No. 10298.
Eerste Blad.
TTit één wieg.
54"" laargang.
Zondag 22 en Maandag 23 Juli 1900.
Van de Parijsche Tentoonstelling.
BUITENLAND.
SCHSEDAMSCHE courant
Deze courant verschijnt dagelijks, met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
Prijs per kwartaalVoor Schiedam en Vlaardingen fl. 1.25. Franco
per post fl. 1.65.
Prijs per weekVoor Schiedam en Vlaardingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een uur
jian 'iet bureau bezorgd zijn.
BureauBoterstraat 6S.
Prijs der Adverten tiën: Van 16 regels fl. 0.92iedere regei
meer 15 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die "zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Taneven hier
van zyn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, die Dinsdag- en Zaterdagavond verschijnen, worden
zoogenaamde Meinm advertentiën opgenomen tot den prjjs van 40 cents
per advertentie, bij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Interc. Telefoon Ho. 12.1.
DOOR
THÉRÈSE HOVEN.
II.
Wij vervolgen on3 watertochtje, altijd nog
voor onzen zelfden, stuiver. Parijs is toch
waarlijk niet duur
Links zien we de glorie dor tentoonstel
ling, de Rue des Nations, een verbroedering
der volken op bouwkundig geibied; de aan
blik is werkelijk grootscher zijn keurige
gebouwen en de verschillende stijlen vormen
een verrassend geheel.
Van de Alma-brug komende, zien we het
allereerst Servië, een moskee-achtig paviljoen
in Byzanftijnsehen stijl met fraaie pilaren en
ronde lijnen; van binnen is het verdeeld in
vier zalen, waar de voornaamste voortbreng
selen van de Servische industrie worden
tentoongesteldvooral zijn de geborduurde
stoffen een kijkje waard.
Naast Servië staat Griekenland, de baker
mat der architectuur; het is in streng-reli-
gieusen stijl gebouwd en doet aan de kerken
van AJthene denken. De binnenmuren zijn
van rose porcelein, heerlijk koel, vooral bij
de tegenwoordige hitte.
Volgt Roemenië, een kunstetuk in zijn
soort; de middenzaal is gebouwd naar liet
klooster van Horezn, een der voornaamste
uit 't land.
Elk paviljoen is een museum op zich zelf
en men zou er minstens een heelen dag moe
ten blijven om eenigsrins een denkbeeld te
krijgen van wat er al zoo te zien is. Maar ik
vraag, hoe is dat mogelijk en dait op een
tentoonstelling, die slechts eenige maanden
duurt
Het heste ie alles in vogelvlucht, per ba-
teaurmouche, te zien.
't Is wel jammer, want er is zooveel moois
daar is bijiv. Zweden wel wat opzichtig door
zijn Heui'enveelheid, maar aardig. Met to
rentjes en koepeldakjes, rijkelijk mdb vlag
gen versierd, geeft het zulk een vroolijken,
préttigen indruk, veel opgewekter dan men
van 't sombere Noorden verwachten zou.
Naast Zweden heeft Monaco, 't ondeugen
de speelstaatje, zijn tent opgeslagen; het is
een coquet, ja, grillig gebouwtje, maar de in
houd is hoogst degelijk, het bevat nl. de we
tenschappelijke gegevens in woord, beeld en
voorwerp van de zee- en landreizen door
Prins Albert ondernomen.
Een gebouw van Bulgarije volgt klein,
maar poctisai, want 't is gewijd aan de
bloem van 't landtot nu toe werden er
voortdurend tentoonstellingen van rozen ge
houden; ook wordt de bereiding der rozen
olie er voorgesteld.
Nu verrijst een forsch getimmerte; Spanje
is aan 't woord en heeft zioh laten vertegen
woordigen door een afbeelding Van het Alca
zar van Toledo, een prachtig gebouw, dat
Een roman
VAN
IDA BOY-ED.
17)
HOOFDSTUK IV.
