Birpi-AimteM te ScMefai.
Uit één wieg.
54'" Jaargang.
Woensdag 11 Juli 1900.
No. 10288.
BUITENLAND.
St HIIEDAIMSCHE COURA»IT.
Deze courant verschijnt dagelijks, met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
Prijs per kwartaalVoor Schiedam en Vlaardingen 11. 1.25. Franco
per post fl. 1.65.
Prijs per weekVoor Schiedam en Vlaardingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een uur
aan het bureau bezorgd zijn.
Bureau t Boterstraat 68.
Prijs der Advertentiën: Van 16 regels 11. 0.92iedere regel
meer 15 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Taneven hier
van zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummersdie Dinsdag- en Zaterdagavond verschijnen, worden
zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen tot den prijs van 40 cents
per advertentie, by vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Interc. Telefoon Mo. 123.
AANGIFTE VAN LEERLINGEN
voor de openbare lagere scholen met uit
gebreid leerplan.
Ouders of voogden, die leerlingen voor
bovengenoemde scholen wenschen aan te
gevend wordt verzocht zich voor 15 Juli
a.s. aan te melden voor mei-jes bij mej.
A. KIMMIJSER en voor jongens by den li-er
A. H. E. TIJL.
De leerlingen moeten geboren zijn voor
1 Januari 1895.
Op Maandag 23 Juli c.k. 's avond1,
van 6 tot 8 uur za! er gelegenheid gegeven
worden, zich als leerling van gemelde inlich
ting te doen inschrijven.
Vereischten zijn: lo. het bereikt hebben
van den twaalfjarigen leeftijd, 2o het over
leggen van eene vei klaring van liet hoofd
eener openbare of bijzondere school voor
gewoon lager onderwijs dat de leerling deze
geheel heeft doorloopen, 3o. het ovei leggen
van eene verklaring van verrichte koepok
inenting.
De Directeur der School,
J. A. HINGMAN.
Algemeen overzicht.
SCHIEDAM, 10 Juli 1900.
Be oor log met China,
De Duitteche bladen zullen wel weer ont
stemd zijn.
Keizer Wilhelm heeft gisteren weder een
toespraak gehouden bij (heit vertrek der pant
serdivisie naar China. De Keizer zeide
„Gij rijt do eerste pantserdivisie die ik
naar liet buitenland zend. Bedenkt, dlat gij
niet geslepen, met moderne wapenen toege
ruste tegenstanders .hebt te strijden en
wreekt vergoten Dnitsch bloed. Spaart vrou
wen en, kinderen. Ik zal met rusten tot China
ter aarde geworpen is en alle bloeddaden go-
wrcSken zijn. Gij zult onet de soldaten der ver
schillende naties te zameu strijden bavraart
steeds goede kameraadschap,"
Men wil in Duitsehland en ook in andean
landen het woord „oorlog" niet hooren, Br ie
geen oorlog met China. Maar de Keizer heeft
in zijn eerste, in de Duitsdhe pers over 'tge-
heel zeer afgekeurde toespraak te Kiel on
omwonden heb groote woord uitgesproken,
en gisteren heeft hij wel de uitdrukking „oor
log" vermeden, maar ook nn erkent hij feite
lijk dat het Westen 'in botsing is met Obina.
En het gevolg dier hotsing moet zijn dat men
China onder de knie krijgt.
Intirsswhen, oorlog of niet, die laatst® be
richten geven iwiat meer hoop. Misschien zijn
de vreemdelingen te Peking nog te redden.
Wel blijkt hot met zooveel blijdschap begroe
te telegram dat verschillende gezantschappen
nog behouden waren, ouder te zijn dan men
Een roman.
VAN
IDA BOY-ED,
7)
Noen, niemand dan zij alleen kon weten,
welk een schier hypnotische macht dokter
Maurach over haar lijdenden vader had beze
ten,, hoe hij hem het sterven gemakkelijker
gemaakt had het sterven, waarvoor de
man, die steedis met wensdren, plannen en
zijn geheel© krachtige persoonlijkheid zoozeer
bezig geweest was, zoozeer gevreesd had.
Waleker zei.de, dat er als 't ware een vloek
op dokter Mauradh rustte. En ook de een of
andere daimo uit de familie had in de dagen
der ziekte verklaard: „Wat? Vertrouwt ge
nw zieke aan dien naren man toe
Jawel, als ©en ongelukkige, verbitterde zag
hij «r uit. Als hij, niet juist tegen, den zieke
sprak, wias er ©en scherpe trek op zijn gezicht,
die litem mismaakte.
