Jonge proeflezers
helpen Adriaan Broos
Kunstige stoelen in Gorcums Museum
r
Een prijzenregen van
harpen met humor
Prikkelende voorzetten van Sylvie
Nominaties j:
toneelprijzen^
Supertrio op herhaling
rris1 rónstaaM
Rotterdams Dagblad
Dinsdag 16 februari 1999
DoorJellaPicholte
n„Ik had een idee, een
stad compleet afgesloten door
machten die dat kunnen. En waar
volken in stammen bij elkaar le
ven. Het verhaal 'Door de Duiste
re Diepten1 schreef zich uiteinde
lijk vanzelf," zegt Adriaan Broos
(53). Met de toekomstroman 'Door
de Duistere Diepten' maakte
Broos in november vorig jaar zijn
debuut in de jeugdboeken wereld.
Het boek draait om de 16-jarige
Kauw, die samen met drie metge
zellen op reis wordt gestuurd. Zij
hebben de geheime missie om
door het ondergrondse buizen
stelsel dat eens de metro was, een
weg uit 'Stad' te vinden naar de
'Buitenwereld'. Onderweg wordt
spanning, humor en actie afge
wisseld met vriendschap en zelfs
een beetje romantiek.
In het dagelijks leven is Broos do
cent Engels op het Gemini Colle
ge in Ridderkerk. Om zeker te
zijn dat het boek voor de jeugdige
lezers vanaf 13 jaar begrijpelijk
was, heeft de schrijver zijn boek
laten keuren door een aantal
proeflezers op zijn school. De
jeugdige jury mocht commentaar
leveren op de verschillende
hoofdstukken. Via een vragenfor-
muiier konden ze hun opmerkin-
1 gen kwijt en een waardering ge-
l ven voor ieder hoofdstuk. Vooral
i de hoofdstukken waarin de vier
vrienden midden in het avontuur
zitten scoorden hoog. Enkele wijs
neuzen haalden meteen even de
schrijffouten uit de teksten in het
boek.
Ook Dennis (25), de jongste van
de drie kinderen van het gezin
Broos, heeft zijn steentje bijge
dragen aan de komst van het boek
'Door de Duistere Diepten'. Door
voortdurend te vragen naar nieu
we hoofdstukken om te lezen,
pushte hij zijn vader om verder te
schrijven. „Mijn jongste zoon is
niet zo'n lezer, maar aan hem heb
ik veel steun gehad," vertelt
Broos trots. „Dennis raadde me
aan om minder lange zinnen te
gebruiken,-" gaat de Barendrech-
ter Verder, '„Daardoor werd het
dynamischer. Daar heb ik dan ook
dankbaar gebruik van gemaakt,"
Toch heeft het bij elkaar nog 2,5
jaar geduurd voordat het boek
eindelijk in de boekwinkels te
vinden was. „Met vallen en op
staan heb ik er aan gewerkt. Het
is niet zo dat ik dagen en nachten
lang achter elkaar met het boek
bezig was. Het ging heel geleide
lijk. Een paar dagen wel en dan
pas na een maand weer of dan een
dag en dan na drie maanden
weer," zegt de schrijver.
Hoewel hij met dit boek debuteert
'als schrijver is het niet het eerste
fcbek dat van de hand van Broos
komt. Al langere tijd schrijft hij
pjuittrekselboeken, moderne leer-
u-gangen (waaronder 'Ready Ste
ady') en leesstof met leesstrate
gieën. Toch is dit boek voor Broos
- heel speciaal. „De Engelse school-
boeken schrijf je samen met ande
ren, het is een ander proces. Met
dit project was ik zo vrij als een
vogeltje. Het is mijn eigen kindje
geworden. Ik ben dubbel zo
trots," zegt de schrijver.
In meer opzichten beschouwt
Broos het boek als een kind. „Als
het boek gedrukt is, geef je het uit
handen. Het gaat dan een eigen
leven leiden. Zoals een kind dat
opgroeit en de wereld in gaat, Dan
ben je als ouder ook niet meer ver
antwoordelijk," zegt de schrijver
wijs.
