w
ALLERLEI.
VOLDOENDE REDENEN VOOR
ECHTSCHEPUNG.
Y0 0II DAMES.
YOOIi KINDEREN.
Ter
51)
E
i
+*I%0êkvh hT« f (Yti'mu.
Voorccvst zijn liet do paradoxalen, die logon
do conferentie zijn, onulat er zoovele» voor
zijn. Daa do militaristen, die hetzelfde be
zwaar hebben, tegen zulk een conferentie.
Vervolgens do regeering en vele onderda
nen van dio enkele rijken, dio belang
hebben bij oorlog en oorlogsmogolijkhcid
die flus min of meer openhartig geuite
annexatieneigingon hebben. Dan de haas-
tiggebakerden, de menschen van alles of
niets, die geen tijd hebben om na al die
eeuwen van oorlog nog een paar jaartjes
te wachten op don wereldvrede, in ein
delijk de superieuren, die hater zijn dan
de tegenwoordige machthebbers en het
nh-L cen-twee-drio bereiken van een vol
ledig resultaat toeschrijven aan de gerin
ge heteekenis dier machthebbers. Als men
maar hun ideetjes volgde dan was
er in een wip wereldvrede. Doch zoo
lang dat niet algemeen gebeurt, verbaast
het deze heüïen niets enz.
Deze allen hebben genoten, toon inder
tijd hun haantje koning kraaide. £11 dezo
allen genieten mi dubbel. Want ditmaal
schijnt hei. geheele idee van internationale
conferenties uit. het moderne woordenboek
te zullen worden weggeschrapt.
Wat balen-de conferenties zoo spre
ken zij indien de daar genomen beslui
ten toch niets dan theoretisch belang heb
ben! Internationale verdragen binden miet.
Zij scheppen hoogstens vrijwillige verbin
tenissen, een band dus, dien men kan los
maken zoodra men hem voelt, zoodra hij
dus beantwoordt aan zijn doel
om te hinden. Zie maar Oostenrijk. Het
sluit twee overeenkomsten met een reeks
anderen en niet een ander. En zoodra het
de kans schoon ziet, doet het precies alsof
geen van die overeenkomsten bestond. Cn
niet alleen tracht tiet die rechts verkrachting
nog goed te praten doch het is boven
dien nog ten hoogste verbaasd, dat niet
ieder dadelijk het van zelfsprekend vindt
dat het zich heelenmal niet aan dergelijke
tractalen stoort. Ja men gaat nog ver
der en verklaacf, dat degenen, die ziel)
daarover zoo ergeren, oneerlijk zijn en
ziel) alleen zoo hoos maken onulat zij het
betreuren dat zij zelf ook niet pro-
fiteeren of onulat zij in die boosheid
aanleiding willen vinden om zelf het Oos-
tenrijksehe voorbeeld na le vol san.
Er is veol waars in deze hun redenen-
ring, het valt niet. te ontkennen. Indertijd,
foen er na een conferentie oorlog ontstond,
werden 'die zelfde redevoeringen ten on
rechte gehouden. Niemand kon gelooven,
dat. die conferenlies direct den oorlog uit
de wereld zouden wegpraten. Doch nu is
het gevit veel ernstiger. Indien men zich
indeidaad absoluut niet stoort aan eenige
rechtoverwoging, dan is alle gepraat
over internationaal recht, dwaasheid, zoo
lang er niet eon internationale eenheid is
inet een politiemacht, groot genoeg om de
naties te dwingen hun verbiiutenis jia te
komen.
Doch zóó erg is de toestand gelukkig
nog niet. De daad van Oostenrijk is on
verantwoordelijk en werpt hij (teren zon
..peisoonlijk" geregeerden stunt een smet
op do re-reuring van Frans Jozef. Doch
men mm' in aanmerking nemen, dat Oos
tenrijk een van de ïmusl rioinoeralisch ont
wikkelde stalen van de wereld is en dan
is de daad van Oostenrijk rechtens wel
héél erg, doch feitelijk heteekent zij wei
nig of nagenoeg in het geheel niiets.