Het was juist zoo gegaan, als Lydia voor
speld had. Eerst toonde Henri zich geërgerd,
dat zijn broeder zich aan een arm meisje
dacht te verbinden. Bij Lydia's keuze had
men natuurlijk niet op geld mogen ziende
ongelukkige had onder den tragischen af
loop van haar eerste engagement te zeer ge
leden, zoodat men -God moest danken, dat
zij den moed bezat, zich een ander levensge
luk op te bouwenbovendien .was Reurietli
een man, van wien het te verwachten stond,
dat hiji wel flink carrière zou maken. Maar
Wolfgang een man, die nog zoo jang was
en bij alle vrouwen zoo hoog aangeschreven
stond! Die behoefde zijn hand toch, maar
uat te steken en dan kon hiji een der
schitterendste partijen doen. Hay, Henri, be
greep niet, hoe iemand zich zóó kon ver...
ver...
Een seconde lang vreesde Wolfgang reeds,
dat hij" het woord „vergooien," of „verslinge
ren" zou moeten hooren. Toornig keeik hij
zijn broeder aan, en deze mompelde toen
iets van „verheven".
'Den volgenden morgen echter toonde
Henri zich' handelbaarder: hij zeide, dat
hij het geluk van zijn, broer niet wilde ver
een interessante verzameling kunstschatten
op velerlei gebied bevat.
De indruk, die men er van krijgt, wordt
echter ras verdrongen door een monumentale
kerk in oud-Zuid-Duitschen stijl, die mij ter
stond aan Nürriberg deed denken.
Waarlijk het neerzetten, juister opbouwen
van zulk een fraai-gedecoreerd gevaarte, ver
dient een pluimpje; ten goede aanteekening
voor Duitschland due. We zouden ©,r wel
graag een wijle toeven of in de koele kelder
gewelven een glas Beiersch bier of een teug
Rijnsehen wijn nemen, doch we moeten
verder.
Heel eigenaardig, 't Paviljoen van Fin
land, dat zich nu aan onze 'bewonderende
blikken voordoet; het stelt een dorpskerk
voor, minder pretentieus dan Duitschland's
eeretempel, maar schilderachtig in zijn een
voud. De achtkantige toren geeft er een ze
ker cachet van voornaamheid aan, als oen
protest van het kleine land, dat zich toch
niet wil laten onderdrukken of wegcijferen.
Ook Luxemburg heeft een eigen gebouw,
Nederland helaas niet! het is een aar
dig optrekje in Vlaamsche renaissance met
een niet onbelangrijke verzameling van por
celein en aardewerk.
Nu verschijnt een Noomveegsch landhuis,
ferm en flink, degelijk van vorm en bont
van kleur, gelijk men dat van 't fjord en! and
gewoon is. Het inwendige geeft ons een blik
op de vis3cherij en op de industrie, benevens
velerlei modellen van Noorsche huizen.
Een geheel anderen indruk krijgt men van
België, dat lang geen slecht figuur maakt
onder de mogendheden. Geen wonder ook,
geen streek zoo rijk aan schitterende bouw
werken als West-Vlaanderen met rijn histo
rische herinneringen uit de 14e, ilöe en 16e
eeuw, toen het den toon aangaf en toen rijn
handel de wereld beheerschte. Waar heeft
men een sprekender bewijs van die grooteid
ale in Yperen met zijn beroemde Lakenhal
doch waar ook wordt men meer overtuigd
van zijn verval
Die stille, verlaten stad rondom dat
prachtige Gothische gebouw. Em welk een
Gothiek, daar zijn. de kerken te Jtouaan en
zelfs de Westminster Abby te Londen niets
bij.
En Oudenaarde dan, bekend door den slag,
die er in '408 geleverd werd en als de ge
boorteplaats van Margaretha van Parma.
Het huis is nog op de markt te zien, waar
haar moeder, een eenvoudige dienstbode,
haar ter wereld bracht, niet vermoedende
welk een voorname rol de natuurlijke
dochter van haar vorstelijken minnaar eens
spelen zou.
Opeens worden we te midden van gansch
andere hemelstreken en herinneringen ver
plaatst en wel door het Perzisch paviljoen
we denken aan tulpen en edelsteenen en ta
pijten en/paarleneen tooverland voor ons,
dat land aan de Perzische golf; we zouden
er gaarne een poos doorbrengen en droomen
van de sprookjes, die men ons in onze jeugd
vertelde. Er is ook een Perzische schouw
burg en ecu restaurant, waar men zich met
geparfumeerde dranken laven kan.
storen, steeds gedachtig aan de laatste va
derlijke bede, en dat Liesbetli hem heel veel
goeds en liefs van Eleonore von Hammer
had weten te vertellen, van haar bescheiden
heid, van haar zachtaardigheid.
