no. 13445
63"u Jaargang
Zondag/30 October 19fiO
Derde Blad.
Het zesfle" zijgt Ta» fa reciter.
Onherstelbaar.
II.
FRAN8CHE BRIEVEN.
Doze com ant verschijnt dagelijks, met uitzondering van Zon- cn Feestdagen
Prijs per kwartaal; Voor Schiedam en V]aardi n gen ti. 1,23 franco
per post fl. 1.65.
Prijs per weekVoor Schiedam en Vlaardingon, 10 cent
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten, des middags vóór een
uur nan het Bureau bezorgd zijn.
Bureau Lange Haven No. 141 (hoek Korte Haven).
C0M1T.
Prijs der Advertentiën: Van 1—6 regels fl. 0.92; iedere regel mee?
15 cents. Reclames 30 cent per regel. Groote letters naar de plaats die zij
iasemea'. 1 \ji\
Advertentiën bij abonnement op voordeeligs voorwaarden. Tarieven
hiervan zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, die Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond
verschijnen, worden zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen tot den prijs
yaa 40 cents per advertentie, bij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen-
latere. Telefoon
voor de] Redactie No. 123.
voor de Administratie No. 103.
In een vorig artikel hebben wij betoogd,
dal liet noodig zou zijn onder de ambtenaren
van het openbaar irriuFtevie lagere 'amlitoiiri-
ren aan 1e stellen, vertrouwd met de prak
tijk van de op-poring van misdrijven en met
liet vei/ameJeu van ben mmatorian], een en
ander, opdat er minder usdrijven onvervolgd
zouden blijven en opdat men bij de behande
ling van de /.aak ter terochi/itting beter ge
ordend inateiiaal zou hebben en minder af
hankelijk zou zijn van'den dorpsveldwachter
en zijn ambtseedig pmces-verbaal. Wij spra
ken in dat artikel van een andere vinbetering
bij de opsporing van misdrijven, die direct
uit deze vooilvloeil. Daatmeo bedoelen wij
geheel algemeen alle verbeteringen van de
techniek der opsporing, die veeleer zullen
worden toegepast door oen technisch goed
geschoold personeel dan door de feitelijk on
deskundige, in ander Werk opgaande politie
dienaren (en phvttelnmlc. En in het bizonder
bedoelen wij met dat andere middel ter ver
betering van de opsporingstechniek de in
voering van den politiehond.
Nu deze hond lioffahig of althans
rechtbankhiliig 'geworden is dooi' dat be
faamde vonnis, waarin de hond als offi-
cieele h of f reek tb ;m k) -le vera n ci er van aan
wijzingen k .-i'Kond, behoeven wij de Irelee-
kenis dezer honden niet meer in het licht ie
stellen. liet is natuurlijk van groot gewicht
dat men hij een misdaad, die daarvóór ge-
schikt is, direct dc luilp van dezen hond kan
ingeroepen. Op kosten komt het hier betrek
kelijk niet aan. Als van 50. nieuwe honden
iedere hond maar eenmaal per jaar de oorzaak
is dat een mkundiger gevonden wordt, heb
ben alle O'.uJen ruimschoots hun prijs en
hun kost er uit verdiend en zullen zij zelfs
een bulinrmüte bezuinierinir teweeg brengen.'
Wat een vermeerdenng_ van rechtszeker
heid en van de openbare veiligheid zulk een'
vijftigtul dieren in ons land zonden ki nnen
brengen, ligt voor de hand.
En toch men schaft ze niet aan. Zijn
wij goed ingelicht, dan heeft het rijk zelfs
nog niet éón politiehond en wordt alles hier
overgelaten aan het particulier initiatief van
enkele beambten, inderdaad een ./oer onge-
wonschte toestand, waai a an men zoo spoedig
mogelijk een eind behoort te maken. Er is
een nieuw, goed middel om misdadigers op te
sporen. Waarom talmt het, rijk nu in ons
land om dit middel toe te passen, waar zoo
veel misdadigere ongestraft rondkropen?
Doch keeren wij terug lot liet. zesde zin
tuig van dun rechter. Wij hebben als ge-
wenscht vooiop gesteld, dat men niet uit
sluitend op dat zintuig vertrouwde en dttsf
niets verzuimde om het publiek te doenj
zien, dat de rechter met de grootst moge
lijke voorzichtigheid optiüedl.
