43
'Vissertjes' maken zich op voor van de waarheid
Het voetbalbeest Edwin Berveling is eindelijk getemd
'Ik zit het liefst in de snoephoek'
'Samen de
hoofdklasse onveilig
maken. Ja, dat lijkt
ons wel wat'
'Ik laat het nu wel uit
mijn hoofd om in het
veldLstomme dingen uit
Halen'
Hart .voor
de club
Rotterdams Dagblad
h |y3&
Donderdag 3 september 1998
Door Sander Sonnemans
Veel hebben de gebroeders Visser niet gemeen. De enige duidelijke
gelijkenis die Robert (21) en Tom (24) hebben, is bovendien niet eens
zichtbaar. Die zit onderhuids. Beiden hebben een echt Excelsior Maas
sluis-hart. Wat er in hun carrière ook gebeurt, Excelsior blijft hun club
en ze zullen er altijd - mocht er in de toekomst voor één van de twee of
beiden een lucratief uitstapje inzitten - weer terugkeren.
Voorlopig begint het tweetal dit seizoen nog
aan het zelfde avontuur, hoewel de doelstel
lingen nogal uiteenlopen. ..Meedraaien in
de top drie van de hoofdklasse A en hope
lijk kampioen worden," zegt Robert, de
aanvaller. „Een basisplaats verwerven en
een kampioenschap." hoopt Tom, de verde
diger.
Robert, de jongste van de twee Vissertjes
die beiden bij 'Maassluis' voor het eerst
achter een bal aanrenden, komt zelfverze
kerd over. Hij gaat ervan uit dit seizoen
weer in de basis te staan, in de punt van de
aanval of misschien wel kort daarachter,
maar in elk geval met het doei zo veel mo
gelijk treffers tegen het garen te jagen.
1 Tom zal zich weer moeten bewijzen, of be
ter gezegd, terug in de hoofdmacht moeten
knokken. Want onder Mark Nijssen, de
naar SC Feyenoord vertrokken oefenmees-
ter die is opgevolgd door Eric Gudde, ver-
ROBERT OVER TOM
Sterke punt: Als hij zelfvertrouwen
heeft, is hij één van de beste spelverde
lers die ik ken.
Zwakke punt: Weinig zelfvertrouwen.
Slechte eigenschap: Hij is vaak te net
jes, hij zou meer schoppen moeten uit
delen.
Goede eigenschap: Hij is slim en weet
wat hij wil.
Hekel aan: Luie mensen.
Mag graag: De hele zondag in bed blij
ven liggen en sport kijken.
dween de verdediger min of meer
in de anonimiteit en zat hij meer
in de dug-out dan dat hy binnen
de krijtlijnen verscheen.
Nu Gudde het aan de Lavendel
straat weer voor het zeggen heeft,
ziet Tom Visser plotseling weer
perspectieven. Hij acteerde in de
tijd dat Eric Gudde hoofdtrainer
was bij Excelsior als basisspeler,
maar raakte na het vertrek van de
oefenmeester (Spijkenisse) zo
goed als in de vergetelheid. „Ik er
vaar de terugkomst van Gudde als
positief," zegt Tom, by zijn club
ook nog actief als jeugdtrainer.
„Ik heb een trainer nodig die mij
vertrouwen geeft. Als ik dat inder
daad krijg, ga ik meestal steeds
beter voetballen en zal ik dat ver
trouwen ook niet beschamen. Ik
weet goed hoe Gudde traint en ik
ken zijn visie: een visie die ik na
streef. Maar ik heb de afgelopen
twee jaar nooit het gevoel gehad
dat ik het vertrouwen kreeg. Nijs
sen denkt anders over het voetbal
dan ik. Ik kan dat wel begrijpen,
maar daarom is het nog wel jam
mer. Want als ik het vertrouwen
niet krijg, ben ik snel geneigd
mijn kop te laten hangen. Mijn
broer zou heel anders reageren.
Robert zou zich keihard terug-
knokken."