En hij was d!ain ook niet knap van uiterlijk,
„Maar ©en manlijk man," dacht Malve,
„iemand, -wien men zich toevertrouwen kan
op dood en leven. Hij heeft zoo iets vastbera
dens."
En aan dezen man moest zij nu koud, kaal
geld zenden ©n een koel woordje van dank
van halar mama daarbij
Malve stond op. EIj liep in haar kamer op
en neer. In haar was een hievige onrust. Zij
ihad er berouw over, dat zij de zorg voor de
toezending van het geld maar niet aan Lydia.
dacht, maar daartegenover staat een nieuw
bericht van nog gunstiger strekking.
Da 'kans bestaat dat prins T&clnng de ge
zantschappen beschermt. Dat wil zeggen, dat
to Peking twee partijen zijn, dat Tuan met
heer en meester van de stad is, dab 'liet nog
twijfelachtig is of de partij der vreemdelin
genhaters wel het pleit zal winnen.
Dat prins Tuan zelf do door 'hem ontketen
de volksmassa niet in bedwang heeft, blijkt
wol hieruit dat ook Hsu-Tung, een gevaarlijk
vreemdelingenhater en gouverneur van, den
troonopvolger, Tuan's zoon, met zijn geheele
gevolg, uit 300 personen bestaande, bij de
wanordelijkheden der Boksers in Poking is
vermoord.
Er ie nog altijd niets met zekerheid te zog
gen over den toestand in d© hoofdstad. Over
den Keizer zwijgen de berichten' geheel, maar
tegenover de tijding van de vergiftiging der
Keizerin wordt nog volgehouden dat zij Pe
king ie ontvlucht, men weet niet waarheen.
Zeer wel mogelijk is h©t echter dat de par
tij der Keizerin' onder aanvoering van prins
Tsehing, steunend© op de gouverneurs dei-
groot© Midden- ©n Zuid-Chineesch© provin
cies, het hoofd' biedt aan de Boksers onder
Tuam.
Die groote provincies blijven voorloopig
rustig. Daarentegen wordt in Shan-bung en in
M'andgchurijje de toestand bedenkelijk. In
laatstgenoemd gebied, waar men den Russi-
schen invl'oed overheen? nd meende, zijn
zendingsstabions vernield, de bisschop en ver
scheiden priesters vermoord en ©enig© non
nen verbrand. "Verschillend© anderen wisten
te ontkomen.
T© Tien-tem hebben de vreemdelingen heb
nog steeds hard te verantwoorden. Nu Ja-
pansehe versterkingen te Tn-ku zijn aangeko
men, zal men de stad wel kunnen houden.
Over Japan is heel wat 'te doen. Volgens
sommigen zou Japan's aanbod om troepen te
zenden met wantrouwen zijn begroet, aller
eerst door Rusland.
Volgens de „Daily Maal" evenwol bestaat
•er nu volkomen overeenstemming tusschen
Rusland en Japan na de uitwisseling van
e enige diplomatieke nota's. Daarbij is geble
ken, dat de belangen van beide landen dezelf
den waren en dat beide besloten hadden deze
politiek te volgen: den status quo in China
te herstellen.
Li-Hung-Tsohang heeft, volgens een parti
culier bericht uit Kanton aan de „Times",
den Cliineeschen gezant te Londen aange
maand er bij de Engelsche regeering op aan
te dringen dat zij in overeenstemming met
d© Vereenigde Staten Japan verzoekt met
deze beide staten samen te werken tob in
standhouding van liet Chineesehe Rijk en de
instelling cener krachtige regcering. Die drie
mogendheden zouden dan gezamenlijk den
steun der andere mogendheden moeten vra
gen.
Li schijnt dus noch Japan noch .«rusland to
vertrouwen.
Op de bewapening der Cfhineezen werpen
©enige cijfers, gisteren in het Lagerhuis door
Wyndham medegedeeld, ©enig licht. Wynd-
ham doelde mede dat door twee Engelsche
firma's sedert 1895 naar China zijn geleverd
71 stukken veisiinggeschut met 11,790 ladin-
of Henri overgelaten had. Daar zij die zaak
ten uitvoer te brengen bad, .Kwam zij zich
daarvoor verantwoordelijk voor.
