60*" Jaargang,
Zondag 28 October 1906.
No. 12221
Tweede Blad.
Uit de Tweede Kamer.
Een romantisch© ge
schiedenis.
Deze courant verschijnt d a ge 1 ij ks,met uitzondering van Zon- en Feestdagen
Prijs per kwartaal: Voer Sc li ied a m en V! a ar d in gen 1 25 Franco
per post fl. 1.65. ai c
Prijs per week: Voor Schiedam en Vlaardingcn 10'cent
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën vooi het eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een
uur aan het bureau bezorgd zijn.
Bureau: Lange Haven No. 141 (hoek Korte Haven.)
Prijs der Advertentiën: Van 16 regels fl. 0.92; iedere regel meer
15 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven
hiervan zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, die D ins da g-, D on de r d ag-en Z a te rd ag a vo n d
verschijnen, worden zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen tot den prijs
van 40 cents per advertentie, bij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Interc. Telefoon
V
1 v
voor de Redactie No. 123.
oor de Administratie No. 103.
Eene korte zitting, die van Dinsdag 1.1.,
maar eene zitting met een gaatje. Het ont
werp van den Minister van Marine tot reor
ganisatie van het corps mariniers werd door
de Tweede Kamer verworpen.
De mariniers zijn uit den tijd, dat is eene
waarheid die niet ontkend kan worden, al
zal deze droeve overweging het hart van
menige voiksschoone doen breken. Aan de
verwachting, dat ze zouden kunnen uitmaken
een zelfstandig expeditiecorps hebben ze
niet beantwoord, en met de nieuwe veebt-
middelen die de wetenschap onze marine ver
strekt heeft, is hun rol van vechtsoldaten
aan boord uitgespeeld.
Het corps mariniers heeft dan ook oen
langzame» dood. Den hoer Thomson was dit
een te martelend schouwspel en hij wilde af
schaffing in eens in plaats van voortzetting
van het langzame proceswaartegen het ont
werp slechts geeft opheffing van het afzon
derlijke officierenkorps, zonder voor goed van
de mariniers zeiven afstand te willen doen.
Wij zullen niet zeggen, dat dit ontwerp
van alle halfslachtigheid is vrij te pleiten
wij zijn er niet blind voor, dat Minister
Cohen Stuart alles is behalve een inan van
hot woord; wij geven gaarne toe dat zijne
wijze van sproken, die hem maar al te vaak
onverstaanbaar maakt, niet direct er op aan
gelegd is, om de Kamer te boeien, te over
tuigen of te vermurwen. Maar of er nu in
derdaad voldoende reden' was om het ontwerp
je verwerpen, om in deze feitelijk onder
geschikte zaak de regeling niet aan het
beleid van den Minister over te laten, dat
wagen wij te betwijfelen. En dat zou ook niet
geschied zijn, als de rechterzijde niet haar
spelletje van deloyale oppositie, wat ze ook
reeds bij het ontwerp-Fock, terugkoop Van
landerijen, gespoeld heeft, niet had herhaald.
De rechterzijde stemde als één man tegen,
waaruit een kind kan begrijpen, dat bier een
politiek werd gevoerd van een bepaald
zeer lang allooiwat gewicht ter wprcld heeft
bij zulk eene zuiver technische zaak het
openbaringsgeloof in de schaal te leggen?
Meer en meer zien wij in den laatste» tijd,
dat wanneer liet blijkt, dat er aan de linker
zijde eenige tegenstemmers tegen een ont,-
werpje van de Rcgeering zullen zijn, dc rech
terzijde dit eene welkome gelegenheid vindt
om zich als één man daarbij aan te sluiten,
verheugd in staat gesteld te zijn het gehate
Kabinet een speldenprikje toe te brengen.
Dat is deloyale oppositie van de ergste
soort, en dwaarin schuilt bovendien een
groot gevaar. En wel dit, dat de linkerzijde,
in billijken tegenweer hare objectieve critiek
laat varen en minstcriecl zal worden in den
slechten zin des woords.