Opvallen
Onder Aad Andriessen, Nijssens
Robert (links) en Tom Visser. De broertjes zien het met trainer Eric Gudde weer voor de groep, dit seizoen wel zitten
met Excelsior Maassluis. Foto Poter Motkenboer
voorganger die Excelsior Maassluis na de
degradatie in Guddes afscheidsjaar in één
keer weer terugbracht naar het hoogste
amateumiveau, speelden de 'Vissertjes'
nog samen in het vlaggenschip. Maar Ro
bert, was altijd zekerder van zijn plek dan
broer Tom. Waarschijnlijk omdat scorende
aanvallers nu eenmaal makkelijker opval
len dat noeste verdedigers. Toch moest Ro
bert met Mark Nijssen als trainer zijn basis
plaats zien te heroveren. „Maar toen ik die
eenmaal terug had," zegt de jongste Visser
die met een stevig dieet de nodige overtolli
ge kilo's heeft weggewerkt, „is er
nooit meer over gedacht mij er
naast te zetten. Aan de ene kant
voelt het wel lekker om zeker te
zijn van je zaak, maar het zou mis
schien beter zijn als er meer con
currentie had bestaan. Want als je
op een bepaald moment niet meer
voor een prijs speelt en je hebt al
een basisplaats, dan wordt de
honger naar de bal steeds minder.
Ik speelde eind vorig seizoen ook
lang niet meer zo goed en scherp
dan eerder in de competitie. Ik voelde niet
meer die spanning, Ik heb altijd wel een
prikkel nodig; veel publiek of een belangrij
ke tegenstander. Dat is kicken."
Tom verschilt in legio opzichten met zijn
broer Robert. Hij is niet alleen ruim twee
jaar ouder, ze tonen uiterlijk nauwelijks
overeenkomsten. Robert heeft donkerrood
haar, is steviger gebouwd, kijkt met zijn
pretoogjes vrolijker uit zijn ogen en lijkt
flierefluitend door het leven te stappen.
Heeft iets avontuurlijks ook. Daarom wil hij
als hij volgend jaar zijn studie aan het CIOS
heeft afgerond, eersteens iets van
de wereld gaan bekijken. Tom,
HES-student, is meer een man
van het driedelige kostuum. Weet
wat hij wil en heeft zijn toekomst
plannen al ruwweg uitgestippeld.
Voor wat betreft het voetbal heeft
hij voor komend seizoen maar één
doelstelling: een basisplaats. „En
dan het liefst op de plek die ik am
bieer: als verdedigende midden
velder. Als ik dit seizoen geen
deel had uitgemaakt van de selec
tie, dan was ik waarschijnlijk wel
op zoek gegaan naar een andere
club- Maar ik mag het nog een jaar
proberen en ga er gewoon voor. Ik
hoop nog een jaar of vier, vijf bij
Excelsior Maassluis mee te draai
en. Daarna kan ik altijd nog met
vrienden in een lager elftal gaan
spelen. Ja, by Excelsior, want dat
blijft toch mijn duppie."
Aanbiedingen
Dat zegt broertje Robert ook. Op
aanbiedingen van andere hoofd
klassers zal hij dan ook niet in
gaan, maar meldt zich een betaald
voetbaiorganisatie zich voor de
spits die tevens goed als stootblok
in defensie inzetbaar is, dan staat
hij daar niet onwelwillend tegen
over, „Ik ben al eens twee seizoe
nen weggeweest bij Excelsior,
maar toen was ik 15 jaar. Het werd
niets bij Sparta. Kijk, een dub in
de eredivisie ambieer ik altijd,
maar een leuke ploeg in de eerste
divisie lijkt me ook wel wat. Die
uitdaging wil ik wel aangaan. Ei
genlijk wilde ik afgelopen seizoen
alles op alles zetten om me in de
kijker te spelen, maar dat is er he
laas niet van gekomen. Daarom
probeer ik het dit seizoen maar
weer. En het moet nu gebeuren,
want het jaar erop wil ik eventu-
eel naar Amerika. Begrijp me goed, het is
niet zo dat ik komend seizoen voor mezelf
ga lopen voetballen want mijn grootste uit
daging is voorlopig kampioen worden van
de hoofdklasse A. Als dat gebeurt, komen
de clubs waarschijnlijk vanzelf. Als de
ploeg goed draait, speel ik vanzelf ook
steeds beter."
„Ach." lijkt broer Tom meer heil te zien in
een succesvol vervolg van Roberts carrière,
„aanvallers komen sowieso sneller bij be
taald voetbalclubs in de picture dan verde
digers. Edgar van der Roer, Marinus Dijk
huizen, Faust van der Meer en nu Kees
Starmans; allemaal het betaald voetbal in
gegaan, allemaal aanvallers. Voor een ver
dediger zit het er niet zo snel in. Daarom ga
ik vooriopig eerst maar voor een basisplaats
hier bij Excelsior. En dan samen met Ro
bert in het centrum. Ja, dat lijkt ons wel
wat; met z'n tweeën de hoofdklasse onvei
lig maken."
