12
Dropouts:
de stad
als jungle
Fascinerend rijke Hamlet
Jan Roeland onthecht en verpuurt dagelijkse dingen
Dreigend
beslag op
schilderijen
Rob Scholte
Veel braafs uit Toronto
f a m
Film'metKatja
in première
in Rotterdam
Rotterdams Dagblad
Dinsdag 5 januari 1999
Byna drieënhalfuur'
r Shakespeare met de spanning
vaq- een thriller en een Hamlet
diëverbazenddichtbij enherken-
baarwpidt: Johan Doesburgs ver-
sie^Tan^Shakespeare's tragedie
-van dewaak.fuit 1601-1602) met -
in'de höofdroTGijs Schotten van
Aschat bij' het Nationale Toneel:
een "Hamlet' met allure.
- ïn een dónker decor zet regisseur
Domburg 'Hamlet' neer als een
'film-notf: een Denemarken on-
r dei^tioogsparming,: een besmet
land meet het geheim van een ko-
ningsrhobrd/reen hofkliek die
zich iaat manipuleren en een van-
dé moord opzyn v^der onweten
de-pms wiens kroon aan zijn
neus'is voorbij gegaan en die van
méet af -aan vol achterdocht zit
Wanneer de geest van zijn vader
hem openbaart dat hij door zijn
broer Claudius is vermoord, staat
deze Hamlet voor existentiële
keuzes. Hij zal de moord moeten
bewijzen als een oer-detective,
maar dan wachten hem de onver
mijdelijke bloedwraak en de vui-
lehanden die hij niet wü. Bij elke
J keuze dreigt verlies. Van zijn
moeder, van zijn jeugd, zijn land,
«zyn liefde en zijn onschuld.
Gys Scholten van Aschat maakt
zijn Hamlet ongelooflijk hélder.
Bij zijn grote monologen is het of
rje mag gedachteleden in zijn
hoofd. Je kunt mee in elk mo
ment uit dë scala aan emoties
waarmee hy zijn tekst oplaadt
Hij leidt de handeling en hij lijdt
eronder. Een Hamlet die bijna
vermorzeld dreigt te worden on
der- het plan dat in zijn hoofd
rijpt, Hamlet die vlucht in de ge
speelde waanzin en vooral Ham-
Iet de vertwijfelde. Een rol vol ra-
zendknappe momenten: de ma
nier waarop hij Ophelia weg
stuurt en zich tegelijkertijd uit
liefde aan haar vastklampt, is ont
roerend en onontkoombaar waar.
Johan Doesburgs regie opent di
rect al sterk nerveus geladen:
hier gaat iets hevigs gebeuren.
Dat volgt prompt met een fraai
gebruik van de grote donkere
ruimte en een sterk geluidsdecor:
in het midden een bak met aarde
die door bewegende vloerdelen
en een uitgekiende belichting
voortdurend verandert gevange
nis, dodenakker en slagveld tege
lijkertijd. Er hoog omheen de om
loop als de transen van het kas
teel en wanden van plastic lamel
len en het golfplaat *an barak
ken. Het uit het lood geslagen we
reldbeeld van Hamlet dat recht
gezet moet worden. Wanneer
Hamlet met de geest van zijn va
der praat, spreekt Scholten van
Aschat tegen zijn eigen vage spie
gelbeeld in de achterwand. Zijn
vaders stem is de zijne, vervormd
via een zendmicrofoon. Doesburg
laat Hamlet in de regen staan, als
een desolate held, een variant op
koning Lear op de hei. In de to
neelruimte hangt een groot brok
steen: een kei van Damocles die
halverwege het wapen wordt
waarmee Hamlet de luistervin
kende hoveling Polonius ver
moordt En die daarna blijft be
wegen als de uit balans gebrachte
slinger van een gedoemde tijd.
Hoe Doesburg de toneelspe
lersscène oplost (met Jérome
Reehuys prachtig als een soort
Albert van Dalsum, breed uitpak
kend in stem en gebaar) is een
verrassing die met Joop van den
Ende en de befaamde kroonluch
ter van de 'Phantom' van doen
heeft. Een bewuste stijlbreuk,
een lichte toets in de voorstelling,
maar wat aan de overdadige kant.
