No. 13292
fff" jaargang
Zondag 1 Mei 1910.
Derde Blad.
Do kleine zangeres,
De Brusselsche Tentoonstelling.
it.
FRANSCHE BRIEVEN.
SCHIEDAMSCHE COURANT
'i Deze courant verschijnt d a g c 1 ij k s, met uitzondering turn Zolï-en Feestdagen
Prijs per kwartaal: Voor. Schiedam en Viaardingon. fl. 1.25 franco
per post fl. 1-65,
Prijs per week': Voor Schiedam en Vlaardingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen,
'Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een
uur aan het bureau bezorgd zijn.
j Bureau: Lange naven No. 141 (hoek Korte Haven).
Prijs det Advertentiën: Van 1—6 regels fl. 0.92iedere regel meer
15 cents. Reclames 30 cent per regel. Groote letters naar do plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeeligo voorwaarden. Tarieven
hiervan zijn gratis aan het Bureau te bekomen,
In do nummers, die Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond
verschijnen, worden zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen tot den prijs
van 40 cents per advertentie, bij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
In tere. Telefoon
voor do Redactie No. 123.
voor do Administratie No. 103.
(Particuliere Correspondentie.)
Toen ik in bet begin van do week het
Atijnd Puim?" op bet „Gronde Tcrros»e"
nas voorbijgevuiflid gelukkig is de twre-
tuliglwitl niet ook op de tentoonstelling,
wnUat zou dat „Groot Paleis" en ..Groote
Terras" in het llollandsch snoeverig klinken
tfenover liet vanzelfsprekende Frnnseh
wei ik oei et tegen eenige zandhoopen aan,
daar ontstaan, doordat men do trein rails weer
opdolf tiit de dikke grintlaag, die Zaterdag
mee had moeten helpen om tien koning een
'lerkcorden indruk van klaar-heid tc geven.
Vervolgens wierp de wind mij in de armen
\an een mij bekend jong Bnmsel&cli advocaat,
die boven do wolken van blijdschap was over
al lie onklaarheid. Letterlijk niets is in
orde!" juichte hij in de opwinding sprak
liij Frnnseh, anders sprak bij, heel politiek,
spleens iets, dat hij voor Nederlnndsch hield.
„Ja, ik ga procedoeien, savez vous. Tiet
b een schandeniets tozien. En toch volle
entieeprijs 1"
„Maar man, je hebt een vrijbiljct."
„Kan niet schelen. Ik ga roet een deur
naarder een kaart koopen. Dan constatceren,
dat er niets le zien is. En dan dagvaard ik
liet tentoonstellingsbüstuur tot teruggave van
entreegeld. Want zij zijn hun courant niet
nagekomen. Zij namen op zich mij een „in
ternationale en algemeeiie tentoonstelling" te
laten zien. En ik zie niets dan een rommel e.n
de Duitsehe aidceling, waar je van morgen
niet in mag. Ik win zeker. En dan is mijn
naam gemaakt, ,,vou» savez" en de jonge
man staarde dioomorig in oen Vorige toe-
1
koiiist vol vadermoordenaars, oplichters, pro-
eedoeieiido. buren, groote faillissementen en
sciisatio-oelit-elioidingen. Verstrooid nam hij
nbcheid, even gelukkig roet. zijn plan on even
zeker van zijn /.aak als Porrette uit do fabel
met haar melkkan op haar kussentje.
Indiende lezers dus binnenkort luwen van
giootc processen, weten zij ei vast wat, van.
Of als een van de jonge ITollandschc advo
caten liet ook eens wil probceren hot is
host mogelijk, dat hot Kent heter gelukt dan
don Belcischon confrère.
Want" zijn redoncering is niet onjuist. TTet
fciitflonsteliirigshehtiiir heeft zich om den be
zoeker absoluut niet bekommerd en levert be
slist niet vrat hot aanbiedt.
Maar waarom dan 1.1. Zaterdag met alle
geveld geopend, terwijl op dat oogenblik b.v.
2(10 goederenwagons vol ingepakte, te oxpo-
seeren goederen op binnenin!ing stonden te
wachten?
Be menselion, die altijd Van alles het fijne
vaten, geven tweeërlei verklaring, In het
ceiMo plaats zoeken zij er gelijk in Bel
gië altijd en per se gebeurt do politiek
achter. De rogeeringspartij wil deze tentoon
stelling op luinr credit schrijven en probeert
de kiezer» van de oppositie-candidalen afkeo-
rig te maken met de waarschuwing: Stemt
hij de voor de dour staande kamervet kiezing
niet op tic oppo-hie, want dan loopt dc „ex
position" gevaar!