De Barendrechter heeft altijd al
willen schrijven, maar besefte al
vroeg dat je daar met rijk mee
wordt. „Vroeger als jongetje van
een jaar of twaalf wilde ik wereld
reizen maken en daar dan verha
len over schrijven, zodat iedereen
mijn verhalen kon lezen," zegt de
schrijver lachend. Broos was in
zijn jeugd een fervente lezer. Ty
pische jongensboeken als 'Schat-
eiland', alle boeken van de Hard
y's, Bob Evers en Pim Pandoer
verslond hij bij dozijnen. „Het
was allemaal bibliotheekwerk,
want veel geld om boeken te ko
pen hadden we niet," zegt Broos.
Oud
Het boek 'Door de Duistere Diep
ten' is geheel geschreven in de be
leveniswereld van de jonge lezer
tjes. Eén van de hoofdrolspelers
wordt bijvoorbeeld geïntrodu
ceerd met „Raaf Junior...,.er
wordt gefluisterd dat hij al vijftig
jaar is." De schrijver legt uit, dat
voor 13-jarigen alles boven de 35
jaar al oud is. De roman is zeker
geen boek alleen voor jongens of
alleen voor meisjes. Omdat ook de
meisjes in de vriendengroep zich
dapper gedragen, is het niet al
leen voor jongens.
De piekwaar het verhaal zich voor
een deel afspeelt heet 'Stad'. Vol
gens de schrijver weten lezers die
goed opletten welke stad de
schrijver in gedachten had toen
hij het verhaal schreef. Enkele si
tuaties die in het boek voorkomen
zijn gehaald uit het dagelijks le
ven. „Een jaar of twee geleden wa
ren in Califomie opstanden, ar
men gingen plunderend door de
straten. Ik dacht stel dat zoiets
overal in de wereld gebeurt, hoe
zou een stad er dan uit zien," ver
telt de schrijver over zijn inspira
tie, Ook de machten die 'Stad' on
der de duim houden met enge
verhalen over de buitenwereld,
zijn een afspiegeling van de wer
kelijkheid. Net als het naast el
kaar leven van de verschillende
stammen met verschillende
huidskleuren, Hoewel dat laatste
de lezertjes niet opvalt. Door het
thema van het boek zou 'Door de
Duistere Diepten' volgens critici
met enige aanpassing ook zeer ge
schikt zijn voor volwassen lezers.
De schrijver hoopt nog veel meer
jeugdboeken te schrijven. Zijn
hoofd zit vol met verhalen die nog
moeten worden bijgeschaafd. Eén
idee wil hij wel verklappen. „Ik
zou zo graag het reisverhaal uit de
jeugd van Michiel de Ruyter
schrijven. Tijdens één van zijn
eerste zeereizen, liep zijn schip in
de Golf van Biskaije op de klip
pen. Hij liep met drie anderen die
het ook overleefden van Frank
rijk terug naar Zeeland. Het zou
deels een feitelijk en deels een
fantasieverhaal worden," zegt de
schrijver met pretoogjes. Als het
mogelijk is zou hij zelfs de route
willen verkennen, maar dat is nog
even afwachten.
'Door de Duistere Diepten'
(ISBN 9070282429), uitgeverij El-
lessy.kost/ 29,95.
Leraar/schrijver Adriaan Broos: 'Een boek Is net als een kind, zodra het de wijde wereld intrekt ben
je als ouder niet meer verantwoordelijk' Foto uttg. Eiiessy
Door Hans Piët
Amsterdam De seneuze toon,
waarmee de Gouden en Zilveren
Harp ooit werden uitgereikt, is in
de loop der jaren gelukkig verfo
ren gegaan. De 36e editie vrij
dag bij de TROS op televsiehad
gisteravond in Arasterdam welis
waar zijn stuntelige uiterlijk be
houden, maar werd tegelijkertijd
opgefrist door rake humor.
Dat was vooral te danken aan pre
sentator Harm Edens, die behoor
lijk snedig uit de hoek kwam,
maar ook aan iemand zoals Zilve
ren Harp-winnaar Maarten van
Roozendaal. Hij merkte in zijn
dankwoord uiterst subtiel op:
„Van de juiy kun je zeggen watje
wilt, maar ze hebben een goede
smaak."
Voor sommige muzikanten was
het drie keer feest. Zo kreeg Blpf
niet alleen een Zilveren Harp,
maar ook platina voor het tweede
album 'Helder'. Uit de reactie van
de musici bleek, dat ze met beide
onderscheidingen even blij wa
ren, Toch moet ook door hun hoof
den zijn geschoten dat het heel
leuk is om aanmoedigingsprijs te
krijgen, maar dat deze misschien
iets te laat komt. Uiteindelijk
heeft de groep uit Zeeland inmid
dels al zijn glansrijke carrière.
