JENEVER en S13IKER
BINNENLAND.
Ingezonden Mededeel ingen.
ALTïJO YERMOKIor
met Tom had gekibbeld, en tot elkon prijs
moest ze hem hebben. "Willy kon hcelemaal
niet begrijpen, wat ze in Tom zagen. Eens
was zo iioin tegengekomen tussohon twee
meisjes. Bij die gelegenheid was hij verre
van uu.oh.ter, maar al was hij nog zoo bij
zijn positieve geweest, zoo kon toc-h niets
verbergen zijn leelijk rood baar, kromme
boenen en gemeenc uitdrukking van loen
sc'he brutaliteit. Tom was altijd een van
do wcrkloozen. Sinds hij een ondersteuning
had ontvangen uit' het „Mansion House"-
fonds begreep hij, dat hel voordcelig was
zonder werk to zijn en besteedde hij voq'
tijd in 't mceloopcn met optochten, en 't
rammelen van collecteerbussen.
Hot meisje, dat hij voor 't oogcnblik koos,
lag onder de verplichting hem Zondag te
Irak toeren op gebakken ossenhiel en geurig
gestootden pens, terwijl hij gedurende de
andere dagen klaplicp in de gaarkeukens
o£ andere weldadighoidsinrichtingcn.
Doch do week voor „Bank-Holiday" was
zoo slecht voor Tom geweest, dat hij er
werkelijk toe gekomen was, een paar kar
weitjes aan te nemen. Zoodoende bezocht
hij Vrijdagavond voor den feestdag Klein
Petticoat-steeg in een alles behalve aange
naam humeur. Het was er dien avond
druk. Aan iedere kraam waren uitgestald
hoeden van allerlei vorm en grootte. De
fabrieksmeisjes stonden in opgewonden
groepen en rinkelden haar zuur verdiende
spaarduitjes in don zak van haar rok. Ada
Jones stond op eenigen afstand van allen.
Haar wangen waren rood van opwinding,
want zij was bizonder gelukkig geweest Een
vriendelijke oukleerkoop had haar de voor
keur gegeven op een prachtigen hoed
een hoofddeksel dat in pluche alle kleuren
van den regenboog ten beste gaf en boven
dien versierd was met een veer, die alle
mogelijke professoren in de natuurlijke his
torie niet zouden kunnen thuis brengen.
Zij stond in diep gepeins en moeilijke be
rekening, toen Tom Barnes haar aansprak
mot een por in haar ribben, dat haar bijna
deed „verschieten", zooais ze het later uit
drukte.
Er bestond heel weinig kans, dat Ada
ooit haai- bedreiging zou waar maken en
Tom in de goot zou gooien, integendeel,
zij \vas dien avond vriendelijker dan ooit.
Wat toch kwam pen mooien hoed er op
aan, die al de andaren in de schaduw zou
stollen, zonder een jongen aan den arm te
hebhea, die allo andere meisjes geel en
groen van nijd maakte? De twee stonden
elkaar grinnekend en knipoogend aan te
zien. Tom tapte een paar ruwe grappen
en pakte Ada bij de kin, en Ada. werd nij
dig en. beval hem „uit te snijden". Zoo
gaat het toe in een typische Oosteind ver
liefdheid en hofmakerij. De dag was vree-
sclijk warm geweest. Ada was moe en haar
ocgen heel zwaar, want die week'had zij
van den vroegen morgen tot den laten avond
gewerkt, teil einde voldoende geld te kun
nen sparen, voor het koopen van haar
nieuwen hoed en orn haar lieven Tom te
kunnen trakteeren op de vele borreltjes, die
hij noodig zou hebben, als hij met haar
uitging. Na een korten tijd haalde zij' Tom
over haar te volgen naar de trappen aan
het eind der straat. Dat was de uitgekozen
plaats voor verliefde paartjes en zij zaten
daar in den koelen schemer. Van tijd tot
tijd vielen Ada's moede o-ogen bijna toe,
en zij voelde grooten lust, om haar hoofd
op Toms schouder te leggen, om te slapen.
De frissche avondbries speelde om haar
voorhoofd en droomerig,'hoorde zij in de
verte het geschreeuw dor venters en het
gepraat in de naastbijzijnde herberg. Door
-een portico waren de trappen waar zij
zaten voldoende overschaduwd.
