12
Ojitimr
Angelopoulos wint Gouden Palm,
maar Benigni steelt de show
Joe Satriani moet gaan oppassen met uitnodigen
Prachtige bewerking van Piggelmee
Brad Mehldau
uitbundig en verstild
Total Touch meer
dan alleen Trijntje
Doorleefde somberte
Acteur/regisseur
Derek overleden
Maya Bouma
overleden
Moma-ontwerpen in NAi
Bécaud naar
Nederland
Rotterdams Dagblad
Maandag 25 mei 199b
Santa Maria - De Amerikaanse re
gisseur, acteur en fotograaf John
Derek is vrijdag op 71-jarige leef
tijd overleden. Na enige filmsue-
cessen in de jaren vijftig stond hij
in 1974 weer in the picture door
zijn huwelijk met het 18-jarige
Amerikaanse sterretje Mary Cath-
leen Collins, sindsdien Bo Derek
geheten.
John Derek maakte naam in Hol
lywood als goeduitziende held in
een reeks zogeheten B-films. In
de uiterst succesvolle bijbelprent
'De Tien Geboden' met Charlton
Heston als Mozes speelde hij Jos
hua.
Derek was tot 1974 getrouwd met
achtereenvolgens de jonge Fran
se ster Patti Behrs, de Zwitserse
actrice Ursula Andress en de
Amerikaanse tv-ster Linda Evans.
Bo Derek brak in 1979 door met de
film '10', waarin het hoogtepunt
bestaat uit een vrijpartij in de
branding met Dudley Moore on
der de klanken van de Bolero van
Ravel.
Den Haag - De actrice en cabaretiè
re Maya Bouma is naar zaterdag
bekend is gemaakt maandag op
64-jarige leeftijd in haar woon
plaats Den Haag overleden. De in
Groningen geboren Maya Syivia
Bouma debuteerde in 1955 by het
ABC Cabaret van Wim Kan. Tot in
de jaren zeventig was zij veelvul
dig te horen en te zien op radio en
televisie. Zij kreeg eindjaren vijf
tig landelijke bekendheid door
haar optreden in de VARA-tv-se-
rie 'Pension Hommeles'. Begin ja
ren zestig had Maya Bouma sa
men met haar jongere zus Anne-
lies eigen shows voor deVPRO-te-
levisie, Als actrice werkte Maya
Bouma mee aan hoorspelen en
aan het nasynchroniseren van te
ken- en poppenfüms. Zij regis
seerde bij amateurtoneel- en ope
retteverenigingen.
Door Pieter van hierop
Cannes - De'Gouden Palm
van het 51e Filmfestival van
Cannes is gisteravond ge
wonnen door de Griekse ve
teraan Theo Angelopoulos
voor zijn pas op de laatste
competitiedag vertoonde
film 'De Eeuwigheid en Een
Dag'. De show tijdens de slot
ceremonie werd echter gesto
len door Roberto Benigni die
voor zijn komisch melodra
ma over Auschwitz, 'La Vita
E Bella' (Het leven is mooi),
de Speciale Jury Prijs mocht
opstrijken en niet van het po
dium verdween voor hij alle
juryleden persoonlijk gekust
had alsmede de schoenen
van voorzitter Martin Scorse-
De dankbetuiging van de echte
winnaar stak daar schril bij af. Net
zo somber als de tien films waar
mee hij sinds 1972 onveranderlijk
deelnam aan de festivals van Can
nes of Venetië, verklaarde de
Griek verrast te zijn over het win
nen van zijn eerste hoofdprijs aan
de Rivièra, omdat hij niets anders
heeft gedaan dan wat hij altijd al
deed. Het klonk niet echt dank
baar, maar het is wel waar.
Net als in de meeste films van An
gelopoulos, dwaalt er in 'De Eeu
wigheid en Een Dag' weer een
droefgeestige kunstenaar met de
dood voor ogen door de regens
van de Noordgriekse winter,
waarbij zich scènes uit heden en
verleden naadloos aan elkaar la
ten rijgen. Angelopoulos lijkt op
de goochelaar die al 25 jaar het
zelfde konijn uit zijn hoge hoed
De Griekse regisseur Theo Angelopoulos tijdens de overhandi
ging van de Gouden Palm. Foto Reuters
tovert. Het beste wat je van zijn
nu bekroonde film kunt zeggen is
dat de act niet slechter uit de verf
komt dan bij vorige optredens,
maar ook niet opvallend beter.
