62"" Jaargang-
Zondag 28 Februari 1909
•No. 12936
Tweede Blad
Uit de Tweede Kamer.
MA.NTNI.
SCHIEDAMSCHE COURANT
D«zo courant verschijnt d a g e I ij k a, met uitzondering van Zon- en Feestdagen
Prijs per kwartaal: Voor Schiedam en Vlaardingen fl. 1,25.Franco
Mr post fl. 1.65.
Prijs per week: Voor Schiedam on VI aardingen 10 cent
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een
tot aan het bureau bezorgd zijn.
Bureau: Lnngo Haven No. 141 (hoek Korte Haren.)
Prijs der Advertentiën: Van 16 regels 0. 0.92; iedere regel meer
15 cents. Reclames 30^ cents per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven
hiervan zijn gratis aan het Bureau le bekomen.
In de nummers, die Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond
verschijnen, worden zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen tot den prijs
van 40 cents per ad verben tie, bij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Interc. Telefoon
voor de Redactie No. 128.
voor de Administratie No.
103.
Wat is er toch eon hemelsbreed verschil
tuschen deze Kamer zoo vlak vóór de groolo
verkiezingen en die van vier jaar geleden,
toen waren do groote strijdontwerpen gjj
onderwijsgebied van Di'. Kuyper aan de
orde, toen was het al leven en beweging, cn
thans is het dc dood in den pot, en wordt
er geredeneerd over Gurajaosehe mijnwetten
en de rechtspositie van den Tndischen offi
cier, waar heel weinig naar wordt geluisterd
door eene droevig leege Kamer. Dc Cura-
$acsche mijnwet clan is ingediend om een
einde te maken aan den treurigen toestand,
waarin de plantage St.^.Barbara aldaar
thans verkeert, die eens tot zoo grooten
bloei kwam.
De historie is misschien niet algemeen
bekend. Tn 1875 is die plantage verkocht
aan een zekeren heer Gorsira, die kort daar
op de eenc helft op zijne beurt verkoeld aan
een zekeren heer Goclden, en even later de
nadere helft aan dezen zelfden kooper in
erfpacht gaf voor. 99 jaren, tegen betaling
van 2500 gulden 's jaars en een pond ster
ling per ton uitgevoerde quano.
Deze lieer Godden was allerminst bekocht;
dit gmanomijntje bleek eon goudmijntje, bon-'
derden arbeiders vonden daar work, en de
plantage Santa Barbara scheen de hoeksteen
te zullen worden van Cunipnosche welvaart.
Maar het mocht niet zoo wezen. In 18S5
reeds gingen de guanoprijzen zeer slerk nam'
de laagte, ook al ten gevolge van het. ge
bruik van andere kunstmeststoffen, liet
eens zoo winstgevend bedrijf werd noodlij
dend, het werd steeds op kleiner schaal
uitgeoefend en in 1S95 geheel ecstaakt. Hot
bedongen pond sterling por ton quano kon
er niet meer uitkomen, en Sint Barbara
ligt verlaten.
Het spreekt vanzelf,1 dat de Rogooring
dezen toestand met leede oogen aanziet. Ou-
rajno heeft toch ai zoo weinig om hij te zet
ten, dat het waarlijk wel noodig is, dat, als
er eene bron van welvaart is, dat men die
niet laat opdroogen.
Nu is de kwestie deze. Tiet bedrijf zou
wei weer opgevat kunnen worden, als de
beer Godden maar van zijn dén pond ater
ling per ton guano kon afkomen. Maar dat
gaat niet, en de OiiRifnoseho Phoqiliaaf-
maatsehappij. die do zaak van de familie
Goisini iiceft overgenomen, denkt sr niet
min don hoer Godden, die in de goede jaren
met het bedrijf schatrijk is geworden, van
zijne verplichting to ontslaan. Integendeel,
ze boopt dot de Noderiandsche Regeering
hem nog eens lot wederopvntling der exploi-
Z(G dwingen, om dan ettelijke ponden
van hem los te krijgen. Tin <le /.aak
sterling
wordt er niet makkelijker op nu dc aan
deden van c.ie Curapaoscho Phospliank
maatschappij niet in Nederlandsclie maar in
Duitsche handen zijn.
