ill.
i
Jaargang.
Zondag 7 Juni 1908,
No. 12712
an
E
iat),|
Derde Blad
ïtant,
mm
fleen spoorwegvolk.
d het „Nieuwe Jachthuis
Kijkreizen.
4
Ïiï
fl geld;
ïul-ei,
rjaar*
Slfe uur'.
irdaiii
PRINS,"
i 7(K
tÜEL.
coopen
onroe-;
ÜRA0
i1?
op reiilo
op alle
rjgbaarj:
SCHIEDAMSCHE COURANT.
peze courant verschijnt d a g e 1 rj k s, met uitzondering van Zon- en Feestdagen
Prijs per kwartaal: Voor Schiedam on Vlaardingen fl. 1.25.Franco
tI post fl. t.65.
Prijs week: Voor Schiedam en. Vlaardingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een
jB aan het bureau bezorgd zijn.
Bureau: Lango Haveu No. 141 (hoek Korte Haven.)
ff:
men
ren,
lem
Tensijl de „liceren in Den Hang" bezig
isren do kwestie van het Nederlandsche
<f«on\eg«czen tc bepraten, alliums de vraag
,f de staat clan wel particulieren in ons land
ie spoorwegen moeten exploitecren, waren wij
uualli| in de gelegenheid een vorgolijken-
fe studie tc maken van de praktijk van bet
|Coraegwc/.en in enkele landen vim Wesc-
ttiropa. Die studie heeft ons natuurlijk veel
ititpflVlijks geleerd over onze vaderlund-
e ijzeren wegen, doch voor ons ook op-
reuw enkele leemten aan liet licht gebracht,
mcerten wij --- niet door een verande-
gf van systeem zullen zijn te verhelpen.
dc vraag rees bij ons op of de groote
(kiek, die do mensch een „politiek'1 beestje
«do, bad hij nu geleefd, voor den Xc~
blander, althans ten aanzien van dc spoor-
ifjer., niet een uitzondering zou hebben ge-
Bikt. Wij rijn oj) spoorweggebied geen po-
6k dier, wij zijn een dier dat zich beter
ill e e n op het water en op dc klei dan in
jroeenschap in de wagens op den va.-ten
ttarond der spoorwegdijken thuis gevoelt.
En toen wij vervolgens lazen, dat meer dan
In, gezaghebbend kamerlid van een andere
Mening was en bet voorstelde, alsof wij op
■ponveggebicd oen goed figuur maakten, toon
bloten wij onzo bezwaren tegen „die bevc-
si» hesoheldenlijk to berde tc brengen.
Wij laten nu daar het gemis «au nachltrei-
t, de onvoldoondc snel beid onzer sneltrei-
kd, de zomerschc desorganisatie en liet ceu-
lipetalc karakter* vair onze spoonvcgexploila-
IVaar wij de bezwaren vooral in gevon-
in hebben, het is in de eigenaardige, natio-
a!e opvatting van wat treinverkeer is.
In bet buitenland vonden wij algemeen
krgedrongen het begrip, dat oen trein een
!mg is, dat zeer nauwkeurig aan rijd is gc-
'«Icn, In Nederland stuitten wij voor de
.weekte, maal op dc ontstentenis van dit
kgrip bij velen. En dit verbaasde oas rut des
Mineer, omdat wij in don laatsten tijd her-
Weüjk gele/en bobben, dat lrooge spoor-
wgautoriteiten de aandacht der beambten op
k begrip gevestigd hebben.
Een voorbeeld rilt onze ervaring:
Er staat een Nedcrlaudsche trein aan een
luiienlandsch grensstation. Het was oen
tuitengewoon mooie Zondag, wij hadden al
•tl uur of zeven in den trein gezeten en er
K over verbaasd, boe die buitenlanders er
rii in slagen om op zulke drukke, dager!
«indigo treinen door groote centra van
romdelingonverkccr te krijgen zonder nnc-
aensuaarcligo vertraging. En daarbij was ons
s het buitenland opgevallen
lo. dat de conducteurs cn dc chefs hard
werkten om het publiek geplaatst te krijgen,
precies op de hoogte waren, waar nog plaats
was en geen seconde tijd hadden voor iets
anders Jan ingespannen werk.
