9 (?5
Na de Erasmusbrug een derde stadsbrug
Referendumvrees zadelt Rotterdam op met de laatste benoemde burgemeester
Groen en geel
De auto
De auto (2)
Wat 'n
Duitse politiek heeft
geen oplossing voor
economische crisis
Rotterdams Dagblad
Kotcerdams Dagblad
Dinsdag 8 september jb9ö
Onder eindredactie van Annemiek van Oosten, tel.: 010-4004358
4004358 \*_sJËT
Groen en geel heb ik me geërgerd aan het artikel van
Liesbeth Vollemans op de opiniepagina van 27 augus
tus. Zij had de kritiek van Nora Storm van de Junkie
bond ook kunnen uitleggen als een handreiking voor
betere samenwerking tussen de bond en de Paulus-
kerk. Maarzoals blijkt, kon zij het niet laten om de ge
legenheid te misbruiken door gal uitte spuwen over
een medemens. En dat voor iemand verbonden aan
een kerk! Over de Pauluskerk gesprokenhoe durven
jullie! LeesMatteüs21:12,Marcusll:15en Lucas 19:15
en leg mij daarna eens uit hoe het 'gedoogzooitje' In
die kerk te rechtvaardigen valt.
Vollemans vraagt zich af voor wie mevrouw Storm op
komt. In elk geval voor mij. Frits Spoor, en daarom
kom ik nu voor mevrouw Storm op. En omdat Volle
mans klinkklare leugens verspreidt, want mevrouw
Storm verkoopt geen 'wit'. Ik denk dat Vollemans
doelt op het feit dat mevrouw Storm op verzoek van
ons gebruikers soms bemiddelt als het gaat om 'bruin'.
Juist om het gebruik van 'wit' te voorkomen!
Tijdens het werk voor TopScore mag er niet gebuikt
worden. TopScore is opgezet om mensen uit de 'dope-
sccne' weer terug de maatschappij in te begeleiden.
Het tempo waarin dat gebeurt bepaal je in overleg met
mevrouw Storm, maar de gebruiker heeft hierbij het
laatste woord. De opmerking dat de mensen geen in
spraak zouden hebben, is dus onzin. Mevrouw Storm
hanteert bij TopScore de realistische werkwijze 'voor
wat, hoort wat' en 'loon naar werken'. Daarbij houdtzij
zich aan haar afspraken en verwacht dat ook van ons
gebruikers. Wie dit niet doet krijgt toch nog een twee
de of derde kans. TopScore werkt!
F. Spoor, Rotterdam
Hoera, ik ben blij dat Paars II weer aan het werk gaat.
En dat met een nieuwe minister van Verkeer die in de
afgelopen periode blijkbaar niet heeft nagedachtover
wat al haar voorgangers hebben verzonnen om de au
tobezitter aan te pakken. Accijnsverhogingen, reke
ningrijden,enzovoorts. Het resultaat daarvan isdater
steeds meer auto's bij zijn gekomen én debelastingpot
groeide welig.
Als deze minister haar plannen er door krijgt in dit
Paars II (wat wel weer zal lukken in dat torentje) dan
komen er nog meer werklozen bij de benzinepompen
aan de grenzen. De kosten van WW-uitkeringen en
dergelijke zullen wel weer worden doorberekend aan
de vervoersbedrijven en dus aan dc consument. En
het zat de man die veel rijdt worst wezen. Hij rijdt veel
omdat hij een riant salaris heeft of tweeverdiener is.
De man die niet veel gebruik maakt van zijn auto, gaat
er echter niet op vooruit. Die sloeber moet minder
gaan rijden vanwege zijn bescheiden inkomsten.
Er is wel een oplossing, maar geen minister durft het
hardop te zeggen. 'Jan met de pet moet van de weg af!'
Als er iemand het wel zou durven zeggen dan zou
Paars II er over vier jaar groen en geel uitzien.
Als deze minister van Verkeer en Waterstaat niet met
een andere oplossing komt voor het fileprobleem dan
spijthet me zeer dat ik op de verkeerde heb gestemd.
W. Backer, Rotterdam
Wat een interessante opmerkingen plaatst de nieuwe
minister van Verkeer en Waterstaat De autokosten
dienen afhankelijk gemaakt te worden van het ge
bruik. Wat kan je anders verwachten van lintjes door
knippende en op knopjes drukkende hoogwaardig
heidsbekleders die zich laten adviseren door hoogge
plaatste ambtenaren die doorgaans achter de feiten
aanhollen. Het resultaat spreekt boekdelen. Het le
vert niets anders op dan geldverslindende projecten
die de echte problemen nauwelijks oplossen.