Zonder Lydia's voorspellingen zou Wolf
gang aan een zegepraal der broederlijke lief
de over billijke en begrijpelijke bedenkingen
geloofd hebben.
Nu zag hij scherper, en er bi ef een diepe
ontstemming in hem achter, die in de volgen
de dagen door de manier, waarop Liasbeth
zijn aanstaande ontving, nog toenam.
Op den morgen, volgende op den dag,
waarop Reu liet h in het huis der Werlhofs
voor liet eerst als aanstaande schoonzoon
mee aan tafel gezeten had, word de majoor
Von Hammer benevens diens dochter door
Biehl aangediend.
Mevrouw Werlhof was op dit bezoek ge
heel voorbereid; door haar dochters omge
ven. stond zij midden in de kamer. Om haar
hals droeg zij een fijnen gouden ketting uit
haar meisjesdagen, daaraan hing een heden
morgen haastig door den juwelier bezorgd
medaillon, dat de beeltenis van den overle
den Werlhof bevatte. Wolfgang was door
deze gedachte van rijn moeder, aan zijn aan
staande al dadelijk zulk een zinrijk cadeau
te geven, diep getroffen. Hiji verwachtte
slechts aangename indrukken van de vol
gende minuten en snelde naar de vestibule
om rijn aanstaande te ontvangen.
Eleonore zag er van zenuwachtigheid erg
bleek uit, hetgeen haar niet bijzonder voor-
deelig stond; ook rij had, met het oog op
den rouw in het huis der Werlhofs, een zwar
te japon aan. Deze was nog afkomstig van
haar aanneming tot lid der kerk en werd af
Nu komt Groot-Britannië, geen „persona
grata" in den laatsten tijd. Het is een streng
kasteel uit de 16e eeuw, aan den voorkant
log en zwaar, aan den achterkant, de rivier-
rijde, minder stijf door boogvensters en bal
kons.
Dan volgen Hongarije, vreemd maar zeer
bezienswaardig, en vol van geschiedkundige
merkwaardigheden; Peru,'t goudlandBos
nië, Herzegowina, dan Oostenrijk! Een ten
toonstelling op zich zelf, dat trotschc, witte
gebouw, dar. den bezoeker een oogenblik wa
nen doet, dat bij zich in de Keizerstad, in
liet prachtige Weenen, bevindt. Een der
fraaiste afdeelingen is een afbeelding van de
Oostenrijksche badplaatsen en van de mi
neralen, die er gevonden worden. Dan is er
een prettige leeszaal, waarin niet minder dan
1200 couranten liggen.
Alsof men daar tijd voor had
'tls al veel, als men er gedurende zijn be
zoek aan Parijs en de tentoonstelling, toe
komt om even de telegrammen in te zien.
Naast Oostenrijk bevindt zich een net
houten getimmerte, Portugal vertegenwoor
digende; er is een fraaie collectie schilde
rijlen.
Nu wordt ons oog getroffen door een ori
gineel gebouw, een Jutlandsch huis uit de
XVIIe eeuw voorstellendelfét riet er leven
dig en aantrekkelijk uit met zijn. vele klei
ne venstertjes, grillige versierselen en roode
dakpannen. Van binnen is het ingericht als
een moderne, Deensche villa.
We varen verder en merken terstond, dat
een reuzenland aan de beurt is en wel de
Vereenigde Staten van Noord-Am erika.
Men zou een boekdeel met de 'beschrijving
er van kunnen vullen en mij staan slechts
enkele kolommen ten dienste en we zijn
er alweer voorbij gestoomd en bevinden ons
op eenmaal voor het aandeel dat Turkije
in de Tentoonstelling heeft gehad, 't Is do
eerste keer, dat het Ottomaanse!» rijk zich
bij de reeks van uitstallers voegde; in 1889
schitterde het door rijn afwezigheid-
Hei, gebouw, natuurlijk een moskee, is zeer
fraai en de verzameling, die er in te zien is,
heel uitgebreid. Er zijn tapijten, borduursels,
zijdestoffen en verder ingelegd hout, edelge
steenten, zilverwerk van Beyrouth enz.
