5r jaargang.
Zaterdag 28 Augustus 1897.
N°. 9408.
FEUILLETON.
DE SCHIPBIRËUkËL^ÖËIBL
Verschijnt dagelijks, uitgezonderd Zon- en Feestdagen.
UITGEVER: H. J. C. ROELANTS.
Kennisgeving.
BXJITËNLAm
Abonnementsprijs voor Schiedam, per kwartaal f 0.90
omliggende plaatsen, p. kwart. - 1.05
franco per post, p. kwartaal. - 1.30
Afzonderlijke nommers0.02
BUREAU: BOTEK9TBAAT 70, Tclephoon Wo. 123.
Advertentieprijs: van 15 gewone regels met inbe
grip van eene Courantf 0.52
Iedere gewone regel meer- 0.10
Bij abonnement wordt korting verleend.
f Burgemeester en wethouders van Schiedam,
Voldoende aan liet bepaalde in art. 57 der verorde
ning op de brandweer binnen die gemeente
Brengen ter ooenbare kennis, dat bij hun besluit
van den 26sten dezer, aan den brandmeester JOH. J.
ZOETMULDER, op zijn verzoek eervol ontslag uit die
betrekking verleend is, inet ingang van 1 September
1897.
Schiedam, 27 Augustus 1897.
Burgemeester en Wethouders voornoemd
VERSTEEG,
De secretaris
v. LUIK, Z.-S.
Algemeen overzicht.
Schiedam, 27 Augustus '97.
De president is vertrokken uit Petersburg.
Gisterennamiddag is htj met zijn pantserschepen
weder weggevaren.
Toen het uur van vertrek naderde, werder
de gewone beleefdheden gewisseld. De heer
Faure heeft die van zijn kant bewezen aan
de souvereinen, aan de hoogwaardigheidsbe
kleders, aan de officieren hem persoonlijk toe
gewezen, aan zijn eerewacht. Op zijn beurt
spaarde Czaar Nikolaas zijn ridderordemagaziju
niet; om de kleineren niet te noemen kregen
admiraal Gervais en generaal Hagron een hooge
decoratie, ontvingen de heeren Hanotaux en
generaal de BoisdefTre ieder een gouden snuif
doos en werden aan alle schepelingen derFran-
sche vloot voor Kroonstadt aardige attentie I
ook van die der ongelukkige Bruix her
inneringsmedailles toegezegd.
Gisteren werden de laatste afscheidsvisites
te Petersburg gemaakt; aan de armen werd
een gift van 100.000 francs geschonkendaarna
ging de heer Felix Faure naar de reede, waar
een schitterend gezelschap aanwezig was om
den president te begroeten bij zijn vertrek.
De muziek eener eere-compagnie speelde de
Marseillaise.
Na afscheid van allen genomen te hebben,
die zich aan de reede bevonden, besteeg de
heer Faure het keizerlijke jacht Alexandria.
dat onder kanongebulder en de vivat's van de
menigte, de nationale vlaggen in top, naar
Kroonstadt vertrok.
De groote reede dezer plaats, met haar Rus
sische en Fransche schepen, die salvo's gaven,
en welker matrozen, op de ra's staande, hun
hoezee's lieten weerklinken, terwijl beneden de
beide volksliederen weerklonken, bood op dat
oogenblik een schitterend schouwspel aan.
De keizer en de president hielden hier nog
Door J. C. Biebnatzki.
29)
Doch ziestonden daar niet twee gestalten dicht
tegen elkaar aangedrongen, als door de branding
gedragenwant geen .vast punt was er te zien
waarop hunne voeten konden staan. Het waren
Godber en Maria. Met bovenroenschefijke inspanning
scheen hij weerstand te bieden aan den storm
en de golven met kracht verzette hij zich nu eens
tegen het water, dat over hem heensloeg, dan weder
hief hij de jonkvrouw met zijnen arm naar boven.
Maar vergeefs'. Datgene waarop hij stond was
het een muur, was het een balk hield niet
langer. Een reusachtige golf ruischte als een be
geerig zeemonster aan en op het zelfde oogenblik
werden Godher en Maria tot boven op den kam
opgeheven en dan in deri kokenden maalstroom neer
geworpen, waaruit geen redding mogelijk was.
Bij dezen aanblik vergaten zij, die getuigen -.varen
van den ondergang der gelieven, hun eigen gevaar
een oogenblik; maar weldra dachten zij weder aan
zich zelve, als voelden zij dat zij den dood, dien zij
anderen zooeven hadden zien ondergaan, weldra ook
zeiven a's offer moesten vallen. Het was niet de
vrees voor den dood, die bij hen het alles beheer-
scliende gevoel was, ja zelfs ging er in dit oogen
blik bijna eene hoop van hen uit, dat zij weldra
dooreen snel einde uit dit uur van ondragelijken angst
mochten vei lost worden.