Vooral het laatste verlieze men niet uit
het oog. Bosnië en. de Jlerzegowina wa
ren feitelijk al Ooslenrijk-Hongaarsch. liet
is zeer wel mogelijk, dat de nu igageven
f-'itelijk eoplossing voor deze streken'liet
reeest gewenscht was. Het. blijft daarom
een even ernstige rechtsverkrachting, doch
een die alleen de theoretici, de intellec-
tuo.elen zal treffen.
Men kan zich een groote menigte den
ken, die maling heeft aan een juristerei,
welke in een juridische bevestiging van
een feitelijk bestaande» toestand een he
meUergeude rechtsverkrachting ziet. En
men kan zich zeer wel denken, dat die
groote menigte heel anders voor den dag
zou komen, indien hier een nieuwe i'ei
lelijke toestand was geschapen, indien de
Douaumonarchie dus bijv. Servië of Mon
tenegro had geannexeerd. Eu tin verlieze
nren niet uit bet. oog. dat juist de salgo
meenc opinio, hof. publieke geweten de
basis is, waarop dc tegenwoordige bewo
ging lot regeling van international'» kwes
ties langs de weg van rechten steunt. Die
steun is niet heel vast. Doch zij is pieker
heelemaal niet vast. wanneer de door de
algemeeru; opinie to wraken daad ten slotte
als daad nagenoeg niet is waar to nemen.
Gelukkig, voor do beweging is die steun
iets, wat bijna dagelijks vaster wordt. Hel
ineesl, natuurlijk, in meer wostersche lan
den,'in landen, waar het volk een groeten,
werkelijker) en. directen invloed op de re»
geormg heeft als in de meeste Ainori-
kaanschc en in de West-Europeosche sta
ten. In Oostenrijk is dio invloed nog niet
groot. Men kan de naam Weenen haast
niet hooren zonder te denken aan een sys
teem van volks-bovoogding en -onderdruk
king, waaraan het Westen wel geheel ont
groeid is, doch dat in liet Oosten nog na
werkt. Ook daar daagt het", ook daa.r is
al voel veranderd. Doch Oostenrijk is toch
nog een van de vier of vijf groote .otateii,
waar de basis van da bovenbedoelde in
ternationale roehl.sbcweging liet zwakst is,
waar men overtredingen dus het eerst mocht
verwachten.
Oostenrijks achterlijkheid en de geringe
feitelijke draagkracht van Oostenrijks daad,
verzwakken de beteekenis van de rechts
verkrachting dus niet in geringe mate.
Toch blijft deze. En daarom blijft your
moer ontwikkelde landen en hun bewoners
de taak om daartegen met kracht op te
komen en, om dc inspanning te verdub
belen ten einde de internationale rechts-
beweging vooruit te helpen.
Ineens gaat het niet. Reactie kan niet
uitblijven. Slechts met het grootste geduld
is op dit gebied iets te verkrijgen. Welnu
dat uien dit geduld niet verlieze en
met wetenschappelijker), ijver weer aan de
gang ga. Do taak voor de meer beschaafde
grootere volkeren en voor de kleine stalen
die aan het triunif van het internationale
recht willen werken, is dubbel moeilijk
maar daarom ook dubbel mooi.
Wij, Nederlanders, mogen zeer zeker bij
dit werk niet descspereeren.
KEN MARKT VOOROUDE HOEDEN.
Een eilandengroep, bekeml als de Nico-
baron, omstreeks honderdvijftig mijlc zui
delijk van de Andamon-eilandon, is nog
maar weinig onderzocht, hoewel de zeden
en g-woonten van de bewoners denetlnio-
logen vee! eigenaardige bizoiiderhedMi aan
de hand zouden doen.
Een van de meest opmerkenswaardige,
en die voor een groot deel den handel
van de eilanden vormt, is de hartstocht
voor oude hoedon, die zonder onderscheid
door iedereen gedragen worden. Jongen
oud, chef en ondergeschikte, trachten elkaar
in de vreemdheid van vorm te overtref
fen, ovenals in het aantal oude hoeden,
dat zij gedurende nun leven bij elkaar
zamelen.