Lydia bevond' zich in het aangrenzend ver-
ti'ck. Als zij haar eens vroeg om heb geld te
verzenden? Maar wat zou haar zuster daar
van denken' Misschien zou er wel een spot
tend of verachtelijk woord over Maurach val
len. Lydia had nog pas geleden gezegd
„Taxeer dien man toch niet naar ons!"
„Waarom zou ik bem dan anders 'taxee-
ren?" dacht Malve. „Omdat hij arm, is? Om
dat hij ongedukkte is? Omdat hij eenzaam
leeft cu geen enkele poging iged'ann heeft om
tob onze kringen toegang te verkrijgen Maar
dat zijn geen redenen. Juist omdat wij hem
nooit meer zullen zien, moesten wijl meer
vriendschappelijk en minder vrijgevig zijn."
Zij teerde naar haar kleine schijf tafel te
rug, die vlak vóór het raam stond.
„Jammer," dacht zij, „o, hoe jammer'"
Een pijnlijke trek vertoonde zich om haar
lippen. Do tranen kwamen haar in de oogen.
Zij begaf zich nu met vastberaden bewegin
gen aan haar bezigheid. Hot moest zoo wezen.
Zij begreep dit wel. Eigenmachtig in strijd
met den wil der familie te handelen, kwam
haar niet in de gedachten. Minder uit do ge
woonte, altijd in overeenstemming met de
haren ,ta 'blijven, dan uit do bewustheid, dat
zulk e©n eigenmachtig handelen als een zon
derlinge bekentenis zou kunnen opgevat wor
den.
Zij richtte trotsoh hét hoofd op. Br zijn
zeker© dingen, die zich het gemakkelijkst
zwijjgend en geheim laten afdoen. Zelfs een
vermoeden, een blik, ©en vragend woordl zou
gen, 123 veldstukken met 49,400 ladingen en
297 maxims met 4,228,400 patronen. En nog
verscheiden andere Engedsche firma,'s hebben
Chineeséhe orders uitgevoerd.
D© Brusselsclie „Petit Bleu", deze cijfers
aanvullend, zegt dat Dnitsche wapenfabrie
ken 460,000 mausergoweren en drie millioen
patronen hebben geleverd.
Zuid-Afrika.
Het schijnt dat De Wet en Stejjn de
Viy^taters onder hun bevelen in verschil
lende korpsen hebben gesplitst waarvan er
dan een onder Steijn en De Wet zelf naar
Fouriesburg is gegaan. Met welk doel Er
zijn er die verwachten dat deze Boeren-
macht de passen van de Drakensbergen zal
doortrekken om in Natal de Engelsche ver
bindingslijnen te bedreigen.
Tegelijk blijven blijkbaar andere Boeien-
kommando's in den Vrijstaat het de Engel-
schen lastig maken, terwijl, zooals wij gisteren
reeds zeiden, ook in het Westen van Trans
vaal de oorlogstoestand blijft bestaan.
Dat de ooi log nog lang niet gedaan is,
begint nu ook in de Engelsche berichten
meer door te schemeren. Zoo zegt lord
Roberts zelf dat de mijnarbeiders op zijn
vroegst in September te Johannesburg zullen
kunnen terugkeeren.
Het komt ons voor dat er nog wel een
paar weekjes bij aangeknoopt zullen worden.
In ieder geval wordt, al begint men in
September weer te wei ken, de schade aan
de mijnen geleden toch reeds op een kwart
milliard begroot.
Van de Engelsche troepen in Rhodesië
onder Canington hooren wij niets meer.
Vnn Piumer's troepen vei telt »Reynohi's
Journal dat ztj herhaaldelijk aan het muiten
zijn geslagen wegens de slechte behandeling
die zij oude; linden.
In de Kaapkolonie neemt de beweging tot
boycot van den Engelschen handel steeds
meer toe.
Beweerd wordt dat de Boeren zich in
Lijdenburg geducht vei schansen, llun stel
lingen moeten daar allengs zoo goed als
onneembaar worden.
Bc Zuld-Afrlkanrthclie Rail.
Louis on Chris tiaan Botha.
In „Ons Land." komt de volgende schets
voor van de beid© Botha's
Ivommandan t-geueraal Louis Botha en ge
neraal Christiaan Botha zijn zoons van Louis
Both a en Adriana, van Rooyen, vroeger van
Onrust, Urnvoti, Natal en later van Middel-
poort, Leeuwkop, Vrede, O. V, S.