Een tweede reden moet deze zijn. dat het
bestuur groote contracten niet exploitanten
van restauraties en andere inrichtingen heeft
welke in dc knel zouden komen nis er niet
op tijd geopend werd.
Hoe het z.ij er is nog zoowat niets te
zier en de bezoeker trekt beslist aan het
kortste eind. Dus ook de verslaggever. Maar
toch de groote advocaat in-spe had zijn
neus in Duit? hiatal ge.slooten. Daar zou dus
wel iels bijzonder» to doen zijn. En dus
daarheen.
Daar lag reeht.s, in den uitersten hook van
liet eigenlijke tentoonstellingsterrein het ge-
houw der Duitsehe afdeeling, plomp, niet
gewild rare lijnen. Het lijkt op elk nieuw
Duitsch station en nieuw Duit.-eh tentoon
stellingsgebouw. Het is opgetrokken in wat
men zich gind» wel eens vei beeldt een, nieuwe
stijl (e zijn, terwij! het ons meer een mode
lijkt.
Er stonden automobielen, er was abge-
spent, er liepen Duitsehe uniformen en plech
tig gowitdii.sle hoeren wij vallen met onzen
neus in de boter.
Do uniformen trachten ons voor dien val te
behoeden met een beslist „Geen toegangen".
Do witte das, een hoogci'e, denkt, milder over
de bui teil lumlsche per». Tn het buitenland -
do keizer zegt het ze.lf zijn persmannen
soms van don rang van „Commandiercncle
Generale". Wie waai borgde dezen heer dat, hij
niet zulk een opper-ofi'ieicr in handige ver
momming en diep incognito voor z.ic.h had.
Onder mijn oemoiulig dopje in mijn grijs
demi-tje, kon wel eens zulk een generaal zit
ten. En dus ging de deur open - en stond
koning Albert met een meneer 10 passen
voor mij.
Een aardige, eenvoudige, sympathieke fi
guur, de koning. Zijn uniform zit niet al te
correct, zijn sabel hangt wat hoog, hij houdt
het hoofd zoo scheef, luisterend naar zijn be
geleider, maar hij speelt geen rol of doet niet
ongenaakbaar. Ifij intoros-cert z.ieh heusch
voor alles, zegt geen ie»je op maar loopt
er als eenvoudig particulier, bijna zonder ge
volg.
En nu er geen gedrang is. nu de Du.il-
sehors, goed gedisciplineerd als z.ij zijn, Z.
Af. niet in den weg ioope.ii, wandelt hij bijna
ongemerkt rond.
Totdat met grooter gevolg de ko
ningin is gekomen, een fijne, vriendelijke,
kleine verschijning, met iets niet-noordeüjks
in haar doen. Alet een grootcn zwarten hoed,
een lange, zwart fluweelen mantel met paars
gevoerd, en een grijsbruine boa ziet zij er aar-
dig-eonvoudig en Belgisch uit. Geen
wonder, dat deze Beïet'sobe primes zoo popu
lair is. Ook hij haar niet de minste po-e,
een echte, vriendelijke belangstelling, die
hnnr straks op een holletje gauw nog naar
Bet was vinnig koud en eon grauwe
mist hing in dc straten. Aren kroop in
'<lo huizen dicht hij het haardvuur en
dacht met een huivering aim dc ongeluk
kige monschcnkindoren, die niets hadden
om zich tegen do wreode strengheid van
den winter to beschutten,
„Ik hoor mama rum do voordeur 1" riep
ccu kinderstem. F.en meisje verliet het
venster, vanwaar zij sinds lang do straat
'md ingetuurd, en huppelde de kamer uit.
Een oogenblik later trad Alevrouw Daw-
n8-y binnen. Het was een jonge, slanke
vromv; haar bleekheid verhoogde nog haar
voornaam voorkomen. Het kind sprong
1Uir. vroolijk tegemoet.
„Lieveling I", zei do moeder, terwijl zij
bet meisje omhelsde.
