Zuid-Afrika stemde raciaal verdeeld
T
jj
Noodzaak opties voor managers niet aangetoond
t< u
Griekenland
Leeftijdsdiscriminatie
Geen direct gevaar
Rotterdams Dagblad
i—v!» -
I Zaterdag 5 juni 1999
Onder eindredactie van Annemlek van Oosten, tel.: 010-4004358
Ook iets op uw hart? schrijf naar: hoofdredactie
Rotterdams Dagblad, postbus 2999,3000 CZ Rotter
dam (Ë-mail: digitaal@rotterdamsdagblad.nl).
Houd het kort, lange brieven hebben weinig kans
op plaatsing. En: één onderwerp per brief. Vermeld
altijd uw achternaam, voorletters), adres en tele
foonnummer (onder uw brief in de krant komen al
leen naam en woonplaats). Plaatsing betekent niet
dat het Rotterdams Dagblad uw mening deelt.
In het artikel 'Griekenland, Milosevic' lichtend voor
beeld' in het Rotterdams Dagblad van 20 mei wordt
Griekenland door journalist Cees van Zweeden op on
aanvaardbare wijze beschuldigd van etnische zuive
ringen ten koste van de siavofone Grieken in de Griek
se provincie Macedonië. Gesteld wordt onder meer dat
gedurende de Griekse Burgeroorlog ruim 40.000 van
hendoordeGriekseautoriteitenzijn verdreven enhet
slachtoffer zijn geworden van moord,verkrachtingen
en brandstichtingen.
Welke feiten hebben zich afgespeeld? Direct na de
Tweede Wereldoorlog probeerden radicale commu
nisten met rugdekking van Stalin en Tito een op com
munistische grondslagen gevestigd 'Groot-Maeedo-
niè' te stichten, dat rich in verband met de strategi-
scheliggingvandeNoord-GrieksehavenstadThessa-
loniki zou moeten uitstrekken tot de Egeisehe Zee en
geannexeerd diende te worden door de toenmalige
Joegoslavische Federatie. Dit streven baseerde zich
op een plan dat de Komintern reeds in de jar en twintig
had uitgewerkt.
Geconfronteerd met dit gevaar was het logisch dat de
Griekse staat samen met zijn westerse bondgenoten
zijn territoriale integriteit en burgers gewapender
hand trachtte te beschermen. Nadat Tito in verband
met zijn breuk met Stalin zijn steun aan de guerrilla's
opgaf en hettij zich voorde communisten begon te ke
ren,trokken velen vanhen(waaronderook veel siavo
fone Macedoniërs) methun families naar Joegoslavië
en diverselanden van het Warschau-Pact(Polen,Hon-
garij e, Tsechoslowakije).
Van een gerichte Griekse zuiveringscampagne tegen
de siavofone bevolking, byvoorbeeldvanwege hun et
nische afkomst, zoals de heer Van Zweeden sugge
reert, was geen sprake. Het verwondert ons dat Van
Zweeden niet de moeite heeft genomen het verhaal
van Griekse Macedoniërs aan te horen, die niet aan
een communistisch Groot-Macedonié wilden mee
werken Hiermee negeert hij een elementaire journa
listiek principe, dat van het toepassen van hoor en we
derhoor, Hij gaat ook in de fout door te stellen dat na
1913 de Joegoslaven hun deel vanMacedoniede naam
'Republiek Macedonië'gaven.Tot 1945vormde dit ge
bied een Servische provincie en stond het bekend on
der de naam 'Vardarska Banovina'. Om politieker ede-
nen (verzwakking van Servië) en om de Joegoslavi
sche claimsopGrieks-Macedoniedoorte zetten, werd
dit gebied pas in 1945 door Tito tot deelrepubliek "Ma
cedonië'omgedoopt, drie jaar voor hij met Stalin brak,
Opbasis van slechts een bron, de heer Pa vlos Voskop-
oulos, stelt Van Zweeden verder dat de siavofone be
volking in Noord-Griekenland tot op de dag van van
daag stelselmatig wordt gediscrimineerd. Dit moet
worden tegengesproken; als EU-lidstaat is Grieken
land een democratische rechtsstaat die de rechten
waarborgt van alle minderheden, hetzij Pomaken,
Turken, Roma of Slavofonen, De goede wil van Grie
kenland wordt verder onderstreept door de bloeiende
betrekkingen diedeGriekseregeringdeafgelopen ja
ren met de autoriteiten in Skopje heeft ontwikkeld.
