63'" Jaargang
Zaterdag 1 Januari i9lO
Wo, 13192
J,
Berde Blad
Meer Rustdagen.
Moeder's zijden japon.
Binnenwaarts.
-"7 j
75
3.
S"
Deze courant verschijnt dag el ij les, met uitzondering van Zon-on Feestdagen'.
Prijs per kwartaal: -Voor Schiedam en VI aard in gen fl. 1.25 franco
per post fl. 1.65.
Prijs per week': Voor Schiedam en Vlaardingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een
uur aan het bureau bezorgd zijn.
Bureau: Lange llavon No. 141 (hoek Korte Ilaven.)'.
Prijs der Advertentiën: Van 16 regels fl. 0.92; iedere regel meer
15 cents. Reclames 30 cent per regel. Groote letters naar de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven
hiervan zjjn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, die Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond
verschijnen, worden zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen tot den prijs
van 40 cents per advertentie, bij vooruitbetaling aan het Bureau to voldoen.
latere: Telefoon
j voor de Redactie No. 123.
i voor de Administratie No. 103.
Ifoe dikwijls hebben wij dit jaar van
deze en gene gehoord, dat hij het be
treurde, dat ov een Zondag minder was
dan anders, nu de tweede Kerstdag met
Zondag samenviel. Dat was een rustdag
minder en daarover denko men niet licht!
Zij, dio weinig druk, gehaast werk heb
ben, die ten minste eenmaal por jaar, of
bijv. als do onderwijzers meermalen, ya-
cantio krijgen, kunnen zich de beteekenis
van zoo één dag niet goed denken. Maar
hoo anders is het mot de groote, de over-
grooto meerderheid, die hard moet wer.
ken, die weinig of geen vneantic heelt!
Voor lien, is één dag meer yacantie eeri
ongekende weelde, veel en voel meer dan
een extra-Zondag. Want de vrije dag komt
in den regel na een andoren, verdubbelt
dus den gewonen rusttijd, maakt dien dub
bel profijtelijk. En terwijl zoovolon op den
Zondag toch dikwijls nog niet geheel vrij
zijn, op dien dag vaak liet een en ander
moeten dan wat zij in de week niet klaar
kunnen krijgen, kunnen die feestdagen zul
ke heerlijke toegiften zijn, die werkelijk
onbegrensde vrijheid geven.
En nu ontneemt do mechanisch werken
de tijdrogcling ons dit jaar één zoo'n dag,
terwijl het volgende jaar zelfs twee da
gen, eerste Kerstdag en Nieuwjaarsdag, op
een Zondag vallen, zoodal wij dan twee
rustdagen te kort komen.
Zou daaraan voor het volgend jaar al
thans nu niets to doen zijn? Zou men de
ontbrekende feestdagen er niet hij kunnen
maken?
Zeer zeker wel. Er zal daartoe waar
schijnlijk eenige pressie moeien worden
uitgeoefend vanwege do overheid, waar
schijnlijk zullen rijk, provincie en gemeente
moeten samenwerken om het voorbeeld te
stollen, om de bevolking aan te sporen.
Want laat men dit over aan hel parti-
culior initiatief, dan is er kans, dat de
concurrentie zich in de zaak mengt, dat
Jan, Piet en Klaas niet sluiten omdat zij
vreczen, dat collegafs ook niet zullen slui
ton, dan is er dus kans dat niets van
do zaak terechtkomt. Terwijl de overheid
de openbare diensten kan sluiten en mot
nadruk kan aanmanen om een paar extra-
dagen vrij te geven.
Nu zal deze hervorming voor enkelen
wel cenig nadeel opleveren. Men kan zich
nu eenmaal geen wettelijke regeling denken
die enkelen niet wat nadeel bezorgt. Doch
over hot geheel zal dit nadeel niet groot
zijn, gelijk liet. nadoel, veroorzaakt door de
omstandigheid, dat in een gegeven jaar de
Bij do familie Wellmann stond dc kerst
boom nog iri do mooie kamer. .Do voor
naamste geschenken lagen cr nog ver
strooid onder.