Johan Ooms is heel mooi en ge
nuanceerd tragikomisch als de
meeloper Polonius, Rik van Uffe-
len zet zeer knap de dubbelheid
van broedermoorden aar Claudi
us neer: een man die vreet dat hij
vuile handen heeft, die zijn hach
je moet redden, het slachtoffer
van ambitie en liefde voor wie
geen weg terug is. Will van Kra-
lingens is een iets minder duide
lijke Gertrude die schuldgevoel
verbergt achter hardheid tot
ook zij breekt. Aogelique de
Bruijne speelt een bijna kinder
lijke Ophelia, mooi, ijl zingend en
broos in de waanzinscène.
Dit is een fascinerend rijke 'Ham
let' die geen fratsen met Shake
speare uithaalt maar integer met
het stuk omspringt Een veradem
ming. Dezelfde knappe, tijdloze
mengeling van stijlelementen
van'-Doesburgs visie kenmerkt
ook dé sterk beeldende, nieuwe
vei taling van Frank Albers. Zoals
zijn taalvondst voor het vergif, tij
dens het met veel Schwung uitge
vochten zwaardgevecht tussen
Hamlet en Laërtes aan het slot:
de dipsaus van de dood
'Hamlet' van Wiïïiam Shakesper
are. Door. Het Nationale Toneel
Vertaling: Frank Albers. Regie:
Johan Doesburg. Decor: André
Joost en. Licht: Rcinier Twee
beek®. Mustek: Paleis van Boem.
Met: Gijs Scholten vau Aschat,
Will van Kralingen, Rik van Uf-
felen, Johan Ooms, Angelique de
Bruijne, Jéiome Reehuis en an
deren. Gezien in Theater de Re
gentes, Den Haag. Aldaar (aan
vang 19.30 uur!) t/m 30 januari
Daarna tournee.
Door Richard Sandee
- Hoe iemand zo diep
kan vallen. Dat wilden regisseur
Will Wissink en scenarioschrijf
ster/actrice Zebi Damen te weten
komen. Ze spraken daarom met
dak- en thuislozen en leefden zelf
twee dagen op straat. Hun erva
ringen gebruikten ze om de speel
film 'Dropouts' te maken, die
waarschijnlijk in februari in pre
mière gaat
'Dropouts' mag tot de verrassin
gen van het jaar worden gere
kend. Hoewel niemand de film in
eerste instantie een kans gaf, in
clusief het over subsidies beslis
sende Nederlandse Fonds voor de
Film, wormen de makers er tot
twee keer toe bijna een prijs mee.
'Dropouts' stopd zowel voor de
Persprijs ^fsmyoqi; het* Gouden
- Kan-op de'nominatie. Dit is< de
eerste echte speelfilm vamDamen
en .JWssiiftr, %e'. elkaar'"kennen
van' hun werk bij dë Vara-serie
Twaalf steden, dertien ongeluk
ken'.
Regisseur Wissink had een speci
ale reden om zich te buigen over
de vraag hoe mensen zo ver kun
nen afglijden. Zijn broer, die een
paar jaar geleden is overleden,
was een 'dropout'. Geen dakloze,
maar een thuisloze die volgens
Wissink met verkeerde mensen
omging. „We komen allebei uit
hetzelfde nest en zijn een totaal
andere kant opgegaan. Ik mag
mezelf behoorlijk gelukkig prij
zen om de dingen die ik doe, ter-
wijynjjn broer totaal niet de po
wer heeft gehad om überhaupt be-
paajde keuzes in het leven te ma
ken en te zeggen 'daar ga ik voor'.
Dat intrigeerde mij. Wat zich af
speelde in zijn hoofd, was een
\Taags.uk voor me. Dat ben ik
gaan projecteren op daklozen die
ik in de stad tegenkwam."