Angelopoulos heeft het voordeel
gehad dat het hoofdprogramma
van Cannes dit jaar een redelijk
hoog gemiddelde bezat zonder dat
er echte uitschieters tussen heb
ben gezeten. De jury heeft m elk
geval zijn werk goed gedaan door
alles wat toch enigszins uitblonk
een vorm van bekroning te geven.
De regieprijs werd gegund aan
'The General', van John Boorman
die dezelfde onderscheiding 28
jaar geleden won met 'Leo The
Last'. De acteursprijs ging naar de
Schot Peter Mullan, voor zijn rol
in My Name Is Joe', van Ken
Loach, beoogd Cinema Militans-
lezer tijden het komende Neder
lands Film Festival in Utrecht. De
Actrice-prijs mocht worden ge
deeld door Elodie Bouchez en Na-
tacha Regnier, de twee protago
nisten uit 'La Vie Rêvée des An-
ges'.
Hal Hartley zag zijn script voor
'Henry Fooi' bekroond worden,
Todd Haynes kreeg voor "Velvet
Goldmine' (een pseudo-documen-
taire over de glitterrock van de ja
ren zeventig) de Prijs voor de
meest artistieke prestatie en de
'kleine' Juryprijs ging ex aequo
naar 'Festen' (van de Deen Tho
mas Vinterberg) en 'La Classe De
Neige' (van de Fransman Claude
Miller).
Voor Nederland is het festival ta-
mf'Jjk florissant verlopen. We
hadden 'De Poolse Bruid' in de
Semaine de la Critique en die
heeft dus - zoals eerder gemeld -
een prijsje veroverd; Le Grand
Rail d'Or. En nadat begin februari
in Rotterdam met Karim Traidia's
film al de Publieksprijs was ge
wonnen zyn daar op de filmmarkt
in Berlijn al goede zaken mee ge
daan. Deze film gaat straks lekker
over de wereld reizen en zelfs
Poolse journalisten blijken, er en
thousiast over.
De presentatie van 'Kleine Teun'
in de sectie Un Certain Regard
was een nog grotere eer en de ge
volgen voor deze film van Alex
van Warmerdam zijn evenmin ge
ring, Hij was al gekocht voor Bel-
gie en Luxemburg, maar daar zijn
inmiddels de Skandinavische lan
den bijgekomen, plus Italië,
Frankrijk, Zuid-Afrika, Hong
kong, Taiwan, Frankrijk, Israël en
Brazilië.
De wereldrechten voor 'Siberia',
de nieuwe film van 'Zusje'-regis-
seur Robert Jan Westdijk, waren
tevoren al in handen gegeven van
de vooraanstaande Britse filmver
kopers van Film Four. Die hebben
ter ere van Siberia - en de drie an
dere films die ze op de markt had
den - een enorm feest gegeven in
een leegstaande fabriekshal. Vol
gens lieden die op dit punt tot ver
gelijken in staat zijn, is het de
meeste 'coole' uitspatting van het
hele festival geweest Dat 'Siberia'
bestaat (de voorstellingen bleven
tot de filmmarkt beperkt) is in elk
geval genoegzaam duidelijk ge
maakt aan de handelaren. Com
mercieel lijkt er muziek in te zet
ten, maar een glorieuze rondgang
langs de festivals zoals met 'Zus
je' lykt minder waarschijnlijk.
'Siberia' bewijst dat de souplesse
waarmee Westdijk kan regisseren
nog meer is toegenomen. Het is
een met bravoure gemaakte film
die in staat geacht mag worden
brede belangstelling te trekken
bij een jeugdig publiek dat be
stookt wordt met een overvloed
aan hedendaagse muziek en een
schelmenverhaal over twee jonge
Amsterdammers die vrouwelijke
rugzaktoeristen hun paspoorten,
contanten en eventuele maagde
lijkheid ontfutselen. Maar de plot
heeft weinig om het lijf en de twee
nominale helden zijn oninterres-
sante hufters.
Wel grappig is dat de jochies fi
naal van het dóek worden ge
speeld door een uit Siberië afkom
stig meisje dat net zo dominant en
intrigerend de film inpalmt als
Kim van Kooten het deed in 'Zus
je'. Westdijk zal ooit geschiedenis
schrijven als een uitnemend re
giespecialist voor actrices.