Omtrent 1836 trokken Louis en Philip Bo
tha met hun ouders van Bruintics Hoogte,
O
Somerset Oast, en zij werden beidon. gespaard'
m den Zulumoord en inval bij' Blauwkrantz,
Natal. Adrian» van Rooyen, tpen nog een
jong meisje, was met haar ouders in hot Boe-
renïaagcr te Vechtkop (nabij Heilbron), tij
dens de bestorming door Mosilikatries Zulus.
In de dagen toen Dingaan nog de tyran van
Zululand was, poogde een noover 'impi van Zu
lus, omtrent 1000 man sterk, een inval te
maken op de Boeren iin Umvotd. Louis en
Philip vvoond'en toen op de grenzen, en wa
ren jong getrouwde mannen. Zij hoorden van
't imp, die langs Mount Alice nit de nu nog
voor Malve als een pijnigende vernedering ge
weest zijn.
De deur, die van Lydia's aan de straat
gelegen kamer naar die van haar jongere zus
ter voerde, ging eindelijk open.
„Waleker is er. We moeten komen," zeide
Lydia en keek om het hoekje van de deur
heen.
„Aanstonds." Malve hield den verzegelden
brief aan dokter Maurach in de hand.
„Biehl kan hem dadelijk wel wegbrengen,"
zieide zij.
Biehl, die naar bov-n .gekomen was om de
beide jonge dames te roepen, nam den brief
aan en vroeg, oi hij een bewijs van de goede
ontvangst moest meebrengen.
Malve werd vuurrood. „Neen," beval zij
kortaf. „Geef hem aan den dokter zelf, en als
je hem niet thuis treft, moet je straks nog
maar eens naar hem toe gaan."
Toen Biehl zich zoover verwijderd had, dat
hij d'e dames niet meer hooren ikon, zeide Ly
dia haastig„Jij alleen, Malve, bent onmon
dig van ons. Jij alleen moet dus ©en voogdl
hebben. Gisteravond sprak Henri er over,
■dat j© jo terstond voor mondig kondb laten
verklaren. Ldesbeth! zeide, dat dit ook haar
he«t best voorkwam, opdat geen vreemde zich
in onze zaken zou kunnen mengen. Ik kan
je niet beschrijven, hoe pijnlijk mij dit aan
deed. Zóó hinderlijk was het mij, als kon ons
een .gevaar dreigen, als konden wij' een be
schermer noodig hebben, als
„Wat valt je in riep Malve uit en bleef
op de bovenste trede der trap staan. „Je
denkt toch niet, dat Henri ons ook maar
voor een cent zon benadeelen
woeste spelonken van de Tugela Rivier aan
't komen was. Gewapend sprongen zij op hun
paarden en reden 't impi te gemioot. Waar d©
passaat nauw was, daar bleven deze bwee
staan, en daagden 'b Zulu impi aan te komen,
maar d'it waagde het niet en keerde terug.
Later werden de broeders geluk gewonscht en
gedankt door gouverneur Pine, Louis trok
naar den Vrijstaat en Philip bleef achter, en
wae tot zijn dood een lid van den uitvoeren
den raad van Natal.
Louis was nog een jonge man en Christiaan
nog een kind; toen de Engelschen de Zulus
van Cetewayo bij Ulundi, na den m oordslag
van Isandlwana, in 1880, veroverden, en Ce-
terwayo's macht opbrak, en daarna werd Zu
luland verdeeld, tot onze verbazing, onder
kleine koningen, in plaats dat de Engelschen
dit zelf overnamen, en Cetewayo werd ver
bannen.
Louis was van omtrent 1875 da trekker
met zijn vaders vee uit den kouden Vrijstaat
naar het prachtige winterveld van Zululand
tot in de nabijheid van do slagvelden van
Zlobano en Kambula. Voord'at Cetewayo ge
klopt was door de Engeischen, hadden Louis
zijn ouders hem jaar na jaar gegroet met de
gedachte dat zij hom nooit weer zouden zien,
maar met het vertrouwen dat hij een kalm
kereltje was, en dat hij de Kaffers goedi ken
de en goed bemind was met Oham, een der
koningen.
