10
Eeef Coo beduusde
winnaars van Leids
Cabaret Festival
i
Laatje liefje nooit
op de kade staan
Weer schandaal rond
Siciliaanse mozaïeken
Gouden Beer voor The Thin Red Line
Jong, dynamisch en inhoudsloos
Popmuziek
ontwikkelde
zich in
Nederland
sneller
Frank Lloyd
Wright in Beurs
van Berlage
Vertrouwde Mellencamp
Rotterdams Dagblad
Maandag 22 februari 1999
Door Fablo Cabenda
Leiden De dames uit Antwerpen en Dongen hebben gewon
nen. De vakjury van het Leids Cabaret Festival gaf gisteren
het Vlaamse duo Eeef Coo de hoogste waardering van de
21ste editie van het festival. De Spekmennen uit Zoetermeer
wonnen de publieksprijs. De jury beoordeelde het optreden
van Eeef Coo als een voorstelling met 'een verrassende in
houd waar durf en cynisme strijden met pure mallotigheid'.
„Welk juryrapport?". Eva de
Roovere is zo beduusd van de fes
tivaluitslag, dat ze het verslag van
de jury niet eens heeft gehoord.
Ze heeft samen met Colette No
tenboom, nadat ze beiden van de
Kleinkunstacademie werden ge
gooid, in twee maanden tijd het
cabaretduo Eeef Coo uit de
grond gestampt en een program
ma in elkaar gedraaid. Een men
geling van slapstick, hilarische
hysterie en komische liedjes.
In een duizelingwekkende vaart
gaat het van Hamlet naar een dag
je aan het strand om vervolgens
uit te monden in een melige lach
bui over een ernstig auto-onge
luk, waar je dus eigenlijk hele
maal niet om mag lachen. En de
jury vond het poepliedje om te
zoenen. „Laatje maar goed gaan,
trek het je heus niet aan". Een be
zoek aan het kleinste kamertje,
voorgedragen, alsof het Elton
John betreft die voor een mooie
dooie prinses zingt. Het is sponta
ne meidengekte, soms niet meer
dan het giechelen onder dekens,
uitvergroot en met succes op de
bühne gebracht. En net zoals met
dat soort stapelbedhumor zynook
Eeef Coo behoorlijk aansteke
lijk, en dan moet zoiets als een
clou het nog wel eens ontgelden.
Maar voordatje dat tot je kunt la
ten doordringen zijn Eeef Coo
weer druk bezig met een dansje
op Fame.
Gepijpt
Snelheid is één van de troeven
van het duo. De verbale kwaliteit
van de grappen laat wel eens te
wensen over. Een stuk hogesnel-
heids-Shakespeare is iets te mak
kelijk scoren, net zoals de kwestie
'Is het gepijpt of gepepen?' Maar
het tekort aan tekstuele hoog
standjes wordt adequaat aange
vuld met een verbluffend toneel-
naturel van beide dames, waarbij
hun eigen gedreven overtuiging
vaak al genoeg is om te kietelen.
Stuntelig
Of deelnemer Maarten Westra
zelf ook zo'n theaterpersoonlijk
heid pur sang is, is wat moeilijker
vast te stellen. De stuntelige, on
gedurige presentatie van de sur
realistische rijmer lijkt soms net
iets overgecultivecrd en schiet
misschien een beetje zijn doel
voorbij door hier en daarjuist irri
tatie op te roepen. Maarten, van
Maarten en Chiei, is dan ook een
ziel die zich te buiten gaat aan
taalvondsten, soms eerder verge
zocht dan leuk gevonden. En dat
kan wel eens ontaarden in virtu
oos gestuntel op de vierkante me
ter zonder een duidelijk doel, of
het doel moet misschien alleen
vertedering zijn. Als Westra zich
bijvoorbeeld met zijn lullige
drive-in-discolampjes aanbiedt
voor feestjes, hoor je dan ook
zachtjes een warm meelevend
'Aaaah' opstijgen uit het publiek.
Patrick Spekman, lefgozer uit
Zoetermeer gaat liever voor de
confrontatie. Dat doet hij met een
Vlaanderen boven bij het 21ste Leids Cabaret Festival dankzij het jolige damesduo Eeef Coo. Foto anp
agressieve act waarin Spekman
de Haagse 'a-so-zi-jaal' wordt, die
op zoek gaat naar 'een lekker wijf
om zijn gouwe giraf in kwijt te
kunne'. Spekman is een perfor
mer die het publiek bijna letter
lijk bij de oren trekt en ze tot luis
teren dwingt. Luisteren naar een
verdorde leraar die niet van gab-
bei houdt, (jeugdzeer?) en een pa
rodie op 'Liefs uit Londen', waarin
de ansichtkaarten uit Madrid zijn
vervangen door vlaaien uitVenlo.