Geboeid als ze waren door zwer
vers, reageerden Damen en Wis
sink op een advertentie in de Am
sterdamse daklozenkrant 'Z'. Het
aanbod van een tweedaags ver
blijf met en als daklozen in de
hoofdstad konden ze niet weer
staan. Hun huissleutels leverden
ze in bij het bureau dat deze 'jung-
le-survivaltocht' organiseerde,
hun normale kloffie verruilden ze
vooreen echte zwerversoutfit
Het weekend heeft de filmmakers
veel nuttige ervaringen en infor
matie voor de film opgeleverd,
Damen: „Van te voren waren we
een beetje bang dat ze weinig met
ons zouden willen delen, maar dat
viel erg mee. Veel mensen vertel
den juist heel openhartig over wat
ze allemaal hadden meege
maakt" En ze leerden meer, „Op
een gegeven moment kregen we
een snelcursus kleine criminali
teit Er werd ons bijvoorbeeld ver
teld hoe je parkeermetersTéèg;
haalt en hoe je een Opel
H oofd rol spe
rt ssen bena
drukt In Drop
outs'hetjung
le-gevoel
door op de dl-
dgerkfoo te
blazen, foioap
breekt. Maar dat hebbel we aüc
goed gekozen: „Hei is natuurlijk klinken verkeersgeluiden en syn-
heel gemakkelijk om een beeld te thesizer-klankeh die de beschaaf*
geven van in de winter het is de wereld representeren,
koud, het sneeuwt, en daar loopt
een zielige dakloze. Dat is heel
schrijnend, maar ook heel erg
voor de hand liggend. Het is net
zo schrijnend om zoiets juist tij
dens een mooie zomermaand te
hebben, terwijl iedereen in har
monie met elkaar lijkt televen."
mochten we riet'
Behalve dit soort leerzame mo-,
menton, bezorgde de sürvival
Wissink en Damen soms een ge
voel van schaamte. Wissink: „We
kwamen dat weekend af en toe
bekenden tegen en dat was pijn
lijk. We mochten namelijk nie
mand vertellen dat we maar de
den alsof." Damen: „Ik haalde bij
voorbeeld net een paar lege bier
flesjes uit een aiVübak, en daar
mee rende ik naar Will toe. Hele
maal blij, zo van 'Kijk eens wat ik
gevonden heb'. Op dat moment
liepen drie oudcollega's voorbij.
Die keken wel even raar op."
Terwijl ze op straat rondzwierven,
waren de voorbereidingen voor de
Eurotop in volle gang. „Overal
speelden bandjes, mensen zaten
op terrassen, er heerste echt ge
zelligheid in de stad. De daklozen
waren zoals altijd bezig met lege
bierflesjes scoren voor het statie
geld. Dat leverde een heel mooi
contrast op, en daarom besloten
we tij dens de top zelf te filmen."
Paradox
In de film is te zien hoe straten
worden afgezet en feesten en de
monstraties elkaar afwisselen,
terwijl de drie hoofdpersonen hun
dagen vullen met overleven. Voor
hen is de stad een jungle. Dage
lijks moeten ze hun kostje bij el
kaar sprokkelen en voor een zo
goed mogelijke slaapplaats vech
ten. De paradox van dat primitie
ve bestaan in een moderne, urba
ne omgeving, komt terug in de
muziek in de film. Het geluid van
een didgeridoo (blaasinstrument
van de Aboriginals) vertolkt het
In de loop van het verhaal ont
moeten de drie zwervers elkaar.
Stefan heeft al ruime ervaring
met het bestaan als dakloze, maar
Dennis en Gina komen als groen
tjes de film binnen. Op totaal ver
schillende manieren overigens,
zoals ook Stefan om eigen rede
nen aan lager wal raakte.
De milieus waar de hoofdrolspe
lers uit stammen, zijn al net zo di
vers als hun persoonlijke drama's.
Dat ook in werkelijkheid lieden
van alle pluimage aan de zelfkant
van de maatschappij belanden,
ontdekten de filmmakers terwijl
ze research deden. Damen: „De
daklozen die wij spraken, kwa
men overal vandaan. Ik stond er
vooral van te kijken dat we ook zo
veel hoogopgeleiden tegenkwa
men, een ingenieur bijvoorbeeld.
Van zo iemand verwacht je het
toch niet?"
Hoewel ze tevreden zijn met het
eindresultaat-heeft het duo'geen
vrolijke herinneringen aan het
maken van de film.Afschuwelijk
was het Ik heb er totaal niet van
genoten," zegt Damen. Dit was
onder meer te wijten aan de crisis
die ontstond doordat acteur Peter
Garissen, Stefan in de film, plot
seling de benen nam. Het werd
hem allemaal wat te veel.