2o. dat het publiek niet bleef rondloopen,
niet trachtte in een hoogero klasse te komen,
niet gewichtig bleef staan, waar het niet
moest staan, kortom ook het idee had, dat de
trein een ding is, aan tijd gebonden.
3o. dat dc chef op een gegeven moment
met oen kort woord de portiers deed sluiten
en dat het „instappen" kort en duidelijk
klonk, zoodat iedereen begreep dal het nood
zakelijk was on in het algemeen belang om
aan die uitnoodiging gevolg te geven.
-lo. dat van dat oogcnblïk af na het „klaar"
der conducteurs een scherpe spanning intrad,
waaraan dc chef door een korte handbewe
ging, onmiddellijk beantwoord door het fluitje
van den hoofdconducteur, die precies op zijn
post stond op te letten, een einde maakte.
Dc looomoijcf trok, de wielen gleden niet
door en de trein vertrok juist op het moment,
waarop zij vertrekken moest.
5o. Dal, men bij alle beambten dadelijk
extra-inspanning opmerkte, toen de trein ten
gevolge van den geweldigen toevloed van rei
zigers loch nog een of twee minuten vertra
ging had gekregen, welke dan ook weer wer
den ingehaald.
Zoo ging liet, met kleine vvijz.igingcn, overal
in drie Wesf-Europeesche landen.
Op het buitenlandsclie grensstation van Ne
derland handelde de buitenlandsclie chef als
boven. Docli een conducteur stond nog dis
cussies te houden met oen dame, de hoofd-
conditcleur praatte met een meneer met Imo
gen hoed en lette niet op, ecnige deftige men-
schc-n, die nog moesten instappen, verlang
zaamden hun stap om goed tc doen gevoelen
dat hun deftigheid zelfs voor con internatio
nalen sneltrein niet op zijde ging. Hier en
daar stonden nog cbupecs open, het „instap-
jien" werd niet gehoord, van inspanning geen
sprake. Ten slotte werd de belangstelling van
den hoofdeondacteur afgeleid van den lioogc-
hoeden meneer op den chef, hij noodigde
dezen meneer dus uit plaats te nemen, wat
niet gebeurde, dan nadat ecnige coupees wa
ren afgekeurd. Toen rende de conducteur
ijverig naar voren, geweldig blazend op zijn
fluitje, waarop de te lichte locomotief haar
pogingen begon om den trein verder te bren
gen. Toen die jiogingen geslaagd waren was
de trein G minuten achter.
Gelukkig is de Nederlandsche dicnslrege
ling verder berekend op locomotieven die niet
gauw met oen zworen trein een flinke vaart
kunnen krijgen, Aan het Nederlaiudsehe grens
station gekomen, konden wij dus opmerken,
dat de vertraging niet grooter was geworden.
Anders echter ging liet bij liet vertrek. Toen
waren er bij de zes minuten vertraging nog
zes minuten gekomen, en dat ecnig en alleen
omdat de Nederlander geen spoorwegdier is.
De conducteur en de chef cn de bestellers
waren lanter hulpvaardige, gewillige, voor
komende mensehen, doch zij deden voort
durend alsof zij d i 1 e 11 a n t-treinbewakers
waren. Bereidwillig verstrekte inliehtingeu.
die niet gevraagd waren, interessante onder
linge gesprekken over spoorweg-politiek,
ijverig gecontroleer, uitvoerige redeneert ngen,
waar één woord voldoende ware geweest. En
daarbij een ongewillig of uiterst deftig pu
bliek, menschen, die uit „dwarsigheid" of uit
bundige democratische gevoelens niet deden
wal zij moesten doen, of menschen, die het
zelfde niet deden, omdat zij in hun stadje
gewichtige lui zijn, die daar eenigszins boven
de wet staan.
Van een poging om tc doen inhalen was
niets te merken. Men werkie gemakkelijk en
ongestadig door, daarbij vee] pratend. Het
doen sluiten van do portiers geschiedde ge
deeltelijk en zonder energie, naar aanleiding
van de volgende, aarzelend cn zonder kracht
tot dén der vele conducteurs gekomen ontboe
zeming van een chef: „Kom, Jansen, ik zou
„maar beginnen met don boel dicht te doen,
„want anders moet no. 1250 (het getal her
inneren wij ons niet) ook nog zoo lang
„wachten."