Op oen mooien morgen is het geen zeld
zaamheid, het oppervlak van den Oceaan
in de buurt van da eilanden met ca no's
bedekt te zien, in ieder waarvan zich ecu
wilde bevindt, met niets aan dan het ge
bruikelijke lapje goed, maar boven op het
hoofd een grooten witten hoed niet zwar
ten L.ni(1, Zij vïssehen om aan hun da-
gclijksch maal te komen. Tweed.diands-
hoeden worden het meest gevraagd, nieu
we zijn minder in trek.
Deze vreemde hartstocht is zoo bekend,
dat handelaars uil Calcutta jaarlijks .toch
ten maken naar de Nieobaren, met ladin
gen oude hoeden, die zij ruilen vooi cacao-
noien, het eenige product dat hier groeit.
,WAT ELISABETH DEED.
Ken onderwijzeres van een openbare
.school nam nooit veel notitie van een
zekeren jongen van haar klasse, totdat zij
ontdekte dat er achter zijn ernstig, kalm
gezichtje heel wat grappigs verborgen was.
Hij het maken van opstellen deed zij
'haar leeilhigen doorgaans de helft van
een verhaal, cri liet het dan aan hen over
om hel op hun eigen wijze te voltooien.
Op zekeren dag vertelde zij van een
meisje, dat op zekeren morgen uitging met
'het vaste voornomen, den hcelen dag zoo
zoet ie zijn, alsot het Zondag was. Haat'
onderwijzeres op da Zondagsschool had
haar verteld, dat kleine meisjes zich moes
ten gedragen alsof het icderen dag Zon
dag was en niet alleen haar nette en,
goede manieren vertonnen wanneer zij baar
Zondagaclio kleeren aan hadden. Toen dus
Elisabeth haar schooljurk aantrok, besloot
zij den heelen dag heel zoet te zijn.
Zij had neg niet ver geloopen slechts
Lot aan den eersten hoek toen zij. een
ander klein meisje zag. dat stond te
deed de onderwijzeres het
kinderen moesten afmaken
zeggen wat Elisabeth deed.
wijze, waarop de ernstige
school liet verhaaltje vol-
huilen.
Tot zoover
verhaal, dat d:
Zij moesten
'Hier volgt de
jongen uit
tooide
Elisabeth
huiten; zij
vroeg wat
„ik had
arme kind,
gen er mij
de
zag
irmff
t3 r>
haar
IWCi
„en
het kleine meisje staan
dus naar haar toe en
scheelde.
dubbeltjes," snikte
nu heeft een groote
het
jon
een afgenomen."
„Zoo, dat is heel leelijk," sprak Eli
zabeth. ,.En wat heb je gedaan?"
„O, ik riep: Help! Help! net zoonis nu,"
zei het kleine meisje.
„Is dal zoo hard als je roepen kunt?"
vroeg Elisabeth.
„Ja." hernam liet kleine meisje. „Ik hen
erg verkouden en kan niet harder roepen."
Toen nam Elisabeth het andere dub
beltje van haar weg.
Air. Joseph If. Choate. de beroemde
Amerikaanse!)»? rechter, heeft den naam
van een van de geestigste mannen van
dc Veroenigde Staten te zijn, hoewel bij
sommige gelegenheden die geestigheid niet
van sarcasme ontbloot is.
Heiligen tijd geleden stelde hij veel be
lang in een zekeren jongen man, den zoon
van een vriend, en het was de wensch
van rnr. Choate, dat deze jongeman in
de rechten zon studeeron. Maar de jonge
man zelf hml een idee, dat .het lot hom
bestemd had om een groot artist te wen-
'den, en op zekeren dag vroeg hij rnr.
Choate eenige zijner schilderijen te zien.
j,Ik wil niet in de rechten stilden ren,"
sprak hij, „want ge ziet, dat ik met. de
kunst getrouwd ben."
„Urn," antwoordde rnr. Choate, meteen
critisch oogde teekeningen bekijkend„mijn
jonge vriend, laat je dat niet ontmoedigen
ge hebt gegronde redenen tot echt-
scheiding!"
M1NIST ER - C O AI l' ON 1ST.