Hadden toch dc drie vrijzinnig-democra
ten Limburg, Marehant cn Ketelaar en de
Liberale Unieman dc heer Thomson kunnen
„Ik geloof niet aan het romantische in
ie wereld. Ik heb er genoog naar gezocht
en ik heb het nooit gevonden. Ik heb het
er werkelijk niet ver door gebracht. Kijk
IT,ij maar eens aan!"
Do spreker was een kleine armoedige
man vuil en bestoven; hij zat tegen
een dijk aan en strekte zijn zwarte han
den uit om de aandacht op zich te ves-
Lgen. De twee mannen, tot wie hij sprak,
zagen er even weinig verzorgd uit als hij.
De naam van den spreker was Samuel
Green, hij die naast hem zat, een klein,
vroonjk oud man heette Timothy Cam-
Pmn; de derde, die er zeer zwaarmoedig
mtzag, was Peter Ledcott.
Ma, wat zullen we er aan doen ant
woordde de laatste. „Wij hebben al van
aUes geprobeerd en tot nog toe ging het
ons vrij goed, maar geloot mij, Samuel
reen, het romantische brengt ook al geen
geld op." b
„Daar ben ik nog zoo zeker niet van,"
meikte de oudste van de drie op, terwijl
0 zijn ouden hoed naar achter zette en
'P baard streelde. „Kijk maar eensnaar
lnP vader; hij zei altijd, dat hij nooit
zou trouwen en hij deed het ook niet,.
een veertig jaar was, toen liep hij
fens langs een winkel, hij keek naar bin-
vermoeden, dat de rechterzijde hier poli
tieke winst op het oog had, en in troebel
water zou visschen, wij zeggen niet dat ze
anders gestemd zouden hebben, maar meenen
toch dat ze dan de stem, die ze over dit
ondergeschikte ontwerpje uitbrach
ten, nog wel eens uit een politiek oog
punt hadden bekeken.
Waren toch die 4 stemmen andersom
uitgebracht; het ontwerp ware aangeno
men. Dat zou. o. i. ooft fret geval geweest
zijn, als Vrijdag 19 October de Kamer nog
tot stemming had kunnen komen. Niets
gevaarlijker dan een Kamer, die tegen
haar berekening nog een aparte dag voor
zoo'n zaakje moet terugkomen, en er dan
eens recht voor gaat zitten.
Den Minister scheen de uitslag min of
meer te verbazen. Als Zijne Excellentie
niet een nieuw man in de politiek ware,
had hij dat wel zien. aankomen, maar de
kronkelpaden der politieke gangen worden
in het ronde zeemansleven niet geleerd.
Ten slotte kwam het ontwerp lot. wijzi
ging van de wet op dc Postspaarbank,
dat verleden week reeds van de agenda
was afgevoerd om maar klaar te komen,
wat helaas niet lukte, weer op de prop
pen. Wij krijgen nu net als in België Staats
schuldboekjes. De inlegger in de Post
spaarbank zal eene inschrijving kunnen
hebben op de Nationale Werkelijke Schuld
en dus in plaats van 213/16, 3 percent
van zijne ingelegde gelden maken. Daar
tegenover staat, dat hij de risico loopt,
dat hem, doordat bij opvrage van 'de in
gelegde gelderr terugbetaald wordt naar de
koers van den dag, hij hij daling daar
van zijrr ingelegd kapitaaltje ietwat zal
ziert verminderen. Maar voor 3on Staat
zelf rijst de vraag: Hoe zal de Rijkspost
spaarbank zdchzclve tegen dat koersverschil
dekken?
'Over de wijze waarop dit geschieden
zou ontspon zich een hoogst interessant
debat tussehen den Minister van Finan
ciën en den heer Parijn. Hier waren bei
den als oud-administrateur van de Gene
rale Thesaurie in hun element, hier wa
ren zeer zakelijke en hoogstaande betoogen.