Een geval apart, was het aan de
muzikanten toekennen van de
'TROS Publieksprijs'. Voor Blpf
aardig omdat er aan deze onder
scheiding een eigen televisiepro
gramma van dertig minuten vast
zit, maar voor het gala niet direct
DoorTheaFigee
Gorcum In de tentoonstelling
'Kunstige stoel' in het Gorcums
Museum, met werk van maar
Uefst zeventien kunstenaars,
draait het niet om de rijke ge
schiedenis van kunstig vormge
geven stoelen. Geen Rietveld
stoel, geen succesontwerp als de
buisstoel of een frivole Jan des
Bouvrie, maar de stoel op zich als
inspiratiebron. De tentoonstelling
laat zien dat het alle kanten op
kan.
Nederlandse kunst met dit onder
werp kan niet zonder Klaas Gub-
bels, die er in zijn schilderijen en
beelden al een carrière lang van
verhaalt. De stoelen die hij in 1969
als decorstukken voor een toneel
stuk van loneseo ontwierp wach
ten de bezoeker al bij de entree
op. De eerste twee op de voorste
rij staan er uitnodigend bij. Je
kunt er op zitten. De tweede rij
heeft geen zitting, maar sugge
reert 'zitten' en daar wordt het
kunst. En dochter Johanna Gub-
bels zet de traditie voort. Ze
maakt zilveren dasspelden en
manchetknopen met stoeltjes.
De Elektrische stoel van Woody
van Amen werd in 1963 voor de
Salon van de Maassteden in
Schiedam geweigerd en nu staat
hij hier. Men was destijds bang
dat het pompeuze zilveren ge
vaarte met motor en bewegende
onderdeeltjes werkelijk gevaar
lijk was. Als je erin zou gaan zit
ten kon het ding wel eens echt de
schok van je leven geven. De mo-
'Bami'doorGuusje van Beverdam, keramische tafel en stoel met
hertenonderstel. FotoGPD
tor is eruit gesloopt. „Eigenlijk
wel jammer", vindt Piet Augus
tijn, conservator van het Gorcums
Museum, want „hij zag er toen
veel leuker uit."
Pop Art-kunstenaar van Amen
maakte het object als protest te
gen de doodstraf in Amerika. De
enorm grote stoel bestaat uit
wrakhout, oude metertjes en stop
contacten met angstaanjagend
veel losse elektriciteitssnoertjes.
Voor op de stoel spelen alvast heel
treurig twee knalrode azalea's als
grafboeket op de situatie vooruit.
Zitten op een 'ruziestoel' van Mar
griet Luyten kan eveneens gevol
gen hebben, maar minder ernstig.
De stoel is van zacht bont, wat uit
nodigend werkt, maar er is bij na
der inzien geen zitting. Onder de
zitting op de vloer ligt een bron
zen landschap, bestaande uit een
bootje en vier akelig puntige coni
feren. Luyten speelt in haar ruim
telijke kunst met maat. De stoel
lijkt een normale maat te hebben,
maar het landschap eronder is zo
klein dat je gaat twijfelen, je gaat
ergeren of zelfs ruzie gaat zoeken.
Vanuit welk perspectief 'zitten'
we nou eigenlijk te kijken?
Siamese stoel
De stoel krijgt in de etsen van Pie-
ter Holstein menselijke trekjes.
In de 'diktatuur van stoelen' zien
we ze in groepjes van drie opge
steld. Ze zijn nog onbezet, maar
de opstelling is eigenlijk al een
bepalende factor voor hoe ze
straks 'bezeten' gevolgen hebben
voor de te voeren discussie. Een
klapstoel tegenover een fauteuil
noemt Holstein 'demokratiese
verwikkelingen' en dat stralen ze
ook al zonder zo'n titel uit.
De stoel is in deze tentoonstelling
eveneens aanwezig puur om z'n
mooie vorm in de strak geometri
sche objecten van Thijs van Kim-
menade. Hij smeedt twee stoelen
aaneen tot een constructivistisch
interessante constructie, die hij
tot Siamese stoel heeft gedoopt.
De stoelen kunnen niet zonder el
kaar staan.