De Regcering heeft cl* echter iets op ge
vonden. In het ontwerp ,,Curagaosehe mijn
wet wordt voorgesteld haar de bevoegdheid
ti» geven de plantage Santa Barbara te ont
eigenen, ais het blijkt, dat die met voordeel
te exploiteeren is, om dan hetzij zolve do
exploitatie op zich te nemen, of die aan
oene flinke maatschappij op te dragen, die
daarvoor dan natuurlijk een tantième van de
eventueel te behalen winst aan het Rijk
zou moeten afstaan. Voorwaar, eene zeer
gelukkige oplossing, waarmee iedereen te
vreden kan zijn. liet wetsontwerp is dan ook
zonder hoofdelijke stemming aangenomen.
Natuurlijk hebben de bekende vrienden van
Ctiragno het woord gevoerd, zooals de heer
Van Vuurcn. die zijne vrees te kennen
gaf, dat onteigening millioenen zou kosten,
en de heer Van Kol, die met booze plan-
non omging om den schatrijken heer God
don tc dwingen weer nan hot werk te gaan.
Dat het hierbij niet aan een patethisch be
toog ontbrak, dat allo narigheid in deze ver
meden zou zijn, als men maar lirect het
stolsel van staatsexploitatie had gevolgd, is
haast overbodig te vormeiden. De hoer Tvnr-
neheek deed zijne waarschuwende stem hco-
ren, dat liet aanpakken van dezen Engr.lsclt-
mnn wel eens tot inlornntionnio moeilijk
heden zou kunnen leiden, en het is zeker
dat men in deze zijne ziel maar in lijdzaam
heid moet bezitten, welke begrijpelijke nei
ging er ook besta, om zoo'n mijnbeer die
schatrijk is geworden in zijn bedrijf, cn die
er nu mnnr niet meer naar omkijkt, omdat
het minder gaat, wat zout op zijn staart tc
leggen.
De rest vnn den Dinsdag heeft de Kamer
met gesloten deuren oftewel in Pomiió-
Generaal vergaderd. Niet dat er beraad
slaagd moest worden over het afweren van
don inval van een bnitenlfuuDclwn vijand,
het ging eenvoudig om de vaststelling van
hot wglemoni op hot nnnlvlisoh verslag.
Hot schijnt, dat men hot hierover niet. zoo
hooi spoedig eens geworden is, want dc deu
ren hieven too tot hot einde, on wij, arme
verslaggevers, dip tot hot laatste toe nog op
een stukje openbare zitting gehoopt, hadden,
konden teleurgesteld naar luiis gnan. Dc
hoer Ros Beeft eindelijk op dien dag aange
kondigd. dat hij de Rpgeering wensohto tc
interpelleeren over linie houding tegenover
de Vereenvoudigde spelling in te nomen, en
bet henoodigde verlof is hem daartoe ver
leend.
Woensdagmiddag (do Kamer had mor
gens in do nfdoolingon vergaderd aver de
mijnwet-Van Kol) ging de Kamer aan 1c tno-
tic-Duvmnov van Twirt-Vnn dc Velde, Itii-
Schets van HELENE LANG-ANTON.
De student in do rechten, Naumanu,
kwam met een ongelooflijk mormel in dc
Boekbalie. Zelfs do moest welwillende bc-
oordeelaar had geen spoor van ras in het
koest kunnen ontdekken.
Aaumann werd van allo kanten in 't
0°tje genomen. Hij liet dat kalm gebeuren
en zei mot stoïcijnschc onverschilligheid.
JHoudt jo mond. Op den kern komt "t
|jsn, niet op hot uiterlijk. Ik ben overtuigd,
'Dt mijn Tyras nog surpcrioure hoedanig-
teucn zal ontwikkelen. Wij hadden thuis
°°k zoo'n rasloos exemplaar, dat cenig
ln zijn soort was. Wil ik jelui die ge
schiedenis eens vertollen?"
verscheidene korpsbrocders knepen er
össchcn uit. De anderen bleven bij hun
l° hier cn lieten zich het honden ver-
ha*l vertellen.
Naumann begon
»0nzo Manni had van hel tijdelijke af-
ei'-| genomen. Wij kinderen waren on
kostbaar, papa zichtbaar bedroefd, mama
n zichzelf. 'Want Manni was in zijn
--Mheid altijd oen voorwerp van afgunst
geweest voor allo kennissen. Nooit, bc-
jvcordo men, zou men een duplicaat van
cm hebben kunnen vinden.