Een geborduurde dasseru'loos voor den
huisheer. Voor Walter een in prachtband
gebonden werk van Goellie; voor Uedo een
groote doos postpapier, en dan moeder
zijden japon. Zware, zwarte zijde, mol
kleine paarse bloempjes. Hoe .dikwijls dc
Karde, magere hand er liefkozend over
heen gestreken had, .wist de kerstboom
alleen. i
Of wist llede liet ook?
Een paai- dagen na Kerstmis stond zij
met eon vriendin in do mooie kamer, en
liet haar liet restje van do korstgesehen
ken zien.
„Do meeste waren praclisch'e dingen,
Truus, dio h'ebbon we dadelijk opgeruimd."
„Dat kan ik mo begrijpen," spotte de
ander. „Kloedingslukken, kousen, zelfs
laarzen brengt do Kerstman. In ieder ge
val meestal dat, wat men toch gekregen
zou hebben, als liet niet toevallig Kerst
mis was geweest. Vroeger was het bij
ons ook zool.'.. jUaai; van den beginne
af aan liejb ik gezegd, dat ik alle dr"
do dagen uit zou gaan, als vader mij c
fiets niet gafEn moeder, die is t
zoif ook trolsch' op, dat ik fiets. En nu
heli ik liaar. Wat hen jij dom! geweest!.
Je hadt hot ook zoo moeten aanleggen
llede
Het slanke, blonde meisje bleef be
Kerstdagen, en Nieuwjaar niet op Zondag
vallen, ook niet groot blijkt to zijn.
Eenige moeilijkheid zal er ongetwijfeld
zijn in liet internationaal verkeer. Doch
ook dit bezwaar kan niet zoo zwaar wo
gen, waar op andere dagen in het interna
tionaal verkeer gelijksoortige moeilijkheden
worden overwonnen.
En zoodra men do zaak uit eon intern
ationaal oogpunt gaat bekijken, blijkt da
delijk hoezeer Nederland hier te kort
Itoml. Is er wel één land, waar men huilen
de Zondagen zoo weinig vrije dagen kent
ais Nederland? Overal heeft men dc nood
zakelijkheid gevoeld om moer vrije dagen
'e hebben, overal heeft men meer dagen
acantic. Van Dnitscliland is liet bekend.
Van België spreekt het' van zelf. In Enge
land is een sterke beweging om den Za
terdag moer en meer vrij te maken en
om later ingevoerde vrije dagen moer al
gemeen te maken. In de Vereenigde Stalen
heeft men de behoefte aan meer vrije da
gen zóó gevoeld, dat men opzettelijk natio
nale feestdagen is gaan invoeren, welke
aan die 'behoefte naar meerdere vrijheid
moeten voldoen. Alleen in Nederland zijn
behalve de 2de Paasch- en Pinksterda.-
gen, Hemelvaartsdag, ,de Kerstdagen en
Niouwejaar geen extra vrije dagen, zelfs
Goede Vrijdag wordt slechts in enkele ge
deelten van ons land meer algemeen ge
lord. Verder niets cn zelfs voor zoo
ver ons bekend is niet eens ccn bewe
ging om meer, zulke vrije dagen ie
krijgen.
Rij Nederlanders, hebben wel wat anders
te doen, wij bemoeien ons niet met zulke
kleinigheden. Bij sociale hervormingen leg
gen wij hoog aan en maken dan van onze
plannen politiek, waarover wij lange jaren
kunnen praten. Doch' betrekkelijk eenvou
dige, practisclic, direct uitvoerbare maat
regelen, als do door ons gcwcnsclite,
daar denken wij niet aan, laat staan dat
wij ervan spreken of er ook „politiek" van
maken. En toch zoude een dergelijke her
vorming velen zoo welkom zijn; zou men
velen zoodoende ontspanning schenken,
zou men hiermee een maatregel nemen,
die groot tastbaar nut zou hebben.