Naderhand wist zij heelemaal niet hoe
lang zij had geslapen, maar zij ontwaakte
met een schok, stijf en koud. Iemand keek
naar haar van de onderste trede en beval
haar op norschen toon weg te gaan. Zij
zag om naar Tom, maar ontdekte, dat zij
alleen was. Langzaam en moeilijk stond
het meisje op en ham- hand aan haar
„Wat wil u dan doen?" vroeg ze bevend,
„Wil u een doode gevangennemen?''
„Neen, juffrouw, ik wil haar doen be
graven."
„Begraven?" herhaalde ze. „Maar er is
niemand, die dat kan doen."
„De menschen van deze stad." antwoordde
de rechtsgeleerde, „zijn wonderlijk van amd.
Ze beginnen honderd dingen, en maken
niets af; maar ik ben anders. Ik ga niet
weg, voor ik klaar ben."
„Meneer," zei m verbaasd, -ils 'u-mand,
die haar ooren niet vertrouwt, „wil a mijn.
moeder laten begraven? Niemand zou haar
willen aanraken. U is een waar christen."
„Welncen," zei hij, „ik kwam om Anne
Heston te vervoeren en dat zal ik doen.
Daarna ging hij naar buiten.
Juliana begon, nu ze alleen was, haar
doode te verzorgenToen 'de begrafenis dooi
de zorgen van den rechtsgeleerde was afgc-
ioopen, sprak Juliana:
„Meneer, ik kan u niet genoeg danken
voor uw groote goedheid voor de armen en
eenzamen. Ik heb geen, woordenmaar
de lieer zal er u voor beloonen
Ze boog zich voorover om zijn. hand tc
kussen; maar hij weerde haar af en sprak:
„Zaken, enkel zaken. Ik doe mijn zaken al
tijd af. Ik ben er nu nog niet mee klam.
Er is nog iets waarvoor gezorgd moet vvoi-
(•](--n die onnadenkende menschen hier ma
ken niets af wo kwamen hier om de oude
vrouw te vervoeren en de jonge m vuilig
heid te brongen. Ik moet je ergens brat
gen, waar j© geen last zult hebben van da
voorhoofd brengend, ti ach tie zij haar ver
warde "gedachten te ordenen.
Zij viel half van de trappen en kwant
terug in de straat, die schitterend was
verlicht. Toen herinnerde zij zich den
mooien hoed en hoe zij dien van avond
moest koopen en slak do hand in haar
zak. Boze was leeg. Do roode zakdoek,
waarin in een punt een goudstuk en eenige
koperen geldstukken waren geknoopt was
met geld en al verdwenen. Zij schudde
sh'selmatig haar zak en dan kwam de
schok van het groote ongeluk en de over
tuiging, dat Tom haar bestolen luid. Tom,
voor wien zij 'had gewerkt, gezwoegd en
gespaard. Ada voelde zich als vernietigd.
Zij vloekte noch weende, zij sleepte zich
voort naar een stoep ca zat daar, ongeluk
kig ineengedoken, het hoofd in de handen,
vaag zinnend op wraak. Den volgenden
avond was betaaldag.