De trein bad aan een volgend station 12
minuten vertraging. Wat daar aanleiding gaf
tot vermeerdering van 'de vertraging konden
wij niet observeeron. Wel echter constateerden
wij daar dat de sous-chef, ergens in een
coupec een „hooge oome" ziend, zeer eerbiedig
ging praten en den trein vergal en eerst naar
aanleiding van ons zeer oneerbiedig gepruttel
bevel tot vertrekken gaf.
Dit was liet resultaat van onze, uit Jen
aard oppervlakkige practisclie studie. Nu ver
beelden wij ons niel, dat het met alle treinen
zoo gaat en is liet allerminst onze meening,
dat het Nederlandsche spoorwegpersoneel uit
min goede elementen bestaat. Integendeel.
Er zijn daaronder zeker uitstekende ambte
naren er zijn bekwame menschen die uitste
kend hun plicht doen, er is dientengevolge
wij schreven dat reeds op spoorweg
gebied in Nederland veel te loven. Doch als
geheel verheft zich het corps beambten niet
en kan het zich trouwens niet verheffen
boven 'de gewone Nederlandsche opvat
tingen En zoo moeten wij er wel op wijzen,
dat wij meermalen hetzelfde ervaren hebben
als in het goval, waarvan wij spreken, en ge-
looven wij, dat vele anderen, 'die lol verge
lijken in staal waren, onze ondervindingen
zullen kunnen bevestigen. De scherpe disci
pline, voor een geregeld treinverkeer zoowel
irij de beambten als bij het publiek noodig,
ontbreekt in Nederland althans buiten liet
leger, ten eenemnale. Het is een nationale
vergissing te mecnon, dat er in gehoorzamen
en in zich schikken naar het algemeen belang
iets vernederends, onvrijs, onedels is. En zoo
lang wij in die vergissing volharden, zullen
wij niet een goed spoor vertolk rijm
maHnam'HW imt wuBuiwai i Ui wiiifU
Een Pinkstergeschiedenis.
«Vader schrijft of wc van middag naar
Nieuwe Jachthuis" wilton komen;
Mals gewoonlijk, gaat hij or mot de fmnt-
18 de Pinksterdagen doorbrengen," sprak
jonge grondbezitter Wulkow lot zijn
tgenoote, met wie hij vier weken ge
wen getromyd was.
«Natuurlijk niet," antwoordde de aar-
®!ei kleine vrouw.
lag in een lichtblauw négligé in een
deino stool op 't met Pinksterrozen enserin-
omgeven halkon, vanwaar men een
WtHen Wik had op het park.
(De verliefde echtgenoot had juist opeen
®gemakkeHjk stoeltje aan haar voelen
Wen, zij had hem aan dc ooren gm
®tten en een klap gegeven, omdat hij
tot een barer pantoffeltjes ontnomen bad,
de bediende met het briefje van baar
«oonvader kwam.
Einst Wulkow floot zacht voor zich
!een cn zei toen, geheel togen haar vcr-
■achting; „Ik geloof van ja!"
j'deen, iö- geen geval," riep de jonge
jC'Jw nog opgewondener. „Geen menseh
(i °P eerste Pinksterdag naar hol
-«uwe Jachthuis", 't is allesbehalve nel."
«öat hangt er van af, kind. Ik ben mijn
'Ten 'wg, als ik thuis was, met mijn
j%s erheen gereden, en ik zou het aar-
Ditulcn, als jij nu meeging."
s 1 mo niet kwalijk, beste Ernst,
j |aar de zeclen van jouw ouders verschil-
Wol wat van die der mijne, ik wil
■"tiers niet onaangenaam zijn, maar je
zult zelf inzien, dat veel^wal zij gewoon
zijn, voor ons niet past."
üe geborene ,,Von Falkeneck" hief het
fijne neusje iets hooger op.
Zij was in de burgerlijke familie ge
trouwd nu ja Ernst Wulkow was
grondbezitter, reserve-luitenant en welge
steld, dus altijd een goede partij voor do
dochter van don overste zonder vermo
gen, bovendien, was zij op den knappen
man verliefd; maar daarom was het ook
zijn plicht, zich door haar te laten opvoe
den en opheffen. Haar familie had haar
dat op het hart gedrukt.