TOM OVER ROBERT
Sterke punt: Karakter en fysieke ge
steldheid.
Zwakke punt: Loopvermogen.
Slechte eigenschap: Lui, maar dat heeft
geen betrekking op voetbal.
Goede eigenschap: Doorzettingsvermo
gen. Altijd gaan voor het uiterste.
Hekel aan: Mensen die tegen hem snau
wen.
Mag graag: Stappen met vrienden.
Door Fred Louter
Voor SWSMC'er Edwin Berveling lijkt met
de komst van oefenmeester Guus Haak
naar de Schiedamse eersteklasser, halver
wege het vorig seizoen, eindelijk een einde
te zijn gekomen aan een tijdperk waarin hij
elk jaar door schorsingen wel enkele duels
gedwongen langs de zijlijn moest toezien
hoe zijn ploeggenoten het er in die wedstrij
den vanaf brachten. Volgens de langharige
verdediger behoren onnodige schorsingen
voortaan tot het verleden. „Voetbal blijft
emotie en ook ik kan natuuriyk nog steeds,
net als iedere andere speler, in de fout
gaan. Maar echt domme dingen zal ik in het
veld niet snel meer uithalen. Dat heeft veel,
zo niet alles te maken met onze trainer
Guus Haak. Als ik ook even maar in de ver
leiding kom over de schreef te gaan, staat
Haak al langs de lijn om mij op mijn verant
woordelijkheid te wijzen, Vroeger deden
trainers dat natuurlijk ook wel, maar Haak
dwingt mei zijn persoonlijkheid 2oveei af,
dat ik het nu wel uit mijn hoofd laat stom
me dingen in het veld uit te halen. Eigen
lijk ben ik deze man vijftien jaar te laat te
gengekomen."
Bij de afdeling tuehtzaken van de KNVB
moet men inmiddels een waar dossier heb
ben opgebouwd van de speler die bekend
staat als iemand met nog de absolute wil
om te winnen. Gaat het niet goedschiks,
dan maar kwaadschiks.
„Natuurlijk loopt een type ais ik nogal eens
tegen een kaartje aan, maar één van de
hoofdoorzaken van al mijn schorsingen is
toch wel het feit dat ik niet tegen onrecht
kan. Als dat gebeurt, raak ik echt mijn
hoofd kwijt en doe dingen die dus eigenlijk
niet door de beugel kunnen. Maar goed, la
ten we hopen dat het volgend seizoen onder
Haak echt gaat lukken mij te beheersen op
zulke momenten. Die intentie heb ik in elk
geval wel."
Alle incidenten en daaruitvolgende schor
singen ten spijt, Berveling kan terugzien
op een nu al zeer imposante carrière in het
amateurvoetbal. Als pupil ooit begonnen
aan de Marathonweg bij Fortuna in Vlaai-
dingen, belandde hij op zyn twintigste jaar
bij Excelsior Maassluis waar hij acht jaar
zou blijven hangen.
„Ik heb een fantastische tijd gehad in
Maassluis met als hoogtepunt natuurlijk
het kampioenschap bij de zaterdagama
teurs in het seizoen '90f 91. Eric Gudde was
destijds trainer, een absolute kanjer
op voetbalgebied, de beste die
ik heb meegemaakt.
Een seizoen ook
waarin al
les
De carrière van Edwin Bervellngln vogelvlucht. Als spits van Fortuna (foto
boven) was hij het die regelmatig onderuit werd geschopt Bij Excelsior
Maassluis had hij het als keiharde verdediger ook vaak aan de stok met
de arbiters. In dienst van SWSMC (foto links) is hij een stuk beheerster
geworden en speelt hij zelfs soms de vermoorde onschuld. Areftfoffoto'iPetw
Molkenboar
'klopte', zowel binnen als buiten
het veld en dat is een heerlijk ge
voel. Op het moment zelf besef je
niet hoe moeilijk het is dat te be
reiken omdat het dan zo gemak
kelijk gaat. Maar later, als het
weer wat minder gaat, merk je pas
hoe goed we toen als club eigen
lijk waren. Achteraf had ik daar
gewoon moeten blijven, dan had
ik er nu nog ingestaan, want wat
nu op mijn positie loopt vind ik
niets bijzonders. Maar ja, 'Maas
sluis' wilde destijds schoon schip
maken en met veel nieuwe spe
lers opnieuw beginnen. We heb
ben kunnen, zien hoe dat toen af
liep. Juist ja, met degradatie."