In het belang van de stabiliteitopde Balkan en ter wil-
levaneenbeteretoekomstindezeonrustigeregiolijkt
het mij weinig zinvol gesloten hoofdstukken op een
verkeerde manier te doen herleven en hetgebied met
nieuwe, niet bestaande thema's te belasten.
Ch. Orfanidis, Ambassaderaad Pers en Informatie,
Den Haag
'Door uw leeftijd bent u onbemiddelbaar.' Krijgt u dit
ook wel eens te horen als u zich wilt laten inschrijven
bij een uitzendbureau? Werkgevers willen liever jon-
g» krachten, die kosten niet zoveel. Ouderen met veel
ervaring vragen ze nog maar sporadisch. Op een oude
re langdurig werkloze zijn ze niet zo happig, behalve
als er een subsidie tegenover staat. En dan moet het
liefst een flexwerker zijn.
Zelfs de overheid helpt er aan mee door bedrijven
goedkope arbeidskrachten, de zogenoemde 'melke-
tiers', aan te bieden. Dan kunnen de politici zich weer
opde borst slaan van'we hebbende werkloosheidmet
duizenden terug kunnen dringen'.
Niet dat ik iets tegen een Melkertbaan heb, maar het
duurt wel jaren voordat de ionen van deze mensen
eens stijgen. De werkgevers wry ven zich volgens mij
in de handen, zo van vaste werknemer ontslaan en
malketier aanenemen. Dat is de bedoeling met, zegt
de overheid, maar lees de kranten er maar eens op na.
Vele oudere werklozen zitten najaren solliciteren nog
steeds in de bak van het arbeidsbureau. Zij sollicite
ren net als ik tegen beter weten in, maar de wet ver
plicht ons om tot op 57,5 jarige leeftijd door te blijven
zoeken. Laat de wet bedrijven maar eens verplichten
om oudere werknemers aan te nemen en een goed
loon uittebetalen.Leeftijdsdiscriminatieisweliswaar
verboden, maar heus daar hebben de werkgevers wel
ietsop gevonden. Wïekrijgen erbij een sollicitatieniet
te horen 'Uw profiel past niet in onze onderneming' of
'U heeft voldoende ervaring' of "We mogen het eigen
lijk niet zeggen, maar uw leeftijd...' of''U heeft te wei
nig opleiding genoten'. Niet om mezelf op de borst te
slaan, maar ik heb veel cursussen met goed gevolg
doorlopen (Materiaal- en gereedschapskennis LOl;
Booglassen (beginners) avondsehwlLTS;Praktykdi-
ploma Belastingrecht LOD-
Dus aan m'n opleiding ligt het niet. En ervaring doe ik
alleen bij een werkgever op, maar daar moet jedan wel
de kan s voor krijgenAanm'n profiel mankeert verder
niets of moet ik me door een bednj fs-goeroe laten uit
testen? Misschien iserwelwas mis metm'n kop, maar
voor een facelift heb ik geen geld en ik ben er best te
vreden mee. Zou het dan toch de leeftijd zijn? Helaas,
ook daar kan ik geen verandering in aanbrengen.
Ik blijf door solliciteren maar ik word er moedeloos
van. Net als m'n vrouw.
CJ. Hooqué, Schiedam
Tekening
Theo Gootjes
Door Peter ter Horst
Het Afrikaans Nationaal Congres
(ANC) is almachtig. De Zuid-Afri
kaanse oppositiepartijen hebben
elkaar opgegeten. En de Nationa
le Partij, die de apartheid uitvond,
invoerde en ten grave droeg, is in
de nationale politiek nu echt ver
leden tijd.
Dat zijn de belangrijkste conclu
sies van de tweede democratische
verkiezingen in Zuid-Afnka. De
verkiezingen zelf werden alom
geprezen als een toonbeeld van
een gerijpte democratie: vreed
zaam, zonder grote incidenten en
bij lange na niet de chaos van vijf
jaar geleden.
De uitslag doet echter vrezen voor
het soort democratie dat in Zuid-
Afrika zichtbaar wordt. Met de
tweederde meerderheid die het
ANC niet meer kan ontgaan,
dreigt het land af te glijden naar
een een-partijsfaat, zo waarschu
wen de pessimisten. En een blik
noordwaarts leert wat dat in Afri
ka kan betekenen: corruptie, ne
potisme, autocratisch leiderschap
en een geruïneerde economie.