Maar onze lefgozer houdt niet van
vlaaien. Die heeft liever een
space-cake of een 'blowtje ge
zond'.
De actualiteit, een beetje plicht
matig dat wel, komt ook nog om
de hoek kijken. Het uitzendbu
reau is op zoek naar een nieuwe
leider van de PKK en Beatrix kan
niet in de oranje polomase omdat
ze tot haar hoedje is ingesneeuwd
in Lech, Het wordt geweldig ge
waardeerd door een publiek dat
houdt van Haagse Harry's en luid
ruchtig te kennen geeft ook kran
ten te lezen. Het is dan ook niet
verwonderlijk dat de publieks
prijs naar de Spekmennen gaat.
Maar hoe hard er ook werd gela
chen de indruk blijft dat ook het
publiek een prestatie heeft gele
verd door een hoop goodwiii te ge
ven aan acts, die hebben getoond
we! talent te bezitten, maar dat in
een middelmatige editie van het
festival nog zeker niet voor hon
derd procent hebben verzilverd
Door Pieter van Lierop
Berlijn De Gouden Beer, de
hoofdprij s van het 49ste Filmfesti
val van Berlijn, is gisteren toege
kend aan de Amerikaanse film
The Thin Red LineV een oorlogs
film over de slag om het Stille
Zuidzee-eiland Guadalcanal. Re
gisseur is Terrence Malick, die
ruim 20 jaar niet achter de camera
had gestaan toen hij zijn come
back maakte met deze zeer vrije
verfilming van een door James Jo
nes geschreven roman. Actrice
Angela Molina, die de jury presi
deerde, liet weten dat de uitver
kiezing van The Thin Red Line'
als beste film in unanimiteit tot
stand was gekomen.
De Speciale Jury Prijs werd ge
gund aan Mifunes 'Sidste Sang -
Dogme 3', geregisseerd door Sö-
ren Kragh-Jacobsen, die in Ber
lijn een succesvol vervolg wist te
geven aan het vorig jaar in Can
nes ingezette offensief van de
Deense Dogma-groep (met Lars
von Trier en Thomas Vinterberg
als voorgangers) die oproept tot
versobering in filmtechniek ten
einde een meer spontane en pure
cinema te creëren.
Fotografie
De officiële Berlijnse jury (met
onder anderen Jeroen Krabbé)
had nog een eervolle vermelding
ëxtra over voorde fotografie (John
Toll) van The Thin Red Line' en
voor actrice Iben Hjejle, hoofdrol
speelster in Mifunes 'Sidste
Sang'. In de publieksenquête
Momentopname uit het lesbische oorlogsdrama 'Almee Jaguar' met Maria Schrader (links) en
Juliane Kohier, die in Berlijn hun acteerprestatie zagen beloond met een Zilveren Beer. FotoEPA
kwam het Deense werkstuk als
meest gewaardeerde film uit de
bus, gevolgd door The Thin Red
Line' en 'Shakespeare in Love'.
Laatstgenoemde film (geregis
seerd door de Brit John Madden)
kreeg van de jury een Zilveren
Beer voor het scenario dat door
Mare Norman en Tom Stoppard
geschreven was. De Brit Stephen
Frears (maker van de neo-westem
The Hi-Lo Country') werd be
kroond voor de beste regie.
De Zilveren Beren voor acteer
prestaties kwamen allemaal te
recht in het gastland. Juliane
Kohier en Maria Schrader moch
ten de eer delen voor de manier
waarop ze in 'het Berlijn van tij
dens de oorlog gestalte geven aan
een lesbische relatie in Max Fa-
berböcks film 'Aimée Jaguar'.
Als beste acteur werd Michael
Gwisdek bekroond voor zijn spel
in 'Nachtgestalteri, van Andreas
Dresen.
Tenslotte was er nog een Zilveren
Beer voor David Cronenbergs fu
turistische horrorfilm 'Existenz'
als 'bijzondere artistieke presta
tie', terwijl de Turkse film 'Reis
Naar De Zon' (van Yesim Ustaog-
lu) een Blauwe Engel ontving
voor de beste Europese film en de
Alfred Bauer Prijs voor het beste
debuut werd opgestreken door de
Fransman Thomas Vincent voor
zijn film 'Karnaval'. De Gouden
Beer voor korte films moest ge
deeld worden door Sergej Ovt-
scharov CFaraon') en Rjotr Kar-
wasf Masks').