Rij den hoor Parijn stopd op den voor
grond, dat ook de Rijkspostspaarbank zou
kunnen meewerken om de koers van onze
Nationale "Schuldbrieven hoog te houden,
die in de laatste jaren door verminderden
aankoop 'niet weinig zijn gedrukt. Die ver
minderde aankoop is in hoofdzaak hot ge
volg van do borgtoclitcnwel, die een eind
heeft gemaakt aan den eisch dat de ze-
kerheidsstelling van den ambtenaar moest
wezen een inschrijving op het Grootboek
cn de verlaging van dc meerderjarigheid
van 23 op 21 jaar, waardoor de recht
hebbenden twee jaren eerder hunne o_p
het Grootboek ingeschreven kapitalen lich
ten.
Minister dc Meester voerde tegen dat
alles aan, dat niet door kunstmatige
middelen ons krediet hoog moest gehouden
worden, maar door solicd beheer onzer fi-
nen en zag achter de toonbank een net
vrouwtje, hij ging den winkel in, kocht
er iets voor een stuiver en was meteen
voor zijn leven geborgen, daar zij een
weduwe was en hem wel wou hebben.
Ja, er worden heel wat romans afgespeeld."
Deze drie mannen waren door het on
geluk langen tijd bijeengehoudenovereen
komst in hun aard had hen voor 'teerst
bijeengebracht en deed hen iets uitsteken
boven andere vagebonden. Een heeleu zo
mer hadden zij samen omgezworven, en
zonder zorgen geleefd, daar zij niet ver
der dachten dan den dag van. heden.
Maar nu svas het avond en zij hadden
geen ander uitzicht dan den nacht inde
open lucht door te brengen. Zelfs devroo-
lijke Trinnothy Campion zag daar tegenop,
hoe dapper hij 'zich ook voordeed. Het
was echter nog geen nacht, en er kon
voor dien tijd nog heel. wat gebeuren.
Op dat oogenblik zag Peter Ledcott een
stukje papier op den weg fladderen. Hij
keek er onverschillig naar, totdat liet juist
naar hem toegevoerd werd, toen strekte
hij de hand udit, nam het op, vouwde het
glad en begon te lezen.
Samuel Green was bezig zijn pijp aan
ti stoken Timothy Campion lag achter
over op den dijk mot zijn hoed over de
oogen getrokken, toen een plotselinge uit
roep van Peter Ledcott hen beiden deed
opkijken.
Zij zagen, dat Peter met alle aandacht
naar iets in het stukje krant keek, en het
nanciën. Daarenboven had hij geen zeg
gen over de geldbelegging van de Rijks
postspaarbank; het oordeel daarover kwam
'ftan den Raad van Toezicht 'toe, die
en hier ontmoetten de twee financieele
specialiteiten elkaar wel dezelfde in
zichten zou hebben als de heer Parijn.
Het ontwerp werd zonder hoofdelijke
stemming aangenomen, en de Kamer ging
uiteen tot 6 November, waarop de groote
begrootingsstrijd zal aanvangen.
Of uit dien strijd alle ministers levend
zullen uitgaan, zal de tijd loeren.
TE YEEL TACT.
Men klaagt en terecht over de on
hebbelijkheid van den gemiddelden Neder
lander. Men beweert, dat deze bandeloos
heid steeds toeneemt. En telkens wanneer
een vreemdeling in een Nederlandsclie stad
daarmee minder aangenaam kennis maakt
en het resultaat van zijn kennismaking pu
bliceert, roepen de Nederlandsclie bladen
aeli cn wee en bedekken zij liet hoofd met
asch.
Over de oorzaken van die onhebbelijk
heid is men het niet geheel eens. De een
spreekt van een fout, die voortvoleïl uit deze
onze nationale goede eigenschap„onafhan
kelijkheidszin", de ander zoekt de verkla
ring in achteruitgang van godsdienstzin of
in verkeerd begrepen propaganda voor radi
cale denkbeelden. Zonder op de waarde dezer
oorzaken te willen afdingen willen wij toch
op een andere oorzaak wijzen: op de laks
heid, veelal tact genaamd, waarmee vooral
onze gemeentelijke strafverordeningen de
strafbepalingen waarmee het groote publiek
tocli liet meest In aanraking komt wor
den gehandhaafd.
Het is verbazingwekkend met welk een
vrijmoedigheid tegenwoordig de overheid be
palingen maakt, waarvan zij de nakoming
niet afdwing1".