Haar mantel was nat; de veer van haar
nood was door don wind en den mist
Scbogeti; moede liet zij zich neervallen
ju den stoel, dien haar dochtertje Frida
mar had toegeschoven. Aanstonds mank
en twee kleine, vlugge handjes do door
iet water zwaar geworden paletot los en
rokken de speld uit don lioed. Do hoed
werd, na voor don haard te zijn uitge-
uc'i iets verder op een standerd neer
gelegd.
Mevrouw Dawnoy bewaarde, echter hot
stilzwijgen. Haar gelaat mot zijn fijne, re
gelmatige trekken bleef ernstig, haar voor
hoofd peinzend.
ren groote locomotief van Alaffei zal doen
loopen, omdat die uit. haar Beier»ch geboorte
lid komt.
Het gaat er huiselijk toe, zoo huiselijk,
dut do Dtiitüche autoriteiten, die liet paar
rondgeleiden, en op hun wangen in een
„Submiss" de doktorsbul meedragen, er niet
in hot minst ecu been in zien om niet den
hoed op het hoofd tegen de koningin to pra
ten. liet is waar, dat de exposanten en an-
doie eenvoudige monschen zich daaraan
niet schuldig maken, maar integendeel eer
lijk den diepen eerbied veriooncn, dien men
in Diiil-o.hland voor gekroonde hoofden heeft
of althans aan den dag legt.
En nu komt hot groote moment. De ko
ning en de koningin hebben zich met hot
gevolg op een balkon opgesteld aan den kor
ten wand in de gioote machinehal. Er is ccn
stemming als aan liet- begin van een parade.
Een oogenblik verwachten wij de zwaitge-
jufttu exposanten in rijen van vier met den
jiauulejuis uit een der zijdeuren le zullen
zien verschijnen, daar klinkt ineens een lang
gerekt gefluit, onmiddellijk gevolgd door een
dof gebrom, geheel aan de andere zijde van
de zeker een twee honderd meter lange hal.
Vlak onder het dak liggen op lange rails,
die aan heide zijden tot bij het balkon over
de heele lengte doorloopen, een viertal loop
kranen, niet ongelijk aan op zij geziene gt'oole
di aai bruggen. En die loopkranen, vier in go
ud, komen nu uit do verte op ons aan.
liet is als een eavalcrie-chargo op do tri
bune. aan, maar grooter, angstiger, omdat men
de meiit-ohjos bijna niet ziet, omdat het on-
vctbiddolijk gaat als het noodlot, omdat, er
in die opdringende ijzeren kracht iets is als
in den keelgrecp van een benauwende nacht
merrie. En evenals de massa ruiters van een
heele envulerie-dlv isio op één tcckcn stoppen,
doen dat ook dc vier ijzéron kolossen, die
door geheimzinnige kracht bewogen daar
na woei ineens gaan terugglijden.
Een nieuwe charge ditmaal stoppen
zij wat "rder van de tribune. En nu be
gint er een spel van draaiende kranen,
vallende en rijzende kettingen, heen en
weer rijdende wagentjes alles, zonder
dal men meer dan één mannetje kan on
derscheiden, dio onder de middelste reu
zen-loopkraan op het platform van oen
daaraan hangende armkraan slaat, welke
allerlei figuren uitvoert.
Een nieuw signaal on de ijzeren rui
terij trekt zich terug.
Inderdaad een parade van een zeer bi-
zondere schoonheid, waar Diritschland's
macht niet minder duidelijk gedemonstreerd
werd dan wanneer op hel Teinpelhofer veld
vele duizenden knieën tegelijk omhooggaan
on vele duizenden voeten tegelijk op don
grond stampen.
liet compliment, dat de koning daarna
den Duitschcn commissaris maakte, was
verdiend. Technisch bleek dc koning heel
wat meer van loopkranen tc weten dan...
menig ander. ALnm* dat het groot en grootsch
en krachtig was dat gevoelde ook wel
de minst deskundige.
Parijs, 2-L April 1910.