Italië sluit de rij met een Paleis, dat te
vens aan de St. Markuskerk te Venetië doet
denken. Een opsomming te geven van de
kunstwerken, door het Appenijnsche schier
eiland voor het goede doel afgestaan, i9
schier onmogelijk. Eigenlijk is het profana
tie. Een klassiek kunstland als Italië, moest
zich niet verlagen om 't zooveelste minieme
partje van een monster-kermis uit te maken.
Ik zou willen, dat er niets anders was dan
die eene Ruo des Nations, dan zou men er
met vrucht van kunnen genieten, nu haast
men er rich doorheen en krijlgt er slechts een
flauw begrip van, een vage afspiegeling.
en toe een beetje vermaakt, om bijt condo-
leantievisites en op Goeden Vrijdag, als
mijnheer Von Hammer met zijn dochter aan
het Avondmaal ging, klaar te zijn. Bet
zwart stond haar niet. Wolfgang echter had
daarvoor geen oog: met een verrukten blik
zag hij in het lieve, fijne, meisjesachtige ge
zicht zijner aanstaande.
Mijnheer Von Hammer, met een hier en
daar weggeschoren witten baard, in zijin ge-
heele voorkomen veel op den ouden keizer
Wilhelm I gelijkende, met een kaarsrechte
gestalte en, een «enigszins stijven gang, nam
rijn dochter bij' de hand en geleidde haar
plechtstatig naar binnen.
De bleek© en sidderende Eleonore zag de
vrouwengestalten rij hoorde Wolfgang
zeggen„Dit is mijn, moeder," en bevond
zich al spoedig daarna in de armen van me
vrouw Werlhof.
„Wees mij als mijn dochter van harte
welkom," zeide mevrouw Werlhof, die met
een ontnuchtering strijd voerde. Voor haar
herinnering had een, heel, heel mooi meisje
gestaan. Zij zag Eleonore von Hammer een
maal in dien bazar, ioen het blonde meisje,
als een Oircarsische gekleed, nogal wat op
zien had gebaard; ook bij een andere gele
genheid, bij' de Merkers, op een bal in een
eenvoudig wit toilet, had de poëtische ver
schijning haar aandacht getrokken. Op het
oogenblik van baar binnentreden had Eleo
nore er verlept uitgezien, ja werkelijk ver
lept. E'n dat moederhart, dat in de schoon
heid van het meisje een soort van schade
loosstelling voor haar armoede had gezien,
gevoelde dat als een steek.
Wolfgang kende rijn moeder zoo geheel,
hij' had verwacht, dat zij tranen van. ontroe-
Algemeen overxlcht.
SCHIEDAM, 21 Juli 1900.
De oorlog met China.
Hoe geruststellend ook de laatste berichten
luiden, hoe afdoende ook door het te Washing
ton ontvangen telegram van Conger, den
Amerikaanschen gezant te Peking, de moord
op de Europeanen weersproken schijnt; voor
alsnog blijven wy volharden ia de meening
dat de gezanten en de andere vreemdelingen
te Peking werkelijk zijn gedood door de
volgers van prins Tuan.
Maar liet telegram van Conger dan De
Amenkaansche regeering aanvaardt toch de
echtheid van het telegrafisch antwoord van
Conger op het telegram van 11 Juli van het
departement van buitenlandse!» zaken te
Washington,
Het telegram is dus echt, maar on
gedateerd. liet kan dus en dit is zelfs
zeer waarschijnlijk een oud telegram zijn
dat de Chineesche autoriteiten hebben onder
schept.
Conger's antwoord was, volgens de mede-
deeling van den gouverneur te Shan-tung
aan Goodnow, den Amerikaanschen consul
te Shang-haï, gedagteekend van 18 Juli. Toen
zou dus weliswaar de nood hooggestegen zijn,
maar waien de Europeanen nog niet vermoord.
Men bedenke ehtcer dat de juistheid van
dezen datum alleen kan aangenomen worden
op gezag van Yuan-Tschi-Kai, den gouver
neur van Shan-tung die notabene zelf in de
laatste dagen juist hard meedoet aan de
christenvervolgingen.