Wissink: „Het probleem was dat
hij zelf dakloos is geweest, en dat
kwam behoorlijk sterk bovendrij
ven. Zijn motivatie om mee te
doen, was juist dat hij zoveel her
kende in de rol. Maar hij bleek
ook nog heel veel te moeten ver
werken. Op een gegeven moment
kwam het zo dichtbij dat hij een
inzinking kreeg. Hij verdween
spoorloos, maar is gelukkig een
week later getraceerd. Nog steeds
in dezelfde kleding, die hij trou
wens zes weken lang heeft gedra
gen. Door op hem in te praten
hebben we hem uiteindelijk weer
in de film weten te krijgen."
Verder werden de zaken ernstig
bemoeilijkt door een gebrek aan
geld. Alles bij elkaar is de film, die
op 1,4 miljoen gulden was be
groot, voor krap twee ton ge
maakt Dat vereiste heel wat
stunt- en vliegwerk. Daklozen
verzorgden onder meer de cate
ring, acteurs en facilitaire bedrij
ven werkten op 'no cure, no pay'-
basis.
Vooral bekenden van de twee zet
ten zich in zonder dat daar enige
garantie op een financiële vergoe
ding tegenover stond. De ervaring
van het meewerken aan een
speelfilm bleek voor sommigen al
aantrekkelijk genoeg. Voor ande
re mensen ging dat niet op: „Een
uitvoerend producent en een op
nameleider kregen we bijvoor
beeld niet omdat die altijd al be
taald werk hebben. Die waren niet
geïnteresseerd in alleen een visi
tekaartje," aldus Damen.
Dick Maas
De 'lijdensweg', zoals de scenario
schrijfster/actrice naar het maken
van de film verwijst, had een stuk
minder erg kunnen zijn als het
Filmfonds meer subsidie had ver
strekt Uiteindelijk ontvingen ze
120.000 gulden, maar in eerste in
stantie wilde het fonds zelfs geen
cent in de film investeren. „Nie
mand zou geïnteresseerd zyn in
het lot van daklozen. Daar kon
men zich niet mee identificeren,
wmft het wji-en losers," zegt Wis
sink.
Dit tekent volgens hem en zijn
collega het hedendaagse klimaat
in filmland. Engagement zoals in
Dropouts terug te vinden is, wordt
niet echt gewaardeerd. „Bc'>
schappen doe je maar bij de Al
bert Heijn," is een veelzeggende
uitspraak van Dick Maas, onder
meer verantwoordelijk voor suc
cessen als Flodder en Amster-
damned. Maar daar hebben Wis
sink en Damen op hun beurt geen
boodschap aan. Wissink: „Ik heb
niks met films die alleen maar
leuk zyn. Ik vind het belangrijk
dat er iets in je hoofd blijft spelen
om over na te denken."
Amsterdam Creditcardmaat-
schappij American Express wil
beslag laten leggen op de schilde
rijen van Rob Scholte. De kunste
naar heeft momenteel een exposi
tie bij Gallery Donkersloot in Am
sterdam. Scholte heeft een schuld
van ruim 30 000 gulden bij Ameri
can Express.
Het bedrijf heeft een deurwaarder
in de arm genomen om het bedrag
te innen, zo blykt uit correspon
dentie aan de kunstenaar en de
galerie.
Volgens een woordvoerder van
Donkersloot zijn de 23 geexpo.-^
seerde werken al voor de helft ei
gendom van een verzamelaar.
schuld kan evenwel gemakkelijk
worden voldaan, omdat de schifr
derijen gemiddeld zo'n 15.000 gul-
den per stuk waard zijn. Hij acht
met uitgesloten dat de op Tenen-
fe wonende kunstenaar niet in
staat is de rekening te betalen.
Scholte verloor by een bomaan
slag in 1994 beide benen en werkt
sindsdien met assistenten, die hy
uiteraard ook moet betalen. „On
der die omstandigheden neem je
misschien eens wat gemakkely-
ker geld op met zo'n kaart."
De galerie houdt er ernstig reke
ning mee, dat het beslag elk mo
ment wordt uitgevoerd. De deur
waarder had er nog op gerekend
dat Scholte zelfbij de opening van
zijn tentoonstelling op Oudejaars
dag aanwezig zou zijn en zyn^
schuld zou komen betalen. Schol-
te liet echter verstek gaan. De b€-«
talingstermijn van de aanmaning,
is ruimschoots verstreken.
De expositie baarde nogal wat op
zien, aangezien er ook werk te
zien is van Paul Blanea en Koos
Dalstra. Scholte heeft zijn voor
malige kunstbroeders er herhaal
delijk van beschuldigd dat zij ach
ter de aanslag zaten. De tentoon
stelling wordt dan ook gezien als
een reünie en een aanzet van
Scholte de strijdbijl te begraven.