In omtrent 1883 vermoorde ©en impi van
Usibepu al de Kaffers rondom waar Louis
met zijaschapen stond, en in liet jaar daarna
zond hij een Zulu boodschapper uit naar
Christiaan, die toen omtrent 18 jaren oud
was„Kom, help ons, Oham en Diniznln,
togen Usibepu." Usibepu had toen tegen
Oliajn eu Dinizulu opgetrëkb, en omtrent 800
Boeren van de noordelijke districten van den
Vrijstaat en de Transvaal gingen Dinizulu
helpen on 2 Laagers werden gevormd.
Lucas Meyer, een dapper en verziend' man,
was de kommandant, en bij het Zandlager
vroeg hij 100 vrijwilligers tegen Usibepu's
impi onder Kolenbrander. Louis Botha stapte
dadelijk uit met Cheer© Emmctt ©n deze
tiwee stonden voor miDstens een 'half uur voor
dat er een ander kwam. Christiaan was in
het andere laager. Bij don grooten slag nabij
de samenvloeiing van Univiloozi Rivieren,
was het klompje Boeren 'tegen een langen
rand geplaatst, en moesten vechten tegen
den rechter hoorn van Usibepu's impi, terwijl
Oham en Din i zul u's impi tegen den Imker
hoorn moesten optrekken. De Boeren scho
ten en schoten, en elke maal was de hoorn
opgebroken, maar de drukkingskracht van 't
hoofd van den hoorn was to sterk, en zij kwa
men zoo nabij dat de Boeren him paarden
bestegen. Lucas Mever was zoo wat voor en
Louis nabij hom. Meteen sprong de leider
van den hoorn, een prachtige gebouwd© kale
Kaffer, met schildvel en korte assagaai uit,
en kwam rechtuit naar Lucas Meyer, van
den eenen kant naar den anderen springend,
zooails Zulukaffers gewoonlijk doen Sommige
Boeren waren bezig den voorpunt van den
hoorn weg te schieten, m niemand gaf dezen
Kafferheid de noodige notitie, totdat Louis
van zijn paard' sprong, en den Kaffer onder
den arm door het lichaam schoot, en hij viel
„Geen quaestie van," fluisterde Lydia,
scherp. „Ho© zou zoo iets bij mij kunneu op
komen? Eien Werihof geeft zich met zulke
dingen niet af. En wel het minst tegenover
zijn broer en zustere. Maar er zijn nog andere1
dingen aanmatiging, zucht om gelijk te heb
ben, om den baas te spelen. We kennen Lies-
beth immers genoeg. Nn is papa er niet mem*
om haar in toom te honden. Ik denk aan
papa. Hij was er altijd zoo voor, zwart op
wit te hebben. Hij meende, dat daarin een
waarborg lag om er zich aan te houden. Ik
bid je, Malve: zeg, dat je niet meerderjarig
vei'klaard wilt worden, kies je voogden voor
je. 3k denk, dat dit ook aan Wolfgang en
mij
„Lydia!" riep een ongeduldige stem bene
den aan de trap.
„W© komen dadelijk," riep zij terstond' te
rug.
Malve kon geen antwoord! op de haastig
uitgesproken fluisterende woorden van haar
zuster geven. Zij liad ook zoo dadelijk niets
weten, te antwoorden. Wat, had haar vader
toch gelijk gehad, als hij zeide, dat hot hem
dikwijls speet, d'at Lydia geen man
washaar ruime blik, haar vermogen om al
haar gedachten spoedig en geheel op één on
derwerp te vestigen, hadden hem bewonde
ring afgeperst. Het was zoo ©en Idl'ern© liefe-
hebbarij van hem geweest, zijn beide doch
ters een naam te geven en over zijn „verstan
dige" en zijn „edele" dochter te spreken.
Op dit oogen blik dacht Malve weer eens,
dat haar vader zich althans met betrekking
tot Lydia niet vergist had, terwijl zij zelf met
lraar edelmoedigheid
dood onder Lucas Meyer's paard. Meyer en
Botlia zijn dus oude vrienden.
Omtrent 1891 was Louis ©en diag dn de
beesterikraal, waar ook rijn ingevoerde buien
koeien waren. De Kafferjongen riep hem
toe: „Pas op, baas." Louis 'keek om, ©n de
bul gaf hem den hoorn n©t onder zijn borst
been-en in en wierp hem dn de lucht en kniel
de daarna op hem. Christiaan was buiten de
kraal, en sprong over den muur, nam den
kwaadaardigen bul bij de hoornen, stiet hem
weg van zijn broeden*, terwijl d'e Kaffers Louis
naar huis droegen. Christiaan is omtrent 6
voet 4 duim; Louis staat net 6 voet hoog.