Door Louis Du Moulin
Rotterdam Joe Satriani heeft
met z'n 'G3-eoncept' voor de ware
gitaarfreaks een leuke live-formu
le op zak. Maar ais onbetwiste
kopman van deze 'drie-in-één-
avonden rond stoere snaren acro
baten' moet de grote kieine man
uit San Francisco wel weten wie
hij uitnodigt. Zijn gelegenheids
combi met Uli Jon Roth en (de)
Michael Schenker (Group) sprak
gisteravond in het halfvolle Ahoy'
duidelijk minder tot de verbeel
ding dan het triumviraat met Ste
ve Vai en Adrian dat hij vorig jaar
op dezelfde speelplek presenteer
de.
Vooraf had Satriani, algemeen be
schouwd als de mees* invloedrij
ke (hard)rockgitarist sinds Eddie
van Halen, laten weten dat de
grootste kick van het toeren met
collega-gitaarhelden vooral
schuüt in de gezamenlijke jam
sessies tijdens de finale, tn zijn ei
gen bescheiden woorden: "t Is
een mooie gelegenheid om te spe
len met jongens die beter zijn dan
ik."
Bij de vorige editie kon de 42-jari-
ge Italo-Amerikaan zelf nog in dat
zwaarwegende argument gelo
ven. Temeer daar voornoemde
Vai ooit een gretige leerling van
hem was en inmiddels zelf te boek
staat als trendsettende gitaargod.
Met zyn huidigedavités, die alle
bei in hun vormingsjaren by The
Scorpions speelden, kan voor Sa
triani van een geestverruimende
uitdaging echter geen sprake zijn.
Eenvoudigweg omdat de beide
Duitse gasten in muzikale zin wel
heel erg zyn blijven steken in de
oertijd van de hardrock. Uli Jon
Roth, aangekondigd als The Le
gend en The Myth, stapelde cliché
op cliché in de geest van Eksep-
tion vanaf de opening 'G3 Ouver
ture' tot en met z'n wegwezer 'Alle
Menschen werden Brüder'. Waar
na ook Michael Schenker, die in
25 jaar tijd net niet evenveel al
bums op de markt bracht, gere
geld ver terugdook in de tijd, mid
dels onder meer 'Another Piece
Of Me' uit z'n tweede periode bij
The Scorpions eind jaren zeven
tig.
Gemakzucht
Bij hem leek aan die hang naar
nostalgie gemakzucht niet
vreemd, want de tegenwoordig
donkerharige 'gitaarbeul' oogde
niet al te scherp en werd ook niet
geïnspireerd door het publiek: de
respons van de ongeveer 4500 be
zoekers was minimaal, voor de in
Amerika al jaren op handen ge
dragen Hannoveraan een fikse
domper.
Ahoy' kwam in het derde uur wel
...helemaal los bij de razendvlugge
kunstgrepen van Satriani, die
kaalgeschoren en met zonnebril
zomaar kon doorgaan voor een
onvermoede tweelingbroer van
Hans 'Gruppo Sportivo' Vanden-
burg. Little Joe gaf, zoals eerder
dit voorjaar op z'n achtste solo-al
bum 'Ciystal Planet', bovenal te
kennen dat snel en jazzy tot nader
order de sleutelwoorden in z'n
overwegend compacte instrumen
taaltjes blijven. Zijn motto 'kort
maar krachtig1 (ook mogelijk ge
maakt door het 'knechtenwerk'
van bassist Stuart Hamm en
drummer Jeff Campitelli), zouden
Roth en Schenker ook eens in
hun oren moeten knopen,
Joe Satriani met 'G3' in Ahoy*.
Met Joe Satriani (gitaar)Stuart
Hamm (bas) en Jeff Campitelli
(drums). Gasten: Uli Jon Roth
met band en de Michael Schen
ker Group. Bijgewoond: zondag
avond
Michasl Schenker In Ahoy' op
z'n driehoekige Gibson: de
krachttoeren van de tegen
woordig zwartgerokte Han
noveraan oogsten slechts een
minimale respons. Fato Rob Ver
horst
Door Petra Boose
Rotterdam - Hij is vooral bekend
geworden door de reclame van
koffie- en theefmna Van Nelle,
Wie kent niet het sprookje over
kabouter Piggelmee die tevreden
met zijn vrouw in een hutje woont
op het strand en die op zekere dag
een wensvis vangt. Hij gooit 'm te
rug m de zee en In ruil daarvoor
nug hij een wens doen. Op aanra
den van zijn vrouw wenst hij van
alles, zelfs dat ze koning en konin
gin worden. Uiteindelijk wil zijn
vrouw net zo machtig zijn als God.