Nu spreekt het vanzelf, dat men bij de
toepassing van wetten cn verordeningen een
zekere hoeveelheid tact moet aanwenden. Dat
men, heden een strafbepaling invoerend, niet
al morgen ais een wildeman op overtreders-
jacht moet gaan, kan gereedclijk worden toe
gegeven. Doch van don tact, die eerst lang
zamerhand en met verstand de wetstoepas
sing vordert tot den tact, die vraagt dat de
overheid zooveel oogen mogelijk toediukke,
wanneer overtredingen gepleegd worden, is
een i.celo stap.
En toch wordt die stap in dc overgroote
meerderheid der Nederlandsclie gemeenten
gedaan. Ja men gaat nóg verder dan wat
hier dc uiterste grens scheen, men maakt
een systeem van dit niet-willcn zien van
overtredingen. Men verspreidt meer en meer
dc leer dat b.v. strafverordeningen er in 't
algemeen zijn om de overheid een wapen in
handen te geven, wanneer een gegeven euvel
al tc erg woedt.
En zoo kloppen de Mietjes en Grietjes bij
voorkeur kleeden, wanneer het niet mag, en
liederlijke taal uitslaan, voorbijgangers ovcr-
tclkcns weer overlas. Zij keken in groote
spanning naar hem; ieder voelde dat het
betrekking moest hebben op die belangrijke
vraag naar voedsel cn een onderkomen,
waarover zij daar juist gesproken hadden.
„Wat lees je toch?" vroeg Timothy on
geduldig,
„Luister goed, vrienden," zei Peter Led
colt, zonder de oogen vim het papier op
te slaan.
„Als dit nu niet romantisch is, weet ik
het niet. Luister maar." Hij kuchte, spreid
de de krant uit on keek er weer naar.
„Ik luister met al mijn verstand," zoi
Samuel Green, „maar ïk hoor niets."
„Het gaat jou aan, Samuel," zei Peter
langzaam, „en je zult er geld uitslaan."
„Haast je maar niet," merkte Samuel
sarcastisch op.
„Luister dan," herhaalde Poter plechtig.
„Samuel Green. Als dit onder de oogen
komt van Samuel Green, die vijftien, jaar
geleden in een boozo bui en een nieuw
pak wegliep, van Hope Cottage, Chamley
Junction, wordt hij verzocht, daar terug
te koeren. Hij zal er hartelijk verwelkomd
worden en aLle boosheid zal vergeten zijn.
Het licht voor het oude venster zal hem
den weg wijzen. Mocht iemand iets over
hem kunnen mededcelen, dan zal hij daar
een grooten dienst mee bewijzen. S. G."
Peter keek van de krant op en ont
moette Samuel Green's blik.
„Je hebt daar nooit over gesproken,"
zei hij.
last aandoen, het geregeld straatverkeer hin
deren is de dagelijksclie bezigheid onzer
.straatjeugd, overtuigd als deze is, dat een
bekeuring toch maar hooge uitzondering is.
Ja ook onder het beschaafde publiek
zijn er velen die in deze zelfde overtuiging
dagelijks overtredingen plegen.
Wat mo'4 er nu onder zulke omstandig
heden van de orde komen? lloe kan het ver
bazing wekken, dat de meeste vooral de jeug
dige overtreders dien tact voor lafheid hou
den en zeker geen eerbied hebben voor een
overheid die zoo laf is?
Alen vraagt om het euvel der baldadig
heid te koeren allerlei nieuwe wetten en ver
ordeningen, men vraagt berechting door een
politierechter en invoering van lijfstraffen.
Als men eens begon met de bestaande ver
ordeningen toe te passen zonder al den tact,
die tegenwoordig de hoogste wijsheid is.
Natuurlijk zou men zoo al spoedig tot de
ontdekking komen, dat verscheiden veror
deningen verouderd of overdreven streng
zijn. Doch zou dat een bezwaar zijn? Zou
liet niet veeleer een voordeel zijn, dat men
eens schoonmaak ging houden in het oud
papieren magazijn onzer rijks- en gemeente-
wetgeving? Dat eens eenige karrevrachten
platonische wetgeving gebracht werden naar
een vernielingsplaats van oud papier? Zou
het alleen nl niet een nullige aansporing zijn
voor onze vroede vaderen om wat vom/.Ich-
tiger te zijn bij het maken van wetsbepa
lingen?