Rotterdam 'No Trains, No
Plains', de nieuwe film van Jos
Stelling, zal tijdens het Interna
tional Film Festival Rotterdam in
wereldpremière worden gebracht.
Het betreft een komedie die is ge
baseerd op het boek 'Broeder-
weelde' van Jean Paul Franssen.
'In No Trains, No Plains' maakt
soapster Katja Schuurman haar
debuut als filmactrice. Andere rob^
len worden gespeeld door onder"
anderen Lenv Breederveld, Aat~
Ceelen, Gene Bervoets, Peer
cini, Kees Prins en Henri Garcin.
Eerder was al bekend dat het fes*-'
tival.datplaatsvindtvan 27 janua
ri tot en met 7 februari, de wereld
première zal presenteren van 'Je
zus Is Een Palestijn', geregisseerd
door Lodewijk Crijns, met hoofd
rollen van Hans Teeuwen, Kim
van Kooten en Dijn Blom.
Door Dolf Welling
De Belg Magritie schilderde in
1964 een appel en daaronder, nog
al pedant, de mededeling 'Dit is
geen appel'. Klopt, je kunt ei niet
in bijten, maar het voorwerp is
herkenbaar. Jan Roeland schil
derde in 1997 en 1998 composities
'mét twee planten' en 'met drie
planten', maar als er in het Stede
lijk Museum van Schiedam geen
titelplaatje naast geplakt zou zijn,
zouden we dat botanische uit
gangspunt niet herkend hebben.
Daarentegen zijn de hamers op
enkele andere schilderijen in zyn
tentoonstelling even herkenbaar
als de appel van Magritte, maar
wel nadrukkelijk in het vlak ge
houden en onvatbaar. Ze zijn uit
de gebruikswereld gelicht maar
niet - zoals de planten - feitelijk
weggeabstraheerd.
Het vervreemden van een voor
werp is niet voorbehouden aan de
Nederlandse schilderkunst. De
Duitser Klapheck heeft op die ma
nier schrijfmachines en andere
dingen behandeld; wel formeel
(niet mentaal) wat dichter bij de
Popart dan Roeland, De Neder
lander Zandvliet ontwezenüjkt in
een grote close up een deel van
pen caravan of een ander groot
ding. Veel verder gaat de bejaarde
Tukker en voormalige ambtenaar
Ben Akkerman, bij wie het land
schap geleidelijk aan geredu
ceerd is tot strakke lijnen, die bij
voorbeeld een raster vormen.
In de meeste gevallen roepen
Roelands schilderijen niet in de
eerste plaats een voorstelling op.
We ervaren ze ais zelfstandige
composities. Wetende dat ze een
concreet uitgangspunt hadden,
kunnen we de mate van abstra
hering beseffen. De composities
zijn vooral boeiend door de kwali
teitvan de vlak opgebrachte kleu
ren. Schilderen is voor Roeland
bewerkelijk. Zyn kleurvlakken
zijn even door een strikt persoon
lijk handwerk 'geladen' als die
van Bamett Newman, wiens in
het Stedelijk te Amsterdam ge
schoffeerde schilderij niet echtte
restaureren bleek.
Roeland die in 1935 geboren is
werkt nu al dertig jaar in deze
trant. In het bulletin van het Ste
delijk Museum Schiedam wijst
Ludo van Halem er op, dat er toch
beweging is in de stilte die hy
schept: in recent werk komen ook
diagonalen voor. Al eerder sugge
reerde Roeland soms op een sub
tiele manier wat ruimtelijkheid in
het vlak en zelfs een vermoeden
van volume. In 1981 had hij drie
exposities tegelijk waaronder een
in het Stedelijk Museum te Am
sterdam In het land van Mondri
aan wordt bezielde soberheid op
prijs gesteld.