Het ANC heeft tijdens de campag
ne een dubbelzinnige boodschap
uitgedragen over een tweederde
meerderheid. We willen haar heel
graag, maar we zullen haar niet
gebruiken, verklaarden ANC-Iei-
ders keer op keer. Dat was geen
echte geruststelling, want waar
om zou een politieke partij zich
een doel stellen zonder daarmee
een bedoeling te hebben?
De tweederde meerderheid geeft
het ANC de mogelijkheid om on
derdelen van de grondwet, te ver
anderen, het document dat na ja
renlange onderhandelingen tus
sen alle partijen het fundament
werd voor het nieuwe Zuid-Afn
ka. Het regelt onder meer de onaf
hankelijkheid van 'waakhonden'
van de macht, zoals de Centrale
Bank, de Rekenkamer en legt bij
voorbeeld de persvrijheid vast.
Met een tweederde meerderheid,
en met de steun van zes provin
cies in de Senaat (het ANC regeert
zeker zeven van de negen provin
cies) kan het ANC daar een einde
aan maken. Met een tweederde
meerderheid kan het ook de
machten van de provincies beper
ken.
De beginselen van de grondwet,
zoals gelijkwaardigheid, het recht
op menselijke waardigheid en de
rechtsstaat, kunnen alleen met 75
procent en de steun van zes pro
vincies kunnen worden veran
derd.
'Blanke paranoia'
Voor aanhangers van het ANC
valt het onderwerp in de categorie
'blanke paranoia'. Thabo Mbeki,
de opvolger van president Nelson
Mandela, heeft meermalen ver
klaard dat de grondwet bij hem in
veilige handen is. Mbeki zalhet
krediet dat Zuid-Afnka intema-
tionaal heeft inderdaad niet gauw
willen verspélen. Maar de vraag is
wat er gebeurt by tegenwind,
wanneer democraten dictators
kunnen worden, zoals president
Robert Mugabe van Zimbabwe
bewijst. Het ANC, Thabo Mbeki
inciuis, heeft te veei autocratische
en centralistische neigingen ge
toond om iedere twijfel weg te ne
men.
De ondergang van de Nationale
Partij gaf de verkiezingen van
1999 historische betekenis. De
partij van het blanke Afrikaner
volk kwam in 1948 aan de macht
en voerde rigoureus de rassen
scheiding in. Decennia lang re
geerde de NP het land met ijzeren
vuist, totdat de apartheid econo
misch onhoudbaar bleek. Na het
einde van de apartheid dacht de
NP als een mulü-raciale christen
democratische centrumpartij te
kunnen voortleven.
Woensdag werd dat idee gelogen
straft: de (inmiddels Nieuwe) NP
is door de geschiedenis inge
haald. De NP viel volgens de laat
ste telling van twintig procent m
1994 naar zeven procent, vooral
omdat haar blanke kiezers mas
saal overliepen naar de liberale
Democratische Party, die tot nu
toe tien procent van de stemmen
kreeg. De DP, in '94 slechts goed
voor 1,7 procent van de stemmen,
werd beloond voor haar agressie
ve oppositie tegen de ANC-rege-
ring in de afgelopen vijf jaar. De
ooit almachtige NP is nu ver
schrompeld tot een regionale par
tij voor kleurlingen, de Zuid-Afri
kanen die in de Westkaap in de
meerderheid zijn. Maar zelfs in
die provincie dreigt zy de eerste
plaats te veriiezen aan het ANC.
Huidskleur
Officieel mag Zuid-Afnka nu een
niet-ratistiseh land zijn, maar net
als de vorige keer stemden de kie
zers grotendeels naar huidskleur.
Zwarten stemden op het-ANC en
Inkatha, blanken stemden op de
Democratische Partij en kleurlin
gen en Indiërs, de twee andere
minderheidsgroepen, vooral op
de Nationale Partij. Alleen in de
Westkaap trok het ANC meer
kleurlingenkiezers dan in 1994.
Partijen slagen er nog steeds niet
in door de kleurgrenzen heen te
breken. De nieuwe Verenigde De
mocratische Beweging die daar
toe was opgericht, kwam niet ver
der dan drie procent Oud-presi
dent F.W. de Klerk noemde dat de
negatieve kant van deze verkie
zingen. „Dit is een terugslag voor
veen met-racistische politiek in
Zuid-Afrika", aldus De Klerk.