Het nederzinken van Godber en Maria bracht
eene revue over de schepen, waarna men zich
aan boord begaf van het Fransche pantserschip
de Pothuauwaar aan de Russische souvereinen
een afscheidsiunch werd aangeboden.
Bij deze gelegenheid bedankte de heer Faure
liet keizerlijk paar voor het bezoek aan het
Fransche pantserschip, voor de betoonde gast
vrijheid en de prachtige ontvangst door het
Russische volk. De Fransche en Russische
vloten kunnen trotsch zijn op het aandeel, dat
zij van den eersten dag af gehad hebben aan de
groote gebeurtenissen, welke de innige vriend
schap tusschen Frankrijk en Rusland bevestig
den.
Zij maakten het aan de beide vereenigde,
geallieerde natiën, die geleid worden door het
gemeenschappelijk ideaal van beschaving, recht
en gerechtigheid, mogelijk, zich broederlijk
aaneeu te sluiten in de loyaalste, oprechtste
omarming.
Voor deze woorden dankte de Czaar, zeggende,
dat ze iri zijn hait een levendige echo vinden,
terwijl hij er bijvoegde: »Uw verblijf in ons
midden schept een nieuwen band tusschen onze
beide bevriende, verbonden alliéesnatiën,
die evenzeer besloten zijn met haar gansche
macht bij te dragen lot handhaving van der.
wereldvrede in den geest van recht en billijk
heid."
Ten slotte dankte de Czaar nogmaals voor
het bezoek en ledigde het glas ter eere van
president Faure en op de welvaart van Frankrijk.
Des middags drie uur begaf zich het gezel
schap naar den kruiser Èorvya, welken de
keizer aan den heer Faure liet zien.
De president nam hier afscheid en keerde
naar de Pothuau terug, die onder geestdriftig
gejuich van de verzamelde toeschouwers onder
stoom ging.
De Novo je Vremja verklaart dat er geen
twijfel aan is, of het verband tusschen Rusland
en Frankrijk, reeds in het vorige najaar door
den Czaar gesloten, is een volmaakt aequivalent
van het Drievoudig Verbond, dat het heeft om
gezet in eene internationale combinatie van
mogendheden, die thans den vrede niet meer
bedreigt.
De Novosti doet opmerken, dat de Kóln. Zeit.
ongelijk heeft om de beteekenis te ontkennen
van de manifestatiën van het Russische volk,
want ieder gouvernement heeft rekening te
houden met de wensehen van het volk. De dag
van den 24sten Augustus heeft inderdaad het
Fransch-Russisehe verbond bevestigd.
De Swet ziet in de gesproken woorden een
nieuw bewijs, dat Rusland en Frankrijk be
vriende natiën, zijn, die in vrede willen leven,
maar bereid zijn elkaar wederkeering te ver
dedigen tegen elk buitenlandsch gevaar.
Men schijnt het te Konstantinopel eindelijk
eens te worden over de vredesvoorwaarden.
Gelijk men weet was Engeland het niet eens
met de voorwaarden betreffende de ontruiming
de gedachte van de buurvrouw weder op het ver
lies van haar kind, waarvan zij niet anders kon
verwachten, dan dat het als een spel der golven
dood op zee ronddreef; en op nieuw barstte zij
in een luid gejammer uit.
Daar werd het uitzicht duister gemaakt, als trok
er een donkere wolk voorbij. Het was een hooi
mijt, die nog door het vlechtwerk, waaraan zware
gewichten hingen, werd in elkaar gehouden, maar
thans tegen een vooruitstekenden balk drijvende
uit elkander sloeg. Het bovenste deel schoot onder
het dak en wierp groote hopen nat hooi op de
op den bodem liggenden. En zieaan de voeten
der moeder lag het reeds lang verloren gegeven
kind levend en ongedeerd.
Wie vermag het geluk der ouders te schetsen
Met duizend kussen overdekten zij den knaap
iedere gedachte aan den dood, die hen weldra
allen in zijn macht zou hebben, was verdwenen.
Zelfs dominee Hold en zijne eclitgenoote deed
de deelname aan de vreugde der ouders een oogen
blik niet denken aan hunnen toestand en ware op
dit oogenblik hun schuilplaats bezweken voor het
geweld der golven, zoo zouden allen te zamen
nog vol geluk over de redding van het kind zijn
weggeslagen.
Toen de gedachte aan het door de redding
niet verminderde gevaar terugkeerde, was de
stoim reeds wat verminderd en begon deze lang
zamerhand te leggen.
De golven stortten niet meer zulke geweldige
watermassa's over het dak en langzamerhand be
gon het peil van het water te dalen.