„Vergeef me, lief kind," antwoordde
haar echtgenoot, terwijl hij zich in zijn
volle lengte oprichtte, „ik hoop, dat je zult
inzien, dat, wat ik goed acht, ook voor
jouw schikt. Iu ieder geval ga ik van
middag naar bet „Nieuwe Jachthuis", maar
ik laat je evenwel vrij thuis to blijven, als
je liet wilt." Met deze woorden ging hij
hoon om den btiof zijns vaders te beant
woorden.
Marga 'was doodsbleek geworden.
De val uit den hemel harer illusies was
te hard.
Was het dus mogelijk, dat deze man,
dien ze liefhad, iets anders do'cn kon, dan
aan haar voeten zitten on haar vertroe
telen, zooals hij de laatste vier weken ge
daan had?
liet conflict, wat 'rij niet voor mogelijk
gehouden had, was er, uu heette l: stand
vastig zijn cn overwinnen.
Hot groote landhuis .was als uitgestor
ven. Marga.zat stom en bleek in do tuin
kamer cn verveelde zich vreoselijk.
Haar echtgenoot was werkelijk alleen uit
gereden, Hij had haar nog vriendelijk ge-
Prjjs der Advertentiën: Van 16 regels fl. 0.92; iedere regel meer
15 cents, Reclames 30 cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven
hiervan zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
Iu de nummers, 'die Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond
verschijnen, worden zoogenaamde kleiuo advertentiën opgenomen tot den prijs
van 40 cents per advertentie, bij vooruitbetaling aan bet Bureau te voldoen.
Interc. Telefoon
voor de Redactie No. 123.
voor de Administratie No. 103.
vraagd mee le gaan, maai* zij bad hoofd
pijn voorgewend, en harteloos had hij daar
op geantwoord, "dat rust en alleenzijn haar
goed zouden doen.
Bij het wegrijden had hij er zoo kranig
uitgezien, om opnieuw op hem te ver
lieven het was afschuwelijk. Dat hij ook
zijn afko'msl niet verloochenen kon!
Zij had het niet willen gelooven, toen
men er haar voor waarschuwde; zij had
'gedacht hem om den vinger te kunnen
winden. Wat een vooruitzichten voor de
toekomst.
Zij dwaalde van de eeno kamer in dc
andere, zonder ergens rust te kunnen vin
don, cn vreemd, plotseling kwam het oude
kindcrverlangcn bij liaar oj>, naar de vroo-
lijke koffie- en bierhuizen, die destijds de
aantrekkelijkheid van het verboden para
dijs voor haar gehad haddenwas 'iet daar
dan werkelijk zoo vreoselijk? Zij werd in
deze overpeinzingen gestoord door het rol
lort van een rijtuig.
Buiten zich zetvc van vreugde, liep Mar
ga naar hot hek. Stellig was liet Ernst,
die tot haar terugkeerde, om haar ver
giffenis te vragen.
Ach, neon, het was liaar schoonmoeder
maar.
Do oude dame stapte uit, zei den koet
sier een half uurtje to wachten en kwam
toen haar schoondochter met groote har
telijkheid tegemoet.
„Arm kind, ik vond het zoo treurig,
dal jo hier alleen was, wij zijn allen zoo
prettig bij elkaar," riep zij Marga al te
gemoet, cn toen zij samen in het salon
zaten, vertelde zij:
„In drio rijtuigen zijn we gekomen, ge
weet, yjuler doet het op zoo'n dag niet
Het is weer de tijd, dat de neiging om
uit de stof dor steensteden in het groene
buiten te gaan, allerwoge ontwaakt. Het
is weer do tijd, waarop de jaarlijkschc volks
verhuizingen. gaan beginnen, die, zooal met
in cultuurhistorische beleckenis, dan toch
in grootte van het getal geplaatste men
sehen dc voorbeelden uit de middeneeuwen
overtreffen,
Ieder jaar neemt deze neiging toe, voort
durend tast zij steeds breeder kringen aan.
Waren het voor enkele jaren alleen de
allergefortuneerdsten, die rich de luxe van
een zomerreis permitteerden, tegenwoor
dig zijn de bordjes verhangen en wordt
hot mogelijk do niet al te weinig met aai d-
sche goederen gezegenden tc tellen, die
niet een zomerreis maken. i
Er is natuurlijk in deke beweging veel
modezucht en lust tot nadoen. Het is
velen niet te doen om .buiten to zijn doch
om er geweest te zijn, om naderhand
te kunnen vertellen dat men cr geweest
is. Doch aan den anderen kant is er toch
ook een natuurlijke behoefte, geschapen
door hof steenwoostijnkarakter onzer ste
den cn door de steeds toenemende ge
jaagdheid van het stadsleven, om althans
voor enkele weken terug te ke.orcn tot het
natuurleven.