Flinke jong© kerels, en beiden geboren leids
mannen.
Het Holland©r-korps.
Zaterdag 26 Mei te ongeveer 5 uur ver
trok een gedeelte van het nieuwe Hollander-
korps naar het front, sterk ongeveer 48 man
schappen en 3 officieren. De generaal vertrok
gisteravond, terwijl L. van Ham zich van uit
Johannesburg met 35 man bij de fcolonne zal
aansluiten.
Vele belangstellenden en vrienden Van de
vertrekkende Hollanders waren op 'het. per
ron aanwezig om afscheid te nemen. Het
vaandel is ook mee en men kan or van verze
kerd zijn dait dit symbool van 'trouw er tos
zal bijdragen om den moed van dé Hollan
ders in de ure des gevaars te schragen.
Kol. Maximoff is naar Europa vertrokken
en nam Zaterdagmorgen 26 Mei .afscheid van
de leden van het Hol landarkorps. De dappe
re aanvoerder Stond in groote achting bij rijn
manschappen en rijn vertrek wordt ook door
anderen, die hem hebben leoren kennen en
waardceren, in hooge mate betreurd
Bij de eerste verschijnselen van plunder-
zudht stelden de hier vertoevende militaire
attache's hun diensten her beschikking der
overheid. Luit. Thomson posteerde een deel'
van het Hollanderkorps in dé binnenhof van
de Nederlandsche Bank, iwelke zich het eerrt
voor protectie had aangemeld, terwijl la/ber
geleidelijk da bescherming van de diverse
geldinstellingen op het Kerkplein werd, vol
tooid. Do residentie zal zondier twijfel groote
erken tel ijkheid koesteren voor den fcrachbigen
steun door onze militaire gaston in deze min!
of moer kritieke dagen aangeboden tob hand
having van rust en orde.
Gemengde Üfededeellngen.
De nationalisten laten maar niet los.
Gisteren, bij de beraadslaging over heb ont
werp op de vier directe belastingen, kwam'
Laries weer met een stekelige aanmerking
voor don dag. Hij vroeg de negeering waarom
men schepen in het buitenland bestelde, in-
plaats van ze in Frankrijk te laten bouwen.
Natuurlijk bestreed' hij tegelijk de handelin
gen van het departement van oorlog dat vql-
geiLS hem bezig is de nationale defensie en
het leger te desorgtaniseeren.
De president verzocht hem bij het aanhan
gige onderwerp te blijven.
Laries viel daarop Waldeck-Rousseau aan,
en moest weer tot d© orde geroepen' wenden.
Zij glimlachte bitter. Zij was er zich van
bewust, dat zij niet zeer ©dol en niet zeer
moedig gehandeld had, toen rij zooeven
die vijf bankbiljetten verzegeld had. Of
kwam het haar maar zoo voor? Mochten ge
heime, diep verborgene, nauwelijks geboren©
en tot afsterven bestemde gevoelens den
maatstaf aan de hand doen? Of moesten de
verstandige, onbevooroordeelde meeningen
van haar familie de maatstaf rijn?
Beneden in de middelkamer wias mevrouw
Werihof mot haar zonen, haar schoondoch
ter en den notaris Waleker bijeen.
Het loodten stilzwijgen eener half .treurige,
half conventioneele stemming lag oven de
kleine groep. Ook de beide zusters wérden
teistond door ©en zekere pijnlijke gedwongen
heid aangegrepen.
Mevrouw Werkhof weende weer stil bij zich!
zelf, ook Liesbeth veegde met haar zakdoek
aan haar oogen, als wilde zijl dé sporen van
tranen verwijderen.
Lydia, Malve on Wolfgang moesten eens
klaps glimlachen. Waleker had ook rijn zak
doek uitgehaald om zijn voclitigen snor af t©
vegen, een heclemaal grauwe zakdoek, die er
als een stofdoek uitzag. Zijn huishoudster had
zeker een schoon© in rijn zak gestoken, maar
hij placht dikwijls boeken en acten daarmee
af te vegen.
En door dezen bolachelijken zakdoek wias
de ongedwongenheid hersteld, zelfs mevrouw
Werlfhof kon niet meer schreien.
{Wordt vervolgd.")