Toch bleef het gevaar niet gering, omdat de
stutten van de weinige dwarsbalken, waardoor deze
weiden geschraagd, thans nauwelijks nog bestand
van Thessal'ë, zoodat de vijf andere mogend-
I jden reeds besloten hadden buiten Groot-
Brittaunië om het vooiloopig verdrag te tee
kenen. Thans echter heeft de toestand in "Voor-
Indië zooveel ongerustheid gewekt te Londen,
dat men van verder obstructionisms schijnt te
willen afzien.
Lord Salisbury heeft dan ook reeds aan de
mogendheden een rondschrijven gericht, waarin
hij hun voorstelt om te onderzoeken of Grie
kenland eene jaarlijksche schatting van 250.000
Turksche ponden zou kunnen betalen onder de
noodige controle.
Het schijnt dat er op dezen grondslag ein
delijk een vergelijk tot stand zal kornen, vooral
nu, zooals een telegram uit Athene luidt, de
Grieksche regeering zich bereid heeft verklaard
alle mogelijke waarborgen te geven voor het
betalen der oorlogsschatting. Het werd ook tijd.
Men weet zelfs te berichten dat Tewfik-pacha
geklaagd heelt over de laksheid in het voeren
der onderhandelingen, en een klacht van Turksche
zijde over langzaamheid beteekent niet weinig.
Uit Voor-Indië komen nog weinig opwek
kende berichten voor de Engeischen.
De Afridis hebben Dinsdagmorgen Lundskotal
aangevallen en verbrand.
De drie forten, die den Khyber-pas bestrijken
en den toegang tot Peshawur afsluiten, waien
reeds in hunne handen.
Thans moeten zij het garnizoen te Lunds
kotal en in de Khyber-Rifles hebben aange
vallen. Vier en twintig uur hield men het uit
tegen de herhaalde aanvallen van de Afridis.
Toen dezen binnentrokken ontstond een wan
hopig gevecht, dat twee uur duurde.
Volgens sommige berichten zijn de vijandelijke
benden verstrooid, doch voornemens zich '15
September weder te verzamelen.
Omtrent het vermoorden van den president
van de republiek Uruguay wordt nog gemeld,
dat hij ter viering van den onaf hankeiijkheids-
dag in de hoo'dkerk was, waar een Te Deum
werd gezongen.
Plotseling sprong er een man op hem af. een
zekere Arredondo gelijk later bleek, die een
revolverschot op hem loste. De dood volgde
schier onmiddellijk.
Op den heer Borda waren reeds vroeger
aanslagen gepleegd. In Mei van dit jat bij
gelegenheid van een wandelrit, naderde hem
een student met een geladen pistool. De aide-
de-camp van den president luitenant-kolonel
Turenne gaf den jongen man gelukkig zulk een
slag op den arm, dat het schot in de lucht
afging.
De tweede keer, in Juni, trachtte men den
president door middel van een bom te dooden.
Men bemerkte echter den toeleg tijdig.
Beide aanslagen geschiedden uit politieke
beweegredenen en men vermoedt, dat het ook
bleken tegen do geringste stooten en slagen, maar
heftiger dan te voren heen en weer schudden en
meer en meer los begonnen te staan, terwijl met
het terugloopen van den vloed de grond, waarop
zij stonden, afbrokkelde en er dus vrees bestond,
dat de ruïne weldra geheel zou instorten.
De zee sloeg nog met enk*'» zware golfslagen
naar den buit, die haar dreigde te ontgaan, en
woelde, hoe verder zij terugging, den grond om de
schoorbalken los, zoodat zij alien steun verloren, en
het gevaar van de tot nu toe gespaarde offers den
hoogsten graad bereikte. Hoe meer hun hoop was
gesiegen om het leven te behouden, des te angstiger
greep hen nu de gedachte aan, ten laatste toch
nog om te komen.
Hoe langzaam kropen de minuten voortHoe
langzaam week de zee terug! Doch eindelijk, daar
was het gevaar geweken en dankbaar kon men
van de gevaarlijke schuilplaats weder afdalen naai
den beganen grond.
Hoofdstuk XV.
Met welke gevoelens zagen de aan den dood
ontkomenen de plek terug, waar het hun ondanks
ontberingen, vroeger zoo goed was geweest. Nauwe
lijks kon het leven als een welkome gave schijnen,
daar alles hun ontnomen was, wat zij bezeten
hadden.
De maren der huizen waren weggeslagen en de
grond uitgespoeld de kerk was vernield, de pas
torie eene ruïne geworden. Dominee Hold en zijne
echtgenoote aanschouwden met tranen in de oogen
de verwoesting. Hij dacht aan zijne zoo geliefde
boeken, waarvan hem ook niet een enkel was
overgebleven zij dacht aan die duizend kleine aan
genaamheden des levens, waarvan geen spoor was
de politiek is. welke thans de hand van den
moordenaar geleid heeft.