Meer dan twintig jaar geleden heb ik in een f uiteenge
zet dat het een normale zaak zou zijn als men naar rato
zou betalen voor het gebruik van wegen. Met andere
woorden,de wegenbelastingdientvolledigverdiscon-
teerd te worden in de benzineprijs zodat alle onrecht
vaardigheden in één klap opgelost zijn. Maar hier
houdt onze overheid niet zo van. Plukken wat er te
plukken valt, is het motto. Ik denk hierbij ook nog aan
het kwartje van mijnheer Kok.
Ik hoor ze in Den Haag al piepen. Onze transporton
dernemers zullen direct van zich laten horen en zeg
gen dat naar rato betalen nietkan worden opgebracht.
Maar waarom niet? Alle kosten worden uiteindelijk
doorberekend naar de consument, want die laat ge
bruik van de weg maken en die zal daar voor moeten
betalen. En als het beslist noodzakelijk is, weten de
ambtenaren hiervoor vast wel een apart wetje te ont
wikkelen.
Men moet in de Randstad al meer betalen dan in de
rest van het land. Het excuus? Het vervoer is daar
duurder, maar het levert ook veel meer op. Hier ligt
immers het economische hart van Nederland, Om de
ze vorm van discriminatie maakt de overheid zich ech
ter niet druk, want het brengt immers extra geld op
voor de schatkist.
J. Hoogenboom, Hoogvliet
Tekening
Theo Gootjes
Door Herman Moscoviter
De Van Brie-
nenoordbrug-
gen waren on
toegankelijk.
Het verkeer in
en om de stad
liep vast. De
Beneluxtunnel,
de Maastunnel,
de Willems
brug, de Erasmusbrug konden
dat wel verwerken, maar de aan-
en toevoerwegen niet. Ook al niet
omdat ook daar aan gesleuteld
werd. En omdat er een verkeers
lichtensysteem is dat is afgesteld
op het 'gewone aanbod' en niet op
dit soort extreme situaties.
Files, opwinding, ergernis, gemor
over onnadenker dheid van Rijks
waterstaat, gemeentebestuur, Ge
meentewerken, noem maar op.
De schuld ligt bij anderen; nooit
gaat de hand in eigen boezem. We
praten er niet over dat er veel zou
zijn opgelost als tal van automobi
listen de fiets zou nemen, het
openbaar vervoer zou kiezen of
gezamenlijk in
een auto zou rij
den. Ieder
meent zijn uil
een valk te zijn.
In weerwil van
het feit dat de
oeververbindin
gen voldoen, ko
men er twee bij.
De Botlektun
nel, waarover al
veel is gezegd en
geschreven. En
een derde stads
brug (de Van
Brienenoord-
bruggen worden
niet als stadsbruggen, maar als
rijkswegenbruggen gezien). Een
van de mogelijke plaatsen voor
die derde: tussen de kop van de
wijk Feijenoord eri het DWL-ter-
rein; een andere plek is bijvoor
beeld van het verlengde van de
Putselaan/2de Rosestraat naar de
Nesserdijk/Kralingse Zoom.
Eis Kuijper heeft als fractievoor
zitter van de PvdA in een motie
tijdens de begrotingsvergadering
in 1996, né het trillen van de tuien
van de Erasmusbrug, gevraagd
om het niet te laten bij deze ene
nieuwe oeververbinding. Ge
meentewerkendirecteur Kees de
Wijs heeft omstreeks die tijd me
teen gezegd: 'Dat wordt dan geen
tunnel maar een brug.' Een brug,
omdat die meer betekent voor het
beeld van de stad dan een tunnel
die heimelijk onder de rivier door
kruipt,
Inmiddels zijn we anderhalf jaar
verder. De dienst Stedebouw en
Volkshuisvesting is al enige tijd
met de motie in de weer. Drie bui
tenlandse en vier Nederlandse
stedenbouwkundigen/architecten
hebben antwoord gezocht op de
vraag: Wat betekent zo'n brug
voor de aangrenzende stadsde
len? Ze mochten de derde brug
ook in architectoniscb-technische
beelden vertalen.