Neen, wy kunnen, helaasniet gelooven
dat de Europeanen zich den 18den nog
handhaafden Waarom geen enkel bericht
dan dit korte antwoord Waarom moest er
eerst zoo lang en ernstig worden aange
drongen op eenig levenstekken uit Peking
En eindelyk, waarom heeft Li-Hung-Tschang
bij zijn vertrek uit Ilong-kong naar Peking
geweigerde en schry ven van den Italiaan«chen
consul aan den Italiaanschen gezant mede te
nemen Li beweerde te gelooven dat de
gezanten te Peking nog leefden, maar hem
ontbreken de middelen om den brief over
te brengen. Och kom 1
Zou 't niet veeleer geweest zjju dat Li zelf
niet gelooft dat een der gezanten nog in
leven is?
Waarlijk Li verdient gewantrouwd te
worden. De »Temps" schteef gisteren:
sliet zal een moeilijke campagne zijn. Do
verbondenen zullen niet alleen de Boksers
van prins Tuan tegenover zich hebben. Li-
Hung-Tschang schijnt het masker te hebben
afgeworpen. Hij is naar Peking vertrokken
met zijn zegel als onderkoning van Kanton
en heeft, aan 50,000 Zwarte Vlaggen bevel
gegeven hem te volgen.
jiWij vragen of het bijeenbrengen van dit
korps, gerecruteerd uit het schuim van het
volk, niet de ware beweegreden was van de
beweerde verbanning van Li naar deze stre
ken. Iu elk geval is hij vertrokken met de
bedoeling de staatkunde van zijn oude me
deplichtige, de Keizerin-Weduwe, te dienen
ring zou vergieten. Zij deed rich wel is waar
goed en liefderijk voor, maar niet geroerd
dat griefde hem.
„Ik wil hem gelukkig malceu," mompelde
Eleonore, „zoo gelukkig, als ik maar kan. De
wil geen, andere gedachte hebben."
„Gaarne en met vertrouwen, geachte me
vrouw, breng ik u mijn kind. Het is mijn
eenig goed en geluk," zeide mijnheer Von
Hammer met een trillende stem.
Uit de armen van mevrouw Werlhof zag
Eleonore zich in die van Malve getrokken.
Malve weende en kuste Wolfgang's aanstaan
de schier hartstochtelijk, brnvoer haar, hem
gelukkig te makerij en beloofde, dat zij de
aanstaande van haar broeder zou liefhebben.
Lydia echter stond roerloos. Haar neus
vleugels trilden, haar brandende blikken
wendden zich niet van het behuilde gericht
van Eleonore af. En teen Wolfgang rijn aan
staande naar rijn oudste zuster toe bracht in
de verwachting, dat deze haar dezelfde har
telijkheid zou bewijzen, die zijn jongste haar
betoond had, gebeurde er iets zeer in 't oog
loopends.
Eleonore aarzelde, sidderde, sloeg de oogen
neer, en men zag, dat zij een overwinning
op zich zelf behaalde, een inwendig gevoel
den. trots, door Lydia te omhelzen. En Lydia
drukte even een kus op het voorhoofd van
Eleonore en trad toen aanstonds, koel, on
verschillig, als nam zij geen deel aan het
geen er voorviel, terug. Met groote oogen
zag Wolfgang dit alles aan. Hoenu Veroor
loofde Lydia zich, zoo hoogmoedig, zoo met
nauw verholen afkeer zijn aanstaande te
ontmoeten? Zijn bekoorlijk, teergevoelig
meisje had uit de houding en den blik der
trotsche jonge dame zeker reeds dadelijk vij-
en de diplomaten zullen goed doen met een
wakend oogje op hem te houden".
Li heeft ook bevolen dat de directeuren
der douane-kantoren in zijn provinciën voor
taan niet meer afhankelijk zullen zijn van
Peking, maar van Kanton. De onderkoning
van Nan-kiug heeft een dergelijk bevel uitge
vaardigd.
Wanneer deze regeling bestendigd wordt
zal het gevolg zijn dat de invoerrechtendienst
evenals voor den Taiping-opstand op losse
schroeven komt te staan, zoodat de invoer
rechten niet meer als nu een betrouwbaar
onderpand vormen voor rente en aflossing
der gesloten leeningen.