Daartoe behoeven wij - «dijk gezegd
een meer naujvkcuuge en meer deskundige
verzameling van het, bewijsmateriaal,, dan
tot heden gevonden wordt. Voor het beruchte
ambtseed ig proces-verbaal kome in de plaats
een nauwkeurig onderzoek van meer b«
schaafde ambtenaren, die beier bewijsmate
riaal verschatten. Vei volgers, brenge men
den rechter dichter bij liet gebeurde. Ook
hier is de shallechlsprauk zeer verouderd. De
realiter kent slechte, bij uitzondering de plaats
san het misdrijf, ziel en hoort den misdadiger
hoogstens een paar uur en moet dan dikwijls
een- uitspraak doen, die de verst strekkende
gevolgen heelt. Dat is \erkeerd en onlogisch
en dateert uit den tijd óór de treinen en do
auto's. Toen verplaatste men zich moeilijk,
nu is het gemakkelijk even met eigen oogen
de situatie op le nemen. Toen was de ver
houding tusschen rechter cn misdadiger con
andere. Men meende vermoedelijk, dat de
rechter zóó hoog geplaatst was, dat elke
aanraking met den beschuldigde' ongowenscht
wa«. Ook - dat is anders geworden en >mên
moet eisehen dat een staatsambtenaar, die
zulk een verreikende bevoegdheid heeft, alle
middelen in het vork stelle om die bevoegd
heid zoo goed mogelijk uit te oefenen en
daartoe behoort zeker kennismaking' met be
studering van den beklaagde. 'Nu bestudeert
de consciëntieuze rceliter alleen stukken, stuk
ken en nog eens stukken en ziet bij door
allerlei oogen behalve de zijne.
De rechter kijke door zijn eigen oogen.
Doch 1 ook waar hij dat niet. kan, omdat
hij onvoldoende wetenschap heeft op eenig
speciaal gebied, zoi'gc hij beter dan tot nu
geschiedt, voor de juiste keuze zijner des
kundigen. i t
Ook hier wordt niet altijd met de ver-
oisehtc omzichtigheid gehandeld.
In do eerste plaats behoort de Staat toch
in zulke gevallen, waarin de veiligheid en
de eer van zijn burgers door een deskundig
advies op het allerergst kan worden aange
rand zich deehts van de allerbeste deskun
digen te bedienen: Dit geschiedt geenszins,
Iedereen, die. hierover liet een en ander ge
hoord heeft, kent «ovalen: waarin deskundi
gen zich voor de rechtbank gecompromitteerd
hebben. Het is slechts enkele dagen dat door
een der, hoogste autoriteiten aangetoond werd
hoe een drietal deskundigen voor de Amster-
dinusuhe .rechtbank tot twee geheel tegen
overgestelde resultaten waren gekomen zonder
dat zij ?olf of dc rechtbank dat gemerkt
hadden. Dat is toch wel wat kras. En liet
zou niet moeilijk zijn, die gevallen aan te
vullen met ander, waarin gemakkelijk werd
aangetoond, dat „deskundigen" met. laak
bare slordigheid of groote incompetentie hun
rapport lu.dden uitgebracht. Hen denke bo
vendien aan die verbluffende ontdekking
van eon Eram-ch chemicus, die betoogd heeft,
dat men bijna van ieder* overleden mensch
kan bewijzen, dat bij met arsenicum is ver
giftigd, omdat in ieder lichaam arsenicum
wordt gevonden. Weet men zelfs wel hoeveel
het maximum arsenicum is dal men in een
gezond lichaam kan'vinden'? Men denke ein
delijk aan deze ergerlijkste van alle (schrift)-
deskundigen-histories, die het Dreyfus-proces
hee'
Nu is hier natuurlijk nooit volstrekte ze
kerheid te verkrijger'. Doch wel behirort de
echter de grootst mogelijke te zoeken, behoort
hij zich dus alleen te wenden tot de aller
Doste deskundigen en die te verplichten in
hun rapport uitvoerig uiteen te zetten, welke
proeven zij genomen hebben en precies welke
Bsnltaten zij gevonden hebben. liet-ware
zelfs wellicht- wenschelijk, dat de staat maat
regelen nam om den rechter voor te doen
lichten door de hoogste autoriteiten op elk
;chiod of door deskundigen, welke door deze
hoogste autoriteiten waren aangewezen.