Arme Ada werd bijna gek door al het
geklap en gebabbel van de andeion over
do kleur en den vorm van den nieuwen
hoed, en over de vraag, waar den Maandag
iloor "te brengen, op Ikunpslcad Heath ot
Wanstead Flats. Niemand wist 'I tol nog
toe van haar ongeluk, het was in ham-
hart besloten. Had zij haar wedervaren aan
iemand medegedeeld, dan zou zij verachte
lijk „groen" genoemd worden, en do sym
pathie, waarnaar zij zoo snakte, zou haat
zijn onthouden. Bovendien zou Toms waaide
en waardigheid eerder zijn toegenomen. Lan
delijk was het haar beurt om baar loon Ie
ontvangen: 8 shilling en G stuiver voor
oven-werk. De anderen prezen haar en noem
den haar een geluksvogel. En toen zij zwij
gend en met ecu boos gezicht wegging,
begonnen de anderen gissingen te maken
over de kleur en den vorm van baar uien
wen "hoed. Zij rende evenwel op straat naar
den naasten lantaarnpaal en rustte er legen
als om steun. Toen nam zij een Shilling
uit haar zak. Waarom zou zij haar verdriet
niet verdrinken? De herberg zag er heel
aanlokkelijk uit; er was voor haar toch
niets meer te verliezen; want, in plaats
van Maandag een voorwerp van bcwon
dering te zijn, zou ieder smalend naar baat
wijzen. Weer keek' zij naar tiet geldstuk
tot nu toe was zij nog nooit lit haar heale
loven dronken geweest. Zij' wist er te veel
van en herinnerde zich altijd, "hoe ze mor
gen aan morgen de krakende trappen af-
sloop, terwijl vader en. moeder nog hun
roes uitsliepen. Maar juist nu hunkerde zij
naai- dien zwaren slaap. Op datzelfde oogcn
blik bespeurde zij juffrouw Blank, vlug naar
de kamer van de fabrieksclub ioopond. Of
schoon in het algemeen 'Oost-Londcn
's avonds veiliger is voor jonge dames, dan
West-Londen, ditmaal had Willy geen re
kening gehouden met de loszinnige stem
ming der lagere klassen, kort voor een
„Holiday". Snel stapte zij voort, doch werd
spoedig bestormd met een vloed van lief-
koozingen door de halfdronken leegloopers
aan 't eind der straat. Onmiddellijk schoot
Ada haar te hulp. Zonder een woord greep
zij „haar jonge dame" bij den arm, en
trok haar door de sterk aanwassende me
nigte, terwijl haar ellebogen en nu en dan
zelfs haar Vuisten goeden dienst bewezen.
Willy wist niet, of ze boos moest zijn of
lachen over de ernstige berispingen haar
door haar leerling toegediend. „God wat
ben jc nog groen," stootte Ar(a uit, toen
zij de veilige zijstraat bereikten, waar de
club was. „Ik hoop, dat je beurs niet is
gerold?"
Willy knikte en .toen dacht Ada wem-
plotseling aan haar eigen groot verlies.
Eigenlijk had zij er heelemaal geen zin in,
om de eenige bezoekster te zijn van ie dub,
die bij gelegenheden als deze verlaten was,
maar een zeker gevoel van beleefd held deed
haar blijven.
„Wil je mij naar het station brengen?"
vroeg Willy als door een plotselinge inge
ving gedrongen. Ada knikte. Zij keek scherp
naar „haar jonge dame", in diep gepeins
en zei eensklaps: „Je kunt Maandag on
mogelijk op je zelf passen. Kom met mij
jaloersche juffrouw Chipling of haar vrr-
liefden man."
„Mij?" vroeg Juliana.
„.Taj u. Maak u klaar en lien zwarten
meneer ook, want ik geloof, dat hij ook in
het oordeel was begrepen. Hier heb ik
een rijtuig voor hem.
Hij zette een. mand opea; en loen ze floot,
vloog de raaf er in. Maar ze wachtte evtn
voor zo het deksel dichtdeed.
„Moeten we gaan?" zei ze, terwijl ze om
zich heen keek. Al was het ongezellig en
armoedig, het was haar eenige tehuis.
Shakelby schraapte zijn keelhet scheen
wel, dat hij ongeduldig werd.
..ra, u moer gaan," antwoordde hij. .ik
heb u toch gezegd', dat ik alles afmaak,
wat ik begin. Haal uw hoed
Ze gehoorzaamde hem; en r,c gingen
samen naar buiten.
Ze liepen langzaam, zo was te zwak om
gauw te loepen, te bedroefd om er vee] «an
te geven, waarheen ze ging of -.vat. er ge
beurde. Pas toen ze de stad binnenging! n,
vroeg ze: „Waar brengt u me mar toe,
meneer naar de gevangenis?"
„De gevangenis?" antwoordde hij. ..We',
men kan maar niet in de gevangenis ko
men, als men wilNeen, ik zal u naar dat
huis op den hoek brengen,"
Het was al avond; dc lantaarns werden
hier en daar aangestoken. Toen ze den hoek
om gingen, keek Juliana op om zien naar
welk soort van huis ze gebracht werd. Ze
zag dat het een eenvoudig hoerenhuis, was.
„Dat is uw eigen huis. meneer!" riep ze.
naar Wanstead Flats. Ik zal je trakteeren
en je vrijhouden hij de sluiverskramen, de
dikke dame, dc meermin en zij hield
op, ademloos van opwinding en ratelde met
haar acht shilling en zes stuiver in Willy's
gezicht.