Voor zoveel hoogmoed wordt ze
gestraft en het echtpaar wordt te
ruggestuurd naar hun huisje aan
de zee.
In het kader van de sene Sprook
jes van Hofplein, werd 'Piggel
mee' voor Jeugdtheater Hofplein,
bewerkt door het schrijversduo
Harry Jekkers en Koos Meind-
erts. Jekkers kreeg in de jaren '80
vooral bekendheid als zanger van
Het Klein Orkest en reist tegen
woordig met zyn solo-theaterpro
gramma door het land. Meinderts
heeft een aantal kinderboeken en
toneelstukken op zijn naam
staan. Het tweetal heeft enkele
opmerkelijke wijzigingen aange
bracht in het verhaal. Zo zien we
hoe Piggelmee zijn vrouw leert
kennen: „Hoe heet je?"
„Piggelmee."
„Zo zou ik ook wel willen heten."
„Dan trouwen we toch!"
Hoewel het tweetal alles lijkt te
hebben, is hei in deze versie Pig
gelmee die steeds meer wil heb
ben, 'hij wil vooruit'. Wanneer hij
koning is, wenst hij het eeuwige
leven (en dus niet dat hij zo mach
tig zal zijn als God) en dat gebeurt
dan ook: de tijd blijft stil staan,
waardoor hun kind nooit geboren,
zal worden en zijn vrouw altijd
zwanger zal zijn. Dan ruilt Piggel
mee vrijwillig zijn koninkrijk
voor zijn kind en wonen ze weer
in hun hutje aan het strand.
De tekst is helderen luchtig en in
goede handen bij acteurs Edwin
Walbeek en Leonie Aehterberg.
Helaas blijft het niet bij dit ene
verhaal. Piggelmee en zyn vrouw
luisteren graag naar de wind die
verhalen vertelt verhalen met
een moraal die compleet op zich
zelf staan. Dat werkt, met name
voor de pauze, verwarrend en
vooral vertragend. Net als in eer
dere voorstellingen van het
Jeugdtheater blijkt de vaart in de
voorstelling een probleem.
Kenmerkend voor het werk van
Jekkers en Meinderts is het relati
verende karakter. In deze voor
stelling krijgt dat gestalte in de
vorm van meneer de Bruin en me
vrouw de Wit: twee rasechte Rot
terdammers die met een pilsje
binnen handbereik commentaar
geven op de gebeurtenissen op
het toneel. Zo weet mevrouw de
Wit dat het echtpaar Piggelmee in
een 'dumgalow1 gaat wonen, een
bungalow in de duinen. En als
meneer de Bruin gaat zingen,
'dan ken Lee Towers wel weer op
z'n heftruck gaan zitten!'
'Piggelmee' is bedoeld voor kin
deren vanaf vier jaar, maar ik
vraag me af of dat niet al te opti
mistisch is, gezien de lengte van
de voorstelling en de complexiteit
van de diverse verhaallijnen.
Maar het verhaal van Piggelmee
is zeker de moeite waard: in deze
tijd waarin persoonlijk gewin een
grote rol speelt, is hij een buiten
beentje. Hij heeft niets, maar is
volmaakt tevreden met de zon, de
wind, het strand en de zee. Wat
een prachtig ideaal!
'Piggelmee' door Jeugdtheater
Hofplein. Tekst: Harre Jekkers
en Koos Meinderts. Regie: Louis
Lemaire. Gezien: gisteren, pre
mière (cast B). Nog te zien in mei,
juni en september t/m november
op vrijdag, zaterdagen zondag.
