Bit inner testaat ait DRIE natten.
56'" Jaargang.
ondag 18, iVlaandag 19 en Dinsdag 20 IVlei 1902
No. 10855
Eerste Blad.
De zaaiende hand.
PINKSTEREN.
B e richt.
t"tr==^{3srv-J
GYMNASIUM te SCHIEDAM.
BUITENLAND.
V
SCIIIEDAI l$G!IE ill
Deze courant verschijnt dagelijks, met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
Prijs per kwartaalVoor Schiedam en V1 a a r d i a g e n 1L 1.25. Franco
per post fl. l.Co.
Prijs per weekVoor Schiedam en Vlaardingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor hel eerstvolgend nummer moeten des middags" vóór een uur
aan het bureau bezorgd zjjn.
Bureau i BoterMtrnat 68.
Prijs der Advertentiën: Van 1—6 regels fl. 0.92; iedere regel
meer 15 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven hier
van zyn gratis aan het Bureau te bekomen.
Met het oog op den aden Pinkster
dag verschijnt de „§clitcdantsclie
Courant" Maandagavond 27 Met
WIET.
ADMI9SIE-KX AIIEX op Vrijdag,
Zaterdag en Maandag II, 13 en IA
Juli a.s. de3 morgens te 88/4 uur.
Belanghebbenden worden verzocht zich
vóór 1 Juli a.s. op te geven bij
Dr. 0. J. VJNKESTE1JN,
Oymn.-Bector.
Schiedam, Mei 1902.
Wanneer -tic dagen gaan leugen en do win
ter zijn gezelligheid verliest, dan bekruipt
ons ecu onweerstaanbaar lentoverlangen, een
zucht naar vernieuwing, naar verjonging,
naar leven
j Dan komt liet Fausehfeest, als een symbool
kier hoop, doch steeds verder gaat ons ver
buigen, wij hebben niet meer genoeg aan de
viiitc, wij willen liet tccre knopje, liet jonge
i'aadje zich zien ontplooien cn tot vellen
-rasdoni komen, wij verlangen naar do volle
pracht, de grootsche zomerweelde.
Reeds van verre lacht ons liet blijde Pink
sterfeest toe, .van dag tot dag zien wij a.llcs
om ons heen veranderen, de geheele natuur
maakt zich gereed om ons in haar schoon
stee dos te ontvangen, want het is Pinkste
ren!
'tis een blijde ontmoeting van hen, die
elkaar in lang ,niet zagen, 't is een vrij en
bewonderend ronddwalen in do heerlijke na
tuur 1
In en om ons heeft een omkeer plaats ge
had, wij voelen liet, het is feest!
Ook thans staan wij, wederom aan don
looravond van deze sclioonc feestdagen, en
dit jaar past 'hot ons vooral, mot blij en
laakbaar gemoed het Pinksterfeest te vie
ren.
R om an
VAN
IDA BOY—ER.
„Ismevrouw Ilcrlingen hier 1" vroeg An-
reo verder, „dien me dan bij baar aan, an-
bij do jufüouv."
Daman vloeide over van spraakzaamheid,
'ij had zooveel beleefd. Hot nu zoo te kim-
itn vertollen, gaf hem het heele vrecsc-bjke
jnot weer van de gebeurtenis.
„Mevrouw van hierover? Neen. Ik moes
W haar toe gaan, maar ze zeide, dat de
duik haar in de bccuen geslagen was,
- heeft hot zoo gauw in do boenen ais
t heter was, zou ze misschien later nog wel
ms komen overloopcn. O God, wat heb ik
"loopenEerst natuurlijk naar dokter Lüb-
ers; En dan moest ik nog naai- den ouden
fofessor Heldingen en zeggen, dat do juf
rouw hier niet weg kon, omdat onzo me-
■ouw ongesteld geworden was ach, de
wie hoer moot liet toch wetenE11 do
Mfdondenvijzer cu zijn vrouw moesten het
:!a absoluut verzwijgeiï en alleen maar op
Jetteii. Ho juffrouw wil het hem zelf
"gzamerhand mcdcdoelen. Ilij is nog erg
na zijn ziekte."