Zonder in te gaan op deze verha
len en tekeningen, die uitgebreid
verschijnen in het boek 'Verken
ning van de rivier, Zeven studies
naar een nieuwe oeververbinding
in Rotterdam' van het NAi ko
men, is er wat te zeggen over die
derde stadsbrug.
In de eerste plaats: elke brug kan
een verrijking zjjn voor de stad.
Niet alleen door zijn vorm, maar
ook door zijn
gebaar. Zo was
het ook met de
Erasmusbrug
De bijzondere
met de
vorm
maakte
de brug tot een
lokaal
natio
naal en inter
nationaal
beeldmerk van
de stad. Net zo
als ooit de Hef-
brug in 1929.
brug, die nu als
onwerke-
De nieuwe brug zoals Max.l uit Rotterdam hem denkt, illustratie uit verkenning van de rivier", uitgave nai.
lijk overblijfsel midden in de stad
ligt te wachten op zijn nieuwe be
stemming, was niet alleen een be
wegende oeververbinding voor de
spoorwegen, maar tevens een
landmark in de stad en een be
kend beeld in kranten, in tijd
schriften, op winkelpuien en op
luciferdoosjes. Wie de Erasmus
brug voor ogen haalt, weet dat de
ze net zo'n landmark en beeld
merk is geworden. Hij is de ach
tergrond voor ongeveer elke foto,
elke tv- en filmopname over Rot-
terdam-nu. Hij is onderwerp in
liedjes van stadsbard Arie van der
Krogt. Elke gebeurtenis wordt
daarmee verbonden; van mara
thon tot het bezoek van Clinton
tot het afscheid van Peper. Het is
het deel voor het geheel, de brug
als beeld voor de stad. De vorm
van de Erasmusbrug is nergens
anders in die maat over een rivier
te vinden, dus wie die knik en de
tuien ziet, is al 'thuis'.
Maar dat beeld zegt meer. Het
geeft de maat van de rivier aan,
het gaf de maat van de nieuw te
maken bebouwing op de Wilhel-
minapier aan. De 139 meter hoge
pyloon zei op voorhand al iets
over de komende hoogbouw. Het
vertelde en vertelt: hier is de ri
vier bedwongen, hier zijn de wij
ken van zuid en noord dichter bij
elkaar gekomen. Hier wordt zuid
minder die 'stad apart' die hij al
tijd is geweest in weerwil van ou
de en nieuwe Willemsbrug of
Maastunnel. Wie tussen de benen
van de pyloon doorgaat, weet dat
hij noord verlaat naar zuid of vice
versa. Hij gaat de grens over.
Al deze ervaringen hebben te ma
ken met de cultuur van een brug,
het 'verhaal' dat hij vertelt. Niet
alleen het feit dat het een tech
nisch hoogstandje is, maar even
zeer dat het een constructie is die
stedenbouwkundige en economi
sche waarden toevoegt aan de
stad. Een brug zegt iets over de ri
vier als breuklijn in de stad en is
tevens de overwinning van die
barrière.
Trots
Een derde stadsbrug brengt zo
doende ook weer de verdergaande
ontwikkeling van de stad, de in
vulling, het dichter worden van de
(verkeers)struetuur in beeld. De
verbondenheid van zuid en noord
wordt daarmee niet alleen steeds
hechter, maar de fysieke invloed
van die twee stadsdelen die zo'n
andere sfeer ademen, is tastbaar.
Ofwel: de stedelijkheid van zuid
zal toenemen, of de bewoners van
zuid dat nou leuk vinden of niet.
Het 'Iaat-ons-maar-met-onze-ei-
gen-kleinstedelijke-omgeving',
wat nogal eens in zuid te horen
was bij de discussies tijdens de
aanleg van de Erasmusbrug, 'ver
stomt. Dat heeft ook te maken
met het gevoel van trots voor een
stad die zo'n brug realiseert. De
invloed van die Erasmusbrug is
niet alleen van Wilhelminaplein
tot aan de Beijerlandselaan te
voelen, ook de invulling van de
Veranda, het voormalig Piet Smit
terrein, bij het Feijenoordstadion
is er een gevolg van.
In die zin zal een nieuwe, derde
stadsbrug (ook al is hij strikt ge
nomen niet noodzakelijk als ver
keersverbinding) Rotterdam een
duidiger maken en tegelijk nieu
we kansen op nu nog ongedachte
plaatsen creëren. De 'uitstraling'
van zo'n brug is daarbij van groot
belang. Ook in dit geval zal de na
druk, net als bij de Erasmusbrug,
op de architectonische vormge
ving moeten komen te liggen.