Intussehcn do neiging is er, doch
hoevelen bevredigen die neiging? Do man
die in 1*4 dagen Zwitserland wil zien en
de man, die in 5 dagen den Rijn wil be
wonderen, komen zeer zeker buiten. Doch
blijven zij niet veelal even ver van de na
tuur, tandsporend op do Rigibaan, posl-
koetsend op de Eurka of tusschen twee
treinen wandelend door Lucern, als wan
neer zij zich hot geld, dc inspanning en
de 'stof van het geforceerde gereis be
spaard hadden door thuis te blijven. Nog is
voor zoover ons bekend is, niet uitgevon
den de machinerie, die ons in staat stelt
op één jrlaats blijvend dezelfde sensatie
te hebben als ware men op reis door Zwit
serland.
Doch zeer zeker zal het niet lang meet
duren, of een vernuftig ondernemer weet
kinematografiekuust met panoratna-kunst
zóó tc verbinden, dat hij iemand binnen de
ruimte van oenigo honderden vierkante
meters dc illusie zal kunnen verschaffen
van in een trein zittend, des noods ook
etend, landschappen, voorbij tc ziien vlie
gen, van op booten meren te bevaren, in
Zwitserscbe hotels te logeercn, de Schollc-
non-Schlucht te berijden en alle ongemak-
kén te hebben van een Zwitscrsche reis,
precies als ware mén op do gewone wijze
aa!n het trekken. Stof, koude, hitte, tocht,
afzetterij, het zijn alle elementen, die ook
anders. Het ging onderweg heel vroolijk
toe en allen zongen, 't Is in het „Nieuwe
Jachthuis" stampvol, al onze bekenden
zijn er, ook de boeren uit den omtrek. De
koffietafel was zoo lang als de geheele
zaal; ja, vader heeft voor zoo'n dag wat
over. Ze zijn nu spelletjes aan het doen;
en daarbij is je man altijd do voorste.
Dat is altijd zoo geweest; de meisjes laten
hun aanbidders in den steek om hem te
volgen; met Elly Bamekow is hij iu do
rutschbaan geweest." Marga verviel in ge
dachten.
„En nu kan ik Johan niet langer laten
wachten. Adieu, mijn arm kind!" Met deze
woorden stond de oude mama op.
„Moedertje, ik ga mee, mijn hoofdpijn
is beter," riep de jonge vrouw. „Wilt u
even wachten, ik ben dadelijk klaar 1"
„Dat is heerlijk, wat zal Ernst blij zijn,
sprak inamatjo, en bij deze woorden ver
toonde zich een tevreden lachje op haar
gelaat.
Na verloop van oen paar minuten zat
Marga in een allerliefst zoniertoiletjo naast
haar schoonmoeder, en de seconden ver
liepen veel te langzaam voor haar onge
duld.
Plotseling hoorde zij evenwel een bekende
stem haar naam roepen, en het klonk als
een jubelkreet. Door het gedrang heen,
kwam Ernst haar vreugdestralend tegemoet.
„Dat is lief van je, 'Marga; moedertje,
daar hebt u goed aan gedaan 1"
Ernst legde haar hovende hand op zijn
arm, terwijl hij haar bij zijn vader bracht.
üe oude, deftige man was zoo blij, dat
hij dadelijk champagne bestelde.
„Je hebt gelijk, dochtertje, alle feest
vreugde was vergald, omdat jij er uiot
hier zeer eenvoudig te leveren zijn en toch
zeker do illusie van. te reizen weer zou-**
den verhoogen.
Alleen de buitenlandsclie natuur, die is
niet te leveren. Doch lioe weinig merken
velen, die 'door de Engelschen met een
aardig wooul interressante-punten-kijkers
genoemd worden, van de natuur. Zij wil
len kijken of de werkelijkheid en do prent
briefkaarten en dc reisboekbeschrijvingen
met elkaar kloppen; dat is het wat hen
interesseert. De na! uur zij is voor dit
soort reizigers van minder belang, meer
hijzaak dan dooi.