En zoo gebeurde het, dat Ada Jones
toch nog door allen werd benijd 011 bewon
derd op „Bank-IIoliday" en dat zij Tom Bar
nes ontmoette, zonder hem in dc goot te
gooien, want was zij niet in beier gezel
schap dan hot zijne?
Naast haar groote belaslingplannen heeft
de regeering, zooals men weet, ook kleine
re 'plannen. Zij wil een wijziging van de
wot op de registratiebelasting, ten doel
bobbende vooral den inbreng van zaken in
naamlooze vennootschappen enz. 'te belas
ten. Zij wil het zegelrecht op effecten ver-
hoogen. Zij wil den accijns op suiker ver
lagen en dien op gedistilleerd verhoogen.
Reeds geruimen tijd geleden zijn de „Voor-
loopdge Verslagen" van de Tweede Kamer
over die wetsontwerpen verschenen. Dat
wij daarop thans nog eens He aandacht ves
tigen, heeft in hoofdzaak zijn reden daar
in, dat de/.e wetsontwerpen, vooral de
laatste twee, bij dj najan.mdebat.ien in hel
parlement vermoedelijk nog al eens tei
sprake zuilen komen.
Wij zeggen vooial de laatste twee, omdat
de onderworpen van de eerste twee nicl
in staat zijn de groote menigte zoo 'in be
weging te brengen.
Over het eerste wetsontwerp werden dan
ook in het voorloopig verslag vooral tech
ndsche bedenkingen gemaakt, diio waar
schijnlijk tot wijzigingen zullen leiden, en
er werden beschouwingen gegeven om te
betooger., dat wat men met deze wet vooral
wilde bereiken ontduiking van mutatie
recht tegen te gaan niet zou kunnen be
reikt worden zonder onbillijk' te zijn.
Ook over 'de verhooging van het zegel
recht van effecten is het voorloopig verslag
vrij sober. Men achtte deze verhooging een
daad Van willekeur, men een andere
„mon" wel te verstaan wilde liever oen
beursbelasting, en men gaf opmerkingen
over techniek en onbillijkheden in de toe
passing ten beste.
Doch nauwelijks begint men over klare
met suiker of de hartstochten worden wak
ker en dezelfde commissie van rapporteurs,
die eerst zulke kalme verslagen kon leve
ren, moet nu van de hevige golvingen van
het debat in haar deftig proza een beeld
geven
AVij spi'eken hier van klare fnet suiker
of gelijk het deftiger heet van gedis
tilleerd met suiker, omdat deze twee wets
ontwerpen inniger verbonden zijn dan de
andere. Om den accijns op suiker te kun
nen verlagen, wil de regcering de accijns
op gedistilleerd verhoogen. Wa.nt een rogee
ring als zij die op vermeerdering van
belaptkigopbrengfet uit is kan zich de
weelde niet veroorloven vap te verlagen
zonder direct een a,equivalent in een ver
hooging daarnaast te stellen. Juist tegen
aancenlcoppeling van de beide accijnzen ko
men echterat direct een groot aantal leden
op. De Sbaten-Generaal, zoo meenen zij
hadden met die willekeurige samenkop
peling niets te maken en moesten elk ont-
w-erp op zichzelf beschouwen.
Velen wilden wel een aecpiivalent, maar
niet dit aequivalent. Zij wildon verhooging
van directe belastingen of een Wchrsteuer.
Anderen wezen er op, dat 'te regcering
zelf becijferd heeft da.t het tekort, ontstaan
door de verlaging van den suikeraccijns,
binnen enkele jaren tengevolge van groote
toeneming van het suikergeKruik tot een
overschot zou, worden en dpt dus slechts
tijdelijke belastingverhooging noodig zou
zijn om de verlaging van den suikeraccijns
mogelijk te maken. Weer andere leden be
weerden precies het tegenovergestelde.
„O, goede regeering," zeiden vele leden,
„Zeker," antwoordde hij. „Hoe za' ik we
ten, dat u die goeie juffrouw Chipling niet
hindert, als ik u niet in. het oog houdt
Toe, meisje, sta op I"
Hij greep haar, anders zou ze gcvu'ien
zijn, en geleidde haar naar huis.