De bekende zanger Francisco d'Andradc,
'die .sedert jaren te Oerlijn woont, heeft
onlangs een aantal critici, toonkunstenaars
en gnu ziek vrienden uilgenoodigd voor een
„Theestuude pit etwas Musik". D'Andradc,
Portugees van geboorte, ontving de gas
ten in zijn woning en doelde hen mede,
'dat het hoofddoel der bijeenkomst, eigen
lijk was, zijn gaston in kennis te brengen
met een zijner beroemde landgenoote»,
Joan Arroyo, een Portugeesch componist,
'die o. m, een, opera geschreven heeft, wt-Jke
'te Lissabon een repertoire-stuk is. De opera
heet „Ainore Peuditione", in 't llollamlseh
„Liefde en Ondergang", de lekstis onlleend
aan een der meesterwerken vtui de Por-
Lugecsche litteratuur, aan een roman van
Castello Rranco.
De componist heeft toen aan d'Andrade's
gasten zijn werk voorgespeeld, op de piano
en er alle partijen hij gezongen, nu eens
met diep bas-, dan weer met hoog tenor
geluid. „Mooi was dat zingen niet," zogt
een der gasten, „maar liet temperament
volle pianospel en de wat-ingevoelde mu
ziek deden ons liet overige vergelen." En
allen waren het er over eens, dat Arroyo's
opera beslist waard is om opgevoerd te
worden. Met orkest moest hel werk stel
lig een bijzonder goeden indruk maken.
Aardig was hot wat d'Adiade van het
loven zijns landgenools meedeelde: of
schoon Arroyo reeds vroeger blijken van
muzikaal talent gaf, wijdde hij zich niet
aan (ie kunst, maar studeerde in dc staats
wetenschappen, werd reeds op zijn 2:5ste
jaar lid van de Cortes on op zijn 28ste
minister van marine; later is hij nog mi
nister van onderwijs geweest. Echter maakte
Arroyo tusschen al zijn werk door druk
en ijverig muziekstudies en heeft zich de
techniek der kunst geheel eigen gemaakt.
Er is niets dilettanlachligs aan zijn werk,
zegt men.
VIER POND .PER WEEK VOOR DENZOON
VAN PRESIDENT ROOSEVELT.
Theodoor Roosevelt, de oudste zoon van
eten president, die zijn loopbaan in zaken
begon als boekhouder in een hipijifubriek
op een salaris van 4 pond per week, is
nu overgegaan naar de wolkamer, en zal
achtereenvolgens alle afdeetingun doorloo-
pen, totdat hij de geheele fabricage vol
komen meestor is. De jonge Theodoor is
zoo vol ijver voor zijn werk, dat uien hem
's morgens vóór zeven en nog vóór de stoom
fluit gaat, aan de poort van de fabriek kan
'zien. Vóór het. lunchtijd is, is iiij zoo ge
heel met schapenvel lwdekt, dat het hem,
évenals de andere wolsorteerders, onmo
gelijk is, naar een restaurant te gaan. Hij
blijft dan in de wolkamer zitten en ge
bruikt zijn maai uit een tinnen ctensbusje
SNUIFDOOZEN TER» WAARDE
35000 POND.
VAN
lellen, die uilen een min
rijke plaats Leklecdun,
of meer beiaug-
De graaf van Roseberry bezit do kost
baarste STiuifdoozen ter wereld. Vole van
deze zijn van enkel goud en sommige zijn niet
briljanten bezet. Zoo is er o. a. eenprnch
tig ingelegde snuifdoos, die eens hot.eigen
dom was van Napoleon Bonaparte. Een
kleine zwarte doos met drie diamanten
bezet, behoorde eens aan den eminente»
staatsman Pitt, terwijl een andere, over
vloedig ingelegd met. mooi goud, door Fox
gebruikt werd. Ofschoon dc collectie slechts
22 exemplaren bevat, vei tegen woordïgen
zij loch een waarde van 35000 pond
HOE CORNHDBEEF ((INMAAKT WORDT
De dagelijks door de maatschappij aan
gekochte ossen worden in een daarvoor
bestemd lokaal buiten het slachthuis ge
houden.