vüdreo luisterde en luisterde. Hij was
J ttan dankbaar voor zijn spraakzaam-
5i Dat had ze gekundZoo flink was zo
freest. In plaats van stoun en troost bij
jjvader te zoeken, was ze het zich dadc-
-1 bewust gowcest, dat ze voor den ouden
a heide moest zijn. Alleen en moedig
120 te midden van al die ellende en was
7, s^uigQ van geweest
«Dien me nu maar aan!" sprak hij aar-
«3
n.
tt.
s
ic
Wat ons met Paschcn nog een onaantast
baar bezit tocsclieon, dreigde ons in deze
Laatste weken een paar malen te ontvallen.
Wij zagen oen jong leven, een leven, dat
wij altijd met de meeste zorg bobben om
ringd, dat wij steeds trachtten te bewaren
voor de moeilijkheden van het leven, dat
jonge leven zagen wijl met het ergste be
dreigd.
Met welk een angstige spanning wachtten
wij de nadere berichten af en welk een zucht;
van verlichting ging er op, toon wij verna
men, dat er hoop op behoud was. Welk ecu
vreugdo, toen wij later do zekerheid kregen
op een volledig herstelZonder onderscheid
van stand' of partijl leefden wij allen mede
met dat eene jonge leven, omringd door de
tccdersto zorgen der liefde, waaraan het hes-
te wat do wetenschap vermocht, geboden
werd, dat jonge leven, dat wij onduhlhaio
smarten zagen lijden, van hetwelk wij nitl
konden golooven, dat het in de lente van zijn
bestaan van ons weggenomen zou worden.
Bat loven, waarop wijt allen rcclit meen
den te hebben, omdat wij liet hadden zien
opgroeien, dat ons aller kind' was geweest
on later ons aller Vorstin was geworden.
Opniouw gevoelden wij, dat ons een hech
te band aan d'ezo laatste telg uit het Huis
van Oranje verbindt. Wij hoopten, wij vrees
den
Maar neen, de angstigo spanning ging
voorbij, cn thans hebben wij de zekerheid,
dab Zij voor ons 'behouden blijft.
Stil cn gelaten droegen wij onzo smart bij
lie't aanschouwen van dat lijden, maar nu,
nu jubelen en juichen wij' luide en op dezen
Pinksterdag moeten wij' ons opmaken om
openlijk blijk to geven van onze dankbaar
heid voor den zegon, dat de ramp, die geheel
ons land bedreigde, is afgewend.
Do bloem, wier stengel ons geknakt toe
scheen, wier blaadjes ons verwelkt voorkwa
men, zien wij zich weder krachtig en fier op
richten, om met ons voort te leven on ons
voor te gaan in den zomer, die ons wacht!
Laat vrij d'au uw feestzangen hooren, gij
Nederland, één met Oranje, geloofd zij dit
gezegend .Pinksterfeest!
ALiGESIEBN OVERSIGHT.
SCHIEDAM, 17 Mei 1902.
Zuld-AfrC ka.
Chamberlain zcido gisteravond in een
redevoering te Birmingham dat als lord Ito-
sebery lid wensehte to worden van do Unio-
zelcud. Meer zou hij nog hebhen willen hoo
ren, steeds «eer, om te vernemen, hoe en
waar hij do beste hulp kon verkenen. Het
was alsof de ander hem den wensch uit do
oogen las. En do man zelf deed niets liever
dan doorpraten. Ilij wilde toonen wat hij
wist cn zijn medelijden betuigen. Hij
schaamde zicli bijna, dat men kern bij zijn
kopje koffie verrast had.
„Dadelijk zal ik u aandienen. Ik weet ech
ter niet, of juffrouw Heldingen bet .bed van
mevrouw verlaten kan."
„Leeft zo?" riep Andrco en zijn oogen
schoten vol tranen.
Men had hem zoo zeker gezegd, dat bei
den dood waren. Zijl leefde! Was dat een
vennindering of vermeerdering van het -on
geluk
„Wij wilden het ook in het geheel niet
golooven," zaido de dienaar, langzamerhand
een heel vertrouwelijken toon aannemend,
„zij lag voor dood. Maar dokter Lübbcrs
zegt, dat hot alleen door schrik en bloedver-
O
lies was. Maar wat er nog gebeurt, kan men
niet weten. En den kogel kunnen ze ook
niet verwijderen. Hoo lang ze ook was
krachtig was zo niet, in het geheel niet.
