II..
k
|(T Jaargang.
Zondag 30 December 1906.
No. 12273
Derde Blad
L
1
I
I
r»d- enj
'jaar,!
p rente.si yan Y en Amstel.
s. r
►ten
a.nt.1
l-
n
Ische
ïoere
Cou-
l,
uwe
lNT, i
V
FRANSCHE BRIEFEN.
ALLERLEI.
1
Deze courant verschijnt dagelijks, met uitzondering van Zon-en Feestdagen
Prijs per kwartaal: Voor S cli ied a m en V1 a ardingon fl. 1.25. Franco"
«r post fl. t .65.
Prijs per week: \oor Schiedam en VI aar din gen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor hcL eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een
„ur aan het bureau bezorgd zijn.
Bureau: Laugo Haven No. 141 (hoek Korte Haven.)
Prijs der Advertentiën: Van 1—G regels fl. 0.92. iedere regel meer
15 cents. Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige vooiwaanku. Tarieven
biersan zijn gratis aan het Bureau tc bekomen.
In de nummers, die Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond
r'wschijncn, worden zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen tot den prijs
van 10 cents por advertentie, bij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
voor de Redactie No. 123.
voor de Administratie No. 103.
luiere. Telefoon
op alle s;
uur.S
5611 tela
JONDEN
iet Ne-1
t van
in orde
m enz. j
bjj:
i
tign,
ill
Ot.
lento
Sj
van
t412.
lM.
Er 5d dit jaar voel moer aan de Kerst
misviering gedaan dan hot vorige jaar. Een
winkelier vertelde mij, dat hij hot nog nim
mer zoo druk bad gezien in zijn magazijn,
ais de vorige week.
Zelfs de SI. Nicolaasdrukte baalde daar
niet bjj.
Er zijn met Kerstmis veel provinciem.cn-
schen in de stad; veel logeetjes speuxen
dan langs Amstel's straten, naar „leuke"
dingsigheidjes, cadeautjes voor hun gast
heer en gaslvroxxw.
Er is vacantie, en de jongelui, ook de
geüniformeerden die geen vacantie doch
„verlof" hebben) maken van de gelegen
heid gebruik om de schatten die de groote-
stadswinkels ten toon spreiden, en die
zij in de plaatsen hunner inwoning, op zulk
een wijze uitgestald, nimmer zien, te be
wonderen en er iets van te koopen.
Met Kerstmis zijn dit jaar vooral de bloe
menwinkels opvallend drak aan het werk
geweest.
Het Kerstmisgroen was schering en in
slag. De enorme hoeveel beden hulst- en
maretakken die Amsterdam dit jaar heeft
verwerkt, zou pakhuizen kunnen vullen.
Er is vee! gedaan aan de traditioneele
Engelsche huisversiei'ing met dat groen en
de meeste winkels stelden dat groan in
den vorm van kransen, gxiirlandes, in mand
jes, korven en op schalen, alles zeer smaak
vol doorvlochten met vuurroode linten
voor de ramen ten toon.
'sAvonds werden er electrische gloei
lampjes. in roode schermpjes boven en on-
dnr gehangen, zoodat een looverachtig ef
fect verkregen weid. Rood scheen de kleur
te moeien zijn. Roode Kerstmisklokken van
papier of zijde, hingen ook overal te koop en
op de roode linten en roode strikken stond
veelal met vergulde letters: „een gelukkige
Kerstmis", doch meestal: „a happy Christ
mas".
Rood doet bij diepgroen goed en in hel
gezellige groen der hulst zitten ook de 100-
de besjes zeer schilderachtig.
Maar om nu in eiken winkel al dat Me-
phisto-xood te zien gloeie^, straat in
straat uit, steeds weet" èat bebeokenis-
iooze roode gedoe dat verveelt en
maakt zelfs iemand onrustig. Als men '1
nu het volgende jaar eens met wit) pro
beerde
Aan het reine, kalme wit was op straat
ditmaal geen gebrek. Nog steeds ligt de
Kerstmissneeuw te Amsterdam zóó hoog
en rijkelijk gestrooid, dat men er tot zijn
enkels inzakt.
Toch gingen de verkeersmiddelen, de
electrische tram, de poslrijtuigen, de tram
naar Haarlem c. d. er dapper doorheen.