Men bedenke toch welk oen groot belang
bi) de/e zaak betrokken is en hoe ieder onzer
morgen of overmorgen de dupe kan worden
van dwalingen, door deze fouten veroorzaakt.
Wij herhalen dan ook nog eens, dat liet
zeer wenschelijk is dat men in de praktijk
onzer rechtspleging de boven aangeduide ver
beteringen brenge, om zoodoende grooter
rechtzekerheid en meerdere waarborgen te
vinden voor een juiste behandeling der straf
zaken. Men zoeke niet steeds de fout in den
rechter' of in de wet, nraar bedenke, dat en
kele kleine wijzigingen in de praktijk al een
groote verbetering in velerlei opzicht ten ge
volge kunnen hebben.
Rij was goed bekend ,in het dorp, de
oude vader Jerome, de horlogemaker. Men
had hem ook reeds zooveel jaren zien
zitten .voor hot lage venster ,van< zijn
ouden winkel, die goed voorzien was van
horloges, van allerlei soort, van pendule--,
klokken en wokkers. Rij zat daar steeds
over zijn werk gebogen, met zijn vergrool-
glas voor hot oog, het fijne langelje in
de hand, bo/.ig, versleten voeren on ra
dertjes te horstellen, of, zoo noodig, door
andere te vervangen,
Op marktdagen was hot or bizonder
druk; het was dan voortdurend vol in,
dear winkel, oil hef. wars dan bepaald ,1e-,
vendig lo noemen,, in het straatje waai
anders zoo weinig drukte heerschte.
De boeren kwamen dan in hun blauwe
kielen, met dc zweep over don behouder,
om hun dikke horloges le halen, welke
zij de vorige week gebracht hadden. Na
dat zij stuiver voor stuiver op den prijs
van do reparatie hadden afgedongen,
scheidden zij altijd als goede kameraden,
en rroodigdert vader Joromo uit, om oen
borreltjes .met .hou te gaan drinken in het
„Witte Konijn", een café vlak tegenover
zijn winkel.
Maar hij weigerde'L was maar zelden,
dat hij goed gehurncuxtl was, de oude
hij was altijd in zichzelf gekooid cn weinig
spraakzaam; niets kon hem eenigo aflei
ding bezorgen, niets een glimlach te voor-
schijf roepen op zijn, gladgeschoren ge
laat, zelfs niet'do scherts van do bocrcrj-
meisjcf die allen bij hem het kleine
horloge kwamen bewonderen, dat in een
armband was gezet, en dat in hooge mate
haar bewondering gaande maakte.
llij leefde maar alleen, als oude jonge
heer, voortdurend bezig, altijd over zijn
werk gebogen, en op liet lancl zei men
vkn hem: „0, vader Jerome heeft in zijn
jeugd oen ongelukkige liefde gehad, en
daarom is hij zoo treurig.'1
't Was de laatste dag van 't jaar. De
avond begon reeds te vallen, maar toch
(laclrt vader Jerome er niet aan mot wer
ken to eindigen. Nog steeds zat hij over
.zijn tafel gebogen, bij het lichtvan een
lamp, die, voorzien van een lampekap, al
haar licht op tafel liet vallen, zoodat hól
'overige van het vertrek vrijwel in duister-
nis gehuld was.
Een goed toeschouwer zou evenwel ge
zien hebben, dat de oude horlogemaker
wel degelijk liet werk er aan gegeven luid
bij luisterde naar bet eentonig tik-tak van
de klokken, die aan don muur hingen, hij
hoorde hoe de voeren zich uitzetten cn
weer inkrompen, en misschien wel voor
het eerst in zijn leven dacht do grijsaard
aan het snel vervliegen van den tijd.
„Alweer een jaar, dat met al zijn lief
en leed voorbijgegaan is,"' mompelde hij
'in zichzelf, terwijl hij mot zijn oogen de
wijzers volgde van een pendule, die op
hel tafeltje vóór hem stond, en waarop
iri verguld zink een herder was aangebracht-
die aan een herder in oen bloem aanbood,
welke' zij lachend aannam. Dit tafereeltje
deed hein aart lang vervlogen lijden terug
denken.