Thabo Mbeki kan nu beginnen
zijn regering te formeren. De ver
wachting is dat hij de Inkatha
Vrijheidspartij opnieuw opneemt
m de coalitie. Inkatha-leider Man-
gosuthu Buthelezi wordt zelfs ge
noemd voor het vice-president-
schap. De politieke analisten zijn
het erover eens dat Zuid-Afrika
voor een echte, kansrijke opposi
tie moet wachten tot het ANC zelf
scheurt en de linkervleugel voor
zichzelf begint. Bij een party die
juist door haar eenheid in ver
scheidenheid zo succesvol is, kan
dat nog heel lang duren.
Door Annemiek van Oosten
Thabo Mbeki,
de opvolger
van president
Nelson Man
dela, heeft
meermalen
verklaard dat
de grondwet
bij hem In vei
lige handen
is. Mbeki zal
net krediet
dat zuid-Am
ka intematio
niet gauw wil
lenverspelen.
Maar de vraag
is wat er ge
beurt bij te
genwind. Foto
Peter de Jong/AP
Voor de volksgezondheid
bestaat geen direct ge
vaarHoeveel keer heb
ben we dat de afgelopen week niet
moeten horen? Over fopspenen
bijvoorbeeld. Of over kip en aller
lei afgeleiden daarvan; zoals daar
kunnen zyn: mayonaise, kant-en-
klare sauzen, boerencake, Belgische bonbons. En
h oorden we ook niet voor de zoveelste keer die gerust
stellende woorden klinken overde gevolgen van opde
Bijlmermeer neergestorte Boeing van El AI?
Je zou er toch het overbekende postbureaucratisehe
stresssyndroom vankrijgen?Een syndroom, waarvan
wetenschappers onlangs op een internationaal con
gres nog hebben vastgesteld dat vele mensen over de
helewereldnavergelykbarebureaucratiseheervarin-
gen soortgelijke, en dus vanzelfsprekend reele, licha
melijke klachten ontwikkelen. Net zoals bij echte
posttraumatische stress, nietwaar minister Borst?
Wat een week. Het ontbreekt er maar aan dat er ergens
in de buurt een stevige brand was, waarbij volgens de
autoriteiten weliswaar zeer vervelende maar beslist
onschadelijke stoften zyn vrijgekomen. Hoewel, ook
dan zouden we ongetwijfeld weer hebben geboft. Ook
dan zou de wind wederom- zoals blijkbaar altfidin dit
soort gevallen - de juiste richting hebben verkozen.
Ook dan zouden we weer rustig zijn gaan slapen...
Want u denkt toch niet dat er ooit wel direct gevaar
voordevolksgezondheiddreigt? Althans,alswedeau-
toriteiten mogen geloven. Althans mits wijzelf, naar
de mening van die bobo's, risicovol gedrag mijden; zo
als overmatig vrijen, onveilig drinken, onverant
woord eten of stevig rijgedrag.
Heus, in autoritaire ogen dreigt er in alle andere dan
individuele gevallen vrijwel nooit eens iets directs,
qua gevaar. De gezondheid van het volk is immers
waar het voor onze redelijk zorgzame overheid, zeker
op papier, cm draait. Gezondheidis toch geluksfactor
nummer één? En zeg nou zelf, welke politicus hangt
graag de vuile was buiten? Welke overheidsinstelling
vraagt zonder blikken of blozen het eigen faillisse
ment aan? Welke zorgmakelaar bekent vrijwillig dat
hij vraag en aanbod onmogelijk by elkaar kan bren
gen? Enzovoorts.
Lange leve de gezondheid van het volk, daar niet van.
Maar ik voel me inmiddels zo vrij om me in het open
baar af te vragen hoe dat dan eigenlijk zit met de uwe
en demyne.Metdiezorgwaarvoorwij dachtenzo niet
collectief dan wel individueel verzekerd te zijn.
Ik stel deze vraag niet om alsnog lekker ongerust te
maken, want als het goed is dan bent u dat allang. Als
het goed is hebt ook u al vele malen vernomen dat ex
weli swaar geen direct gevaar bestaat voor de volksge-f
zondheid, maar dat de wachtlijsten voor doodgewone
huishoudelijke en verpleegkundige hulp thuis onge-
kend snel groeien als gevolg van de vergrijzing van de
bevolking en de vervetting van thuishulporganisatie.