De nieuwe automobiel-pekehvagen der tram,
een heel gevaarte met dubbelbi'eede, dik-
bebande achterwielen, die ook in de tram
rails kunnen rijden, heeft uitstekend dienst
gedaan. Uit voertuig is zijn aansdiaffings
kosten wel waard gebleken.
Be straatreiniging toonde zich niet direct
in alle opzichten weerbaar. In een stad met
«en half millioen inwoners moet men geen
drie dagen behoeven te wachten op hel op
ruimen van sneeuw in de voornaamste stra
ten dier buitenwijken die de tne-esto belas
hngpenningen moeten opbrengen.
Een legertje van iets meer dan 1000 losse
werklieden was Donderdagochtend aangc
nomen voor het reinigingswerk, maar, hoe
wel de bruggen, hoofdwegen en pleinen,
eenigszins begaanbaarder werden gemaakt,
kon men overigens in bedoelde buitenwij
ken, evenals gedurende de Kerstdagen, door
tyï cM. hooge sneeuw baggeren of werd
aan particulier initiatief ovoi'gelaten om de
sneeuw weg te doen scheppen op 'de trot
toirs. Nu is het particulier initia.bief te
Amsterdam danig gezakt, na al dat gemeen
telijk geëxploiteer.
Het laat dan ook menigeen hier koud dat
de tram met de Kerstdagen weer een goede
achtduizend passagiers meer heeft ver
voerd dan op die dagen in 1905.
De getallen bedragen thans voor den len
Kerstdag 120,944 en voor den 2en Kerst
dag 130,810 passagiers, 'tTramzaakje gaat
goed, maar de tarieven deugen niet, en de
dienstregeling geeft voortdurend aanleiding
tot grommen en brommen.
Diu weer te weinig wagens op de druk
ste wogen, dan weer tien minuten en meer,
afstand tusschen elkaar opvolgende wagens.
En dan de halsstarrigheid om de bestuur
ders der Amslerdamsrhe tramwagens geen
behoorlijke beschutting tc geven 1 IIoc (L
mannen het uithouden, mot zoo'n vaart
te rijden, tegen den ijs-wind en den hagel
in,- is iedereen een raadsel
Een scherm van glas of leer mot kijkgla
zen, desnoods de noodzakelijke verandering
der te voel buiten boord uitstekende rem
men, (die het geheel dichtmaken van het
vóórbalcon beletten) zou veel helpen
Als de bestuurders gaan staken totdat zij
een beschutting op de wagens krijgen, wor
den zij gesteund door honderden passagiers
die, te recht, met hun lot begaan zijn.
De HaarlemZandvoorttram heeft jjehcel
gesloten vóór- en acht-erbalcons.
Dal zijn praktische lieden die daar aan
het hoofd staan en dat model wagens uit
kozen.
En zoo staat de Amsterdamsche avond
bij uitnemendheid, de Gijshreght van Aern-
stelavond in den Stadsschouwbux-g, weer
voor de deur.
Elk jaar trekt die specifiek Amsterdam
sche tooneelopvoering meer en meer de
Amsterdamsche families tot zich.
Op dien avond, don eersten van het jaar,
is er een soort van gezellige verbroedering,
iets dorpachtigs, een duidelijk besef van
gemeenschapsleven in de grootste gemeen
te van ons land, voelbaar.
Maar ook alleen op dien avond, want
zoodra is het Amsterdamsche-burger hart
voldaan, als Pieternel den Burgervader heef 1
toegowenscht; zoodra heeft de Burigeme-esler
minzaarn, door een buiging bedankt voor
do hulde hem door het publiek van gan-
scher harte toegeklapt; of de stemming
daalt, de bevrediging is volmaakt, elk Am
sterdammer hoeft weer zijn eigen belangen
en keurt liefst zooveel mogelijk af van wal
er binnen de stadsgrezen geschiedt, om
hemelhoog te verheffen van wat or over
's lands grenzen in de verte wordt aange
voerd.
En kan een andere stad op een dergelijk
stads-looneelfeest, sedcrl eeuwen elk jaar
herhaald, zich beroemen?
Men brengt bij voorkeur de jeugd'op dien
nieuwjaarsavond naar „de" Gijshreght van
Aemstel in den stadsschouwburg. De tra
ditie wil dat jongens en meisjes, die hun
veertiende jaar hebben bereikt, Gijshreght-
fiihig zijn.