Hopen wij dus, dat de ïogeering of een
der Kamerleden deze zaak eens in de Ka
mer ter sprake brengt en ons dus voor iiot
volgend jaar reeds een 3dcn Kerstdagen
ccn Zondag op Oude jaar brengt. Gelukt
dan deze proef, dan zou later nog eens
kunnen overwogen worden of men niet
zonder oecouomiseh nadeel hoi aantal rust
dagen wal moer zou kunnen uitbreiden.
De man, die een dergelijke hervorming
ter sprake zou brengen, zou op groote
dankbaarheid van do harde werkers kun
nen rekenen.
Wanneer or één fout is in ons tegen
woordig leven, dan is het wel deze, dat
wij zoo weinig gelegenheid hebben om een
oogonblik buiten onszelf te gaan staan en
dan eens te trachten na te gaan wat wij
gedaan hebben, cn nog doen. Onze tijd is
to haastig, zegt men volkomen terecht. Niet
dat men niet wel den tijd zou kunnen
vinden om eens een oogenblik naar ob
jectiviteit te trachten om te zien wat men
gedaan heeft. En ook al komen er nog
veel meer electrischo trams, vliegmachines
cn auto's, zal men dien tijd wel altijd
kunnen vinden. Doch met den tijd krijgt
men niet dadelijk de stemming, de rust,
het gevoel van vrijheid, dat noodig is om
aldus zichzelf en de zijnen tc besplege-
leri cn dat in oen rustiger tijd gemakke
lijker te krijgen was.
„Den schlcchten Mensch muss man
verachten
„Der nie bedacht, was cr vollbringt."-
zcidc Schiller aan het eind der 18de eeuw.
Wij vreczen, dat Schiller in onzen tijd
heel wat te verachten zou hebben, indien
hij maar iedereen slecht zou willen noe
men, die niet eens rustig tot zichzelve
inkeert.
En tóch blijft het dichterwoord juist,
al klinkt liet in onzen tijd haast wat
vreemd. En töeli dient men juist vooral
in dezen tijd geen weerstand te bicden
aan den drang, die bij de mees ten van
ons in deze dagen bovenkomt, om eens te
gaan bedenken, wal wij volbracht hebben.
Gelegenheid, stemming voor zulk denken
is cr in den gewonen tijd bizonder weinig.
Maar dan dient men juist in dezen tijd,
die zich zoo van zelf lot achtoruitkijkcn
leent, meer cn eerder te denken aan do
noodzakelijkheid, om eens zedelijk uit tc
blazen en zoo eens rustig te overdenken
wat gedaan is.
Binnen do grens van het gebied, dat
een dagblad bestrijkt, willen wij naar krach
ten daartoe meewerken cn dus ook zelf even
•aan den rand van den weg gaan zitten om,
zij het oppervlakkig, eens te zien wat 1909
voor ons land gebracht heeft.
En dan dringt zich natuurlijk in de eer
ste plaats do herinnering aan do geboorte
van prinses Juliana aan ons op. 'Negentien
■honderd negen zal vooral het geboortejaar
van oen nieuwen telg uit het huis van
Oranje zijn. Het over, overgrootc deel on
zer natie zal dat mol groote vreugde con-
stateeren. En al zijn er, die doze groote
vreugde niet deolen, liet is toch bijna on
mogelijk, te ontkennen, dat die geboorte
voor ons zelfstandig volksbestaan een feit
van de allergrootste beteekenis is geweest
wegingloos staan en keek naar den kerst
boom.
„Ik kan niet..."
Truus knabbelde aan een stukje biscuit,
dal toevallig vlak voor haar hing.
„Ik ben al lid geworden van een fiets
club, llede on heb al een zijden insigne
in blauw, geel en rood, met hot trotsche
opschrift: „Geluksvogel".
„De eerste tocht in 'l nieuwe jaar ging
naar liet bosch; heerlijk.mijnheer Jager
reed voortdurend naast me. Hij was eig
verbaasd, dat ik oen fiets li'ad; ik geloof,
dat hij dacht, dat we er geen geld voor
haddenmaar nu moet iedereen toch
denken, dat we welgesteld zijn. Do fiets
is prachtig en heeft 85 gulden gekost.
Er zijn al h'ocl mooie van vijftig of zestig
gulden; maar die wilde ik niet hebben.