J tooest een waardige begrafenis heh-
eji. Wij kinderen hebben hom in oen kistje
j?" ®g>l, en achter 'in don tuin, waar hij
D Zoo graag met zijn langen snuit naar
Wisjes zocht, begraven.
De oude Mina maakte do diepzinnige
opmerking, dat Manni er uitzag als een
volgestopte bloedworst, waaraan wat hen
gelde. Dat bengelen gold zijn kleine, sterk
gebogen hoentjes, de trots van Manni's be
slaan, hoezeer zo hein wel wat in den
weg zaten hij het hollen. Maar hij wist,
dat liij door die beentjes de verrukking
der kenners wegdroeg. Geen tax kon met
hom vergeleken worden.
Acht dagen waren sinds die treurige ge
beurtenis verstreken en Manui werd overal
gemist. Wij misten hom hij onze spelen,
papa bij zijn middagslaapje, mama bij haar
visites. En steeds 'levendiger werd de
wensch naar een anderen, nieuwen Manni.
Eens op 'n drag kwam papa erg opge
wekt van het college thuis cn bracht, onder
zijn ovoi'jas verborgen, oen hond mee, ,die
als „entree do chambro" onzen Frits, die
hem wilde aannemen, in zijn duim boot.
Papa zei erg tevreden
„Dat is h brave hond, (lie verdedigt
zich."
Wij kinderen vlogen mot ecu waar ïn-
diaiiengchnil dc kamer uit cn riepen
mama. Deze kwam en monsterde door
haar lorgnet don vierbeenigen nieuweling.
Daarop zeide zij op geringsehatfeuden toon
„Dit mormel zou onzen Manni moeten
vervangen Dat moet oen tax hoctou met
zijn korten staart cn zulke boenen 1
„Hij heelt toch o-beenon," waagde 't
Lientjc op te merken.
„Ja,'juist, slechts o-hccnen. Een goede
tax heeft van boven o-, van onder x-bcc-
nen." 1
Wij maakten nog schuchter de opmor-»
king, dat wij don hond wol mooi vonden,
dendo ,,D e K a mervnnoordee 1, d a t
regeling van de positie van den
Indisch on officier b ij do wet
w en s c h e 1 ij k is, gaat over tot- Je
orde van den da g."
Wat is <le bedoeling dezer motie? liet is
spoedig genoeg gezegd. Niettegenstaande vol
gens dc Grondwet, de positie van de In
dische officieren zal moeten geregeld worden
bij de wet, zoodrade beb oeite daar
aan b 1 ij k t te b e s t a a n, is dat nog
altijd niet geschied. Do positie van den Ne-
derlandsehen olficier is bij de w e t, die
van zijn Indisehen collega bij IC o n i n k 1 ij k
besluit, geregeld, waaruit een leek gemak
kelijk do conclusie knn trekken, dat de be
hoefte naar wettelijke regeling zich dus nog
niet hoeft doen voelen. Wat echter door
den lieer Duymaer van Twist, hierin bijge
vallen door de heeren Bogaardt en Thom
son. werd ontkend. Door het gemis aan wet
telijke regeling voelt de Tndischc officier
zich volgens do heeren achtergesteld bij zijn
Ncderlnndschen collega, en bestaat er onte
vredenheid in hot Tndisehe officierscorps.
Daarnaast mag, volgens dezelfde sprekers,
niet vergeten worden, dat, zoolang er geene
w e 11 e 1 ij k c regeling- is, de positie van
de Indische officieren niet vaststaat.
liet staat voor ons vuist, dat die vraag
naar wettelijke regeling samenhangt
met de bc\ordering van kapitein Ghristof-
tel, die telkens bij keuzo \iin onderluitenant
tot zijn tegenvoordigen rang is opgeklom
men. Het doet «enigszins onaangenaam aan
ontwaard te hebben, dat er een klein, zeker
niet liet beste gedeelte van de Indische
officieren is geveest, dat wel xorie in plaats
van deze snelle bevordering toe te juichen
van dezen man, die ze zoo bij uitstek x er-
diende en, die een sieraad is voor liet In
dische leger, mopperende zaten to turen in
de ranglijst op den twain van den* collega,
die hen over het hoofd was gesprongen. Die
bevordering heeft de vraag naar wette-
1 ij k e regeling naar boven doen komen, ze
komt waarlijk niet uit zuivert* bron.