Een in kinderfilms gespeciali
seerde jury schonk een eervolle
vermelding aan de Nederlandse
inzending 'Madelief: Krassen In
Het Tafelblad', geregisseerd door
Ineke Houtman. Producent Hans
de Weers was bovendien zeer
geestdriftig over de grote belang
stelling voor 'Madelief bij buiten
landse kopers.
Inclusief de oeuvreprijzen die ge
durende het festival al waren uit
gereikt aan Steven Spielberg,
Meryl Streep, Shirley MacLaine
en Roberto Rodriguez, werden er
in totaal maar liefst 64 onder
scheidingen toegekend. De Ben-
nale vond voor het laatst plaats in
het centrum van het oude West-
Berlijn en Zzal volgend jaar voor
het eerst worden georganiseerd in
het nieuwe festivalpaleis aan de
Potzdammer Platz in het vroegere
Oost-Berlijn.
Door Martin Bijkerk
Den Haag In 1978 richtte het Ne
derlands Dans Theater een junio
rengezelschap op om de kloof tus
sen dansopleiding en beroeps
praktijk te verkleinen. Dat deze
springplank tevens een mooie
kweekvijver voor het NDT vorm
de was mooi meegenomen. Om
dat de groep al snel het niveau
van veelbelovend, en daarmee de
badinerende naam Springplank
ontgroeide, werd het veranderd in
NDT2.
Nu, twintig jaar later, zou 'veelbe
lovend' zelfs een belediging zyn
voor de groep jonge, maar daarom
niet minder virtuoze en krachtige
dansers. In de laatste jaren heeft
het NDT2 als nevendoelstelling
dat het voorstellingen wil maken
voor een publiek dat ook jong is,
en dat schijnt te betekenen dat de
voorstelling fraai van de buiten
kant moet zijn, maar verder geen
body of inhoud hoeft te hebben.
De megasof 'Lurch' was er een
voorbeeld van. en helaas is de ju-
bileumvoorstelting 'X-press', ge
maakt door Lionel Hoche weder
om zo'n 'kleren van de keizer-ge-
doe'.
Xpress' is groots gemonteerd,
met VPs in de orkestbak die tij
dens de voorstelling allerlei beel
den mixen. In de techno, house,
en dance-mixen zijn veel sugges
tieve samples opgenomen van
pompeuze en heroïsche klassieke
werken. Er zijn kooien waarin bij
na naakte dansers rondkronke-
len, rijdende karren met oranje
bomen, veel kostuums, veel dan
sers in vaak snel en dynamisch-
acrobatisch danswerk, en toch
komt er maar geen dansvoorstel
ling van de grond.
Standjes
In de eerste helft 'stromen' de
dansers in zwart ondergoed van
het metershoge videoscherm de
dansvloer op. Als de dans een
maal op gang is blijkt Lionel Ho
che er een merkwaardige kijk op
dans na te houden. Bij hem blijkt
dans niet de vormgeving van be
weging in tijd en ruimte, maar
een suffe opeenvolging van stand
jes, poses en plaatjes, Daar zitten
natuurlijk mooie plaatjes by, en
vertrouw de omnipotente NDT2-
dansers er maar op dat ze het al
tijd mooi neerzetten, maar dat
maakt de choreografie niet min
der impotent.
NDT2 met jubileumprogramma
'X-Press', door Lionel Hoche. Ge
zien in Lucent Danstheater Den
Haag. Daarna tournee.
Rotterdam De popmuziek heeft
zich in de jaren vijftig en zestig m
Nederland nog sneller ontwik
keld dan erbuiten. Dit komt door
het alerter reageren van platen
maatschappijen cn radio op de be
hoeften van jongeren. Dat is een
van de conclusies van Wilfred
Dolfsma, die zojuist aan de Eras
mus Universiteit is gepromoveerd
tot doctor m de kunst- en cultuur
wetenschappen op het proef
schrift 'Popmuziek waarderen
instituties, waarden cn econo
mie'.
Dolfsma schryft dat de opkomst
van de popmuziek met alleen is
veroorzaakt doordat jongeren
zich tegen hun ouders afzetten.
Ook is van belang geweest dat de
maatschappij begon te verande
ren en dat waarden als vrijheid,
gelijkheid, vernieuwingen seksu
ele ontplooiing bijdroegen tot een
soort scheiding der geesten.
Popmuziek markeerde de ver
schillen tussen bepaalde sociale
groepen binnen dezelfde genera
tie. omdat popmuziek stond voor
sociaal-culturele waarden als vrij
heid, succes, moderniteit, snel
heid, vernieuwing en seksualiteit.