Lenige bjnen
In het WTC aan het Beursplein
Jan Roeland, Comn jtftie met drie planten 1997-1998. FotoArchiet
Rotterdams Dagblad
hangen op twee plaatsen werken
van Lisa Lux, die blijkens een ge
ïllustreerd vouwblad een atelier
heeft in Rotterdam. Volgens die
folder hebben de composities een
'architectonisch accent en vorm
karakter', geknipt voor toepassin
gen m de openbare ruimte. Zo
heeft ze een muurschildering ge
maakt aan een kantoorgebouw in
Charlois. In feite worden haar
composities bepaald door lenige,
dansante zwarte lijnen en accen
ten in één kleur. Het werk doet
aan de - overigens wat meer figu
ratieve - sierkunst van Cocteau
denken. Dat wil zeggen dat het
niet treffend is maar wel charme
ren kan. Er is uit de tentoonstel
ling dan ook al aardig wat ver
kocht.
Transavaotgarde
Drie Europese musea, waaronder
het Stedelijk in Amsterdam, pre
senteerden in 1980/81 zeven jonge
Italiaanse kunstenaars, Na de
hardhandige overrompeling door
kunst uit de V.S., waarvan de prij
zen stegen terwijl hier de waarde
ring toch luwde, werd uitgezien
naar nieuwe Europese stromin
gen. Zo had aanvankelijk het ini
tiatief van de criticus Achille Bo-
nito Oliva succes, die in 1980 die
zeven Italianen presenteerde als
de 'trans-avantgarde'. Van twee
van hen: Luigi Ontani-en Ernesto
Tatafiore, is nadien vrijwel niets
meer vernomen, zomin als over
de trans-avantgarde als stroming.
Internationaal bekend werden in
tussen Sandra Chia. Ernesto Cuc-
chi, Francesco Clemente, Mimmo
Paladino en ook enigszins Nicola
de Maria.
De markt voor werken van Chia
werd zwaar gekneusd toen het
machtige reclamebureau van
Saatchi (voor pampers, mevrouw
Thatcher, Toyota en andere arti
kelen) alle schilderijen van Chia
afstootte. De sedert 1970 gevorm
de Londense kunstcollectie van
Charles Saatchi is namelijk toon
aangevend voor beleggers in
nieuwe kunst. Overigens werden
door Saatchi ook werken van Sig-
mar PoLke, Anselm Kiefer, Fran
cesco Clemente en Baselitz van de
hand gedaan om inplaats daarvan
weerzinwekkend Lcndens werk
van Sarah Lucas en erger in te
slaan, 'ian de belangstelling voor
die andere verstoten kunstenaars
heeft dat minder afbreuk gedaan
dan voor die van Chia.
In de Galerie Delta worden nu en
kele schilderijen en tekeningen
aangeboden op de expositie Medi-
terranée. Vertegenwoordigd zijn
Chia en Paladmo zowel als de
schilder van zoete droomland
schappen Salvo - vertegenwoor
digd in Boijmans Van Beuningen
- Miquel Barceló en Giuseppe Gal-
lo.
Stedelijk Museum Schiedam:
Jan Roeland, recente schilderij
en en tekeningen. Di t/m za 11-17
uur; zon- en feestdagen 12.30-17
uur tot 17 januari. WTC, Beurs
plein: Lisa Lux t/m 17 januari.
Galerie Delta, Oude Binnenweg
113: Medilerrannée tot 20 janua-
artlett
Barenaked
Ladies
S b u m
Stunt"
label
Reverse/
Warner
d u u
51.21 min.
Freestyling is een vorm van vrij, geïmproviseerd rappen. Gooi maar een
hengeltje uit naar rijmwoorden en haal ze een vooreen op: vis, mis, quiz.
Deze hap-slik-door-tactiek verwacht je in eerste instantie bij de meest
geijkte hiphop-representanten, maar niet zo snel bij een luchtig po-
prockkwintet als de Canadese Barenaked Ladies. De nieuwe aanpak le
vert op dit vijfde album slechts een bijzonder liedje op: het openings
nummer 'One Week', dat wordt gevolgd door een dozijn onbenullige
popdeuntjes die je niet zou toeschrijven aan een band die begin jaren
negentig doorging voor het beste dat de alternatieve scene van Toronto
te bieden had. Deze Barenaked Ladies zijn dan ook gedegradeerd tot
een ingetogen, nette versie van Tragically Hip. ondanks de beperkte bij
val in het buitenland nog altijd Canada's meest interessante exportpro
duct op rockgebied. De Amerikaanse tv-talkshows zullen wellicht nog
best blij zijn met deze Poedelnaakte Dames, maar voor het Europese pu
bliek zijn ze toch echt te braaf geworden.
Louis Du Mouün