En toen hij zoo werkeloos" daar neerzat,
PARIJS, 22 October 1910.
In de laatste twintig inar om van tijd
stippen van vroeger niet te spreken is
het herhaaldelijk bij buitengewone omstan
digheden gebleken duit de Parijzen au rs. in
weerwil van hun zenuwachtige bedrijvig
heid, een volkje zijn, dat, wanneer het er op
aankomt, heel goed zijn kalmte kan bewa
ren. Indien er maar niet onmiddellijk poli
tiek in het spel is, gedragen zij zich zoo
reretaiidig mogelijk en venliezen zij niet
spoedig bet lrooi'd. Bij de jongste overstroo
mingen, toen de toestand op veel punten vrij
hachelijk was, toonden zij vastberadenheid
en practischen ge-cst. Vooral onthielden zij
zich .in jammerklachten, welke toch geen ge
neesmiddel voor de kwaal konden aanbren
gen
Ter gelegenheid van de spoorwegstaking
van verleden w'eelt. een verschijnsel dat men
te Parijs, hetwelk ïeeds zooveel gezien heeft,
nog niet goed luid leeren kennen, hooft men
dezelfde houding der bevolking kunnen con-
statecren. Een volslagen venvai ring on
stoornis in het maatschappelijk verkeer en
zelfs in het maatschappelijk leven dreigden
op een gegeven oogenblik de Fr.msche
hoofdstad te verlammen en toch bemerkte
men nergens een zweem van angst of ver-
slagcnheïd.
Ieder trachtte, zooveel binnen zijn bereik
en werkkring lag, zijn plicht te blijven 1 re-
trachten, zich in de omstandigheden te
schikken en te roeion met de riemen die men
had en voor menigeen waren dat geen
auto's of reiswagens, maar wel de middelen
die moeder Natuur den mensch heeft toebe
deeld. De zoogenaamde trein „onze" (die
in verband met het cijferteek"ii van dat getal
het paar „beenen" befeekent, waarover de
meeste menseheri gelukkig beschikken)
heeft een groote rol gespeeld, toen het ge
bleken was dat andere treinen niet meer
liepen.
De talrijke beambten, 'bedienden en kler
ken, die om Pru-ijs heen in buitengemeenten
wonen, hebben zonder morren, 's morgens
en 's avonds voetreizen van 15 en meer kilo
meter gedaan om tijdig op hun post te zijn.
liet wellicht nog groote re aantal werksters
en winkelmeisjes heeft moedig dat voorbeeld
gevolgd, haar door de sterkere sekse gege
ven. Er zijn meisjes geweest, die, hoe dan
ook èu met de meest vindingrijke middelen,
eiken morgen in de Rue de la Paix zijn ver
schenen en voor geen geld ter wereld haar
weck in den steek wilden laten, al hadden
zij nog zoo'n geschikt; en verschoonbaar
voorwendsel een paar dagen geforceerde va-
cantie te nemen.
Het is opmerkelijk, dat dus juist, een werk
staking gelegenheid biedt te constateeren,
hoe vlijtig en werkzaam het Parijsehc volk,
over het algemeen genomen, is. De stakers
zeiven in de eerste plaats kunnen beschouwd
worden als een klasse van arbeiders, "die, in
gewone tijden, voor gansch Frankrijk als
het model van plichtsbetrachting kunnen
gelden. Thans waren zij echter het slacht
offer van politieke drijver-s en bestuursleden
van syndikaton, die, als gewoonlijk, persoon
lijk buiten schot bleven.
Men kan dan ook niet zoggen, dat, in
weerwil van het ontzaglijk ongemak dat aan
de Pariische bevolking bereid werd. de sta
kers bij ileze erg impopulair waren, leder
geeft toe, dat een gewone spoonvegwerker
inderdaad recht heeft op een minimum-sala
ris van 5 francs per dig. 7. j lie, tot nu toe
minder verdienden, werden van ganselfor
harte door leder beklaagd.