Door Wessel Penning
'Deze plant van vreemde bodem te
enten op onze constitutie ware een
gevaarlijke proefneming', zei pre
mier Ruys de Beerenbrouck in 1921
toen een Kamerlid het waagde de in
voering van een referendum oppe
ren. Die angst van toonaangevende
Nederlandse politici voor het instru
ment van de volksraadpleging is
nooit verdwenen. Was gistermiddag
in het Rotterdamse stadhuis zelfs
voelbaar toen een raadsmeerderheid
van de gemeenteraad, onder meer
bestaande uit de fracties van PvdA,
WD, CDA en Groenlinks, besloot
dat Rotterdam nog geen behoefte
heeft aan een gekozen burgemees
ter.
De Rotterdamse politiek sluit niet uit
dat een experimentele volksraadple
ging een farce wordt. Wacht liever
een wetswijziging af. Voor een burge-
meestersreferendum ontbreekt op
dit moment in Rotterdam nog politie
ke wil, wat wellicht een gevolg is van
de immer latent aanwezige referen-
dumvrees. Op D66 na hebben alle
partijen in de laatste decennia ambi
valente gevoelens gehad over het re
ferendum.
In kringen van de kleinlinkse PSP
en PPR heette het referendum een
'fopspeen voor het volk' en werd ge
waarschuwd voor 'manipulatie van
volksstemmingen'. Het CDA-lid
Harm Bruins Slot (burgemeester van
Apeldoorn) zei ooit dat referenda 'de
verdeeldheid binnen de bevolking
vergroten'. En wat te denken van het
huidige Rotterdamse SGP-raadslid
Bram den Braber: 'Ik ben geroepen
om te regeren, niet het volk', zei hij
eens.
De WD'er Molly Geertsema noemde
het referendum in 1987 een 'bijl aan
de wortels van de democratie' en bin
nen zijn partij is het voormalige Rot
terdamse raadslid Minus Polak al ja
ren een roepende in de woestijn als
hij wijst op de waarde van het refe
rendum. De PvdA tenslotte is ook
nooit dol geweest op het referendum.
De pressiegroep Nieuw Links (waar
de Rotterdamse wethouder Hans
Kombrink deel van uitmaakte) stem
de in de jaren zeventig blijmoedig te-
•fcen het voorstel om het in te voeren.
De tegenwoordige PvdA-fraetievoor-
zitter in de Kamer Ad Melkert noem
de het 'een verouderd idee uit de ja
ren zestig'.
Daarbij bleek dit weekeinde weer
eens dat raadsleden geen 'referen
dumliefhebbers' zijn. Uit de resulta
ten van een enquete door het blad
Binnenlands Bestuur kwam naar vo
ren dat de steun voor bestuurlijke
vernieuwing gedaald is. Vier jaar ge
leden vond nog meer dan de helft
van alle raadsleden dat een referen
dum 'ook op initiatief van de burgers'
mogelijk moet zijn. Tegenwoordig is
alleen onder raadsleden van lokale
partijen en D66 een krappe meerder
heid voor invoering.
De angst voor vervelende gevolgen
van het burgemeestersreferendum
beheerste de afgelopen week de ge
dachten van heel wat lokale politici.
Een notitie van het college stond vol
met zwarte scenario's. Over een al te
lang durend burgemeesterloos tijd
perk bijvoorbeeld. En over potentiële
kandidaten die na een verloren refe
rendum tegen de gemeenten juridi
sche procedures zouden beginnen.
Bovendien wees het college er keer
op keer op dat een heuse wettige ba
sis voor het referendum ontbreekt en
dat het gevaar bestond dat de minis
ter een referendumuitslag ook naast
zich neer zou kunnen leggen. Op zo'n
vorm van sehijndemocratie zit nie
mand te wachtenschreef het col lege.
Voor die zienswijze kreeg men luid
applaus vanuit de gemeenteraad, die
net als het college van mening was
dat hel weinig zin heeft een burge
meester te kiezen zolang die man of
vrouw nog niet over speciale bevoeg-
heden beschikt. Rotterdam, vond
men, is nog niet klaar voor de geko
zen burgemeester.