Waarom hoeft je vader cr jou ook geen
gekocht? Jo rekende er zoo vast op!"
„Ja, dat deed ik ook, ik was ook dol
graag lid van de fietsclub geworden. Dal
heb ik ook aan vader gezegd: ik wilde
er een van vijftig of zestig gulden... als
het maar een fiets was! Moedor vond hot
ook goed, alles was afgesproken,
toentoen
stotterde, als luid ze
te bekennen.
vroog Truus nieuws-
en
ccn
Andere feiten van groot belang vinden
wij in het openbare leven van ons land
niet. In het "begin begon dc nieuwe wet
op het arbeidscontract te werken, een
oordeel over haar waarde en haar betee
kenis nu reeds zou voorbarig zijn. Ook zijn
er maatregelen genomen tot versnelling der
procedure. Verder nog eenige wetten en
dan heel, heel veel politiek, wat in een
jaar van Kamerverkiezingen geen wonder
is. Op de gebeurtenissen op r.ui 'cr po
litiek gebied zullen wij overigens hier niet
ingaan, omdat ons dat te ver zou voe-
ren, niet omdat zij onbelangrijk zijn. Want
dat vergete inen niet hoeveel scha
duwzijden wij hij het gadeslaan der „poli
tiek" mogen opmerken, cr zijn ook licht
zijden on zonder politiek is een goede
behandeling der openbare zaak ondenkbaar.
Zien wij dan buiten de politiek, dan
kunnen wij tot onze spijt niet con sta toeren,,
dat er dit jaar in hét algemeen belang
veel belangrijks tot stand is gebracht.
Overal vinden vrij datzelfde verschijnsel.
En gelijk wij dat in het groot constateercn,
merken, wij het ook in het klein op bij
de zaken, dio wij hebben aanbevolen.
Van de vele maatregelen, die wij dit
jaar hebben besproken tot verruiming van
dien bron van welvaart, het vreemdelingen
verkeer, tot bevordering van een ruimen
goedkoop vacantiogenot, tot ontwikkeling
der handig-heid onzer jeugd in de vacantie,
tot verheffing van het tooneel, tot aanhaling
van de banden tusschen Nederland en In-
dië, tot verbetering van de recherche, tot
normalisccring van do positie van den
ijksveldwachter, tot beperking in weelde
cn tegengaan van sportoverdrijving, tot
betere werkverschaffing, j-egeling van het
auto-verkeer, tot inrichting van kinderleer-
zalen, tot exploratie onzer onbekende ko
loniën, enz., enz., enz., is niet veel nog
tot stand gekomen.
Toch dient met waardeering gewaagd te
worden van een aangekondigde poging om
voor Nederland persschildwachtcu in het
buitenland uit te zetten. De toenadering
van de bevolking der kleine staten is aan
do orde gesteld - zij liet niet geheel in
onzen geest door den Brusselsehen jour
nalist Baïe, dio ook zooveel voor do
Belgisch'-Nederlandsche toenadering gedaan
heeft. Op meerdere activiteit in de pro-
paganda voor Indië en Nederland schijnt
ocnigo kans te zijn en zoo bestaat er op
enkele punten meer eenige waarschijnlijk
heid, dat onze stem niet geheel geweest
is die eens roependen in de woestijn. Doch
voor tevredenheid, laat staan voor eenige
trots over liet bereikte, bestaat nog wei
nig aanleiding.
En diit schijnt ons dan ook van ons
standpunt do groote leering, die wij uit do
beschouwing van 1909 trekken: voor het
algemeen belang is buiten de politiek om
dit jaar niet Keel veel tot stand gebracht.
Moge dat een ander jaar anders worden.
Moge zij, dio niet aan politiek doen, mis
schien niet aan politiek kunnen doen, bo
denken, dat er ook buiten de politiek een
terrein is voor vruchtbare samenwerking
van alle 'Nederlanders van welke overtui
ging ook. En mogen wij hot volgend jaar
kunnen getuigen van. heel wat vruchten
van die zoo gewenschte samenwerking.