Maar men Irehooit niet uit het oog te ver
liezen. dat de eiseh van „nos cent sous",
gelijk de werklui bet uitdrukten, waaraan
velschillende maatschappijen trouwens reeds
gehcor gegeven hadden, slechts het voor
wendsel en volstrekt niet de ware oorzaak
der stal.i revet F. Die is van puur po-
litiokcn aard gebleken, maar het groote pu
bliek heeft zulks in den beginne niet inge
zien. Van den anderen kant heeft een bende
jonge anarchisten, deels idealisten, deels
rammen van de daad, van de gelegenheid ge
bruik gemaakt om handelend tegen de maat-
begon hij te peinzen, terwijl hij met Itou-
rigen blik naar .zijn tafel keek, waarop
de stukken lagen van oen horloge, dat hij
juist uit elkaar had genomen: de schroef
jes^ de wijzers, de wieltjes, alles lag netjes
op een wit papier uitgespreid, cle radertjes
en de veer waren in alcohol gelegd,
„Achl"' zuchtte hij droevig, „het is het
horloge van Madeleine, die nu een oudje
is, net zooals ik,"1 oud als het horloge
dat zij hem ter reparatie gebracht heeft,
maar waar geen herstellen meer arm is;
alles is op, vei sleten, raadjes, veer, al
les f j,
En juist om haar, en om haar alleen,
was hij geworden, zooals hij nu was, een
oude, eenzame man, die daar stoiven zou,
gelreel alleen en verlaten. Zonder bloed
verwanten, zonder vrienden, zou hij zijn
eindje halen in zijn ouden winkel op het
eind van het nauwe straatjeWat-had
hij haar liefgehad, diezclide Madeleine;
eerst als jong meisje, toen zij met haar
vriendinnetje zijn venster voorbijging, haar
groote, mooie oogen gevestigd op zijn uit
stalling; hij had haar ook liefgehad als
weduwe, toen zij peinzend en in rouw
gewaad eveneens langs zijn venster ging,
nu evenwel met haar roodgeweende oogen
gcerr blik slaande op zijn uitstalling; en
ook later, voet later, toen zij bijtra een
oud vrouwtje was, had hij haar nog lief
gehad. s 1
„Zij heeft hot niet begrepen, neen, nooit,"
mompelde hij voor zich uit. En toch had
hij destijds in haar schitter oude oogen
soms een teedero uitdrukking,, oen soort
van aanmoediging meencn te lezen.
Maar het was nooit zoo vor gekomen,
schappij op te treden, bommen te laten ont
ploften' en verschillende aanslagen tegen de
openbare veiligheid te smeden.
Die drie elementen, te weten de spoorweg-
werkers, die te goeder trouw waren, de in
het d-ristcr intrigeerende politici, die het
mini-terie-Briand ten val wilden brengen,
en de verspreide revolutionaire factoren
hebben, men mag aannemen zonder onder
ling overleg, maar de een achtereenvolgens
het voorbeeld van den ander volgend, op
een gegeven oogenblik samengewerkt om de
publieke orde te verstoren.
Misschien zou onder andere tijdsomstan
digheden cn onder een minder energieke re-
gcering do toeleg gelukt zijn en men van
een daadwerkelijke poging tot revolutie ge
tuige hebben kunnen zijn. Thans is alles
spoedig en zonder groote onheilen in het
reine gekomen. N ihmrlijk is dit te danken
aan Briand, die vrij streng is opgetreden,
dat wil zeggen vrij -Uxmg met het oog op de
soms zoo veel door de v ingers ziende zeden
en gewoonten ran een Republiek, waar het
Uitvoerend Gezag altijd bang i3 te handelen
in strijd met de beginselen van de Groote
Revolutie.
Bij de op aanstaande Dinsdag bepaalde
Kaïnor-horopcning zal de Premier daarover
nog wel het een en ander to hooren krijgen.
NietJcmia is hij van te voren zeker van een
groene meerderheid ter goedkeuring van de
middelen, waarmee hij de -taking bedwon
gen heeft. Natuurlijk is inmiddels ieder blij
dat de benauwde droom voorbij is.
Inde.daad had voor hen, die in de nabij
heid wonen van de Gare Saint-Lazafe en do
Gare du Nord, de toestand veel van een
nachtmerrie weg. Die groote stations ge
sloten en 'door troepen bewaakt ziende, kreeg
men werkelijk den indruk van een op handen
zijnde revolutie of van het begin van een
oorlog of van een beleg. In den omtrek van
genoemde punten was het bovendien een
nare drukte en gewoel, geheel verschillend
i an de bedrijvigheid, welke er gewoonlijk
heerscht.