Maar hij, onze meester, is dood. .Bijna mid
den door het kart geschoten. Ilij 'kan geen
minuut meer geleefd hebben. Ach, mijnheer
do doctor, als de juffrouw er niet geweest
was, hadden we allen hot hoofd verloren
Maar die is moedigHet vrecselijkste oogen-
bllk was het echter, to*n dokter Lübbers zei-
de, dat er dadelijk om de politie gezonden
moest worden. He was erbij. Ik zeg u, do juf
frouw was bijna flauw gevallen. Ze zag zoo
wit als kalk. Het is dan ook verschrikkelijk
de politie in zoo'n huis! Nu, maar de
heoren waren heel, heel .beleefd tegen de juf
frouw. Ze vroegen baar alles en schreven
alles op. En ze deden het zoo vlug mogelijk-
Onzo mijnheer mag van hieruit begraven
nistische partij, baar armen geopend waren
om hom te ontvangenhij was een liberaal
unionist, ofschoon hij hot niet wist.
Spr. wcnschto dat hij aan zijn hoorders
kon medcdeelen dat de oorlog onmiddellijk
tot oen einde kwam en de wede verzekerd
was, maar ofschoon hij vol hoop was, toch
was hij1 niet optimistisch. Ilij wist dat do
meerderheid van degenen dio tegen ons vech
ten, met ons wenschten mede to werken om
den vrede en den voorspoed des lands te hor
stellen, maar de mannen waren tot hun on
dergang geleid door onverzoenlijke personen,
Er zouden misschien weer eenigo voorstellen
gedaan worden, dié het de volstrekte plicht
der regecring was to verwerpen. Zijn hoor
ders konden verzekerd zijn, dat zoolang als
dezo regeering duurde, do fout van Majuba
niet meer opniouw zou begaan worden. De
rcgeerkig had i*cods haar plannen omtrent
do tockomstigo regeering en de bevrediging
des lands medegedeeldvan die plannen zou
zij niet afwijken. De bijzonderheden koudon
natuurlijk, als men dat wcnschto, verder uit
gelegd worden, maar do hoofdlijnen waren
eens voor al vastgesteld.
Do „Daily Mail" bewoert, dat er voldoen
de aanwijzingen aan liet daglicht zijn geko
men om te mogen zeggen, dat do vrede ver
zekerd is.
Do „Morning Post" ontvangt een tele
gram nit Brussel vau Lorenzo Marquez,
waarin gezegd wordt, dat de vrede aanstaan
de is.
>D'o „Daily Ckroniclo" verneemt uit Rot
terdam, dat do Boeren-vertegemvoordigers
aldaar golooven, dat do bijeenkomst te Ver-
ecniging do onvoorwaardelijke overgave ver
werpen zal.
De „Morning Leader" verneemt uit Brus
sel, dat de Boeren zullen aandringen op een
beslisten datum voor de instelling van een
vertegenwoordigende regecring,
Laffan's correspondent te Pretoria seint
dat de Boerenleiders waarschijhlijk liun best
zullen doen 0111 do samenkomst te Vereeni-
ging 7.00 lang mogelijk te rokken.
Uit do verlicslijst
In do reeds vermelde schermutseling bij)
Middelburg (K.K.) op 9 dezer "blijken be
halve kapitein Hinks gesneuveld te zijn 3
man van do districlstroepeu met Holland-
scho namen; verder werd een korporaal ge
wond. "Verder zijn verliezen te vermelden bij
Bulstroom 12 Mei'Heilbron 9 MeiZon
derdrift 14 Mei; Richmond 12 Mei.
Do correspondent van de „Frankfurter
Ztg." te New-York heeft vernomen, dat Roo
sevelt niets zal doen om do verzending van
worden. Er is ook verder geen twijfel aan,
hoe hij gestorven is, en iioo alles toeging.