Ilot meisje
groot onrecht
„En toen
gierig.
„Toen zei vader, een paar dagen vóór
Kerstmis, dat hij voor het gold, dal hij
voor de fiets overgespaard had, voor moe
dor liever een zijden japon kocht, waar
zo al zoo lang naar verlangd luid."
„Hoe lang dan?"
„Ik geloof al tien jaar," stotterde bet
meisje.
Truus lachte.
„Dan had ze toch best wat langer kun
nen wachten! Wat doet zoo'n oude viouw
mot een zijden japon? Jo moeder is zoo
eenvoudig en gaat nooit uit! Zelfs het hal
in Concordia bezoekt zo niet.... neen.
llede.
Het blonde meisje streek nu ook over
dc zijde, dio zoo glanzend onder den
kerstboom lag.
„Welomdat moeder toch geen goede
japon over bad voor een feestelijke gele
genheid en kijk eens, Truus, wat
mooi?
„Eerst was ik erg ongelukkig, en vader
zou de fiets ook nog wel gekocht hebben,
als ik hel bepaald gewild had, maar toen
ik met moeder voor den winkel stond
on zij altijd maar van do zijde sprak,
toon dacht ikdat is toch wel het
beste.
„Aandoenlijk..." spotte Truus; „maar
als dat jou gelukkig maakt, gaat liet ook
best zonder fiets!... Je begrijpt toch' wel,
dal vader liet gold voor mijn fiets ook
graag op een andere manier had uitge
geven!... llij had ecu nieuwe sofa wil
len koopen voor do woonkamer; maal
ais liij nu iederon dag op mijn boos ge
zicht moei kijken, koopt hij toch liever
een fiets. Morgen maakt dc „Geluksvogel'
weer een tocht hvee hoeren en vijf
dames. Heb je mijnheer Jager al eens in
fietscosluum gezien? Neen? Leuk hoor!
Ik koop vandaag ook nog een muts.,
bruin fluweel niet een piek!... lloc laat
slaat liet daar'? Al zovon?... dan moet
ik gaan."
llede had boos toegeluisterd. Zondereen
woord te zeggen liet zij haar vriendin uit.
ALLERLEI,
MERKWAARDIGE HUWELIJKSREIZEN.
Waar een huwelijk dikwijls op zoo bi
zarre wijze gesloten wordt, is Het niet te
verwonderen, dat er ook niet minder bi
zarre huwelijksreizen bedacht worden. Een
mijningenieur uit Pennsylvania en diens
jonge vrouw, brachten hun wittebroodswe
ken door 3-10 voet onder den grond, in
een gang van de mijn, waaraan hij ver
bonden was.
Anders deden de heer en mevrouw Da
vidson, die opzettelijk naai- Europa reisden
en er de eerste weken van. hun huwelijks
leven sleten op den top van den Mont-
Blanc, terwijl do heer Fleischmann, zoo
dra hij getrouwd was, zich met zijn echt-
genoote inscheepte op een walvischvaar-
der, om een tocht te maken in de Noor
delijke IJszee, wellicht in de hoop, dat hij
zijn huwelijksreis dienstbaar kon maken
aan de ontdekking vim de Noordpool.
Uit bovenstaande springen duidelijk do
voordoelen van de huwelijks-ceremoniën,
nieuwsten stijl, in bet oog: eenvoudig
heid, vlugheid, vreemdheid.
Maar ondanks dat alles, gelooven wij,
dat men in do oude wereld deze voor
deden gaarne zonder afgunst aan do
nieuwe overlaat.
VROUWELIJKE SLIMHEID.
Het was dc derde maal in hun enga
gement, dat Hendrik Mario bezocht. Dit
maal zag hij haar met een blik vol
bezorgdheid in hel lieve gelaat. Nadat de
gewone formaliteiten, gebruikelijk bij do
ontmoeting i.in twee geliefden, plaats ge
luid hadden, en zij ziph op de sof." neer
gezet hadden, liet Mario haar hoofdje op
zijn schouders vallen en zuchtte.
„Wat scheelt er aan, Marie?" vroeg hij
teeder.