„Blijf staan, meisje. Ik kaa u en den
zwarten meneer .liet beidon dragen. Kom,
Sara
Hij deed de deur open. en Sara kwam op
zijn roepen aanloopen,.
„Kom," riep hij, „hier is iemand, die je
hulp noodig heeft. Maak gauw wat bouil
lon klaar!"
Hij zette het schreiende meisje op een. stee'.
„Kom, kom, schrei niet. fk had jaren
geleden een dochter; ik heb haar v»rlo
ren Hij snoot zijn neus tang en luid
„Ik heb er altijd over gedacht een ander
tot mij te nemen alleen voor mijn voor
deel."
Maar sommige menschen zijn nooit tevre
den. Juffrouw Chipling (die er zeker van
was, dat ze de besmetting had opgedaan, en
dus in bed was gaan liggen) was zeer ver
ontwaardigd, toen ze de tijding vernam, ifin
wel om drie redenen, ten eerste, omdat
Anna Hosten aan geen andere ziekte 'dan
honger was gestorven; ten tweede, omdat
Juliana goed bezorgd wasen ten derde om-
lat de heer Shakelby weer een dochter had
„gij verplaatst den accijnsdruk'van een
nuttig en voedzaam artikel (suiker) naar
een schadelijk product (gedistilleerd).
„O, slechte regcering," zeiden „verschil
lende zijden," „gij verplaatst den accijns
druk van sterkere schouders (want alleen
dc :meer-gogoeden zullen van suibcr-accijns-
verlaging profiteercn, daar zij alleen, even
veel suiker etende, minder zullen hebben
te betalen) naar de zwakste' (want de jene
veraccijns drukt alleen op de lagere kringen
der bevolking.)."
M'en ziet het: do hoeren zijir het roerend
oneens. En niet minder oneens is men hel
ov'er den ethische» kant van do kwestie,
ov'or de vraag of de staat wol moer „geld
mag slaan" uit het gebruik van gedistilleerd,
wat zoo maar zonder meer „een zonde"
genoemd wordt.
Velen geloofden niet, 'dat het drankver-
bruik zal verminderen door de verhooging
van den accijns; zij betoogden dat deze
accijns drukt op den werkman, dat dc ver
hoogSng van 7 millioen dus beteekent een
vermindering met 7 millioen van do ujt
gaven ten behoeve van het gezin van den
werkman, dat vervnlsohing en vermeerde
rang van do smokkelarij gevolgen van de
v'ertiooging zullen zijn en (lpt do staat zoo
doende hoe langer hoe moor belang bij den
drankhandel kreeg. Bovendien kwamen zij
met statistiek.
Natuurlijk kwamen de voorstanders van
hot wetsontwerp ook met „statistiek". Deze
is nooit zoo elastisch' als uij de drankkwes-
tie. En zij betoogden, dat de staat alleen
mót de afschaffers kan zijn. omdat afschaf
fing leidt tot meer algemeene welvaart. Niet
alleen de arbeiders drinken jenever. Voor
hen zou het gevolg alleen zijn, dat hun
zakgeld in minder jenever werd omgezet,
niet dat er o'p hot huishoudgeld werd be
knibbeld. En indien de borrel' niet 'duurder
maar kleiner of wateriger werd, zou dat
zeker van een drankbestrijdersstrndpuntniiet
bezwaarlijk geacht worden.
Ten slotte was 'blijkbaar niemand over
tuigd, gelijk te denken was. Vele leden
verwachten wel vermindering van alcohol
gebruik van den (maatregel, doch tevens
nieuwe ellende in Jhefc gezin van den drank-
misbruik-maker. Toch zouden zij voorstem
men bij gebrek aan beter aequivalent voor
de suferaccijnsveriaging.
En natuurlijk' vroeg men van alle kanten,
als steeds, om gegevens over overeenkom
stige toestanden in het buitenhuid. Van sta
tistiek krijgt men nooit genoeg.
Niet zoo heftig als de strijd over de je
never- was de strijd over de suiker. Dóch
ook hier waren alle meerlingen vertegen
woordigd. Al dadelijk de ietwat overbluf
fende meening, dat de uitspraak, dat suiker
zoo goed voor'jdo volksvoeding was, ge
schreven moest worden ,op de rekening van
reel a mem aken.de suikeif atorik'anten
Hiertegenover kwamen natuurlijk! Vele an
dere leden met een loflied op dc suiker en
een strijdlied tegen de saccharine, die som
mige 'radicale loden maar kortweg buiten
de grenzen wilden houden.