Want hoe wonderlijk kan men met veror
deningen omspringenAlen denke eens aan
liet onderzoek naar de verordeningen ten op
zichte van liet vervoer van vleesch van ver
dachte herkomst onder het ressort der ge
zondheidscommissie te Tiel, waaruit bicek,
dat wel alle gemeenten verordeningen had
den, doch dat nergens zorg werd gedragen
voor de naleving der verordening. Alen denke
aan die merkwaardige ontdekking, onlang-,
in een groot dorp gedaan, dat alle mest
vaalten juist daar waren, waar zij volgens een
plaatselijke verordening niet mochten zijn.
Alen denke eens aan de vele wetten, wij
noemen b.v. de geneeskundige wetten en de
Zondagswet, die niet of slechts gedeeltelijk
gehandhaafd worden.
Wil men nog een sterk' en eigenaardig
staaltje: dan wijzen wij op een der groot
ste gemeenten van Nederland, met een uit
stekende administratie en een Hinken ge
meenteraad, die een jaar of vijf geleden
een rijwielverordening uitvaardigde, welke
14 dagen na de uitvaardiging door niemand,
noch door wielerende leden van het college
van B. en W„ noch door den commissaris
van politie, de inspecteurs of de wieleren
de agenten kon woijden opgevolgd. Is dat
niet allerzotst?
En toch, welke is de gemeente, in Neder
land, die niet vele van zulke verordeningen
kan aanwijzen, waaraan niet de hand wordt
gehouden of hoogstens alléén dan, wan
neer het „al te erg wordt".
Aten denke zich eens een dcrgelijken toe
stand in een particuliere zaak, een ver-
eeniging of een huisgezin. Hoe zou men
„Ik word er ook niet mee bedoeld," anl-
womdde Samuel. „Ik hob van mijn leven
geen nieuw pak bezeten; en. Chamley Junc
tion
„Kijk eens," riep Timothy Campion, ter
wijl hij zijn arm uitstrekte in de richting
van een wegwijzer, ,,'t wordt nu nog ro
mantischer 1"
Daar stond op dien wegwijzer„Naar
Chamley Junction, twee en een halve mijl."
Een paar minuten keken dc drie mannen
elkaar zwijgend aan; Peter keek naar de
advertentie en daarna naar den wegwijzer.
Samuel nam zijn hoed al en waaide zich
daarmee.
„Ik ben het niet," zei hij nog eens weer,
„maar ik ben er toch wel wat raar van."
„Kijk," zoi Timothy, terwijl hij aan zijn
baard trok on eon steentje wegschopte, „zij
willen Samuel Green zien en die is hier.
Vijftien jaar brengen heel wat verandering
in een mensch. Zij vragen naar een Sa
muel Green, wij kunnen dien leveren."
„Dat is allemaal goed en wel voor jou,
omdat jij Samuel Green niet bent. Maar als
de echte nu eens voor den draad kwam,
dan zou ik er Icelijk mee zitten." 1
__,,Lalen we het cr maar op wagen," zei
Peter. „Je kunt niet weten, misschien ben
je de echte wel. Laten we hem samen
tluiis brengen, Timothy, hoe eerder hij er
is, hoe beter."
Dus werd Samuel Green, ondanks zijn
tegenwerpingen, voortgeleid naar Chamley
Junction. Toen zij die plaats bereikt had-
lachen over den patroon, het bestuur, het
gezinshoofd, dat voortdurend allerlei bepa
lingen maakte en stiaf bedreigde en toch
nooit of sleclifs bij hooge uitzondering zulk
ecu bepaling uitvoerde cn straf toepaste.