Alen moei één ding niet vergeten. Bevor
dering bij keuze i» lu een v r e d e s-legor
altijd bedenkelijk, men moet er uiterst spaar-
z.onin mee wezen, liever nog ze niet toelaten,
omtlnt het in een v r e d e s leger eenvoudig
onmogelijk is do bekwaamheden met pusten
maatstaf to meten. Het is lang niet onmo
gelijk dat in het Xedoriandschc leger
iemand voor hoofdofficier wordt gojiasseerl,
die vóór den vijand zou blijken heel wat hoo-
ger te Maan dan de gelukkiger collega die
den begeerden rang heeft verkregen.
Mant* in ons Tndischc leger, d. i. een
o o r 1 o g s leger, kan de bevordering hij
kcuz-e niet worden gemist. Het legerbestuur
moet liet in de handen hebben en houden,
om op een bepaald oogenhlik den mmisbaar
gebleken man, den cenig aangewezene tot le
honge taak te roepen, die hij alleen kan
in de hoop hom te kunnen behouden, maar
met weinig succes. Mama wist er papa
volkomen van te overtuigen, dat het een
pover bewijs van zijn smaak voor oen
goeden hond zou zijn. als Bij di! straat-
mormel behield. Papa gaf mama gelijk en
beloofde, den houd terug te zullen geven.
Dat stond den kinderen heel niet aan. Wij
vonden den kleinen, beweeglijken mormel
allerliefst, en zelfs Frils, dien hij gebeten
had, stemde dit toe. Waarschijnlijk was
hij een veel beteren speelkameraad dan de
oude Manni, die ternauwernood moer loo-
pen kon. Maar al dat mopperen en drei
nen hielp geen zier. Mama's schoonheids
zin en haar lioulen met alles wat „echt"
was, behaalden de overwinning.
Toen hielp do nieuwe Manni zichzelf.
Hij drentelde altijd maar papa achterna.
En toen deze des middags zijn dutje ging
doen op de „chaise loguo" in zijn studeer
kamer, sprong hij onmiddellijk op den/divan,
rolde zich op tot een kogel aan papa's
voeten en snorkte weldra mol dezen om
het hardst.
Wij hadden zachtjes de deur geopend
en lachten ons halfdood om dio vertoo-
ning.
Daar kwam de dienstmeid met een bood
schap en vroeg Frils, papa te wekken,
want hij moed dadelijk komen. Zij noemde
den naam en het adres, maar wij bedank
ten er voor. Papa's goede luim, als hij
in zijn middagslaapje gestoord werd, was
geen duit waard.
Mina, die daarom juist ons met die taak
had willen belasten, moest, omdat or zoo'n
haast bij was, zelf papa maar wakker
maken.
vervullen, zonder dat wettelijke rege
lingen daarbij de handen bindt. IIoo dik
wijls heeft Napoleon I niet juist op het
skrgvcld eerst ontdekt wat er in iemand
Zat cn aan ware verdiensten recht laten we
dervaren.
Minister Idenburg heeft het niet zoover ge
zocht, maar in eene uitnemende redevoe
ring uiteengezet, dat de bestaande regeling
niet in strijd was met de Grondwet, en dat
daarover bij de Indische officieren alles be
halve die ontevredenheid bestond, die dc
hoor Thomson in zoo zwarte kleuren had ge
schilderd. En als er van die wette lij k e
regeling, aldus de Alinister, niet door som
migen in Indië traktementsveThooging als
welkome toegift werd verwacht, zou wellicht
niemand er zich in Indië druk over ma
ken. Indië heeft, zoo zei de heer Idenburg
tcreoht, eene groote mate van zelfbestuur
noodig, en wanneer men de richting der no
tie mocht kiezen, zou men er*, aren. «lat -lie
richting slecht zou passen in onze koloniale
wetgeving, men zou een precedent scheppen,
dat. ook ten aanzien van andere onderwerpen,
naar wettelijke regeling zou doen vragen,
en het eind zou wezengroote vertraging
en bittere teleurstelling.