De stoel is in het Gorcums Muse
um een simpele klapstoel zonder
kapsones, een fauteuil met allure,
troon voor een vorst of farao, met
menselijke trekjes en tenslotte in
elkaar getrapt nog steeds even in
teressant.
Pieter Engels schetst de omstan-
Met bont beklede stoel,
door kunstenares Mar
griet Luyten 'De Ru
ziestoel' genoemd. Foto
GPD
digheden waaron
der dergelijke
stoelenkunst
tot stand kwam.
„Gegeven: 1
stoel, 2 handen
met 1 zaag
(merk duifje). Si
tuatie: 1 zomer
nacht. Geluid:
radio Caroline.
Verpozingsin-
grediënten: 1
liter melk, 77
lucky strike
sigaretten.
Conclusie: 1
'Engels'-
product.
Prijs 750
gulden."
Het re
sultaat is
een ware
stoelendans ofwel 'ensemble van
drie herstelde stoelen'. Het ziet
eruit alsof ze in elkaar getrapt
zijn, maar wonder boven wonder
bleven ze op hun pootjes staan en
nog uitzonderlijker mocht het
toen ineens kunst heten en nu in
een museum staan.
Kunstige stoelen t/m 18 april in
het Gorcums Museum, Grote
Markt 17, Gorinchem. Open di t/
m za 10 -17 uur, zo 13 -17 uur.
Vanaf 1 april 11 -17 uur.
een aanwinst door het egostrelen*
de karakter van die pnjs. i
Wat straks prachtige televisie op
levert, zijn de woorden van zanger
Pascal. Hij voelde zich duidelijk
niet op zijn gemak en riep spon
taan: „Oh, de onderscheiding is
een stuk kleiner dan ik dacht..En
je kunt er ook niet op spelen."
Opmerkelijk was dat The Post
men het Rotterdamse trio
kreeg een Zilveren Harp 'omdat
Lee Towers die aanmoediging
niet meer nodig heeft' God bes
dankte en dat Marco Borsatc*
componist en -tekstschrijver Joh|
Ewbank aan zijn moeder dacht.
„Dat zy ooit een orgeltje voor mij
kocht, daar ben ik haar tot op dé
dag van vandaag dankbaar voor/i
Hoewel de feestvreugde na afloop
gelijk opliep met de drankomzet,
mogen vraagtekens worden gezet
bij het belang van al die Gouden
en Zilveren Harpen. Uiteindelijk
leveren de prijzen geen verras»
sende winnaars op. André Rieu
vond het niet de moeite zijn (dew
de) Exportprijs persoonlijk in ont
vangst te nemen (hij zit in ParijsX
Het ontlokte bij Edens de uit
spraak: „Misschien moeten we
hem volgend jaar de Importprijs
toekennen, dan komt hij wel."
RotterdamActrice Sylvia Popti$
is genomineerd voor de prijs vopf
de beste vrouwelijke hoofdrol,
Theo d'Or. Ze is vooralsnog,
enige kanshebster, maar er is ndl
een ronde waarin toneelspeel
sters genomineerd kunnen woe
den voor de belangrijkste to
neelprijs voor vrouwen.
Voor de Louis d'Or voor de
beste mannelijke hoofrol zijn
Gijs Scholten van Asschat en
Lucas van den Eynde genomi
neerd.
Poorta heeft indruk gemaakt
met haar rol van Ljoebov Ran-
jevskaja in De Kersentuin van
Tsjechov (De Trust, regie Theu
Boermans). Met de rol die Anneke
Blok in dit stuk speeltmaakt zij
eéri kans op de Cobmbihayoof de
beste vmuwelijkè^ijrol,'. K
Scholten van Asschat is 'genomi
neerd voor zijn rol van Hamlet
(Het Nationale Toneel, regie Je-
han Doesburg). Van den Eyndè
zou de Louis d'Or kunnen krijger)
voor de rol van Bruno in Cocu
Magnjfïque (Het Toneelhuis, re
gie Tom van Dyck.) Met haar bij
rol in dit stuk maakt Sien Egger£
ook kans op een Colombina.
Met zijn Ruben in Jefta of Semiti
sche Liefdens (Heticel Speelti,
regie Hans Croist heeft Paujl
Hoes een kansje op ae Arlecchino
voor de beste mannelijke bijrol irt
de wacht gesleept.