Rotterdam In het Nederlands
Architectuurinstituut (NAI) in
Rotterdam zyn van 6 juni tot en
met 9 augustus de tien ontwerpen
te bewonderen die architecten in
zonden voor de renovatie en uit
breiding van het Museum of Mo
dern Art in New York (MOMA). De
opdracht ging uiteindelijk naar de
Japanse architect Yoshio Tani-
guehi. Het is voor het eerst dat de
ontwerpen in Europa te zien zijn,
aldus het NAI. De tentoonstelling
bestaat uit maquettes, ontwerpte
keningen, presentatieborden en
zovoort. Onder de inzenders be
vinden zich de Nederlandse archi
tecten Rem Koolhaas en Wiel
Arets. Het werk aan het wereldbe
roemde MOMA zal naar verwach
ting tien jaar in beslag nemen en
is in 1996 begonnen.
Maastricht - Gilbert Bécaud, in
middels 72, komt voor het eerst
sinds lange tijd naar Nederland.
'Monsieur 100.000 volt' treedt 11
september op m La Bonbonnière
in Maastricht. La Bonbonnière wil
tweemaal per jaar een Gala van
het Franse Chanson organiseren.
De volgende keer komt waar
schijnlijk Julien Clerc.
Door Peter van Eykelenburg
Rotterdam In sommige passa
ges lijkt het wel of Mehldau meer
dan twee handen heeft. Hij weeft
dan op een wonderbaarlijke ma
nier meerdere muzieklynen onaf
hankelijk door elkaar. Toch is hij
geen musicus die het vooral moet
hebben van virtuoze hoogstand
jes. Hij heeft ze genoeg in huis en
past ze ook toe, maar zonder dat
het een holle en onmuzikale ver
toning wordt. De jonge Ameri
kaan zoekt het bovendien vaak
juist in verstilling. Als tegenstel
ling tot z'n soms exuberante spel
kan hij geheel in zichzelf gekeerd
spelen. De ogen dicht, het hoofd
een beetje scheef en afgewend, af
en toe met het gezicht tot vlak bo
ven het klavier alsof hij ook met
de neuspunt nog een toets wil ra-
ken.
Niet voor niets wordt hij vaak ver
geleken met pianist Bill Evans,
hoewel hij zelf een hekel heeft
aan het suggereren van dergelijke
relaties.Als ik zit te spelen heb
ik al die zogenaamde voorbeelden
van mij echt niet in mijn hoofd,"
zeihy ooit.
Brad Mehldau kreeg een klassie
ke piano-opleiding, maar kwam
later via de sjiekere pop zoals van
Emerson, Lake en Palmer,
Weather Report en Miles Davis te
recht bij de moderne en
volksterkt eigenzinnige jazz die
hy nu speelt Maar hij houdt ook
van Goethe, Mahler én van de
Beatles.
In een volledig afgeladen en
dankbaar Popular gaf hij zater
dagavond een eenmalig Neder
lands concert in z'n vaste triobe-
zetting: bassist Larry Grenadier
en drummer Jorge Rossy. In het
spel van Mehldau lijken improvi
saties nauwelijks aan de orde, zo
akelig geperfectioneerd klinkt
het allemaal Hij brengt een conti
nue stroom bijna bereikende be
zieling waarin de muziek alle kan
ten opschiet en in ieder geval
nooit naar een obligate climax toe
werkt. De enige kritiek die je zou
kunnen hebben is dat het mis
schien allemaal té mooi, gaaf en
uitgekiend is.
Een vreemd soort verademing
was het in ieder geval om
Mehldau te zien opkomen voor
een toegift die wel een kwartier
zou duren en niet minder begees
terd was dan de bijna twee uur
muziek tevoren. Het grootste ver
schil met de twee sets echter: de
pianist had plotseling een filtersi
garet nonchalant in de mondhoek
en rookte die tijdens het spelen
fanatiek op. Dat beeld versterkte
het verkeerde idee: nu is het
spontaan, we zijn tenslotte in een
jazzclub, daarstraks was alles seri
eus en was het een echt concert.
Brad Mehldau wordt alom gezien
als een van de meest bijzondere
en beloftevolle pianisten van dit
moment. Sterallures zijn hem ge
lukkig nog vreemd. Een weige
rend vleugelpedaal kreeg van
hem een reparatiebeurt nog tij
dens het concert zelf, hij protes
teerde niet nuffig toen uitgere
kend tijdens een verstilde passa
ge een zaktelefoontje afging en in
de pauze stond hij onbekommerd
tussen het publiek aan de bar sa
men met zijn vriendin, de Neder
landse jazz-zangeres Fleurine.