Dat is ecu goede traditie, want de jeugdige
Amsterdammers krijgen daardoor .weer een
knoop in den wel steeds losser wordenden
strik, die hun aan hun stad bindt.
Zij zullen er in latere "jaren aangexxame,
huiselijke herinneringen aan behouden.
Parijs, 23 December 1906.
Het is een der opmorklijkstc verschijn
selen van (1e tegenwoordige Fransche Re
pub lick', dat de gang1 der ideeën in de laat
ste jaren niet minder haastig is geworden
dan de loop van het vervoermiddel, „ge
naamde automobiel". Gaan bij het laat
ste „80 kilometer in het uur" langzamer
hand tot de normale snelheden behooren, op
intellectueel gebied dreigt do vaart nog
duizelingwekkender te worden. Het beste
voorbeeld daarvan wordt wel geleverd door
de scheiding van Kerk exx Staat. Vijf jaar
geleden, toen door de wet op de ver
eonigingen de kracht der moniiikcnorden
werd verbroken, wist men wel dat zulks
het voorspel was van een anticlericalc
campagne, die eens lot de scheiding zou
moeten voeren, maar niemand, zelfs de
meest vurige bestrijders der Kerk' niet,
koesterde op dat oogenblik de verwachting
dat een zoozeer in het maatschappelijk
leven ingrijpende maatregel, zoo spoedig
lot stand zou komen als het geval gelde
ken is. Thans dit is onloochenbaar
neemt ;le overgrooto meerderheid dor Be
volking, wellicht met nog sterker verhou
ding dan in het Parlement, genoegen met
dexx toestand, die door de wet van 1905
voorgeschreven, 13 December j.l. in het
leven geroepen, en door de verleden Vrij
dag in de Kamer aangenomen wet, nader
bepaald Is. Feitelijk is de denkwijze van
het gros dor Franschen in een zeer kort
lijdsbestek gewijzigd. Voor alles wat het
inxmaterieele leven betreft, komt men meer
en meer op haastige wijs tot gevolgtrekkin
gen en kiest men, met minder en minder
nadenken, partij. Het is moeilijk dit ver
schijnsel in weinig woorden tc Verklaren.
Voor een groot gedeelte is het, gelijk ik
vroeger reeds te dezer plaatse betoogde,
aan den veld winnende matonalislischen
tijdgeest toe te schrijven. Toch zoxx men
te ver gaan, indien men meende, dat we
gens de scheiding van Kerk en Staat de
geloovigcn minder gelegenheid zouden heb
ben dan voorheen zich aan de vervulling
hunner godsdienstige plichten te kxtnnen
overgeven. De wijziging heeft grootendcels
formeele gevolgen van hxerarchischeii,
adminislratioven en finnncioolen en ge
rechtelijken aard. Evenwel dient in 't hij
zonder, wat het eerste Kerstfeest onder het
nieuwe régime betreft, op een kleine ver
andering gewezen, vooral daar do tegen
standers van 'de scheidingswet niet in ge
breke zullen blijven, er een argument uit
te putten om te lxewijzen dat zij oixder
de gevolgen der wet werkelijk tc lijden
hebben. Dit jaar zal de Mcsse de mi
nui t, naar men verneemt, in de meeste
kerken öf niet plaats hebben óf alleen voor
een besloten kring en met veel minder
praal dan gewoonlijk gehouden worden.
De misnoegdheid van veel Parijzenaars
daarover, vindt echter geenszins haar grond
in godsdienstzin. De vroomheid van de be
woners der Fransche Hoofdstad is trou
wens te allen tijde van erg wereldschen
aard geweest. Zij uitte zich meestal in hel
vasthouden aan een traditie, die voor een
groot deel berustte op mondaine en niet
op kerkelijke plichten. In de voorname
kringen te Parijs was het altijd gewoonte
geweest aan het bijwonen van de mes se
de minui t, een nachtelijk' souper in een
der groote restaxxranls te verbinden. Het
eene strekte tot excuxis eix wellicht tot wij
ding voor het andere. Het geheel vormde
een uitgang, een feest, gelijk er maaróón
iu het jaar gevierd werd. De kerkelijke
plechtigheid vervulde de gevoelige zielen
mol ecu mysticisme 'twelk lixxn ten goede
kwam bij hot verdragen van. de altijd xxxin
of meer zware spijzen en de champagne van
Pailhard of het Café de Paris. -Bij gebreke
van het geestelijk', zal naar alle waarschijn
lijkheid, het nxaterieele voedsel te zwaar
wegen, vooral voor de talrijke daxnes der
groote (heelc en halve) wereld, die te
allen (tijde bijzonder op den Kerstnacht of
te wel „révcillon" gesteld zijn geweest.