Maar kan het kwaad om Rotterdam
mers een 'burgemeester zon der extra
bevoegheden' te laten kiezen? Is het
aan bestuurders om te beslissen dat
burgers zo'n burgervader niet kiezen
mogen? En is die burgemeester wer
kelijk machteloos? Wie beweert dat
Peper hier weinig invloed heeft ge
had? Wie durft te stellen dat een bur
gemeester niet beschikt over een
flinke dosis informele macht? En als
hij werkelijk zo machteloos is: Waar
om wordt dan niet gekozen voor de
eerste de beste zetbaas en waarom
discussieert de raad dan urenlang
over het gewenste profiel van de
nieuwe burgervader?
Ondoorzichtig
Er heerst referendumvrees. Nee
hoor, zullen raadsleden zeggen. De
huidige benoemingsprocedure is on
doorzichtig, dat vinden wij ook. Wij
zijn voor democratisering, voor ver
nieuwing. In principe zijn we voor
een gekozen burgemeester, riep men
gisteren om het hardst. Van Groen
links tot WD, van PvdA tot SP, van
SGP tot D66. Zelfs het CDA mompel
de dat de gekozen burgemeester 'op
termijn bespreekbaar' is.
Maar nu werkelijk tamelijk risicoloos
geëxperimenteerd kan worden met
zoiets als het burgemeestersreferen-
dum deinst men terug. Zo krijgt Rot
terdam in de lente van volgend jaar
misschien wel de laatste benoemde
burgemeester van Nederland. Wie
kwaad denkt, zou een aantal raadsle
den kunnen vergelijken met zo'n
progressieve huisvader, die immer
hoog opgeeft van de multiculturele
samenleving, maar op de dag dat
dochterlief hevig verliefd op de stoep
staat met een Turkse jongeman he
vig schrikt. En tegen zijn dochter
zegt: „Eh. nu even niet. Je bent nog
veel te jong. Is die jongen niet iets
voor de dochter van de buren?"
Door Peter van Nuijsenburg
De verzuchting heeft alles om klassiek le worden. Ze
is kort, krachtig en midden in de roos. „Hoe is het
mogelijk." schreef het Amerikaanse weekblad News
week vorig jaar verbijsterd over de Duitse economie.
„Vier miljoen werklozen, maar je kunt op zondag
nergens melk kopen." Deze typering van het onver
mogen van in elk geval de Duitse politiek om de door
iedereen, in binnen- en buitenland, als noodzakelijk
erkende hervormingen in gang te zetten, heeft een
jaar later nog niets aan zeggingskracht ingeboet. De
derde economische macht van de wereld slaagt er
maar niet in zich te bevrijden van de verstarring, die
op den duur niet alleen de eigen welvaart bedreigt,
maar ook die van de EU-partners. De eens zo vitale
reus heeft lemen voeten gekregen en kan het door de
globalisering opgeschroefde tempo niet meer bij be
nen.
Helaas voor de Duitsers wordt de werkelijkheid ver
bloemd door het aantrekken van de conjunctuur. De
economische groei kan volgens sommige experts de
laatste maanden van dit jaar oplopen tot een kleine
drie procent, de werkloosheid daalt, in het oosten van
het land vooral dankzij werkverschaffingsprogram-
ma's.Ons beleid werkt, roept bondskanselier Kohl,
want er zijn 27 september verkiezingen.
Zijn tegenstander, de sociaal-democratische lijst
trekker Gerhard Schroder, heeft een eigen verkla
ring voor de opleving. Die is voornamelijk toe te
schrijven aan het vooruitzicht dat hij het na de ver
kiezingen van Kohl zal overnemen. Dat zijn partij het
aantrekken van de conjunctuur een 'strovuux' heeft
genoemd, was hij kennelijk vergeten.
Beide heren klopten zich ten onrechte op de borst.
De opleving is vooral te danken aan de export, die
profiteert van de zwakkere mark en de loonmatiging
die de vakbeweging zich heeft opgelegd. Het aandeel,
van de politiek is te verwaarlozen. De hervormingen-
van de regering vallen onder het hoofdstuk 'te wei-1
nig en te laat'. En de SPD heeft zelfs beloofd deze
'asociale' maatregelen weer terug te draaien.
Duitsland lijdt aan praktisch alle kwalen van een ver
kalkte verzorgingsstaat: te veel bureaucratie, te hoge
lastendruk, een vastgelopen arbeidsmarkt, te hoge
loonkosten, vergrijzing, een starre vakbeweging, een
subsidiecultuur en een diep gewortelde achterdocht
jegens veranderingen. Veertig jaar geleden won
bondskanselier Konrad Adenauer (CDU) de verkie
zingen met de slogan 'Geen experimenten' en dat is
in de loop der jaren de nationale lijfspreuk geworden.