Zij worden één voor één dit lokaal inn-
neugedreveu en op een zeer snelle en een
voudige wijze gedood. Zij worde» vervol
gens door middel van een ketting naar een
aangrenzend lokaal g> s! rept, np mgommten,
gevild en het lichaam miigen tijd opge
hangen, totdal de dierlijke wamde verdwe
nen is. In hel slachthuis, dat zoo bij CO
voel groot is en voor bet slachten van
800 ossen per dag ingericht is, heerscht,
des zomers st »"ds cn koele tmnp"-"aluur,
en een reusachtige, door stoom in bewe
ging gebrachte ventilator voert om driéën
minuten een geheel nieuwen voorraad lucht
aan. Is bet opgeborgen vlet-sch afg -koeld,
dan wordt het over rails, die langs de
zoldering tempen, aan een hank naar de
koelkamer geiold, die door middel van
natuurlijk ijs voortdurend op -10 graden
Fahrenheit geiiouden wordt. Hier hangen
de kolossale stukken vleosoh 24 uur en
langer als het noodig is, en wonten daar
na overeenkomstig hun verschillende be
stemming verdeeld. Vervolgens komt het
vleesch in pekelkuipeti, die het zooge
naamde sweet pickle" bevatten, blijft daar
in tot hot volkomen gezouten is. en wordt
eindelijk in groote houten bakken, tlieiudrer
eenige honderden ponden kunnen bevat
ten, circa twee uur lang in sloom gekookt.
NIEUWTJES VAN HIER EN DAAR.
Do reseda is de nationale ldooni van
Spanje.
Het oppervlak van de maan beslaat on
geveer 14.(580.000 vierkante mijlen, of vier
maal liet oppervlak van Europa.
Meer dan (500 vrouwen bcsludccren de
medicijnen aan Fransclie universiteiten. Fa-
rijs alleen moet 100 vrouwelijke dokters
Het machinetje om goud te wegen aan
de Rank van Engeland, is zoo gevoolie,
dat een postzegel, op de schaal geworpen,
deze 4.6 duim zal doen zakken.
Moor het amusement van kinderen van
eerste klasse-passagiers, die met de Great
Northern llaihvay Company groote afstan
den afleggen, word! speelgoed verstrekt, be
staande uit modellen van hot rollend ma
terieel der maatschappij. Een locomotief,
drie Wagens, een station, een seinhuis, tun
nel, conducteurs, couranlcnjongens, enz.,
vormen een compleet stel spoonvegmate-
rieet.
Een Fransch dokter, overwegende, dal
iemand, die voor een dringend geval een dok
ter noodig heeft, er misschien tientallen in do
straat tegenkomt, tenvijl hij huis aan huis
tevergeefs bij dokters aanbelt, zou den raad
willen geven, 'dat ieder praetisuereml ge
neesheer, als ondersclicidingsleeken een
insigne in liet knoopsgat droog. Dit plan
zou zonder twijfel worden toegejuicht door
jonge lieden, die met moeite een practijk
veroveren.
Een van de reenulste klokken ter we
reld is misschien die, Welke aan de in
woners van een klein Amerika,'mach
plaatsje den tijd meedeelt. Hol mechanis
me, dat uit niets anders bestaat dan een
wijzerplaat, wijzers en een veer, is ver
bonden met een geijser, die ieder 38 se
conden een kolossale kolom water uilspnil.
Dit spuiten verschilt nooit het tiende van
een seconde. ledereu keer, als hut water
le voorschijn komt, raakt het de veer aan
en brengt du wijzers 38 seconden vooruit.
ANECDOTEiN.
A: ,,.T> kunt er zeker van zijn, flat er
gedurende ons leven geen Europeesche oor
log irieer zal zijn. Denk eens naalle vor
sten zijn bijna aan elkaar verwant."
B: „Maar dat is juist een reden om
wol oorlog te krijgen.
De blecke, magere man zuchtte,
„Wel," vroeg zijn vriend, „hen je zoo
treurig?"
„Helaas, ja.!" antwoordde hij, „de zee
is het graf van mijn eerste vrouw."
De vriend trok een eenigszins ongeloovig
gezicht en sprak„Maar je bont toch weer
getrouwd
„Ja," antwoordde de bleeke, magere,
„maar mijn tweede vrouw wil niet naai
de zee."
„Dat is een pas getrouwd paar, daar
aan het eind van de coupé," fluisterde do
handelsreiziger.
„Ja," lachte- ilf moderne Sherlock, „cn
ik verwed er twee pond onder, dat hij ha ar
gekust heeft, toen we door den tunnel
reden."
