
krankzinnige periode achter de
rug. Hóewei er nu gelukkig een
eind is gekomen aan het bewind
van een schizofrene ambtenaar
die de ene na de andere aan
vraag van een Rotterdamse
schuiver of diehtér voor een sti
pendium afwees, maar die on
dertussen van bet uitgespaarde
geld ten eigen bate de wereld
„rondreisde.,. v*
Gelukkig, wasrer tegenwinden
imre^SdruStenfri Rotterdam
en'eenderde is'ih de maak. Sr"
ius'tó^h geïnvesteerd in
"rijhét mondjesmaat
Geest en geld zijn twee groothe
den die elkaar niet Roeven uit te
sluiten. Het tó róetrzóoder bete
kenis dat het mooiste, in jeder
geval meestgelezen gedicht van
de jaren negentig niet door een
dichter maar boor de Postbank
is geschreven, een distichon dat
u elke dag pp het, schimmige
scherm van de giromaat kunt
zien: Uw geld/wordt geteld.
Het ismijn taak als beroeps-Rot
terdammer een beetje te kanke-
jnmon-
elk geval wakker van en ik hoop
altijd dat ik er een paar mensen
wakker mee maak'. -
(Gedeelte nit de nieuwjaarsre
de van dé Rotterdamse schrij
ver/dichter 1 Rien Vroeginde
weij, uitgesproken in het Bi
bliotheektheater op zondag 5
januari)."
artiest
Sona Diabaté
bum
'Garé garé'
label
•PopularAfncan
Music/Munich
u u
50:45 mm.
Sinds haar vorige album voor het label Popular African Music is er veel
veranderd in de muzikale benadering van Sona Diabaté. 'Kankeli-ti'
was een schijf vol met tot de kale eenvoud teruggebrachte traditionele
muziek. Een mooi en emotievol album, maar bij vlagen wel erg mist
roostig.
Na een langdurige infectieziekte heeft de Guinese zangeres echter weer
reden tot blijdschap en dat klmkt hier duidelijk door. Met een grote
band steekt ze zelfs het meesterwerk 'Le destin' van landgenoot Sékou-
ba Bambino Diabaté naar de kroon. 'Garé garé' bulkt van de krachtige,
veelgelaagde Guinese muziek vol sublieme vocale interacties. De kab
belende kora- en balafonpartyen worden ondersteund dooi hel spran
kelend gitaarwerk van Djessou Mory Kanté (geen familie van) en strak
basspel. Dit is een opvallend vrolijk, maar verre van pretentieloos en ui
terst gevarieerd album. Deze cd onderstreept nog eens dat Guinee in de
opsomming van muzikaal belangwekkende Afrikaanse landen vaak on
terecht wordt overgeslagen.
JoopBreedveld