De memorie die elf onderkoningen en gou
verneurs aan de regeering te Peking hebben
gezonden luidt in haar geheel als volgt:
»Alle volkeren zullen inzien dat onze re-
geering niet geneigd was om luchthartig
vijandelijkheden te beginnen en dit slechts
heeft gedaan, toen het onvermijdelijk was en
dan zullen natuurlijk hun toorn en nijd ge
stild zijn.
ïto. Wij wensclien dat een besluit zal
worden uitgevaardigd, waarbij de Tartaarsche
generaals, onderkoningen en gouverneurs,
zuilen voortgaan de gebruikelijke bescherming
te verleenen aan buitenlandse!» kooplieden
en zendelingen.
s2o. Het eenige ding van overwegend be
lang is de veiligheid van de buitenlandsche
gezanten. Als China hen maar kan redden,
kan over alles onderhandeld worden en zul
len andere volkeren voor ons vredesvoor
waarden kunnen maken.
3o. Wij verzoeken ook dat een decreet zal
worden uitgevaardigd, waaarin bevolen wordt
te onderzoeken welke schade de vreemde
nederzettingen en de zendingsstations heb
ben geleden (behalve door de militaire ope
raties) en een lijst op te maken van de ver
liezen nan leven en eigendom. Vervolgens
wenschen wij een edict, waarbij ruime
schadevergoeding wordt toegezegd.
»4o. Wij zouden wenschen dat een decreet
werd gezonden aan alle onderkoningen, gou
verneurs en hooge militaire autoriteiten der
provincies, bepalende dat zij vergunning heb-
lsen om onordelijke misdadigers of muitende
soldaten, die lastig zijn of ordelijke menschen
hinderen, die moord of roof bedrijven, te
verwijderen op de beste wijze."
Zoo er nochtans eenige hoop was, op
uitkomst binnen een kort tijdsverloop valt
niet te hopen. Het zal nog geruimen tijd
duren voordat aao den opmarsch naar Peking
is te denkende iN.-Y. Herald" verneemt
uit Ta-ku dat er niet voor het eind van
September van zal komen.
En intusschen zal de brand ook de Mid
den- en Zuid-Chineesche provinciën hebben
aangetast, zooals nu reeds de Noordelyke
gewesten.
Men is in Rusland boos op de Engelscl»
berichten over China die de zaken verkeerd
voorstellen, en die wrevel strekt zich ook uit
tot de Amerikaanse!» pers, die een deel ha-
rcr berichten over Londen ontvangt. Men
wijfet in Rusland steeds op de bijzonder groo
te belangen van dit land als nabuur3taat van
China.
andigheid vermoed, daar rij al aarzelde, haar
tegemoet te komen.
'Mevrouw Werlhof nam den ketting met
het medaillon van haar bals.
„Neem dit, mijn, kind," zeide rij. „Het is
oen voorwerp uit mijn meisjesdagen, nog
van mijn moeder afkomstig. En hier in
bet medaillon vind je bet portret van den
vader van je Wolfgang."
Zij deed liet medaillon open en bield Eleo
nore heb portretje voor.
Vol eerbied kuste Eleonore bet portreten
viel toen liaar aanstaande schoonmoeder om
den hals.
Nu openbaarde rich ontroering bij me
vrouw Werlhofhet was voor haar zelf bij
na een verademing en genoegdoening. Eleo-
nore's gedragingen, de diepe, trouwe blik,
die ernstige geloften, scheen te doen, zooals
deze rich op den haren vestigde dat beviel
haar goed.
Zoo bleef er uit dit uur slechts één erger
nis voor Wolfgang over, maar een zeer pijn
lijke: Lydia's gedrag.
Nog dien zelfden dag onderhield hij, haar
daarover. Hij» trad haar kamer binnen en
trof haar in liaar geliefkoosde houding aan.
Zij zat op de vensterbank, met haar hoofd
tegen de ruit leunende, met de handen in
den schoot gevouwen. Zoo keek zij naar be
neden gSrvr de smalle kaai der rivier, zag
spoorwu.ö«ns met goederen beladen heen en
weer rijden, scheen de menschen op de sche
pen gade te .slaan, staarde naar de oude
poort aan den tegenovergestelden oever,
keek naar de lucht, waaraan de wolken
voortdreven, en dacht, dacht
Wordt vervolgd.)