Nu is de officier van justitie beneden met
nog twee hoeren en den advocaat, en zo kij
ken .nu de boekeu 11a. De firma zal wel fout
zijn, nietwaar, mijnheer de doctor?"
„Dat 7,al wel terecht komen," antwoordde
Andrco. „Ik dank je voor al de medodeelin-
gen. Kijk nu eens ,of ik juffrouw 'Heldin
gen even spreken kan!"
„Lino," riep de man om den hoek der
keukendeur, „ga jij liever. Je kunt dan te
gelijk hij mevrouw blijven."
„0 neen, ik benzoo bang. Ze ziet ei-uit
als oen spook. En dan ligt hij vóór ik kan
niet alleen bij haar zijn!" jammerde liet
meisje.
„Wees niet zoo dwaas cu schaam je voor
den doctor!"
Andrco werd toen in een kamer gelaten.
Heb was die van Ilelene, waar op een fries
pelikanen, door heb morgenrood bestraald,
in eeu streep water liepen. De bediende had
liet electrischo licht opgedraaid. De prach
tige kamer zag er in liet licht warm nit.
Hier, in deze kamer had Ebba haar ver
loofde eens bittere woorden toegevoegd
Zij had hem verweten, dat Helene meer be
mind en beter begrepen werd, dan zij.
Wat een vreeselijko leermeester is het le
ven
Zachtjes werd de deur geopend, dio vau
het slaapvertrek in deze kamer voerde.
Ebba stond voor hem.
Zij! wisten bet elkaar later niet meer te
zeggen, of ze het zich op dat oogenblik dui
delijk bewust waren, hoe dierbaar ze olkaar
eens geweest waren.
De vreeeselijke druk, dien do gebeurtenis
sen uitoefenden, lag loodzwaar op hem.
En daar naast lag de ongelukkige vrouw.
E11 zware zorgen, vreesdijko schande be-
dreigdon dit huis.
In de nummers, die Dinsdag- en Zaterdagavond verschijnen, worden
zoogenaamde Meine advertentiën, opgenomen tot den prijs van 40 cents
per advertentie, bjj vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Interc. Telefoon No. 133.
Engelsclio oorlogsbehoeften naar Zuid-Afri-
ka tegen to gaan.
Aan hei te Kaapstad verschijnende „Ad
vertentieblad" ontleent het „ITbl." dea vol
genden brief van Sint Helena
Dcadwood Kamp,
22 Maart 1902.
Ik blijf den Heer verwachten
Mijn ziel wacht ongestoord,
Ik hoop, in al mijn klachten,
Op zijn onfeilbaar woord.
Zoo luidt do eerste helft van het 3de vers
van Ps. 130, een Psalm dio hier zeer gewild
is, en op een licdenvijz-e gozongen vaak een
traan uit het oog perst. Stel u voor, een aan
gename avondbijeenkomst is voorbij; terwijl
men langzaam bij do twee nauwe kerkdeu
ren uitgaat, heft een Broeder aan: „Hoopt
op don Heer, gij vromen" (het 4de vers), en
11a het zingen hiervan, want dit vers heeft
een groot aantal doen stilstaan en medezin
gen, is er geen groote haas t, geen treins
of trams of rijtuigen buiten wachtende,
geen aangename huis 0111 in te gaan zitten,
geen vrouw en kinderen 0111 den vader to
verwelkomen, geen haast 0111 in bed te ko
men, ten einde morgen vroeg uit te kunnen
rijden, het vee te gnan tellen, een dam open
te trekken, jukken voor ploeg of wagen te
leggen, neen er is uiets van dat alNa het
zingen dan van dit vers begint oen ander op
'n voor ons aandoenlijk als dit woord
recht is heder wijze
Rust mijn ziel! uw God is Koning,
Hcol do wereld zijn gebied.
'Deuk u in deze omstandigheden, cn gij
zult bet niet vreemd vinden, dat hierboven
gesproken is van wat genoemd wordt „e c 11
t r a a n".
0, wat zijn die oude Psalmen en Gezangen
schoon 1
Alles wisselt op Zijn wenken,
Maar Hij zelf (gezongen zelfs) ver
andert niet.