De tweede reeks genomineeSpJJi
volgt-op. 17 mei. De uit
heeft plaats op 6 juni
Bosch.
Door Dolf Welling
Rembrandt zondigde tegen de re
gels van de kunst. Dat werd in
1675 toen de 'mode' veranderd
was misprijzend betoogd door
de Duitse kunstkenner Joachim
von Sandrart. Vandaag kan geen
enkele beeldende kunstenaar nog
tegen de regels zondigen. De
kunst is immers ontregeld. Daar
door zijn veel mogelijkheden ge
opend.
De moderne geestelijke ruimte
biedt soms plaats aan boeiend
werk; dikwijls aan pretentieus ge
pruts. In elk geval moet de kritiek
het zonder criteria stellen. Ze
heeft het eigenlijke van een
kunstwerk ook vroeger nooit af
doende in woorden kunnen vat
ten en tegenwoordig heeft ze niet
eens meer het gezag van de
vermeende— objectiviteit Op
grond waarvan vind ik nu de ten
toonstelling van Sylvie Zylmans
in het Stedelijk Museum Schie
dam zo boeiend?
Deze Brabantse exposeert dingen
die commentaar uitlokken. Er is
nogal wat over geschreven, maar
een ondubbelzinnige uitleg is niet
geopperd. Het werk intrigeert:
het geeft meer te denken dan te
zien, In Schiedam heeft Sylvie ob
jecten geplaatst. Een installatie in
de aula bestaat uit projecties en
geluid. In een gang hangen teke
ningen met gouache. Op elk blad
staan woorden en figuurtjes van
mens en dier. De titels zijn woord
spelig.
Tijdelijkheid
In de kelder vormen (rechtop,
schuin of ligggend) losse letters
woorden en de woorden een cryp
tische zin. De letters zien er zeer
solide uit. Ze zijn groot, dik, ge
kleurd en ze lijken zwaar te zijn.
Ook liggen er ronde schijven met
ronde openingen in het vlak en
met op de randen een tekst. De
schijven doen aan zware onderde
len van een machinerie denken.
Uit een toelichting blijkt dat de
objekten in paraffine zijn gegoten
en dus naar verhouding weinig
wegen. Bovendien is het materi
aal smeltbaar en dat wijst op tijde
lijkheid. De dingen zyn net ais de
woorden niet duurzaam. Ze zijn
ook, anders dan personen, perfect
vervangbaar.
Een figuur in polyester en alumi
nium houdt een schaduwzwarte
lap rubber als een afgestroopte
hazenhuid in de hand en werpt als
men voorbij komt licht op de
wand. Titel: 'De ophchter'. De
dubbelzinnigheid is in dit geval
duidelijk. Net als wijlen Joseph
Beuys zegt Sylvia iets tegen de
haas die zich in sommige objek
ten bij nader inzien alleen voor
doet doordat twee opgestoken
vingers ons aan hazenoren doen
denken. Die vingers betekenen
soms 'overwinning', soms 'vrede',
soms een bespotting, namelijk als
ze uitsteken boven het achter
hoofd van iemand die dat niet in
de gaten heeft.
Dat vingergebaar is een meerzin
nige code. Er valt nog veel meerte
ontdekken. Alles wat Sylvia biedt,
prikkelt tot decodering, ontraad
seling. De kunstenares geeft
steeds een voorzet die de kyker
uitnodigt tot eigen geestelijke ac
tiviteit. Ze exposeert sedert tien
jaar en uit de beschouwingen die
de exposities ontketenden blijkt
dat het werk werkt.
Vermeer en meer
Op de zolder van het kasteel van
Rhoon heeft Peter Sansom aan
draden foto's opgehangen van
een vis of van vruchten: een ci
troen, aubergines, een appel, een
tros druiven. Sommige foto's han
gen scheef, maar in alle gevallen
lijkt de draad in een rechte lijn
door te lopen in de foto. Nauwkeu
righeid moeten ook zijn naschil
deringen van fragmenten uit wer
ken van Johannes Vermeer ge
vergd hebben. Collages en teke
ningen gaan in op de relatie tus
sen het originele kunstwerk en de
reproduktie. Het verband kan jn
verschillende mate verwijderd
zijn. Verandering ten opzichte
van het motief illustreert Sansom
ook met zijn kleine naschilder) n-
gen van landschappelijke lok
plaatjes in reisbrochures. Wat dit
alles bezienswaardig maakt is
vooral de vaardigheid.