In Februari van dit jaar werd het vaandel
van den opstand in Uruguay geheven door
generaal Saraiva, die vooral ondersteuning vond
bij de Witten, de conservatieven, en werd bij
gestaan door de monarchisten van Rio Grande
do Sul. Generaal Saraiva is namelijk van oor
sprong een Braziliaan en liet is ook in boven
genoemde Braziliaansche provincie, dat de op
stand werd voorbereid.
De generaal trok de grenzen over met slechts
500 man, doch de oproerige beweging nam
zoo snel toe, dat hij zich spoedig aan het hoofd
bevond van eenige duizenden personen. De pre
sident werd door hem zóó in het nauw gedre
ven, dat deze voorwaarden moest aannemen,
welke een gansche ommekeer van zaken in de
toekomst onvermijdelijk maakten.
Er werd overeengekomen, dat de Witten bij
de eerstvolgende verkiezing een piesident uit
hun midden zouden kiezen. Als candidaat werd
genoemd dr. Pedro Jose Ramirez; ook zes pro
vinciale gouverneurs zouden tot hun partij be
lmoren. Men vermoedt, dat president Borda
zich tegen deze regeling heeft verzet en dat
zulks de aanleiding van den op hem gepleegden
aanslag is geweest.
Oc broodprijs ln Frankrijk.
Gisteren heeft, zooals wij reeds in het kort
hebben gemeld, de Fransche minister-president
Méline het dagelijksch bestuur van den Parij-
schen gemeenteraad ontvangen, dat hem in ver
band met de stijging der graanprijzen de tus-
schenkomst der regeering kwam vragen. De
minister beloofde ernstig overleg en maakte
tevens eenige opmerkingen, waaruit men kan
afleiden dat hg den toestand volstrekt niet als
ernstig beschouwt.
Hij vei zekerde dat de regeering volstrekt
niet zou aarzelen het invoerrecht op granen
te verlagen, indien het niets anders kan. Daar
voor zou echter noodig zijn dat de pry's inder
daad buitengewoon hoog werd en de stijging
van blijvenden aard was, niet slechts tijdelijk
of wegens speculatie.
De minister Viger, die in 1891 het invoer
recht van 5 tot 3 frs. had verlaagd, heeft later
verklaard er berouw over te gevoelen, omdat
vooral de speculanten er door waren bevoor
deeld, die voor en na de verlaging groote hoe
veelheden hebben ingevoerd, om die op te slaan
en later weder voor zeer hooge prijzen te ver-
koopen. Bovendien was de oogst in dat jaar,
wat Frankrijk betreft, slechts 70 millioen hec
toliter, en dit jaar zal die 85 a 90 zijn. In het
noorden des lands is de oogst zelfs zeer ruim.
Een deel van Europa heeft ook misgewas,
maar in Engeland, Duitschland en Spanje wordt
niet minder gewonnen dan in 1896, en Amerika
rekent op 203 millioen hectoliter tegen 165 in
1896. Volgens de jongste berichten uit Amerika
daalt de prijs daar reeds eenigszins en als de
achtergelaten. Wat beiden verloren hadden, dat kon
met geld weder gekocht worden, maar de vreugde
aan datgene, wat zij onder zorgen en bezwaren
hadden verworven, de liefde voor datgene, wat
han door vriendelijke herinneringen dierbaar was,
de band, waarmede de gewoonte anders ook nog
nietige zaken aan ons bindt, de oude vertrouwe
lijkheid, waarmede het bezit wordt gadegeslagen,
dat alles kon geen goud weer herstellen.
En ook, al ware dit mogelijk geweest, waaruit
zouden zij het hebben kannen doen Stonden zij
daar niet ontbloot van alles. Zonder eenige hoop
voor de toekomst, zonder uitzicht om hun levens
onderhoud te kunnen winnen 7
Zij waren thans wel uit de woedende golven
gered, maar zij moesten misschien weldra als
offers van den hongerdood vallen.
Konden zij thans reeds vol vertrouwen naar de
kusten van hot vasteland blikken, van waar de
hulp moest komen, vóór zij wisten hoever de over
strooming zich had r'tgestrekt, vóór zij zekerheid
hadden, hoever het vermogen hunner medemenschen
reikte en hoe snel zij op het h>er heerschende ge
brek zouden attent gemaakt worden?
De predikant en zijne echtgenoote verwijlden troos
teloos op de puinhopen van hun vroeger geluk,
terwijl hun kind van koude sidderde. Zij wendden
hunne blikken rondom, maar overal zagen zij de
zelfde verwoesting. Kale wersten of eenzaam in
de lucht stekende palen hier en daar, die een ver
brijzeld dak droegen. Slechts een enkele woning
was minder vernield en kon nog eenigermate als
schuilplaats dienen. Daailieeu richtten zij hunne
schreden.
Wordt vervolgd.)