Eu dan weer:
Zie hoo alles liior verandert,
En verlang alleen naar God.
Do woorden, het wijsje zij, gaan dwars
door '11 mcnsch en do innerlijke, mot de pen
niet te beschrijven ondervinding, of liever
aandoening, is genoog om luide te verkondi
gen: „mensen, daar is in u iets goddelijks,
gij zijt vatbaar voor liet goddelijke!"
Maar als ik zoo schrijf, denk dan niet dat
wij niet ook bijv. Gez. 12 1, Ps. 146 en re
gels 3 en 4 van Fs.130 4 kunnen zingen.
Blijde danktonen weergalmen gedurig dooi
de luelit in bet kamp.
öordeclendo naar brieven 011 tastbar© be
wijzen van liefde wordt Hcbr. 13 -. 3 aan de
Kaap zoowel als elders in gedachtenis ge
houden. Daar toch lezen wij: „Gedenk den
gevangenen, alsof gij medegevangenen
Vanaf het plein drong het gemompel der
menigte tot hem door.
Het was, alsof er voor hun verdriet, hun
herinneringen, hun gevoelens in het geheel
geen plaats meer was op do wereld.
Do ijzeren vuist van het noodlot had alles
terneer gedrukt.
Zo zagen slechts zijn ijzeren wil.
„Ik ben gekomen, om mijn hulp aan te
bieden", zeide hij.
Zij keek met betraande oogen tot hem op.
Haar gelaat was bleek, het scheen bijna ver
vallen. Maar er was oen vastberaden uit
drukking op te lezen.
„O hartelijk dank", antwoordde zo,
„hartelijk dank Maar niemand kam hel
pen."
„Hoe gaat het met Heleno?"
„Zo opent- nu cn dan do oogen. Gespro
ken heeft ze nog niet. (Maar ik goloof wd,
dat zo bij' kennis is. Men kan op bet oogen-
blik niets voor haar doen, dan bij haar zit
ten."
„Kan ze blijven leven?" vroeg hij zacht.
In Ebba's oogen kwamen weer tranen. Ze
rolden over haar wangen.
„Wie weet het! Misschien misschien
nog een poosje. Zij zal ook niet willen blij
ven leven. Als God geen wonder aan haar
laat geschieden
Andree nam haarband en drukte ze hef
tig. Geen woorcl kwam hem over de lippen.
Ebba bed'woug zich, ,zo ging voort
„Beneden wordt alles nagezien. Ik hoor
de Noverman 11 zoggon, dat men dadelijk ze
kerheid wilde hebben over do depóts, om de
kleine luidjes gerust te stellen zoo velen
hadden Richard bun geld' toevertrouwd."
„Moge zijn aandenken rein blijven!" zei-
do Andreas Alteneck met oen diepe zucht.
Dé deur ging open. Met ruischonde klee-
ren en haastige bewegingen kwam tante
Louis© binnen, al geheel in het zwart, met
waart." Zoo gebeurde 't dat ik oen paar
maanden geleden, aan een vriend in Graaff-
Reinet om 25 schreef, toil eitido 011s in
staat te stellen een nieuw kerkgebouw,
waaraan er groote behoefte bestaat, daar te
stellen. Per koerende post daagde 't geld op!
Het gebouw is nog niet heelcmaal klaar.
Mc» bouwen gaat liet maar in den regel,
wegens omstandigheden, langzaam, zeer
langzaam. Livingstone, geloof ik, was 't die
gezegd heeft, dat indien iemand naar Afrika
wilde gaan om liet Evangelie te verkondi
gen, dan moest hij, allereerst hebben g c-
d u 1 d, verder geduld en eindelijk g c-
duld. St. Helena doot '11 gewoon mcnsch
welcens aan zoo'n .gezegde denken. Doch hier
hebben wij dagelijks op d'e wegen treffende
aansoliouwiiigslcssen in dit vak. Daar ziet
men eeu viervoetig dier geduldig, zonder
zich in bot minst to overhaasten, zijn pak of
pakken dragen. Do donk oy is ons voor
beeld. Mot zijn pakzadel gaat hij langzaam
voorwaarts, en eindelijk bereikt hij zijn be
stemming I11 elk opzicht is dit eiland, mot
al wat het ons oplevert, uitnemend geschikt
ons 111 hot geduld to oefenen Doch terug
naar do belangstelling in do gevangenen.