Zeer oneens was mem het over de 'vraag
hoever men met de verlaging van den
accijns moest gaan, al waren velen voor
verdere verlaging. En haan kwam weer
met statistieken, de pen om te lietoogen
dat het suikerverbruiki niet zoo erg zou
- kunnen toenemen, dei ander om hot tegen
overgestelde te bewijzen.
Ten slotte kwamen fenkble leden nog
met nieuwe voordealen yan do accijnsver
laging i vermindering van den smokkelhaa
del en (door pieeidere vraag naar suiker)
toeneming van de ihfetenctuilluur, „welke
hier te lande, nu de graanjbouw mandei
loonend is, vooir de kleistreken van zoo
hooge betcekemis is."
Men vroeg overgangsbepalingen en na
dere regeling van den accijns voor stroop
en Voor druiVensuiker.
Enkele leden wanen bezorgd Voor do
magen Van bonbons, fondants, geléos, ule
vellen, enz., etende mensdhen, waarbij de
zen veel druivensuifcefr te slikken krijgen.
„Kan het waai- zijn zoo vroegen deze
„Sommige leden" dat, evtanals inDuitscili-
larid het gerial is, ook' in Nederland tol
60 a 70 pot. aardappolstroop in die zee
tiglhcden voorkomt?"
Van liet Ilof.
Gisternamiddag te 3 uur kwam, zooals
reeds met eeri enkel woord bericht werd,
II. M. de Koningin Moeder, vergezeld van
jk r v. il. Poll. jhr de Ranitz en baron van
titvrum, te Naarden aan orn de tentoonstel
ling van Gooische oudheden op 't stadhuis
te bezichtigen.
H. M. werd door de Harmonie verwelkomd
met 't oude Wilhelmus, Aan de stoep van
't raadhuis werd H. M. begroet door den
burgemeester, en een dochtertje van den
beer van Dishoeck bood H M. een ruiker aan
H. M. werd door ds. T. W. Drijver do
tentoonstelling rondgeleid. Bijzondere aan
dacht schonk H. M. aan het oude porselein,
de oude kleederdrachten en de kerkelijke
kunst.
Na afloop van het tentoonslellingsbezoek
begaf de Koningin-Moeder zich naar de groote
kerk, waar de heeren P tl A. van Aken
en ds. T W. Drijver 11 M. rondleidden. De
heer H. V. P Seh' onderbeek gaf intussclien
eenige nummers op het orgel ten gehnore.
II, M. toonde zeel belangstelling bij hot
borstbeeld van Stadhouder Willem III. bei
middeleeuwsehe beschilderde plafond en het
koperen doophek Zij sprak baar leedwezen
uit, dat het oude koorhek niet meer >n zijn
ongeschonden toestand aanwezig is,
Ds. T, W. Drijvp sprak een afscheid-.woord
en eindigde met de beste wensehen voor
tl. M. en het Koninklijk Huis.
Te halfvijf vertrok H. M. weer naar
Soestdijk.
De Koningin en do Prins in Vecklcnlinrg
Men meldt uit Strelitz aan de »N. R Ct
Koningin Wilhelmina en Pr ns Hendrik
hebben een rijtoer door Mecklenburg gemaakt
toen zij van bun lan igoed Dobbin naar Raben-
steinfeld gmgen om aan de feestelijkheden
ter gelegenheid van de onthulling van een
gederikteeken voor de Groothertogin Alexan
drine, de grootmoeder van Prins Hendrik en
zuster van Keizei Wilhelm I, deel te neigen
De Nederlandsche voistelijlm peisnneil
reden eenige van de schoonste en vruchttum-,
ste streken van het land door; helaas was int
weder mei altijd even rustig. Eens we
onderweg van paarden vei wisselt!
Te Rabensteinteld rijn in bet gevolg san
hot Nederlandsche vorstelijke eclitticu,
grootmeesteres baronesse van llardenbioek
de hofdame vari Bunnaniit barones Uenget's'
de grootim-ester baron Sirtema \an Grove'
stins, de kamerheer gra t van Bylariilt, de
adjudant luitenant ler zee jhr van Jlüliler
de hofmaarschalk von Büh.w Stolle en
dienstdoende adjudant baion van Heemstra.