Geen Excuses
Na twee redelijk anonieme seizoe
nen bij Deltasport belandde Ber
veling vervolgens bij SMC waar
hij komend seizoen als SWSM
C'er alweer zijn vierde seizoen in
gaat. Een seizoen waarin het, als
het aan Berveling ligt, absoluut
moet gaan gebeuren.
„Dit jaar moeten we gewoon kam
pioen worden Het is ai twee keer
op het allerlaatste moment fout
gegaan, maar volgend jaar zijn er
geen excuses meer. Met Haak
vanaf het begin voor de groep wa
ren we vorig jaar al gewoon kam
pioen geweest, We hebben er een
aantal goede spelers bij, de ac
commodatie is verbouwd, alles
staat bij deze dub dit seizoen in
het teken van promotie naar de
hoofdklasse van het zondagama-
teurvoetbal. Trouwens, als de club
die ambities niet zou hebben, was
ik lekker weggegaan wam ik wii
wel voetballen by een club
met ambities. Ik voel
me ondanks
mij n leeftijd nog veel te goed om zomaar er
gens vrijblijvend een balletje te gaan lopen
trappen. Ik heb lichamelijk ook nog ner
gens last van. Het enige dat ik afschuwelijk
vind is de voorbereiding op een
nieuw seizoen, maar dat vond ik
tien jaar geleden ook al dus dat
heeft niets met mijn leeftijd te
maken. Daarnaast is het voetbal nog steeds
mijn grootste hobby. Nee, deze jongen gaat
door tot hij er dood bij neervalt"
Berveling - in het dagelijks leven glazen
wasser - bekruipt, als hij terug
kijkt op zijn voetballoopbaan,
toch het gevoel niet echt alles uit
zijn loopbaan gehaald te hebben.
„Ik heb in de E-jeugd de kans ge
had naar Feyenoord te gaan maar
voor het vervoer naar de trainin
gen was je destijds nog op je ou
ders aangewezen en dat ging ge
woon niet. Nu is dat allemaal be
ter verzorgd. Een tweede kans
met het betaalde voetbal in aanra
king te komen, kreeg ik op mijn
negentiende toen SW mij vijf
wedstrijden volgde. Alles zag er
goed uit tot ik in het laatste duel de rode
kaart kreeg. Einde verhaal voor Wim Jan
sen want op iemand die zich niet kon be
heersen, zaten ze natuurlijk niet te wachten
in Schiedam. Jammer maar helaas."
Een leven zonder voetbal kan Berveling
zich maar moeilijk indenken. „Echte hob
by's heb ik niet of het moet zijn dat ik sa
men met Peet Hofman van CION af en toe
met de honden lekker langs het strand een
eind ga wandelen. Alhoewel, als ik er goed
over nadenk resulteren zulke uitstapjes
meestal in een bezoekje aan de kroeg waar
we er dan lekker een. paar gaan nemen, ha,
ha," lacht de blonde verdediger.
Vrijwilligers. Hoewel ze veelal werken
échter de schermen en dus eigenlijk in
de anonimiteit hun steentje bijdragen,
kunnen voetbalclubs niet zonder hen.
Marijke Gerkema (51) is er zo eentje. Ze
viert dit seizoen bij HBSS haar koperen
jubileum want de goedlachse Schiedam
se doet ai 12,5 jaar bardienst bij de Har-
ga-club. Dat is nog niet alles. Bij thuis
wedstrijden van het eerste staat ze aan
de poort én verkoopt ze de loten voor het
rad van avontuur.
Door Sander Sonnemans
„Ik heb vroeger nog veel meer gedaan
voor de vereniging, maar door gezond
heidsproblemen heb ik een stapje terug
moeten doen. Bijna elke avond was ik wel
achter de bar te vinden en dan ook nog el
ke zaterdag natuurlijk. Binnen de moge
lijkheden blijf ik wel zo veel mogelijk
doen, want ik zou niet zonder HBSS kun
nen."