De te Parijs dit jaar zoo vurig begeerde
lente is eindelijk verschenen. Nog wel niet
in don vorm ecner mildere temperatuur,
maar toch met de groene kastanjeblaren, du:
nan den Boulevard en de Champs ElyȎes
het verrukkelijk en wereldbekend aanzien
geven, hetwelk vooral op Engelsclion en Ame
rikanen, een onweerstaanbare aantrekkings
kracht schijnt uit tc oefenen. President Ruo-
sovelt heeft dan ook een goed oogenblik. uitge
kozen om aan dc zoogenaamde „Zusterrepu
bliek" een bezoek le brengen. Den 22stcn is
hij to Parijs gearriveerd en twintig uur later
prijkten ia verschillende bladen van dat door
luchtig feit. kiekjes. Toch komt 't, me voor, dat
het eigenlijke Parijsche volk heel wat meer
ingenomenheid aan den dag zou gelogd heb
ben, indien, in plaats van een bekend, in
een sluitjas gekleed Iceuwendoodcr, ccn geitni-
for-meerdo Prins, gelijk er zooveel to Parijs
gearriveerd zijn, aan het. moderne Bahel een
bezoek gebracht had. Dat van den gewezen
President der Ycrocnigdo Platen geldt trou
wens meer de politieke en geleerde wereld dan
di wereldstad, Door bedoelde categorieën is
hij overigens op meer dan voldoende wijze
gevierd geworden. Zijn ontvangst door Presi
dent Failières op liet Eiysée hooft hom bijna
op één lijn gestold met een rcgecrcnd vorst
en zijn receptie in hot Instituut de France
(van welks afdeeling der Sciences Politique.-?
et morales hij onlangs tot huilenlamheh lid
benoemd werd) heeft hem den rang gegeven
van een wetenschappelijke vermaardheid. De
lezing welke Roosevelt, ter beantwoording
van zooveel beleefdheden, in dc Sorbonnc
of Universiteit van Parijs gehouden heeft,
was om al die redenen ais een plechtigheid
op te vatten, zooals er niet allo dagen in de
Fransche Hoofdstad bij te wonen zijn.
Geen wonder dat half Parijs er bij tegen
woordig wilde wezen. Doch voor meer dan
een paar duizend toehoorders is er in liet
giool Amphitheater d»r Sorhonne geen plaats.
De uitverkorenen behoorden bovendien in dc
ei Me plaats tot de offieieeie wereld Bijna
alle ministers en in Parijs woonachtige oud-
minister?. Vervolgens het corps diplomatique,
de lrniversitoitsprofe»<oren en dc leden van
het Instituut. Ten slotte de leden der Ameri-
kannsehe Koloniën, de vertegenwoordigers
van kunsten en letteren en eindelijk dc Pers.
Daarmee waren al spoedig oen paar duizend
plaatsen vergeven en wnt er overbleef was, op
rechtmatige wijs, onder de EngeLsch spre
kende studenten verdoold. En op die wijze
heeft Roosevelt, ook al kan hij er zich niet
op beroemen voor oen „parterre de Rois" ge
sproken te hebben (wat voor een republi
kein al bijzonder interessant geweest zou zijn)
toch een auditorium gehad, hetwelk voor niet
veel rodevoerende stervelingen weggelegd is.
liet spreekt van zeil' dat deze uitgekozen me
nigte den President, met bijzondere eerbied
aangehoord heeft. Toch is cr geen grooter
verschil denkbaar dan tussclien de Fransche
Instinctmatig zweeg ook dc kleine Fri
da. Plotseling klonk de huisbel in dc vos-
tibunl.
„Ga even voor papa open maken," zei
do moeder.
Maar het kind W:rs naar beneden ge
sneld. Haat' vader kwam binnen. Ook op
zijn gelaat lag een uitdrukking van zorg
en vrees.
„Niet geslaagd?",., vroeg hij.
„Neen," was het antwoord, dat mol
zachte stem werd uitgesproken.
Deze stem, die een merkwaardige hel
derheid en klankrijkheid had, deze stem,
die men vroeger vergeleken had mot die
van den nachtegaal, klonk thans gelaten,
doch men bespeurde er tegelijk wan
hoop in.
„Ik ben te oud ging Aiovrouw Daw
noy vorder. De generaties vernieuwen
rondom ons, de smaken veranderen, men
wordt lastig; men was thans onverbidde
lijk. Afijn stem is niet meer zooals zij
was. Afijn tijd is voorbij. Er is moed
voor noodig om dit to erkennen.
0, vroeger I Nooit had Olivia Dawnoy,
do gevierde en geliefde zangeres, om een
engagement behoeven tc vragen. Integen
deel, zij kon nauwelijks aan dc helft der
haar gedane aanbiedingen voldoen.
Alijnheev Dawnoy vroeg niet verder. Ilij
wist lo goed, dat zijn vrouw gelijk had.