Wat de lagere doch niet onbemiddelde,
klassen betreft, die den révcillon ookgaar-
no vierden, doch die waf minder tuk zijn
op iiidividuoclö reclame, en een afkeer
hebben van do gemoedsgesteldheid, alhier
met het woord „snobisme" uitgedrukt
ze zullen stellig, als ze den kerkgang
niet 'reeds nalieten, het gemis er van min
der gevoelen, en de bloedworst (een tra
ditioneel gerecht hij bedoelde gelegenheid
voor de kleine beurzen) even goed ver
teren, al ontbreekt er de mystieke lucht
aan.
Die reclamczucht, waarvan verschillende
kringen in den laalsten tijd bijzonder toe
geven, is oorzaak, dat zekere kringen hoe
langer zoo moer buitenshuis gaan leven.
Het publiek komt ,door He dagbladen en
door de tijdschriften, waaraan de foto
grafische reproduction niet ontbreken, op
de hoogte van het intiem beslaan van hen,
die den loon i'n de wereldstad hcetcn
aan te geven. Het idee van „Tout-Paris"
krijgt grooter beperking en wordt scher
per omschreven. Doch tevens constateert
men dit gevolg, dat Parijs, wat het leven
der aanzienlijke maatschappij aangaat, in
menig opzicht klcin-stccdseh wordt. Alle
in het oogvallende lieden kennen elkaar,
zoo niet persoonlijk, dan toch van naam
en histox-ie, en dc babbelzucht, van den
oenen houdt gelijken tred met de lust
voor reclame voor de anderen. Het is on
gelooflijk wat er al nicL gepraat en ge-
intrigeerd wordt op een publieke plaats
hij deze of gene bijzondere gelegenheid,
of festiviteit. 'Daxx merkt nxen eerst, hoe
klein Parijs is in al zijn grootheid. Voor
al komt dit voor, wanneer het ietsxiieuws
geldt, iets, waar ieder heen wol en waax--
too betrekkelijk slechts weinigen toegang
kunnen verkrijgen, iets, wat door de .pa
rijzenaars zelvcn met den eenigszins opgo-
schroefdon naam van „écnement Pa-
risien" gewaarmerkt pleegt te worden.
Iets dergelijks was de opening van het
theatre dat de bekexxde actrice Réjane
gesticht heeft. Reeds dc schouwburgzaal,
die niets anders is dan liet oude „Nouveau
theatre (naast het Casino te Parijs) was,
gelijk met haar op dien openingsavond
oen „nouveauté". Overal heldere tin
ten, spiegels, linoleum, electrische, aan
wand of zoldering bevestigde gloeilampen
in plaats van het traditioneele grenaal-flu-
weel, verguld lijstwerk 'en glazen lusters.
In
die moderne en hygiënische stof fa ge
mi, bewegen zich, langs de toonbank van
een Engelsche bar, of zijn gezeten in mat
ten Moeien, pratende, ronkende en drin
kende, ongeveer alle personages, wier na
men te Parijs met oenig ontzag-onvorschil-
lig, waaruit het voortspruit genoemd
worden. In avondtoilet dwarrelt hier alles
dooreen wat op 't oogenblik in deFran-
che Hoofdstad de nieuwsgierigheid van
den gewonen man opwekt. Hier staat
Groot-IIeitog Wladimir te praten metRey-
naldo Ilahn, komponist in dc mode, el
ders Grootvorst Boris met een journalist.
Een eind verder gaat Henri Roclïefort, den
hoed. op één haar en met krasser uiter
lijk dan ooit te voren, aan Clémenoeau
voorhij, maar zonder dezen te groeten in
weerwil van hun gemeenschappelijke sou
venirs aan de bloedige Commune van 30
jaar geleden.