„Held je dat dan gezien?"
„Neen, maar ik zie het nu. Hij had een
zwart plekje pp zijn neus, (oen wij den
tunnel ingingen, en nu heeft zij er ook
een."
De heer en mevrouw M. hebben zooveel
kinderen, (lat zij dikwijls niet weten, wal
er mee aan te vangen. Op zekeren da»
gingen zij eens naar het strand en lieten
zo daar vrij rond'nopen.
Plotseling kwam er een kleine jongen
naar den lieer AI. toe, en riep: „Papa, papa,
Archibald is in het Water gevallen!"
„Archibald, Archibald I" herhaalde de
vader. Toen wendde hij zich tot zijn vrouw.
Marie," vroeg hij nieuwsgierig. „Hebben
wij een Archibald?"
„Uw man schijnt u niet meer te slaan
zooals hij vroeger deed, is het wol?"
„Neen, mijnheer."
„Het. verheugt me, dat te hooren. Dan
schijnt zijn hart toch op de rechte plaats
te zitten."
„O, ja, mijnheer, en het overige van
zijn lichaam ook; hij zit in de gevange
nis."
Tommy was een zeer gezond slaper en
wilde 'et vroeger dan te tien nut-opslaan,
wat zijn moeder er ook tegen deed. Op zeke
ren morgen sprak ze tot, hem:
„Heb je gehoord van den' kleinen jon
gen, die 's morgens om zes uur-opstond?
Toen hij uitging vond hij een beurs met
goud."
„Gelukkig voor hem," sprak Tommy.
„Haai* wat zegt u wel van den armen jon
gen, die nog vroeger opstond en de hours
verloor?"
i
Een oude drinkebroer, die slecht bij kas
was, kwam in zijn geliefkoosde herberg
en vroeg er een borrel „op de pof".
„Neen," sprak de eigenaar, ,,ik geef je
geen borrel op erudiet, maar hier is een
kwartje, wat wil je nu hebben?"
„Hier niets," antwoordde do ander, het
geldstuk oprapend en het in den zak ste
kend. „De man, die mij crediet weigert,
krijgt niet mijn kleingeld," en met zijn neus
in den wind, liep Jiij naar do deur.
WENKEN,
ribden gespen en knoopen.
kunti,™ schooiigenouden worden meteen
papje, gemaakt van fijngewreven briquet-
asch ,en azijn. Wrijf di't er flink op. fcf
liet na met droge bri'quel-aseh. Dit is e,!t
zuinige en makkelijke wijze van scl1Q011'
mak,en.
Flanel zacht houden.
Flanel zal ni'ot hard worden o[
pen, als men het, wanneer het nieuw fs
in koud v, at,er zet, en liet er ceu
i'n laat, het water dikwijls ververschoial
Wasch het daarna flink in warm wapj
uit ,en gebruik een weinig zeep, om de
olie te verwijderen. Flanel op deze wijze
gpwassetien wordt nooi't hard.
Om bloemen haar kleur te laten
'behouden.
De mooiio kleuren van bloemen on bin-
dpren schijnen haar te verlaten, xvanneér
zij gedroogd worden. Een scheikundig
evenwel meent, dat, als de bladen van
Vt boek, bestemd om hloemöi re i!ro»eu
eerst met ceu zwakke oplossing van zu
ringzout worden natgemaakt en dan good
üödroogd vóór de bloemen er Inkwamen
li,et resultaat veel meer zou voldoen,
Probeer uw molk.
Om lp beslissen of er water in do
melk is, steekt men een gladde, stalen
breinaald in de vloeistof en haalt die
er weer uit. Als de melk mm do naald
'blijft hangvn en er langzaam afdruipt, is
'lp melk met water vermengd.
In geval van ziekte,
,en wanneer er geen nachtlichtjes bij de
'hand zijn, kan mpn een kaars even lang
zaam laten branden als een naHitSfl
door een niéuwe kaars aan Lo stoken en
die Le laten branden totdat de oppervlakte
Van de punt glad Is; blaas ze dau uiten
sprenkel zeer fijn gewreven zout op de i
oppervlakte cn het zwarte deel vun do
jut. Dc verlichtingskradit van de bars
is op dezo manier voel kleiner gemaakt,
maar ze brandt veol langer.
per
uur
N EEN
EEN GESCHIEDENIS VAX
KLEIN KIND.