Zooals altijd bij dergelijko omstandighe
den, werd de samengetrokken menigte in
bedwang gehouden en gekanaliseerd door
cavaterip, en wanneer men te Parijs pa
trouilles van lurrassicrs of gardes munici-
paux ziet, krijgt men steeds het idee van een
omwenteling of burgeioorlog.
De stakers /elven hebben zich onder deze
omstandigheden nog het rn-ligst van allen
gehouden, hetgeen pleit voor hun ernst en
degelijk karakter. Zelfs na meetings, waar
aan door duizenden van hen word deelgeno
men, is alles ofgeloopen zonder de geweld
dadige tooneelen, die zich stellig zouden
voorgedaan hebben, wanneer' het andere cor
poration dan spoorwegmannen gegolden
had. De werklui van het bouwvak hebben
dat reeds vaak en ook nu weer bewezen.
Overigens waren er zeer enkele catego
rieën van personen, die lang niet ontevreden
dat hij het gewaagd had haar zijn gevoe
lens te bekennen. Rij was zoo bedeesd,
zoo verlegen, die vader Jerome; altjjd had
hij gewacht, steeds had hij hoop gekoesterd,
do klokken hadden haar getiktak voortgezet
cle tijd was verstreken, en nu was het
uit voorgoed uit.
Plotseling evenwel ontstond er loven in
den winkel; de kleine koekoeken kwamen
uit de klokketr to voorschijn en begroet
ten elkaar van den ecnen muur naar den
andere, (le groote klok met gewichten ra
telde en deed toen haar twaalf slagen
hooren het was middernacht, het jaar
was voorbij.
De oude Jerome werd hoe langer hoe
treuriger gestemd; het gevoel van het on
herstelbare kwam meer en meer bij hem
boven. Hij was oud zijn leven liep
ten eindeEen toekomst was er voor
hem niet meer.
Een kloppen op het blind stoorde hem
evenwel plotseling-in zijn gepeins. Na een
oogenblik overwogen te hebben, wat hij
doen zou, stond hij op.
Rij deed de deur half open, en een
oude vrouw in een mantel gehuld,trad
den winkel binnen. Het was Madeleine.
„Zoo vader Jerome, zoo laat nog aan
het werk?" vroeg zij, „je zult je nog ziek
maken; wal is hot hier koud,,kom, beig
den boel op, en ga met. me mee, ik ben
gekomen om je te halen,'1
En toen de oude man het hoofd schud-
do, ging zij met haar zachte stem voort
„Ge moet toch housch mot me mee, en
den avond bij ons eindigen. Er ligt een
lekker vuur aan; we eten warme kas
tanjes ou drinken witten wijn,;Mot opzet
ben ik zelf gekomen,'1 2ei r.o, Kaar hand
op den schouder van den horlogemaker
leggend, „opdat ge niet zoudt weigeren,
want, geloof me, goede vriend, het doet
me verdriet, je altijd zoo tieurig te zien.'1
Bij deze woorden hief de oude man
plotseling'liet hoofd op, en het oudje in
het gelaat ziende, sprak hij
„Zeg eens, moedertje, ik wilde je wat
vragen. Vroeger weet je, heel lang
geleden toen wij beiden nog jong
waren, heb ik je bemind, vurig be
mind.En gij?"
Het oudje begon te lachen.
„Maar mijn .oude Jerome, wat zeg je
daar? Jk herinner er mij niets vim."
De oude hernam: „En toch, als ik het
je gezegd heb, zoudt go mij dan hebben
aangehoord ?'1
„Misschien wel,"'1 antwoordde ze, „ik
geloof het wel.'1
Er heerschte ecu oogenblik stilte, terwijl
beiden in gedachten verdiept waren. Toen
vroeg Madeleine, die haar horloge op tafel
zag liggen, om toch iets te zeggen:
„Is het in orde?"1
„Je horloge, mijn oude vriendin, is zoo
als gij en ikhet is versletorv op.Het
zal van onze liefde niets aanwijzen, neen.
nooit.
En de oude Madeleine vertrok w-eenere
de, terwijl do klokken do een na de andere
opnieuw sloegen, on verkondigden, dat het
één uur na middernacht was.