Indonesians
Al langer dan een eeuw beïnvloe
den Westerse en buiten-Europese
culturen elkaar. Zo volgde de In
donesische schilderkunst in de
spannende jaren veertig minder
de eigen traditie —de wayang-
stijl— dan wel het Westerse ex
pressionisme. De hedendaagse
kunst in Europa zoekt vaak nieu
we kracht in het 'primitivisme'.
Toch blijft het wonderlijk om een
koperen Christusbeeldje niet op
een kruishout bevestigd te zien
maar op een groot paneel met de
kleuren van de Nederlandse vlag
en met motieven die ontleend zijn
aan schilden van de Asmat in Iri-
Silvle Zijlmans: 'De oplichter',\
155x50x130 cm
an Djaya. Het is een werk van
Abel Tasma, die op Bali les heeft
genomen bij een schilder in het
dorp Ubud, waar vroeger de Ne
derlander Rudolf Bonnet de plaat
selijke schilderkunst sterk beïn
vloedde, Op sommige van de forse
schilderingen van Talma is de in
vloed wat meer verwerkt dan op
het Christuspaneel.
Grenspalen
Hij exposeert in de galerie lo,
waar ook authentieke ethnografi-
ca te zien en te koop zijn. Er staan
onder meer grenspalen uit Fiores,
grafbeelden uit Lombok en een
deur uit Nias. In een vitrine lig
gen sieraden uit Tammbar, Lethi
en andere Molukse eilanden. Mu
sea hebben vooral belangstelling
(maar geen geld) voor twee Tau
Tau's: voorouderbeelden van de
Sa'dang Toradja's op Sulawesi.
Zulke oude exemplaren komen
op hun oorspronkelijke plaats, de
wand van de grafrots, niet meer
voor. Ze zyn opgekocht en intus
sen in de handel erg duuur gewor
den.
Sylvie Zijlmans. Stedelijk Muse
um Schiedam tot 21 mrt;
Peter Sansom. Kasteel van
Rhoon, di t/m zo 14-17 t/m 14 mrt;
Abel Tasma. Galerie Io, Heem-
raadssingeï 244. Do t/m zo 13-17 tl
m 28 mrt.
a I b
Wnoll'
artiest
Emmylou
Hams, Ltncia
Ronstadt, Dolly
Parton
abel
Asylum
Records/
Wamer
duur
41.26 min.
Een eeuwigheid geleden namen drie Amerikaanse country-prinsessen
zich voor om hun (soms best betwijfelde) vriendschap te bezegelen met
een gezamenlijk album. Wat lange tijdvoor onmogelijk werd gehouden,
lukte in 1987 dan toch: Emmylou Harris, Linda Ronstadt en Dolly Par
ton presenteerden zich als vocale drie-eenheid middels 'Trio'. In eigen
land groeide dat monsterverbond al pijlsnel uit tot een groot succes.
Daarbuiten bleef het bereik beperkt tot de trouwe Nashville-volgers,
vooral omdat de drie dames geen ruimte konden vrijmaken voor enige
fysieke promotie. Met hun afzonderlijke carrières is het hen nadien in
commerciële zin veel minder voor de wind gegaan dan tevoren. Terwijl
in artistiek opzicht eigenlijk alleen Emmylou Harris nog geregeld heeft
kunnen verrassen. Deze alom gewenste hereniging kan natuurlijk wor
den gezien als een handige truc om de verminderde populariteit weer op
te vijzelen. De inhoud van Trio II' duidt echter eerder op het tegendeel.
Want in een tijd waarinook in Amerikaalleen nog 'verpopte' coun
try lijkt te kunnen scoren, gaan Emmylou, Linda en Dolly zonder gêne
op de 'klassieke' toer. Met als uitkomst andermaal hemelse samenzang,
die de belegenheid van de repertoirekeuze bijna ogenblikkelijk doet
vergeten. Dat de betrokken platenbazen bij de 'doorstart' niet onmiddel
lijk dollartekens in de ogen hebben gekregen, mag wel blijken uit het
feit dat de oudste opnamen dateren van voorjaar 1994. Airplay voor een
single buiten de vertrouwde country-kanalen wordt vast een probleem
Tenzij misschien Neil Young's 'After The Gold Rush' als eerste kans-
kaart wordt uitgespeeld.
Louis Du Moulin