Brad Mehldau Trio in Popular.
Gezien: zaterdagavond. Eerst
volgend Nederlands optreden:
North Sea Jazz Festival, 11 en 12
juli.
Door Eva Crouwell
Rotterdam - De nieuwe, tweede cd
van Total Touch ligt pas vrijdag in
de winkel, maar gisteravond
stond de band al in Rotterdam om
'This Way' flink te promoten. Het
volle Nighttown deinde eerst nog
even wat aarzelend mee, maar gaf
zich toch al gauw gewonnen. Niet
alleen Trijntje, maar alle bandle
den van Total Touch betoverden
de zaal in een mum van tyd. De
leadzangeres zorgde er namelijk
voor dat niet alleen zy in het mid
delpunt van de belangstelling
stond.
Zo mochten beide achtergrond
zangeressen een eigen nummer
zingen, waardoor met alleen lied
jes van Total Touch te horen wa
ren, maar ook enkele disco-covers
ten gehore werden gebracht. De
bassist jamde er lustig op los en
de drummer en percussionist kre
gen ook volop de kans om hun
kunsten te tonen. Het sterke
groepsgevoel van Total Touch
kwam daardoor goed naar voren
tijdens dit tweede concert van
hun nieuwe Nederlandse tournee.
Trijntje Oosterhuis (25) en haar
achtkoppige band trakteerde het
publiek op zowel gevoelige als
swingende nummers. De hits van
de Amsterdamse formatie werden
uitgesmeerd over het hele optre
den, waardoor ook de minder be
kende nummers goed tot hun
rechtkwamen.
Aan het begin van het bijna twee
uur durende concert klonken de
nummers nog wat te gestileerd.
De achtergrondzang overheerste
net iets te veel, waardoor de bij
dragen van Trijntje wat op de ach
tergrond bleven. Dat werd later
echter weer goedgemaakt. Op het
podium ontstond een losse sfeer,
die zeker niet aan het publiek
voorbij ging.
'Rotterdam' danste en zong en
thousiast mee met de hits en gilde
de longen uit het lijf wanneer
Trijntje een swingend toonladder-
tje uit haar keel toverde. De r b
en soul-sound van de band
smaakte af en toe naar een vleug
je funk en pikte af en toe wat dis
cogeluid mee.
Tijdens de uitvoering van 'I'll Say
Goodbye', de nieuwe single van
Total Touch, zorgden vier kaarsen
in een enorme standaard voor een
intieme sfeer. Het nieuwe num
mer leek tot het laatst bewaard,
maar na een eenduidig We want
more' van het publiek verschenen
de bandleden weer op het podi
um, 'Somebody Else's Lover'
werd vervolgens de laatste klap
per, waarbij Nighttown alle 'Oe
hoes' en 'Ahaas' van Trijntje als
vanzelfsprekend beantwoordde.
Total Touch in Nightown. Bijge
woond: zondagavond
artlost
Matthew Ryan
album
'Mayday'
label
A&M Records/
Polydor
d u u
53:23 min.
Behoefte aan wat doorleefde somberte? Dan strekt dit schijfje van Mat
thew Ryan tot aanbeveling. Dit nieuwe Amerikaanse roektalent gedijt
bij eenzaamheid, verlies en anderssoortige tragiek. Maar ook een enor
me overlevingsdrang is hem niet vreemd. Al die beelden doemen op bij
het beluisteren van 'Mayday'. Een debuut in semi-elektrisehe setting
dat de sfeer van de vroege Springsteen en The Replacements ademt.
Ryan put, na zelf een moeilijke jeugd te hebben gehad, uit de minder
zonnige kanten van het aardse bestaan. Dat klinkt vooral door in zyn
rauwe, getormenteerde voordracht. De muzikale omlijsting is eender
verhaal. Wars van poespas pendelt hij tussen de logheid van Neil Young
en de iets frivoler werkwijze van Steve Earle. Er zit veel spanning in Ry
an's liedjes en de melodiewendingen zijn verrassend genoeg om een
lange aanwezigheid in de cd*speler te rechtvaardigen. De productionele
leiding is in handen van David Ricketts, de man die onlangs Meredith
Brooks met zijn los-uit-de-pols-aanpak aan succes hielp. Ryan verdient
eenzelfde lot
JoopBreedveld