Een ander blijk bob ik juist hierin gehad,
dat de eerste post van Z.-A., na mijn verzoek
0111 geld voor twee „Typewriters", mij meer
dan de gevraagde som bracht. Doch hierover
later meer, wanneer do zaak eerst in wer
king is. De bijdragen worden elders eikend,
cn de milde gevers cu geefsters, zoo spoedig
doenlijk, volgens belofte bedankt.
Gisteren is ds. P. A. M. de Vos op reis
naar do Kaap, met het transportschip R i-
v e r t o 11, vertrokken. Ik vergezelde hom tob
op do boot, en had liet genot te helpen in
liet verpakken bij onderzoek zijner goede
ren. Men is verplicht zeer streng te zijn en
alles te doorzoeken, want bet is al gebeurd
dat een krijgsgevangene, in een kist met
„Boer Curios", een eind op '11 schip -weg
kwam. Ongelukkig voor den persoon werd
het den tweeden dag aan boord' ontdekt dat
er contraband in de kist was. De kist stond
onlangs als oen „Boer Curio" op het kas
teel, waar ik die ging bezien. Het lovend we
zen, dat er in was, bevindt zich oldeis op
het eiland, waar er wat meer ruimte voor
hem is dan in een ncgotiekist.
Het heengaan van ds. De Vos, veroor
zaakt door verzwakking van de keel, wordt
op dit eiland betreurd. Gaarne had men
hem langer hier zien "blijven, en dit was ook
zijn begeerte voor de onzen alhier te doen
wat lil zijn vermogen was. De Heer heeft
hot echter anders gewild, en, na een verblijf
van dertien maanden, moest hij heengaan.
De Heer zelf geve dat het zaad door zaju
hand hier uitgestrooid, tot 111 lengte van da
gen vele vruchten moge voortbrengen
'Dat hij een aangename en veilige reis
een dichten crêpcn sluier voor het gelaat.
Zij deed hem dadelijk af.
„Wat zie ik u hier, Alteneck? Nu, dat
is
Ze slikte de rest in, omarmde Ebba storm
achtig, viel in een stoel uecr cn veegde haar
oogen. af.
„Mijn arm kind! Het noodlot speelt ons
leclijko parten. Hoe gaat het met Helene?
En wat zal er nu gebeuren Gelooft u, dat
heb eeu bankroet wordt-, doctor? Dan zit ik
er ook inik heb mijn vermogen wel is
waar op tdc Drcsdenev bank, maar den eer
sten Januari kreeg ik drioen-vijftig duizend
mank uitbetaald, van twee hypotheken, die
opgezegd waren. En in mijn besluitelooshoid
boe ik ze beleggen wilde, liet ik zo voor
eerst maar bij Kunowsky en "Willcman
staan. Het gaat mij niet slecht, ik behoef
niet zuinig te zijn. Maar dric-cn-vijftig dui
zend mark is tocli een aardig sommetje geld,
dat schrijft niemand graag af."
„Hoe het- met Helene gaat, kan ik u niet
zeggen," sprak Ebba, als had ze slechts deze
vraag gehoord willen hooren, „do dokter
zelf weet het nog niet. Ze ligt zoo stil, een
doodo gelijk. Maar toch is zc bij kennis."
„VerschrikkelijkE11 bij? Was hij dade
lijk dood? En waar is hij?"
„Lübbers is van oordeel, dat hij niet gele
den heeft. Hij ligt hiernaast. Wij hebhen
hem voor de schilderij gelegd. Zij was zijn
loven cn zijn dood. Het was mij, als was ik
liet 'hem verschuldigd, hem daar neer to leg-
geu."
„Ebba," mompeldQ Andrco en drukto
haar hand weer.
Zij scheen het niet te bemerken.
Haar lippen bloven gesloten. En met een
langen, veolzeggenden blik keek zo naar do
dour, waarachter do doodo man voor do
beeltenis van zijn verderfster lag.
(Wordt vervolgd