De Alinister won het pleidooi over dc ge-
heelc lijn. hij overtuigde de gehcele Kamer,
zelfs den heer Van Kol, don eeniaen so
ciaal-democraat, die tegen de motie deinde.
Er waren slechts 11 voorstemmers, de hoe
ren TTusrenholtz. Schnper en Ter Laan, die
dus hunne koloniale specialiteit alleen lie
ten staan, de Unie-liberalen Thomson. Reyr.c,
Dolk, Verhey en Roessin sr. de katholiek Bo-
gaerdt en dc vooretellors. Alinister Idenburg
is lederen dag terrein winnende in dc Ka
mer, en hij moet wel flagrant ongelijk heb
ben vóór de Kamer hem dal treeft.
De eerste termijn voor de aanlegkoslen van
de lijn Tjikampek-Choribon, die in haar ge
heel 8 niillioen en 3 ton zul kosten, w-rd
toegestaan, zegge ruim 8 luiilioon. De heer
Van Deventer maakte de zeer juiste opmer
king. dat liet jammer is dat liet hoogst be
langrijke rijstcentrum, Indramajoe, bij de/.c
gelegenheid niet met den spoorweg wordt x er-
bonden, en een ieder die de kaart van Java
voor zich neemt, zal de waarheid hiervan
moeten beamen.
De heer Van Kol en de lieer De Waal
Alalefijt, het voor dezen keer eens bij uitzon
dering eens, vonden dat dc grondeigenaren
door wier land de spoorweg zal loopen, en
die natuurlijk door dc nieuwe spoorwegver
binding den prijs van hun land belangrijk
zullen zien stijgen, wel flink wat in de kos
ten van aanleg mochten bijdragen. Het kos
teloos afstaan van de betrekkelijk smalle
strook gronds kwam hun onvoldoende voor.
De Minister zegde ernstige overweging
toe van de aansluiting van Indramajoe.
Vorder kwamen wij van hem tc vernemen,
dat die grondcigennaren ook nog het hout
hadden afgestaan, dat voor het bouwen van
de woningen van de werklieden, die den
spoorueg moeten leggen, noodig zal zijn,
maar de Kamer kwam niet onder den in
druk, dat hier verkregen wordt wat billijk
is. Alen heeft wel getracht meer te krijgen,
maar genoemde landeigenaars blijken te taai
geweest te zijn.
De Minister van Koloniën, stond toen op
om plaats te maken voor zijn collega van
Binnenlandsehe Zaken, die het wetsontwerp
op de „openbare inzamelingen" had te
verdedigen. O, die collecten, wat een ramp
voor de groote steden, vooral, waar men
van vele collecten in geen velden of wegen
kan nagaan, of het zuivere koffie is, of
dat men bij don neus wordt genomen. Hier
in den Ilaag is het gewoon verschrikkelijk,
ongerekend het feit, dat sommige collec
teurs al een heel eigenaardig bccrip schij
nen te hebben van het inzamelen voor
een liefdadig dool, en soms tot 60
a 70 percent van het gecoltocteenle voor
hun moeite in de eigen pocket staken. Ook
L het in den Haag gebeurd, dat, als op
een bepaalden dag de collecte voor de h'e-
dorlanrlsche Hervormde Keik was aange
kondigd, een uur vóórdat die inzameling
begon een ander het vischwater afstroop
te, zich den schijn gevende, aLof hij voor
genoemd kerkgenootschap kwam.
ln al die ellende komt men er toe. om
zijn deur voor alle collecten te snuiten,
of in alle dezelfde kleinigheid te geien.
Controle is practisch onmogelijk, omdat do
meid toch niet telkens met mevrouw over
do zaak kan corfereeren, gesteld al, dat
mevrouw altijd thuis is.
Het wetsontwerp bedoelt nu die openbare
inzamelingen zoo aan banden to leggen,
dat men tegen bedrog bij collecten is ge
vrijwaard, dal men bepaald weet, waarom
het gaat. Het ontwerp heelt Alinister Heems
kerk geërfd van zijn voorganger Rink, die
het op zijn beurt van Dr. Kuyper over
nam.