„0, ik ben zoo ongelukkig.'5
„Zeg mij, wat is het smeekte hij.
„liet is om dio akelige Anna Googb,'1
antwoordde zij.
„Wat heeft zij u gedaan, lieve?"
„liet is niet iets, wat ze gedaan Heeft,
maar zo Heeft wat gezegd."
„Zij moest zicli schamen. Wat heeft ze
dan gezegd ?"-
„0, ik wil liet niet heilialen. Het zou,
jo boos maken."
Toen zij weer in de kamer terugkwam
beefden haar lippen.
„Maar als dat jou gelukkig maakt,"
hoorde zij Truus nog lachen.
Was zij werkelijk zoo gelukkig?
Op Kerstavond wel, toen haar, moeder
zoo verrukt was over Het groote geschenk
als oen kind; maar als zij dacht aan den
man, dien haar boven alles lief was, en
wat er van geworden zou zijn, als zij
aan zijn zijdo ineo Had kunnen fietsen,
neon, dan was zij niet gelukkig meer.
En vandaag
Truus mocht nu met Hem rijden, uren
lang. In do balzaal Had lnj met baar
heiden gedanst, aan één tafel hadden zij
met de broers cn hem gezetennu zag
do vriendin hem altijd alleenaltijd
alleen
Ja, Truus Had gelijk, ze was dom ge
woest, dat ze zich zoo gauw naar vadcr's
wil geschikt had.
llede schrikte, toen achter haar de deur-
openging.
Haar moeder kwam Kinnen, en sprak:
„Kind, zou je vanavond niet naar de naai
ster gaan? Misschien kan zij de volgende
weck al wol komen. Zou ik cr kant op
laten leggen? Laat ze de modeplaten maar
meebrengen, clan kunnen wij eens zien!
Zou ik de voering kunnen gebruiken van
mijn oude grijze; clan sparen we allicht
een paar guldens uiti"
„Ik zou maar nieuwe voering koopen,"
zei het meisje werktuigelijk, „voor zoo'n
dure japon,"
Do kleine vrouw schrikte van deze woor
den en sprak: „Och, hemel, ja, zoo'n
dure japon. Neen, neon, jullie hadt hem
niet moeten koopenVader moest zoo noo
dig een nieuw pak hebben, en. jij hebt nu
ook geert frets gekregen, kind..."
Schuldbewust keek do moeder naar Haar
dochter. Do afgewerkte vingers streken Het
zwijgende meisje over liet haar.
„Maar het komt nog wel, kind. 'Als
Emilio van tante Frida trouwt, ga ik naar
de bruiloft, en dan zal ik nret oom spre
ken; die heeft nre reeds dikwijls iets bij
zonders willen geven."
„liet mist dan toch zijn doel," wildo
llede zeggen, maar zij bleef bewegingloos
staan, toen zij dc moederhand zacht over
haar lokken voelde strijken. Ilct gebeurde
zoo zelden, dat moeder zoo opgewekt was.
Toen zij een paar minuten later op straat
liep, woei de wind zoo warm om haar
heen. dat zij onwillekeurig dacht: „Wat
zal het morgen heerlijk fietsen zijnEn
Hans Jager zal zijn prettige, vrije lach'
laten hooren, en zich tot het meisje aim
zijn zijde neigen."
Zij was zoo in gedachten, dat zij niet
op den weg gelet had, en zeker zou zij
gevallen zijn, als een paar stevige armen
haar niet omklemd hadden.
„Kalmpjes aan, juffrouw!"
Zij keek op en direct in de lachende
oogen van Ilan Jager.
„Zelden is mij zoe iets goeds in de Han
den gevallen," plaagde hij.
Zij was donkerrood geworden.
Alsof het vanzelf sprak, liep hij naast
haar voort en zei: „Al is het ook wat
laat, ik wensch u een gelukkig nieuwjaar;
ik heb u in oen eeuwigheid niet gezien."
„Niet sedert 22 December op hel bal."
antwoordde ze zacht.
„Werkelijk, zoolang reeds? Nu, mijn
nieuwjaarsgroet lag daartusschen."