Deze waarden kwamen te voor
schijn in hitlijsten en het ver
schijnsel discjockevs. De ver
spreidingvan de popmuziek bots
te m de beginjaren regelmatig
met bestaande omroeporganisa
ties, die destijds een andere op
vatting hadden over hun 'opvoe
dende taak*.
Maar de andere opvattingen kwa
men ook tot uitdrukking in op
jongeren gerichte programma's
als 'Tijd voor Teenagers'. Vooral
eigen muziekbladen als Tuney
Tunes en Muziek Express droe
gen er toe by dat er een referentie
kader ontstond waar jongeren
zich mee konden identificeren.
Ook hienn ziel Dolfsma een wis
selwerking lussen verschuivende
waarden en instituten binnen de
zelfde generatie die tot de op
komst van de popmuziek heeft
geleid.
Dolfsma promoveerde by prof, dr,
A Klamer, hoogleraar kunst- en
cultuurwetenschappen, in het bij
zonder de economie van de kunst
en cultuur.
Amsterdam De Beurs van Ber
lage in Amsterdam organiseert
voor het eerst in Nederland een
overzicht van het werk van Frank
Lloyd Wright (1867-1959), één van
de grondleggers van de architec
tuur van deze eeuw. De tenloon-
stelling gaat medio juni open.
DoorHan Geurts
- Je bent een zee-
uman of je bent het niet De ge-
li pensioneerde matroos in de hal
i van de schouwburg heeft tij-
dens zijn wereldreizen haaien
4 gevangen van wel vier meter
-- lang, maar met een gevuldepor-
'itemonnee is hij nog nooit weer-
om gekeerd. Op grond van zijn
kbaard en zyn pretogen geloof ik
- hem meteen
Het Rotterdamse jeugdtheater-
gezelschap Het Waterhuis Iaat
„in 'My Sarie Marais' vier oude
zeebonken opdraven om over
hun leven te vertellen. In de to-
- neelvoorstelling daarna gebeurt
ij precies hetzelfde. Opa houdt
met zeemansverhalen een
koortsige kleinzoon wakker. Hij
wordt er zelf zo door meege-
sleept dat hij ter plekke een
hartstilstand krijgt
Blijmoedig
Het Waterhuis maakt sfeer met
clowneske intro's en vooral via
meerstemmig gezongen Zuid-
Afrikaanse liedjes. Daardoor is
""voorstelling- van begin tpt
„.eind blijmoedig en verfijnd.
LSoms zelfs op het etherische af,
r met bijvoorbeeld een altematie-
ve genezing door raandarynen-
j schillen op de rug van de zieke
y te, leggen. Alle franje kan helaas
niet verhullen dat het verhaal
nauwelijks op gang komt Dat is
er wel degelijk. Want wat blijkt
als het joch uiteindelijk de ont
brekende eindjes in opa's ver
haal aan elkaar knoopt: die ou
we heeft ooit een negerin opge
pikt uit het Zuid-Afrikaanse
oerwoud maar haar uiteindelijk
op de kade achtergelaten. En
dat in een land dat toen zeer on
aangenaam deed tegen mensen
met een gekleurde huid, terwijl
zij nota bene kort daarvoor zyn
leven had gered. Lullig van opa.
Zoiets moetje vóór je zien, met
alle tragische details en de pijn
lijke onbenulligheden die erbij
horen, en dan zorgen dat het net
niet melodramatisch wordt- Als
vertelling werkt het niet en is
het niet meer dan een loeidun-
ne anekdote uit de suikerpot
met politiek correcte vingerwij
zingen - waarin de kleinzoon
wel een heel gemakkelijke rol
krijgt als geweten van zyn
grootvader. Zo krijg je maat
schappijleer op kunstzinnige
wijze, wel aangenaam maar nog
geen meeslepend of ontroerend
jeugdtheater.
'My Sarie Marais' van Jan van
der Mast en Thomas Verbogt
door Het Waterhuis. Gezien:
zaterdagavond in de Rotter
damse Schouwburg (kleine
zaal).
Door Hans Geleijnse
Rome De al eerder door onbe
kende verfgooiers bekladde we
reldberoemde mozaïeken van de
Villa del Casale bij het Siciliaanse
plaatsje Piazza Armerina worden
met vernietiging bedreigd. Vol
gens Gianfranco Villari, de cultu
rele toezichthouder in de Sicili
aanse provincie Enna, is er onder
meer geknoeid met, de overkap
pingen die de opgravingen uit de
derde eeuw van onze jaartelling
tegen zon, vuur en vochtigheid
moeten beschermen.