Hot publiek is grillig. Eonige jongelieden,
ecnige nietswaardige snobs gaven don toon
aan cn veranderden de smaken en de. ge
woonten.
„Maar jij?" vroeg Alevrouw Dawnoy,na
en de Amerikaan»che welsprekendheid, van
welke laat-tc we bij monde van den Presi
dent een staaltje to hooron kregen. Deze ver
smaadt blijkbaar allo effectbejag. Zijn dool
was kennelijk, zooveel mogelijk door ieder be
roepen te worden en daarom allereerst recht
duidelijk tc zijn. Zijn eerste zorg was doi-
huhe zoo langzaam to spreken als hij slechts
kon. Daarbij zich zóó verstaanbaar in het
Engclsehe uit te drukken, dat de meerder
heid zijner toehoorders, wier kennis van die
taal waarschijnlijk te wensohen overliet, hem
althans oonigszins zou kunnen volgen. Daarbij
onthield hij zich van rhotorischo figuren,
heeld.-praak, nis anderszins. Hij zeidc alles
wnt liij le zeggen had, zonder onnoodigs
bijvoegselen. Doch daarom was zijn rede nog
niet geheel en al ontdaan van een element,
dal in Frankrijk minder bekend is, name
lijk van Ameiikaanschen humor. En dat was
oorzaak, dat, ofschoon lüj langer dan ander
half uur aan één stuk hot woord behouden
heeft, die tijd niet lang gevallen is. Men
luisterde blijkbaar met ingenomenheid cn gaf
door herhaaldelijk applaus of wel door alge-
meeno teekenon van vroolijkheid tc kennen
dat de bedoeling van den spreker begrepen
was.
Deze had tot onderwerp gekozende plich
ten van don burger ecner republiek, voorwaar
ren onderwerp waarin een Franschman, van
welke gezindheid ook, belang kan stellen. Op
merkelijk was het daarbij dat Roosevelt do
Amerikanen, en Franschcn, wat hun staats-
burgerschnn betreft, op do zelfde lijn &teklc.
Telkens hoorde men hij een nieuw betoog
„You and I". Op die pTaeinisso van den groo-
icn man der Nieuwe Wereld zou men echter
wol iets kunnen afdingen. Niettemin, is het
een feit dat de jonge republiek der Oude
Wereld wel iets zou kunnen lecren van den
ouden statenbond der Nieuwe Wereld. Roo
sevelt nu, heeft blijkbaar de bedoeling gehad
werkelijk Frankrijk nuttige lessen te willen
geven. Gelukkig waren juist die passages
gekleed in z,ijn eigenaardigen humor, zoodnt
het didactische gedeelte van zijn betoog geen
aanstoot gevonden heeft hij do Fransellen,
die anders op liet punt van politieke wereld
wijsheid niet gemakkelijk uitgevallen zijn. Zoo
word de bewering dut een der voorwaarden
voor de welvaart van een staat is de geleide
lijke aanwas der bevolking, goed begrepen en
met toejuichingen begroet. Evenz.oo de, stel
ling dat de Pers vaak veel kwaad kan dam
i n dat ook vaak doet. Zoo het bewijs dat
in een gemeenbosf geen burger ten koste van
een anderen burger bevoordeeld mag worden
en dat do gelijkheid allereerst gelijkheid
van rechten moet inhouden. Ook do les over
dc verdraagzaamheid ton opzichte van ander
mans mecningen was niet misplaatst.
Doch het moest a d r e m was wel het ge
deelte der rede, dat over do welsprekendheid
.•an dc staatslieden liep. Hier vooral was het
duidelijk dat Roosevelt heel goed begrepen
heeft dat. er aan de demagogie In Frankrijk
hapert. Een politicus, zei hij met andere
woorden, mag niet welsprekend zijn ten kosto
van zijn opinies. Zijn eerste plicht is ernst.
eonigo oogenblikken van stilte.
Ilij schudde het hoofd.
„Er is niets voor mij meer in do stad
te doen," zeide hij op somberen toon. ,,Ik
kan geen geld krijgen. Ik heb vergeefs
getrn ht
„Ge liadt me toch zooveel hoop ge
geven!"
„Denkt go dan, dat ik zelf niet hen
teleurgesteld? Ik wilde je omringen met
alles wat de rijkdom aan weelde cn genot
kan schenken. En ik kan je niets geven."