Marijke Gerkema, een stevig gebouwde
tante bij wie humor hoog in het vaandel
staat. Ze is één van de vele vrijwilligers
die eigenlijk bij het interieur van de club
horen. Ze kan niet zonder de club, de dub
kan niet zonder haar. Het typische van
het hele verhaal is dat ze eigenlijk niet ge
ïnteresseerd is in voetbal. „Ik heb er ook
helemaal geen verstand van." Hoe is ze
dan bij HBSS terecht gekomen"'
„Dat heb ik aan mijn zoon Eric te dan
ken," grijpt de spontane vrouw naar het
verleden. „Die is hier gaan voetballen en
vanzelfsprekend ging ik bij hem kijken.
Een jaar later werd ik gevraagd voor de
bardienst omdat ze hier nogal omhoog za-
ten. Nou ging ik altijd wel mee
naar het voetbal, maar na een
halfuurtje had ik het altijd we! ge
zien. Ik maakte me dan liever ver
dienstelijk voor de club. Zo lang
mijn zoon bij HBSS voetbalt, doe
ik bardienst en dat is nu twaalfen-
eenhalfjaar."
Marijke Gerkema is het zonnetje
in de HBSS-kantine. En vooral op
zaterdagochtend straalt ze van
oor tot oor. Dan komt de jongste
jeugd over de vloer en juist daar
geniet ze het meeste van. „Heer
lijk! Zalig," zegt ze verrukt. „Nie
mand begrijpt wat er leuk aan is
snoep aan die kleintjes te verko
pen. Koffie schenken op zaterdag
ochtend is wel gezellig, bier tap
pen zie ik niet zitten, maar snoep
verkopen aan dat grut, dat is het
mooiste wat er is. Op toemooida-
gen zit ik dan ook het liefst in de snoep-
hoek. De hele dag. Heerlijk, die kleintjes
die willen weten wat ze allemaal voor een
kwartje of een dubbeltje kunnen kopen."
Ruzie
Een 2alig mens. Lacht altijd, Is immer goed
geluimd. Maar er valt met haar niet te spot
ten. Als het moet, staat ze op haar strepen
en een sterke vent die haar daar vanaf
krijgt. „De gekste dingen verzinnen ze om
bij de thuiswedstrijden gratis naar binnen
te komen," zegt ze over haar andere 'baan'
bij HBSS; het verkopen van toegangskaart
jes. „Ik heb ook wel eens ruzie gehad met
leden van mijn eigen dub. Twee jaar gele
den bij voorbeeld. Toen was op ons complex
een toernooi waar iedereen, ook HBSS-le-
den, toegang voor moest betalen. Onze
toenmalige keeper, Cornel Kramer, werd
kwaad dat 'ie moest betalen en is toen weg
gelopen. Dat is dan jammer, maar ik sta
daar niet voor me 2elf, maar voor het dup
pie. Dat wordt soms wel eens vergeten."
Ook Marijke-Gerkema ondervindt dat veel
van het vrijwilligerswerk neerkomt op de
zelfde groep mensen, zoals dat bij vele an
dere verenigingen het geval is. „Ja, men
valt altijd terug op het zelfde groepje. De
jongere generatie heeft er gewoon geen zin
in. Die gaat 's avonds pas om elf uur de hort
op en komt 's ochtends rond vier. vijf uur
weer thuis. Ja, dan sta je niet vroeg op om
bij de club iets te gaan doen. Ik zou in elk
geval niet zonder het werk kunnen. Sociale
contacten zyn ook belangrijk. HBSS is
mijn duppie, een fusie met PPSC hoeft er
van mij dan ook absoluut niet te komen.
Het voetbal interesseert me niet. Een paar
Marijke Gerkema aan de poort bij HBSS. Het liefst gaat ze met de aller
kleinste jeugd om. „HeeriijklZatig," zegt ze verrukt. „Niemand begrijpt
water leuk aan Is snoep aan die klelntjeste verkopen." Foto Pater Molenboer
jaar geleden stond ik tussen de
voormalige bestuursleden Rien
Klink en Wim de Wolff naar het
eerste elftal te kyken. En ik jui
chen toen de oranje ploeg een
doelpunt maakte. Kijkt Klink me
aan en zegt ie: „Datis de tegenstander,wij
spelen in reserveshirts." Kijk, zo veel ver
stand heb ik er nou van. Laat mij dan
maar achter de bar staan en in de snoep-
hoek zitten."