Met regelmaat laat de pers zien hoe andere landen
hun haperende motor weer op toeren hebben gekre
gen. Het Nederlandse model wordt vaak, ook door
politici, de hemel in geprezen, net zoals het Zweedse,
Oostenrijkse en Nieuw-Zeelandse. Maar in dezelfde
ademtocht wordt dan er aan toegevoegd, dat 'het bij
ons niet werkt'. Waarom niet, wordt nooit bevredi
gend uitgelegd.
Van de grote partijen, de CDU van Kohl en de SPD
van Schroder, heeft de kiezer weinig beweging te
verwachten. Kohl Is in zestien regeringsjaren de beli
chaming van de stagnatie geworden. Zijn 'kroon
prins', Wolfgang Schauble, heeft wat meer daden
drang, maar de christen-democraten, verwend door
het Wirtschaftswunder, zijn eigenlijk een sociaal-de-
mocratische partij van de oude stempel geworden,
die de uit zijn voegen barstende verzorgingsstaat
met hand en tand verdedigt.
Bij de 'echte' sociaal-democraten is het niet veel an
ders, Gerhard Schroder heeft zich geprofileerd als de
vernieuwer naar het voorbeeld van Blair en Clinton,
maar meer dan een pr-truc schijnt dat niet te zijn ge
weest. Een paar maanden geleden hoorde je hem nog
verrassend 'paarse' teksten voordragen, maar die tijd
is voorbij. Schroder loopt braaf aan de hand van de
sterke man van de SPD, partijvoorzitter Lafontaine,
en die voelt zich meer op zijn gemak bij de Franse
traditionalist Jospin. Het kernstuk van Sehröders
programma is het 'bondgenootschap voor arbeid',
een permanente rondetafelconferentie van regering,
vakbeweging en werkgevers, waarmee hij de werk-
loosheid te lijf wil. Op zich geen slecht idee, maar de'
werkgevers hebben al gedreigd de invitatie terug te -
sturen als de hervormingen van de regering-Kohl
worden teruggedraaid.
Van de Groenen, de liberale FDP, en de (post)-com-
munistische PDS, kunnen alleen de liberalen aan-"
spraak maken op economische competentie. Hun
voorstellen, veel minder staat en veel meer markt,
worden door onafhankelijke deskundigen be
schouwd als het beste recept tegen de Duitse artritis.
De FDP heeft echter een imagoprobleem, 'de partij
van de rijken', en moet bij elke verkiezing voor haar
leven vrezen. De Groenen zijn nog steeds meer actie
groep dan een geloofwaardige regeringsparty. En de
PDS denkt het juiste beleid nog tussen de mottenbal-
len van de planeconomie te vinden.
De meeste kiezers hebben volgens de peilingen een
voorkeur voor een grote coalitie van CDU en SPD. De
voorstanders denken dat zo'n monsterverbond in
staat is om de hervormingen, waarvan de partners
uiteindelijk ook de noodzaak zouden inzien, aan het
publiek te verkopen. De tegenstanders zien geen re
den voor dat optimisme. Zij vrezen dat zo'n coalitie
een pakt van de stilstand wordt. Met de kans op een
weinig aanlokkelijk neveneffect. Van 1966 tot 1969
werd Duitsland geregeerd door een grote coalitie, die
geen oppositie van betekenis in de Bondsdag had.
Dat was ook de periode dat extreem-rechts met veel
succes aan de weg timmerde. Niemand zit te wachten
op een herhaling van die geschiedenis.
Opgericht 2 april 1991
Hoofdredactie: J. Prins en LP. Pronk.
Chef Centra! Desk: F.J. Eckhardt.
Rubriekschefs:
Eindredactie Vormgeving: R.LJvan Zeelst
Stadsredactie Rotterdam: J.S. Booister.
Editie Voome-Putten: C.G. Buitendijk.
Editie Waterweg: J.A. Rozendaal.
Editie Usse! en Lek: M.E. Verwaaijen
Editie Regis Zuid: C.H. Sectors.
Nieuwsdienst/Binnen/buiteniandrB.V. Verkade.
Cultuur&Leven: MJ.F. Maas.
Economie: N.P. de Vries
Sport: P. Ouwerkerk.
Illustratie: F. van Someren.
Informatiebeheer: GJ. van den Hil.