Briand, minister van Eeredienst, wiens
naam ganscli Frankrijk dezer dagen met
zeer gemengde gevoelens uitspreekt, staat
te praten met een bankier, door deheele
wereld bekend. Briand spreekt stellig over
wat anders dan do scheiding en ziet er
eenigszins onbeholpen uit. Hij heeft iets
weg van het streng socialistische repor-
tertje, wat hij" aicht jaar geleden nog was
en schijnt veel meer op zijn gemak in dc
ministei-sbank dan in dit mondaine mi
lieu. Jules Clare tic, Sardou, de markies
do Masa, Colette Willy, de markiezin do
Belbeuf en nog zooveel anderen, die op
hef oogenblik tot dc merkwaardigheden
van de Hoofdstad gerekend worden, ziet
men nu en dan door de foule wandelen,
meteoren gelijk, wier verschijning door de
omringende kijkers nxet gefluisterde com-
nxcntai-on begroet woxdt. Colette Wil
ly maar er is niemand in Parijs die niet
over do vrouw van den muziekciilieusro-
mancicr spreekt, sinds deze echtgenooten
aan hun kennissen aankondigingen ge
zonden hebben dat ze gaan scheiden.
En sinds dat oogenblik treedt Colette (of
Claixdino wanneer men aan de romans
van haar cchlgeixoot denkt) met dc mar
kiezin de Belbeuf in een klein maar chic
theater op en gaan heiden niet weinig over
dc tong, daar genoemde markiezin niemand
anders is dan do dochter van den de Mor
ny President van het wetgevend
lichaam onder liet tweede keizerrijk en
halven broeder, zoide men, van Napoleon
III. Nog meer trekt de markiezin de aan
dacht, omdat de Parijschc quintessence
hierboven aangeduid, hedenavond dien Na
poleon in levenden lijve aanschouwd heeft
op hot tooneel. Voor het eerst, meen
ik, is namelijk de zoon van Bodewijk ix
Hortense te Parijs op de planken gebracht,
wel is waar, in een stomme rol, maar
buitengewoon sprekend van gelijkenis. Ro-
chcforl, de markies de Mars a, en mis
schien ook wel de markiezin hebben zoo
even de vergelijking kxxnnen maken tus
schen de soirée's, die ze wel eens in do
werkelijke Tuilleriécn bijwoondexx en die,
welke hun hedenavond in het tweede be
drijf van „Savel li" vertoond werd.
Daarin wandelt de keizer terwijl de muziek
achter dc schermen hel „Partant pour
la Syrië" speelt, voorafgegaan door
huxssicrs en cent-gardes den salon des
maréchaux door. In een der laatste
bedrijven ziet men hem bij maanlicht haas
tig den tuin aan mejuffrouw Sarelli, die
inmiddels een Ilaliaanschc px'inces gewor
den is, oversteken. Het uit ecxx roman ge
trokken stuk, waarmede Réjanc haar
schouwburg geopend heeft, ontleent of
schoon het zonder voorbehoud tot de ca
tegorie dor draken gerekend mag worden
aaxi die belichaming van den laalsten
Franschen Keizer een bijzondere aantrek
kelijkheid. De décors zijn bovendien bui
tengewoon mooi. In eeix ervan wordt het
aan liet einde van 't keizerlijk zoo be
kende bal M a lx i 11 e zoo aardig mogelijk
voor oogen gebracht aan die toeschou
wers, die te jong zijn om het in werkelijk
heid gekend te hebben. In weerwil van
dat alles mag men het betwijfelen of het
welvoeglijk is een historisch persoon, wiens
weduwe nog leeft, in de Fransche Hoofd
stad ten tooneele te voeren. Indien kei
zerin Eugènie in Parijs geweest was en
de opening van het Theatre Réjane had
bijgewoond, had zij haar man in de meest
dubbelzinnige omstandigheden op de plan
ken kunnen zien 1 Historische personen
behooren ongetwijfeld aan hel publiek,
maar het blijft de vraag, of men het recht
heeft, hen yx het kleed der romantiek tc
stekeix, zoolang hun tijdgenooten "en nauw
ste verwanten nog in leven zijn. De po
ging, die do schrijver van Saxelli (van 't.
welk de hoofdpersoon ten duidelijkste her
innert aan do Gravin dc Castilione)
daartoe heeft aangewend is in allen geval
len even smakeloos als onbescheiden. Doch
juist die eigenschappen verzekert in dezen
het succes. Op dien grond is het nieuwe
stuk immoreel te noemen. Maar eigenlijk
wordt bij een' gelegenheid als dc opening
van het theater Réjane het stuk bijzaak.