Het was in het schemeruurtje, cn dc
landweg was in een kalme, rustige stilte
gehuld. Hoornen, die spookachtig togen dc
donkere lucht afstaken, verhieven zichten)»
eis majestueus op de heuvels aan heide
zijden van den weg, terwijl bleeke sterren
één voor 'één Ito voorschijn kwamen, en
kele om te fonkelen, andere weer om voort
durend schitterend aan den avonditem4
te glinsteren.
Langs den weg liep oen klein meisje,
een haveloos, eenzaam deerntje, met groote,
ernstige, blauwe oogen, en een overvloed
van blonde krulletjes. Het kind keek naar
haar moeder, want moeder was een poosje
ziek geweest, en op zekeren morgen, dat
Afargie wakker werd, was moeder zoo
kalm en stil en sprak niet, of opende haar
oogen niet, toen Margie haar kuste, a
toen waren er een massa menschen f
komen, en Margie was hang geworden,
want die menschen hadden haar vertelt
dat haar moeder dood was. MoederdooF
Afargie had dat. woerd vroeger nooit ge
hoord, en ze was nieuwsgierig om te wc
ten, wat hot heteekende. Toon brachten
zij haar moeder weg en Margie was er;
'm de war en bedroefd Plotseling hen»
iiieido ze zich, dat alle goede incnschM
naar een mooi land gingen, hoven (leste
ren. 0, ja, daar was moeder tm stellig
ook heen.
In den namiddag was Margie bel hui»
ontvlucht en begaf zich naar do bergen,
want stellig kon me» langs hun holling®
sterren wel hereiken. Het kind wist M
wég naar de bergen heel goed, luw tl»
'wijls was m er mot moeder niet hees
geweest? Maar ze was nu koud en vet
moiré 1, en hoewel de weg steeds steile:
en steiler werd, schenen de horgontoc
niet dichter bij te komen. Margie bog*
werkelijk angstig te worden, want te
begon nu zoo duister te worden, dat
'den weg niet meer zien kon; maai j
hield haar oogen op de sterren gevesü?
en dacht aan moeder, die op haarwachtk
Langzaam aan, op don donkeren inwon
weg, strompelde ze voort, haar blauw
oogen steeds op den flonkerende» hoi®
gericht, terwijl haar lippen hot voOf
„moedor" fluisterden.
Wat was Alargie moe, en zoo koud,»»
zóo koud i Plots/ding struikelde ze"'u''
„Ik kan niet ver.dor loopen," spiakzM
zichzadf, „Ik zal een liertje rusten en
zal i'k voider gaan." Wat scliitlerdenA
sterren prachtig en wat was Alargie s»
pprigHaar bleeke oogleden sloten zi
het gelaat van haar moeder verscheen*
haar, zacht glimlachend. Toen strektei
(Ier de armen uit, lichtte haar ^unj°!
kind op ie» bracht liet naar hel
ven de sterren.
Hen volgenden morgen vond me»
kl,eino stijf en koml op.de hrihng
den berg liggen. „Dooit van uitpu m0
vermoeienis," sprak de dokter, j
oogen vochtig werden. Aten legde ie
ï'n ,eeii kleine kist en bedekte ic
blo.emcn. „n ,t
„Kijk, zij hp eft. het gelaat van
g,el," zei' iemand met een snik-
was waar, want op het gezichtje va
doode kind was een uitdrukking n'»
dp, die niet. van deze wereld was.
Sen
dj
verk
ws'
D'
meei
fn
selli
ngs
's ir
daar
kt
0
ven
,Tei
tino
gesi
locs
tan
sier
Wek
«roe
dim
zien
0
dok
de
gedf
uit
lijk
kun
In tl
zijn
cieu
tiscl
late,
van
«®r
;ekc
val
jezi
voo»
Ir
toes
dat
een
V
elk
D
ovej
D
naar
maa
den
verb
jftlfi
schil
sclin
slecl
iun
S
kaai
<n t
audi
ah
ston
«ter
Uou
door
liij
II
ben
H
Merk
Kn