De kleurrijke mozaïeken zijn aan
gebracht op de vloeren van de Vil
la del Casale, ook wel Villa Roma-
na genoemd, een buitenverblijf
van Romeinse keizers uit de der
de eeuw. De Villa Romana is door
de Unesco opgenomen in de lijst
van te beschermen wereideuitu-
reel erfgoed.
In een interview met de krant
Corriere della Sera onthult Villari
dat de bouwers van overkappin
gen over de 40
kamers met
mozaïeken or
dinair plastic
hebben ge
bruikt in
plaats van hit
te- en vuurbe-
stendige
kunststof. Dit
spedale materiaal was bij de con
structie zo'n 40 jaar geleden wel
degelijk besteld.
Viilari, wantrouwig geworden
door de klimatologische omstan
digheden in de mozaïekkamers,
stelde de fraude vast bij een eigen
onderzoek naar het materiaal. De
kans dat het 3500 m2 grote com
plex in vlammen opgaat, is vol-
Exterieur van de Villa del Casale de wereldberoemde mozaïeken. FatoGPo/HansGeiBijiis*
gens Villari levensgroot omdat in
de bosrijke omgeving 's zomers
regelmatig branden uitbreken.
Maar dat is niet de enige bedrei
ging voor het unieke mozaïek
werk. Villari ontdekte by zijn on
derzoek ook dat het in de jaren '50
gestorte beton onder de mozaïe
ken aan het wegrotten is. Er is
destijds ondeugdelijk materiaal
gebruikt, zegt Villari. Het grond
water komt er doorheen en dat
veroorzaakt dat mozaiek losraakt.
Verzakkingen dreigen en ais er
niets gebeurt, behoort Villa Rom
ana in 20 30 jaar tot het verleden,
zo betoogt hij.
De 'superintendant' zegt met het
interview7 de wereldopinie wakker
te willen schudden. Een van de
grote problemen is volgens hem
dat de autonome regering van Si
cilië te weinig geld beschikbaar
stelt voor onderhoud en bewaking
van het complex. Jaarlijks komen
meer dan 600.000 toeristen de cul
tuurschat bewonderen.
De Corriere della Sera schimpt
dat Italië, 'zogenaamd de hoeder
van de helft van 's werelds cultu
rele erfgoed', onder curatele moet
worden gesteld „Villa Romana
moet eindelijk als ecii historisch
juweel worden behandeld. Mis
schien moeten we het daarom aan
BUI Gates of een andere Ameri
kaanse miljardair schenken, Wij
verdienen zo'n schat niet,"
schrijft de krant
Mellencamp
album
'John
Mellencamp'
I a b o I
Columbia/
Sony
54.09 min f -
mm
Dik vier maanden na de Amerikaanse release brengt de nieuwe platen
maatschappij van John Mellencamp zijn jongste cd ook in Nederland
uit. Doel van deze vertragingstactiek zal zijn geweest het vermijden van
de najaarsdrukte, opdat de 'troubadour' uit Bloomington, Indiana nu
hier eindelijk meer aandacht zal krijgen. Want ondanks veertien eerde
re langspelers, twee hits ('Jack Diane' en 'Paper In Fire') plus enkele
memorabele concerten moet Mellencamp (47) het in deze contreien nog
steeds doen met een cultstatus.
Gegeven de titel van het album plus de overgang naar een ander label
denk je al gauw aan een nieuwe start. Maar daar is in muzikaal opzicht
(nog) niet veel van terechtgekomen: de man die maar al te vaak wordt
geëtiketteerd als de 'Springsteen van het platteland' beweegt zich opde-
ze zelfgeproduceerde plaat andermaal tussen folk, country en rock.
Waarbij de variatie 'm vooral zit in de gehanteerde tempi en het gebruik
van minder voor de hand liggende instrumenten. De viool (van Miriam
Sturm dan wel Lisa Germano) domineert als vanouds en is de belang
rijkste sfeerbepaler in een repertoire, dat geen moment teleurstelt, doch
ook weinig echte verrassingen kent. Hooguit het slotakkoord 'Days Of
Farewell' zou als zodanig kunnen worden bestempeld, vanwege het ho
ge Talking Heads-gehalte. Vreemd in puur praktische zin'is de bonus
van twee uit het archief geplukte live-tracks CYour Life Is Now1 en 'Eden
Is Burning') op een aparte schijf. Voor de zuiverheid van het verhaal
'John Mellencamp' misschien wel logisch, maar tegelijkertijd zo onhan
dig.
Louis Du Moulin