Do hoofdzaak, dat, waarover men het
meest spreekt, is het publiek, dat op zulk
een avond voor dc eerste maal bijeen is
m een nieuwe zaal, ingericht door een ac
trice, die reeds jaren lang het onderwerp
aller gesprekken gevormd heeft. Ieder wil
om alrijd tot dat publiek behooren, met het
ecnig doel gezien te worden en tc kun
nen zeggen dat men er was. Dc hoofdzaak
van alle uitingen van liet Parijschc leven
is de uiterlijke schijn, de facade. Wat ach
ter den gevel vei borgen is, heeft veel
minder belang. De kroniek van dc Parij
schc maatschappij leert nog dagelijks hoe
kort soms een renommée duurt en hoe
snel de belangrijke personages van één
winter vergeten zijn.
JUVENIS.
DE GOUDSTAD IN DE WOESTIJN.
De goudkoorts, do brandende begeexfe
naar het glinsterende metaal, heeft zich
weer meester gemaakt van de bewoners
der VoTcenigde Staten. Van California uit
gaat de stroom goudzoekers over de met
sn,eeuw bedekte Sierra Nevada en breidt
zich uit over do vlakten van den staat Ne
vada, waar nu stad na stad met elcclirisch
licht, waterleidingen, kranten, banken, ho
tels en zelfs scholen uil do trooslekxozo
woestenij 1e voorschijn komen.
Vijf jaar geledon werd de eerste groote
vondst gedaan in het zuiden van den staat.
In Juli 1901 sloeg Jim Butler, een moe
dig onderzoeker, voor wien de hoogvlakte
geen gevaren had, zijn eenzaam legen' op
naast een rots, die meer dan 100 K.M,
van den woestijnland verwijderd was.
's Nachts liep een zijner ezels weg. But
ler wilde het dier niet missen en ging een
uur later, toen hij zijn verlies ontdekt had,
er op uit oin het tc zoeken. Brommend
volgde hij hot spoor van den ezel, loLhij
vlak bij hem was gekomen. Toen brak
hij een stuk van een rotskant af. om daar
mee het dier naar den kop te gooien.
Maar toen hij den steen hekeek, wierp hij
hem niet weg. liet was een stuk uil. den
Mizpahader, die zijn ontdekker en velen
anderen millioenen opbracht.
Op de plaats waar Jinx Butlex voor vijf
jaar den nacht doorbracht, ligt nu de stad
Tonopah mot acht duizend inwoners, waar
van meer dan dxie duizend als mijnwer
kers in de goudmijnen werkzaam, zijn. De
stad wordt door een spoorweg met do bui
tenwereld verbonden en 'n twec-deis rees
in aanleg.
In Januari 1904 ontdekte dc goudzoe
ker John Jones 40 mijlen van Tonopah
een ader, waaraan hij den naam van de
maand gaf. Binnen een jaar had de .Tn,-
nuari-mijn hem tot millionair gemaakt, en
nu ligt dc stad GoldfielA met zes duizend
inwoners hij die mijnen. Bij Tonopah en
Goldfield zijn in de laatste jaren andere
steden ontstaan.
De nierkwaaldigste van die sleden is
Manhattan. Tot het einde van Maart van
het vorige jaar, was de streek, waar zich
nu de stralen uitstrekken, een deel der wil
dernis, die haar aan alle zijden omgeeft.
Den loden Januari van dit jaar waren er
vijftig bewoners, die de heuvels in koorts
achtige haast met bijl en schop doorzoch
ten, Het kostbaar metaal, de sleutel van
alle begeerten en iedere hoop dcrmensdi-
heid, had die vijftig mensehen aangetrok
ken; ze gingen rusteloos van dc eene rots
naar de andere. Goud was hot eonige on
derwerp van hun gesprek en goud vervolg
de ze in den droom in den stillen woes
tijn nacht.
Zes weken later verhief zich een stad
in de woestijn mei tenten, hutten en bon
ten huizen, met straten en stegen, hotels,
banken, kranten, een ziekenhuis en zelfs
een school 1 Meer dan vier duizend men-
schen dansten hier om het gouden kalf.
In het voorjaar van 1905 rustte de vee
fokker J. C. Humphrey uit in de schaduw
dor kleine dennen, die hier en daar- in
de buurt van het tegenwoordig Manhat
tan hun sober beslaan leidden. Toen hij
zijn paard weer wilde hestijgen, brak hij