Frida had alles gehoord en met oogjes
vol tranen keek ze om beurten haarvader
cn haar moeder aan. .Zij sloeg don arm
om den bals baret* moeder en zeidc:
„Alama, kan ik niet voor u zingen?"
Luister
liet kind zong een liedje, dat hem* moe
der haar geleerd had. Haar klein stommetje
had een helderheid cn een zoetheid als
een vogelenstcm. Verrukt keek dc jongo
moeder Frida aan. Haar kind had lm;i.r
stern!
„Jo bent nog te jong, lieveling," zei
ze, de blonde krullen van het meisje
strooiende.
Maar het kind had voor een oogenblik
de smart verdreven. Een glimlach had ge
schitterd in do oogon barer ouders.
„Er liggen in do vestibule twee of drie
brieven aan jouw adres, zei Dawncy. Haal
ze eens even, Frida."
Het kind' bracht een envelop mede,
waarin drukwerken zaten, cn oen andere,
die ccn geschreven brief bevatte. Terwijl
zij deze las, kleurden zich Olivia's wangen.
„Zie eens, wat dc menschcn zich ver
beelden, Richard I Edward Alonning opent
een nieuwen schouwburg, dien hij de kin
deropera zal noemen. Hij zal openen met
ecu nieuwe operette, die uitsluitend door
kinderen zal worden uitgevoerd. Hij doet
mij schitterende aanbiedingen voor de me
dewerking van Frida, die hij hier hij zijn
jongste bezoek hoorde zingen."
Er hoerschte een diepe stiite. De jonge
vrouw leunde togen den rug van den
fauteuil. Richard keek doelloos dc kamer
rond.
„Neen, zeide hij, na ecnige oogenblik
ken to hebben nagedacht; dat is onmo
gelijk. Een kind van haar leeftijd.
Alet bevende hand nam hij den brief
aan, die do oplossing bevatte van hunne
tegenwoordige ellende.
Het hartje van Frida klopte onstuimig.
Zij zou dus die ellende kunnen verbannen,
als haar vader trilde I
Liefkozende nam zo liem bij do hand.
„Laat mij zingen, rader 1" smeekte ze.
„Do sncouwklok in hot dal der bloe
men," zei de moedor. „Dat zoedt gij zijn,
do SncouWklok."
Haar hand gleed langzaam over do rijke
krullen van het kind.
„En het is zoo heerlijk te 'zingen,
mamal"
Kort daarna ging Frida naar boven, naar
haar slaapkamer. Haar ouders, alleen ge
bleven, durfden elkander nauwelijks aan
zi«n. Beiden schaamden zich over Je gc
(lachte de aanbieding van Edward Atom
ning a, :n te nomen. Alaar Was bet dun
niet hot kind veroordcolen tot groole ont
beringen, als men deze aanbieding af
sloeg?
Den volgenden dag besloten zij, hoewel
met bloedend hart, bevestigend op den
brief te antwoorden. Frida verborg de
vrees, dien zij had om voor het voetlicht
to verschijnen; zij studeerde haar rot moe
dig in, onder do leiding barer ouders,
die Wanhopig al haar pogingen gadesloe
gen.
De vader van Richard had zijn zoon
nimmer vergeven, dat hij een zangeres
had getrouwd. Niet alleen had hij steeds
geweigerd een bezoek le brengen aan-het
jonge echtpaar, doch hardnekkig elke ver
zoening weigerende, had hij hun trimmer
geschreven, niet eens zelfs toen Richard
hem vol ontroormg on h'oop de geboorte
van Frida had meegedeeld.
De trotsclxe grijsaard leidde ccn een
zaam leven op zijn buitengoed cn trachtte
lo vergeten, dat hij vader Was en groot
vader. Doch toen itij in do couranten las,
dat Aliss Frida Dawnoy haar debuut zou
maken in een kinderoperclle, herleefde al
zijn toorn cn hij schreef aan zijn zoon
ecu brief met dc hevigste verwijten.
Richard ontving dozen brief tijdens zijn
ontbijt. Elk woord trof hem als oen zweep
slag. Hot papier aan Olivia overreikende,;
stond hij zonder oen woord lo zeggen op,
trok zijn jas aan en zetto zijn hoed op.
„Ik Wil nog oens trachten een be
trekking to vinden!" zei hij met oen bitte
ren glimlach. „Wat dien brief betreft, ik
zn' er van avond over nadenken."