Iedereen begrijpt, dal dit ondenkbaar zou
zijn. Maar kan dan de overheid uit een
verkeerd tactgevoel ditzelfde wel ongeslra.fl
doen
Neen natuurlijk. De eerbied verdwijnt,
de orde Iaat te wenschcn over, waar rechts
zekerheid moest zijn, ontstaat groote wille
keur. Hel publiek bcdrijpt dien tact niet,
het eigeit zich en terecht dat aan
sommige verordeningen of wetsbepalingen
(wij denken nu b.v. aan dc bepaling tegen
do wielrijders en over de lantaarnvoeren-
do voertuigen) zoo streng de hand wordt
gehouden, terwijl andere alleen voor den
dag werden gehaald als het in de kraam
van een of andere politieautoriteit, hetzij
agent of burgemeester, te pas kbml.
Zoodoende verzet liet publiek zich maar
al te veel tegen de ordebewaarders, die,
dank zij al die taalvoorschriften als kleine
Nero's hot in hun hand hebben plotseling
een slachtoffer te maken door bet te voor
schijn holen van een of andere verordening.
Hoe men dan ook de zaak beschouwt,
altijd ziet men weer de bezwaren van het
stelsel, dat onhebbelijkheid, bandeloosheid
cn gemis aan eerbied voor de autoriteit
in de hand werkt en dat de politie onnoo-
dig zwak en onbemind maakt, doordat het
een bedenkelijke mate van werkelijke rechts
onzekerheid in het leven roept.
En (och woekert onder den schoonen'
schijn van tactvol optreden dit kwaad steeds'
verder voort. En tocli vraagt men zich
verbaasd af, hoe de Hollander op straat
zoo tactloos optreedt, tenvijl zijn overheid
den gebeden dag den tact als een afgod
aanbidt.
BINNENLAND,
De Koningin in Duitsclilaixl.
Reuter seint uit Eisenach:
Koningin Wiihelmina en Prins Hendrik
zijn gisteravond uil Dresden hier aangeko
men om een bezoek te brengen aan den
Groothertog van Saksen, die zijn Gasten
aan het station heeli ontvangen.
Het Noorsclie koninklijk echtpaar. -
Het koninklijk Engclsche jacht „Victoria
and Albert" wordt 9 November te Vlissin-
gen ter rcedc verwacht cn komt dan 10
November in de haven om aan de zuide
lijke ponton ligplaats to nemen. Zondag
11 November worden per extra-trein aldaar
verwacht de Nooisclie Koning en Koningin,
om zich aan boord van de „Victoria and
Albert" in te schepen op' hun doorreis naar
Londen.
Het jacht zal door twee kruisers begeleid
worden.
G,N. R. CL")
den, begon hot al donker te worden en
om wel te bevroeden redenen wilden zij
niet naar Hope Cottage vragen. Zij liepen
dus wat rond, totdat Peter, die watvoor-
uügetoopen was, dc twee anderen wenkte.
Samuels hart zonk in zijn schoenen, maar
de twee vrienden trokken hem voort, tot
bij een hekje waarop zij de woorden „Hope
Cottage" lazen. Daar zagen zij voor een
van de vensters ook het, in de adverten
tie vermelde lichtje, dat de drie zwervers
vriendelijk toelachte. Dadelijk greep Peter
Samuel bij dc handhij kreeg tranen van
blijdschap in do oogen, Timothy Campion
voerde een dansje uit op den weg, en be
weerde, dat hij ctensluclit rook; Samuel
Green was liet tegenovergestelde van op
gewonden.
„Ik kan er best voo-r achter de tralies
komen," sprak hij, „Als de echte Samuel
Green nu eens lang en donker was?" ver
onderstelde hij. Want hij was klein en
blond.
„Wol, dan zeggen wij maar, dat de zon
in de vreemde landen je haar heeft doen
OjibLceken en je zelf een beetje ineen
geschrompeld," antwoordde Timothy. „Kom
maar meel"
De deur werd op hun kloppen geopend,
en een groote, sterke man stond in de
opening, hen aan to kijken. Als Samuel
Green alleen was geweest, zou hij waar
schijnlijk zijn weggeloopen, maar zijn vrien
den hielden hem vast. Dus bracht liij uit,
wat ze hem voorgezegd hadden:
SCHIEDAMSCHE COURANT