Een herhaald roepon hielp niet, papa
snorkte rustig voort. Maar de hond was
wakker geworden en had zich knorrend
opgericht. Toen. Mina papa's arm greep,
om hem wakker te schudden, sprong de
houd woedend op haar los.
Door het lawaai ontwaakte papa.
„Wat is er dan?"
Atina kon van schrik geen woord uit
brengen, want do woedende hond rukte
nog steeds aan haar kleederen. Tot Mina's
groote ergernis had papa geen klap of
zelfs niet oen boos woord over voor den
hond, maar liefkoosde hij hem, zeggende:
„Hij is waakzaam, hij is aanhankelijk 1"
Lientjo zei, met haar aangeboren vrou
welijke slimheid, tot ons:
„Lot eens op, wij houden den nieuwen
Alanni. Toen hij Frits in den vinger boel,
zei papa: hij is braaf, hij verdedigt zich.
En nu zegt papa: Hij is waakzaam, liij-
is aanhankelijk."
En Lientjo zou gelijk krijgen. Maar niet
de reeds genoemde eigenschappen verze
kerden ons hot bezit van den hond, xvèl
een zeer bijzondere karaktertrek bracht
papa er toe, hot rasloozc mormel, zooals
mama hem noemde, te behouden cn als
opvolger van den overledene tot Manni te
verheffen. De nieuwe Alanni was namelijk
ook spaarzaam."
llior viel een homerisch gelach Nau
manu in de rede. Doch deze liet zich niet
van zijn stuk brengen en ging voort.
„Lacht niet, cn luistert tot het oiiule
toe. IIoo ongelooflijk 't ook moge klinken,
hij was Inderdaad spaarzaam. Immers,
toen op donzclfdon avond mama mot haan
huishoudboek bij papa kwam om geld to
Aten mag zich de vraag te stellen, of kot
wensehelijk is, deze zaak wettel ij k te
regelen. Wij gaan geheel niet' de heeren
Do Beaufort en Van Doorn accooul, dat
het niet noodig is. Alen is niet verplicht
in cenige collecte ter wereld tc geven, wie
dus wèl wil geven, hebbe do moeite er
voor over controle te oefenen, en tegen
bepaalde misleidingen en oplichting kan
men de hulp van den strafrechter inroepen.
De heer Hugenholtz vreesde, dat, als het
ontwerp wet. wordt, ecu collecte al of niet
geweigerd zal worden, naarmate het doel
daarvan hem, die de vergunning moet ge
ven, meer of minder sympathiek is, en
herinnerde er aan, hoe in 1903 sommige
burgemeesters een openbare inzameling
hadden geweigerd voor de s lachtotfers van
vragen, ontspon zich tusschen de ouders
een klein dispuut, dat Alanni, die trouw
aan vaders zijde bleef, met z\jn gebrom
begeleidde.
Hoe levendiger mama sprak, hoe over
tuigender zij papa onder 't oog tracht!o
te brengen, dat zij geld noodig had, lioe
krachtiger dat gebrom werd. Eu toen mama
ten slotte haar hand overredend op den
arm van papa wilde leggen, stortte zich
Manui met een luid blaffen op mama» die
blij was, dat zij niet gebeten weid. Het
duurde oen tijdje voor papa het hoest tot
rust gebracht had ca het zich weer aan
zijn voeten ineen had gerold.
Het was een ongelooflijk komisch too-
neeltjo geweest en papa brak dan ook in
een vroolijk lachen uit.
,,Dc hoiul is spaarzaam en wil mij hel
pen. sparen. Dat zul je toch met mij eens
zijn. Hij heeft zulke goede eigenschappen,
dat ik hem houd.'
Stoma zag het in en lachte hartelijk mee.
Van dien dag af was de hond in ons
huis oen nummer, dat aan de vrienden en
bekenden werd voorgesteld onder den
naam: „Alanni, do spaarzame".
liet gelach in de Llnekliallc herhaalde
zich, vermengd met bravo's, Toen dc kalmte
teruggekeerd was, meende een der oudere
studiosi lakoniek
„Nu, dan hoop ik, Xaumann,, dat je
Tyras dozolfdo eigenschap zal ontwikkelen.
Eu als liij je werkelijk het sparen heeft
geleerd, kun je ons op de rij af wat leunen,"