Drie ouderenorganisaties - de Anbo, de PCOB en de
KBO - hebben de TweedeKamer deze week niet voor1
niets op het hartgedruktdatereennoodplanmoetko-
men tegen de snel groeiende wachtlijsten. Anderen
spreken zelfs van een 'Deltaplan tegen de vergrijzing'
Hoe dan ook, er zouden al bijna 100.000 oudere men-
sen op vrachtlijsten staan.Bij55.000menseniser$pra- j
ke van 'rantsoenering' van de thuishulp; zij krijgen
minderassïstentiedanzij eigenlijknodigzoudenheb-j
ben en dan door hun artsen is voorgeschreven.
Ikhoop van harte dat de drie ouderenbonden hun ver-
zet tegen die wachtlijsten doorzetten. Wat steun van
'jongerenbonden' en/of politieke partijen zou daarbij
nietmisstaan.Omtebeginnen misschien wat doodge-
wone mentale support bij het opstarten van een proef- t
proces tegen zorgverzekeraars en zorginstellin gen
over de vraag wie er precies aansprakelijk is voor het
leveren van hulp (thuishulp of opname in een ver-
pleeg- of verzorgingshuis) volgens de Algemene Wet
Bijzondere Ziektekosten ofwel de AWBZ.
Wiebeziethoedezorg-armoedemhetrijkeNederland
sinds vorig jaar door niet minder dan 84 zogenoemde
'regionale indicatieorganen' wordt verdeeld gaatzich j
acuut in een hoekje diep zitten schamen. Je belt voor
hulpdaneerst vooreen huisbezoek vaneen 'indicatie- j
steller', die in overleg komt vaststellen welke hulpje
nodig hebt en hoe snel en die dus sterk mee bepaalt j
waar je geholpen wordt of waar j e op de waehtlij stLJ
komt... Na zo'n aanval van 'gewetensmigraine* kan ik
niet anders dan concluderen dat we hard op weg zyn 1
de basiszorg voor mensen de nek om te draaien. Het 1
verstrékken ervan is zo verbureaucratiseerd, dat het
vragen om hulp wel haast een traumatische ervaring
moetzijn Maarja met telkenséén traumatische erva-1
ring loopt de volksgezondheid gelukkig geen direct1
gevaar.
Door Frank Hendriekx
:kx worden. Hy verdiende daardoor 10.000 ex- ment voor langere tijd aan een bedrijf bindt, ren bijzonder coulant opgesteld als het om stuurders van Van Leer i
De optiebeloning voor topmanagers staat op
nieuw ter discussie. De politiek verschudt
2ieh tot dusver achter vrybiijvende morele
verontwaardiging. De volksvertegenwoordi
gers hebben echter meer mogelijkheden om
de excessen te voorkomen dan ze willen doen
geloven. De handel in aandelenopties van de
eigen onderneming is in strijd met een basis
principe van de beurs: Iedereen moet over
dezelfde informatie kunnen beschikken.
'It's getting better all the time,' laat Philips
steevast weten in de talrijke reclamespotjes.
Of die slogan opgaat voor de producten van
het electronicaconcem valt nog te bezien,
maar de kreet is zeker van toepassing op de
beloningen voor het topmanagement. Het be
drijf wist vorig jaar zelfs Amerikaanse inves
teerders te verontrusten met de wel heel rian
te beloningsstructuur.
Of het niet een onsje minder kon? Nee dus.
Afgelopen april cashtr topman Boonstra
doodleuk tien miljoen gulden aan opties. Am
per drie weken later verzilverde Philips' top
manager Van der Poel een half miljoen aan
opties, terwijl hij wist dat het vertrek van
Roel Pieper een paar uur later bekend zou
worden. Hy verdiende daardoor 10.000 ex
tra. Van der Poel had niet in de gaten dat het
om koersgevoekge informatie ging. Samen
met de door een paardenfokker gedrogeerde
Belgische wielrenner Frank Vanderbroucke
strijdt hy nu om de titel 'naef kieken' van het
jaar.
De affaires hebben opnieuw de aandacht ge
vestigd op de optieregelingen in het bedrijfs
leven. Wie de topmannen beluistert, moet wel
geloven dat het om een noodzakelijk en on
ontkoombaar instrument gaat, dat in een mo
derne onderneming niet meer weg te denken
is. De argumenten voor die stelling zijn nau
welijks overtuigend. Oud ING-topman Aad
Jacobs wekte in het verleden bijvoorbeeld al
tijd de indruk bijzonder ongelukkig te zijn
met de lucratieve opties. Heel vervelend alle
maal, maar het kan nu eenmaal niet anders,
was de kern van zijn betoog. „Vooral Ameri
kaanse beleggers vinden dat je vertrouwen
toont m je bedrijf door opties te nemen." Hy
vertelde er niet bij dat de managers van ING
de opties gratis kregen. De bestuurders van
ING namen dus nauwelijks risico. Vertrou
wen was dan ook niet nodig.