In de at eloopen dage. t addon er in bob
bin hertejnch en plants in het geheel werden
er 5 betten geschoten. Als ga-a van prins
Hendrik maakte kaphein Biorisart van Schel-
iendorf', uit Neustrelitz, de jacht mede, even-
ais vele houtvesters uit den omtiek. Nu
afloop van de jachtpartijen had er ten kas-
teele een maaltijd plaats.
De Koningin en de Prins zullen drie daaen
in Rabensteinfeld blijven om dan naar Dobbin
terug te keeren, vanwaar zij 29 dezer n.ar
Nederland vertrekken.
Tan de Gedelegeerden.
Hedenavond houdt de delegatie van de
Vereenigde Staten van Amerika een groote
receptie in het Palace Hotel te 's-Giaven-
hage, waartoe 400 ui noodigingen zijn ver
zonden. Met de Hall zullen alle t eneden/alen
worden gebezigd Ter receptie zullen zich
solisten uit het Philharmonisch oikesl doen
hooren. Zij zal worden besloten met een
souper
De heer Beernaen, eerste gedelegeerde van
België ter Vredesconferentie, wordt heden,
vergezeld van zijn echtgenoote. vvoi-r in het
hotel den Ouden Doelen terugverwacht.
30 cent per regel.
De versuocltllield v< rdn Ij ut dank
zij de Pink Pillen.
De heer Beyersbergen, Wateririgsch- straat
185, 's-Gravenhage, was altijd vprmoeitl.
Het gebeurt ons soms dat wij. meerdere
dagen na elkaar, opstaan met een zware
vermoeidheid die op d n dag verdwijnt De
heer Beyersbergen was alle ochtenden bij
zijn opstaan vermoeider dan bij den voiigen
avond bij zijn naar bed gaan geweest was
en zijn vermoeidheid verdween niet Op acht
en.-veertigjarigen leeftijd zag hij zijne krach
ten tot niets teruggebracht, en hij was on
geschikt eeriig werk, boe licht ook, te doen
Hij had geheel en al zijn eetlust verlamt
en gaf daarbij al wat hij gebruikte over De
toestand van den beer Beyersbergen »a-
verontrustend, h(j ging met zulk een snelheid
Do beer Beyersbergen.
achteruit dat een noodlottig eind niet kon
uitblijven want men vond het middel !1'et
om zijne krachten te herstellen. Verscheidene
menschen, overtuigd van de werkdndighei 1
der Pink Pillen, raadden hem aan dezen te
nemen. Zou ha", schrijft hij. »ik met de
behandeling daarvan begonnen ben, heb ik
beterschap gevoeld. Mijn eetlust is terug
gekomen als vroeger. Ik ben onmiddellijkm
krachten toegenomen en een groot gevoel van
welzijn gaan ondervinden Gedurende eenige"
tijd ben ik met de behandeling doorgegaan,
en na eerst te hebben geloofd dal ik ver
loren was, ben ik tot volle gezondheid terug
gekeerd."
Wat noodig is moet gebeuren men kan
gevallen van verval,.z&ri hevig als dat van
den heer Bi-yersbergen, niet genezen dan
door bet krachtigste middel tegen alle ziekten
van verval te gebruiken, d.wz. de Pink
Pillen Door an Iers te handelen verliest men
zijn lijd en zijn geld. Er is een zeker middel
ter genezing van de ziekten die uit armoede
van het bloed en uit zwakte van hel zenuw
stelsel voorkomen. Dat mid lel is bet gebruik
van de Pink Pillen ziedaar een laad, dien
gij zonder vrees volgen kunt, daar men de
bewijzen, die voldoende aanwijzen dat de
raad goed is, onder uwe oogen brengt.
De Pink Pillen genezen bloedarmoede,
bleekzucht, algemeene zwakte, maagkvv len,
neurasthenie, schele hoofdpijn, zer.-uwpijucn,
heupjicht, verschietende pijnen.
Prijs f 1.75 de doos, f 9.per G doozen.
verkrijgbaar bij Snabilié, Steiger 27, Kottei-
dam, hoofddepotbouder voor Nederland, cU
Apotheken. Franco toezending tegen post
wissel,