En tóch worden ook zij gedreven v.uor
een, niet zelden onbewuste, neiging naar
het buiten, en tóch hebben ook hüu ge
zondheid geleden door de groote stads-
onnatuiy en meeuen zij met hun kinema-
tografiercizen het geleden nadeel weer in
te halen.
ïntusschen, tegen deze punten-kijkerij is
de reactie al in vollen gang. Steeds rneer-
deiren hegrijpen, dat eert krasse kijkover-
spanning, als cr in een 14-dagige reis door
Zwitserland veelal gelegen is, zeker niet
oen middel is togen dagelijksch leven-over
spanning, on dat men dieper tot de natuur
moet ingaan dan van den Hein op de boot
cn van de boot in het bergspoor, en van
hot bergspoor op dun uitkijktoren en van
den toren in het spool, in een hotel, in,
oen rijtuig, in een petwagen, enz., enz.,
dat men nader tot de natuur moet komen,
wil men van haar de ontspanning, de lus
tige blijdschap, hel gemoedsevemvichtkrij
gen, 'dat zij geven kan.
Nu sjireekt het vanzelf, dat niet allo
punLenkijkorij uil den hooze is en dat hij
hot beste en aangenaamste resultaat zal
Iroreikcn, die een matige kjjkenj va-» v'.er-
kclijk interessante punten weet te rerbin-
ihan met een vei blijf in de natuur. Doch
dit verliezc men niel uit het oog, dat de
natuurlijke beboette aan reactie tegen hot
stadsleven alléén bevrediging vindt ineen
lustig verblijf in de natuur.
Is het nu verkeerd de neiging om pun
ten te kijken, om goedkoope reizen in te
richten, in de hand te werken? Allerminst
naar liet ons voorkoml. Reizen ontwikkelt.
En misschien zijn er weinig volkeren, die
zulke reisontwikkeling zóó noodig hebben
als het Nedeilandsche, dat uit zijn aard
geneigd is tol een zekere kleinsteedsch-
tieid. Reizen ontwikkel! en geeft genot,
verstrooiing, afwisseling Doch de reactie
tegen de omialuur van het groote stads
leven geef! het reizen alleen dan, wanneer
men werkelijk naar de natuur gaat,-
Het schijnt ons dus in hooge malewen-
scholijk om speciaal dit sooirt reizen te
bevorderen, om te trachten steeds meer
deren in dc gelegenheid te stellen in een
goedkoop en eenvoudig leven huiten do
ontspanning en de gezondmaking te vinden,
was. Ernst, de arme jongen, liet de ooren
hangen, en was niet in zijn humeur; maar
nu zullen we vroolijk zijn!"
Marga wierp een vragenden blik op moe
dertje, die evenwel deed of zij niets hoorde.
Een groote vreugde kwam over haar,
toen zij iu de van geluk stralende oogen
van haar man keek, en het hinderde haar
volstrekt niet, dal haar vader den veehan
delaar Kanter riep, en dezen aan zijn
schoondochter voorstelde.
„Maar ga nu mee naar de weide," zei
eindelijk Einst. En toen zij zich arm in
arm dooi de menigte bewogen, werden zij
door bijna iedereen gegroet.
Op de weide was de jeugd bezig zich'
te vermaken, en het ging er zoo lustig
toe, dat ook Marga er door aangestoken
werd.
Zij wierp mei dobbelsteenen om koek,
zat in den draaimolen, lot zij duizelig werd,
en zij vond dc groote. zonnige weide echt
vermakelijk. Hater maakte men een wan
deling naar liet aangrenzende dennebosch,
en toen men aan een open plek kwam,
werden gezelschapsspelen voorgesteld.
Eerst laat in den zooien voorjaarsnacht
nam de pret een einde, nadat er onder
hot gejubel der menigte op de weide nog
een vutuwerk was afgestoken.
Dc terugtocht naar huis was bijzonder
opgewekt en Marga was overtuigd, 'dat zij
nooit zoo'n prettig Pinksterfeest had mee
gemaakt, en zij nam zich eens en
voor altijd voor, de zeden der residentie
en van liaar vroegeron gezelschapskring
niet op haar man, en de nieuwe sfeer,
waarin zij leefde, over tc brengen.
V.