Andere argumenten zyn evenmin plausibel.
Zo wordt vaak gezegd dat opties het manage
ment voor langere tijd aan een bedrijf bindt.
Alleen behelst de looptijd soms maar twee of
driejaar. Bovendien verdient de top van een
onderneming zoveel, dat het wel erg aanlok
kelijk wordt om het krijtstrepenpak aan de
wilgen te hangen. Zo nam topman De Vlugt
onlangs afscheid van zijn verpakkingscon-
cem Van Leer. Veel ambitie toonde hij niet
meer. „Ik ga thuis de begonia's water geven."
Met de negen mihoen gulden die hij daarvoor
aan opties opstreek, kan hij zoveel begonia's
kopen dat hij er een dagtaak aan heeft.
Het beste bewijs dat alle argumenten voor de
optieregelingen weerlegbaar zijn, geeft Fred
die Heineken. De grootaandeelhouder van de
brouwerij weigert (leiding gevend) personeel
categorisch opties toe te kennen. Wonder bo
ven wonder behoort Heineken desondanks
tot de succesvolste bedrijven van de Neder
landse beurs. De brouwerij heeft geen proble
men met het aantrekken van geschikte ma
nagers, noch om ze te behouden. En Ameri
kaanse beleggers wantrouwen Heineken
evenmin.
De argumenten tegen de optieregelingen zijn
sterker. Op de eerste plaats is het in tegen
spraak met de mores van het poldermodel.
De vakbonden hebben zich de afgelopen ja
ren bijzonder coulant opgesteld als het om
looneisen gaat, maar de achterban zal dat niet
meer slikken als de top jaarlijks vele miljoe
nen extra incasseert.
De optiebeloning gaat verder in tegen de ou
de wijsheid 'loon naar werken'. Een manager
hoefde de afgelopen jaren niets te presteren
om toch in de prijzen te vallen. Het beurskli-
maat was dusdanig aantrekkelijk dat de
koersen ook zonder noemenswaardige be
drijfsresultaten stegen. De manager is niet
verantwoordelijk voor de lage rente en de toe
genomen populariteit van beleggen. Hij heeft
er dankzij de opties wel dubbel en dwars van
geprofiteerd.
Er kleeft een derde, wellicht cruciaal, be
zwaar aan de optieregeling. Een manager is
beter dan wie ook op de hoogte van het reilen
en zeden binnen zyn bedrijf en bezit daar
door een onmiskenbaar informatievoordeeL
Dat bleek bijvoorbeeld bij Van Leer. De top
mannen wachtten met het uitoefenen van
hun opties tot de bekendmaking van het
overnamebod door een Finse concurrent.
Een gewone belegger wist van niets en ver
kocht wellicht 2ijn aandelen een paar uur
voor het cruciale nieuws. Hy Hep daardoor de
koerssprong van ruim vijftig procent mis. Be
stuurders van Van Leer had dat niet overko
men. Iedereen is gelijk, maar de managers
iets meer. Tot voor kort moesten journalisten
bij de beurs beloven dat ze niet zouden han
delen, omdat ze vaak een kennisvoorsprong
hebben. Van enige terughoudendheid is in
het bedrijfsleven echter geen sprake. De be
stuurder handelt rustig met aandelen van
zijn eigen bedrijf, hoewel hy over veel meer
kennis beschiktdan de journalist.
Tot dusver heeft de politiek zich vooral be
diend van morele argumenten. Zo sprak Wim
Kok met instemming van het hele Binnenhof
van 'exhibitionistische zelfverrijking'. Het
zijn 'soundbites' die het goed doen, maar het
zet weinig zoden aan de dijk. Echte maatrege
len gaan de volksvertegenwoordigers uit de
weg, hoewel er wel degelijk een basis voor be
staat.
Volgens de beursregels moet iedere belegger
over gelijke informatie kunnen beschikken.
Een manager heeft echter kennis over zijn
bedrijf waar een gewone sterveling nooit aan
kan komen. Het handelen in aandelenopties
van het eigen bedrijf zou daarom verboden
moeten worden. De politiek durft er echter
niet aan. De morele verontwaardiging is daar
om misplaatst.
